Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB1/4511-482/15-2/DK
z 1 czerwca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 04 marca 2015 r. (data wpływu 09 marca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych korzystania z samochodu służbowego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 04 marca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych korzystania z samochodu służbowego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka posiada w ewidencji środków trwałych cztery samochody osobowe o dopuszczalnej masie całkowitej nie przekraczającej 3,5 tony, które wykorzystywane są do działalności gospodarczej i do celów prywatnych pracowników.

Dla wszystkich samochodów prowadzona jest szczegółowa ewidencja przebiegu pojazdu.

Pracownicy Spółki wyjeżdżając w podróż służbową (delegacja) poza miejscowość, w której znajduje się ich miejsce pracy korzystają z ww. samochodów osobowych. Wszyscy pracownicy Spółki są zatrudnieni na podstawie umowy o pracę.

Zgodnie z wprowadzonym Regulaminem rozliczania podróży służbowych, pracownicy wyjeżdżający w delegację zobowiązani są do złożenia zamówienia na przydział samochodu osobowego zawierającego datę i godzinę wyjazdu oraz przyjazdu, cel wyjazdu oraz opis trasy. Przydziału samochodu, a także zatwierdzenia trasy podróży dokonuje Prezes Zarządu. Pracownicy wykorzystujący samochód osobowy w delegacji zobowiązani są do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu zgodnie z art. 86a ust. 7 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług.

W przypadku kiedy trasa podróży służbowej zgodnej z poleceniem wyjazdu służbowego przebiega przez miejscowość zamieszkania pracownika udającego się w delegację, pracownik któremu przydzielono samochód służbowy, po zakończeniu pracy w dniu poprzedzającym wyjazd służbowy zabiera samochód do miejsca swojego zamieszkania. Miejsce zamieszkania pracownika udającego się w delegację może znajdować się w odległości kilku kilometrów od drogi głównej prowadzącej do miejscowości wskazanej w poleceniu służbowym. Następnego dnia rano pracownik z miejsca swojego zamieszkania udaje się do miejscowości wskazanej w poleceniu wyjazdu służbowego.

W drodze powrotnej pracownik kierujący pojazdem udaje się do swojego miejsca zamieszkania. Następnego dnia rano odprowadza samochód do Spółki i przekazuje ewidencję przebiegu pojazdu, dokumenty i kluczyki.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym zdarzeniu, przejazd samochodem osobowym do miejsca zamieszkania pracownika udającego się i powracającego z delegacji, gdzie jego miejsce zamieszkania znajduje się w odległość kilku kilometrów od drogi głównej prowadzącej do miejscowości wskazanej w poleceniu służbowym należy uznać za świadczenie związane z nieodpłatnym korzystaniem przez pracownika z samochodu służbowego do celów prywatnych i czy należy te zdarzenie opodatkować zgodnie z art. 12 ust. 2a i 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy,

W przedstawionym zdarzeniu występują przesłanki, które zmuszają do opodatkowania tego zdarzenia zgodnie z 12 ust. 2a i 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i dojazdu do miejsca zamieszkania, które znajduje się na trasie przejazdu wskazanym w poleceniu wyjazdu służbowego nie można uznać jako dojazd związany z działalnością gospodarczą.

W interpretacji z 24 lipca 2014 r. (sygnatura IPPP1/443-550/14-2/ISZ), Dyrektor Izby Skarbowej stwierdza, że „gdy pracodawca udostępnia pracownikom samochody służbowe, z przeznaczeniem na dojazdy do pracy i z pracy, to świadczy on na ich rzecz usługę. Usługa ta służy celom prywatnym pracownika, gdyż to pracownik bez względu na odległość od miejsca pracy, ma zadbać o to w jaki sposób „dostanie się" na ustaloną z pracodawcą godzinę". Podobnie potraktowane zostały dojazdy z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania działalności gospodarczej w interpretacji z 24 lipca 2014 roku (sygnatura IPTPP4/443-304/14-4/UNR), Dyrektor Izby Skarbowej uznał, że deklarowany przez podatnika użytek auta w postaci dojazdu z miejsca zamieszkania do miejsca wykonywania usług już kwalifikuje się jako użytek prywatny. „Już sam fakt dojazdów wnioskodawcy samochodem służbowym z miejsca zamieszkania do miejsca pracy, tj. do siedziby firmy bądź do klienta oznacza wykorzystywanie przez wnioskodawcę przedmiotowego pojazdu do celów prywatnych"

W związku z powyższym należy stwierdzić, że dojazdy pracownika do domu i z domu do Siedziby Spółki lub do klienta są świadczeniami związanymi z nieodpłatnym korzystaniem przez pracownika z samochodu służbowego do celów prywatnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) – opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy – przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, że źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy – za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 12 ust. 2a. wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości: 1) 250 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm3; 2) 400 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm3, natomiast zgodnie z art. 12 ust. 2b w przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a.

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym - generalnie - jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii „nieodpłatnego świadczenia”, zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., (Dz.U. z 2014 r., poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny dokonał ustalenia, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy.

Podstawowym kryterium, które powinno być stosowane przy ustalaniu, czy dane świadczenie nieodpłatne pracodawcy stanowiło przychód ze stosunku pracy, jest wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia, czy to w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej, czy to w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku.

Należy wskazać, że nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika ze stosunku pracy – gdy świadczenie to powoduje wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia: w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej lub w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku.

Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika gdy zostało spełnione za zgodą pracownika, tj. gdy pracownik skorzystał z niego w pełni dobrowolnie. Zatem pracodawca spełnił określone świadczenie na rzecz pracownika, gdy dysponował uprzednią zgodą pracownika na jego przyjęcie.

Z przedstawionego zdarzenia wynika, że pracownik udający się w delegację, któremu przydzielono samochód służbowy, w przypadku gdy trasa podróży służbowej przebiega przez miejscowość zamieszkania, po zakończeniu pracy w dniu poprzedzającym wyjazd służbowy zabiera swój samochód do miejsca swojego zamieszkania. Następnego dnia rano pracownik z miejsca swojego zamieszkania udaje się do miejscowości wskazanej w poleceniu wyjazdu służbowego.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że udostępnienie pracownikowi samochodu służbowego celem odbycia podróży służbowej bezpośrednio z miejsca zamieszkania nie generuje przychodu podlegającego opodatkowaniu po stronie pracownika. Bowiem używanie tego samochodu jest związane z realizacją zadania pracowniczego (zadania służbowego). W przedstawionej sytuacji trudno uznać, ze pracownikowi powierzono samochód tylko po to, aby zapewnić mu transport z miejsca pracy do miejsca zamieszkania i odwrotnie. Tym samym bezpodstawnym byłoby stwierdzenie, że w takiej sytuacji następuje przysporzenie majątkowe dla pracownika w postaci nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 updof.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcy i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002, r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.