Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-316/14/15-S/IM
z 26 czerwca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 16 stycznia 2015 r. sygn. akt I SA/Po 789/14 – stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 17 marca 2014 r. (data wpływu 20 marca 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 marca 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Na podstawie umowy sprzedaży z dnia 9 listopada 1993 r. gmina zbyła na rzecz ówczesnych najemców lokal mieszkalny o łącznej powierzchni użytkowej 109,72 m². Do przedmiotowego lokalu przylegało 1-izbowe pomieszczenie o pow. 13,53 m² z częścią korytarza, nie nadające się do samodzielnego zagospodarowania. Jednakże pomieszczenie to w połączeniu z przedmiotowym lokalem mogłoby utworzyć samodzielną nieruchomość lokalową. W związku z powyższym lokal ten sprzedano umową z dnia 2 października 2013 r. w drodze bezprzetargowej właścicielowi mieszkania jako tzw. uzupełnienie nieruchomości przyległej, w oparciu o art. 37 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz.U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm.).

Przy sprzedaży nieruchomości w drodze bezprzetargowej, cenę nieruchomości ustala się w wysokości nie niższej niż jej wartość (art. 63 ust. 3 ww. ustawy). Jednak za zgodą odpowiednio wojewody, albo rady lub sejmiku, właściwy organ może udzielić bonifikaty ustalonej od ceny, jeżeli nieruchomość jest sprzedawana na cele mieszkaniowe.

Na podstawie uchwały z dnia 27 czerwca 2013 r. Rada Miejska wyraziła zgodę na udzielenie 60% bonifikaty nabywcy pomieszczeń o łącznej powierzchni 13,53 m², stanowiących własność Miasta, które łącznie z dotychczas wyodrębnionym lokalem stanowić będą samodzielny lokal mieszkalny.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy udzielenie 60% bonifikaty nabywcy pomieszczeń wyrażonej w indywidualnej uchwale stanowi dla dłużnika przysporzenie majątkowe podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych i w związku z powyższym, czy na płatniku ciąży obowiązek wystawienia tej osobie i przekazania właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego informacji, o której mowa w art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. PIT-8C?

Zdaniem Wnioskodawcy, udzielenie 60% bonifikaty nabywcy pomieszczeń wyrażonej w indywidualnej uchwale, nie stanowi źródła przychodów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym. W tej sytuacji bowiem uzyskanie korzyści o charakterze majątkowym nie jest równoznaczne z osiągnięciem przychodu z nieodpłatnego świadczenia.

Udzielenie bonifikaty ma w określonym przedziale czasowym charakter warunkowy. Stosownie do art. 68 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami, jeżeli nabywca nieruchomości przed upływem 5 lat licząc od dnia nabycia zbył nieruchomość lub wykorzystał ją na inne cele niż cele uzasadniające udzielenie bonifikaty w przypadku nieruchomości stanowiącej lokal mieszkalny, jest zobowiązany do zwrotu kwoty równej udzielonej bonifikacje po jej waloryzacji. Zwrot następuje na żądanie właściwego organu. Jednakże ustalona bonifikata stanowiła obniżenie ceny nieruchomości, które nastąpiło przed jej sprzedażą.

W opisanej sytuacji strona sprzedająca zgodziła się na wyzbycie lokalu za cenę niższą niż jego wartość, a kupujący nabył ją pocenie preferencyjnej. Kupujący mógł wnioskować o udzielenie bonifikaty, jednak nie miał wpływu na decyzję organu samorządu terytorialnego.

Wyrażając wolę zbycia nieruchomości za cenę odbiegającą od jej wartości - w formie uchwały generalnej lub indywidualnej, organ nie wykonuje na rzecz kupującego żadnego świadczenia, zaś kupujący żadnego świadczenia nie otrzymuje.

Co prawda nabywca nieruchomości z bonifikatą osiągnął korzyść materialną, ponieważ zapłacił za nieruchomość cenę obniżoną o wysokość bonifikaty, jednakże uzyskanie korzyści o charakterze majątkowym nie jest równoznaczne z osiągnięciem przychodu z nieodpłatnego świadczenia. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że przychód z nieodpłatnego świadczenia powstaje wówczas, gdy podatnik takie świadczenie otrzyma.

Ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia „nieodpłatnego świadczenia”, przyjąć należy, iż zgodnie z definicją stosowaną przez sądy administracyjne - obejmuje ono wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy (uchwała składu 7 sędziów NSA z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10).

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż nieruchomości z bonifikatą nie mieści się w zakresie pojęcia nieodpłatnego świadczenia, a ponadto na skutek tej czynności nie nastąpiło otrzymanie nieodpłatnego świadczenia. W rezultacie kupujący mimo uzyskania niewątpliwej korzyści majątkowej, nie otrzymał nieodpłatnego świadczenia i w rezultacie tego nie uzyskał przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Stanowisko to potwierdza wyrok WSA w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 16 października 2013 r. (sygn. akt I SA/Go 428/13) oraz wyrok NSA z 23 sierpnia 2012 r. (sygn. akt II FSK 129/11).

Niemniej, Wnioskodawca pragnie zaznaczyć, że z uwagi na termin wystawienia informacji PIT-8C za 2013 r., który upłynął 28.02.2014 r., Urząd Miejski sporządził ww. informację w przedmiotowej sprawie i przekazał ją zarówno właściwemu urzędowi skarbowemu, jak i podatnikowi.

Powyższe podyktowane było brakiem jednolitej wykładni przepisów prawa w przedmiotowej sprawie oraz analizą zapisów otrzymanej przez Urząd Miejski interpretacji indywidualnej nr ILPB2/415-1092/13-2/AJ z dnia 13 lutego 2014 r. wydanej w sprawie odstąpienia od żądania zwrotu udzielonej bonifikaty na podstawie art. 68 ust. 2c ustawy o gospodarce nieruchomościami: „Jeżeli zatem prawo beneficjentów nie będzie ograniczone do konkretnych osób lub grup osób indywidualnie oznaczonych i bonifikata na takich samych zasadach przyznana będzie wszystkim potencjalnym nabywcom (najemcom), to korzystanie z tej bonifikaty należy uznać za neutralne podatkowo.

Inaczej przedstawia się sytuacja, gdy gmina miejska oprócz bonifikat wynikających ze swoich uchwał, przyznaje konkretnym podatnikom dodatkowe opusty, bonifikaty lub inne ulgi w zapłacie.”

W dniu 15 maja 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wydał interpretację indywidualną nr ILPB1/415-316/14-2/IM stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie obowiązków płatnika jest nieprawidłowe.

Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa wniesiono w dniu 2 czerwca 2014 r. Tut. Organ udzielił odpowiedzi na wezwanie w dniu 20 czerwca 2014 r. pismem nr ILPB1/415W-83/14-2/AP.

W dniu 23 lipca 2014 r. wpłynęła do tut. Organu skarga (adresowana do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu) na ww. interpretację, w której wniesiono o uchylenie przedmiotowej interpretacji. Odpowiedzi na skargę udzielono w dniu 18 sierpnia 2014 r.

Wyrokiem z dnia 16 stycznia 2015 r. sygn. akt I SA/Po 789/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uchylił zaskarżoną interpretację.

W dniu 16 kwietnia 2015 r. do tut. Organu wpłynął prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 16 stycznia 2015 r. sygn. akt I SA/Po 789/14.

W ww. wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uznał, że stanowisko organu wyrażone w zaskarżonej indywidualnej interpretacji jest błędne, a tym samym nie zasługuje na akceptację.

Zdaniem Sądu, sprzedaż nieruchomości z bonifikatą nie mieści się w zakresie pojęcia nieodpłatnego świadczenia, a ponadto na skutek tej czynności prawnej nie następuje „otrzymanie” nieodpłatnego świadczenia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu stwierdził, że podmiot, który sprzedaje nieruchomość z bonifikatą (w badanej sprawie Rada Miasta ) nie wykonuje na rzecz przyszłego kupującego żadnego świadczenia zaś kupujący żadnego świadczenia nie otrzymuje. Sąd zaznaczył, że na podstawie art. 68 ust. 1 i ust. lb u.g.n. rada gminy może podjąć uchwałę tj. akt prawny w którym ustali cenę nieruchomości z bonifikatą tj. poniżej wartości nieruchomości. W przedstawionym we wniosku o wydanie interpretacji stanie faktycznym jednoznacznie wskazano, iż strona sprzedająca zgodziła się na sprzedaż pomieszczenia za cenę niższą niż jego wartość, a kupujący nabył ją po cenie preferencyjnej. Kupujący mógł wnioskować o udzielenie bonifikaty jednak nie miał wpływu na decyzję organu samorządu terytorialnego w ocenie Sądu, rację należy przyznać stronie skarżącej, że organ (Rada Miasta ) wyrażając wolę zbycia przedmiotowej nieruchomości za cenę odbiegającą od jej wartości w formie uchwały indywidualnej, nie wykonał na rzecz kupującego żadnego świadczenia zaś kupujący żadnego świadczenia nie otrzymał w konsekwencji mimo, że nabywca nieruchomości uzyskał niewątpliwą korzyść majątkową to nie otrzymał nieodpłatnego świadczenia, a w rezultacie nie uzyskał przychodu z tego źródła (por. wyrok NSA z dnia 23 sierpnia 2012 r., sygn. akt II FSK 129/11, publ. www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

Zdaniem WSA, należy przyjąć, że udzielenie 60% bonifikaty nabywcy pomieszczeń wyrażonej w indywidualnej Uchwale Rady Miasta , nie stanowi dla niego źródła przychodów o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy o PDOF i nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym. W konsekwencji powyższego na Skarżącym, jako płatniku, nie ciąży obowiązek wystawienia nabywcy i przekazania właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego informacji PIT-8C.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 16 stycznia 2015 r. sygn. akt I SA/Po 789/14, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie obowiązków płatnika uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosowanie do art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Jeśli świadczenie jest częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b u.p.d.o.f.).

Stosownie do treści art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Jak dowodzi użycie sformułowania „w szczególności”, definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia „nieodpłatne świadczenie”. Jak wskazano w wyroku I SA/Po 789/14 „W orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się jednak, że pojęcie „nieodpłatne świadczenie” obejmuje wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy (por. uchwała składu 7 sędziów NSA z dnia 24 maja 2010 r., sygn. akt II FPS 1/10, LEX nr 577354). W literaturze prawniczej wyrażono pogląd, że pod pojęciem „innych nieodpłatnych świadczeń” kryją się wszelkiego rodzaju świadczenia, które są dokonywane bez pobierania jakiejkolwiek odpłatności (por. J Marcinuk (red.), Podatek dochodowy od osób fizycznych.”

Z przedstawionych we wniosku informacji wynika, że na podstawie uchwały z dnia 27 czerwca 2013 r. Rada Miejska wyraziła zgodę na udzielenie 60% bonifikaty nabywcy pomieszczeń o łącznej powierzchni 13,53 m2, stanowiących własność Miasta, które łącznie z dotychczas wyodrębnionym lokalem stanowić będą samodzielny lokal mieszkalny.

W analizowanym stanie faktycznym zastosowanie znalazły przepisy art. 68 ust. 1 pkt 10 w związku z art. 37 ust. 1 pkt 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami, na podstawie których bonifikata od ceny rynkowej może zostać udzielona:

• na nabycie nieruchomości lub jej części, które nie mogą być zagospodarowane jako odrębne nieruchomości,
• osobie będącej właścicielem lub użytkownikiem wieczystym nieruchomości przeznaczonej lub wykorzystywanej na cele mieszkalne, której warunki zagospodarowania poprawią się po przyłączeniu zbywanej nieruchomości lub jej części.
  
  

Jednocześnie, jeżeli nabywca nieruchomości zbędzie nieruchomość lub wykorzysta ją na inne cele niż uzasadniające udzielenie bonifikaty przed upływem 5 lat, w przypadku nieruchomości stanowiącej lokal mieszkalny, wówczas jest on zobowiązany do zwrotu kwoty równej udzielonej bonifikacie po jej waloryzacji - art. 68 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należy stwierdzić, że z punktu widzenia jednostki samorządu terytorialnego charakter zbywanej nieruchomości niewątpliwie determinuje bardzo wąski krąg osób zainteresowanych jej nabyciem i bonifikata może stanowić element zachęty do jej nabycia w szczególności przez osobę, która faktycznie z niej korzysta. Ustawowo przyznane jednostkom samorządu terytorialnego prawo do udzielania przedmiotowej bonifikaty stanowi narzędzie usprawniające prowadzenie polityki gospodarowania nieruchomościami stanowiącymi ich własność, prowadzące m.in. do uporządkowania stanu prawnego tych nieruchomości, uregulowania statusu własnościowego nieruchomości.

Natomiast w sytuacji, gdy nabywca nie dotrzyma warunków udzielenia bonifikaty, będzie zobowiązany do zwrotu jej kwoty po waloryzacji.

Zatem ograniczony ustawowo rodzaj zbywanych nieruchomości, których dotyczy możliwość udzielenia przedmiotowej bonifikaty, oraz warunkowe jej udzielanie, stanowi uzasadnienie do stwierdzenia, iż wartość przedmiotowej bonifikaty nie stanowi nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 11 ust. 1 i 2b ustawy.

Reasumując, udzielenie 60% bonifikaty nabywcy pomieszczeń wyrażonej w indywidualnej uchwale nie stanowi dla dłużnika przysporzenia majątkowego podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych i w związku z powyższym na płatniku nie ciąży obowiązek wystawienia tej osobie i przekazania właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego informacji, o której mowa w art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. PIT-8C.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę pisma co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. organ informuje, że zostało ono wydane w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Odnosząc się do natomiast do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków sądów administracyjnych tut. Organ informuje, że w myśl zasady wyrażonej w art. 153 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi zostały one wydane w indywidualnych sprawach i dotyczą wyłącznie tych spraw, w których zapadły.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.