Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP2/4512-285/15-4/IR
z 21 lipca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 6 maja 2015 r. (data wpływu 15 maja 2015 r.) uzupełnionym pismem z dnia 30 czerwca 2015 r. (data wpływu 6 lipca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• nieuznania nabycia towarów od kontrahenta włoskiego za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów i nieopodatkowania w Polsce przedmiotowego nabycia oraz braku obowiązku wykazania ww. transakcji w deklaracji VAT-7 i informacji VAT-UE – jest prawidłowe,

• nieuznania dostawy towarów na rzecz kontrahenta z Ugandy za eksport towarów i nieopodatkowania w Polsce przedmiotowej dostawy oraz wykazania transakcji dostawy towarów poza terytorium kraju w deklaracji VAT-7 – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 15 maja 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nieuznania nabycia towarów od kontrahenta włoskiego za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów oraz dostawy towarów na rzecz kontrahenta z Ugandy za eksport towarów, nieopodatkowania w Polsce ww. transakcji, braku obowiązku wykazania transakcji nabycia towarów w deklaracji VAT-7 i informacji VAT-UE oraz wykazania transakcji dostawy towarów poza terytorium kraju w deklaracji VAT-7.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 30 czerwca 2015 r. poprzez doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego, sformułowanie pytań oraz przedstawienie własnego stanowiska.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Podatnik (Wnioskodawca) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji i sprzedaży śmigłowców. Podatnik jest zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług na terytorium kraju oraz nie uzyskał, w państwach innych niż Rzeczpospolita Polska, numeru identyfikacji podatkowej.

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca zakupi śmigłowiec od kontrahenta z Włoch (zarejestrowanego dla potrzeb VAT UE) i dokona dalszej odsprzedaży do odbiorcy z kraju trzeciego (Uganda). Transport przedmiotowego towaru odbywać się będzie bezpośrednio z magazynu firmy włoskiej do nabywcy czyli kontrahenta z Ugandy. Wywozu towarów dokona producent - firma włoska (logistycznie zorganizuje odbiór towaru bezpośrednio z magazynu firmy włoskiej, dokona procedury celnej wywozu), koszty transportu także pokryje firma włoska. Firma włoska wystawi fakturę sprzedaży na rzecz Wnioskodawcy - firmy polskiej, zaś podatnik - firma polska wystawi fakturę sprzedaży na rzecz odbiorcy - firmy z Ugandy.

Podatnik zwraca się z wnioskiem o potwierdzenie zasadności swojego stanowiska, w sprawie uznania, że transakcja nabycia towaru od włoskiej firmy bez faktycznego przemieszczenia towarów z jednego państwa UE (Włochy) do drugiego państwa UE (Polska), a które są wywożone poza terytorium Wspólnoty, nie stanowi dla Spółki wewnątwspólnotowego nabycia towarów (WNT) i w związku z tym nie powstaje obowiązek podatkowy z tytułu WNT (ani podatek VAT należny ani podatek VAT naliczony), jak również transakcja ta nie podlega deklarowaniu w VAT-7 i VAT-UE. W opinii Wnioskodawcy, warunkiem uznania transakcji za WNT jest bowiem - zgodnie z art. 9 ustawy o VAT – fizyczne przemieszczenie towarów pomiędzy państwami członkowskimi Wspólnoty.

Ponadto Podatnik zwraca się z wnioskiem o potwierdzenie zasadności swojego postępowania w sprawie uznania, iż sprzedaż towaru dla kontrahenta z Ugandy z przemieszczeniem z Włoch do Ugandy będzie obojętna podatkowo dla podatnika z Polski. Wnioskodawca nie opodatkuje sprzedaży towaru dla kontrahenta z Ugandy na gruncie podatku VAT, gdyż towar nie znajdzie się na żadnym etapie na terytorium Polski.

Zarówno więc transakcja zakupu towaru od firmy Włoskiej, jak i sprzedaż do firmy z Ugandy nie będą opodatkowane w Polsce i nie będą ujęte w deklaracji VAT-7 oraz VAT-UE.

W piśmie z dnia 30 czerwca 2015 r. stanowiącym uzupełnienie przedmiotowego wniosku Wnioskodawca wskazał, iż:

1. Jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług na terytorium kraju, nie uzyskał, w państwach innych niż Rzeczpospolita Polska, numeru identyfikacji podatkowej. Podatnik prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji i sprzedaży śmigłowców i samolotów.
2. Jest zarejestrowany, jako podatnik VAT-UE.
3. W ramach prowadzonej działalności zakupi towar od kontrahenta z Włoch (zarejestrowanego dla potrzeb VAT UE) i dokona dalszej odsprzedaży kontrahentowi z kraju trzeciego (Uganda). Transport przedmiotowego towaru odbywać się będzie, na warunkach Incoterms „DAT Entebbe”, bezpośrednio z magazynu firmy włoskiej do nabywcy, czyli kontrahenta z Ugandy.
4. Organizatorem transportu z Włoch do Ugandy jest firma z Włoch, która ponosi również ryzyko związane z tym transportem.
5. Po dokonaniu odbioru technicznego i jakościowego towaru (podpisania protokołu zdawczo-odbiorczego) oraz otrzymaniu faktury Wnioskodawca nabędzie prawo do rozporządzania towarem jak właściciel.
6. Przeniesienie na Wnioskodawcę prawa do rozporządzania towarem jak właściciel nastąpi na terytorium Ugandy.
7. Kontrahent z Ugandy nabędzie prawo do rozporządzania towarem jak właściciel na terenie Ugandy po podpisaniu protokołu zdawczo - odbiorczego oraz otrzymaniu faktury.
8. Zapłata przez odbiorcę z kraju trzeciego (Ugandy) za przedmiotowy towar odbywać się będzie ratalnie: 20% wartości kontraktu od razu po jego podpisaniu; następnie co kwartał rata 2 mln USD, aż do końca jego rozliczenia - pełnej spłaty.
   
   

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania (sformułowane w piśmie z dnia 30 czerwca 2015 r.).

1. Czy transakcja polegająca na nabyciu przez Podatnika towarów od kontrahenta włoskiego, które nie zostaną przemieszczone na terytorium Polski, lecz bezpośrednio z Włoch będą wywiezione na terytorium państwa trzeciego (do kontrahenta z Ugandy), nie stanowi wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, w świetle przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT? I czy w związku z tym nie powstaje obowiązek podatkowy z tytułu WNT, jak również transakcja ta nie podlega deklarowaniu w VAT-7 i VAT-UE?
2. Czy w przedstawionych okolicznościach można uznać, że sprzedaż towaru, należącego do Spółki, do kontrahenta z Ugandy nie podlega opodatkowaniu w Polsce, nie jest eksportem, lecz stanowi sprzedaż poza terytorium kraju, transakcja ta nie podlega opodatkowaniu na terytorium Polski, a powstaje natomiast obowiązek wykazania jej jako sprzedaży poza RP i zadeklarowania w poz. 11 deklaracji VAT-7?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy (sformułowanym w piśmie z dnia 30 czerwca 2015 r.):

Ad. 1)

Nabycie towarów z Włoch bez przemieszczenia na terytorium Polski, nie stanowi wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów i w związku z tym nie powstaje obowiązek podatkowy z tego tytułu, a transakcja nie podlega wykazaniu w VAT-7 i VAT-UE.

W opinii Zainteresowanego, warunkiem uznania transakcji za WNT jest bowiem - zgodnie z art. 9 ustawy o VAT - fizyczne przemieszczenie towarów pomiędzy państwami członkowskimi Wspólnoty. Zgodnie z definicją zawartą w art. 9 ust. 1 ustawy o VAT przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

W przypadku Wnioskodawcy sytuacja wygląda tak, iż towary zostaną nabyte od kontrahenta z Włoch, a następnie dostarczone na rzecz kontrahenta z Ugandy - przy czym towary te zostaną wysłane bezpośrednio od kontrahenta z Włoch do odbiorcy w Ugandzie.

Ad. 2)

Sprzedaż do firmy z Ugandy nie stanowi sprzedaży eksportowej, jest to sprzedaż poza terytorium Polski, podlega wykazaniu w poz. 11 deklaracji VAT-7 w miesiącu jej dokonania (tj. przemieszczenia z Włoch do Ugandy).

Stosownie do art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, miejscem dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - jest miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Z przepisu art. 5 ust. 1 ww. ustawy, regulującego zakres przedmiotowy opodatkowania podatkiem od towarów i usług wynika, że dla opodatkowania danej transakcji rozstrzygające znaczenie ma ustalenie miejsca dostawy (świadczenia) - miejsce świadczenia determinuje miejsce opodatkowania danej czynności. Zdaniem Wnioskodawcy, miejscem świadczenia nie jest w tym przypadku Polska, a więc dostawa ta nie będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług w Polsce.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 2 pkt 1 ustawy, przez terytorium kraju należy rozumieć terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

W art. 7 ust. 1 ustawy postanowiono, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W tym miejscu należy zaznaczyć, że z przepisu art. 5 ust. 1 ustawy, regulującego zakres przedmiotowy opodatkowania podatkiem od towarów i usług wynika, iż dla opodatkowania danej transakcji rozstrzygające znaczenie ma ustalenie miejsca dostawy (świadczenia).

Wskazać należy, że miejsce świadczenia to nic innego jak miejsce opodatkowania danej czynności. Zatem, jego określenie ma istotne znaczenie dla prawidłowego ustalenia państwa, w którym powstanie obowiązek podatkowy z tytułu danej czynności.

W przepisach art. 7 ust. 8 i art. 22 ust. 1 – 4 ustawy, uregulowano zasady dotyczące określenia miejsca świadczenia przy dostawie towarów w przypadku transakcji łańcuchowych (szeregowych), tj. transakcji, w których występuje kilka podmiotów dokonujących obrotu tym samym towarem, przy czym towar trafia bezpośrednio od pierwszego do ostatniego podmiotu w łańcuchu.

Stosownie do art. 7 ust. 8 ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Transakcja łańcuchowa cechuje się zatem tym, że towar, będący przedmiotem więcej niż jednej transakcji, jest fizycznie wydawany tylko raz bezpośrednio ostatniemu nabywcy. Każda z dostaw w transakcji łańcuchowej traktowana jest odrębnie, co oznacza, że dla każdej z nich odrębnie ustalane jest też miejsce dokonania dostawy.

W myśl art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dokonującego ich dostawy, ich nabywcę lub przez osobę trzecią - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu do nabywcy.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy, miejscem dostawy towarów jest w przypadku towarów niewysyłanych ani nietransportowanych - miejsce, w którym towary znajdują się w momencie dostawy.

Z postanowień zawartych w ust. 2 powołanego artykułu, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r. wynika, że w przypadku, gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

Na podstawie ust. 3 art. 22 ustawy, w przypadku, o którym mowa w ust. 2, dostawę towarów która:

1. poprzedza wysyłkę lub transport towarów uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów,
2. następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.
   
   

Z cytowanych wyżej przepisów wynika, iż w przypadku transakcji łańcuchowych, kiedy ten sam towar jest przedmiotem kolejnych dostaw, lecz faktycznie jest przemieszczany tylko od pierwszego dostawcy do finalnego nabywcy, wówczas przyjmuje się, że ma miejsce tylko jedna wysyłka (transport). Z uwagi na to, że dokonywane jest tylko jedno przemieszczenie towarów, to tylko jedna dostawa może być uznana za dostawę „ruchomą” towarów, pozostałe zaś są dostawami „nieruchomymi”.

Zauważyć w tym miejscu należy, iż wprowadzona od dnia 1 kwietnia 2013 r. zmiana cytowanego przepisu art. 22 ust. 2 ustawy oznacza, że przyporządkowanie wysyłki lub transportu będzie bezpośrednio wynikać z warunków dostawy. Powyższa zmiana tego przepisu ma zatem charakter doprecyzowujący dotychczasowe jego brzmienie.

Zgodnie z art. 2 pkt 8 ustawy, przez eksport towarów rozumie się dostawę towarów wysyłanych lub transportowanych z terytorium kraju poza terytorium Unii Europejskiej przez:

1. dostawcę lub na jego rzecz, lub
2. nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju, lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz turystycznych statków powietrznych lub innych środków transportu służących do celów prywatnych

- jeżeli wywóz towarów poza terytorium Unii Europejskiej jest potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych.

Przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz (art. 9 ust. 1 ustawy).

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy wskazać należy, że w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdą przepisy art. 22 ustawy dotyczące ustalenia miejsca świadczenia przy dostawie towarów odnośnie transakcji łańcuchowych. W omawianej sytuacji wystąpią bowiem dwie dostawy tego samego towaru, tj. dostawa pomiędzy firmą z Włoch a Wnioskodawcą i dostawa pomiędzy Wnioskodawcą a kontrahentem – firma z Ugandy. Towar będzie transportowany bezpośrednio od firmy włoskiej do kontrahenta z Ugandy.

Mając na uwadze powyższe przepisy oraz opis sprawy należy stwierdzić, iż w świetle całokształtu warunków dostawy wynikających z opisu sprawy w tym okoliczności, że prawo do rozporządzania towarem zostanie przeniesione na Wnioskodawcę, jak i na jego kontrahenta w Ugandzie, z kolei odpowiedzialnym za transport towaru i poniesienie ryzyka z Włoch do Ugandy jest włoski kontrahent, transakcję dostawy towaru na rzecz Wnioskodawcy uznać należy za dostawę „ruchomą”. Natomiast dostawa pomiędzy ostatnim w łańcuchu dostaw – firmą z Ugandy a Wnioskodawcą, będzie dostawą „nieruchomą”. Zatem, miejscem świadczenia dostawy towarów pomiędzy kontrahentem z Włoch a Wnioskodawcą, ustalonym jak dla towarów transportowanych w myśl art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy, będzie miejsce, w którym towary te znajdują się w momencie rozpoczęcia transportu do nabywcy, czyli w przedmiotowej sprawie we Włoszech. Natomiast dostawę towarów na rzecz kontrahenta z Ugandy, która następuje po transporcie towarów uznaje się na podstawie art. 22 ust. 3 pkt 2 ustawy za dokonaną w miejscu zakończenia transportu towarów tj. w Ugandzie.

Z powyższego wynika zatem, że żadna z dwóch wyżej opisanych transakcji dostawy towarów nie będzie opodatkowana na terytorium kraju tj. Rzeczypospolitej Polskiej. Podkreślić bowiem należy, że VAT jest podatkiem o charakterze terytorialnym. Opodatkowaniu tym podatkiem na terytorium Polski podlegają wyłącznie czynności, których miejscem świadczenia jest terytorium kraju. W myśl natomiast powołanych wyżej przepisów miejscem świadczenia dostawy towarów pomiędzy kontrahentem z Włoch a Wnioskodawcą jak również dostawy towarów na rzecz kontrahenta z Ugandy nie będzie terytorium kraju.

Zatem, w świetle powołanych przepisów oraz przedstawionych okoliczności sprawy, przedmiotowe transakcje dostawy towaru nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce. Tym samym uznać należy, iż brak będzie podstaw do rozpoznania przez Wnioskodawcę nabycia towaru od włoskiej firmy jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów w rozumieniu art. 9 ust. 1 ustawy , jak i dokonanej przez Spółkę dostawy jako eksportu towarów w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy.

Udzielając z kolei odpowiedzi w kwestii wykazania transakcji nabycia towarów w deklaracji VAT-7 i informacji VAT-UE oraz transakcji dostawy towarów poza terytorium kraju w deklaracji VAT-7 wskazać należy, że zgodnie z art. 99 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133.

Minister Finansów, rozporządzeniem z dnia 18 czerwca 2015 r. w sprawie wzorów deklaracji podatkowych dla podatku od towarów i usług (Dz. U., poz. 914), które obowiązuje z dniem 1 lipca 2015 r., określił m.in. wzór deklaracji podatkowej VAT-7, o której mowa w art. 99 ust. 1 ustawy, stanowiący załącznik nr 1 do tego rozporządzenia.

Zgodnie z objaśnieniami do deklaracji dla podatku od towarów i usług (VAT-7, VAT-7K, VAT-7D) stanowiącymi załącznik nr 4 do ww. rozporządzenia z dnia 18 czerwca 2015 r. w części C. Rozliczenie podatku należnego, w pozycji 11 wykazuje się dostawę towarów oraz świadczenie usług poza terytorium kraju, w stosunku do których przysługuje podatnikowi prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, o którym mowa w art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy, lub prawo do zwrotu kwoty podatku naliczonego, o którym mowa w art. 87 ust. 5 ustawy. W pozycji tej nie uwzględnia się wartości dostaw towarów i świadczonych usług dokonywanych w ramach działalności gospodarczej zarejestrowanej poza terytorium kraju oraz świadczonych usług rozliczanych w ramach procedury szczególnej dotyczącej usług telekomunikacyjnych, usług nadawczych lub usług elektronicznych.

Powyższa regulacja wskazuje na obowiązek wykazania w deklaracji podatkowej sprzedaży poza granicami kraju, w stosunku do których, gdyby zostały dokonane na terytorium kraju, przysługuje podatnikowi prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

W celu określenia prawa do odliczenia podatku w związku z wykonywaniem czynności poza krajem, należy stworzyć pewien hipotetyczny model. W ramach tego modelu czynność wykonaną za granicą należy „umieścić w kraju”, następnie ocenić, czy w tym przypadku podatnikowi przysługiwałoby prawo do odliczenia podatku. Zatem jeżeli przedmiotowa sprzedaż na terytorium kraju podlegałaby opodatkowaniu, to tym samym byłaby to czynność w stosunku do której przysługiwałoby podatnikowi prawo do odliczenia podatku od nabyć związanych z tą czynnością. Przy czym aby skorzystać z ww. prawa konieczne jest aby podatnik posiadał dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami (art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy).

Natomiast w poz. 23 wykazuje się wartość wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów obliczoną zgodnie z art. 29a ustawy. Kwota będzie porównywana z wartością wewnątrzwspólnotowych nabyć towarów wykazaną w informacji podsumowującej. W pozycji tej należy również wykazać wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 138 ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy (dane te wykazuje ostatni w kolejności podatnik rozliczający się w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej wg procedury uproszczonej). Również w tej pozycji uwzględnia się wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 136 ustawy (dane dotyczące wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, które zostało uznane za opodatkowane na terytorium kraju na podstawie zastosowania w wewnątrzwspólnotowej transakcji trójstronnej procedury uproszczonej, podaje drugi w kolejności podatnik rozliczający się w tej transakcji wg procedury uproszczonej).

Z kolei w poz. 24 wykazuje się łączną wartość podatku należnego od wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów obliczoną wg obowiązujących stawek, z wyłączeniem transakcji, o których mowa w art. 136 ustawy.

Stosownie natomiast do art. 100 ust. 1 pkt 2 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, zarejestrowani jako podatnicy VAT UE, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym zbiorcze informacje o dokonanych wewnątrzwspólnotowych nabyciach towarów, o których mowa w art. 9 ust. 1 lub art. 11 ust. 1, od podatników podatku od wartości dodanej, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej.

W świetle powołanych przepisów oraz jak wskazano wyżej, skoro transakcja nabycia przez Wnioskodawcę towaru od włoskiego kontrahenta nie będzie podlegała opodatkowaniu na terytorium Polski i nie będzie stanowiła wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów w rozumieniu art. 9 ust. 1 ustawy, to uznać należy, że Spółka nie będzie miała obowiązku wykazania przedmiotowej transakcji jako WNT w deklaracji VAT-7 oraz informacji podsumowującej VAT-UE.

Odnosząc się z kolei do transakcji dostawy towaru na rzecz kontrahenta z Ugandy, która jak wyżej wskazano nie będzie podlegała opodatkowaniu w Polsce i nie będzie stanowiła eksportu towarów w rozumieniu art. 2 pkt 8 ustawy, stwierdzić należy, iż Wnioskodawca obowiązany będzie do wykazania przedmiotowej dostawy w poz. 11 deklaracji VAT-7 jako dostawa towarów poza terytorium kraju w przypadku gdy będzie przysługiwało Spółce prawo, o którym mowa w art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy, do obniżenia kwoty podatku należnego, lub prawo, o którym mowa w art. 87 ust. 5 ustawy, do zwrotu podatku naliczonego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Jednocześnie podkreślić należy, iż tut. Organ wydając interpretację przepisów prawa podatkowego na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej nie prowadzi postępowania podatkowego w rozumieniu tej ustawy. Niniejsza interpretacja indywidualna ogranicza się wyłącznie do udzielenia pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach zdarzenia przyszłego podanego przez Wnioskodawcę. Tut. Organ informuje, iż nie jest właściwy do przeprowadzenia postępowania dowodowego, które w przedmiotowej sprawie umożliwiłoby weryfikację opisanego zdarzenia przyszłego.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.