Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/4513-3/15-2/KB
z 20 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 19 stycznia 2015 r. (data wpływu 21 stycznia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie powstania zobowiązania podatkowego z tytułu podatku akcyzowego na etapie dostawy wyrobów klasyfikowanych do pozycji CN 3820 i 3814 do odbiorców zewnętrznych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 stycznia 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie powstania zobowiązania podatkowego z tytułu podatku akcyzowego na etapie dostawy wyrobów klasyfikowanych do pozycji CN 3820 i 3814 do odbiorców zewnętrznych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W ramach swojej działalności Spółka m.in. wytwarza i dystrybuuje bioetanol (kod CN 2207 10 00) przeznaczony jako biokomponent stanowiący dodatek do benzyn silnikowych. Przedmiotowy bioetanol wytwarzany jest w składzie podatkowym obejmującym Zakład Produkcji Etanolu „X” zlokalizowany w miejscowości A. Odbiorcami bioetanolu są głównie producenci paliw płynnych. Dodatkowo, w celu zwiększenia produkcji i sprzedaży alkoholu etylowego odwodnionego, firma zamierza dokonywać skażenia alkoholu środkami skażającymi wg wykazu środków skażających określonych w rozporządzeniu w sprawie skażania (skażenie niecałkowite). Po dokonaniu skażenia zgodnie z obowiązującymi przepisami firma będzie do alkoholu skażonego dodawała środki, które spowodują, że powstaną wyroby klasyfikowane do pozycji Nomenklatury Scalonej (CN) 3820 - środki zapobiegające zamarzaniu i gotowe płyny przeciwoblodzeniowe oraz inne dodatki i CN 3814 - organiczne złożone rozpuszczalniki i rozcieńczalniki. Receptury produkcji tych wyrobów przedstawiają się następująco:

• 100 litrów etanolu, min. 6 litrów IPA/100 la etanolu, min. 2 gramy Bitrexu/100 la, min. 0,1 litrów alkoholu T-butylowego/100 la,
  
• 100 litrów etanolu, min. 5 litrów octanu etylu/100 la, min. 1 litr octanu n-propylu/100 la,
  
• 100 litrów etanolu, min. 10 litrów octanu etylu/100 la, min. 1 litr octanu n-propylu/100 la.
  
  
  

Wszelkie czynności związane z uzyskaniem tych wyrobów będą prowadzone w składzie podatkowym. Wyroby te firma będzie oferowała polskim i wewnątrzwspólnotowym odbiorcom luzem w beczkach lub autocysternach.

Spółka prosi o potwierdzenie, że działanie w opisanym wyżej zakresie nie powoduje powstania zobowiązania w podatku akcyzowym i że sprzedaż oraz dostawa tych produktów nie podlega dodatkowym formalnościom związanym z procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub formalnościom określonym w art. 32 ust. 5-14 Ustawy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż i dostawa wskazanych wyżej wyrobów klasyfikowanych do pozycji CN 3820 i 3814 (odpowiednio skażonych), do odbiorców zewnętrznych, którzy zużyją je do celów niezwiązanych ze spożyciem zawartego w nich alkoholu, albo też wykorzystają do produkcji innych wyrobów nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi, realizowana poza procedurą zawieszenia poboru akcyzy, jak również bez stosowania formalności określonych w art. 32 ust. 5-14 Ustawy nie powoduje powstania zobowiązania podatkowego, nie wymaga zezwolenia odrębnego od zezwolenia na prowadzenie składu podatkowego, nie wymaga prowadzenia odrębnej od prowadzonej w składzie podatkowym ewidencji i nie wymaga uzyskania decyzji w sprawie norm zużycia i ubytków transportowych?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Przedmiotowe wyroby klasyfikowane do pozycji CN 3820 i 3814 samoistnie nie stanowią produktów akcyzowych, gdyż produkty tak klasyfikowane nie są wymienione w przepisach, jako wyroby akcyzowe. Co prawda, wchodzący w ich skład alkohol etylowy klasyfikowany do pozycji 2207 lub 2208 podlega co do zasady opodatkowaniu akcyzą, niemniej już na etapie produkcji w składzie podatkowym alkohol ten został zwolniony z akcyzy, zatem zwolnienie to utrzymuje się również na etapie dostawy tych wyrobów do ich nabywców (w tym takich, którzy będą poddawać te wyroby procesom produkcyjnym, zmierzającym do wyprodukowania wyrobów nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi). Z tego względu, przy takich dostawach nie powstanie zobowiązanie podatkowe w akcyzie i nie ma potrzeby stosowania formalności związanych z procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub formalności związanych ze zwolnieniem ze względu na przeznaczenie, o których mowa w art. 32 ust. 5-14 Ustawy.

Spółka zauważa, że przedmiotowe wyroby, klasyfikowane do pozycji CN 3820 i 3814 istotnie zawierają alkohol etylowy i mają moc większą niż 1,2% objętości, zatem produkty te co do zasady klasyfikowane są jako alkohol etylowy, zgodnie z art. 93 ust. 1 Ustawy. Jednocześnie należy stwierdzić, że alkohol etylowy wykorzystany do produkcji tych wyrobów został skażony na etapie produkcji przedmiotowych wyrobów w składzie podatkowym lub też zostały skażone w związku z procesem produkcji tych wyrobów.

Uznać więc należy, że skażenie dokonywane jest zgodnie z zasadami określonymi w rozporządzeniu w sprawie skażania, a receptury podane we wstępie potwierdzają zarówno dopuszczalne rodzaje skażalników, jak i ich wymagane ilości.

Natomiast samo zwolnienie alkoholu etylowego zostało zawarte w art. 32 ust. 4 pkt 2 Ustawy. Zgodnie z tym przepisem zwalnia się „alkohol etylowy skażony środkami skażającymi, określonymi przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych spośród środków dopuszczonych do skażania alkoholu etylowego na podstawie przepisów wydanych na podstawie ustawy z dnia 2 marca 2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych (Dz. U. Nr 31, poz. 353, z późn. zm.) i wykorzystywany do produkcji produktów nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi - wyłącznie w przypadkach, o których mowa w ust. 3 pkt 1 lub 8, jeżeli spełnione są warunki, o których mowa w ust. 5-13; w przypadku podmiotu zużywającego zwolnienie od akcyzy dotyczy ilości nieprzekraczających dopuszczalnych norm zużycia, o których mowa w art. 85 ust. 1 pkt 2 lit. b oraz ust. 2 pkt 1 lit. b”.

Można więc uznać, że zwolnienie uzależnione jest od spełnienia dwóch warunków:

1. Odpowiedniego skażenia,
2. Zachowania formalności związanych z przemieszczaniem alkoholu do podmiotu, który wytworzy z tego alkoholu wyrób nieprzeznaczony do spożycia przez ludzi.
   
   

Spółka zauważa, że pierwszy z warunków jest w bezsporny sposób spełniony. Wątpliwości mogą odnosić się jedynie do warunku nr 2. Analiza tej części przepisu może prowadzić do wniosku, że zwolnienie można stosować jedynie wówczas, jeżeli skażony alkohol przemieszczany jest poza skład podatkowy i tam dopiero u innego podmiotu (podmiotu zużywającego) produkowany jest z niego wyrób nieprzeznaczony do spożycia przez ludzi. Taka wąska interpretacja tego przepisu prowadziłaby jednak do dyskryminacji producentów, takich jak Spółka, które produkcji wyrobów na bazie alkoholu etylowego (skażonego), ale nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi dokonuje we własnym składzie podatkowym. Należy bowiem zauważyć, że zakres omawianych formalności służy bezpośrednio możliwości sprawowania przez organy nadzoru nad zużyciem alkoholu etylowego. Przepisy te określają więc procedurę postępowania, gdy alkohol etylowy jest dostarczany do miejsca niebędącego składem podatkowym, tak aby nie powstały nadużycia i cały alkohol został wykorzystany do celów innych niż konsumpcja przez ludzi. Przepis ten nie określa jednak wprost procedury, jak ma postępować producent alkoholu, który skaża go samodzielnie i sam również na miejscu wytwarza z niego produkty nieprzeznaczone do spożycia przez ludzi. Sprzeczny ze wszelkimi zasadami i logiką byłby bowiem wniosek, że podmiot taki nie ma prawa samodzielnie przetwarzać takiego alkoholu w warunkach nadzoru, jakie obowiązują w składzie podatkowym, ale że ma obowiązek sprzedawać alkohol innym podmiotom, które nie mają składu podatkowego, i dopiero ci zewnętrzni kontrahenci mogą wytwarzać takie wyroby z wykorzystaniem zakupionego od Spółki alkoholu. Nadzór i kontrola wykonywana w odniesieniu do wyrobów objętych procedurą zawieszenia podatku akcyzowego w składzie podatkowym jest istotnie bardziej restrykcyjna i szczegółowa niż zasady określone w art. 32 ust. 5-14 Ustawy. Należałoby więc stwierdzić, że opisywana planowana działalność Spółki, związana z produkcją przedmiotowych wyrobów nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi, będzie kontrolowana szczegółowiej i bardziej restrykcyjnie niż działalność tego samego typu prowadzona przez inny podmiot wykonywana poza składem podatkowym. Tym samym uznać trzeba, że prawidłowe i uczciwe stosowanie zwolnienia określonego w art. 32 ust. 4 pkt 2 Ustawy jest zagwarantowane, a cel określony przepisach jest spełniony. W tym kontekście, uznanie, że w opisanym stanie faktycznym Spółka nie ma prawa stosowania zwolnienia od akcyzy ze względu na przeznaczenie, o którym mowa w art. 32 ust. 4 pkt 2 Ustawy, byłaby co najmniej nierównym traktowaniem przedsiębiorców i paradoksalnie na korzystniejsze traktowanie zasługiwałby podmiot spełniający mniej restrykcyjne wymogi, podczas gdy podmiot (Spółka) mająca zezwolenie na prowadzenie składu podatkowego, pozbawiona byłaby prawa korzystania ze zwolnienia.

Takie interpretowanie Ustawy prowadziłoby również do konfliktu z przepisami wspólnotowymi. Art. 27 ust. 1 lit b. Dyrektywy Rady 92/83/EWG z dnia 19 października 1992 r. w sprawie harmonizacji struktury podatków akcyzowych od alkoholu i napojów alkoholowych (dalej „Dyrektywa 92/83”) określa, że:

1. „Państwa Członkowskie zwalniają produkty objęte niniejszą dyrektywą z ujednoliconego podatku akcyzowego na warunkach, które zostaną przez nie określone w celu zagwarantowania prawidłowego i uczciwego stosowania takich zwolnień oraz zapobiegania wszelkim ewentualnym wypadkom uchylania się, omijania lub naruszania tych przepisów:
   
   
   

(...)

2. gdy są one denaturowane zgodnie z wymogami każdego Państwa Członkowskiego i używane do wytwarzania jakiegokolwiek produktu nieprzeznaczonego do spożycia przez ludzi;
   
   

(...)”

Podkreślenia wymaga fakt, że norma wynikająca z powyższego przepisu ma charakter obligatoryjny, co oznacza, że każde państwo członkowskie, w tym Polska, miało obowiązek wprowadzić stosowne zwolnienie do prawa krajowego.

Z powyższego przepisu wynika więc, że Polska jako kraj członkowski Unii Europejskiej miała bezwzględny obowiązek wprowadzić zwolnienie w omawianym zakresie. Dyrektywa umożliwiła co prawda określenie krajowych warunków zastosowania tego zwolnienia, niemniej należy wskazać, że z samej treści Dyrektywy odnoszącej się do tego konkretnego zwolnienia wynika zakres warunków jakie dotyczą jego stosowania. Przepis art. 27 ust. 1 lit. b Dyrektywy 92/83, wskazuje bowiem, że alkohol ma być skażony („denaturowany”) zgodnie z wymogami Państwa Członkowskiego i ma być używany do wytworzenia jakiegokolwiek produktu nieprzeznaczonego do spożycia przez ludzi. Należy zauważyć, że taka treść przepisu prawa wspólnotowego określa samoistnie zakres warunków związanych ze stosowaniem tego zwolnienia, a prawo krajowe nie może wykraczać poza ich zakres.

Gdyby więc interpretować powołany przepis Ustawy w taki sposób, że produkcja wyrobów nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi na bazie alkoholu etylowego skażonego możliwa jest jedynie poza składem podatkowym i że alkohol do takiej produkcji musi być zakupiony z zewnątrz, a (jak w przypadku Spółki) alkohol z własnej produkcji, skażony we własnym zakresie nie może być wykorzystany do produkcji takich wyrobów i korzystać ze zwolnienia, to doszłoby do konfliktu pomiędzy przepisami krajowymi, a nadrzędnym prawem wspólnotowym. Zgodnie z zasadą prowspólnotowej wykładni prawa, przepisów krajowych nie należy interpretować w taki sposób, aby ich stosowanie prowadziło do konfliktu z celami i zasadami określonymi w przepisach Unii Europejskiej. Interpretacja art. 32 ust. 4 pkt 2 Ustawy bez uwzględnienia kontekstu wspólnotowego prowadziłaby również do konkluzji, że w przypadku podmiotów takich jak Spółka możliwość zastosowania zwolnienia alkoholu etylowego skażonego użytego do wyprodukowania wyrobów nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi jest iluzoryczna.

Na poparcie swojego stanowiska w powyższym zakresie Spółka zauważa, że zbieżne poglądy odnośnie stosowania zwolnienia określonego w art. 27 ust. 1 lit. b Dyrektywy 92/83 były prezentowane w orzecznictwie sądów administracyjnych. W tym Skarżąca pragnie zacytować fragment wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, z dnia 15 września 2008 r., o sygn. akt III SA/Gl 816/08, który co prawda odnosi się do zwolnienia stosowanego na bazie przepisów poprzedniej, już nieobowiązującej, ustawy o podatku akcyzowym, niemniej ze względu na podobieństwo przepisów o zwolnieniu poprzednich i obecnych, zagadnienie prawne można uznać za tożsame, a wytyczne interpretacyjne wynikające z tego przepisu za istotne również w przedmiotowej sprawie. W wyroku tym Sąd stwierdził, co następuje:

„(...) przepis art. 27 ust. 1 lit. b Dyrektywy strukturalnej w części wstępnej stanowi, że to "Państwa Członkowskie zwalniają produkty objęte niniejszą dyrektywą z ujednoliconego podatku akcyzowego", ale "na warunkach, które zostaną przez nie określone".

Na gruncie tego przepisu należy poczynić, co najmniej dwie uwagi. Po pierwsze, ze względu na użycie kategorycznego pojęcia "zwalniają" (tak samo w ust. 2) należy przyjąć, że dane państwo, na terenie którego powinno nastąpić opodatkowanie ujednoliconym podatkiem akcyzowym, musi zwolnić określone produkty, ale na "warunkach" przez siebie ustalonych. Tym samym swoboda państwa ograniczona jest do możliwości określenia warunków takiego zwolnienia. Po drugie, niektóre przesłanki obligatoryjnego zwolnienia, czyli jej najważniejsze elementy, zostały już określone w poszczególnych punktach tego przepisu. Poprzez brzmienie dalszej części przepisu swoboda państwa członkowskiego została po raz drugi ograniczona.

Z tego można wysnuć następujący wniosek. Jeśliby państwo członkowskie ustaliło warunki zwolnienia wbrew elementom w poszczególnych punktach, to należałoby stwierdzić, że prawo krajowe stoi w sprzeczności z prawem wspólnotowym i na zasadzie pierwszeństwa i bezpośredniego skutku prawa wspólnotowego należałoby w konkretnej sprawie odmówić stosowania prawa krajowego i zastosować jasne, precyzyjne, bezwarunkowe i zawierające prawa podatnika takie prawo wspólnotowe. Tak samo należałoby postąpić, jeśliby państwo członkowskie nie implementowało wtórnego prawa wspólnotowego wynikającego z dyrektywy. Obowiązek recypowania takiego prawa do porządku krajowego nie może być uznany za wykonany poprzez ogólne dowołanie się do regulacji wspólnotowych w danym zakresie, jak to uczynił ustawodawca krajowy w art. 25 ust. 1 pkt 2 u.p.a. Wydaje się, jak to Sąd na wstępie rozważań zaznaczył, że zdaniem prawodawcy krajowego przepisy § 18 ust. 1 pkt 1 i 2 rozporządzenia w sprawie zwolnień od podatku akcyzowego dokonują implementacji zwolnień uregulowanych odpowiednio w art. 27 ust. 1 lit. a i b Dyrektywy strukturalnej.

Jeśli chodzi o zwolnienie wyrażone w art. 27 ust. 1 lit. b Dyrektywy strukturalnej, które ma zastosowanie w niniejszej sprawie, to ustawodawca krajowy, czy szerzej prawodawca krajowy, nie wywiązał się ze swojego obowiązku wynikającego z tego przepisu wspólnotowego.”

Warto zauważyć, że powyższy wyrok znalazł aprobatę Naczelnego Sądu Administracyjnego, który zgodził się ze stanowiskiem WSA w Gliwicach zaprezentowanym w zacytowanym wyroku i wyrokiem z dnia 8 kwietnia 2009 r. o sygn. akt I FSK 7/09 utrzymał go w mocy, oddalając skargę Dyrektora Izby Celnej w Katowicach.

Natomiast dalsza dystrybucja przedmiotowych wyrobów może odbywać się już bez obowiązku zapłaty akcyzy lub/i stosowania szczególnych wymogów związanych z procedurą zawieszenia poboru akcyzy przy przemieszczaniu lub zwolnienia wyrobów akcyzowych ze względu na przeznaczenie, gdyż alkohol w nich zawarty został już zwolniony na wcześniejszym etapie (przy produkcji) i nie jest potrzebne jego ponowne zwalnianie z akcyzy. Dystrybucja na tym etapie może odbywać się więc na takich samych zasadach jak w przypadku wyrobów nieakcyzowych. Konsekwentnie nie będzie wymagane prowadzenie specjalnych zezwoleń, ewidencji (innych niż prowadzone w związku z funkcjonowaniem składu podatkowego), uzyskiwanie odrębnych norm zużycia lub ubytków transportowych itp.

Z powyższych względów Spółka wnosi o potwierdzenie prawidłowości stanowiska przedstawionego we wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Ustawa z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2014 r., poz. 752), dalej zwana ustawą, określa opodatkowanie podatkiem akcyzowym, zwanym „akcyzą”, wyrobów akcyzowych oraz samochodów osobowych, organizację obrotu wyrobami akcyzowymi, a także oznaczanie znakami akcyzy – art. 1 ust. 1 ustawy.

Stosownie do art. 3 ustawy, do celów poboru akcyzy i oznaczania wyrobów akcyzowych znakami akcyzy stosuje się klasyfikację w układzie odpowiadającym Nomenklaturze Scalonej (CN) zgodną z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (Dz. Urz. WE L 256 z 07.09.1987, str. 1, ze zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 2, t. 2, str. 382, ze zm.). Ewentualne zmiany w Nomenklaturze Scalonej (CN) nie powodują zmian w opodatkowaniu akcyzą wyrobów akcyzowych i samochodów osobowych, jeżeli nie zostały określone w niniejszej ustawie.

Zgodnie z art. 92 ustawy do napojów alkoholowych w rozumieniu ustawy zalicza się alkohol etylowy, piwo, wino, napoje fermentowane oraz wyroby pośrednie.

Natomiast, stosownie do art. 93 ust. 1 ustawy do alkoholu etylowego w rozumieniu ustawy zalicza się:

1. wszelkie wyroby o rzeczywistej objętościowej mocy alkoholu przekraczającej 1,2 % objętości, objęte pozycjami CN 2207 i 2208, nawet jeżeli są to wyroby stanowiące część wyrobu należącego do innego działu Nomenklatury Scalonej;
2. wyroby objęte pozycjami CN 2204, 2205 i 2206 00, o rzeczywistej objętościowej mocy alkoholu przekraczającej 22 % objętości;
3. napoje zawierające rozcieńczony lub nierozcieńczony alkohol etylowy.
   
   

Jednocześnie w myśl do art. 32 ust. 4 pkt 2 ustawy zwalnia się od akcyzy ze względu na przeznaczenie również alkohol etylowy skażony środkami skażającymi, określonymi przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych spośród środków dopuszczonych do skażania alkoholu etylowego na podstawie przepisów wydanych na podstawie ustawy z dnia 2 marca 2001 r. o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych (Dz. U. Nr 31, poz. 353, z 2002 r. Nr 166, poz. 1362 oraz z 2004 r. Nr 29, poz. 257 i Nr 173, poz. 1808) i wykorzystywany do produkcji produktów nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi - wyłącznie w przypadkach, o których mowa w ust. 3 pkt 1 lub 8, jeżeli spełnione są warunki, o których mowa w ust. 5-13; w przypadku podmiotu zużywającego zwolnienie od akcyzy dotyczy ilości nieprzekraczających dopuszczalnych norm zużycia, o których mowa w art. 85 ust. 1 pkt 2 lit. b oraz ust. 2 pkt 1 lit. b.

Środki skażające, o których mowa w art. 32 ust. 4 pkt 2 ustawy, ich ilość oraz warunki stosowania, zgodnie z art. 38 ust. 1 pkt 3 ustawy, Ministra Finansów określił w rozporządzeniu z dnia 16 września 2013 r. w sprawie dokumentu dostawy, ewidencji wyrobów akcyzowych objętych zwolnieniem od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie, warunków i sposobu ich zwrotu oraz środków skażających alkohol etylowy (Dz.U. z 2013 r. poz. 1108), zwanym dalej rozporządzeniem.

W myśl art. 32 ust. 3 pkt 1 i 8 ustawy zwolnienie od akcyzy wyrobów, o których mowa w ust. 1, stosuje się wyłącznie w przypadku ich:

1. dostarczenia ze składu podatkowego na terytorium kraju do podmiotu zużywającego lub
   
   

(...)

8. zużycia przez podmiot prowadzący skład podatkowy występujący jako podmiot zużywający.
   
   

Przy czym zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 11 i 22 lit. a ustawy podmiot prowadzący skład podatkowy to podmiot, któremu wydano zezwolenie na prowadzenie składu podatkowego, natomiast podmiot zużywający to podmiot mający miejsce zamieszkania, siedzibę lub miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, który wyroby akcyzowe objęte zwolnieniem od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie zużywa na cele uprawniające do zwolnienia.

Natomiast stosownie do art. 32 ust. 5 ustawy warunkiem zwolnień od akcyzy wyrobów akcyzowych ze względu na ich przeznaczenie jest również:

1. objęcie wyrobów akcyzowych będących przedmiotem zwolnienia zabezpieczeniem akcyzowym lub w przypadku importu - zabezpieczeniem złożonym w trybie stosowanym przy zabezpieczeniu należności celnych na podstawie przepisów prawa celnego, złożonym przez, odpowiednio: podmiot prowadzący skład podatkowy, podmiot pośredniczący lub zarejestrowanego odbiorcę, z wyłączeniem zarejestrowanego odbiorcy posiadającego zezwolenie na jednorazowe nabycie wyrobów akcyzowych jako zarejestrowany odbiorca, w wysokości zobowiązania podatkowego mogącego powstać w przypadku użycia tych wyrobów niezgodnie z przeznaczeniem uprawniającym do zwolnienia od akcyzy lub naruszenia warunków zwolnienia - do czasu potwierdzenia odbioru wyrobów akcyzowych przez, odpowiednio: podmiot zużywający lub podmiot pośredniczący; warunek ten nie dotyczy sytuacji, o której mowa w ust. 3 pkt 4 lub 8;
2. dołączenie do przemieszczanych wyrobów akcyzowych dokumentu dostawy wyrobów objętych zwolnieniem od akcyzy, zwanego dalej „dokumentem dostawy”;
3. prowadzenie ewidencji wyrobów akcyzowych objętych zwolnieniem przez podmiot prowadzący skład podatkowy, zarejestrowanego odbiorcę, z wyłączeniem zarejestrowanego odbiorcy posiadającego zezwolenie na jednorazowe nabycie wyrobów akcyzowych jako zarejestrowany odbiorca, podmiot pośredniczący oraz podmiot zużywający prowadzący działalność gospodarczą z użyciem wyrobów akcyzowych objętych zwolnieniem od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie, z wyłączeniem podmiotu zużywającego, który wyłącznie używa do celów opałowych pozostałe węglowodory gazowe o kodach CN od 2711 12 11 do 2711 19 00.
   
   

Ponadto zgodnie z art. 32 ust. 6 ustawy warunkiem zwolnień od akcyzy wyrobów akcyzowych ze względu na ich przeznaczenie w przypadkach, o których mowa w ust. 3 pkt 1, 3 i 5, jest ponadto przedstawienie przez mający miejsce zamieszkania, siedzibę lub miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju podmiot zużywający prowadzący działalność gospodarczą z użyciem wyrobów akcyzowych objętych zwolnieniem od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie podmiotowi dostarczającemu te wyroby akcyzowe, pisemnego potwierdzenia przyjęcia zgłoszenia rejestracyjnego, o którym mowa w art. 16 ust. 3.

Przy tym w myśl art. 32 ust. 7, 8 i 9 ustawy ewidencja, o której mowa w ust. 5 pkt 3, może być prowadzona w postaci papierowej lub elektronicznej. Powinna zawierać informacje umożliwiające ustalenie ilości wysłanych lub otrzymanych wyrobów akcyzowych zwolnionych od akcyzy ze względu na przeznaczenie, terminu wysłania lub odbioru tych wyrobów, a także miejsca odbioru w przypadku ich przemieszczania oraz informacje o dokumentach dostawy. Powinna być przechowywana do celów kontroli przez okres 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym została sporządzona.

Dokument dostawy może być zastąpiony przez inny dokument, w przypadku gdy dokument ten zawiera takie same dane, jakie są wymagane dla dokumentu dostawy i znajduje swoją podstawę w porozumieniach międzynarodowych lub w przepisach prawa Unii Europejskiej. Do dokumentu zastępującego dokument dostawy, stosuje się odpowiednio przepisy o dokumencie dostawy (art. 32 ust. 10 ustawy).

Odbierający wyroby akcyzowe zwolnione od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie jest obowiązany do potwierdzenia odbioru tych wyrobów na dokumencie dostawy (art. 32 ust. 11 ustawy).

Podmiot zużywający będący osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej nabywającą wyroby akcyzowe zwolnione od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie jest obowiązany do okazania dostarczającemu dowodu osobistego lub innego dokumentu stwierdzającego jego tożsamość, w celu potwierdzenia jego tożsamości (art. 32 ust. 12 ustawy).

Ponadto stosownie do art. 32 ust. 13 ustawy podmiot, który dostarcza wyroby akcyzowe zwolnione od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie podmiotowi zużywającemu, o którym mowa w ust. 12, jest obowiązany odmówić wydania tych wyrobów w przypadku, gdy podmiot zużywający odmawia okazania dowodu osobistego lub innego dokumentu stwierdzającego jego tożsamość lub gdy dane podane przez podmiot zużywający do dokumentu dostawy nie zgadzają się z danymi wynikającymi z dowodu osobistego lub innego dokumentu stwierdzającego jego tożsamość.

Jednocześnie stosownie do art. 85 ust. 1 pkt 2 lit. b ustawy właściwy naczelnik urzędu celnego, z zastrzeżeniem ust. 7, ustala, w drodze decyzji, dla poszczególnych podmiotów, na ich wniosek dopuszczalne normy zużycia napojów alkoholowych, o których mowa w art. 32 ust. 4 pkt 2 i 3, w przypadku ich użycia przez podmiot zużywający. Natomiast w myśl art. 85 ust. 2 pkt 1 lit. b ustawy właściwy naczelnik urzędu celnego, z zastrzeżeniem ust. 7, w drodze decyzji wydanej z urzędu dla poszczególnych podmiotów może ustalić dopuszczalne normy zużycia wyrobów akcyzowych - o których mowa w ust. 1.

Z opisanego zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka m.in. wytwarza i dystrybuuje bioetanol (kod CN 2207 10 00) przeznaczony jako biokomponent stanowiący dodatek do benzyn silnikowych. Przedmiotowy bioetanol wytwarzany jest w składzie podatkowym. Odbiorcami bioetanolu są głównie producenci paliw płynnych. Dodatkowo, firma zamierza dokonywać skażenia alkoholu środkami skażającymi wg wykazu środków skażających określonych w rozporządzeniu w sprawie skażania (skażenie niecałkowite). Po dokonaniu skażenia zgodnie z obowiązującymi przepisami Wnioskodawca będzie do alkoholu skażonego dodawała środki, które spowodują, że powstaną wyroby klasyfikowane do pozycji Nomenklatury Scalonej (CN) 3820 - środki zapobiegające zamarzaniu i gotowe płyny przeciwoblodzeniowe oraz inne dodatki i CN 3814 - organiczne złożone rozpuszczalniki i rozcieńczalniki. Wszelkie czynności związane z uzyskaniem tych wyrobów będą prowadzone w składzie podatkowym. Wyroby te Spółka będzie oferowała polskim i wewnątrzwspólnotowym odbiorcom luzem w beczkach lub autocysternach.

Wątpliwości Spółki dotyczą kwestii czy sprzedaż i dostawa przedmiotowych wyrobów klasyfikowanych do pozycji CN 3820 i 3814 do odbiorców zewnętrznych, którzy zużyją je do celów niezwiązanych ze spożyciem zawartego w nich alkoholu, albo też wykorzystają do produkcji innych wyrobów nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi nie spowoduje powstania zobowiązania podatkowego z tytułu podatku akcyzowego.

Odnosząc się do przedmiotowej kwestii należy wyjaśnić, że stosownie do art. 32 ust. 4 pkt 2 ustawy, w przypadku dostarczenia ze składu podatkowego na terytorium kraju do podmiotu zużywającego lub zużycia przez podmiot prowadzący skład podatkowy występujący jako podmiot zużywający, przy zachowaniu odpowiednich warunków, o których mowa w art. 32 ust. 5-13 ustawy zwalnia się od akcyzy wykorzystywany do produkcji produktów nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi alkohol etylowy skażony środkami skażającymi określonymi w rozporządzeniu.

W przedmiotowej sprawie, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą powstania zobowiązania podatkowego z tytułu podatku akcyzowego na etapie dostawy przedmiotowych wyrobów klasyfikowanych do pozycji CN 3820 i 3814 do odbiorców zewnętrznych, tj. po ich wyprodukowaniu w składzie podatkowym z zastosowaniem względem zawartego w nich alkoholu zwolnienia przewidzianego w art. 32 ust. 4 pkt 2 ustawy.

Skoro zatem Wnioskodawca będący podmiotem prowadzącym skład podatkowy występując jako podmiot zużywający zużywa alkohol etylowy skażony środkami skażającymi określonymi w rozporządzeniu do produkcji produktów nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi, zachowując przy tym odpowiednie warunki, o których mowa w art. 32 ust. 5-13 ustawy na etapie produkcji przedmiotowych wyrobów klasyfikowanych do pozycji CN 3820 i 3814 stosuje zwolnienie wynikające z art. 32 ust. 4 pkt 2 ustawy to na etapie dostawy przedmiotowych wyrobów klasyfikowanych do pozycji CN 3820 i 3814 realizowanej poza procedurą zawieszenia poboru akcyzy, jak również bez stosowania formalności określonych w art. 32 ust. 5-14 ustawy nie powstanie już zobowiązanie podatkowe z tytułu podatku akcyzowego.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie zadanego we wniosku pytania należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Wnioskodawcy. Inne kwestie przedstawione w opisywanym stanie faktycznym, które nie zostały objęte pytaniem w sprawie oceny prawnej tego zdarzenia – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone. Tym samym niniejsza interpretacja rozstrzyga jedynie w zakresie powstania zobowiązania podatkowego z tytułu podatku akcyzowego na etapie dostawy wyrobów klasyfikowanych do pozycji CN 3820 i 3814 do odbiorców zewnętrznych. Natomiast niniejsza interpretacja nie rozstrzyga kwestii związanych z możliwością zastosowania zwolnienia wynikającego z art. 32 ust. 4 pkt 2 ustawy na etapie produkcji przedmiotowych wyrobów klasyfikowanych do pozycji CN 3820 i 3814.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.