Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/4512-470/15-2/EK
z 5 czerwca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 13 maja 2015 r. (data wpływu 18 maja 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących nabycie towarów i usług przy użyciu kart paliwowych – jest prawidłowe

UZASADNIENIE

W dniu 18 maja 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących nabycie towarów i usług przy użyciu kart paliwowych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem podatku VAT. Do prowadzonej działalności gospodarczej Spółka wykorzystuje samochody osobowe m.in. na podstawie zawartych umów leasingu. Z tytułu przedmiotowych umów na podatnika wystawiane są faktury VAT.
Spółka zawarła z Koncernami Paliwowymi (dalej: „Wystawcy Kart") umowę o wydanie i używanie kart paliwowych (dalej: „Umowa”). Integralną część Umowy stanowią „Porozumienia w sprawie warunków handlowych” (dalej: „Porozumienie”) oraz Ogólne Warunki Sprzedaży i Użytkowania Kart (dalej: „OWS”). Na mocy Umowy oraz Porozumienia, Wystawcy Kart wydają Spółce karty paliwowe (dalej: „Karty”) stanowiące przez cały okres obowiązywania Umowy własność Wystawców Kart, które upoważniają Spółkę do bezgotówkowego zakupu wszystkich produktów i usług wskazanych (tj. paliwo, olej napędowy, płyny eksploatacyjne, usługi myjni, artykuły spożywcze, przemysłowe itp.) na stacjach paliw honorujących ww. karty. Przedmiotowa Karta nie jest kartą płatniczą i nie uprawnia do zapłaty za towary i usługi oraz pobierania gotówki. Karta upoważnia jedynie Spółkę, do dokonywania transakcji bez obowiązku uiszczania zapłaty w chwili jej zawarcia. Produkty te nie są jednak wydawane bezpośrednio Spółce przez Wystawców Karty. Produkty, do których odbioru upoważniają Karty są wydawane Spółce przez Dostawców, z którymi Wystawcy Kart mają zawarte odpowiednie umowy, które pozwalają Spółce zakupić od nich towary lub usługi.

Na podstawie OWS, Wystawca Kart może wydać Spółce Karty imienne (karty typu „K” - uprawniając do korzystania z karty wyłącznie osoby, której imię i nazwisko jest wytłoczone na karcie) lub Karty z numerem rejestracyjnym (karty typu „S” - uprawniające do użycia karty pod warunkiem, że przy zawarciu transakcji obecny jest pojazd o numerze rejestracyjnym wytłoczonym na karcie).

Wystawcy Kart mogą odmówić zawarcia transakcji bezgotówkowej lub zatrzymać kartę paliwową w razie zaistnienia uzasadnionych wątpliwości, co do zgodności dokonywanej transakcji bezgotówkowej z Umową (np. w przypadku, kiedy karta używana jest przez osobę nieuprawnioną (w przypadku kart imiennych) bądź tankowany jest pojazd o innych numerach rejestracyjnych niż wskazane na karcie). Sposób i warunki nabywania towarów i usług przy wykorzystaniu Kart paliwowych są ustalane w umowie przez Wystawcę Kart.

Co więcej, w przypadku utraty karty paliwowej, Spółka zobowiązana jest na podstawie zawartej Umowy do zgłoszenia powyższego faktu bezpośrednio do Wystawcy Karty. Również wszelkie reklamacje oraz nieprawidłowości związane z dokonywanymi transakcjami zgłaszane są bezpośrednio przez Spółkę do Wystawcy Kart.

Zgodnie z Porozumieniami ustalone zostały okresy rozliczeniowe obejmujące jeden pełny miesiąc kalendarzowy. Po zakończeniu okresu rozliczeniowego, Wystawcy Kart wystawiają na rzecz Spółki fakturę VAT obejmującą wszystkie transakcje dokonane za pomocą kart paliwowych.

Umowa, a także Porozumienia regulują także inne istotne warunki handlowe, takie jak sposób ustalania ceny jaką płaci Spółka, terminy płatności, zasięg obowiązywania kart, itd. Wszystkie warunki finansowe transakcji realizowanych przy wykorzystaniu kart paliwowych określane są samodzielnie przez Wystawcę Kart oraz Spółkę. Spółka dokonuje odliczenia podatku VAT wynikającego z otrzymanych faktur wystawionych przez Wystawców Kart. Spółka planuje kontynuację opisanego wyżej modelu współpracy z Wystawcami Kart w kolejnych okresach rozliczeniowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Spółka ma prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur wystawionych przez Wystawców Kart, za dokonane transakcje przy wykorzystaniu kart paliwowych, z zastrzeżeniem spełnienia warunków wskazanych w ustawie o VAT (przykładowo umożliwiających odliczenie VAT od zakupionego paliwa i innych towarów i usług związanych z eksploatacją samochodów osobowych)?

W ocenie Spółki przysługuje jej prawo do odliczania VAT naliczonego wynikającego z faktur VAT wystawianych przez Wystawców Kart, dokumentujących powyższe transakcje przy wykorzystaniu kart paliwowych, z zastrzeżeniem spełnienia warunków wskazanych w ustawie o VAT (przykładowo umożliwiających odliczenie VAT od zakupionego paliwa i innych towarów i usług związanych z eksploatacją samochodów osobowych).

Uzasadnienie

Zdaniem Spółki, transakcje dokonywane pomiędzy Wystawcami Kart a Spółką dokonującą zakupów w punktach prowadzonych przez Dostawców, stanowią czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, tj. odpłatną dostawę towarów lub odpłatne świadczenie usług w rozumieniu przepisów Ustawy o VAT. Dlatego też dokonywana dostawa będzie dokumentowana przez sprzedawców fakturami VAT oraz będą oni zobowiązani do zapłacenia podatku należnego wynikającego z tych transakcji. Tym samym, Spółka, jako nabywca towarów i usług, wykorzystywanych do czynności opodatkowanych zgodnie z art. 86 ust. 1 Ustawy o VAT będzie miała prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z otrzymanych faktur.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy o VAT do czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT w Polsce zalicza się odpowiednio dostawę towarów lub świadczenie usług dokonane na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel (art. 7 ust. 1 Ustawy o VAT). Jednocześnie, w myśl art. 7 ust. 8 Ustawy o VAT, w sytuacji, gdy kilka, podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Z przytoczonego przepisu wynika, że ustawodawca uregulował sposób opodatkowania specyficznych transakcji, w których uczestniczą więcej niż dwa podmioty, przy czym towar jest wydawany przez pierwszego dostawcę bezpośrednio na rzecz ostatniego (finalnego) nabywcy. Są to tzw. transakcje łańcuchowe, w ramach których przyjmuje się, że każdy z podmiotów uczestniczących w łańcuchu dostaw wykonał czynność opodatkowaną VAT (odpłatną dostawę towarów). Nie ma przy tym znaczenia, że podmioty będące w „środku łańcucha” nigdy nie otrzymują fizycznie tego towaru. Ustawodawca wprowadził bowiem w tym zakresie przepis szczególny, zgodnie z którym każdy z podatników uczestniczących w tego typu transakcji dokonuje czynności opodatkowanej VAT, a w rezultacie jest zobowiązany do naliczenia podatku należnego i wystawienia faktury dla dokonanej przez siebie dostawy towarów.

Analogiczne regulacje zostały przewidziane w przypadku świadczenia usług. Zgodnie z art. 8 ust. 1 Ustawy o VAT przez świadczenie usług rozumie się, co do zasady, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nie mającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów. Z kolei w sytuacji, gdy podatnik działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi (art. 8 ust. 2a Ustawy o VAT).

W ocenie Spółki, powyższe przepisy mają zastosowanie w zaprezentowanym we wniosku stanie faktycznym. Zdaniem Wnioskodawcy, wszystkie podmioty zaangażowane w transakcje (tj. Dostawcy, Spółka oraz Wystawcy Kart) uczestniczą w tzw. transakcjach łańcuchowych dla potrzeb VAT.

Wystawcy Kart przekazują Spółce Karty, które umożliwiają im zakup paliwa lub innych płynów eksploatacyjnych oraz korzystanie z usług oferowanych przez Dostawców. Fizyczne wydanie towarów czy też faktyczne świadczenie usług ma natomiast miejsce pomiędzy Dostawcami (podmiotem pierwszym w łańcuchu) a Spółką (podmiotem ostatnim).

Fakt, że Wystawcy Kart nie dysponują fizycznie towarami pozostaje w tym wypadku bez znaczenia, gdyż w świetle ustawy o VAT są one zobowiązane do opodatkowania i udokumentowania transakcji oraz wykazania ich w swoich rozliczeniach podatkowych, co wynika wprost z przepisu art. 7 ust. 8 Ustawy o VAT.

Na udział Wystawcy Kart w łańcuchu dostaw i świadczeniu usług wskazuje charakter jego działań. Jest on aktywnym uczestnikiem transakcji, gdyż negocjuje odpowiednie warunki ze Spółką w zakresie oferowanych przez niego towarów i usług, a następnie ustala odpowiednie zasady współpracy i dostaw towarów i usług z Dostawcami. Do jego zadań należy również uzgodnienie potrzeb Spółki w zakresie towarów i usług, które będą mogły zostać nabyte przy użyciu Kart (poprzez dobór odpowiedniej Karty do konkretnych wymagań Spółki). Wystawcy Kart odpowiednio kształtują również politykę cenową na rzecz Spółki (która jest ściśle uzależniona od ilości nabywanego paliwa). Ponadto Wystawcy Kart mogą zablokować możliwość dokonywania zakupów przy użyciu Karty. Tym samym, należy uznać, że Wystawcy Kart mają uprawnienia decyzyjne co do istotnych elementów związanych z dostawą towaru/ świadczeniem usługi i w konsekwencji powinny zostać uznane za stronę w łańcuchu dostaw i świadczenia usług.

Fakt, że Wystawcy Kart biorą udział w dostawach towarów / świadczeniu usług potwierdzają również tezy orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej („TSUE"), m.in. z dnia 3 maja 2012 r. (C-520/10) Lebara Ltd. Przeciwko Commissioners for Her Majeśtys Revenue and Customs. W wyroku tym TSUE uznał, że płatność realizowana przez pośrednika na rzecz pierwotnego dostawcy towaru/usługi nie może zostać uznana za płatność dokonaną przez ostatecznego nabywcę tego towaru/usługi na rzecz pierwotnego dostawcy, gdyż kwota jaką ostateczny nabywca płaci na rzecz pośrednika nie jest koniecznie tożsama z ceną uiszczaną przez pośrednika na rzecz dostawcy. W konsekwencji fakt, iż, pierwszemu dostawcy w łańcuchu nie jest znana cena, jaką obciążany jest ostateczny nabywca, doprowadził TSUE do konkluzji, że zarówno pomiędzy faktycznym dostawcą i pośrednikiem oraz pośrednikiem i ostatecznym nabywcą dochodzi do opodatkowanej VAT dostawy towaru/świadczenia usług.

Z kolei z wyroku TSUE z dnia 14 lipca 2011 r. w sprawie C-464/10 (Belgia przeciwko Pierre Henfling), wywodzić należy, iż istotnymi okolicznościami do uznania, że pośrednik dokonuje transakcji podlegającej opodatkowaniu VAT jest m.in. możliwość odmowy sprzedaży, nakładanie na kupującego własnych regulaminów, posiadanie przez pośrednika stosownych zezwoleń lub koncesji.

Również Spółka nabywając towary/usługi od Wystawców Kart na podstawie zawartych Umów powinna zostać uznana za nabywcę towarów i usług na gruncie ustawy o VAT.

Stanowisko zaprezentowane przez TSUE znalazło swoje odzwierciedlenie również w interpretacjach indywidualnych - między innymi w interpretacji wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 14 maja 2013 r. (ILPP4/443-122/13-2/EWW) w której to stwierdzono, że ,,fizyczna dostawa towarów w przedmiotowej sprawie następuje poprzez ich zakup na stacjach benzynowych bezpośrednio pomiędzy koncernami paliwowymi a klientami Spółki. Występuje ona zatem; w tym wypadku zarówno jako nabywca, jak i dostawca biorący udział w łańcuchu dostaw. Na udział Zainteresowanego w łańcuchu dostaw towarów wskazuje nie tylko umiejscowienie go w łańcuchu (tj. jako podmiotu „środkowego"), lecz również sam charakter wykonywanych przez niego czynności. Jest on bowiem aktywnym uczestnikiem tych transakcji, gdyż to on ustala z koncernami parametry (asortyment który klienci nabywają przy użyciu kart paliwowych) i limity kwotowe tych transakcji oraz zmiany tych limitów. Ustala oraz modyfikuje zasady współpracy i dostaw ze swoimi klientami (rodzaj asortymentu, geograficzny zasięg obowiązywania kart paliwowych). Spółka ma bezpośredni wpływ na wysokość kwot jakimi obciążani zostaną przez nią klienci za dokonane zakupy na stacjach benzynowych. Dysponuje ona bowiem swobodą w ustalaniu cen produktów stosowanych wobec klientów. Możliwe są również sytuacje, w których stosowane przez nią wobec klientów ceny odpowiadają cenom obowiązującym w dniu zakupu na stacjach benzynowych. Ponadto reklamacje związane z realizacją omawianych transakcji są zgłaszane Wnioskodawcy i przez niego rozpatrywane. Powyższe wskazuje jednoznaczne, że Zainteresowany posiada prawo do faktycznego rozporządzania nabywanymi towarami jak właściciel, gdyż ma wpływ na istotne elementy kształtujące obrót tymi towarami. Z opisu sprawy wynika także, iż Spółka dokonuje zakupu, a następnie w stanie nieprzetworzonym odsprzedaje swoim klientom usługi. Zgodnie zatem z brzmieniem art. 8 ust. 2 ustawy, przyjmuje się, że to ona sama nabywa usługi, które odsprzedaje”.

Co warte podkreślenia, każdy z podmiotów biorących udział w opisanej wyżej transakcji nabywa prawo do rozporządzania rzeczą (paliwem, olejem napędowym itd.), jak właściciel. Bez znaczenia wobec powyższego jest fakt, że nie wszystkie z tych podmiotów mają fizyczną możliwość dysponowania rzeczą. Podobnie stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 15 października 2014r. II FSK1478/13: „Dla uznania transakcji jako transakcji łańcuchowej, istotne jest stwierdzenie, że na każdy z podmiotów uczestniczących w takiej transakcji następuje przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel, czyli - w istocie - przeniesienie praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości korzystania z niej oraz ustalania warunków takiego korzystania (...) Jednocześnie należy mieć na względzie, że dostawa łańcuchowa nie oznacza faktycznego wydania towaru na każdym etapie łańcucha, ani nie musi oznaczać, iż podmiot uznany za rozporządzający powinien rzeczywiście rozporządzać rzeczą w tym znaczeniu, iż przykładowo winien być świadomy wszystkich czynności związanych z dysponowaniem towarem, tj. np. kiedy i kto faktycznie obraca (obracał) towarem”.

Co więcej, należy zwrócić również uwagę na fakt, że art. 7 ust. 8 ustawy posługuje się wprost stwierdzeniem, iż „uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach”, czyli uznaje się, że prawo do rozporządzania towarami jak właściciel miał każdy z podmiotów występujących w ww. łańcuchu, tj. uznaje się, że podmiot taki miał możliwość władania rzeczą w sensie ekonomicznym, np. czerpania z niej pożytków. Dostawa łańcuchowa nie musi, zatem oznaczać (i nie oznacza) faktycznego wydania towarów na każdym etapie łańcucha, ani nie musi oznaczać, iż podmiot uznany za rozporządzający powinien rzeczywiście rozporządzać rzeczą w tym znaczeniu, iż przykładowo winien być świadomym wszystkich czynności związanych z dysponowaniem towarem, tj. kiedy i kto faktycznie obraca (obracał) rzeczą. Termin „uznaje się” oznacza, bowiem, że bez względu na faktyczne działania, przyznawane jest im - niejako a priori - takie, a nie inne znaczenia. Analogiczne stanowisko zostało zaprezentowane również przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 3 lutego 2014 r. (IPPP2/443-1272/13-2/KBr).

Odnosząc przytoczone powyżej orzeczenia do zaprezentowanego stanu faktycznego należy uznać, że każdy z podmiotów uczestniczących w transakcji łańcuchowej ma prawo rozporządzania rzeczą, jak właściciel. W konsekwencji pierwszy podmiot należy uznać za sprzedawcę, drugi za nabywcę i sprzedawcę a Spółkę, będącą trzecim podmiotem w łańcuchu za finalnego nabywcę towarów lub usług.

Nabywane towary i usługi będą wykorzystywane przez Spółkę do prowadzonej przez nią działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi VAT przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Powyższy przepis stosuje się jednak z uwzględnieniem ograniczeń wynikających z art. 86a ust. 1 w zw. z art. 86a ust. 2 pkt 3 ustawy o VAT

Powyższe stanowisko Spółki dotyczące możliwość odliczenia podatku wykazanego na fakturach wystawionych przez Wystawców Kart znajduje potwierdzenie między innymi w interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 4 marca 2015 r. (sygnatura IBPP2/443-1248/14/KO), w której to stwierdzono, że „z opisu sprawy wynika także, że X dokonuje zakupu, a następnie odsprzedaje Wnioskodawcy usługi wskazane w załączniku nr 2 do umowy. W tej sytuacji X nabywając usługi, a następnie odsprzedając te usługi Wnioskodawcy najpierw staje się sprzedawcą/usługobiorcą a następnie wchodzi w rolę usługodawcy. Zgodnie zatem z brzmieniem art. 8 ust. 2a ustawy, przyjmuje się, że to X sam nabywa usługi, które następnie odsprzedaje. Zatem w niniejszej sprawie czynności dokonywane pomiędzy X a Wnioskodawcą stanowią odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług, w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT w związku z art. 7 ust. 8 i art. 8 ust. 2a, opodatkowane właściwą stawką podatku VAT dla danego przedmiotu sprzedaży. Mając na uwadze przedstawiony stan prawny i opis sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawcy przysługuje (będzie przysługiwać) prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia towarów i usług przy użyciu kart paliwowych wystawionych przez X na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy pod warunkiem, że te towary i usługi będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, z zachowaniem warunków i ograniczeń wynikających z art. 86a i 88 ustawy.”

Co więcej, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 20 grudnia 2013 r. (sygn. IPPP3/443-890/13-2/KC) uznał, iż „Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego). W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca, jako podatnik VAT, wykorzystuje nabywane przy użyciu kart paliwowych, towary i usługi do prowadzenia swojej działalności w zakresie obrotu rusztowaniami i deskowaniami systemu X., tj. czynności opodatkowanych. Mając na uwadze obowiązujące przepisy oraz opis sprawy, stwierdzić należy, że w sytuacji gdy nabyte towary i usługi, są wykorzystywane przez Wnioskodawcę wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, a ponadto nie wystąpią przypadki wyłączenia tego prawa (np. w zakresie odliczenia VAT od paliwa do samochodów osobowych), to przysługuje mu przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach dokumentujących nabycie towarów i usług przy użyciu kart paliwowych.”

Powyższe argumenty znalazły swoje odzwierciedlenie również w interpretacji wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 28 stycznia 2015 r. (sygn. ITPP2/443-1425/14/KT), który to uznał, iż „należy bowiem zauważyć, że skoro Leasingodawca posiada koncesję na obrót paliwami ciekłymi, a paliwa nabywane będą przez pracowników Spółki za pomocą kart paliwowych w imieniu i na rzecz Leasingodawcy, który będzie dokumentował te transakcje zbiorczymi fakturami wystawianymi na Spółkę, to w tej sytuacji będzie on posiadał prawo do rozporządzania ww. paliwem jak właściciel, ponieważ administruje udostępnianymi Spółce kartami paliwowymi, raportuje i kontroluje transakcje nabycia paliwa oraz negocjuje warunki i ceny paliwa nabywanego przy użyciu kart paliwowych z sieciami paliwowymi, ciąży na nim obowiązek prowadzenia ewentualnego postępowania reklamacyjnego w związku z wadliwym towarem, jak również reguluje płatności wobec dostawcy paliwa za zrealizowane nabycia paliwa, bez względu na to, czy Spółka uregulowała płatności za swoje faktury.”

Konkludując, w opinii Spółki ma ona prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przez Wystawców Kart a dokumentujących nabycie towarów i usług będących przedmiotem dostawy łańcuchowej zawieranej za pośrednictwem kart paliwowych, pod warunkiem, że towary i usługi te są związane z wykonywaną przez Spółkę sprzedażą opodatkowaną.

Ponadto zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r.; poz. 312), w przypadku samochodów osobowych co do zasady prawo do odliczenia VAT naliczonego od nabywanego paliwa silnikowego, oleju napędowego i gazu nie przysługuje do dnia 30 czerwca 2015 r. W związku z powyższym ta kwestia nie jest przedmiotem niniejszego wniosku o interpretację.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.