2015.05.05 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/4512-1-116/15-3/EN
z 5 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z 13 lutego 2015 r. (data wpływu 16 lutego 2015 r.) uzupełnionym pismem z 19 lutego 2015 r. (data wpływu 20 lutego 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 lutego 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z 19 lutego 2015 r. (data wpływu 20 lutego 2015 r.), o pełnomocnictwo.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Parafia co najmniej od stu lat była właścicielem nieruchomości, w której skład wchodziły między innymi działki, o nr 1/1 oraz 1/4, arkusz 8, obręb K w P. Własność nieruchomości została wpisana na rzecz Parafii do księgi wieczystej w dniu 13 grudnia 1883 r. Obie działki przez wiele lat wchodziły w skład terenu Parafii. Same zaś tereny Parafii miały pierwotnie przeznaczenie rolne. W 1908 roku Parafia wydzierżawiła te grunty Staroście, który był obowiązany płacić Parafii czynsz oraz dostarczać płody rolne i ryby. Starosta w 1930 roku zrezygnował z dzierżawy, by Parafia mogła oddać grunty w używanie biednym mieszkańcom, dla zaspokojenia ich potrzeb żywieniowych. W dniu 1 października 1931 roku Parafia zawarła ze Związkiem (…) kontrakt dzierżawny. Wysokość czynszu wynosiła 2,5 grosza za jeden metr kwadratowy. W ramach tego kontraktu dzierżawca podpisywał odrębne umowy dzierżawy z działkowcami. Po II wojnie światowej następca prawny Związku – Pracownicze Ogródki Działkowe – nie wypowiedział kontraktu z Parafią i nadal zawierał umowy z działkowcami. Użytkownicy działek uiszczali stosowne składki członkowskie za użytkowanie działek. Użytkowanie nie było prawem zbywalnym – działki przekazywane były użytkownikom bezpośrednio przez POD , a nie przez byłego użytkownika kolejnemu użytkownikowi. Ogródki zajmowały część działki 1/1 oraz 1/4 odpowiadającą obecnej działce 1/8 z arkusza mapy nr 8.

W okresie PRL Parafia nie miała już jednak wpływu na sposób korzystania z ww. działek. Parafia nie czerpała też żadnych korzyści, jak też pożytków, w związku z przynależnym jej prawem własności do tych terenów. Większość z działkowców, nawet wbrew regulacjom POD , zamieszkiwała na stałe swoje ogródki. Zostały na ich terenie pobudowane bez jakichkolwiek zgód i pozwoleń całoroczne domy.

Uchwałą z 1993 roku zlikwidowano POD , ale dotychczasowi działkowicze nie opuścili zajmowanych gruntów, uważając się za ich samoistnych posiadaczy. Niektórzy z nich prowadzili tam działalność gospodarczą. Fakt ten był przez cały okres tolerowany przez władze miejskie, które różnorodnymi działaniami (faktycznymi i prawnymi) wydawały się legalizować istniejący stan rzeczy. Miasto meldowało mieszkańców działek oraz podjęło uchwałę o powołaniu Osiedla . Efektem tego było m.in. to, że najprawdopodobniej z początkiem lat 90-ych Miasto doprowadziło do pobudowania na części działki 1/4 drogi asfaltowej wraz z chodnikami, przylegającej do terenu byłych ogródków działkowych POD . Droga ta otrzymała nazwę: ul. Y i ul. Z. Droga ta była od lat 90-ych w gestii Zarządu Dróg Miejskich (dalej: ZDM). Miasto nie rozliczało się z Parafią z tytułu bezumownego korzystania.

Pod koniec lat 90-ych z uwagi na likwidację POD Parafia podjęła kroki w celu uregulowania statusu prawnego terenu byłych działek. Odpowiedzią na to było blisko 200 pozwów posiadaczy działek o przeniesienie prawa własności w oparciu o art. 231 k.c. Wszystkie pozwy zostały oddalone lub cofnięte.

Kwestia Osiedla stała się istotnym problemem społecznym dla władz lokalnych. Miasto nie było w stanie zapewnić koniecznych nieruchomości zamiennych dla tylu osób. Z drugiej strony osoby te wysuwały wobec Parafii także roszczenia oparte na przepisach o zasiedzeniu. Aby nie dopuścić do upływu terminów zasiedzenia przewidzianych przez Kodeks cywilny i tym samym nie narazić się na takie zarzuty w przyszłości, Parafia doprowadziła do zawarcia licznych umów dzierżawy gruntu z osobami korzystającymi z części ww. nieruchomości, odpowiadającej byłym ogródkom działkowym POD , za zapłatą czynszu w symbolicznej stawce 58 zł brutto miesięcznie. Części gruntu, na których znajdowały się: ul. Y i ul. Z, okalające Osiedle, dalej pozostawały jednak w gestii ZDM.

W związku z zawartymi umowami dotyczącymi Osiedla – Parafia uzyskała status czynnego podatnika VAT. Otrzymywane bowiem kwoty czynszu są rozliczane w zakresie podatku VAT. Potwierdzeniem powyższego jest chociażby fakt, że Parafia dokonała rejestracji na VAT i otrzymała – wydane przez Naczelnika US – potwierdzenie zarejestrowania Parafii jako czynnego podatnika VAT (VAT-5). Takim podatnikiem Parafia była jeszcze przed datą 17.03.2011 r. (data wydania decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej).

Działając m.in. na podstawie stosownych przepisów ustawy z dn. 10.04.2003 r. – o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, Prezydent Miasta, w dniu 18.03.2011 r. wydał decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej. Przedmiotową decyzją przewidziano realizację gminnej inwestycji drogowej m.in. na części działki o nr ewidencyjnym 1/1 oraz 1/4. Właścicielem obu tych dziatek jak wskazano powyżej była Parafia.

Powyższą decyzją, w jej pkt V, Prezydent Miasta zatwierdził jednocześnie podział obu ww. działek. W konsekwencji, powstałe z podziału ww. dwóch działek, kolejne działki o numerach; 1/11 (wydzielona z działki nr 1/1) oraz 1/9 (wydzielona z działki nr 1/4) – z dniem 29.07.2011 r., z mocy prawa, przeszły na własność Miasta. Decyzja stała się prawomocna z dniem 7.04.2011 r.

Działka 1/9 to teren ulic: G oraz T. Na gruncie tym, jak już wskazano znajdowała się droga asfaltowa i chodniki. Powierzchnia tej działki wyniosła 11.316 m². Ze znajdującej się w aktach postępowania administracyjnego notatki służbowej, sporządzonej na okoliczność przeprowadzonej w dniu 4.03.2011 r. wizji lokalnej, przez Inspektora organu prowadzącego postępowania w sprawie – wynika, że działka o nr 1/9, to działka stanowiąca asfaltową drogę i chodnik biegnący wzdłuż ogródków działkowych (ul. Y i ul. Z)”.

Jeśli idzie o działkę nr 1/11, to stanowiła ona część pasa gruntu przyległego do ul. K. Działka ta nie była zabudowana. Jej powierzchnia wyniosła 3.176 m2. Jak wynika z treści ww. notatki służbowej, działka ta została opisana w następujący sposób: „Pasy gruntu porośnięte trawą wraz z drzewami rosnącymi wzdłuż ul. K. Część działki usytuowana bliżej ogrodzeń ogródków działkowych stanowi wyjeżdżoną drogę dojazdową działek”.

Powyższe opisy dotyczące obu działek znajdują nadto potwierdzenie w dokumentacji zdjęciowej, jaka znajduje się w aktach postępowania administracyjnego.

W dalszej kolejności organ wszczął postępowanie administracyjne, którego celem miało być ustalenie wysokości odszkodowania należnego Parafii za przejęte działki nr 1/11 i nr 1/9. Powołany w toku postępowania rzeczoznawca wydał opinię z dn. 13.11.2013 r., w której wycenił:

działkę nr 1/9 na kwotę: XX zł,
działkę nr 1/11 na kwotę: YY zł.

W treści operatu nie znalazła się jakakolwiek informacja, czy kwoty te stanowią wartość brutto, czy może netto. Rzeczoznawca potwierdził natomiast, że „działka nr 1/9 stanowiła drogę utwardzoną asfaltem oraz chodnik utwardzony betonowymi płytami, w średnim stanie technicznym. Na podstawie dostępnych danych nie stwierdzono danych innych nakładów ani nasadzeń wieloletnich. Obecnie działka jest zagospodarowana pasem jezdni wraz z drogą rowerową utwardzonymi asfaltem oraz chodnikiem utwardzonym betonową kostką brukową (…).

Z kolei odnośnie działki 1/11 biegła stwierdza, że „na dzień 18 marca 2011 r., działka nr 1/11 stanowiła nieutwardzony i niezagospodarowany pas gruntu, w części usytuowanej bliżej ogrodzeń zabudowań Osiedla stanowiła wyjeżdżoną drogę dojazdową do zabudowań oraz zaplecze parkingowe. Na podstawie dostępnych danych nie stwierdzono nakładów ani nasadzeń wieloletnich. Obecnie działka stanowi pas boczny ul. K z chodnikiem, utwardzony betonową kostką brukową (...)”. Biegła wskazała nadto, iż obie działki znajdowały się na terenach, które są objęte ustaleniami kilku planów zagospodarowania przestrzennego. I tak, działka nr 1/9 była objęta ustaleniami, aż trzech planów, z których wynika że w przeważającej większości działka przeznaczona była na cele ulic i dróg pieszych, ulic dojazdowych, ulic lokalnych, infrastruktury transportowej oraz parkingów.

Biegła wskazała nadto, że zgodnie z ustaleniami decyzji, wydanej przez Prezydenta Miasta w dn. 18.03.2011 r. o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej – przedmiotowa działka (1/9) jest przeznaczona na realizację inwestycji drogowej polegającej na budowie układu komunikacyjnego stanowiącego dojazd do xxx obejmującego ul. K, Y, W, Z, dojazd wzdłuż ul. W oraz ulicę kategorii drogi publiczne gminne.

Podobne ustalenia poczyniła biegła, gdy idzie o działkę nr 1/11. Ona podlegała ustaleniom dwóch planów zagospodarowania przestrzennego. Z ich treści wynikało, że główne przeznaczenie tej działki to infrastruktura transportowa, ulica zbiorcza. Ona także, jak już wspominano, została poddana ustaleniom ww. decyzji z dnia 18.03.2011 r.

Powyższe ustalenia biegłej znalazły odbicie w treści decyzji wydanej w dniu 26.06.2014 r. przez Dyrektora , który przy tej czynności działał z upoważnienia Prezydenta Miasta jako prezydenta miasta na prawach powiatu. Jak wskazał organ: „Zgodnie z tymi planami działki (…)”. Idąc za biegłą, na s. 4 decyzji, organ stwierdza nadto, że „Chodnik utwardzony betonową kostką brukową oraz jezdnia asfaltowa (…)”.

Odnosząc się do wysokości ustalonego odszkodowania należnego dla Parafii za działki 1/9 oraz 1/11, to w uzasadnieniu do decyzji z dnia 26.06.2014 r. stwierdzono, iż: Wartość 1 m² działki nr 1/9 wyniosła (...) zł, a działki nr 1/11 – (...) zł, natomiast wartość nieruchomości stanowiącej działki nr 1/9 i 1/11 wynosi (...) zł”. W decyzji również nie wskazano, czy jest to kwota netto, czy też może brutto.

Jako, że Parafia wyraziła zgodę na otrzymanie nieruchomości zamiennych, w toku prowadzonego postępowania, obowiązkiem organu było także ustalenie wartości nieruchomości zamiennych. Dla ustalenia wartości działek zamiennych organ powołał kolejnego rzeczoznawcę majątkowego. Rzeczoznawca dokonał wyceny każdej z działek. Wartość wszystkich działek zamiennych została przez rzeczoznawcę ustalona na łączną kwotę xxx zł. Podając wartości rynkowe każdej z tych działek rzeczoznawca w żadnym z przygotowanych operatów nie wskazał wprost, że wartość ta zawiera w sobie określoną wartość podatku od towarów i usług, czy też, że jest kwotą netto. Jednakże w każdym z operatów znalazł się punkt 12 pt. „Klauzule i zastrzeżenia”, gdzie w jednym z podpunktów rzeczoznawca wskazuje, co następuje: „Określona w niniejszym operacie szacunkowym wartość rynkowa nie obejmuje kosztów transakcji kupna-sprzedaży oraz związanych z transakcją podatków i opłat, w tym podatku od towarów i usług”.

Końcowo należy wskazać, że ostatecznie w sentencji decyzji z dnia 26.06.2014 r. – zostały zawarte trzy punkty oznaczone cyframi rzymskimi. Dyrektor, działając z upoważnienia Prezydenta Miasta jako prezydenta miasta na prawach powiatu:

w jej pkt 1: ustalił dla Parafii odszkodowanie w wysokości xxx zł, należne Parafii w związku z wywłaszczeniem wskazanych powyżej działek o nr: 1/11 i 1/9;
w jej pkt II: przyznał w ramach odszkodowania, o którym mowa w pkt 1, nieruchomości zamienne stanowiące działki o nr ewidencyjnych: 18/7, 18/11, 18/9, 1/27, 1/20 i 1/24, stanowiące dotychczas własność Miasta;
wiej pkt II ustalił nadto wartość nieruchomości zamiennych na kwotę xxx zł;
w jej pkt III: zobowiązał Prezydenta Miasta (Zarząd Dróg Miejskich) do dopłaty kwoty xxx zł, stanowiącej różnicę między wysokością odszkodowania ustalonego w pkt I a wartością nieruchomości zamiennych przyznanych w pkt II rzeczonej decyzji.

Decyzja stała się ostateczna z dniem 16.07.2014 r. Następnie Miasto wystawiło na Parafię (Wnioskodawcę) fakturę VAT tytułem: „Przeniesienia prawa własności nieruchomości”. Fakturę wystawiono z podatkiem VAT (23%).

Działki zamienne są zlokalizowane w P, dzielnica D. Parafia wnioskująca znajduje się w zupełnie innej części miasta P. Działki zamienne znajdują się na terenie objętym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego obszaru „D1” w P, uchwalonym przez Radę Miasta uchwałą z dnia 6.11.2007 r. Zgodnie z tym planem działki zamienne są położone na terenach zabudowy usługowej kultu religijnego, oznaczonych symbolem Uk.

Jako, że działki zamienne są położone na obszarze, który nie pokrywa się z zasięgiem terytorialnym wnioskującej Parafii, budową kościoła na tychże działkach zajęła się już inna parafia, tj. Parafia „A”.

Każda z parafii jest odrębną osobą prawną, a co za tym idzie, gdy tylko spełnione są określone warunki, odrębnym podatnikiem. Zasada ta znajduje uzasadnienie także w przepisach Kodeksu Prawa Kanonicznego.

Wnioskodawca decydując się na nabycie nieruchomości zamiennych od samego początku działał z zamiarem oraz w celu darowania tych nieruchomości innej parafii (dalej zwana: „Parafią A”) lub Archidiecezji , aby ta następnie mogła darować grunt Parafii „A”, która jest dla tego obszaru (D) – terytorialnie właściwa. W chwili obecnej Wnioskodawca zamierza zatem dokonać darowizny nieruchomości zamiennych i to najprawdopodobniej na rzecz Archidiecezji, aby ta mogła darować grunt do Parafii na D. W chwili nabycia nieruchomości zamiennych przez Parafię – na ich obszarze znajdowała się już: wiata (180 m²) będąca zapleczem budowlanym. Były tam też wylane fundamenty pod budowę domu parafialnego i były wznoszone na tych fundamentach ściany budynku parafialnego. Parafia „A”, przed nabyciem nieruchomości zamiennych, korzystała z tych gruntów na mocy umowy zawartej z Miastem.

To właśnie ta umowa pozwalała czynić nakłady przez Parafię „A” na przedmiotowym gruncie. Pomiędzy dniem nabycia nieruchomości zamiennych przez Parafię a dniem ich planowanego darowania przez Parafię (na Parafię „A” lub na Archidiecezję) – prace budowlane trwały i trwają nadal, co należy rozumieć w ten sposób, że Parafia „A” dalej ponosi nakłady na budowę. Na dzień dzisiejszy podjęto pracę przy budowie parkingu parafialnego, zbudowano wjazd na posesję oraz wybudowano przyłącza wody i ogrzewania.

Wszystkie powyższe nakłady nie zostały jednak poniesione przez wnioskującą Parafię. Wnioskodawca nie poniósł i nie poniesie do dnia darowizny na rzecz Parafii „A” – żadnych wydatków związanych z poczynieniem jakichkolwiek nakładów na te nieruchomości.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w związku z nabyciem nieruchomości zamiennych, Parafii przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, wynikającego z otrzymanej – od Miasta – faktury VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy – Parafii, w związku z nabyciem nieruchomości zamiennych od Miasta – nie przysługiwało jej prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Parafia decydując się na nieruchomości zamienne – od samego początku – miała w odniesieniu do nich jasno sprecyzowany zamiar, tj. aby nieruchomość darować właściwej innej parafii. Kodeks prawa kanonicznego (Kanon 518) jednoznacznie określa, iż parafia ma charakter terytorialny. Inny przepis tegoż Prawa jasno stwierdza, że ten sam proboszcz – co do zasady – nie może pełnić swojej funkcji jednocześnie w dwóch parafiach (Kanon 526 § 1). Obie parafie, tj. będąca wnioskodawcą oraz Parafia „A” – nawet ze sobą nie sąsiadują. Już chociażby powyższe fakty przesądzają, że zamiarem wnioskującej Parafii było nabycie rzeczonych nieruchomości jedynie w celu pobudowania tam kościoła, i to przez inną parafię. Obiektywizm tak przedstawionego zamiaru wzmacnia nadto treść planu zagospodarowania przestrzennego obszaru D1 w P (teren zabudowy usługowej kultu religijnego). Nie bez znaczenia jest także fakt, że na dzień nabycia – na gruncie znajdowały się już nakłady na nową parafię, które czynione były przez docelowego właściciela nieruchomości zamiennych. Istotne jest także i to, że nakłady te nie były i nie będą przedmiotem jakichkolwiek rozliczeń, gdyż w sensie ekonomicznym Parafia nie uważa ich za swoje.

Mając na uwadze tak przedstawiony stan faktyczny trzeba odnieść się zatem do stanu prawnego mającego tutaj zastosowanie. Otóż zgodnie z dyspozycją normy prawa podatkowego zawartej w art. 86 ust. 1 VATU – w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Podobne brzmienie ma przepis art. 168 Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: Dyrektywa 2006/112/WE). Stanowi on co następuje: „Jeżeli towary i usługi wykorzystywane są na potrzeby opodatkowanych transakcji podatnika, podatnik jest uprawniony, w państwie członkowskim, w którym dokonuje tych transakcji, do odliczenia następujących kwot od kwoty VAT, którą jest zobowiązany zapłacić (a) VAT należnego lub zapłaconego w tym państwie członkowskim od towarów i usług, które zostały mu dostarczone przez innego podatnika. Z powyższych przepisów wynika zatem jednoznacznie, że warunkiem nabycia prawa do odliczenia jest, aby towary były wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.

Nie ulega wątpliwości, iż aby towar mógł w ogóle być wykorzystywany do wykonywania czynności opodatkowanych – musimy najpierw mieć do czynienia z podatnikiem (vide: art. 15 ust. 1 VATU). Powyższe oznacza, iż towar czy usługa muszą być nie tylko nabywane przez podmiot będący formalnie podatnikiem, ale – co istotniejsze – przy ich nabyciu tenże podmiot winien działać w charakterze podatnika.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, że nabywając nieruchomości zamienne wnioskująca Parafia nie działała w charakterze podatnika. Z jednej strony Parafia została bowiem pozbawiona nieruchomości stanowiących dotychczas jej majątek prywatny, do tej pory nie związany z działalnością opodatkowaną (działki: 1/9 i 1/11), a z drugiej strony – w zamian za ten majątek prywatny postanowiła przejąć inny majątek. Przy czym majątek przejęty (działki zamienne) nigdy nie był i obiektywnie nie mógł być – przeznaczony na działalność opodatkowaną. Przesądza o tym chociażby treść planu zagospodarowania przestrzennego.

Dokonując oceny prawnej, nie może nadto ujść uwadze, że Parafia – po dniu nabycia, ani wcześniej – nie dokonywała względem nieruchomości zamiennych żadnych czynności, które mogłyby świadczyć o profesjonalnym charakterze jej działań (zob. wyrok TSUE w połączonych sprawach C-180/10 i C-181/10). Parafia nie wystąpiła bowiem o zmianę planu zagospodarowania, nie zmieniła przeznaczenia tych gruntów, nie przystąpiła też do jakichkolwiek innych działań, które są cechą profesjonalnego pośrednika w obrocie nieruchomości, a na co uwagę zwracał TSUE we wskazanych powyżej wyrokach.

Ze względu na powyższe należy zatem przyjąć, że:

Po pierwsze, Parafia nie miała prawa do odliczenia, gdyż nie spełniona była na moment nabycia podstawowa przesłanka o charakterze podmiotowym, tj. aby Parafia na ten mement działała jako podatnik w rozumieniu art. 15 ust. 1 VATU. Po drugie, nawet gdyby tut. organ chciał przyjąć, że na moment nabycia nieruchomości zamiennych Parafia była podatnikiem VAT i działała w takim charakterze (spełniona przesłanka podmiotowa), to istotne znaczenie ma fakt, że nabycie nastąpiło z zamiarem dokonania darowizny. Nie mamy tutaj zatem do czynienia z typową sytuacją, gdy podatnik VAT, działający w takim też charakterze, nabywa towar na cele związane z prowadzoną działalnością opodatkowaną, odlicza podatek VAT, a następnie dokonuje nieodpłatnej czynności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy – działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na podstawie art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy – kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku wynikających z faktur otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, to jest m.in. tego, że zakupy są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Jak stanowi art. 88 ust. 4 ustawy – obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się (…) do podatników, którzy nie są zarejestrowani jako podatnicy VAT czynni, zgodnie z art. 96, z wyłączeniem przypadków, o których mowa w art. 86 ust. 2 pkt 7.

Z powyższego wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonanymi czynnościami opodatkowanymi, tzn. których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Powyższa zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego przez podmiot niebędący czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT oraz podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca – Parafia uzyskała status czynnego podatnika VAT. Wnioskodawca wskazał, że w sentencji decyzji z dnia 26.06.2014 r. – zostały zawarte trzy punkty oznaczone cyframi rzymskimi. Dyrektor, działając z upoważnienia Prezydenta Miasta jako prezydenta miasta na prawach powiatu:

w jej pkt 1: ustalił dla Parafii odszkodowanie w wysokości xxx zł, należne Parafii w związku z wywłaszczeniem wskazanych powyżej działek o nr: 1/11 i 1/9;
w jej pkt II: przyznał w ramach odszkodowania, o którym mowa w pkt 1, nieruchomości zamienne stanowiące działki o nr ewidencyjnych: 18/7, 18/11, 18/9, 1/27, 1/20 i 1/24, stanowiące dotychczas własność Miasta;
w jej pkt II ustalił nadto wartość nieruchomości zamiennych na kwotę xxx zł;
w jej pkt III: zobowiązał Prezydenta Miasta (Zarząd Dróg Miejskich) do dopłaty kwoty xxx zł, stanowiącej różnicę między wysokością odszkodowania ustalonego w pkt I a wartością nieruchomości zamiennych przyznanych w pkt II rzeczonej decyzji.

Działki zamienne są zlokalizowane w P, dzielnica D. Parafia (Wnioskodawca) znajduje się w zupełnie innej części miasta P. Działki zamienne znajdują się na terenie objętym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego obszaru „D1” w P, uchwalonym przez Radę Miasta uchwałą z dnia 6.11.2007 r. Zgodnie z tym planem działki zamienne są położone na terenach zabudowy usługowej kultu religijnego, oznaczonych symbolem Uk.

Zgodnie z brzemieniem art. 7 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 17.05.1989 r. – o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (t.j. Dz. U. 2013 r. poz. 1169) – parafie są terytorialnymi jednostkami organizacyjnymi Kościoła. Każda z parafii jest odrębną osobą prawną, a co za tym idzie, gdy tylko spełnione są określone warunki, odrębnym podatnikiem. Zasada ta znajduje uzasadnienie także w przepisach Kodeksu Prawa Kanonicznego.

Wnioskodawca decydując się na nabycie nieruchomości zamiennych od samego początku działał z zamiarem oraz w celu darowania tych nieruchomości innej parafii (tj. Parafii „A”) lub Archidiecezji, aby ta następnie mogła darować grunt ww. Parafii „A”, która jest dla tego obszaru (D) – terytorialnie właściwa. W chwili obecnej Wnioskodawca zamierza zatem dokonać darowizny nieruchomości zamiennych i to najprawdopodobniej na rzecz Archidiecezji, aby ta mogła darować grunt do Parafii na D.

W związku z powyższym Wnioskodawca ma wątpliwości czy przysługuje mu prawo do odliczenia z tytułu nabycia ww. nieruchomości zamiennych.

Jak wskazano powyżej związek zakupu z czynnością podlegającą opodatkowaniu jest jednym z podstawowych warunków, które musi spełniać podatnik, aby mógł skorzystać z prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony. Powyższy przepis wyklucza możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z nabyciem towarów i usług, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi.

Należy zaznaczyć, że zgodnie z ogólnymi regułami konstrukcyjnymi VAT odliczeniu może podlegać tylko ten podatek naliczony (ta jego część), który związany jest z wykonywaniem czynności opodatkowanych. Ustawa stanowi, że podatek winien być wyodrębniony w przypadku gdy podatnik wykonuje zarówno czynności dające prawo do odliczenia, jak i czynności, w związku z którymi nie przysługuje takie prawo. Obowiązek wyodrębnienia kwot podatku przypisywanych do poszczególnych rodzajów czynności (opodatkowane, zwolnione, niepodlegające opodatkowaniu), ma charakter bezwzględny.

Cytowany powyżej przepis art. 86 ust. 1 ustawy, stwierdza jednoznacznie, że prawo do odliczenia przysługuje w tym zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Nie przysługuje ono zatem w zakresie wykonywania czynności niepodlegających w ogóle podatkowi oraz w zakresie wykonywania czynności zwolnionych z podatku.

W omawianej sprawie warunki uprawniające do odliczenia nie będą spełnione gdyż już w momencie nabycia Parafia wie, że nieruchomość opisana we wniosku zostanie od razu przeznaczona w celu darowania innej parafii, na podstawie umowy darowizny. Oznacza to, że nieruchomości te nie zostaną nabyte na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Zatem, Parafii (Wnioskodawcy) nie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z otrzymanej od Miasta faktury VAT dokumentującej nabycie przez Parafię nieruchomości zamiennych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W pozostałym zakresie wniosku w podatku od towarów i usług została wydana odrębna interpretacja indywidualna nr ILPP2/4512-1-116/15-4/EN z 5 maja 2015 r. Natomiast w podatku dochodowym od osób prawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin