2015.05.11 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/4512-190/15/DK
z 11 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 3 marca 2015 r. (data wpływu 5 marca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie uznania czy czynności wykonywane przez Wnioskodawcę w ramach działalności rachunkowo-księgowej powodują, że Wnioskodawca może korzystać ze zwolnienia podmiotowego z VAT na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 marca 2015 r. wpłynął do tut. Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania czy czynności wykonywane przez Wnioskodawcę w ramach działalności rachunkowo-księgowej powodują, że Wnioskodawca może korzystać ze zwolnienia podmiotowego z VAT na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie rachunkowo-księgowym, tzn. biuro rachunkowe, natomiast nie świadczy usług doradczych i od 1 stycznia 2013 r. korzysta ze zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT. Od momentu rozpoczęcia działalności gospodarczej tj. 27 maja 2010 r. wartość sprzedaży opodatkowanej w poszczególnych latach nie przekroczyła limitu obrotów w kwocie 150.000 zł, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT. Wnioskodawca nadmienia, iż Wnioskodawca w bieżącym roku podatkowym nie przewiduje przekroczenia obrotów, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT. Wnioskodawca świadczy kompleksowe usługi rachunkowo-księgowe na podstawie podpisanych umów z podmiotami prowadzącymi działalność gospodarczą i nie zamierza wykonywać jednorazowych zeznań podatkowych dla podmiotów gospodarczych z którymi nie ma zawartych umów. Wnioskodawca na rzecz podmiotów z którymi ma podpisane umowy świadczy usługi polegające na prowadzeniu ksiąg przychodów i rozchodów, ewidencji przychodów, ksiąg handlowych, sporządzaniu na podstawie ewidencji niezbędnych deklaracji rozliczeniowych, prowadzeniu ewidencji środków trwałych i amortyzacji, ewidencji sprzedaży i zakupu VAT, prowadzeniu rozliczeń płac i ZUS zatrudnionych pracowników, oraz rozliczeń ZUS zleceniobiorcy. Wychodząc naprzeciw oczekiwaniom klientów oraz zgodnie z obowiązującymi przepisami odnośnie wysyłania deklaracji PIT-4R i PIT-8AR, informacji PIT-8C, PIT-11, PIT-R, IFT-1/IFT-1R, IFT-3/IFT-3R oraz roczne obliczenie podatku PIT-40, Wnioskodawca posiada pełnomocnictwa (UPL-1) udzielone przez klientów do podpisywania deklaracji składanych za pomocą środków komunikacji elektronicznej w celu szybszego załatwiania ich spraw podatkowych oraz w celu ograniczenia konieczności ich osobistego stawiennictwa w urzędzie skarbowym. Wnioskodawca nie posiada pełnomocnictw do reprezentowania swoich klientów przed organami podatkowymi ani innymi instytucjami. W ramach wykonywanych usług Wnioskodawca sporządza również osobom fizycznym zeznania roczne PIT, jednak nie udziela im pomocy w tym zakresie. Klienci indywidualni sami określają z jakich ulg chcą skorzystać. W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca nie świadczy ani nie zamierza świadczyć usług, o których mowa w art. 113 ust. 13 ustawy o VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności rachunkowo-księgowej, czynności wyżej opisane powodują, że Wnioskodawca może korzystać ze zwolnienia podmiotowego z VAT na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, świadczenie kompleksowych usług rachunkowo-księgowych nie należy utożsamiać ze świadczeniem usług doradczych. Wnioskodawca z uwagi na to że nie przekracza w roku podatkowym wartości sprzedaży 150.000 zł., może korzystać z zwolnienia podmiotowego, ponieważ usługi świadczone w ramach usług księgowych nie są usługami z zakresu doradztwa podatkowego, które to jest wyłączone z zwolnień podmiotowych w podatku VAT. Wnioskodawca nadmienia, że zawodowe wykonywanie czynności doradczych zastrzeżone jest wyłącznie dla osób wpisanych na listę doradców podatkowych, a Wnioskodawca nie posiada uprawnień pozwalających na ich wykonywanie. Sporządzanie deklaracji podatkowych i ich podpisywanie realizowane jest jako element kompleksowej usługi księgowej. Samo świadczenie usług księgowo-rachunkowych nie jest zdaniem Wnioskodawcy równoznaczne z udzielaniem fachowych zaleceń, porad, zwłaszcza ekonomicznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na mocy art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Jak wynika z art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150 000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Zgodnie z art. 113 ust. 2 ww. ustawy o VAT, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się:

wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oraz sprzedaży wysyłkowej z terytorium kraju oraz sprzedaży wysyłkowej na terytorium kraju;
odpłatnej dostawy towarów i odpłatnego świadczenia usług, zwolnionych od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 lub przepisów wydanych na podstawie art. 82 ust. 3, z wyjątkiem:
1. transakcji związanych z nieruchomościami,
2. usług, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7, 12 i 38-41,
3. usług ubezpieczeniowych
-jeżeli czynności te nie mają charakteru transakcji pomocniczych;
odpłatnej dostawy towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

W myśl art. 113 ust. 4 ustawy o VAT podatnicy, o których mowa w ust. 1 i 9, mogą zrezygnować ze zwolnienia określonego w ust. 1 i 9 pod warunkiem pisemnego zawiadomienia o tym zamiarze naczelnika urzędu skarbowego przed początkiem miesiąca, w którym rezygnują ze zwolnienia, a w przypadku podatników rozpoczynających w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5, którzy chcą zrezygnować ze zwolnienia od pierwszej wykonanej czynności – przed dniem wykonania tej czynności.

W myśl art. 113 ust. 5 ww. ustawy, jeżeli wartość sprzedaży zwolnionej od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Zgodnie z art. 113 ust. 11 ustawy o VAT podatnik, który utracił prawo do zwolnienia sprzedaży od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, może, nie wcześniej niż po upływie roku, licząc od końca roku, w którym utracił prawo do zwolnienia lub zrezygnował z tego zwolnienia, ponownie skorzystać ze zwolnienia określonego w ust. 1.

Przepis ust. 11 stosuje się odpowiednio do podatnika będącego osobą fizyczną, który przed zakończeniem działalności gospodarczej utracił prawo do zwolnienia od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, a następnie rozpoczął ponownie wykonywanie czynności, o których mowa w art. 5 (art. 113 ust. 11a ww. ustawy o VAT obowiązujący od dnia 1 stycznia 2014 r.).

Z kolei przepis art. 113 ust. 13 ustawy o VAT, stanowi, że zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do podatników:

dokonujących dostaw:
1. towarów wymienionych w załączniku nr 12 do ustawy,
2. towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym, z wyjątkiem:
  - energii elektrycznej (PKWiU 35.11.10.0),
  - wyrobów tytoniowych,
  - samochodów osobowych, innych niż wymienione w lit. e, zaliczanych przez podatnika, na podstawie przepisów o podatku dochodowym, do środków trwałych podlegających amortyzacji,
3. budynków, budowli lub ich części, w przypadkach, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10 lit. a i b,
4. terenów budowlanych,
5. nowych środków transportu;
świadczących usługi:
1. prawnicze,
2. w zakresie doradztwa, z wyjątkiem doradztwa rolniczego związanego z uprawą i hodowlą roślin oraz chowem i hodowlą zwierząt, a także związanego ze sporządzaniem planu zagospodarowania i modernizacji gospodarstwa rolnego,
3. jubilerskie;
nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Biorąc pod uwagę powołany powyżej przepis art. 113 ust. 13 pkt 2 ustawy stwierdzić należy, że ze zwolnienia podmiotowego od podatku nie korzystają m.in. usługi prawnicze oraz w zakresie doradztwa.

W tym miejscu podkreślić należy, że ani ustawa o podatku od towarów i usług, ani przepisy wykonawcze do niej, nie definiują pojęcia doradztwa. W potocznym rozumieniu termin „doradztwo” obejmuje szereg usług doradczych, tj.: podatkowe, prawne, finansowe. Zakres znaczeniowy pojęcia „usługi w zakresie doradztwa” jest szerszy niż termin „usługi w zakresie doradztwa podatkowego”. Wobec braku w ustawie definicji doradztwa należy posiłkowo odwołać się do wykładni językowej. Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego PWN 2006, pod pojęciem „doradcy” należy rozumieć „tego, kto doradza”. Natomiast „doradzać”, w myśl powołanego wyżej Słownika Języka Polskiego PWN 2006, oznacza „udzielić porady, wskazać sposób postępowania w jakiejś sprawie”. Doradztwo jest zatem udzieleniem fachowych zaleceń, porad, np. ekonomicznych czy finansowych. Użyty w ustawie o podatku od towarów i usług termin „usługi w zakresie doradztwa” należy rozumieć w związku z tym szeroko.

Jednym z rodzajów doradztwa jest doradztwo podatkowe.

Jak stanowi art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 5 lipca 1996 r. o doradztwie podatkowym (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 41, poz. 213 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym od 10 sierpnia 2014 r., czynności doradztwa podatkowego obejmują:

udzielanie podatnikom, płatnikom i inkasentom, na ich zlecenie lub na ich rzecz, porad, opinii i wyjaśnień z zakresu ich obowiązków podatkowych i celnych oraz w sprawach egzekucji administracyjnej związanej z tymi obowiązkami;
prowadzenie, w imieniu i na rzecz podatników, płatników i inkasentów, ksiąg rachunkowych, ksiąg podatkowych i innych ewidencji do celów podatkowych oraz udzielanie im pomocy w tym zakresie;
sporządzanie, w imieniu i na rzecz podatników, płatników i inkasentów, zeznań i deklaracji podatkowych lub udzielanie im pomocy w tym zakresie;
reprezentowanie podatników, płatników i inkasentów w postępowaniu przed organami administracji publicznej i w zakresie sądowej kontroli decyzji, postanowień i innych aktów administracyjnych w sprawach wymienionych w pkt 1.

Stosownie do art. 2 ust. 2 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 10 sierpnia 2014 r., zawodowe wykonywanie czynności, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 4, zastrzeżone jest wyłącznie dla podmiotów uprawnionych w rozumieniu ustawy.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 10 sierpnia 2014 r., podmiotami uprawnionymi do zawodowego wykonywania czynności, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 1, są:

osoby fizyczne wpisane na listę doradców podatkowych;
adwokaci i radcowie prawni;
biegli rewidenci.

Stosownie do art. 3 ust. 2 ww. ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 10 sierpnia 2014 r., podmiotami uprawnionymi do zawodowego wykonywania czynności, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 4, są:

osoby fizyczne wpisane na listę doradców podatkowych;
adwokaci i radcowie prawni.

Zasady wykonywania czynności w zakresie usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych określa ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 330 ze zm.).

Zgodnie z art. 76a ust. 1 ww. ustawy, usługowe prowadzenie ksiąg rachunkowych jest działalnością gospodarczą, w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, polegającą na świadczeniu usług w zakresie czynności, o których mowa w art. 4 ust. 3 pkt 2-6.

W myśl art. 76a ust. 3 ustawy o rachunkowości, w brzmieniu obowiązującym od 10 sierpnia 2014 r., działalność, o której mowa w ust. 1, mogą wykonywać przedsiębiorcy, pod warunkiem, że czynności z tego zakresu będą wykonywane przez osoby, które:

mają pełną zdolność do czynności prawnych;
nie były skazane prawomocnym wyrokiem sądu za przestępstwo przeciwko wiarygodności dokumentów, mieniu, obrotowi gospodarczemu, obrotowi pieniędzmi i papierami wartościowymi, za przestępstwo skarbowe oraz za przestępstwa określone w rozdziale 9.

Ustawa o VAT przywołując pojęcie usług w zakresie doradztwa (zakres tego pojęcia obejmuje również doradztwo podatkowe), nie odwołuje się jednak wprost do innych aktów prawnych, w tym do ustawy o doradztwie podatkowym, zatem do celów stosowania przepisu art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. b ustawy o VAT definicją czynności doradztwa podatkowego, stworzoną na potrzeby uregulowania zawodu doradcy podatkowego, można posiłkować się jedynie pomocniczo - decydujące znaczenie ma więc w omawianym zakresie wykładnia językowa.

W konsekwencji, biorąc pod uwagę wykładnię językową terminu „doradztwo” oraz potoczne rozumienie tego terminu, jak również brzmienie art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o doradztwie podatkowym, należy zauważyć, iż doradztwo podatkowe sensu stricto obejmuje czynności polegające na udzielaniu porad z zakresu podatków czy też wskazywaniu sposobu postępowania w sprawie związanej z podatkami, w tym również na opracowaniu pewnej koncepcji czy strategii, którą podmiot np. podatnik może wykorzystać w prowadzonej przez siebie działalności np. do podjęcia lub zaniechania konkretnego działania. Tym samym z katalogu czynności uznawanych za doradztwo podatkowe w rozumieniu ustawy o doradztwie podatkowym, do celów stosowania przepisu art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. b ustawy o VAT, za czynności o charakterze doradczym powinny zostać uznane tylko czynności polegające na udzielaniu takim podmiotom jak: podatnicy, płatnicy i inkasenci, osoby trzecie odpowiedzialne za zaległości podatkowe oraz następcy prawni podatników, płatników lub inkasentów, na ich zlecenie lub na ich rzecz, porad, opinii i wyjaśnień z zakresu ich obowiązków podatkowych i celnych oraz w sprawach egzekucji administracyjnej związanej z tymi obowiązkami. Powyższe znajduje również potwierdzenie w uzasadnieniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 22 maja 2007 r., sygn. K 42/05.

Natomiast czynności polegające na prowadzeniu ksiąg i ewidencji podatkowych z istoty swej bliskie są działalności zawodowej osób uprawnionych do usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych, czyli czynnościom księgowym, a czynności polegające na sporządzaniu deklaracji i zeznań podatkowych mają w znacznej mierze charakter techniczny, a nie prawny, choćby z tego względu, że sporządzane są na podstawie innych dokumentów, w szczególności ksiąg rachunkowych (vide uzasadnienie ww. wyroku Trybunału Konstytucyjnego). Tym samym czynności te nie stanowią doradztwa, o którym mowa w art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. b ustawy o VAT, niezależnie od tego, że zostały uznane za czynności doradztwa podatkowego w rozumieniu ustawy o doradztwie podatkowym (art. 2 ust. 1 pkt 2 i 3 tej ustawy).

Odnosząc się natomiast do czynności reprezentowania podatników, płatników i inkasentów w postępowaniu przed organami administracji publicznej i w zakresie sądowej kontroli decyzji, postanowień i innych aktów administracyjnych w sprawach m.in. podatkowych i celnych, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy o doradztwie podatkowym, wskazania wymaga, że czynności te pomimo zdefiniowania ich dla potrzeb ustawy o doradztwie podatkowym jako czynności doradztwa podatkowego mają z reguły charakter usług prawniczych, których świadczenie również nie może być objęte zwolnieniem na podstawie art. 113 ustawy o VAT.

Podsumowując, w sytuacji gdy Wnioskodawca (niezależnie od jego statusu czy też posiadania określonych uprawnień) będzie świadczył wyłącznie usługi prowadzenia ksiąg rachunkowych, ksiąg podatkowych i innych ewidencji do celów podatkowych lub też sporządzania (wypełniania) zeznań i deklaracji podatkowych i nie będzie świadczył usług doradczych lub prawniczych (takich jak wskazane w art. 2 ust. 1 pkt 1 lub pkt 4 ustawy o doradztwie podatkowym) nie znajdą zastosowania przepisy art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. a lub lit. b ustawy o VAT. Jeżeli natomiast Wnioskodawca (niezależnie od jego statusu czy też posiadania określonych uprawnień) będzie świadczył usługi o charakterze doradczym lub prawniczym (np. wskazane w art. 2 ust. 1 pkt 1 lub pkt 4 ustawy o doradztwie podatkowym) znajdą zastosowanie odpowiednio przepisy art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. a lub lit. b ustawy o VAT.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie rachunkowo-księgowym (biuro rachunkowe), natomiast nie świadczy usług doradczych.

Od 1 stycznia 2013 r. korzysta ze zwolnienia z podatku VAT na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.

Od momentu rozpoczęcia działalności gospodarczej tj. 27 maja 2010 r. wartość sprzedaży opodatkowanej w poszczególnych latach nie przekroczyła limitu obrotów w kwocie 150.000 zł, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT. W bieżącym roku podatkowym Wnioskodawca nie przewiduje przekroczenia obrotów, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.

Wnioskodawca świadczy kompleksowe usługi rachunkowo-księgowe na podstawie podpisanych umów z podmiotami prowadzącymi działalność gospodarczą, polegające na prowadzeniu ksiąg przychodów i rozchodów, ewidencji przychodów, ksiąg handlowych, sporządzaniu na podstawie ewidencji niezbędnych deklaracji rozliczeniowych, prowadzeniu ewidencji środków trwałych i amortyzacji, ewidencji sprzedaży i zakupu VAT, prowadzeniu rozliczeń płac i ZUS zatrudnionych pracowników, oraz rozliczeń ZUS zleceniobiorcy.

Wnioskodawca posiada pełnomocnictwa (UPL-1) udzielone przez klientów do podpisywania deklaracji składanych za pomocą środków komunikacji elektronicznej w celu szybszego załatwiania ich spraw podatkowych oraz w celu ograniczenia konieczności ich osobistego stawiennictwa w urzędzie skarbowym (deklaracje PIT-4R i PIT-8AR, informacje PIT-8C, PIT-11, PIT-R, IFT-1/IFT-1R, IFT-3/IFT-3R, roczne obliczenie podatku PIT-40).

Wnioskodawca nie posiada pełnomocnictw do reprezentowania swoich klientów przed organami podatkowymi ani innymi instytucjami.

W ramach wykonywanych usług Wnioskodawca sporządza również osobom fizycznym zeznania roczne PIT, jednak nie udziela im pomocy w tym zakresie (klienci indywidualni sami określają z jakich ulg chcą skorzystać).

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca nie świadczy ani nie zamierza świadczyć usług, o których mowa w art. 113 ust. 13 ustawy o VAT.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą uznania, czy w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności rachunkowo-księgowej, czynności wyżej opisane powodują, że Wnioskodawca może korzystać ze zwolnienia podmiotowego z VAT na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.

Mając na uwadze przedstawione okoliczności sprawy oraz powołane uregulowania prawne należy stwierdzić, że świadczone przez Wnioskodawcę usługi polegające na prowadzeniu w imieniu i na rzecz klientów (podatników, płatników i inkasentów) ksiąg rachunkowych, ksiąg podatkowych i innych ewidencji do celów podatkowych, a także sporządzaniu zeznań czy deklaracji podatkowych (w tym podpisywania deklaracji składanych za pomocą środków komunikacji elektronicznej), stanowią czynności wymienione w art. 2 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy o doradztwie podatkowym, których jednak ze względu na ich techniczny charakter nie można uznać za doradztwo, o którym mowa w art. 113 ust. 13 pkt 2 lit. b ustawy o VAT.

Reasumując, Wnioskodawca może korzystać ze zwolnienia podmiotowego od podatku od towarów i usług, na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, w związku z wykonywaniem usług kompleksowej obsługi rachunkowo-księgowej, przy założeniu, że – jak wskazano we wniosku – Wnioskodawca nie będzie wykonywać usług o charakterze doradczym, nie będzie udzielać porad prawnych ani wskazywać sposobu postępowania w sprawie związanej z podatkami, ani też wykonywać którejkolwiek z czynności wymienionych w art. 113 ust. 13 ustawy o VAT wykluczających prawo do zwolnienia podmiotowego.

Jeżeli jednak faktyczna wartość sprzedaży zwolnionej w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej przekroczy w trakcie roku podatkowego kwotę określoną w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, zwolnienie utraci moc począwszy od czynności, którą przekroczono tę kwotę.

Ponadto Wnioskodawca utraci prawo do zwolnienia podmiotowego w momencie wykonania czynności doradztwa (w szczególności doradztwa podatkowego) lub usług prawniczych niezależnie od posiadanych przez Wnioskodawcę uprawnień.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że z uwagi na to że nie przekracza w roku podatkowym wartości sprzedaży 150.000 zł., może korzystać z zwolnienia podmiotowego, ponieważ usługi świadczone w ramach usług księgowych nie są usługami z zakresu doradztwa podatkowego, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego (w szczególności w przypadku wykonywania jakichkolwiek usług doradczych lub prawniczych) lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163 poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w X., po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin