Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/4512-194/15-6/AS
z 17 czerwca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 1 grudnia 2014 r. (data wpływu 3 marca 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 30 kwietnia 2015 r. (data wpływu 4 maja 2015 r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 20 kwietnia 2015 r. (skutecznie doręczone 23 kwietnia 2015 r.) i pismem z dnia 5 czerwca 2015 r. (data wpływu 8 czerwca 2015 r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 27 maja 2015 r. (skutecznie doręczone 29 maja 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania zwolnienia dla świadczonych usług pomocniczych do usługi finansowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 marca 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości zastosowania zwolnienia dla świadczonych usług pomocniczych do usługi finansowej.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 30 kwietnia 2015 r. (data wpływu 4 maja 2015 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie z dnia 20 kwietnia 2015 r. (skutecznie doręczone 23 kwietnia 2015 r.) i pismem z dnia 5 czerwca 2015 r. (data wpływu 8 czerwca 2015 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie z dnia 27 maja 2015 r. (skutecznie doręczone 29 maja 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Spółka prowadzi działalność w zakresie usług detektywistycznych i ochroniarskich. W ramach jednej z zawartych umów z P. spółka jest zobowiązana do:

• rejestrowania płatności za pomocą terminala,
  
• wydawania każdemu klientowi pokwitowania oraz zachowania kopii pokwitowania dla celów kontrolnych i reklamacyjnych przez okres 5 lat od przyjęcia płatności,
  
• pobierania od klienta płatności opłaty za przyjęcie płatności,
  
• współpracy z P. w sprawach reklamacyjnych związanych z przyjmowaniem płatności z wykorzystaniem terminala,
  
• w razie zaobserwowania nieprawidłowości w funkcjonowaniu terminala lub oprogramowania P. powiadomienia odpowiedniego serwisu oraz nieprzyjmowania płatności z wykorzystaniem terminala do czasu usunięcia nieprawidłowości,
  
• współpracy z P. w kwestii monitorowania i podejmowania zdecydowanych kroków w przypadku stwierdzenia nadużyć personelu,
  
• dołożenia starań w celu zabezpieczenia przed możliwością dokonania wszelkich transakcji oszukańczych.
  
  

Usługi świadczone na podstawie umowy z P. zostały sklasyfikowane przez Urząd Statystyczny jako „usługi pomocnicze związane z pośrednictwem finansowym, pozostałe, gdzie indziej niesklasyfikowane - PKWiU 67.13.10-00.00”.

W piśmie uzupełniającym wniosek z dnia 30 kwietnia 2015 r. Wnioskodawca doprecyzował opis sprawy o informacje:

• usługa będąca przedmiotem zapytania świadczona była nie na rzecz klientów Wnioskodawcy, lecz na rzecz P.,
  
• terminal wymieniony w stanie faktycznym wykorzystywany jest przez Wnioskodawcę do płatności za usługi świadczone na rzecz klientów przez P.. Nie jest wykorzystywany do przyjmowania płatności za świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz klientów usługi detektywistyczne i ochroniarskie,
  
• wskazane w opisie spawy „płatności”, za które Wnioskodawca pobiera opłaty nie dotyczą płatności za świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz jego klientów usługi,
  
• za usługę świadczoną na podstawie umowy z P. Wnioskodawca pobiera opłaty od P.
  
  

Ponadto w piśmie uzupełniającym z dnia 5 czerwca 2015 r. Wnioskodawca wyjaśnił:

• właścicielem terminala nie jest Wnioskodawca, jest nim P.,
  
• Wnioskodawca dokonuje transakcji z wykorzystaniem terminala w imieniu i na rzecz P.,
  
• w wyniku czynności podejmowanych przez Wnioskodawcę nie dochodzi do fizycznego przekazania środków pieniężnych, a jedynie do zablokowania i pobrania odpowiedniej kwoty z rachunku klienta i uznania rachunku P.,
  
• Wnioskodawca nie świadczy usług płatniczych w rozumieniu ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych w rozumieniu ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych, usługi takie są świadczone przez P., który jest agentem rozliczeniowym w rozumieniu tej ustawy. Rolą Wnioskodawcy jest wspieranie P. w świadczeniu usługi finansowej.
  
  
  

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy świadczenie przez Spółkę usługi opisanej w stanie faktycznym jest zwolnione z podatku VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, świadczenie usług opisanych w stanie faktycznym jest zwolnione z podatku VAT. Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 40 oraz ust. 13 ustawy o VAT, zwolnione z opodatkowania są usługi w zakresie wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, usługi pośrednictwa do tych transakcji oraz usługi stanowiące element usługi transakcji płatniczych. Zgodnie z wydawanymi interpretacjami, usługi pomocnicze do usług opisanych w art. 43 ust. 1 pkt 37-41 korzystają ze zwolnienia z podatku VAT. Jako przykład takiej interpretacji wymienić należy interpretację wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 27 marca 2014 r. w sprawie o sygn. IPPP1/443-138/14-2/PR.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy zatem rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś), jak i zaniechanie (nieczynienie, bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy).

Stawka podatku, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3 i art. 129 ust. 1. Jednakże na mocy art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie z podatku.

W art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy wskazano, że zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Natomiast zgodnie z art. 43 ust. 13 ustawy, zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41 (art. 43 ust. 14 ustawy).

Z kolei w myśl przepisu art. 43 ust. 15 ustawy zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

1. czynności ściągania długów, w tym factoringu;
2. usług doradztwa;
3. usług w zakresie leasingu.
   
   

Należy podkreślić, że pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, należy interpretować ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika.

Powyższe zwolnienia uregulowane zostały w ustawie o podatku od towarów i usług wskutek implementacji odpowiednich przepisów Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, poz. 1 z późn. zm.), zwanej dalej Dyrektywą.

Zgodnie z art. 131 Dyrektywy, zwolnienia przewidziane w rozdziałach 2-9 stosuje się bez uszczerbku dla innych przepisów wspólnotowych i na warunkach ustalanych przez państwa członkowskie w celu zapewnienia prawidłowego zastosowania tych zwolnień oraz zapobieżenia wszelkim możliwym przypadkom uchylania się od opodatkowania, unikania opodatkowania i nadużyć.

W oparciu o art. 135 ust. 1 lit. a-f Dyrektywy, państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje:

1. transakcje ubezpieczeniowe i reasekuracyjne, wraz z usługami pokrewnymi świadczonymi przez brokerów ubezpieczeniowych i agentów ubezpieczeniowych;
2. udzielanie kredytów i pośrednictwo kredytowe, oraz zarządzanie kredytami przez kredytodawcę;
3. pośrednictwo lub wszelkie działania w zakresie gwarancji kredytowych, poręczeń i wszelkich innych zabezpieczeń i gwarancji oraz zarządzanie gwarancjami kredytowymi przez kredytodawcę;
4. transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności;
5. transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące walut, banknotów i monet używanych jako prawny środek płatniczy, z wyłączeniem banknotów i monet będących przedmiotami kolekcjonerskimi, za które uważa się monety ze złota, srebra lub innych metali, jak również banknoty, które nie są zwykle używane jako prawny środek płatniczy lub które przedstawiają wartość numizmatyczną;
6. transakcje, łącznie z pośrednictwem, jednakże z wyłączeniem przechowywania i zarządzania, których przedmiotem są akcje, udziały w spółkach lub związkach, obligacje i inne papiery wartościowe, z wyłączeniem dokumentów ustanawiających tytuł prawny do towarów, oraz praw lub papierów wartościowych, o których mowa w art. 15 ust. 2.
   
   

Przytoczone przepisy Dyrektywy dotyczą tylko ściśle wymienionych rodzajów czynności, których charakter pozwala na zakwalifikowanie ich do kategorii usług związanych z obrotem bankowym i finansami. W związku z tym należy uznać, że wszelkie inne czynności niewymienione w tym przepisie, nawet jeśli mają charakter czynności bankowych, bądź finansowych lub zakres ich jest zbliżony do tego typu usług, nie mogą korzystać ze zwolnienia od podatku na podstawie tego przepisu. Powyższe zwolnienia obejmują w praktyce większość typowych transakcji dokonywanych na rynkach finansowych, a w szczególności usługi świadczone przez banki, biura maklerskie, fundusze inwestycyjne i powiernicze itp.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca, w ramach umowy zawartej P. jest zobowiązany do: rejestrowania płatności za pomocą terminala, wydawania każdemu klientowi pokwitowania oraz zachowania kopii pokwitowania dla celów kontrolnych i reklamacyjnych przez okres 5 lat od przyjęcia płatności, pobierania od klienta płatności opłaty za przyjęcie płatności, współpracy z P. w sprawach reklamacyjnych związanych z przyjmowaniem płatności z wykorzystaniem terminala, w razie zaobserwowania nieprawidłowości w funkcjonowaniu terminala lub oprogramowania P. powiadomienia odpowiedniego serwisu oraz nieprzyjmowania płatności z wykorzystaniem terminala do czasu usunięcia nieprawidłowości, współpracy z P. w kwestii monitorowania i podejmowania zdecydowanych kroków w przypadku stwierdzenia nadużyć personelu, dołożenia starań w celu zabezpieczenia przed możliwością dokonania wszelkich transakcji oszukańczych.

Spółka nie jest właścicielem terminala, lecz dokonuje transakcji z jego wykorzystaniem w imieniu i na rzecz P.. W wyniku czynności podejmowanych przez Wnioskodawcę nie dochodzi do fizycznego przekazania środków pieniężnych, a jedynie do zablokowania i pobrania odpowiedniej kwoty z rachunku klienta i uznania rachunku P.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że nie świadczy usług płatniczych w rozumieniu ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych w rozumieniu ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych, usługi takie są świadczone przez P., który jest agentem rozliczeniowym w rozumieniu tej ustawy. Rolą Wnioskodawcy jest wspieranie P. w świadczeniu usługi finansowej.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą prawa do zastosowania zwolnienia z VAT dla opisanej usługi, świadczonej na rzecz P..

W celu określenia, czy ww. usługi mogą korzystać ze zwolnienia, konieczna jest ich ocena pod kątem spełnienia dyspozycji wynikających z art. 43 ust. 1 pkt 40 i art. 43 ust. 13 ustawy o VAT.

Ustawa o podatku od towarów i usług nie określa bliżej, co należy rozumieć pod pojęciami wymienionymi w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy. W tym celu należy się odwołać do uregulowań wskazanych w ustawie z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (Dz. U. z 2014 r., poz. 873).

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ww. ustawy, przez usługi płatnicze rozumie się działalność polegającą na:

1. przyjmowaniu wpłat gotówki i dokonywaniu wypłat gotówki z rachunku płatniczego oraz wszelkie działania niezbędne do prowadzenia rachunku;
   
2. wykonywaniu transakcji płatniczych, w tym transferu środków pieniężnych na rachunek płatniczy u dostawcy użytkownika lub u innego dostawcy:
   
   1. przez wykonywanie usług polecenia zapłaty, w tym jednorazowych poleceń zapłaty,
      
   2. przy użyciu karty płatniczej lub podobnego instrumentu płatniczego,
      
   3. przez wykonywanie usług polecenia przelewu, w tym stałych zleceń;
3. wykonywaniu transakcji płatniczych wymienionych w pkt 2, w ciężar środków pieniężnych udostępnionych użytkownikowi z tytułu kredytu, a w przypadku instytucji płatniczej lub instytucji pieniądza elektronicznego - kredytu, o którym mowa w art. 74 ust. 3 lub art. 132j ust. 3;
   
4. wydawaniu instrumentów płatniczych;
   
5. umożliwianiu wykonania transakcji płatniczych, zainicjowanych przez akceptanta lub za jego pośrednictwem, instrumentem płatniczym płatnika, w szczególności na obsłudze autoryzacji, przesyłaniu do wydawcy karty płatniczej lub systemów płatności zleceń płatniczych płatnika lub akceptanta, mających na celu przekazanie akceptantowi należnych mu środków, z wyłączeniem czynności polegających na jej rozliczaniu i rozrachunku w ramach systemu płatności w rozumieniu ustawy o ostateczności rozrachunku (acquiring);
   
6. świadczeniu usługi przekazu pieniężnego;
   
7. wykonywaniu transakcji płatniczych, w przypadku których zgoda płatnika na wykonanie transakcji udzielana jest przy użyciu urządzenia telekomunikacyjnego, cyfrowego lub informatycznego, a płatność przekazywana jest dostawcy usług telekomunikacyjnych, cyfrowych lub informatycznych, działającemu jedynie jako pośrednik pomiędzy użytkownikiem zlecającym transakcję płatniczą a odbiorcą.
   
   

Zgodnie z art. 2 pkt 15a) ww. ustawy o usługach płatniczych, karta płatnicza to karta uprawniająca do wypłaty gotówki lub umożliwiająca złożenie zlecenia płatniczego za pośrednictwem akceptanta lub agenta rozliczeniowego, akceptowana przez akceptanta w celu otrzymania przez niego należnych mu środków.

W świetle art. 3 ust. 3 ustawy o usługach płatniczych, usługa przekazu pieniężnego oznacza usługę płatniczą świadczoną bez pośrednictwa rachunku płatniczego prowadzonego dla płatnika, polegającą na transferze do odbiorcy lub do innego dostawcy przyjmującego środki pieniężne dla odbiorcy środków pieniężnych otrzymanych od płatnika lub polegającą na przyjęciu środków pieniężnych dla odbiorcy i ich udostępnieniu odbiorcy.

Z uwagi na powyższe uregulowania, stwierdzić należy, że do usług w zakresie prowadzenia rachunków pieniężnych i wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, zaliczyć należy usługi w zakresie rozliczenia i przekazania środków pieniężnych oraz inne usługi z nimi związane, które są świadczone przez banki bądź inne instytucje finansowe na rzecz podmiotów biorących udział w procesie transakcji dokonywanej przy użyciu karty płatniczej w związku z dokonaniem płatności przy użyciu takiej karty.

Wykonywane przez Wnioskodawcę usługi związane z przyjmowaniem płatności za pośrednictwem terminala w imieniu i na rzecz P., w wyniku których dochodzi do zablokowania i pobrania odpowiedniej kwoty z rachunku klienta i uznania rachunku P., same w sobie takimi usługami nie są. Wnioskodawca nie dokonuje bezpośrednio świadczenia usług w zakresie transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, o których mowa w art . 43 ust. 1 pkt 40 ustawy. Spółka jedynie świadczy usługi wspomagające ww. usługi płatnicze.

Brak jest również podstaw do twierdzenia, że świadczone przez Wnioskodawcę usługi mieszczą się w pojęciu usług pośrednictwa w świadczeniu usług wymienionych art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT. Pojęcie pośrednictwa nie zostało zdefiniowane na gruncie ustawy o VAT, ani też Dyrektywy VAT. Natomiast wskazówek, jak rozumieć pośrednictwo w zakresie transakcji finansowych, dostarcza orzecznictwo TSUE, przykładowo wyrok w sprawie C-435/05; wyrok w sprawie C-235/00. W ocenie TSUE, żeby uznać daną działalność za pośrednictwo, konieczne jest aby pośrednik wykonał przynajmniej niektóre z niżej wymienionych czynności:

• wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy,
  
• uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę,
  
• prowadzenie negocjacji polegających na jednoznacznie określonym akcie mediacji,
  
• nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie, w imieniu i na rzecz klienta warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron.
  
  

Wnioskodawca nie podejmuje jakichkolwiek działań zmierzających do zawarcia umowy przez dwie strony, nie wyszukuje w tym celu klientów, ani też nie prowadzi negocjacji.

W konsekwencji należy uznać, że świadczone przez Wnioskodawcę usługi związane z przyjmowaniem płatności za pomocą terminala w imieniu i na rzecz P., nie są objęte zwolnieniem od podatku VAT przewidzianym w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT.

W przedmiotowej sprawie, kluczowym jest zatem ustalenie, czy opisane usługi stanowią odrębną całość oraz są właściwe i niezbędne do świadczenia usługi zwolnionej, tj. czy mogą stanowić usługi pomocnicze do usług finansowych w rozumieniu art. 43 ust. 13 ustawy o VAT.

Dla oceny, czy dane usługi można uznać za pomocnicze dla usługi finansowej nie sposób pominąć wniosków płynących z orzecznictwa TSUE. W wyroku w sprawie C-2/95 Sparekassernes Datacenter (SDC) dotyczącym zwolnień przedmiotowych na gruncie wspólnego systemu VAT, TSUE wskazał cechy charakterystyczne usługi finansowej w kontekście ustalenia warunków stosowania zwolnienia dla konkretnych podtypów usług finansowych wymienionych w art. 13 (B) B(d) pkt 3 i 5 VI Dyrektywy (obecnie art. 135 ust. 1 lit. d i lit. f Dyrektywy 2006/112/WE). Sprawa dotyczyła usług świadczonych przez SDC (stowarzyszenie) przede wszystkim na rzecz banków oraz innych jednostek podłączonych do jego systemu informatycznego. SDC świadczyło usługi przetwarzania danych związanych z transakcjami prowadzonymi przez jego klientów, a także pewnych usług związanych ze sprawami administracyjnymi swoich członków. Trybunał orzekł, że ani sposób wykonywania usług, ani charakter prawny usługodawcy, ani nawet brak bezpośredniej umowy podmiotu wykonującego usługi z ostatecznym odbiorcą nie wykluczają zastosowania zwolnień, o których mowa w art. 13 (B) (D) pkt 3 i 5 VI Dyrektywy, pod warunkiem, że usługi świadczone przez dany podmiot są przez klienta Banku postrzegane jako element otrzymanej usługi finansowej. Ponadto, aby świadczone usługi korzystały ze zwolnienia powinny stosownie do orzecznictwa TSUE dotyczyć specyficznych i istotnych elementów związanych z daną usługą finansową. Należy też wskazać, iż TSUE w ww. orzeczeniu dodał, że „Sam fakt, że jakiś element jest niezbędny do zakończenia transakcji zwolnionej z podatku, nie daje podstaw do konkluzji, że usługa którą dany element reprezentuje jest zwolniona.”

Podobne stanowisko zostało przedstawione przez Trybunał w wyroku z dnia 13 grudnia 2001 r. w sprawie C-235/00 CSC Financial Services Ltd. W wyroku tym TSUE stwierdził, iż „obrót papierami wartościowymi polega na działaniach zmieniających sytuację prawną i finansową między stronami i działania te są porównywalne do przypadków przeniesienia lub płatności. Dostawa zwykłej usługi technicznej lub administracyjnej, nie zmieniającej sytuacji prawnej lub finansowej nie wydaje się więc być objęta zwolnieniem ustalonym w art. 13 część B lit. d pkt 5 Szóstej dyrektywy (…) Wynika z tego więc, że usługi o charakterze administracyjnym nie zmieniające prawnej bądź finansowej pozycji stron nie są objęte zwolnieniem ustalonym w art. 13 część B lit. d pkt 5”.

Uwzględniając wskazania określone w art. 43 ust. 13 ustawy o VAT oraz wnioski płynące z przytoczonego orzecznictwa TSUE należy uznać, że aby transakcje mogły zostać uznane za zwolnione, czynności te muszą stanowić element usługi finansowej, muszą mieć odrębny od tej usługi charakter, jak również muszą być niezbędne do wykonania usługi finansowej oraz dla niej właściwe – w znaczeniu: specyficzne (specyficzny – właściwy wyłącznie dla danej osoby, danego przedmiotu czy zjawiska).

Usługi opisane we wniosku niewątpliwie stanowią element usługi finansowej „w zakresie prowadzenia rachunków pieniężnych i wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych”, wymienionej w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT. Wszystkie czynności podejmowane przez Wnioskodawcę: rejestrowanie płatności za pomocą terminala, wydawanie pokwitowania, pobieranie opłaty za przyjęcie płatności, powiadomienie serwisu w przypadku awarii mają na celu umożliwienie realizowania transakcji finansowych za pomocą terminala. Usługi powyższe mogą być potraktowane jako odrębna całość, o czym świadczy fakt, że są świadczone przez odrębny niż P. podmiot.

Ponadto jak wynika z opisu sprawy, rolą Wnioskodawcy jest wspieranie P. w świadczeniu usług płatniczych. W wyniku działań podejmowanych przez Wnioskodawcę dochodzi do zablokowania i pobrania odpowiedniej kwoty z rachunku klienta i uznania rachunku P., co też prowadzi do zmiany sytuacji prawnej lub finansowej stron. Należy wskazać, że taka czynność nie jest czynnością jedynie techniczną, gdyż ma ona wpływ na przekazanie środków pieniężnych.

Zatem opisana usługa spełnia warunki upoważniające do zastosowania zwolnienia od podatku wymienionego w art. 43 ust. 13 ustawy, gdyż stanowi element usługi finansowej, ma odrębny charakter od usługi finansowej ale jest też niezbędna do jej wykonania oraz właściwa w znaczeniu specyficzna (specyficzny – właściwy wyłącznie dla danej osoby, danego przedmiotu czy zjawiska). Tym samym dla wymienionej usługi spełnione są warunki powołanego powyżej art. 43 ust. 13 ustawy oraz orzecznictwa TSUE.

W konsekwencji należy wskazać, że opisane przez Wnioskodawcę usługi polegające w szczególności na umożliwieniu dokonania płatności za pomocą terminala w imieniu i na rzecz P., będą korzystać ze zwolnienia określonego w art. 43 ust. 13 w zw. z art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.