Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-1283/14-2/AMN
z 13 lutego 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 12 listopada 2014 r. (data wpływu 14 listopada 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 listopada 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Województwo − Urząd Marszałkowski Województwa reprezentowane przez Marszałka Województwa podpisało porozumienie z Wolnym Krajem Związkowym Saksonia reprezentowanym przez Saksońskie Ministerstwo Gospodarki i Pracy w sprawie włączenia polskich pracowników do Wspólnego Sekretariatu Technicznego w ramach wdrożenia Programu Operacyjnego Współpracy Transgranicznej Polska-Saksonia 2007-2013. Wspólny Sekretariat Techniczny (zwany dalej WST) pełni funkcję instytucji łączącej działania wszystkich podmiotów zaangażowanych we wdrożenia POWT Polska-Saksonia 2007-2013 na terenie Rzeczypospolitej Polskiej i Wolnego Kraju Związkowego Saksonia. Celem porozumienia jest zapewnienie prawidłowej realizacji zadań WST, poprzez oddelegowanie do WST jednego pracownika zatrudnionego w Urzędzie Marszałkowskim Województwa na okres od 11.08.2014 do 07.02.2015 r.

W związku z realizacją projektu Urząd Marszałkowski w drodze porozumienia stron oddelegował pracownika zmieniając mu miejsce wykonywania pracy z A. na B. A zatem pracownik nie odbywa podróży służbowej zgodnie z art. 77⁵ § 1 Kodeksu pracy i nie przysługują mu świadczenia z tytułu takiej podróży.

Wobec powyższego zgodnie z zawartym porozumieniem urząd w okresie oddelegowania wypłaca pracownikowi co miesiąc wynagrodzenie, które wynika z zobowiązania podjętego przez Urząd Marszałkowski Województwa. Wszelkie wydatki (tj. zakwaterowanie, koszty dojazdu i z powrotem, koszty dojazdów miejscowych, itp.) w ramach oddelegowania pracownik zobowiązany jest pokryć osobiście w ramach otrzymanego wynagrodzenia. Zgodnie z zawartym porozumieniem Pracownik podlega pod względem administracyjnym Urzędowi Marszałkowskiemu Województwa tj. w kwestii dotyczących stosunku pracy obowiązują go przepisy polskiego prawodawstwa w zakresie prawa pracy oraz art. 19 ust. la umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku (Dz. U. z 2005 r., Nr 12, poz.90). Wnioskodawca wskazał, że pracownik posiada obywatelstwo polskie i mieszka na terenie RP, u którego zastosowano podwyższone koszty uzyskania przychodu.

Urząd Marszałkowski Województwa działając zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn.zm.), zwolnił z podatku część przychodów pracownika oddelegowanego do B. mieszkającego w Polsce, który czasowo przebywa za granicą i uzyskuje tam dochody za stosunku pracy (za każdy dzień pobytu za granicą, w kwocie odpowiadającej 30% diety, określonej w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju). W celu ustalenia podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych kwotę wynagrodzenia brutto Wnioskodawca zmniejszył o wysokość diet i tak ustaloną podstawę (przychód) opodatkował podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wynagrodzenie osoby mającej miejsce zamieszkania w Polsce w okresie oddelegowania dłuższym niż 183 dni - nadal będzie (zgodnie z art. 19 ust. la umowy pomiędzy RP a RFN w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku) podlegało opodatkowaniu tylko w jednym umawiającym się państwie tj. w Polsce?

Wnioskodawca wskazał, że ww. pytanie dotyczy sytuacji, gdyby obecna umowa oddelegowania została przedłużona od 08.02.2015 na czas np. do 31.12.2015 r.

Zdaniem Wnioskodawcy, art. 19 ust. 1 umowy polsko-niemieckiej, wprowadza ogólną zasadę opodatkowania dochodów pracowników państwowych, zgodnie z którą uposażenie, płace, wynagrodzenia (inne niż emerytura), wypłacane przez państwo polskie osobie fizycznej za usługi świadczone na rzecz tego państwa, jest opodatkowane tylko w Polsce. Zatem wynagrodzenie osoby mającej miejsce zamieszkania w Polsce w okresie oddelegowania dłuższym niż 183 dni będzie nadal podlegało opodatkowaniu tylko w Polsce.

Uzasadnienie:

Wynagrodzenie pracownika wypłacane (powyżej 183 dni) przez państwo polskie z tytułu świadczenia pracy na rzecz jego jednostki samorządowej podlega opodatkowaniu wyłącznie tylko w tym państwie czyli w Polsce. Pracownik oddelegowany posiada obywatelstwo polskie a jego miejsce zamieszkania w B. wynika z faktu wykonywania pracy na rzecz Urzędu Marszałkowskiego. Pracownik w ramach otrzymanego wynagrodzenia (przekazywanego na rachunek bankowy w walucie PLN), zobowiązany jest pokryć wszelkie wydatki związane z oddelegowaniem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 8 ustawy ordynacja podatkowa, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

W świetle art. 4a cytowanej ustawy, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Jak wynika z wniosku, Województwo – Urząd Marszałkowski podpisało porozumienie w sprawie włączenia polskich pracowników do Wspólnego Sekretariatu Technicznego w ramach wdrożenia Programu Operacyjnego Współpracy Transgranicznej Polska-Saksonia 2007-2013. W związku z realizacją projektu Urząd Marszałkowski w drodze porozumienia stron oddelegował pracownika do Niemiec na okres przekraczający 183 dni, zmieniając mu miejsce wykonywania pracy − pracownik nie odbywa podróży służbowej.

Urząd w okresie oddelegowania wypłaca pracownikowi co miesiąc wynagrodzenie. Pracownik posiada obywatelstwo polskie i mieszka na terenie RP, czasowo przebywa za granicą i uzyskuje tam dochody za stosunku pracy.

Zatem w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdą uregulowania zawarte w umowie między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisanej w Berlinie dnia 14 maja 2003 r. (Dz. U z 2005 r., Nr 12, poz. 90).

Stosownie do art. 4 ust. 1 ww. umowy, w rozumieniu niniejszej umowy, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, każdą jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie, w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego w tym Państwie.

Zgodnie z art. 4 ust. 2, cytowanej umowy jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych),
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa,
3. jeżeli osoba przebywa zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem,
4. jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną tę kwestię w drodze wzajemnego porozumienia.
   
   

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsce zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 lit. a) umowy polsko-niemieckiej, uposażenia, płace i podobne wynagrodzenia, z wyjątkiem emerytur, wypłacane przez Umawiające się Państwo, jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny osobie fizycznej z tytułu usług świadczonych na rzecz tego Państwa, jego jednostki terytorialnej lub organu lokalnego, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie.

Jednakże w myśl art. 19 ust. 1 lit. b) ww. umowy, uposażenia, płace i inne podobne wynagrodzenia podlegają opodatkowaniu tylko w drugim Umawiającym się Państwie, jeżeli usługi są świadczone w tym Państwie, a osoba świadcząca te usługi ma miejsce zamieszkania w tym Państwie, która:

• aa) jest obywatelem tego Państwa; lub
• bb) nie stała się osobą mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie wyłącznie w celu świadczenia tych usług.
  
  
  

W związku z powyższym zauważyć trzeba, że co do zasady wynagrodzenia wypłacane przez Umawiające się Państwo (w przedmiotowej sprawie Polska) osobie fizycznej z tytułu usług świadczonych na rzecz tego Państwa (Polski), podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie (w Polsce). Jednakże art. 19 ust. 1 lit. b) ww. umowy zawiera wyjątek od tej zasady i zgodnie z jego brzmieniem ww. wynagrodzenia podlegają opodatkowaniu tylko w drugim Umawiającym się Państwie (w przedmiotowej sprawie w Niemczech), jeżeli usługi są świadczone w tym Państwie (w Niemczech), a osoba świadcząca te usługi ma miejsce zamieszkania w tym Państwie (w Niemczech), gdyż jest obywatelem tego państwa lub nie stała się osobą mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie (w Niemczech) wyłącznie w celu świadczenia tych usług.

Skoro w przedmiotowej sprawie pracownik posiadający obywatelstwo polskie, oddelegowany do pracy w Niemczech na okres przekraczający 183 dni, ma stałe miejsce zamieszkania w Polsce, natomiast w Niemczech mieszka czasowo w celu świadczenia usług na rzecz Urzędu Marszałkowskiego, to w przedmiotowej sprawie ma zastosowanie przepis art. 19 ust. 1 lit a) ww. umowy polsko-niemieckiej.

Wobec powyższego, wynagrodzenie osoby mającej miejsce zamieszkania w Polsce w okresie oddelegowania dłuższym niż 183 dni w celu świadczenia usług w Niemczech na rzecz polskiego Urzędu Marszałkowskiego, nadal będzie podlegało (zgodnie z art. 19 ust. 1 lit. a) umowy polsko-niemieckiej) opodatkowaniu tylko w jednym umawiającym się państwie tj. w Polsce.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.