2015.06.17 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/4512-294/15-2/MPe
z 17 czerwca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 16 marca 2015 r. (data wpływu 30 marca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia 50% kwoty podatku naliczonego od dnia 1 lipca 2015 r. wykazanego na fakturach VAT dokumentujących nabycie paliwa przy użyciu kart paliwowych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 marca 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia 50% kwoty podatku naliczonego od dnia 1 lipca 2015 r. wykazanego na fakturach VAT dokumentujących nabycie paliwa przy użyciu kart paliwowych.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Sp. z o.o., dalej zwana „Spółką", prowadzi działalność w branży farmaceutycznej, opodatkowaną podatkiem od towarów i usług (dającą prawa do odliczenia podatku od towarów i usług). Spółka jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym.

W ramach wykonywanej działalności Spółka wykorzystuje pojazdy samochodowe o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony (samochody osobowe). Spółka nie złożyła i nie zamierza składać informacji VAT-26. Na podstawie zawartej z L. Sp. z o.o. (dalej „L.") Umowy Spółka nabywa i będzie nabywać paliwo, płyny eksploatacyjne oraz inne usługi (myjnia, płyn do spryskiwaczy, opłaty za autostrady, opłaty za parkowanie) związane z użytkowaniem pojazdów. Umowa z L. określa wzajemne prawa i obowiązki w odniesieniu do nabywania przez Spółkę za pośrednictwem L. paliwa do samochodów, jak również innych towarów i usług. Przedmiotem Umowy jest określenie zasad dokonywania nabyć paliw i innych towarów i usług, które szczegółowo określa załącznik do Umowy. Zakresem Umowy mogą być objęte trzy kategorie samochodów: 1) będące przedmiotem umów leasingu i zarządzania pomiędzy stronami, 2) tylko umów zarządzania, 3) niebędące przedmiotem takich umów, do których wydano karty paliwowe na podstawie Umowy. Na podstawie Umowy z L. Spółka nabywa paliwo do samochodów, które są używane na podstawie umowy leasingu zawartej z L., a także do pojazdów, które są przedmiotem umów leasingu zawartych z innymi usługodawcami (M.).

W celu realizacji Umowy L. wydał Spółce karty paliwowe sieci X., Y. oraz Z.. Karty paliwowe wydane są do każdego samochodu. Poziomy dokonywanych zakupów przy użyciu kart, rodzaj paliwa oraz innych towarów i usług, których zakup może być zrealizowany z wykorzystaniem karty paliwowej jest zgodny z zakresem określonym w załączniku nr 1 do Umowy. Ustalenie innego zakresu jest możliwe w przypadku wskazania tego zakresu w zaakceptowanym przez Spółkę zamówieniu składanym na podstawie Umowy lub w odrębnym porozumieniu.

Zgodnie z Umową Spółka nabywa za Cenę Sprzedaży paliwo oraz inne towary i usługi na stacjach obsługujących wydane Spółce karty paliwowe w imieniu i na rzecz L.. W tym celu L. udziela Spółce pełnomocnictwa do dokonywania zakupu paliw, towarów i usług będących przedmiotem Umowy na zasadach przewidzianych w Umowie oraz ich jednoczesnej odsprzedaży na swoją (Spółki) rzecz za Cenę Sprzedaży bez konieczności składania jakichkolwiek dalszych oświadczeń woli. Odsprzedaż następuje wraz z zapłatą Ceny Sprzedaży z wykorzystaniem karty paliwowej. Dokonując zakupu Spółka zobowiązana jest okazywać w uzgodniony sposób wydane jej karty paliwowe.

Cena Sprzedaży to - zgodnie z Umową - cena netto za paliwo oraz towary i usługi nabyte przez Spółkę w imieniu i na rzecz L. z wykorzystaniem karty paliwowej standardowo stosowana na danej stacji paliw (tj. bez rabatów, upustów, innych szczególnych przywilejów), równa cenie odsprzedaży tych towarów i usług na rzecz Spółki. Umowa stanowi również, że w przypadku, gdy ilość paliwa zakupionego na podstawie Umowy przy użyciu przekazanych przez L. kart paliwowych, przekroczy wskazany w umowie limit, L. udzieli Spółce rabatu od cen detalicznych stosowanych na danej stacji w wysokości określonej w Umowie (2,1% dla paliwa, 15% dla usług myjni, 10% w przypadku płynu do spryskiwaczy na stacjach X. i Y., oraz 1% dla paliwa, 15% dla usług myjni, 7,5 % dla płynu do spryskiwaczy i akcesoriów w sieci Z.).

Umowa z L. nie reguluje w sposób szczególny odpowiedzialności L. za wady dostarczonych Spółce towarów i usług. Zastosowanie w tym zakresie mają ogólne zasady wynikające z Kodeksu cywilnego, co w konsekwencji oznacza, że roszczenia z tytułu wad dostarczonych towarów lub usług Spółka kierować będzie do L..

Paliwo oraz inne towary i usługi wymienione powyżej są wykorzystywane wyłącznie do wykonywania działalności dającej prawo do odliczenia podatku naliczonego w rozumieniu art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Rozliczenie za dostarczone paliwo oraz inne towary i usługi następuje za okresy miesięczne.

W przypadku samochodów, które nie są przedmiotem umów leasingu lub zarządzania zawartych między Spółką a L., a do których wydano karty paliwowe, poza Ceną Sprzedaży Spółka jest obowiązana do uiszczania opłaty administracyjnej w wysokości określonej w załączniku do Umowy (1 zł za każdy samochód osobowy).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy na podstawie opisanej powyżej Umowy Spółka od dnia 1 lipca 2015 r. będzie uprawniona do odliczenia 50% kwoty podatku naliczonego wynikającego z nabycia paliwa do napędu użytkowanych pojazdów?

Zdaniem Wnioskodawcy, od dnia 1 lipca 2015 r. będzie ona uprawniona do odliczenia 50% kwoty podatku naliczonego wynikającego z faktur zakupu paliwa, otrzymanych od L.. Nabywane paliwo będzie bowiem wykorzystywane do wykonywania działalności dającej prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Warunek ten będzie w przedmiotowej sprawie spełniony, bowiem nabywane paliwo będzie wykorzystywane do wykonywania działalności dającej prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Jak stanowi art. 86a ust 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. w przypadku wydatków związanych z pojazdami , samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika. Zgodnie zaś z art. 86a ust. 2 do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

Do dnia 30 czerwca 2015 r. odliczenie podatku naliczonego w odniesieniu do paliwa wykorzystywanego do samochodów osobowych jest ograniczone stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2014r. poz. 312). Przepis ten stanowi, że obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika do dnia 30 czerwca 2015 r. paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu:

samochodów osobowych;
innych niż samochody osobowe pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, w których liczba miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy wynosi:
1. 1 - jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 425 kg,
2. 2-jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 493 kg,
3. 3 lub więcej - jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 500 kg

Od dnia 1 lipca 2015 r. Spółka będzie zatem uprawniona do odliczenia 50% kwoty podatku wynikającej z faktury z tytułu zakupu paliwa od L.. Na podstawie Umowy L. dostarcza Spółce paliwo, które L. nabywa od dostawcy (sieci określonych w Umowie). Zgodnie z art. 7 ust. 8 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach. Podobną regulację - w zakresie usług - zawiera art. 8 ust. 2a tej ustawy, który stanowi, że w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Przyjęte w Umowie rozwiązanie odpowiada wymogom współczesnego obrotu gospodarczego. Zakłada ono fikcję prawną dokonania dwóch dostaw towarów, w sytuacji, w której towar wydawany jest bezpośrednio pomiędzy pierwszym dostawcą a ostatnim nabywcą. Jak wskazano w wyroku NSA z dnia 26 sierpnia 2010 r. sygn. IFSK1257/09 „Z przywołanych regulacji, w szczególności ostatniej z nich, dobitnie zatem wynika, że warunkiem koniecznym dokonania obrotu, który wywoływałby skutki podatkowe w podatku od towarów i usług jest wydanie towaru lub wykonanie usługi chyba, że prawodawca przewidział od tej zasady wyjątek. Taki wyjątek w ocenie tut. Sądu przewidziany został w wywołujących spór przepisach art. 7 ust. 8 oraz art. 22 ust. 2 u.p.t.u. Zgodnie z treścią pierwszego z tych unormowań w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach". Po myśli zaś drugiego z nich "w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru jest przyporządkowana tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport jest przyporządkowana dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że nabywca ten udowodni, że wysyłkę lub transport towaru należy zgodnie z zawartymi przez niego warunkami dostawy przyporządkować jego dostawie".

Treść normatywna przywołanych regulacji wskazuje, że są one dostosowane do wymogów współczesnego obrotu gospodarczego, w którym zaangażowane są podmioty zamawiające towar dla osób trzecich względnie pośredniczące w transakcjach pomiędzy producentem a finalnym odbiorcą. Gdyby zatem takie podmioty chciały osiągnąć skutki podatkowe w podatku od towarów i usług musiałyby w przypadku bezwzględnego obowiązywania reguły wynikającej z art. 19 ust. 1 u.p.t.u. każdorazowo uzyskać fizyczne władztwo nad towarem. Ażeby więc uniknąć tego typu komplikacji prawodawca tworzy w spornych przepisach swoistą fikcję prawną w stosunku do reguły podstawowej, będącą odstępstwem od niej, w myśl której podmioty transakcji wielostronnych (określanych mianem transakcji łańcuchowych) korzystać będą z wszelkich beneficjów w podatku od towarów i usług pod tym wszakże warunkiem, że pierwszy dostawca dokona dostawy towaru bezpośrednio na rzecz ostatniego w kolejności nabywcy. Ergo z unormowań tych wynika, że podmioty zaangażowane w transakcje łańcuchowe korzystać będą z korzyści wynikających z analizowanych tu regulacji pod warunkiem, że zamawiający towar bądź pośrednicy uczestniczący w transakcji nie wejdą w fizyczne posiadanie towaru, którego transakcja dotyczy.

(...) Stąd też w tym miejscu raz jeszcze podkreślić należy, że aby dany podmiot mógł skorzystać z unormowań zawartych w przepisach w art. 7 ust. 8 bądź 22 ust. 2 u.p.t.u. musi dostosować swe działania do treści postanowień zawartych w tych przepisach co oznacza, że w łańcuchu dostawców transfer towaru nastąpić musi bezpośrednio pomiędzy pierwszym dostawcą a końcowym nabywcą. Nadmienić przy tym trzeba, że pojęcie „bezpośrednio" rozumieć należy w sposób dosłowny. Brak bowiem jakichkolwiek przesłanek, ażeby pojęciu temu nadawać jakiś odmienne znaczenie".

Przedstawiony wyżej tok rozumowania potwierdza zresztą judykatura europejska (por.: wyrok ETS z dnia 6 kwietnia 2006 r., nr C - 245/04., System Informacji Prawniczej LEX - Lex nr 174888, ECR 2006/4/I - 03227), jak też formułowane na jej tle poglądy piśmiennictwa (M. Wojda [w:] Dyrektywa VAT 2006/112/WE pod red. J. Martiniego, Unimex Wrocław 2010 r. str. 243 - 247 ze szczególnym uwzględnieniem uwag na str. 247)". W interpretacji indywidualnej z dnia 25 listopada 2014 r. znak IX.P2/443-811/14/KO Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach analizował tożsame zagadnienie i stwierdził: „Na podstawie art. 7 ust. 8 ustawy o VAT w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach. Powyższy przepis definiuje tzw. transakcje (dostawy) łańcuchowe. Warunkiem niezbędnym do ich zaistnienia jest to, że towar zostaje wydany przez pierwszy podmiot ostatniemu w kolejności podmiotowi, przy czym podmioty pośredniczące w ogóle nie wchodzą w fizyczne posiadanie przedmiotu dostawy (schemat). Powyższy przepis bazuje zatem na fikcji prawnej, zgodnie z którą, dla potrzeb podatku VAT przyjmuje się, że dostawy towarów dokonuje każdy podmiot uczestniczący w transakcji łańcuchowej, pomimo że fizyczne wydanie towaru ma miejsce tylko jeden raz.

W odniesieniu do powyższego, każdy z podmiotów uczestniczących w takiej transakcji, na którego następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, musi posiadać praktyczną kontrolę nad tym towarem, możliwość korzystania z niego oraz ustalenia warunków takiego korzystania. Podkreślenia wymaga, że art. 7 ust. 8 ustawy posługuje się wprost stwierdzeniem, że "uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych - czynnościach", czyli uznaje się, że prawo do rozporządzania towarami jak właściciel miał każdy z podmiotów występujących w ww. łańcuchu, tj. uznaje się, że podmiot taki miał możliwość władania rzeczą w sensie ekonomicznym. Z kolei art. 8 ust. 2a ustawy stanowi, że w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Powyższy przepis dotyczy sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie w "stanie nieprzetworzonym" odsprzedaje ją swojemu kontrahentowi. Zgodnie z tą regulacją, jest on traktowany tak, jak gdyby sam świadczył tą usługę.

Z przedstawionego opisu zaistniałego stanu faktycznego wynika, że Spółka w celu umożliwienia swoim pracownikom bezgotówkowego nabywania paliwa, a także akcesoriów samochodowych, smarów oraz usług myjni samochodowej zawarła Porozumienie z zagraniczną firmą D w sprawie użytkowania kart paliwowych. Zakupy towarów i usług dokonywane są na konkretnych stacjach benzynowych współpracujących z Wystawcą, na których znajduje się oznaczenie "D". Poszczególne dostawy towarów i usług odbywają się w imieniu i na rachunek D. D obciąża Spółkę kosztami towarów i usług nabytych przez pracowników Spółki u Partnerów Serwisowych, doliczając opłaty w postaci procentowych narzutów. D dokumentuje dostawy towarów i usług na rzecz Spółki fakturami VAT, na których wykazywany jest podatek VAT naliczony.

Samochody, do których zostały przypisane karty paliwowe, stanowią własność Spółki. Pojazdy te są wykorzystywane przez Spółkę wyłącznie do prowadzenia działalności opodatkowanej VAT, tj. produkcji węgla koksowego oraz koksu. W odniesieniu do przedmiotowych samochodów Wnioskodawca nie prowadzi ewidencji przebiegu pojazdów. Konsekwentnie Spółka odlicza wyłącznie 50% podatku VAT naliczonego wykazanego na fakturach VAT wystawianych przez D z tytułu nabycia przez pracowników Spółki towarów i usług.

Z uwagi na to, iż niektóre samochody, do których zostały przypisane karty paliwowe, stanowią pojazdy, w stosunku do których na podstawie art. 12 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw obowiązuje całkowity zakaz odliczania VAT naliczonego od nabycia paliwa wykorzystywanego do ich napędu, Spółka nie odlicza podatku VAT naliczonego wykazanego na fakturach VAT wystawianych na jego rzecz przez D, w tej części, w jakiej podatek naliczony dotyczy nabycia paliwa wykorzystywanego do napędu tych samochodów.

Towary i usługi nabywane przez pracowników Wnioskodawcy za pomocą kart paliwowych służą wykonywaniu działalności opodatkowanej Spółki (są nabywane w celu wykonywania obowiązków służbowych przez pracowników Spółki). Samochody są wykorzystywane do czynności opodatkowanych (są wykorzystywane przez pracowników Spółki do wykonywania obowiązków służbowych).

Wystawca kart paliwowych "D" ma wpływ na istotne elementy kształtujące obrót towarami nabywanymi przy pomocy kart paliwowych. W pierwszej kolejności należy zauważyć, że to Wystawca kart paliwowych decyduje, gdzie pracownicy Spółki mogą dokonać zakupów - mogą oni to zrobić tylko i wyłącznie na konkretnych stacjach benzynowych współpracujących z Wystawcą, na których znajduje się oznaczenie "D", tj. u Partnerów Serwisowych.

Równocześnie, pracownicy Spółki przy nabywaniu towarów i usług nie mają do dyspozycji całego asortymentu oferowanego przez Partnerów Serwisowych. Mogą oni jedynie nabywać towary i usługi bezpośrednio związane z pojazdami samochodowymi, tj. paliwo, akcesoria samochodowe, smary oraz usługi myjni samochodowej.

Ponadto, w ramach dostawy towarów i usług na rzecz Spółki Wystawca kart paliwowych (razem z Partnerami Serwisowymi) ponosi odpowiedzialność za ewentualne wady towarów i usług nabywanych przez pracowników Spółki przy użyciu kart (odpowiedzialność D została ograniczona do czynów zawinionych, rozumianych jako działania umyślne oraz nieumyślne). Konsekwentnie, w przypadku stwierdzenia wad w nabywanych produktach Spółka ma prawo dochodzić z pomocą D roszczeń wobec danego Partnera Serwisowego. Jeżeli Spółka wystąpi z roszczeniem bezpośrednio do D, Wystawca jest zobowiązany do podjęcia wszelkich możliwych działań w celu zapewnienia uregulowania przez Partnera Serwisowego reklamacji.

Wystawca kart paliwowych obciąża Spółkę kosztami towarów i usług nabytych przez pracowników Spółki, doliczając opłaty w postaci procentowych narzutów. Powyższe wskazuje, w ocenie Spółki, że D ma wpływ na kształtowanie ceny towarów i usług nabywanych przy pomocy kart paliwowych.

Mając na uwadze powyższe informacje, w ocenie tut. Organu, w analizowanej sprawie mamy do czynienia z nabyciem towarów i usług (paliwa, akcesoriów samochodowych, smarów oraz usług myjni samochodowej) przy wykorzystaniu kart paliwowych od D, które następnie służą wykonywaniu działalności Spółki".

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym występują analogiczne warunki obrotu paliwem. L., działając w charakterze pośrednika, zachowuje ekonomiczną kontrolę nad transakcją ze Spółką. L. kontroluje istotne elementy transakcji dostawy paliwa - zarówno przedmiot dostawy, jak i cenę. Jak wynika z Umowy realizacja nabyć paliwa jest możliwa wyłącznie w miejscach uzgodnionych z L. (stacje należące do wymienionych w umowie sieci). Pracownik Spółki, który faktycznie korzysta z kart przekazanych przez L., nie może dokonywać z użyciem karty zakupu dowolnych towarów lub usług z oferowanych na stacji, ale wyłącznie towary i usługi wymienione w Umowie (wydatki związane z użytkowaniem samochodu, tj. paliwo, olej, myjnia, opłaty za parkowanie, przejazd autostradą). W dostawie między L. a Spółką zachowana jest również kontrola L. nad ceną dostarczanego paliwa. Jak wynika bowiem z Umowy cena paliwa jest równa cenie netto za paliwo oraz towary i usługi nabyte przez Spółkę w imieniu i na rzecz L. z wykorzystaniem karty paliwowej standardowo stosowana na danej stacji paliw (tj. bez rabatów, upustów, innych szczególnych przywilejów) Jednocześnie jednak, w przypadku, gdy ilość paliwa zakupionego na podstawie Umowy przy użyciu przekazanych przez L. kart paliwowych, przekroczy wskazany w umowie limit, L. udzieli Spółce rabatu od cen detalicznych stosowanych na danej stacji w wysokości określonej w Umowie (2,1% dla paliwa, 15% dla usług myjni, 10% w przypadku płynu do spryskiwaczy na stacjach X. i Y., oraz 1% dla paliwa, 15% dla usług myjni, 7,5% dla płynu do spryskiwaczy i akcesoriów w sieci Z.) Jak wynika z tego przy spełnieniu warunków przewidzianych w Umowie (określona ilość nabytego paliwa) cena paliwa nabytego od L. może być różna od ceny standardowo stosowanej na stacji sieci, na której faktycznie tankowane jest paliwo.

Wobec powyższego, dokonując nabycia paliwa za pośrednictwem L., Spółka będzie uprawniona do odliczenia 50% kwoty podatku naliczonego wynikającego z faktury otrzymanej od L..

Spółka wskazuje jednocześnie, że poza cytowanym wyżej stanowiskiem Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, w dotychczasowej praktyce Ministra Finansów przyjmowano jednolicie, że w przypadku dokonywania nabycia paliwa z użyciem kart paliwowych, prawo do odliczenia przysługuje na ogólnych zasadach. Pogląd taki wyraził m.in.:

Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 20 grudnia 2013 r. znak IPPP3/443-890/13-2/ KC oraz w interpretacji indywidualnej z dnia 14 maja 2012 r. znak sygn. IPPP3/443-259/12-4/JF,
Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z dnia 3 września 2013 r. znak IX.P2/443-467/13/ AB,
Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z dnia 10 kwietnia 2013 r. znak IPTPP2/443-41/13-5/PR.

W odniesieniu do podmiotu, który wykonuje czynności podobne do czynności realizowanych przez L. na rzecz Spółki, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie również potwierdził, że w przypadku nabywania paliw i innych usług z użyciem kart paliwowych następuje odpłatna dostawa towarów (w szczególności paliw) oraz odpłatne świadczenie usług (interpretacja indywidualna z dnia 14 stycznia 2015 r. sygn. IPPP1/443-1454/14-2/KC).

Wobec powyższego stanowisko Spółki należy uznać za prawidłowe w całości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ww. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 7 ust. 8 ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Zarówno przepisy ustawy, jak i przepisy wykonawcze do ustawy, nie regulują zagadnienia odsprzedaży towaru. Uznaje się, że odsprzedaż towaru jest dostawą towaru realizowaną bezpośrednio przez podatnika (art. 7 ust. 1 ustawy) lub realizowaną na zasadach określonych w art. 7 ust. 8 ustawy. W rezultacie, w obu ww. przypadkach dostawy, ostateczne obciążenie podatkiem VAT spoczywa nie na pierwotnym nabywcy towaru, lecz na ich rzeczywistym użytkowniku.

Z cyt. wyżej przepisów art. 7 ustawy wynika, że w sytuacji, w której podatnik, działając we własnym imieniu bierze udział w dostawie towaru w taki sposób, że zakupiony towar wydaje nabywcy lub też towar ten wydaje pierwszy z podmiotów na rzecz ostatniego w kolejności nabywcy, przyjmuje się, że podatnik ten nabył towar, a następnie dokonał dostawy tego towaru. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje towar, a kolejno w stanie „nieprzetworzonym” odsprzedaje go swojemu kontrahentowi.

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się, w świetle art. 8 ust. 1 ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również :

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Art. 8 ust. 2a ustawy stanowi, że w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Powołany przepis dotyczy sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie w „stanie nieprzetworzonym” odsprzedaje ją swojemu kontrahentowi. W myśl ww. przepisu jest on traktowany tak, jakby świadczył tą usługę.

W odniesieniu do możliwości zakwalifikowania transakcji z udziałem kart paliwowych jako transakcji (dostaw) łańcuchowych, o których mowa w ww. art. 7 ust. 8 ustawy należy podkreślić, że warunkiem niezbędnym zaistnienia omawianego unormowania jest to, że towar zostaje wydany przez pierwszy podmiot ostatniemu w kolejności podmiotowi, przy czym podmioty pośredniczące w ogóle nie wchodzą w fizyczne posiadanie przedmiotu dostawy.

Wskazany artykuł bazuje zatem na konstrukcji opartej na fikcji prawnej, zgodnie z którą – dla potrzeb podatku VAT – przyjmuje się, że dostawy towarów dokonuje każdy podmiot uczestniczący w transakcji łańcuchowej, mimo że wydanie towaru ma miejsce tylko raz. W kontekście powyższego istotne jest uznanie, że na każdy z podmiotów uczestniczących w takiej transakcji następuje przeniesienie prawa do rozporządzania rzeczą jak właściciel, czyli – w istocie – przeniesienie (uznanie, że dokonało się takie przeniesienie) praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości korzystania z niej oraz ustalania warunków takiego korzystania. W przypadku zatem, gdy pośrednik ma prawo do kształtowania ceny towaru, warunków jego nabycia, ale także przykładowo obciążony zostaje ponoszeniem obowiązków reklamacyjnych w stosunku do np. wadliwego towaru, to uznać należy, że podmiot taki posiada prawo do faktycznego rozporządzania rzeczą jak właściciel.

Z przedstawionych okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca zarejestrowany podatnik VAT w ramach wykonywanej działalności w branży farmaceutycznej wykorzystuje pojazdy samochodowe o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony (samochody osobowe). Spółka nie złożyła i nie zamierza składać informacji VAT-26. Na podstawie zawartej z L. Sp. z o.o. (dalej „L.") Umowy Spółka nabywa i będzie nabywać paliwo, płyny eksploatacyjne oraz inne usługi (myjnia, płyn do spryskiwaczy, opłaty za autostrady, opłaty za parkowanie) związane z użytkowaniem pojazdów. Umowa z L. określa wzajemne prawa i obowiązki w odniesieniu do nabywania przez Spółkę za pośrednictwem L. paliwa do samochodów, jak również innych towarów i usług. Zakresem Umowy mogą być objęte trzy kategorie samochodów: 1) będące przedmiotem umów leasingu i zarządzania pomiędzy stronami, 2) tylko umów zarządzania, 3) niebędące przedmiotem takich umów, do których wydano karty paliwowe na podstawie Umowy. Na podstawie Umowy z L. Spółka nabywa paliwo do samochodów, które są używane na podstawie umowy leasingu zawartej z L., a także do pojazdów, które są przedmiotem umów leasingu zawartych z innymi usługodawcami.

W celu realizacji Umowy L. wydał Spółce karty paliwowe sieci X., Y. oraz Z.. Karty paliwowe wydane są do każdego samochodu. Poziomy dokonywanych zakupów przy użyciu kart, rodzaj paliwa oraz innych towarów i usług, których zakup może być zrealizowany z wykorzystaniem karty paliwowej jest zgodny z zakresem określonym w Umowie. Ustalenie innego zakresu jest możliwe w przypadku wskazania tego zakresu w zaakceptowanym przez Spółkę zamówieniu składanym na podstawie Umowy lub w odrębnym porozumieniu.

Spółka zobowiązała się wobec L. do korzystania z należytą starannością z przekazanych jej kart paliwowych na odpowiadających im stacjach. Spółka otrzymała karty paliwowe emitowane przez sieci stacji paliw, które są określone w Umowie. Zgodnie z Umową Spółka nabywa za Cenę Sprzedaży paliwo oraz inne towary i usługi na stacjach obsługujących wydane Spółce karty paliwowe w imieniu i na rzecz L.. W tym celu L. udziela Spółce pełnomocnictwa do dokonywania zakupu paliw, towarów i usług będących przedmiotem Umowy na zasadach przewidzianych w Umowie oraz ich jednoczesnej odsprzedaży na swoją (Spółki) rzecz za Cenę Sprzedaży bez konieczności składania jakichkolwiek dalszych oświadczeń woli. Odsprzedaż następuje wraz z zapłatą Ceny Sprzedaży z wykorzystaniem karty paliwowej. Dokonując zakupu Spółka zobowiązana jest okazywać w uzgodniony sposób wydane jej karty paliwowe.

W umowie przewidziano ograniczony zakres towarów i usług, które mogą być nabywane z użyciem kart paliwowych. Spółka nie może nabywać dowolnych towarów oferowanych na stacjach paliw, ale wyłącznie paliwo oraz towary i usługi wymienione w Umowie. Ponadto, nabycie paliwa ma następować na stacjach wskazanych w Umowie. Umowa z L. nie reguluje w sposób szczególny odpowiedzialności L. za wady dostarczonych Spółce towarów i usług. Zastosowanie w tym zakresie mają ogólne zasady wynikające z Kodeksu cywilnego, co w konsekwencji oznacza, że roszczenia z tytułu wad dostarczonych towarów lub usług Spółka kierować będzie do L..

Paliwo oraz inne towary i usługi są wykorzystywane wyłącznie do wykonywania działalności dającej prawo do odliczenia podatku naliczonego. Rozliczenie za dostarczone paliwo oraz inne towary i usługi następuje za okresy miesięczne. W przypadku samochodów, które nie są przedmiotem umów leasingu lub zarządzania zawartych między Spółką a L., a do których wydano karty paliwowe, poza Ceną Sprzedaży Spółka jest obowiązana do uiszczania opłaty administracyjnej w wysokości określonej w załączniku do Umowy (1 zł za każdy samochód osobowy).

W związku z tak przedstawionym opisem sprawy, wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą uznania, czy na podstawie opisanej Umowy Spółka od dnia 1 lipca 2015 r. będzie uprawniona do odliczenia 50% kwoty podatku naliczonego wynikającego z nabycia paliwa do napędu użytkowanych pojazdów.

Z uwagi na przedstawione w sprawie okoliczności oraz powołane wyżej przepisy prawa, stwierdzić należy, że w sytuacji gdy - jak wskazała Spółka - poza zapewnieniem Spółce możliwości korzystania z kart paliwowych umowa stanowi, że w przypadku, gdy ilość paliwa zakupionego na podstawie Umowy przy użyciu przekazanych przez L. kart paliwowych, przekroczy wskazany w umowie limit, L. udzieli Spółce rabatu od cen detalicznych stosowanych na danej stacji w wysokości określonej w Umowie, to uznać należy, że L. będąca pośrednikiem pomiędzy stacjami i Spółką ma wpływ na istotne elementy kształtujące obrót paliwem na stacjach benzynowych, dokonuje tym samym dostawy towaru na rzecz Spółki. Czynności dokonywane pomiędzy L. a Spółką dokonującą zakupów na określonych stacjach paliw, stanowią czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, tj. odpłatną dostawę towarów na podstawie art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 8 ustawy. Tym samym L. jest zobowiązana do wykazania podatku należnego z tytułu tych transakcji.

Kwestie dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego regulują przepisy art. 86 ust. 1 ustawy z o VAT, zgodnie z którym w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu:

nabycia towarów i usług,
dokonania całości lub części zapłaty przed nabyciem towaru lub wykonaniem usługi.

Jak wynika z ww. przepisów, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest bezpośredni i bezsporny związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi.

Ponadto podkreślić należy, że ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w całości lub w części, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno przesłanek pozytywnych, wynikających z art. 86 ust. 1 ustawy oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zgodnie ze wskazaniem Wnioskodawcy, nabyte przy użyciu kart paliwowych paliwo jest związane z czynnościami opodatkowanymi podatkiem od towarów i usług. Co do zasady więc, Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu jego nabycia.

Obowiązująca od 1 kwietnia 2014 r. ustawa z dnia 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r. poz. 312) wprowadziła ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu wydatków związanych z pojazdami samochodowymi.

W art. 86a ust. 1 ustawy o VAT – w brzmieniu obowiązującym od 1 kwietnia 2014 r. - wskazano, że w przypadku wydatków związanych z pojazdami samochodowymi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, stanowi 50% kwoty podatku:

wynikającej z faktury otrzymanej przez podatnika;
należnego z tytułu:
1. świadczenia usług, dla którego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 4 podatnikiem jest ich usługobiorca,
2. dostawy towarów, dla której zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 5 podatnikiem jest ich nabywca,
3. wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;
należnego, w przypadku, o którym mowa w art. 33a;
wynikającej z otrzymanego dokumentu celnego, deklaracji importowej w przypadku, o którym mowa w art. 33b, oraz z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34.

Według obowiązującego od dnia 1 kwietnia 2014 r. art. 2 pkt 34 ww. ustawy, ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o pojazdach samochodowych – rozumie się przez to pojazdy samochodowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

Zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, z późn. zm.), „pojazd samochodowy” to pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h; określenie to nie obejmuje ciągnika rolniczego.

Punkt 40 ww. artykułu wskazuje, że „samochodem osobowym” jest pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą oraz ich bagażu.

W myśl art. 86a ust. 2. ustawy o VAT do wydatków związanych z pojazdami samochodowymi, o których mowa w ust. 1, zalicza się wydatki dotyczące:

nabycia, importu lub wytworzenia tych pojazdów oraz nabycia lub importu ich części składowych;
używania tych pojazdów na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, związane z tą umową, inne niż wymienione w pkt 3;
nabycia lub importu paliw silnikowych, oleju napędowego i gazu, wykorzystywanych do napędu tych pojazdów, usług naprawy lub konserwacji tych pojazdów oraz innych towarów i usług związanych z eksploatacją lub używaniem tych pojazdów.

Natomiast zgodnie z art. 86a ust. 3 przepis ust. 1 nie ma zastosowania:

w przypadku gdy pojazdy samochodowe są:
1. wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika lub
2. konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą, jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
do towarów montowanych w pojazdach samochodowych i do związanych z tymi towarami usług montażu, naprawy i konserwacji, jeżeli przeznaczenie tych towarów wskazuje obiektywnie na możliwość ich wykorzystywania wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika.

W myśl art. 86a ust. 4 pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli:

sposób wykorzystywania tych pojazdów przez podatnika, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika dla tych pojazdów ewidencją przebiegu pojazdu, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub
konstrukcja tych pojazdów wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą lub powoduje, że ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą jest nieistotne.

Zgodnie z art. 86a ust. 12 ustawy, podatnicy wykorzystujący wyłącznie do działalności gospodarczej pojazdy samochodowe, dla których są obowiązani prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu, mają obowiązek złożyć naczelnikowi urzędu skarbowego informację o tych pojazdach w terminie 7 dni od dnia, w którym poniosą pierwszy wydatek związany z tymi pojazdami.

Stosownie do art. 86a ust. 14 ustawy o VAT w przypadku zmiany wykorzystywania pojazdu samochodowego podatnik jest obowiązany do aktualizacji informacji, o której mowa w ust. 12, najpóźniej przed dniem, w którym dokonuje tej zmiany.

W myśl art. 86a ust. 15 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wzór informacji, o której mowa w ust. 12, uwzględniając potrzebę zawarcia w niej danych pozwalających na identyfikację pojazdu samochodowego, w szczególności marki, modelu pojazdu i jego numeru rejestracyjnego, jak również daty poniesienia pierwszego wydatku związanego z danym pojazdem, oraz uwzględniając potrzebę umożliwienia prawidłowej aktualizacji złożonej informacji.

Na podstawie ww. artykułu w rozporządzeniu Ministra Finansów dnia 21 marca 2014 r. w sprawie wzoru informacji o pojazdach samochodowych wykorzystywanych wyłącznie do działalności gospodarczej (Dz.U. z 2014, poz. 371), został określony wzór składanej informacji w postaci druku VAT-26.

Złożenie informacji, o której mowa w art. 86a ust. 12 ustawy (VAT-26) jest jednym z warunków uprawniających do pełnego odliczenia podatku naliczonego z tytułu wydatków związanych z pojazdami samochodowymi wykorzystywanymi wyłącznie do działalności gospodarczej podatników. Pojazdy te na ww. informacji są identyfikowane poprzez określenie: marki, modelu, numeru rejestracyjnego, roku produkcji, daty nabycia pojazdu.

Wskazane wyżej przepisy art. 86a ustawy o podatku od towarów i usług wprowadzają ograniczenie w odliczaniu podatku naliczonego w odniesieniu do wszystkich wydatków eksploatacyjnych (m.in. nabycia paliwa), dotyczących pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, przeznaczonych do użytku „mieszanego”, tj. wykorzystywanych zarówno do celów związanych z opodatkowaną działalnością gospodarczą, jak i do celów użytku prywatnego.

Zgodnie z art. 12 ust. 1-3 ustawy z dnia 7 lutego 2014 r., obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika do dnia 30 czerwca 2015 r. paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu:

samochodów osobowych;
innych niż samochody osobowe pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, w których liczba miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy wynosi:
1. 1 - jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 425 kg,
2. 2 - jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 493 kg,
3. 3 lub więcej - jeżeli dopuszczalna ładowność jest mniejsza niż 500 kg.

Przepis ust. 1 nie dotyczy pojazdów samochodowych, które są wykorzystywane przez podatnika wyłącznie do działalności gospodarczej.

W myśl ust. 3 tegoż artykułu, dopuszczalna ładowność pojazdu oraz liczba miejsc (siedzeń), o których mowa w ust. 1 pkt 2, są określane na podstawie dokumentów wydanych zgodnie z przepisami o ruchu drogowym. Pojazdy, które w dokumentach, o których mowa w zdaniu pierwszym, nie mają określonej dopuszczalnej ładowności lub liczby miejsc, uznaje się również za samochody osobowe, o których mowa w ust. 1 pkt 1.

Wnioskodawca wskazuje, że nie złożył i nie zamierza składać informacji VAT-26, zatem pojazdy, o których mowa we wniosku wykorzystywane są do użytku mieszanego, tj. zarówno do celów związanych z działalnością gospodarczą, jak i do celów niezwiązanych z tą działalnością. Karty paliwowe uprawniają spółkę do nabywania określonych towarów i usług, m.in. paliw.

Od dnia 1 lipca 2015 r. wygasa, wprowadzony art. 12 ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw, całkowity zakaz odliczania podatku VAT od nabycia paliwa wykorzystywanego do napędu samochodów osobowych oraz niektórych innych pojazdów samochodowych, wykorzystywanych przez podatnika do celów „mieszanych” (czyli do działalności gospodarczej i do celów prywatnych). Oznacza to, że od dnia 1 lipca 2015 r. podatek VAT z tytułu nabycia paliwa wykorzystywanego do napędu ww. pojazdów będzie odliczany tak jak pozostałe wydatki związane z pojazdami samochodowymi wykorzystywanymi do celów mieszanych czyli na ogólnych zasadach wynikających z art. 86a ustawy o VAT.

Zatem od dnia 1 lipca 2015 r. z tytułu nabycia paliwa wykorzystywanego do napędu ww. pojazdów przysługiwało będzie prawo do odliczenia podatku VAT w wysokości 50%.

Należy wskazać jednak, że prawo do odliczenia należy oceniać co do zasady w świetle przepisów obowiązujących na moment powstania obowiązku podatkowego u sprzedawcy paliwa. Jeżeli zatem zakup paliwa dokonany został do dnia 30 czerwca 2015 r. to bez względu na fakt, że faktura została wystawiona po tym dniu, tj. już w lipcu 2015 r. prawo do odliczenia podatku w takim przypadku nie będzie przysługiwało. Obowiązek podatkowy u sprzedawcy z tytułu opisanej czynności powstał bowiem przed dniem 1 lipca 2015 r. zatem prawo do odliczenia należy również oceniać według stanu prawnego obowiązującego przed dniem 1 lipca 2015 r.

Uregulowanie takie jest zgodne z art. 86 ust. 10 ustawy o VAT oraz art. 167 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006, str. 1, z późn. zm.), a zasada ta znajdzie również zastosowanie w przypadku paliwa nabywanego przy użyciu kart paliwowych.

Zatem, od 1 lipca 2015 roku Spółka będzie miała prawo do odliczenia 50% kwoty podatku naliczonego, zgodnie z art. 86a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług wykazanego na fakturach VAT wystawianych na jej rzecz przez L., a dokumentujących nabycie paliwa przy użyciu kart paliwowych, z których spółka korzysta na podstawie i na zasadach wskazanych w umowie zawartej z L..

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin