Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/4512-313/15-3/JL
z 16 czerwca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 marca 2015 r. (data wpływu 2 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wynajmu samochodu przez firmę na rzecz osoby fizycznej prowadzącej tą firmę – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 kwietnia 2015 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania wynajmu samochodu przez firmę na rzecz osoby fizycznej prowadzącej tą firmę.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą zajmującą się m.in. nieruchomościami, doradztwem i wynajmem samochodów. Wnioskujący chciałby prywatnie wynająć samochód na dojazdy do pracy (pracuje również na umowę o pracę w innej firmie). Zamiast wynajmować zewnętrznie od osób trzecich Wnioskujący chciałby wynająć samochód we własnej firmie. Wynajem byłby opłacony zgodnie z fakturą VAT, którą Wnioskodawca wystawiałby sobie jako firma. Od zaistniałej dostawy towarów i usług Wnioskodawca zamierza jako firma odprowadzić podatek VAT i podatek dochodowy w wysokości wynikającej z obowiązujących przepisów prawa. Zastosowana cena usługi nie będzie odbiegała od cen stosowanych dla innych klientów.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowym jest założenie, że nastąpiła dostawa towarów i usług oraz czy w związku z tym Wnioskodawca może wystawiać sobie faktury VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie ma żadnych przeciwwskazań do wystawienia takiej faktury ponieważ zakup towarów i wykonanie usługi dokonane zostaną w ramach prowadzonej działalności, a cena nie odbiegnie od cen stosowanych dla pozostałych klientów.

Podobną interpretację rozważył pozytywnie Naczelnik Urzędu Skarbowego w Krakowie – Podgórzu dnia 29 lipca 2005 r., sygn. PP/443-119/05.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Z kolei zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy o VAT odpłatnym świadczeniem usług jest także:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
   
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

Pojęcie „świadczenie” - składające się na istotę usługi - należy interpretować zgodnie z jego cywilistycznym rozumieniem. Przez świadczenie należy zatem rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby. Świadczenie zakłada istnienie podmiotu będącego jego odbiorcą (konsumentem usługi). Musi to być podmiot inny niż wykonujący usługę. Świadczenie na własną rzecz nie jest więc usługą, gdyż nie występuje wówczas konsument usługi (odbiorca świadczenia).

O tym, że usługa musi być wykonywana na rzecz podmiotu innego niż świadczący usługę świadczy również treść art. 27 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L, Nr 347), który tylko wyjątkowo i to pod warunkiem konsultacji z ciałami doradczymi Unii (komitetem ds. Podatku od wartości dodanej), dopuszcza możliwość uznania za usługę, usług świadczonych dla samego siebie, ale tylko wówczas, gdyby w przypadku nabycia takich usług od innego podmiotu podatek nie podlegałby odliczeniu.

Skoro nie ma takich wyjątkowych regulacji w ustawie, to dokonywanie świadczeń na rzecz samego siebie nie stanowi usługi. Nie dotyczy to przypadków, gdy usługa bądź towar zostały przekazane na potrzeby osobiste, o których mowa w art. 7 ust. 2 oraz art. 8 ust. 2 ustawy.

Zgodnie z art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą zajmującą się m.in. nieruchomościami, doradztwem i wynajmem samochodów. Wnioskujący chciałby prywatnie wynająć samochód na dojazdy do pracy (pracuje również na umowę o pracę w innej firmie). Zamiast wynajmować zewnętrznie od osób trzecich Wnioskujący chciałby wynająć samochód we własnej firmie. Wynajem byłby opłacony zgodnie z fakturą VAT, którą Wnioskodawca wystawiałby sobie jako firma. Od zaistniałej dostawy towarów i usług Wnioskodawca zamierza jako firma odprowadzić podatek VAT i podatek dochodowy w wysokości wynikającej z obowiązujących przepisów prawa. Zastosowana cena usługi nie będzie odbiegała od cen stosowanych dla innych klientów.

W odniesieniu do przedstawionego opisu sprawy należy stwierdzić, że opisany we wniosku wynajem przez Wnioskodawcę samochodu na rzecz samego siebie, nie mieści się w katalogu czynności wymienionych w art. 7 ust. 1 pkt 1 oraz w art. 8 ust. 1 i 2 ustawy, zatem nie jest czynnością podlegającą opodatkowaniu i nie stanowi sprzedaży.

Jak wcześniej wykazano, świadczenie na własną rzecz nie jest usługą. Świadczenie usług nie może mieć miejsca bez ustalenia konsumenta, tj. podmiotu będącego beneficjentem danej usługi.

Tym samym w przedmiotowej sytuacji nie wystąpi dostawa towaru ani świadczenie usługi podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT. W konsekwencji opisana czynność nie powinna być udokumentowana fakturą.

Stanowisko Wnioskodawcy jest zatem nieprawidłowe.

W odniesieniu do powołanego przez Wnioskodawcę postanowienia urzędu skarbowego należy wskazać, że jest ono rozstrzygnięciem indywidualnym, wydanym na podstawie określonego stanu faktycznego i nie mogło ono stanowić podstawy przy rozstrzygnięciu dokonanym przez Organ w analizowanej sprawie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.