2015.05.26 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/4512-226/15-2/BH
z 26 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy - przedstawione we wniosku z dnia 12 marca 2015 r. (data wpływu 16 marca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży bonów rabatowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 marca 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży bonów rabatowych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka jest spółką z o.o. (dalej: Spółka), która zamierza świadczyć usługi telekomunikacyjne na warunkach określonych w ustawie prawo telekomunikacyjne (dalej: Spółka). Dla abonentów (art. 2 pkt 1) ustawy prawo telekomunikacyjne Spółka zamierza zorganizować program lojalnościowy. Program będzie organizowany przez podmiot trzeci w imieniu i na rzecz Spółki. Jego częścią będzie stworzenie platformy administracyjnej dla Spółki i partnerów Spółki będących właścicielem (JST) lub zarządca strefy płatnego parkowania.

Warunkiem uczestnictwa w programie będzie uiszczenie jednorazowej opłaty wstępnej przez abonenta na podstawie, której uzyska dostęp do interaktywnej aplikacji mobilnej rejestrującej czas rzeczywisty parkowania we wskazanych przez Spółkę strefach parkowania na drogach publicznych, o których mowa w art. 13 pkt l) i 13b ust. 2 ustawy o drogach publicznych (Dz. U. 1985 Nr 14 poz. 60). Ww. rejestracja będzie polegała na bilingowaniu czasu postoju w okresie rozliczeniowym równym okresowi rozliczenia z tytułu usług telekomunikacyjnych przy wykorzystaniu infrastruktury Spółki (biling). Na koniec okresu rozliczeniowego abonent będzie otrzymywał wraz z przesłaną fakturą za usługi telekomunikacyjne:

informację o zarejestrowanym czasie postoju, oraz
informację o przyznaniu abonentowi odpłatnego bonu rabatowego o wartości odpowiadającej liczbie minut zarejestrowanego postoju przy uwzględnianiu stawek za postój za 1 minutę w danej strefie parkowania wraz z warunkami nabycia tego bonu rabatowego przez abonenta.

Abonent na podstawie ww. faktury VAT będzie zobowiązany do opłacenia wykorzystanych usług telekomunikacyjnych zgodnie z obowiązującą stawką podatku VAT - 23%. Natomiast odpłatne zbycie bonu rabatowego - o ile klient zdecyduje się na nabycie bonu - Spółka będzie dokumentować innym dokumentem księgowym np. notą księgową lub innym dokumentem wewnętrznym. Płatność za usługę telekomunikacyjną i odpłatne zbycie bonu rabatowego będzie odbywać na jeden rachunek bankowy Spółki przypisany abonentowi.

Nabyty bon rabatowy będzie uprawniał do zapłaty za usługi parkingowe w okresie wskazanym na bonie rabatowym i będzie uznawany przez właściciela/zarządcę strefy płatnego parkowania jako sposób uiszczenia opłaty za postój pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania (art. 13b ust. 1 ustawy o drogach publicznych).

Warunkiem ważności bonu rabatowego będzie zapłata za bon Spółce na warunkach określonych w informacji o przyznaniu bonu rabatowego, jak również za usługę telekomunikacyjną świadczoną przy korzystaniu z aplikacji, tj. rejestracji postoju czasu. W tym drugim przypadku będzie to opłata za wygenerowanego przez aplikację przy uruchomieniu aplikacji „sms-a startowego” i przy jej zakończeniu „sms-a końcowego”.

Dodać należy, że celem stworzenia ww. programu lojalnościowego jest wspólny marketing usług Spółki, jak również usług świadczonych przez JST, co w przypadku Spółki ma doprowadzić do wzrostu liczby klientów, a w przypadku JST do zwiększenia efektywności poboru opłat i likwidacji tzw. zjawiska bad debts w strefach płatnego parkowania. Spółka i JST przed rozpoczęciem programu zawrą porozumienie kooperacyjne, którego treścią będzie wspólne przedsięwzięcie dotyczące mobilnych płatności w formule postpaid.

Spółka wskazuje, że ww. bon rabatowy nie jest nabywany od zarządców/właścicieli stref parkowania i że jego emitentem będzie Spółka.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy sprzedaż bonów rabatowych przez spółkę na rzecz abonentów stanowi czynność podlegającą VAT?
Czy sprzedaż bonu rabatowego jest usługą w rozumieniu ustawy o podatku VAT?
Czy czynności sprzedaży bonów rabatowych przez spółkę na rzecz abonentów należy dokumentować fakturą bądź paragonem fiskalnym?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad 1-2

Zdaniem Wnioskodawcy czynność odpłatnego zbycia ww. opisanych bonów rabatowych nie podlega VAT.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 VAT, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów. Tym sama kwalifikacja danej czynności jako usługi wymaga, aby nie była ona czynnością dostawy, a więc nie może polegać na przeniesieniu prawa do dysponowania towarem jak właściciel oraz musi dotyczyć „świadczenia na rzecz”. W przypadku świadczenia zgodnie z zasadami prawa cywilnego świadczenie może polegać zarówno na czynieniu (facere), jak i na powstrzymywaniu się od działania (non facere), wreszcie może stanowić jakiekolwiek inne świadczenie mogące być treścią zobowiązania. Nie każde jednak powstrzymanie się od działania czy tolerowanie czynności lub sytuacji może zostać uznane za usługę. Muszą być łącznie spełnione następujące warunki:

zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji musi być odpłatne;
zobowiązanie to wynikać musi z wyraźnego stosunku zobowiązaniowego;
musi istnieć konkretny podmiot/strona będący bezpośrednim beneficjentem (konsumentem) tego zobowiązania.

W stanie faktycznym przywołanym odpłatne zbycie bonu rabatowego nie stanowi świadczenia na rzecz.

Po pierwsze ważność bonu rabatowego jest uzależniona od uiszczenia płatności za ten bon, a więc od woli klienta wykupienia bonu. Co więcej ważność bonu rabatowego będzie uzależniona od terminowej zapłaty za usługę telekomunikacyjną w okresie, w którym klient (abonent) będzie korzystał z aplikacji - świadczona usługa bilingowa będzie bowiem usługą odpłatną. Rozpoczęcie rejestracji postoju będzie wymagało uruchomienia aplikacji co będzie wiązało się z poniesieniem przez klienta (abonenta) kosztu wygenerowania przez aplikację sms o treści „start” i analogicznego sms o treści „koniec” w przypadku wyłączenia aplikacji. Zauważyć należy, że koszt ww. sms-ów będzie ustalony o wartości przypisanej dla usługi premium rate (art. 65 ust. 1 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (j.t. Dz. U. z 2014 r. poz. 243, z późn. zm.)). Przywołane okoliczności będą stanowiły warunek ważności bonu rabatowego i będą określone w akceptowanym przy pierwszym uruchomieniu aplikacji regulaminie opisywanego programu lojalnościowego. Jednym z jego postanowień będzie zapis, że brak zapłaty za bon rabatowy lub przypisaną do aplikacji usługę premium rate będzie upoważniał JST do odmowy uznania bonu rabatowego za ważny, a w konsekwencji braku możliwości zapłaty za wykorzystaną usługę parkingową. Informacja o uiszczeniu zapłaty za nabycie bonu rabatowego lub jej braku będzie przekazywana JST przez Spółkę X poprzez udostępniony JST lub zarządcy strefy płatnego parkowania panel administracyjny.

Po drugie bony rabatowe zgodnie z interpretacją Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 24 września 2014 r. (IPPP2/443-556/14-4/AO) jako znaki legitymacyjne nie reprezentują uprawnienia do skonkretyzowanego świadczenia - posiadacz bonu może go zrealizować w określonym terminie przy zakupie dowolnych usług parkingowych w określonym okresie rozliczeniowym; może również z tego uprawnienia w ogóle nie skorzystać i nie zapłacić za niego, lub użyć po terminie ważności (poza okresem rozliczeniowym). Jak wskazuje Ministerstwo Finansów w interpretacji z dnia 18 lipca 2013 r. „bon (...) stanowi (...) jedynie przyrzeczenie udzielenia w przyszłości rabatu, do realizacji którego w istocie może nigdy nie dojść. Klient może bowiem zrezygnować z dalszego zaopatrywania się w danej sieci handlowej lub może go nie wykorzystać przy kolejnych zakupach i bon przepadnie. Wówczas niezrealizowany bon nie będzie przedstawiał żadnej wartości” (ILPP2/443-385/13-2/Akr).

Po trzecie odpłatne zbycie bonu rabatowego nie może być rozpatrywane w kategoriach świadczenia usług w myśl art. 8 ust. 1 VAT, gdyż samo przekazanie karty nie powoduje, że klient nabywa jakąkolwiek usługę. Jak wskazuje Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 28 lutego 2014 r. (IBPP2/443-1J8/14/KO) bon upoważnia do nabycia w zamian za przypisane do niego środki pieniężne usług oferowanych przez partnerów (właściciele stref płatnego parkowania JST/ zarządcy stref płatnego parkowania), lecz sam w sobie nie zaspokaja żadnych potrzeb i nie stanowi autonomicznego świadczenia, a świadczenie takie jest elementem konstytutywnym usługi podlegającej opodatkowaniu VAT (patrz również interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 28 lutego 2014 r., sygn. IBPP2/443-118/14/KO oraz interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 3 stycznia 2014 r., sygn. ILPP2/443-963/13-2/MR). Bon rabatowy podobnie jak karta widza (interpretacja Izba Skarbowa w Katowicach z dnia 28 lutego 2014 r. IBPP2/443-118/14/KO) nie jest świadczeniem usług, gdyż sama sprzedaż bonu nie powoduje, że klient nabywa jakąkolwiek usługę. Świadczenie usługi wystąpi dopiero w przypadku skorzystania z bonu rabatowego, a więc jego wykorzystania jako formy zapłaty za postój w określonym okresie czasu.

Ad 3

Zdaniem wnioskodawcy sprzedaż kuponów rabatowych na rzecz klientów stanowi czynność niepodlegąjącą VAT, która nie może być dokumentowana fakturą (bądź paragonem fiskalnym) w rozumieniu przepisów o VAT. Czynność taka może być udokumentowana innym dowodem księgowym - np. notą.

W przypadku, kiedy transakcji między dwoma podmiotami nie można udokumentować fakturą (bądź paragonem fiskalnym), jak w przypadku przekazania kuponu rabatowego, to wówczas w celu potwierdzenia transakcji może zostać wystawiona np. nota księgowa lub inny dokument wewnętrzny (interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 19 lutego 2010 r., sygn. IBPP1/443-1167/09/MS).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Jak stanowi art. 2 pkt 6 ww. ustawy towary to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 cyt. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z cytowanego powyżej art. 8 ust. 1 ustawy wynika, że każda czynność, która nie stanowi dostawy towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, stanowi świadczenie usług. Świadczeniem usługi jest także określone zachowanie się podatnika na rzecz innego podmiotu wynikające z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego.

Aby dane świadczenie uznać za odpłatne świadczenie usług, które podlega opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą tej usługi, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Należy wskazać, że kwestia uznania danej czynności za odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

I tak, w wyroku C-89/81 z dnia 15 lipca 1982 r. w sprawie Hong-Kong Trade Development Council, TSUE stwierdził, że wskazane w sprawie czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie.

Pojęcie „odpłatności” pojawiło się również w orzeczeniu z dnia 5 lutego 1981 r. C-154/80, które zapadło na tle przepisów I Dyrektywy VAT z dnia 11 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych (67/227/EWEC). Trybunał wskazał, że termin „zapłata” stanowi integralną część przepisów prawa wspólnotowego, które nie odwołuje się do prawa państw członkowskich dla ustalenia jego znaczenia i zakresu. Stąd też wykładnia tego wyrażenia nie może być pozostawiona dyskrecjonalnemu władztwu każdego państwa członkowskiego. Ponadto Trybunał przypomniał, że świadczenie podlega opodatkowaniu jedynie w wypadku, gdy podstawę opodatkowania stanowi świadczenie wzajemne otrzymane przez świadczącego usługę. Musi również istnieć możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego. W końcu – jak wskazał Trybunał – świadczenie wzajemne musi stanowić pewną wartość subiektywną, gdyż podstawą opodatkowania jest świadczenie wzajemne rzeczywiście otrzymane, nie zaś wartość otrzymana według kryteriów obiektywnych.

Na uwagę zasługuje także orzeczenie w sprawie C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden (Holandia), w którym Trybunał zauważył, że czynność „podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy”.

W konsekwencji, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie, w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Taka konstrukcja definicji świadczenia usług jest wyrazem zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji dokonywanych w ramach profesjonalnego obrotu gospodarczego.

Ponadto należy wskazać, że w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi (art. 8 ust 2a ww. ustawy).

W świetle uregulowań art. 8 ust. 2a ustawy o podatku od towarów i usług należy przyjąć, że nawet jeśli podmiot faktycznie nie świadczy usługi (osobiście nie wykonuje czynności), jednakże pośrednio bierze udział w jej świadczeniu (czego nie należy utożsamiać z pośrednictwem w jej świadczeniu) – a jego udział przejawia się w odsprzedaży tych usług – to dla potrzeb podatku od towarów i usług, takie zachowanie jest traktowane na równi ze świadczeniem konkretnej usługi. Podmiot ten staje się zatem podatnikiem ze wszystkimi wynikającymi z tego konsekwencjami, tj. w szczególności powinien opodatkować tę usługę według zasad dla niej przewidzianych oraz udokumentować fakturami.

Jednakże nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy lub świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Podatnikami - zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy - są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Natomiast w myśl art. 15 ust. 2 ww. ustawy działalność gospodarcza, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zamierza świadczyć usługi telekomunikacyjne na warunkach określonych w ustawie prawo telekomunikacyjne. Dla abonentów Spółka zamierza zorganizować program lojalnościowy. Program będzie organizowany przez podmiot trzeci w imieniu i na rzecz Spółki. Jego częścią będzie stworzenie platformy administracyjnej dla Spółki i partnerów Spółki będących właścicielem (JST) lub zarządca strefy płatnego parkowania. Warunkiem uczestnictwa w programie będzie uiszczenie jednorazowej opłaty wstępnej przez abonenta na podstawie której uzyska dostęp do interaktywnej aplikacji mobilnej rejestrującej czas rzeczywisty parkowania we wskazanych przez Spółkę strefach parkowania na drogach publicznych. Ww. rejestracja będzie polegała na bilingowaniu czasu postoju w okresie rozliczeniowym równym okresowi rozliczenia z tytułu usług telekomunikacyjnych przy wykorzystaniu infrastruktury Spółki (biling). Na koniec okresu rozliczeniowego abonent będzie otrzymywał wraz z przesłaną fakturą za usługi telekomunikacyjne:

informację o zarejestrowanym czasie postoju, oraz
informację o przyznaniu abonentowi odpłatnego bonu rabatowego o wartości odpowiadającej liczbie minut zarejestrowanego postoju przy uwzględnianiu stawek za postój za 1 minutę w danej strefie parkowania wraz z warunkami nabycia tego bonu rabatowego przez abonenta.

Wnioskodawca ma wątpliwości czy sprzedaż bonów rabatowych na rzecz abonentów jest czynnością podlegającą opodatkowaniu.

Jak wskazano wcześniej, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Konieczne jest zatem ustalenie, czy w okolicznościach opisanych we wniosku sprzedaż bonów rabatowych będzie stanowić jedną z czynności wymienionych powyżej. Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Zatem aby transakcja podlegała opodatkowaniu jako dostawa towarów jej przedmiotem musi być towar, w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy jak również musi wystąpić zapłata za towar. W niniejszych okolicznościach Wnioskodawca odpłatnie sprzedaje bony rabatowe abonentom. Konstrukcja nabycia bonów polega na oferowaniu uzyskania zniżki przy zakupie usług parkingowych. Nabycie bonu rabatowego uprawnia klienta do zakupu w przyszłości usług po obniżonej cenie. Korzystając z bonu rabatowego abonent ma więc możliwość nabycia w promocyjnych cenach usług. Ze strony Wnioskodawcy nabycie bonów jest przyrzeczeniem udzielenia w przyszłości rabatu na będące w ofercie usługi parkingowe.

W chwili nabycia bonu rabatowego klient nie nabywa żadnego towaru, gdyż w świetle powyższej analizy trudno uznać bon rabatowy za towar. Bon rabatowy jest jedynie znakiem legitymacyjnym „kwitem” uprawniającym do nabycia towarów/usług po obniżonej cenie. Zatem będący przedmiotem niniejszej analizy bon rabatowy stanowi uprawnienie do otrzymania rabatu przy zakupie usług parkingowych. Skoro bon rabatowy nie jest towarem w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy, stąd też jego odpłatna sprzedaż nie może zostać uznana za dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ustawy.

Jednakże sprzedaż za wynagrodzeniem bonów rabatowych należy rozpatrywać w kategoriach świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. W przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z sytuacją, w której Wnioskodawca poprzez sprzedaż bonów rabatowych na rzecz abonentów, którzy mają możliwość ich zrealizowania podczas zakupów usług parkingowych i uzyskania zniżki przy zakupie tych usług pozyskuje klienta i zobowiązuje się udzielić rabatu klientowi, który okaże zakupiony bon rabatowy nabyty od Wnioskodawcy. W opisanej sytuacji mamy więc do czynienia z określonymi działaniami podjętymi przez Wnioskodawcę polegającymi na pozyskaniu potencjalnych klientów w kontekście sprzedaży usług parkingowych. W tym celu sprzedawane są za odpłatnością bony rabatowe, które uprawniają do zakupu usług świadczonych w przyszłości po obniżonej cenie. Tym samym, sprzedaż bonu rabatowego powoduje, że klient nabywa usługę. Bon rabatowy upoważnia do nabycia na preferencyjnych warunkach usług oferowanych przez Wnioskodawcę. Zatem sprzedaż bonów rabatowych, których nabywca będzie uprawniony do skorzystania z rabatu stanowi „sprzedaż prawa do rabatu”. Prawo to polega na uzyskaniu określonej zniżki przy zakupie usług parkingowych. W związku z tym, sprzedaż bonów zniżkowych jest usługą w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Klient dokonujący zakupu bonu rabatowego emitowanego przez Wnioskodawcę, do zrealizowania podczas zakupów usług parkingowych, płaci za nabywany bon. Tym samym, sprzedaż prawa do rabatu jest świadczeniem odpłatnym. Istniejący stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę – Wnioskodawcą a odbiorcą – abonentem powoduje, że w zamian za wykonanie usługi zostaje wypłacone wynagrodzenie. Tak więc istnieje bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazywanym za nią wynagrodzeniem. Przy czym, z mocy zaistniałego stosunku prawnego i nabycia bonu rabatowego będącego ekwiwalentem przyznanej zniżki wynika wyraźna i bezpośrednia korzyść dla abonenta w postaci przyszłych zakupów z rabatem. Natomiast Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie, a dodatkowo pozyskuje potencjalnych klientów. Tym samym, sprzedaż bonów rabatowych uprawniających do uzyskania zniżki przy zakupie usług parkingowych stanowi świadczenie usług i zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 oraz w związku z art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Kwestia sprzedaży kart rabatowych uprawniających do zniżek była przedmiotem wyroku TS UE z dnia 12 czerwca 2014 r. w sprawie C-461/12. Sprawa którą zajmował się Trybunał dotyczyła spółki, która wydawała i sprzedawała karty rabatowe. Posiadacz karty Granton przez dany czas miał prawo do zniżki przy korzystaniu z określonych usług określonych przedsiębiorstw, które były konkretnie wymienione na tej karcie. Obejmowały one określone oferty przykładowo restauracji, kin lub hoteli. Rozstrzygnięcie TSUE obejmowało przede wszystkim ustalenie, czy dokonywana przez organizatora sprzedaż była opodatkowana podatkiem VAT czy korzystała ze zwolnienia, ponieważ sprzedawane karty można uznać za swojego rodzaju papiery wartościowe. Rozstrzygnięcie zapadło na gruncie VI Dyrektywy jednakże pogląd Trybunału będzie aktualny również w odniesieniu do aktualnych rozwiązań przyjętych w Dyrektywie 112.

W omawianym wyroku Trybunał uznał, że sprzedaż karty rabatowej (z jednoczesnym uwzględnieniem przyjętego modelu biznesowego), nie stanowi transakcji odnoszącej się do „innych rodzajów papierów wartościowych” ani do „innych papierów handlowych” w rozumieniu dyrektywy, które państwa członkowskie zwalniają z podatku od wartości dodanej. Zważywszy, że podstawa opodatkowania transakcji podlegającej opodatkowaniu odpowiada cenie płaconej przez konsumentów za nabycie kart, obliczenie podatku VAT na tej podstawie w opinii TSUE nie powinno przedstawiać szczególnych trudności.

W świetle przywołanych przepisów i przedstawionych okoliczności należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie sprzedaż przez biorącego udział w sprzedaży „prawa do rabatu” Wnioskodawcę bonów rabatowych, których nabywca uprawniony jest do uzyskania zniżki przy zakupie usług parkingowych stanowi „sprzedaż prawa do rabatu”. Bony mają określoną wartość uprawniającą do nabycia usługi parkingowej. Kupon stanowi więc potwierdzenie zobowiązania do zniżki. Wydany jest w zamian za dokonanie wpłaty na poczet sprzedaży dokonanej w przyszłości i jednocześnie upoważnia do skorzystania ze świadczenia oferowanego przez Wnioskodawcę po obniżonej cenie. Tak więc odpłatna sprzedaż przez Wnioskodawcę prawa do rabatu w postaci bonów rabatowych na rzecz abonentów jest świadczeniem usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług i stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nie podlega sama czynność wydania bonów rabatowych. Opodatkowaniu VAT podlega wykonana usługa w postaci sprzedaży prawa do rabatu i przyjęcie wpłaty za zobowiązanie do udzielenia zniżki na poczet przyszłych zakupów. Bon rabatowy emitowany przez Wnioskodawcę jest nierozerwalnie związany z rabatem udzielanym przy sprzedaży usług parkingowych.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy stwierdzające, że sprzedaż przez Wnioskodawcę bonów rabatowych na rzecz abonentów stanowi czynność niepodlegającą podatkowi VAT należało uznać za nieprawidłowe.

Odnośnie dokumentowania czynności sprzedaży bonów rabatowych należy wskazać, że zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 i 4 ustawy o podatku od towarów i usług podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów lub czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4.

Stosownie do art. 106b ust. 3 ww. ustawy na żądanie nabywcy towaru lub usługi podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą:

czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, z wyjątkiem czynności, o których mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4, oraz otrzymanie całości lub części zapłaty przed wykonaniem tych czynności, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - jeżeli obowiązek wystawienia faktury nie wynika z ust. 1,
sprzedaż zwolnioną, o której mowa w ust. 2, z zastrzeżeniem art. 117 pkt 1 i art. 118

- jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dostarczono towar lub wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

Ponadto jak wynika z art. 111 ust. 1 ustawy, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

W związku z tym, że czynność sprzedaży bonów rabatowych stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT jako odpłatne świadczenie usług Wnioskodawca będzie zobowiązany do udokumentowania wykonanej czynności na rzecz podatników podatku VAT poprzez wystawienie faktury natomiast w sytuacji, gdy nabywcą bonu będzie osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej Wnioskodawca będzie zobowiązany do udokumentowania tej czynności przy zastosowaniu kasy rejestrującej. Ponadto na żądanie nabywcy towaru lub usługi będzie On zobowiązany wystawić wystawić fakturę VAT, jeżeli żądanie jej wystawienia zostało zgłoszone w terminie 3 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym wykonano usługę bądź otrzymano całość lub część zapłaty.

W świetle przywołanych przepisów i przedstawionych okoliczności należy stwierdzić, że sprzedaż bonów rabatowych stanowiąca czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług obliguje Wnioskodawcę do jej udokumentowania na podstawie przepisów ustawy o VAT. Tak więc przy sprzedaży na rzecz klientów indywidualnych tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej Wnioskodawca zobowiązany będzie do rejestracji tej sprzedaży przy użyciu kasy rejestrującej, zgodnie z postanowieniami art. 111 ust. 1 ustawy o VAT (chyba, że Wnioskodawca będzie miał prawo do korzystania ze zwolnienia z obowiązku rejestracji przy zastosowaniu kasy rejestrującej na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 listopada 2014 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących). Natomiast na żądanie nabywcy Wnioskodawca będzie zobowiązany udokumentować przedmiotową sprzedaż poprzez wystawienie faktury VAT, stosownie do postanowień art. 106b ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy o możliwości dokumentowania sprzedaży przez Spółkę na rzecz klientów bonów rabatowych poprzez wystawienie noty należało uznać za nieprawidłowe.

Należy nadmienić, że przywołane przez Wnioskodawcę interpretacje, pomimo częściowych zbieżności co do przedstawionych okoliczności nie dotyczą tożsamego jak w niniejszym wniosku modelu sprzedaży bonów rabatowych, a zatem nie mogą one mieć wpływu na rozstrzygnięcie w przedmiotowej sprawie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa ( art . 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi ( art . 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin