Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/415-1115/14-4/TR
z 17 lutego 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 6 listopada 2014 r. (data wpływu 10 listopada 2014 r.), uzupełnionym w dniu 9 lutego 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 listopada 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 27 stycznia 2015 r. znak ILPB2/415-1115/14-2/TR na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 29 stycznia 2015 r., a w dniu 9 lutego 2015 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 5 lutego 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca posiada status instytutu badawczego. Podstawą jego działania jest ustawa z dnia 30 kwietnia 2010 r. o instytutach badawczych (Dz. U. z 2010 r., Nr 96, poz. 618). Instytut prowadzi działalność gospodarczą w dziedzinie innowacyjnych rozwiązań dla podmiotów gospodarczych, między innymi z zakresu wykorzystywania technologii telekomunikacyjnych w e-gospodarce, logistyce, magazynowaniu, e-administracji. Instytut zatrudnia blisko 180 pracowników. Z uwagi na szeroką działalność, Instytut oddelegowuje wielu pracowników w podróż służbową, do pracy poza siedzibą Instytutu, w celu spotkań z kontrahentami oraz innymi instytucjami współpracującymi. Część podróży służbowych odbywa się pociągami. W związku z powyższym, Instytut corocznie wykupuje zniżki, zawierając corocznie stosowne umowy cywilnoprawne z „B” S.A. na wykup dla pracowników Instytutu usługi transportowej z ulgą 50% od wartości biletu kolejowego do przejazdu w pociągach większości przewoźników pasażerskich działających na terenie Polski, zwanych dalej „ulgą”. Z uwagi na to, że nie jest możliwe określenie z góry liczby pracowników będących odbywać podróż służbową w okresie wykupu ulg, Instytut, po dokonaniu stosownych analiz, zamawia optymalną ich wielkość. Legitymacje odbierane są przez pracowników przed pierwszym wyjazdem służbowym koleją. Każdy pracownik dysponujący legitymacją kolejową, udający się w podróż służbową pociągiem, zobowiązany jest do zakupu biletu kolejowego ze zniżką oraz posiadania legitymacji przy sobie. Instytut jest płatnikiem składek od przychodów uzyskiwanych przez swoich pracowników.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że legitymacje objęte wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej zostały przydzielone pracownikom do korzystania jedynie w celach służbowych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

W związku z powyższym, powstała wątpliwość czy wydatki Instytutu na wykup przedmiotowych ulg stanowią przychód ze stosunku pracy w świetle art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i czy powinny podlegać opodatkowaniu z tego tytułu?

Zdaniem Wnioskodawcy, decyzja o wykupie ulg, jak już wskazano powyżej, podyktowana jest interesami Instytutu, który otrzymuje wymierną korzyść z tego faktu, że zagwarantuje pracownikom zniżki kolejowe, co jest racjonalnym działaniem przedsiębiorcy chcącego zmniejszyć wydatki własnej działalności. W cytowanym powyżej wyroku Trybunał Konstytucyjny wskazał, że kryterium wyróżniania świadczeń stanowiących przychód pracowników musi być obiektywna ocena, czy świadczenie leżało w interesie pracownika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Ta korzyść majątkowa może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem Świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W przedstawionym stanie faktycznym nie dochodzi do zwiększenia aktywów pracowników Instytutu przez sam fakt wykupienia legitymacji zniżkowych dla celów działalności jaką prowadzi Instytut. W przedstawionej przez Instytut sytuacji nie można także stwierdzić, że istnieje możliwość indywidualnego przypisania korzyści konkretnemu pracownikowi, z tytułu zawartej umowy pomiędzy Instytutem a „B” S.A. Nie jest możliwe dokładne określenie zakresu, w jakim każdy pracownik korzysta z postawionych do jego dyspozycji świadczeń. W omawianym przypadku, opodatkowanie wykupu ulg powodowałoby, że podatkowi podlegałby jedynie statystyczny przychód ustalony w drodze arytmetycznego działania, polegającego na podzieleniu kosztów umowy zawartej pomiędzy Instytutem a „B” S.A. przez liczbę pracowników, którym pracodawca wydał legitymacje.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 77(5) ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U z 1998 r. Nr 21 poz. 94, z późn. zm.), pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Wydane na podstawie delegacji rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z dnia 5 lutego 2013 r.) w § 3 stanowi, że środek transportu właściwy do odbycia podróży określa pracodawca, a pojęcie „kosztów przejazdu” obejmuje cenę biletu środka transportu, wraz ze związanymi z nimi opłatami dodatkowymi, w tym miejscówkami, z uwzględnieniem posiadanej przez pracownika ulgi na dany środek transportu, bez względu na to, z jakiego tytułu ulga przysługuje. Z tego właśnie względu przepis art. 21 ust. 1 pkt 16 u.p.d.o.f. zwalnia z podatku dochodowego owe wydatki na rzecz pracownika, których zwrot pracownikowi zgodnie z Kodeksem pracy jest obowiązkiem pracodawcy z tytułu podróży służbowej.

Gdyby wręczenie pracownikowi legitymacji uprawniającej do ulgowego zakupu biletu przy przejazdach w celach służbowych stanowiło świadczenie nieodpłatne, którego wartość wg danych statystycznych należało przypisać do podstawy opodatkowania przychodu pracowniczego, to pracownicy Instytutu ponosiliby odpowiedzialność za zobowiązania pracodawcy określane zbiorowo dla wszystkich pracowników, w wielkościach uśrednionych, co przeczy nakazowi określenia konkretnego przychodu konkretnej osoby celem wskazania konkretnego zobowiązania podatkowego. Przepisy u.p.d.o.f. nie dają zaś podstaw do takiego działania.

W związku z powyższym, Instytut stoi na stanowisku jak na wstępie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W art. 10 ust. 1 ww. ustawy zostały określone źródła przychodów, gdzie między innymi w pkt 1 wymienia się: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wskazane kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu zdarzenia przyszłego wynika, że legitymacje, o których mowa we wniosku, zostały przydzielone pracownikom do korzystania jedynie w celach służbowych.

Zatem skoro pracownik otrzymuje ww. legitymacje wyłącznie do celów służbowych, i nie wykorzystuje ich do celów prywatnych, w takiej sytuacji nie skutkuje to powstaniem po jego stronie przychodu. W związku z tym wartość wydatku Instytutu na wykup przedmiotowych ulg nie jest przychodem pracownika.

W konsekwencji płatnik nie jest zobowiązany zaliczyć wartości przyznanych pracownikom legitymacji do przychodów ze stosunku pracy w świetle art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym pracodawca nie ma obowiązku potrącać od tych świadczeń zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.