Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/4512-37/15-2/KC
z 7 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z pózn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z Nr 112 poz. 770 z póżn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 15 stycznia 2015 r. (data wpływu 19 stycznia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia od faktur dokumentujących zakup usług przeglądów technicznych związanych ze świadczoną usługą serwisową - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 stycznia 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia od faktur dokumentujących zakup usług przeglądów technicznych związanych ze świadczoną usługą serwisową.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

C. GmbH („Wnioskodawca”) jest spółką kapitałową z siedzibą we Freiburgu w Republice Federalnej Niemiec. Wnioskodawca prowadzi na terytorium Polski działalność gospodarczą za pośrednictwem oddziału, w rozumieniu przepisów ustawy o swobodzie działalności gospodarczej („Oddział”). Oddział został już wpisany do Krajowego Rejestru Sądowego w Polsce.

Wnioskodawca (działający w Polsce za pośrednictwem Oddziału) posiada w Polsce stały adres korespondencyjny, a w razie potrzeby ma możliwość najmu pomieszczeń biurowych w nieruchomości komercyjnej. Wnioskodawca zatrudnia ponadto w Polsce pracowników i dysponuje infrastrukturą techniczną (np. samochody, komputery przenośne, drukarki, etc.) niezbędną do prowadzenia działalności, dla wykonywania której utworzony został Oddział Wnioskodawcy.

Wnioskodawca został już zarejestrowany jako podatnik VAT czynny i podatnik VAT-UE w Polsce. Wnioskodawca jest ponadto zarejestrowany jako podatnik podatku od wartości dodanej w Niemczech.

Wnioskodawca, poprzez zlokalizowany na terytorium Polski Oddział, świadczy usługi marketingowo-sprzedażowe na rzecz swojego udziałowca, tzn. G. - AG z siedzibą w Republice Federalnej Niemiec.

G.-AG jest ubezpieczycielem oferującym ubezpieczenia samochodów. Usługi ubezpieczeniowe G.-AG oferowane są również nabywcom samochodów na rynku polskim. Podmiotem pośredniczącym w zawarciu umowy ubezpieczenia są dealerzy/sprzedawcy samochodów, którzy przy okazji sprzedaży samochodów oferują ich nabywcom możliwość objęcia tych samochodów ochroną ubezpieczeniową oferowaną przez G.-AG.

G.-AG wspierana jest na polskim rynku przez Wnioskodawcę, który - za pośrednictwem Oddziału - świadczy na jej rzecz usługi polegające zwłaszcza na wyszukiwaniu dealerów i sprzedawców samochodów jako potencjalnych partnerów do współpracy dla G.-AG, jak również obejmujące nawiązywanie z nimi kontaktów i relacji gospodarczych. Wnioskodawca odpowiedzialny jest również za utrzymywanie i pielęgnowanie dobrych relacji z dealerami i sprzedawcami samochodów, których udało się już pozyskać jako partnerów handlowych dla G.-AG.

Obecnie, Wnioskodawca zamierza rozszerzyć zakres usług świadczonych na polskim rynku. Wykorzystując posiadane relacje i kontakty z dealerami i sprzedawcami samochodów, zamierza oferować za ich pośrednictwem nabywcom samochodów tzw. umowy serwisowe. Należy zaznaczyć, iż nowe usługi Wnioskodawcy będą świadczone samodzielnie przez Wnioskodawcę, tzn. podmiotem świadczącym usługi na rzecz nabywców samochodów będzie Wnioskodawca, nie zaś G.-AG.

Istota oferowanych umów serwisowych polega na przyznaniu klientom prawa do bezpłatnego wykonania określonej liczby okresowych przeglądów technicznych nabytych samochodów w salonie sprzedawcy samochodów (względnie w innych salonach sprzedających samochody określonej marki).

W przypadku akceptacji oferty Wnioskodawcy, nabywca samochodów podpisze z Wnioskodawcą stosowną umowę. Umowa ta zawierana będzie bezpośrednio pomiędzy Wnioskodawcą a klientem (tj. nabywcą samochodów). Z kolei dealer / sprzedawca samochodów będzie jedynie pośredniczyć w zawarciu tej umowy serwisowej.

Umowy serwisowe mają być zawierane na czas określony, w trakcie którego klient ma prawo do zlecenia wykonania określonej, maksymalnej ilości badań technicznych samochodu (np. umowa zawarta na 36 miesięcy, w trakcie których klient ma prawo wykonania trzech bezpłatnych badań technicznych pojazdu). Umowy wygasną zatem po wystąpieniu pierwszego ze zdarzeń: upływ okresu na jaki umowa została zawarta lub wykorzystanie przez klienta wszystkich przysługujących mu bezpłatnych badań technicznych.

W momencie zawarcia umowy serwisowej, klient zobowiązany będzie uiścić stosowne wynagrodzenie, które pobierane jest przez dealera / salon samochodowy, pośredniczącego w zawarciu umowy serwisowej. Przedmiotowe wynagrodzenie przekazywane będzie następnie Wnioskodawcy przez dealera / salon samochodowy. W przypadkach, gdy wykonanie usług serwisowych będzie wymagać udokumentowania fakturą VAT (zwłaszcza w przypadku umów serwisowych zawieranych z podatnikami VAT, względnie w przypadku umów zawieranych z osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej, które zażądały wystawienia na ich rzecz faktury VAT), Wnioskodawca wystawi klientom faktury VAT. Na fakturach wykazany zostanie podatek VAT należny, skalkulowany wg stawki podstawowej 23%.

Na mocy zawartej umowy serwisowej, nabywca samochodów nabędzie prawo do zlecenia wykonania określonej ilości przeglądów technicznych w salonie sprzedawcy samochodów lub też (opcjonalnie) w innych salonach sprzedających samochody określonej marki. W przypadku zatem, gdy w trakcie obowiązywania umowy serwisowej klient zamierza zlecić wykonanie przeglądu technicznego pojazdu, poinformuje o tym Wnioskodawcę (telefonicznie lub poprzez platformę internetową). W następstwie otrzymanego zgłoszenia, Wnioskodawca zleci określonemu salonowi samochodowemu wykonanie przeglądu technicznego pojazdu klienta.

Nabywca samochodów, co do zasady, nie będzie ponosił odpłatności za wykonane usługi przeglądu technicznego samochodu (gdyż uiścił już wynagrodzenie przystępując do umowy serwisowej z Wnioskodawcą). Możliwe jest, iż w umowach serwisowych określony zostanie katalog materiałów i usług serwisowych, które objęte są daną umową. W takim przypadku, jeżeli w trakcie dokonywanych przeglądów technicznych przedmiotowe materiały zostaną wykorzystane a usługi wykonane, nabywca samochodu nie poniesie z tego tytułu żadnej odpłatności. Natomiast, jeżeli w trakcie przeglądu okaże się konieczne wykonanie jakiś usług ponadstandardowych, wówczas klient mógłby zostać zobowiązany do poniesienia odpłatności za ich wykonanie. Pomijając jednakże przypadki usług i towarów dodatkowych, za wykorzystanie których klient może ponosić odpłatność (przy założeniu,że w umowach serwisowych w ogóle znajdą się postanowienia przewidujące taką opcję), zasadnicza idea umów serwisowych polega na przyznaniu klientowi prawa do zlecenia wykonania określonej ilości bezpłatnych przeglądów technicznych samochodu w uzgodnionych salonach sprzedaży.

Za wykonane usługi serwisowe i wykorzystane w trakcie przeglądu technicznego materiały i części zamienne salon samochodowy obciąży bezpośrednio Wnioskodawcę, jako że z perspektywy salonu samochodowego to Wnioskodawca będzie zleceniodawcą wykonania przeglądu technicznego pojazdu. Usługi wykonane przez salon samochodowy dokumentowane będą fakturą VAT, na której wykazana zostanie kwota podatku VAT należnego.

Wnioskodawca będzie zawierał przedstawione powyżej umowy serwisowe z klientami za pośrednictwem swojego Oddziału (co oznacza, że na zawieranych umowach jako usługodawca wskazany będzie polski Oddział Wnioskodawcy). W świadczenie usług wynikających z umów serwisowych zaangażowani będą pracownicy zatrudnieni w Oddziale Wnioskodawcy. Płatności z tytułu zawartych umów serwisowych, dokonywane przez klientów na rzecz Wnioskodawcy, wpływać będą na rachunek bankowy Oddziału, prowadzony w polskim banku. Również z tego rachunku bankowego regulowane będą płatności na rzecz salonów samochodowych, należne z tytułu wykonanych przeglądów technicznych. A zatem, z punktu widzenia klientów, to Oddział będzie usługodawcą, świadczącym na ich rzecz usługi objęte umowami serwisowymi. Natomiast z perspektywy salonów samochodowych, Oddział postrzegany będzie jako zleceniodawca przeglądów technicznych i tym samym jako usługobiorca usług świadczonych przez salony samochodowe.

Z powyższych względów, zdaniem Wnioskodawcy, Oddział spełnia definicję stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawcy, o którym mowa w art. 28b ust. 2 oraz w art. 28c ust. 2 ustawy o VAT. Niemniej jednak, kwalifikacja Oddziału jako stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawcy nie jest przedmiotem niniejszego wniosku o interpretację. Dla potrzeb niniejszego wniosku przyjęto, że Oddział stanowi stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej Wnioskodawcy, o którym mowa w art. 28b ust. 2 oraz w art. 28c ust. 2 ustawy o VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku VAT naliczonego, wynikającej z faktur VAT wystawianych przez salony samochodowe z tytułu wykonanych usług przeglądów technicznych, czy też w stosunku do Wnioskodawcy zastosowanie znajdą ograniczenia w odliczaniu podatku VAT naliczonego, określone w art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT?

Stanowisko Wnioskodawcy;

Zdaniem Wnioskodawcy, Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku VAT naliczonego, wynikającej z faktur VAT wystawianych przez salony samochodowe z tytułu wykonanych przeglądów technicznych. Tym samym, w stosunku do Wnioskodawcy nie znajdą zastosowania ograniczenia w odliczaniu podatku VAT naliczonego, określone w art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Jak zostało to już wskazane w stanie faktycznym, dla potrzeb niniejszego wniosku o interpretację przyjęto, że Oddział Wnioskodawcy stanowi stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 28b ust. 2 oraz w art. 28c ust. 2 ustawy o VAT. Oznacza to, iż usługi wykonywane przez Wnioskodawcę na rzecz klientów - nabywców samochodów, podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT w Polsce niezależnie od tego, czy usługi te świadczone będą na rzecz podatników VAT czy też na rzecz podmiotów niebędących podatnikami VAT. Z kolei, usługi świadczone na rzecz Wnioskodawcy przez salony samochodowe, polegające na wykonaniu przeglądów technicznych samochodów, podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT w Polsce, zgodnie z art. 28b ust. 2 ustawy o VAT. Oznacza to zatem, iż na fakturach wystawianych przez salony samochodowe na rzecz Wnioskodawcy wykazywany będzie podatek VAT należny, skalkulowany przy zastosowaniu właściwych stawek podatku VAT obowiązujących w Polsce.

Pragnąc zatem określić zakres przysługującego Wnioskodawcy prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur otrzymywanych od salonów samochodowych, należy odwołać się do przepisów art. 86 ust. 1 oraz art. 86a ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Nie powinno budzić wątpliwości, że w przedstawionym stanie faktycznym, nabywane przez Wnioskodawcę usługi przeglądów technicznych samochodów są związane z działalnością opodatkowaną VAT Wnioskodawcy (tj. z usługami świadczonymi na podstawie umów serwisowych). Z tego powodu, Wnioskodawcy przysługuje w całości prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur dokumentujących nabyte przez Wnioskodawcę usługi przeglądów technicznych samochodów.

Niemniej jednak, należy dodatkowo przeanalizować, czy w stosunku do nabywanych usług przeglądów technicznych samochodów, nie znajdą zastosowania ograniczenia w odliczaniu podatku VAT naliczonego, sformułowane w art. 86a ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT.

Zgodnie z art. 86a ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2014 r., w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku VAT naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika.

Natomiast, zgodnie z art. 86a ust. 2 ustawy o VAT, do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

1. nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
   
2. używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
   
3. nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.
   
   

Jak wynika z powyższych regulacji, usługi nabywane przez Wnioskodawcę od salonów samochodowych, obejmujące wykonanie przeglądów technicznych samochodów należących do klientów Wnioskodawcy, mogłyby potencjalnie zostać uznane za wydatki związane z pojazdami samochodowymi, do których zastosowanie powinna mieć zasada częściowego odliczenia podatku VAT naliczonego, sformułowana w art. 86a ust. 1 ustawy o VAT. Niemniej jednak, zdaniem Wnioskodawcy, ograniczenie w odliczaniu podatku VAT naliczonego od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, nie znajdzie zastosowania w stosunku do nabywanych przez Wnioskodawcę usług przeglądów technicznych samochodów. Wynika to z faktu, iż poddawane tym przeglądom samochody nie są bezpośrednio ani nawet pośrednio użytkowane przez Wnioskodawcę. Tymczasem, przepis art. 86a ust.1 powinien być interpretowany w taki sposób, iż odnosi się on tylko do podmiotów, które wykorzystują pojazdy samochodowe w sposób bezpośredni lub pośredni (np. oddając je do używania innym podmiotom na podstawie umowy najmu).

Uzasadniając stanowisko Wnioskodawcy, należy przede wszystkim odwołać się do celu sformułowanego w art. 86a ust. 1 ustawy o VAT ograniczenia w odliczaniu podatku VAT naliczonego od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi. Otóż, specyfika samochodów osobowych wykorzystywanych w działalności gospodarczej polega na tym, iż są one zazwyczaj wykorzystywane równocześnie (w mniejszym lub większym stopniu) do celów prywatnych podatnika. Przy czym, precyzyjne ustalenie zakresu, w jakim dany pojazd samochodowy wykorzystywany jest dla celów działalności gospodarczej a w jakim dla celów prywatnych, jest niezwykle trudne. Z tego powodu, ustanowione w art. 86a ust. 1 ustawy o VAT ograniczone prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego od wydatków związanych z eksploatacją samochodów osobowych, ma odzwierciedlać rzeczywisty sposób wykorzystywania samochodów osobowych przez podatnika, tj. po części do celów działalności gospodarczej a po części do celów prywatnych.

Powyższe stwierdzenia jasno wynikają również z uzasadnienia do projektu ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw, którą to ustawą wprowadzony został w życie art. 86a ust. 1 ustawy o VAT. W uzasadnieniu tym czytamy m.in., iż: „Problem dotyczący zakresu wykorzystywania przez podatników VAT w ramach prowadzonej działalności gospodarczej samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych (do 3,5 tony) został zidentyfikowany przez większość państw członkowskich Unii Europejskiej. Samochody te są bowiem niezbędne w działalności gospodarczej, równocześnie jednak - jako niezbędne w życiu prywatnym - są także wykorzystywane do celów prywatnych podatnika lub jego pracowników. Z uwagi na specyfikę tych samochodów polegającą na możliwości równoczesnego wykorzystywania ich do celów „służbowych” i „prywatnych” bardzo trudne jest dokładne określenie zakresu wykorzystywania pojazdów do celów niezwiązanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Jeśli nawet w niektórych przypadkach jest to możliwe, procedura z tym związana jest często bardzo skomplikowana i uciążliwa, zarówno dla podatników, jak i dla administracji podatkowej. (…) Problemy dotyczące określenia zakresu wykorzystywania samochodów osobowych i niektórych pojazdów samochodowych do celów niezwiązanych z prowadzeniem działalności gospodarczej zostały również zdiagnozowane w Polsce. (...)Analizując różne koncepcje usuwania zakłóceń na rynku samochodowym oraz potrzebę zapewnienia neutralności podatkowej, uznano, że w warunkach polskich optymalnym wyborem (z punktu widzenia zachowania równowagi budżetowej i zachowania interesów podatników wykorzystujących samochody w działalności gospodarczej) będzie wdrożenie koncepcji ograniczonego prawa do odliczania z jednoczesnym brakiem opodatkowania ich użytku prywatnego”.

Mając zatem na uwadze cele normy prawnej wynikającej z art. 86a ust. 1 ustawy o VAT, należy uznać, iż przepis ten nie powinien być stosowany wobec nabywanych przez Wnioskodawcę usług przeglądów technicznych samochodów. Wnioskodawca w ogóle nie wykorzystuje samochodów poddawanych przeglądom technicznym. Z tego powodu, w jego przypadku nie istnieje ryzyko wykorzystania tych samochodów do celów prywatnych, a jest to przecież zasadnicza okoliczność uzasadniająca wprowadzenie ograniczeń w prawie do odliczania podatku VAT naliczonego od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi. Z perspektywy Wnioskodawcy, wydatki z tytułu przeglądów technicznych samochodów należących do jego klientów, ponoszone są w związku z realizacją umów serwisowych łączących Wnioskodawcę z klientami. Z tego powodu, ponoszone przez Wnioskodawcę wydatki w całości związane są z jego działalnością opodatkowaną VAT.

Oczywiście, jeżeli samochody poddawane przeglądom technicznym, używane są przez klientów Wnioskodawcy będących podatnikami VAT, którzy wykorzystują je również w celach prywatnych, wówczas ograniczenia w odliczaniu podatku VAT naliczonego, sformułowane w art. 86a ust. 1 ustawy o VAT, znajdą zastosowanie. Niemniej jednak, w takim przypadku ograniczenia te znajdą zastosowanie w odniesieniu do wydatków z tytułu eksploatacji samochodów, ponoszonych przez tych klientów (tj. użytkowników samochodów). A zatem, ograniczenia te mogą znaleźć zastosowanie np. w odniesieniu do podatku VAT naliczonego, wynikającego z faktur VAT wystawianych przez Wnioskodawcę z tytułu usług wykonywanych przez niego na podstawie umowy serwisowej.

Prawidłowość powyższej wykładni przepisów potwierdza również ta okoliczność, iż ustawa o VAT przewiduje procedurę, której wdrożenie umożliwia pełne odliczenie podatku VAT naliczonego od wydatków dotyczących pojazdów samochodowych. Chodzi tu w szczególności o obowiązek poinformowania właściwego organu podatkowego o fakcie wykorzystywania samochodów wyłącznie dla celów działalności gospodarczej oraz prowadzenie szczegółowej ewidencji przebiegu pojazdu, która dowodzi takiego właśnie sposobu wykorzystywania samochodów.

Skoro zatem ustawodawca dopuszcza (po spełnieniu dodatkowych warunków) pełne prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego przez faktycznych użytkowników samochodów (a więc w przypadkach, gdzie teoretycznie występuje ryzyko wykorzystania tych samochodów do celów prywatnych), to tym bardziej nie powinien ograniczać tego prawa podatnikom, w przypadku których nie występuje nawet potencjalne ryzyko wykorzystania samochodów w celach prywatnych.

Prawidłowość zaprezentowanej wykładni przepisów art. 86a ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT, nie pozostaje również w sprzeczności z literalnym brzmieniem tych przepisów. Otóż, jak wynika z art. 86a ust. 1 ustawy o VAT, ograniczenia w odliczaniu podatku VAT naliczonego dotyczą „wydatków związanych z pojazdami samochodowymi”. Otóż, zdaniem Wnioskodawcy, „związek wydatków z pojazdami samochodowymi” należy oceniać z punktu widzenia podmiotu ponoszącego te wydatki. Skoro zatem w przedstawionym stanie faktycznym przeglądom technicznym nie są poddawane pojazdy samochodowe wykorzystywane przez Wnioskodawcę, to z jego punktu widzenia ponoszone wydatki nie są związane z samochodami osobowymi. Ponoszone wydatki związane są wyłącznie z usługami, jakie Wnioskodawca zobowiązany jest zapewnić swoim klientom / nabywcom samochodów na mocy zawartych umów serwisowych.

Interpretowanie przepisów art. 86a ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT w sposób zobiektywizowany, nieuwzględniający podmiotu ponoszącego wydatki z których wynika podatek VAT naliczony, może prowadzić do kuriozalnych rezultatów. Przykładowo, uznanie wydatków na części zamienne do pojazdów samochodowych za wydatki „związane z pojazdami samochodowymi" w każdym przypadku (a więc niezależnie od tego, kto i w jakich okolicznościach te wydatki ponosi) powodowałoby, iż np. podatnicy zajmujący się handlem częściami samochodowymi zostaliby pozbawieni prawa do pełnego odliczenia podatku VAT naliczonego od wydatków poniesionych na nabycie tych części.

Końcowo należy wskazać, iż nowelizacja ustawy o VAT, w ramach której wprowadzone zostały w życie przepisy art. 86a ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT, jest efektem decyzji wykonawczej Rady UE z 17.12.2013 r. („Decyzja”) upoważniającej Rzeczpospolitą Polską do stosowania środków stanowiących odstępstwo od art. 26 ust. 1 lit. a i art. 168 dyrektywy 2006/112 w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Interpretując zatem przepisy ustawy o VAT, które stanowią w istocie implementację do prawa polskiego postanowień ww. Decyzji, można posiłkowo odwołać się bezpośrednio do jej treści.

I tak, zgodnie z art. 1 ust. 1 Decyzji, „W drodze odstępstwa od art. 168 dyrektywy 2006/112/WE, Rzeczpospolita Polska zostaje niniejszym upoważniona do ograniczenia do wysokości 50% prawa do odliczenia VAT od zakupu, nabycia wewnątrzwspólnotowego, przywozu, wynajmu lub leasingu silnikowych pojazdów drogowych, a także VAT naliczanego od wydatków związanych z tymi pojazdami, jeśli pojazd nie jest używany wyłącznie do celów działalności gospodarczej". Natomiast, przepis art. 1 ust. 3 Decyzji stanowi, iż „Ponadto ograniczenie do wysokości 50%, o którym mowa w ust 1, nie ma zastosowania do VAT naliczonego od wydatków, które są w całości związane z działalnością gospodarczą podatnika”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z póżn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.