Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-467/13/BM
z 3 czerwca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) w związku z prawomocnym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 22 października 2012r. sygn. akt III SA/Gl 1274/10 (data wpływu prawomocnego orzeczenia do tut. organu 4 marca 2013r.) oraz wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 lutego 2012r. sygn. akt I FSK 530/11, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 lutego 2008r. (data wpływu 8 lutego 2008r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego dla wszystkich usług i towarów nabywanych w związku ze świadczeniem usług faktoringu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 lutego 2008r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego dla wszystkich usług i towarów nabywanych w związku ze świadczeniem usług faktoringu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny (zdarzenie przyszłe):

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności bankowej świadczy usługi faktoringowe jako:

Faktoring pełny - Bank, po nabyciu wierzytelności, wypłaca Klientowi zaliczkę w wysokości do 100% kwoty wierzytelności i przyjmuje ryzyko wypłacalności dłużnika,

Faktoring eksportowy - Bank nabywa wierzytelności z tytułu transakcji eksportowych, przejmując ryzyko wypłacalności Kontrahentów zagranicznych. Zaliczkowane jest do 100% wartości faktury. Bank prowadzi także windykację zagraniczną wykupywanych faktur; Faktoring niepełny - wypłata zaliczki podobnie jak w przypadku faktoringu pełnego. Bank nie przejmuje ryzyka wypłacalności Kontrahenta. Faktorant zobowiązany jest do zwrotu niezapłaconych wierzytelności przez Kontrahentów po okresie regresu.

Faktoring pełny dla przedsiębiorców (dostawców towarów i usług na zlecenie podmiotów samorządu terytorialnego) - warunkiem skorzystania z oferty jest posiadanie przez Faktoranta wierzytelności w stosunku do podmiotów samorządu terytorialnego. Transakcja wykupu wierzytelności jest dokonywana każdorazowo za zgodą podmiotu samorządu terytorialnego. Bank nie analizuje zdolności kredytowej Przedsiębiorcy, wymaga wyłącznie dokumentów rejestrowych.

Świadcząc usługi faktoringowe Bank jako faktor nabywa - w ramach uprzednio ustalonych limitów - przysługujące Klientom Banku od ich dłużników bezsporne, nie obciążone prawami osób trzecich wierzytelności pieniężne wynikające wyłącznie z zawartych przez Klientów umów sprzedaży lub dostawy towarów oraz świadczenia usług, zarówno bez prawa do regresu (faktoring właściwy), jak i z prawem do regresu (faktoring niewłaściwy). Z tytułu świadczenia powyższych usług Bank pobiera wynagrodzenie w formie prowizji, stanowiącej ustalony procent nominalnej wartości nabytej wierzytelności. Ponadto pobierane są opłaty zgodne z tabelą opłat, w szczególności za ustalenie limitu na dostawcę, odbiorcę, ubezpieczenie należności.

Prowizja i opłaty dodatkowe stanowią wynagrodzenie Spółki z tytułu usług świadczonych w ramach umowy faktoringowej. W ramach świadczenia wynikającego z umowy faktoringu Bank uzyskuje również wynagrodzenie w postaci odsetek (dyskonto) w przypadku finansowania nabywanych wierzytelności. Odsetki są wynagrodzeniem za udostępnienie w ramach finansowania środków pieniężnych.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) zwalnia się od podatku usługi wymienione w załączeniu nr 4 do ustawy. Zgodnie natomiast z poz. 3 sekcją J ex (65-67) załącznika nr 4 usługami zwolnionymi od podatku są usługi pośrednictwa finansowego z wyłączeniem m. in. usług ściągania długów oraz faktoringu. W związku z powyższym usługi faktoringu jako stanowiące wyjątek od zwolnienia z opodatkowania usług pośrednictwa finansowego, podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług według stawki podstawowej to jest 22%. Wynagrodzenie w pozostałym zakresie (z tytułu odsetek) jest zwolnione z opodatkowania jako wynagrodzenie za finansowanie zbliżone w treści do umowy kredytowej (poz. 3 sekcja J ex (65-67) załącznika nr 4 do ustawy VAT). Na potwierdzenie takiego sposobu różnych świadczeń z umowy faktoringu Bank uzyskał interpretację Naczelnika Pierwszego Śląskiego Urzędu Skarbowego. Bank odlicza podatek naliczony na zasadach wynikających z art. 86 i następnych ustawy VAT. Mając na uwadze, iż blisko cała sprzedaż jest zwolniona z opodatkowania jako usługi pośrednictwa finansowego jak również fakt, iż relacja pomiędzy sprzedażą opodatkowaną a sprzedażą ogółem nie uprawnia Banku do częściowego odliczenia podatku naliczonego według zasady opisanej w art. 90 ust. 10 pkt 2 ustawy VAT Bank odlicza podatek naliczony tylko w tych sytuacjach, w których jest możliwe odrębne określenie towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego. Do takich czynności należy świadczenie usług na podstawie umowy faktoringu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca ma prawo do odliczenia podatku naliczonego dla wszystkich usług i towarów nabywanych w związku ze świadczeniem usług factoringowych?

Zdaniem Wnioskodawcy, przepis art. 90 ust. 1 ustawy VAT wymaga aby podatnik odrębnie określił czynności, w związku z którymi przysługuje mu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego tj. towary i usługi, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania tych czynności. Zdaniem Wnioskodawcy jest to konsekwencja zastosowania zasady ogólnej dla rozliczania podatku naliczonego, wynikającej z art. 86 ust. 1 ustawy VAT, zgodnie z którą w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Bank określa jako czynność podlegającą opodatkowaniu usługę faktoringową, dla której należne jest wynagrodzenie w postaci prowizji i opłat, które jest opodatkowane stawką podstawową 22%. W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawcy, spełniona jest przesłanka formalna, od której uzależnione jest prawo do odliczenie przez Bank podatku naliczonego od towarów i usług nabytych w związku ze świadczeniem opodatkowanej usługi faktoringowej.

Dla realizacji tego uprawnienia bez znaczenia pozostaje fakt, iż w ramach stosunku prawnego wynikającego z umowy faktoringu Bank świadczy na rzecz klienta również inne świadczenie - zwolnione z opodatkowania - finansowanie zbliżone w charakterze prawnym do umowy kredytu. Zdaniem Wnioskodawcy nie ma w przepisach ustawy VAT norm prawnych nakazujących w tym przypadku stosowanie mechanizmów ryczałtowo-proporcjonalnych a przepis art. 90 ust. 2 i następne ustawy VAT - jako przepisy odnoszące się do całokształtu działalności prowadzonej przez podatnika - nie mają w tym przypadku zastosowania. Na potwierdzenie poprawności powyższej interpretacji Wnioskodawca wskazuje wyrok ETS w sprawie C-434/03 (P. Charles, T.S. Charles-Tijmens v. Staatssecretaris van Financien). W sytuacji, gdy Bank nabywa towary i usługi do wykonywania czynności, która podlega opodatkowaniu jest uprawniony do odliczenia podatku naliczonego od tych nabywanych towarów i usług i nie traci tego uprawnienia w sytuacji, gdy w ramach tego samego stosunku prawnego wykonuje również inne świadczenia.

W dniu 8 maja 2008r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający z upoważnienia Ministra Finansów, wydał dla ... S.A. w K. indywidualną interpretację znak: IBPP2/443-105/08/BM uznając, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego dla wszystkich usług i towarów nabywanych w związku ze świadczeniem usług factoringu jest nieprawidłowe.

Skarżąca na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 8 maja 2008r. znak: IBPP2/443-105/08/BM złożyła skargę z dnia 8 lipca 2008r., w której wniosła o uchylenie zaskarżonej interpretacji przepisów prawa podatkowego w całości.

Wyrokiem z dnia 18 grudnia 2008r., sygn. akt III SA/Gl 1353/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach uchylił interpretację Ministra Finansów. Sąd I instancji uznał bowiem, podzielając w tym zakresie stanowisko NSA zawarte w uchwale z 4 listopada 2008r., sygn. akt I FPS 2/08, że w stanie prawnym obowiązującym w 2005r. pojęcie niewydanie postanowienia użyte w art. 14 b § 3 O.p. oznacza brak jego doręczenia w terminie 3 miesięcy liczonym od dnia otrzymania wniosku, o którym stanowi przepis § 1 powołanego artykułu. Sąd wskazał, że w sprawie tej interpretacja taka została wydana 9 maja 2008r. Ponieważ doręczenie Wnioskodawcy zaskarżonej interpretacji nastąpiło 13 maja 2008r. Sąd uznał, że w sprawie tej doszło do naruszenia prawa.

Od powyższego wyroku Minister Finansów reprezentowany przez pełnomocnika złożył skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 27 kwietnia 2010r. sygn. akt I FSK 632/09, uchylił powyższy wyrok WSA w Gliwicach i przekazał Sądowi I instancji sprawę do ponownego rozpoznania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny rozpoznając sprawę w wyroku z dnia 20 września 2010r. sygn. akt III SA/GL 1472/10 wskazał m.in., że całkowicie słusznie organ udzielający interpretacji uwzględnił w stanie faktycznym fakt wykonywania dwojakiego rodzaju czynności w ramach jednej umowy, co jest istotne z punktu widzenia zasad podatku od towarów i usług, a twierdzenie, że udzielił odpowiedzi w kwestii, o którą nie był pytany w żaden sposób nie wskazuje na naruszenie zasad dotyczących indywidualnej interpretacji przepisów prawa.

Sąd stwierdził, że w świetle tak skonstruowanego przez Bank wniosku, udzielenie mu pisemnej interpretacji przepisów prawa nastąpiło zgodnie z prawem. Z tych też względów Sąd I instancji oddalił skargę Banku.

Na to rozstrzygnięcie Skarżący wniósł skargę kasacyjną zaskarżając powyższy wyrok w całości.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 20 lutego 2012r. sygn. akt I FSK 530/11 uchylił wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 20 września 2010r., sygn. akt III SA/Gl 1472/10, a także przekazał temu Sądowi sprawę do ponownego rozpatrzenia.

Wyrokiem z dnia 22 października 2012r. sygn. akt III SA/Gl 1274/12 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną, wskazując, że rozpatrując ponownie skargę Spółki Sąd jest związany wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 20 lutego 2012r. sygn. akt I FSK 530/11, co wynika z przepisu art. 190 P.p.s.a.

Na wstępie WSA wskazał, że w uzasadnieniu NSA stwierdził, że słuszne są zarzuty skargi kasacyjnej. Poprzez naruszenie przez Sąd I instancji obowiązku dokonania weryfikacji prawidłowości ustaleń faktycznych dokonanych przez organ podatkowy, Sąd ten błędnie zaakceptował stan faktyczny przyjęty przez organ, a który został ustalony bez wyczerpującego rozpatrzenia całego materiału dowodowego i bez jego właściwej oceny, co w efekcie skutkowało wydaniem interpretacji indywidualnej nie odnoszącej się do stanu faktycznego przedstawionego przez Bank we wniosku.

Zdaniem NSA, we wniosku Bank wskazuje bowiem, że jest możliwe określenie towarów i usług, które są wykorzystywane do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego. Organ podatkowy przyjął zaś, że usługi są te ze sobą nierozerwalnie powiązane i że nie jest możliwe odrębne określenie kwot podatku naliczonego, a Sąd I instancji przyjął ten stan faktyczny ustalony przez organ podatkowy, bez dokonania weryfikacji w stosunku do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku przez stronę.

Zdaniem Sądu z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że sąd I instancji zgadza się, co do zasady z kwestią będącą przedmiotem pytania wnioskodawcy w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, które można przypisać do czynności opodatkowanych, przyznając, że w tym zakresie istnieje zgoda pomiędzy organem a wnioskodawcą i wskazuje, że jeżeli takie odrębne określenie kwot podatku naliczonego jest możliwe, to ma zastosowanie art. 86 ust. 1 ustawy o VAT. Jednak błędnie, za organem podatkowym, przyjmuje założenie, że Bank nie jest w stanie wyodrębnić podatku naliczonego związanego z czynnościami opodatkowanymi oraz przytacza argumenty na potwierdzenie tej tezy, pomijając zawarte we wniosku stanowisko wnioskodawcy i stan faktyczny, że Bank jest w stanie dokonać wyodrębnia tych czynności. Natomiast Bank konsekwentnie na całym etapie postępowania o udzielenie interpretacji jak i postępowania sądowo-administracyjnego twierdził, że jest w stanie to uczynić (chociaż, jak zaznaczał, inna kwestia czy to rzeczywiście uczyni).

Sąd wskazał, że w uzasadnieniu organu podatkowego brak jest jakichkolwiek argumentów, dowodów, przemawiających za tym, że Bank nie jest w stanie wyodrębnić tych czynności; organ podatkowy dokonując interpretacji skupił się na fakcie, że Bank nie jest w stanie dokonać wyodrębnienia podatku naliczonego w odniesieniu do czynności podlegających opodatkowaniu, a nie na udzieleniu odpowiedzi na pytanie, czy w sytuacji, gdy może wyodrębnić ten podatek, to czy może go odliczyć, a Sąd I instancji to wadliwe stanowisko zaaprobował.

W dalszej części uzasadnienia wyroku NSA, Sąd ten stwierdził, że „w tej sytuacji Sąd I instancji powinien był, dokonując oceny legalności aktu administracyjnego, rozważyć zarzuty skargi w zakresie naruszenia zasad postępowania z powodu arbitralnego założenia przez organ, że Wnioskodawca nie był w stanie powiązać kwot podatku naliczonego z podatkiem należnym, chociaż Bank takiego twierdzenia nie zamieścił we wniosku, a organ nie miał prawa domniemywać, że tak jest, co stało się główną osią sporu pomiędzy organem a Wnioskodawcą i przyczyniło się do wniesienia skargi kasacyjnej do NSA w związku z naruszeniem przepisów postępowania przez Sąd I instancji. Natomiast Bank na wszystkich etapach postępowania wskazywał na błędy popełnione odnośnie stanu faktycznego, a organ podatkowy i Sąd I instancji pomijały te kwestie poprzez przyjęcie i uznanie, że strona nie jest w stanie wyodrębnić podatku naliczonego. NSA podkreślił, że w postępowaniu o udzielenie interpretacji podatkowej organ nie dokonuje badania stanu faktycznego we własnym zakresie, lecz ocenia jedynie prawidłowość stanowiska wnioskodawcy w stanie faktycznym przez niego przedstawionym, a organ ma prawo do dokonania jego własnej oceny. Nie może jednak – w przypadku gdy przedstawiony stan faktyczny budzi istotne wątpliwości - dokonać rozstrzygnięcia (domniemania) o stanie faktycznym wedle własnego przypuszczenia i uznania. Organ podatkowy powinien dokonać odpowiedzi na pytanie odnoszące się do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, a w przypadku wątpliwości powinien je wyjaśnić, gdyż organ podatkowy nie jest uprawniony do samodzielnego ustalania stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej.”

Za słuszny NSA uznał więc zarzut wydania interpretacji w oderwaniu od okoliczności faktycznych wskazanych przez Wnioskodawcę, albowiem organ nie udzielił dokładnej odpowiedzi na zadane pytanie w świetle istniejącego stanu faktycznego, a tylko ten stan faktyczny musi być podstawą do rozstrzygnięcia sprawy, natomiast Sąd I instancji oddalając skargę ten stan rzeczy zaakceptował. Bank skutecznie zatem wskazał, że przyjęcie przez sąd I instancji stanu faktycznego domniemanego przez organ podatkowy, było naruszeniem przepisów postępowania co miało istotny wpływ na wynik podjętego rozstrzygnięcia. Niedostrzeżenie tego braku przez Wojewódzki Sąd Administracyjny skutkowało bowiem podjęciem błędnego rozstrzygnięcia poprzez niezakwalifikowanie tego naruszenia, jako uchybienia mającego istotny wpływ na wynik sprawy.

Na zakończenie NSA wskazał, że ponownie rozpoznając sprawę Wojewódzki Sąd Administracyjny dokona merytorycznej oceny legalności zaskarżonej interpretacji przy uznaniu, że Bank jest w stanie wyodrębnić podatek naliczony związany wyłącznie z usługą opodatkowaną.

Przenosząc te rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy WSA stwierdził, że skarga zasługuje na uwzględnienie. Sąd powołując się na ww. wyrok NSA stwierdził, że „ (…) organ udzielił interpretacji w innym stanie faktycznym, niż został opisany we wniosku o jej udzielenie. Natomiast w przypadku interpretacji podatkowych, odmiennie niż w postępowaniu podatkowym, organ nie czyni własnych ustaleń dowodowych, lecz winien poprzestać na stanie faktycznym, jaki został wskazany we wniosku o jej udzielenie. Może co najwyżej dopytać Wnioskodawcę o wskazane okoliczności, jeśli są one niejasne lub budzą wątpliwości organu, jednoznaczne wyjaśnienie ma wpływ na treść stanowiska organu, jakie zostanie zajęte w wyniku oceny stanowiska Wnioskodawcy i udzielenia interpretacji. W niniejszej sprawie tak się jednak nie stało, a organ dokonał zmiany wskazanego przez stronę stanu faktycznego, a zatem dopuścił się naruszenia art. 14c § 1 i 14b § 1 O.p.

Ponownie wydając interpretację, organ dokona merytorycznej oceny legalności stanowiska wnioskodawcy zawartego we wniosku o jej udzielenie przy uwzględnieniu, że Bank jest w stanie wyodrębnić podatek naliczony związany wyłącznie z usługą opodatkowaną.”

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w ww. wyroku z dnia 22 października 2012r. sygn. akt III SA/Gl 1274/12, biorąc pod uwagę fakt, że zaskarżona interpretacja narusza przepisy postępowania, uwzględnił skargę i uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z 8 maja 2008r. nr IBPP2/443-105/08/BM.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 270 ze zm.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność była przedmiotem zaskarżenia.

W skutek powyższego wniosek strony wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zauważyć, że niniejszą interpretację oparto na stanie prawnym obowiązującym w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz w dacie wydania pierwotnej interpretacji gdyż stanowi ona ponowne rozstrzygnięcie wniosku Strony w wyniku orzeczeń sądowych.

Zgodnie z generalną zasadą zawartą w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku lub niepodlegających temu podatkowi.

W przypadku natomiast gdy towary i usługi wykorzystywane są przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego – art. 90 ust. 1 ustawy o VAT.

Jeżeli natomiast nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10 (art. 90 ust. 2 ustawy o VAT), a sposób obliczenia proporcji regulują dalsze przepisy art. 90 ustawy o VAT.

Jak stanowi ust. 3 tego artykułu proporcję, o której mowa w ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

Zgodnie z art. 90 ust. 4, 5 i 6 ustawy o VAT proporcję, o której mowa w ust. 3, określa się procentowo w stosunku rocznym na podstawie obrotu osiągniętego w roku poprzedzającym rok podatkowy, w odniesieniu do którego jest ustalana proporcja. Proporcję tę zaokrągla się w górę do najbliższej liczby całkowitej. Do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się obrotu uzyskanego z dostawy towarów, o których mowa w art. 87 ust. 3, używanych przez podatnika na potrzeby jego działalności. Do obrotu, o którym mowa w ust. 3, nie wlicza się również obrotu uzyskanego z tytułu transakcji dotyczących nieruchomości lub usług wymienionych w załączniku nr 4 do ustawy w poz. 3, w zakresie, w jakim czynności te są dokonywane sporadycznie.

W myśl art. 90 ust. 8 ustawy o VAT podatnicy, którzy w poprzednim roku podatkowym nie osiągnęli obrotu, o którym mowa w ust. 3, lub u których obrót ten w poprzednim roku podatkowym był niższy niż 30.000 zł, do obliczenia kwoty podatku naliczonego podlegającej odliczeniu od kwoty podatku należnego przyjmują proporcję wyliczoną szacunkowo, według prognozy uzgodnionej z naczelnikiem urzędu skarbowego, w formie protokołu.

Jak stanowi ust. 9 art. 90 ww. przepis stosuje się również, gdy podatnik uzna, że w odniesieniu do niego kwota obrotu, o której mowa w tym przepisie, byłaby niereprezentatywna.

W przypadku gdy proporcja określona powyżej:

1. przekroczyła 98% - podatnik ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o całą kwotę podatku naliczonego, o której mowa powyżej,
2. nie przekroczyła 2% - podatnik nie ma prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o której mowa w ust. 2;

co wynika z art. 90 ust. 10 ustawy o VAT.

Jednocześnie w oparciu o art. 91 ust. 1 ustawy po zakończeniu roku, w którym podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o którym mowa w art. 86 ust. 1, jest on obowiązany dokonać korekty kwoty podatku odliczonego zgodnie z art. 90 ust. 2-9, z uwzględnieniem proporcji obliczonej w sposób określony powyżej lub przepisach wydanych na podstawie art. 90 ust. 2, dla zakończonego roku podatkowego. Korekty tej nie dokonuje się, jeżeli różnica między proporcją odliczenia określoną w art. 90 ust. 4 a proporcją określoną w zdaniu poprzednim nie przekracza 2 punktów procentowych.

Wnioskodawca wskazuje we wniosku, że odlicza podatek naliczony tylko w tych sytuacjach, w których jest możliwe odrębne określenie towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Jednocześnie Sąd zalecił tut. organowi dokonać merytorycznej oceny legalności stanowiska Wnioskodawcy zawartego we wniosku o jej udzielenie przy uwzględnieniu, że Bank jest w stanie wyodrębnić podatek naliczony związany wyłącznie z usługą opodatkowaną.

Tak więc, jeśli Wnioskodawca jest w stanie dokonać wyodrębnienia kwoty podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów i usług, które są wykorzystywane przez niego wyłącznie do wykonywania czynności opodatkowanych, przysługuje mu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu ich nabycia, zgodnie z art. 86 ust. 1 oraz art. 90 ust. 1 ustawy o podatku VAT.

Dokonując odliczenia należy mieć jednak na uwadze ograniczenia wynikające z art. 88 ustawy o VAT.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania pierwotnej interpretacji.

Zaznaczyć należy, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) lub stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.