Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/4511-85/15-2/MS
z 29 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 14 stycznia 2015 r. (data wpływu 22 stycznia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu z tytułu przejazdów samochodem służbowym z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 stycznia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie powstania przychodu z tytułu przejazdów samochodem służbowym z miejsca parkowania do miejsca wykonywania obowiązków służbowych.

We wniosku przedstawiono następując stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

W związku z prowadzoną działalnością, Sp. z o.o. (dalej: Wnioskodawca, Spółka) przydziela samochody służbowe wybranym grupom pracowników. Samochody służbowe przydzielane są m.in. personelowi z działu produkcji odpowiedzialnemu za utrzymanie ruchu zakładu, osobom zatrudnionym na stanowiskach zarządczych oraz Project i Sales Manager operującym głównie poza miejscem siedziby Spółki.

Pracownicy, którym przydzielane są samochody służbowe - w ramach obowiązków pracowniczych - wykonują przejazdy poza stałym miejscem wykonywania pracy, którym w przeważającej części przypadków jest siedziba Spółki lub zakład produkcyjny Spółki. Niemniej jednak, dojazd do siedziby Spółki lub zakładu produkcyjnego Spółki w inny sposób niż samochodem jest utrudniony, a w niektórych porach doby niemożliwy. Spółka nie prowadzi również przejazdów pracowniczych. Zakład produkcyjny znajduje się w innym mieście niż siedziba oraz większość właściwych dla Spółki urzędów, a załatwienie większości spraw urzędowych wymaga przejechania od kilkunastu do kilkudziesięciu kilometrów. Biorąc po uwagę powyższe, a także konieczność zapewnienia dyspozycyjności kluczowych pracowników do udania się o dowolnej porze w celach służbowych do miejsca wskazanego przez Spółkę - w tym także do siedziby Spółki - Spółka w stosownych regulaminach oraz umowach o korzystanie z samochodów służbowych zobowiązała oraz zamierza zobowiązywać pracowników do parkowania/garażowania powierzonych samochodów służbowych w miejscu ustalonym z pracodawcą, będącym w uzasadnionych przypadkach miejscem zamieszkania lub pobytu pracownika.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w przedstawionym opisie stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przejazdy pracowników z miejsca garażowania samochodów służbowych do miejsca wykonywania obowiązków pracowniczych będą powodować powstanie po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w postaci nieodpłatnego świadczenia z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest stan faktyczny. W zakresie zdarzenia przyszłego zostanie wydana odrębna interpretacja.

Zdaniem Wnioskodawcy.

Przedstawione w opisie zdarzenia teraźniejszego przejazdy pracowników z miejsca garażowania samochodów służbowych do miejsca wykonywania obowiązków pracowniczych stanowią wykorzystywanie samochodu do celów służbowych i nie powodują powstania po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w postaci nieodpłatnego świadczenia z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych.

Uzasadnienie:

Zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym opisie zdarzenia teraźniejszego przejazdy pracownika samochodem służbowym na trasie pomiędzy miejscem garażowania (które może być tożsame z miejscem zamieszkania lub czasowego bądź stałego pobytu), a miejscem wykonywania zadań służbowych (siedziba Spółki lub inne miejsce wykonywania zadań służbowych), nie powodują powstania przychodu z nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, Wnioskodawca - jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych - nie powinien uwzględniać wartości tych przejazdów w kwocie przychodu ze stosunku pracy.

Poniżej Wnioskodawca szczegółowo uzasadnia swoje stanowisko w sprawie.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W świetle wskazanej powyżej regulacji, istotne jest rozstrzygnięcie, czy przejazdy samochodami służbowymi z miejsca parkowania do miejsca wykonywania zadań służbowych mają charakter prywatny (są ponoszone za pracownika), czy są związane z wykonywaniem czynności służbowych (znajdujących się w zakresie obowiązków pracowniczych).

Zdaniem Wnioskodawcy, o służbowym charakterze omawianych przejazdów świadczy okoliczność nałożenia przez Spółkę na pracowników obowiązku parkowania/garażowania powierzonych im samochodów służbowych w miejscu zamieszkania.

W ocenie Wnioskodawcy, nałożenie na pracowników tego rodzaju obowiązku uzasadnione jest koniecznością zapewnienia dyspozycyjności kluczowych pracowników przejawiającej się w gotowości do niezwłocznego udania się w celach służbowych do miejsca wskazanego przez pracodawcę.

Należy podkreślić, że zapewnienie stałej dyspozycyjności kluczowych pracowników - realizowane poprzez obowiązek parkowania/garażowania samochodów służbowych poza siedzibą pracodawcy, w tym w miejscu zamieszkania - uzasadnione jest względami organizacyjnymi leżącymi po stronie pracodawcy. W szczególności, w przypadku poszczególnych grup pracowników występują następujące przesłanki uzasadniające nałożenie obowiązku parkowania samochodu służbowego w miejscu zamieszkania:

• zapewnienie pełnej dyspozycyjności personelu produkcyjnego odpowiedzialnego za zabezpieczenie nieprzerwanej działalności zakładu (w razie awarii od pracowników wymagane jest dotarcie do zakładu produkcyjnego w jak najkrótszym czasie niezależnie od pory dnia/nocy),
• zapewnienie pełnej dyspozycyjności osób zatrudnionych na stanowiskach zarządczych,
• optymalizacja kosztów i czasu trwania podróży realizowanych przy wykorzystaniu samochodów służbowych.

Reasumując, parkowanie samochodów służbowych w miejscu zamieszkania czy pobytu pracowników - a nie w siedzibie Spółki czy zakładzie produkcyjnym - wpływa w ocenie Wnioskodawcy na lepszą organizację pracy i skutkuje zapewnieniem dyspozycyjności pracowników oraz zabezpiecza przychody Wnioskodawcy.

Skoro obowiązek parkowania samochodów służbowych w miejscu zamieszkania czy pobytu pracowników służy realizacji wskazanych przez pracodawcę obowiązków pracowniczych, jazdy do/z miejsca zamieszkania czy pobytu nie stanowią przejazdów o charakterze prywatnym. W konsekwencji należy uznać, że okoliczność ta nie może generować dla pracowników dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Reasumując, wartość przejazdów samochodem służbowym z miejsca garażowania samochodu do miejsca wykonywania zadań służbowych (i z powrotem), nie będzie stanowiła nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a Wnioskodawca nie będzie zobowiązany jako płatnik do uwzględniania tego faktu przy obliczaniu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

W ocenie Wnioskodawcy, zaprezentowane wyżej stanowisko znajduje pełne odzwierciedlenie w ugruntowanej praktyce organów podatkowych, w tym m.in. w interpretacjach indywidualnych:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 3 października 2014 r., Nr ITPB2/415-671/14/MN;
• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 1 października 2014 r., ILPB1/415-688/14-4/TW;
• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 7 sierpnia 2014 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 12 ust. 1 cyt. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub częściowo odpłatnych.

Przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń, należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r., Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Z treści wniosku wynika, że w związku z prowadzoną działalnością Wnioskodawca przydziela samochody służbowe wybranym grupom pracowników. Samochody służbowe przydzielane są m.in. personelowi z działu produkcji odpowiedzialnemu za utrzymanie ruchu zakładu, osobom zatrudnionym na stanowiskach zarządczych oraz Project i Sales Manager operującym głównie poza miejscem siedziby Spółki. Pracownicy, którym przydzielane są samochody służbowe - w ramach obowiązków pracowniczych - wykonują przejazdy poza stałym miejscem wykonywania pracy, którym w przeważającej części przypadków jest siedziba Spółki lub zakład produkcyjny Spółki. Niemniej jednak, dojazd do siedziby Spółki lub zakładu produkcyjnego Spółki w inny sposób niż samochodem jest utrudniony, a w niektórych porach doby niemożliwy. Spółka nie prowadzi również przejazdów pracowniczych. Zakład produkcyjny znajduje się w innym mieście niż siedziba oraz większość właściwych dla Spółki urzędów. Spółka w stosownych regulaminach oraz umowach o korzystanie z samochodów służbowych zobowiązała oraz zamierza zobowiązywać pracowników do parkowania/garażowania powierzonych samochodów służbowych w miejscu ustalonym z pracodawcą, będącym w uzasadnionych przypadkach miejscem zamieszkania lub pobytu pracownika.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, że przydzielenie samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku, nie stanowi przychodu pracownika, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. ze stosunku pracy, o ile samochód ten nie służy osobistym celom pracownika, lecz wykorzystywany jest w ramach realizacji zadań służbowych. W konsekwencji, przejazdy (dojazdy) pracowników z miejsca jego zamieszkania (garażowania samochodu) do miejsca stałej pracy (lub innych jednostek, czy miejsc wykonywania obowiązków służbowych), nie będą generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem stanowią realizację celu służbowego jakim jest dbałość o powierzone mienie firmy wyrażająca się poprzez parkowanie samochodu służbowego w miejscu gwarantującym w najwyższym możliwym stopniu jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania samochodu służbowego w celu wykonywania służbowych zadań.

Oznacza to, że przejazdy (dojazdy) pracowników – wykonywane w ramach realizacji zadań służbowych – nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. A zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracownika ze stosunku pracy, a tym samym na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika wynikające z ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Końcowo, odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych wskazać należy, że rozstrzygnięcia te dotyczyły konkretnych, indywidualnych spraw podatników w określonych stanach faktycznych i w tych sprawach są wiążące.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację - w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.