Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/4512-344/15-2/RD
z 23 czerwca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 kwietnia 2014 r. nadanym za pośrednictwem Poczty Polskiej w dniu 28 kwietnia 2015 r. (data wpływu 29 kwietnia 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca świadczenia usług wykonywanych na rzecz kontrahenta z Niemiec - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 kwietnia 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca świadczenia usług wykonywanych na rzecz kontrahenta z Niemiec

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest firmą logistyczną. Poza usługami logistycznymi świadczy również innego rodzaju usługi na rzecz swoich klientów, m.in. usługi magazynowania towarów. Firma posiada klientów w Polsce oraz poza granicami Polski. Na chwilę obecną Wnioskodawca planuje rozpoczęcie świadczenia usług na rzecz klienta z Niemiec. Klient ten jest w Niemczech zarejestrowany, jako podatnik VAT-UE. Świadczone na rzecz tego klienta usługi będą usługami kompleksowymi na które składają się usługa transportowa oraz składowanie towaru. Wnioskodawca będzie przyjmował towar od Klienta z Niemiec, magazynował go przez jakiś czas, a następnie na zlecenie Klienta towar będzie dowożony na budowę w Warszawie i okolicach. Z tytułu ww. usługi Wnioskodawca będzie wystawiał FV na rzecz niemieckiego Klienta fakturę VAT. Żadna z ww. usług nie będzie wykonywana na rzecz Klienta oddzielnie (Klient nie będzie korzystał tylko z usługi transportu lub tylko z usługi składowania towarów). Głównym świadczeniem w ramach umowy będzie usługa dystrybucji krajowej towarów. Jednak ze względu na fakt, że usługa świadczona jest w systemie „just in time” elementem niezbędnym do jej realizacji jest lub w niektórych wypadkach może być również usługa magazynowania transportowanych towarów po to aby transport dotarł na budowę we właściwym czasie. Jednocześnie, co ważne, Klient nigdy nie będzie kupował u Wnioskodawcy tylko i wyłącznie jednego świadczenia - samej usługi magazynowania. Usługa magazynowania jest dla Klienta jedynie środkiem do lepszego wykorzystania świadczenia głównego - czyli zakupionej usługi transportu. Magazynowanie służy bowiem dostarczeniu towarów w oczekiwane miejsce w wyznaczonym terminie. Co niezwykle istotne Klient nie ma żadnego prawa do używania całości lub części nieruchomości, w której znajdują się magazyny Wnioskodawcy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy opisana wyżej usługa będzie opodatkowana podatkiem, od towarów i usług na terenie Polski?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy ww. usługa nie będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług na terenie Polski. Zgodnie z treścią art. 5 ustawy o VAT opodatkowaniu podlega odpłatne świadczenie usług na terenie kraju. Ustawa o VAT definiuje również miejsce świadczenia przy świadczeniu usług. Miejsce to określa art. 28b ustawy o VAT i w ocenie Wnioskodawcy ten właśnie przepis będzie miał zastosowanie również w niniejszej sprawie i będzie dotyczył również usług transportowych oraz usług magazynowania. Zgodnie z nim miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej. Przepis zawiera również kilka odniesień do przepisów szczególnych - chodzi w tym wypadku o ust. 2 i 3 art. 28b oraz art. 28d, art. 28e, art. 28f ust. 1, 2 i 3, art. 28g ust. 2 i art. 28h-28n ustawy o VAT.

W przedmiotowej sprawie, w ocenie Wnioskodawcy, żadna z tych regulacji szczególnych nie będzie miała zastosowania. W niniejszej sprawie polski podatnik VAT będzie świadczył usługę na rzecz innego podatnika VAT-UE mającego siedzibę w Niemczech. W związku z powyższym miejscem świadczenia usługi będzie miejsce w którym usługobiorca, czyli podatnik niemiecki posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej.

W związku z faktem, że opisane we wniosku usługi będą obejmowały również magazynowanie towarów, a miejsce opodatkowania tego rodzaju usług budzi dość znaczne kontrowersje w orzecznictwie należy w tym miejscu odnieść się do niezwykle ważnego dla sprawy orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 27 czerwca 2013 r. w sprawie C-155/12. W treści ww. orzeczenia TSUE rozważał zastosowanie do usług magazynowania art. 47 Dyrektywy Rady 2006/112/WE. W myśl tego przepisu miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług rzeczoznawców i agentów nieruchomości, usług zakwaterowania w sektorze hotelarskim lub sektorach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, przyznawanie prawa użytkowania nieruchomości oraz usług związanych z przygotowywaniem i koordynacją prac budowlanych, takich jak usługi architektów i biur nadzoru budowlanego, jest miejsce, w którym znajduje się dana nieruchomość. Kwestia została rozważona przez Trybunał na skutek skierowania przez Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie zapytania na podstawie art. 267 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Zapytanie dotyczyło usług, związanych z magazynowaniem, konkretnie tego czy regulacje Dyrektywy należy interpretować w ten sposób, że kompleksowe usługi w zakresie magazynowania towarów, obejmujące przyjmowanie towarów do magazynu, umieszczanie towarów na odpowiednich półkach magazynowych, przechowywanie tych towarów dla klienta, wydawanie towarów, rozładunek i załadunek oraz w stosunku do niektórych klientów przepakowywanie materiałów dostarczonych w opakowaniach zbiorczych do indywidualnych zestawów, są usługami związanymi z nieruchomościami, które opodatkowane są w miejscu, w którym znajduje się nieruchomość, zgodnie z art. 47 Dyrektywy VAT? Czy też należy przyjąć, że są to usługi opodatkowane w miejscu, gdzie usługobiorca, na rzecz którego świadczone są usługi, posiada stałą siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej lub w przypadku jej braku, stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu, stosownie do art. 44 Dyrektywy VAT?”. Analizując sprawę Trybunał wskazał, że „kompleksowe usługi w zakresie magazynowania, obejmujące przyjmowanie towarów do magazynu, ich umieszczanie na odpowiednich półkach magazynowych, przechowywanie, pakowanie, wydawanie, rozładunek i załadunek są objęte tym artykułem (chodzi o art. 47 Dyrektywy Rady 2006/112/WE) jedynie wówczas, gdy magazynowanie stanowi świadczenie główne czynności jednolitej i usługobiorcom jest przyznane prawo używania całości lub części wyraźnie określonej nieruchomości”.

W przypadku usług opisywanych w niniejszym wniosku i świadczonych przez Wnioskodawcę mamy do czynienia nie tylko z samą usługą magazynowania ale również, a nawet przede wszystkim, z wykonywaniem na rzecz Klienta usługi transportu. Świadczeniem głównym/dominującym jest w tym wypadku usługa transportowa/dystrybucja towarów, natomiast usługa magazynowania jest świadczona wyłącznie, jako usługa dodatkowa, służąca lepszemu wykonaniu usługi transportowej. Jednocześnie Klientowi dającemu zlecenie nie przysługuje prawo do używania żadnej konkretnej części nieruchomości. Usługa magazynowania nie odnosi się bowiem do konkretnej nieruchomości i nie daje Klientowi prawa do używania żadnej konkretnej nieruchomości lub jej części. W takim stanie faktycznym zdaniem Wnioskodawcy świadczonych usług transportu i magazynowania nie można uznać za usługi związane z nieruchomościami, a co za tym idzie usługi te nie powinny być opodatkowanie na terenie Polski.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Natomiast art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...)

Należy zauważyć, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz regulacje Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego sytemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 s. 1 z późn. zm.), nie regulują kwestii czynności złożonych. Jednakże, zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania podatkiem VAT oraz na podstawie polskiego i europejskiego orzecznictwa można stwierdzić, że świadczenie obejmujące z ekonomicznego i gospodarczego punktu widzenia jedną czynność nie powinno być sztucznie dzielone. W przypadku, gdy wykonywana czynność stanowi dla klienta całość, nie należy jej rozbijać na poszczególne elementy składowe, lecz traktować jako jedno świadczenie, zgodnie z elementem, który nadaje całemu świadczeniu charakter dominujący. Jeśli więc wykonywanych jest więcej czynności, a są one ze sobą ściśle powiązane oraz stanowią całość pod względem ekonomicznym i gospodarczym, to wówczas dla potrzeb VAT należy potraktować je jako jedną czynność opodatkowaną. Skutkiem powyższego, świadczenie pomocnicze, co do zasady dzieli los prawny świadczenia głównego, w szczególności w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego, miejsca świadczenia oraz stawki podatku od towarów i usług.

W tym miejscu należy wskazać, że na gruncie orzecznictwa podatkowego wielokrotnie podkreślano, że nie należy sztucznie dzielić czynności złożonych. Niemniej orzecznictwo to, w tym przede wszystkim orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, za zasadę przewodnią przyjmuje, że każde świadczenie powinno być uznawane za odrębne i niezależne, zgodnie z Dyrektywą 2006/112/WE, a wcześniej Szóstą Dyrektywą Rady z 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów państw członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz.U. UE L 145 z późn. zm.). Podstawową zasadę odrębności i niezależności świadczeń Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wywodzi z art. 2 Dyrektywy 2006/112/WE. W tym kontekście - zdaniem TSUE - tylko w pewnych okolicznościach odrębne świadczenia można uznać za jednolitą czynność. Przykładowo w wyroku z dnia 21 lutego 2008 r. w sprawie C-425/06 Ministero dellEconomia e delle Finanze vs. Part Service Srl ETS stwierdził: „(...) gdy czynność obejmuje kilka świadczeń, powstaje pytanie, czy należy ją uważać za jednolitą czynność, czy też kilka odrębnych i niezależnych świadczeń, które należy oceniać oddzielnie. Kwestia ta ma szczególne znaczenie z punktu widzenia podatku VAT, w szczególności dla zastosowania stawek opodatkowania lub przepisów dotyczących zwolnień przewidzianych przez szóstą dyrektywę (zob. wyroki: z 25 lutego 1999 r. w sprawie C-349/96 CPP oraz z 27 października 2005 r. w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen i OV Bank). W tym zakresie z jej art. 2 wynika, że każde świadczenie powinno być zwykle uznawane za odrębne i niezależne (zob. ww. wyroki w sprawach CPP, pkt 29, oraz Levob Verzekeringen i OV Bank, pkt 20)”.

Z ww. wyroku w sprawie C-41/04 Levob Verzekeringen BV wynika, że jeżeli czynności dokonane przez podatnika na rzecz konsumenta, rozumianego jako konsumenta przeciętnego, są tak ściśle związane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość, której rozdzielenie miałoby sztuczny charakter, to wszystkie te świadczenia lub czynności stanowią jedno świadczenie do celów stosowania podatku od wartości dodanej. Jest tak właśnie w przypadku transakcji, w ramach której podatnik dostarcza konsumentowi standardowe oprogramowanie wcześniej opracowane i oferowane do sprzedaży zarejestrowane na nośniku, jak również zapewnia następnie przystosowanie tego oprogramowania do specyficznych potrzeb tego nabywcy, nawet jeśli następuje to za zapłatą dwóch odrębnych cen.

Podobnie orzekł w wyroku z dnia 11 czerwca 2009 r. w sprawie C-572/07 RLRE Tellmer Property sro vs. Finanční ředitelství v Ústí nad Labem. Zdaniem TSUE „chociaż usługi sprzątania części wspólnych budynku towarzyszą korzystaniu z najętego dobra, to nie muszą być objęte zakresem pojęcia najmu w rozumieniu art. 13 część B lit. b) VI dyrektywy. Ponadto, skoro najem mieszkań oraz sprzątanie części wspólnych budynku mogą być, w okolicznościach takich jak w sprawie przed sądem krajowym, wzajemnie rozdzielone, to nie można uznać, że stanowią jedno świadczenie w rozumieniu orzecznictwa Trybunału”.

Tak więc orzecznictwo TSUE, które oparte jest na przepisach prawa UE, daje podstawę do skonstruowania zasadniczej tezy, że każde świadczenie należy traktować odrębnie. Dopiero w kolejnych punktach ww. wyroku TSUE podkreślił, że w sytuacji, gdy kilka świadczeń wykonywanych przez podatnika jest ze sobą ściśle powiązanych w ten sposób, że tworzą obiektywnie, z ekonomicznego i gospodarczego punktu widzenia, jedno świadczenie, nie należy dokonywać sztucznego podziału tego świadczenia dla celów podatkowych. Zatem TSUE przedstawia jedynie wskazówki, jak należy interpretować przepisy Dyrektywy, nie wypowiadając się co do tego, która z powyższych wykluczających się zasad powinna mieć zastosowanie w sprawie.

Zgodnie z podejściem zaprezentowanym przez Trybunał m.in. w wyroku z dnia 27 września 2012 r. w sprawie C-392/11 Field Fisher Waterhouse, za pomocniczą należy uznać czynność, która nie stanowi dla nabywcy celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej, a jej cel jest zdeterminowany przez czynność główną.

W przypadku świadczenia usług, istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy dane świadczenie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie. Regulacje prawne obowiązujące w tym zakresie, zostały zawarte w ustawie o podatku od towarów i usług w rozdziale 3 działu V „Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług”.

I tak, według art. 28a ustawy, na potrzeby stosowania ww. rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   
   
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
      
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
   
   
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

Wskazany powyżej art. 28a ustawy o VAT, wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ww. ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 i art. 28n.

W myśl art. 28b ust. 2 ustawy gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego sziedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z powyższych przepisów wynika, że miejscem świadczenia usług na rzecz podatnika działającego w takim charakterze jest miejsce, w którym podatnik ten posiada siedzibę swojej działalności gospodarczej. Jeżeli jednak usługi te są świadczone na rzecz stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika znajdującego się w miejscu innym niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Tę zasadę ogólną należy stosować, gdy usługa jest świadczona na rzecz podatnika, a przepisy art. 28e, 28f ust. 1 i 1a, 28g ust. 1, 28i, 28j i 28n ustawy nie będą przewidywać innych zasad ustalenia miejsca świadczenia.

I tak, art. 28e ustawy wskazuje, że miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Zgodnie z tym przepisem jedynie świadczenie usług które pozostaje w wystarczająco bezpośrednim związku z nieruchomością, mieści się w zakresie jego stosowania. Konieczne jest aby przedmiotem świadczenia usług była sama nieruchomość. Tak dzieje się w szczególności wówczas, gdy nieruchomość określoną w sposób wyraźny należy uznać za konstytutywny element świadczenia usług, jako że stanowi ona centralny i nieodzowny element tego świadczenia. Norma art. 28e ustawy ma zastosowanie gdy nieruchomość sama stanowi przedmiot świadczenia.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest firmą logistyczną. Poza usługami logistycznymi świadczy również innego rodzaju usługi na rzecz swoich klientów, m.in. usługi magazynowania towarów. Na chwilę obecną Wnioskodawca planuje rozpoczęcie świadczenia usług na rzecz klienta z Niemiec. Klient ten mający siedzibę w Niemczech jest zarejestrowany, jako podatnik VAT-UE. Świadczone na rzecz tego klienta usługi będą usługami kompleksowymi na które składają się usługa transportowa oraz składowanie towaru. Wnioskodawca będzie przyjmował towar od Klienta z Niemiec, magazynował go przez jakiś czas, a następnie na zlecenie Klienta towar będzie dowożony na budowę w Warszawie i okolicach. Z tytułu ww. usługi Wnioskodawca będzie wystawiał FV na rzecz niemieckiego Klienta fakturę VAT. Żadna z ww. usług nie będzie wykonywana na rzecz Klienta oddzielnie (Klient nie będzie korzystał tylko z usługi transportu lub tylko z usługi składowania towarów). Głównym świadczeniem w ramach umowy będzie usługa dystrybucji krajowej towarów. Jednak ze względu na fakt, że usługa świadczona jest w systemie „just in time” elementem niezbędnym do jej realizacji jest lub w niektórych wypadkach może być również usługa magazynowania transportowanych towarów po to aby transport dotarł na budowę we właściwym czasie. Jednocześnie, co ważne, Klient nigdy nie będzie kupował u Wnioskodawcy tylko i wyłącznie jednego świadczenia - samej usługi magazynowania. Usługa magazynowania jest dla Klienta jedynie środkiem do lepszego wykorzystania świadczenia głównego - czyli zakupionej usługi transportu. Magazynowanie służy bowiem dostarczeniu towarów w oczekiwane miejsce w wyznaczonym terminie. Przy tym Klient nie ma żadnego prawa do używania całości lub części nieruchomości, w której znajdują się magazyny Wnioskodawcy.

Analiza przedstawionego zdarzenia przyszłego, treści powołanych regulacji prawnych oraz orzecznictwa TSUE prowadzi do stwierdzenia, że tzw. świadczenie złożone bardzo wyraźnie wskazuje na pewną kompleksowość i współzależność wielu czynności, które wykonywane w sposób skoordynowany i efektywny mają doprowadzić do osiągnięcia zamierzonego celu. W przedmiotowej sprawie usługa magazynowania towarów nie będzie stanowiła celu samego w sobie, gdyż nie będzie realizowała w pełni celu, który chce osiągnąć kontrahent. Wnioskodawca przyjmując towar od klienta a następnie na jego zlecenie dowożąc go na budowę w Warszawie i okolicach będzie realizował usługę transportu jako świadczenie główne. Usługa magazynowania jest dla Klienta jedynie środkiem do lepszego wykorzystania świadczenia głównego czyli zakupionej usługi transportu. Usługa magazynowania jest elementem niezbędnym do tego aby towar dotarł na budowę we właściwym czasie, jednakże nie determinuje istoty usługi kompleksowej. Przy tym klient nigdy nie będzie kupował u Wnioskodawcy tylko i wyłącznie jednego świadczenia – samej usługi magazynowania.

Zatem, wykonywane przez Spółkę usługi na rzecz kontrahenta z Niemiec będą stanowiły usługi kompleksowe składające się z usług transportu jako usługi głównej oraz usług składowania towaru, które służą dostarczeniu towarów w oczekiwane miejsce w wyznaczonym terminie. Jak wynika z wniosków płynących z orzecznictwa TSUE odnośnie usług kompleksowych świadczenie pomocnicze, co do zasady dzieli los prawny świadczenia głównego, m.in. w zakresie miejsca świadczenia oraz stawki podatku od towarów i usług. Z uwagi na fakt, że kontrahent posiada siedzibę na terytorium Niemiec a ponadto z wniosku nie wynika, aby posiadał stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski miejscem świadczenia i opodatkowania ww. usługi transportu jako usługi głównej stosownie do art. 28b ustawy jest terytorium państwa, w którym kontrahent posiada siedzibę. Zatem usługa kompleksowa będąca przedmiotem wniosku na którą składa się usługa transportowa oraz składowanie towaru nie podlega opodatkowaniu w Polsce.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. 2012, poz. 270, z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.