Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-15/15-3/TW
z 3 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 2 stycznia 2015 r. (data wpływu 5 stycznia 2015 r.), uzupełnionym w dniu 16 marca 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 stycznia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Wniosek uzupełniono w dniu 16 marca 2015 r.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą polegającą przede wszystkim na świadczeniu usług ochrony osób i mienia oraz porządkowych na rzecz podmiotów trzecich. Do prowadzenia działalności gospodarczej niezbędne jest posiadanie odpowiedniej floty samochodów, która aktualnie wynosi 58 aut zarówno osobowych jak i ciężarowych.

Co do zasady pojazdy wykorzystywane są tylko i wyłącznie do prowadzenia działalności gospodarczej. Pracownicy mający samochody do dyspozycji mają zakaz używania ich do celów prywatnych. Samochody te garażowane są na terenie Spółki i dostępne dla pracowników w godzinach jej pracy (tj. od 7-15 w dni powszednie). Spółka nie jest jednak w stanie skontrolować, czy incydentalnie nie zdarzy się, aby któryś z pracowników nie skorzystał z samochodu do celów prywatnych w trakcie wykonywania obowiązków służbowych. Wyrywkowo podejmowane są przez Zarząd Spółki kontrole mające na celu sprawdzenie, czy w czasie pracy, pracownik „przy okazji” nie załatwia za pomocą samochodu służbowego spraw służbowych. Służy temu przede wszystkim system GPS, który zamontowany jest we wszystkich samochodach. Ze względów organizacyjnych Spółka odstąpiła od prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu dla celów podatku od towarów i usług, ograniczając sobie tym samym możliwość odliczenia 50% w podatku VAT. Prowadzenie szczegółowej ewidencji wiązałoby się z koniecznością zatrudnienia dodatkowego pracownika, który odpowiadałby za nadzór nad prowadzoną ewidencją, co generowałoby tylko i wyłącznie dodatkowe koszty dla Spółki.

Zdarza się jednak, że z uwagi na specyfikę działalności Spółki, kiedy np. należy dokonać kontroli w miejscach, gdzie Spółka świadczy działalność w godzinach nocnych, czy też kiedy zachodzi konieczność podróży służbowej poza siedzibę Spółki wymagającą wyjazdu poza godzinami pracy Spółki wyrażana jest zgoda, aby pracownik garażował auto w miejscu swojego zamieszkania. Nadto kilku pracowników Spółki (kierownicy terenowi) mieszkających w odległości ponad 100 km od siedziby Spółki i na tym terenie wykonujący swoje obowiązki, samochody służbowe ma przypisane całodobowo. Co istotne w okresie, kiedy pracownicy ci przebywają na urlopie wypoczynkowym (dłuższym niż 1-2 dni), co do zasady muszą zdać na ten okres samochód, który garażowany jest na terenie Spółki.

Nadto w przypadku kilku aut służbowych, które oddane są do dyspozycji Zarządu Spółki, zawarte zostały z członkami zarządu umowy cywilne na podstawie których mogą oni korzystać z samochodów za ryczałtową odpłatnością, która wynosi 500,00 zł netto miesięcznie. Co miesiąc osobom tym wystawiane są faktury VAT.

Wszelkie koszty związane z utrzymaniem samochodów służbowych, a w szczególności paliwa i opłat eksploatacyjnych ponosi Spółka.

Pismem z dnia 12 marca 2015 r., które wpłynęło 16 marca 2015 r., Wnioskodawca wskazał, że w dniu złożenia wniosku, wniosek dotyczył stanu przyszłego, obecnie jest to już stan faktyczny.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych.

1. Czy w przedmiotowym stanie faktycznym wszyscy pracownicy Spółki mający dostęp do samochodów służbowych od dnia 1 stycznia 2015 r. będą osiągać przychód z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych?
2. Czy w przypadku ustalenia, że pracownicy osiągają przychód z ww. tytułu, to czy przychód stanowić będą również koszty związane z utrzymaniem samochodu, a w szczególności koszty paliwa, czy też koszty te wliczone są w ustaloną przez ustawę zryczałtowaną wartość przychodu?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, w zakresie pytania 1, w zaistniałym stanie faktycznym żaden z pracowników, który ma dostęp do samochodu służbowego nie będzie osiągał przychodu z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych. Polityka Spółki w zakresie wykorzystywania samochodów służbowych zmierza, co do zasady do maksymalnego ograniczenia takiej możliwości pracownikom. Przejawia się to chociażby w konieczności pozostawiania samochodu poza godzinami pracy na terenie Spółki, czy możliwości kontroli wykorzystywania samochodu w czasie pracy (GPS).

Ustawa o ułatwieniu wykonywania działalności gospodarczej, która wprowadziła zapisy związane z osiąganiem przez pracownika przychodu z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych nie wprowadziła w swojej treści żadnej definicji, która pozwoliłaby na precyzyjne określenie, w jakich sytuacjach zachodzi wykorzystywanie samochodu służbowego do celów prywatnych. Zdaniem Spółki taka sytuacja miałaby miejsce, gdyby za wyraźnie wyrażoną zgodą pracodawcy, pracownik w sposób nieograniczony i swobodny mógł korzystać z samochodu służbowego poza godzinami pracy dla celów prywatnych. Sposób korzystania w celach prywatnych zaś nie byłby w żaden sposób ograniczony przez pracodawcę, czy też kontrolowany. Pracownik upoważniony byłby również do garażowania samochodu w miejscu swojego zamieszkania, czy też korzystania z niego w okresie, kiedy nie świadczy pracy – a mianowicie w okresie dni wolnych od pracy (weekendy) oraz w czasie korzystania z urlopu wypoczynkowego. Zważywszy, że w przedmiotowym stanie faktycznym taka możliwość nie występuje, zatem nie można uznać, aby jakikolwiek z pracowników osiągał przychód z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego dla celów prywatnych. Co istotne, pracownicy Zarządu, którzy mają możliwość korzystania z samochodów służbowych dla celów prywatnych, co miesiąc ponoszą z tego tytułu koszty, których wartość przekracza wartość ustalonego ustawą ryczałtu.

Zdaniem Wnioskodawcy, w zakresie pytania 2, w przypadku uznania przez Dyrektora Izby Skarbowej, że pracownicy Spółki osiągają jednak przychód z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego dla celów prywatnych, zdaniem Spółki, wprowadzona ustawą kwota ryczałtu zawiera w sobie wszelkie koszty jakie związane są z wykorzystywaniem samochodu, a w szczególności koszty eksploatacji, czy paliwa. W innym przypadku treść ustawy o ułatwieniu wykonywania działalności gospodarczej poza określeniem kwoty zawierałaby zapis, który wskazywałby, że wartość przychodu należy zwiększyć o koszty konieczne do wykorzystania samochodu – np. koszty paliwa, czy ubezpieczenia. Zdaniem Spółki ustawodawca decydując się na wprowadzenie ryczałtu, którego wysokość zależy tylko i wyłącznie od pojemności silnika, a nie uzależniając tego chociażby od marki samochodu, roku produkcji etc. wprost wskazał, że kwota ryczałtu obejmuje wszelkie koszty. Nadto kwoty 250,00 zł oraz 400,00 zł stanowią przybliżoną sumę jaką przy normalnym użytkowaniu osoba fizyczna miesięcznie ponosi na utrzymanie samochodu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przy czym, w myśl art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Treść art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Natomiast w myśl art. 12 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1. 250 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm³;
2. 400 zł miesięcznie - dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm³.
   
   

W przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a (art. 12 ust. 2b ww. ustawy).

Jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika (art. 12 ust. 2c ww. ustawy).

Powyższe przepisy wskazują zatem, że w przypadku korzystania przez pracowników z samochodu będącego własnością pracodawcy, u pracownika korzystającego z samochodu dla celów prywatnych należy rozpoznać podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych przychód w wysokości ustalonej w oparciu o wyżej wskazane normy prawne.

Przy czym, w przypadku, jeśli – jak wskazano w opisie sprawy – z uwagi na specyfikę działalności Spółki, czyli gdy np. należy dokonać kontroli w miejscach, gdzie Spółka świadczy działalność w godzinach nocnych, czy też kiedy zachodzi konieczność podróży służbowej poza siedzibę Spółki wymagającą wyjazdu poza godzinami pracy, wyrażana jest zgoda, aby pracownik garażował auto w miejscu swojego zamieszkania, to u pracownika realizującego to polecenie służbowe, nie powstaje przychód z nieodpłatnych świadczeń, wskazanych wyżej cytowanymi przepisami. W takim bowiem przypadku, działanie na polecenie pracodawcy nie jest realizacją celu prywatnego.

Stąd zatem nie można zgodzić się ze stwierdzeniem Wnioskodawcy, że żaden z pracowników, który ma dostęp do samochodu służbowego, nie będzie osiągał przychodu z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych.

Prawidłowym jest bowiem stanowisko uznające, że przychód – w sposób bezwzględny – nie powstaje tylko u tych pracowników, którzy w ogóle nie korzystają dla celów prywatnych z samochodów służbowych. Natomiast u pracowników, którzy korzystają z tych samochodów dla celów prywatnych – a tak jest w przypadku pracowników Zarządu Spółki, przychód powstanie w przypadku, gdy odpłatność za korzystanie z tego samochodu będzie niższa niż wartość ustalona w oparciu o art. 12 ust. 2a i 2b. Wysokość tego przychodu należy ustalić w oparciu o art. 12 ust. 2c ww. ustawy.

Jednocześnie tut. Organ zauważa, że przedstawiając opis sprawy Wnioskodawca wskazał, iż pracownicy mający samochody do dyspozycji mają zakaz używania ich do celów prywatnych, Spółka nie jest jednak w stanie skontrolować, czy incydentalnie nie zdarzy się, aby któryś z pracowników nie skorzystał z samochodu do celów prywatnych w trakcie wykonywania obowiązków służbowych.

Wobec takich informacji wskazuje się, że zdiagnozowanie w wyniku kontroli faktu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych nie wyłącza pracodawcy z odpowiedzialności za prawidłowość ciążących na nim, a wynikających z przepisów ustawy o podatku dochodowym obowiązków, tj. konieczności – w przypadku korzystania przez pracowników z powierzonych im samochodów służbowych na cele prywatne – ustalenia wynikającego z treści wyżej cytowanych przepisów art. 12 ust. 2a-2c przychodu, a w konsekwencji poboru należnych zaliczek na podatek dochodowy.

Natomiast w odniesieniu do pyt. 2 tut. Organ wskazuje, że norma określona w treści art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obejmuje wyłącznie udostępnienie samochodu do celów prywatnych. Zatem nieodpłatne świadczenie pracodawcy polegające na umożliwieniu wykorzystania zakupionego paliwa do celów prywatnych pracownika jest odrębnym świadczeniem, którego wartość należy określić w oparciu o art. 12 ust. 2 i 3 ww. ustawy.

Jak wynika z opisu sprawy wszelkie koszty związane z utrzymaniem samochodów służbowych, a w szczególności paliwa i opłat eksploatacyjnych ponosi Spółka.

Wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców - jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy (art. 12 ust. 2 ww. ustawy).

Natomiast wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania (art. 11 ust. 2 ww. ustawy).

Stosownie do art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Dlatego też w sytuacji, gdy pracodawca zdecyduje się dodatkowo pokrywać wydatki pracownika na paliwo wykorzystywane w innych celach niż służbowych, wówczas wartość tego paliwa będzie stanowić opodatkowany przychód pracownika ze stosunku pracy.

W konsekwencji, Spółka jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych będzie zobowiązana do ustalenia przychodu po stronie pracownika i tym samym pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Zgodnie bowiem z treścią art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Mając na uwadze powyższe wyjaśnienia, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Jednocześnie informuje się, że wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług zostanie rozstrzygnięty odrębnym pismem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.