Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/4511-1-90/15-2/AA
z 10 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 14 stycznia 2015 r. (data wpływu 23 stycznia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środka trwałego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 stycznia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środka trwałego.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Dnia 26 kwietnia 2002 r. firma nabyła nieruchomość - budynek magazynowo-biurowy wraz z gruntem. Przedmiot zakupu został zaliczony jako środek trwały i zamortyzowany w całości.

Wspólnicy spółki cywilnej zamierzają ją zlikwidować i podzielić majątek po połowie, 1/2 nieruchomości chciałby nabyć jeden ze wspólników i tym samym stać się właścicielem całej nieruchomości, a następnie amortyzować tę część jako środek trwały w ramach prowadzonej przez siebie jednoosobowej firmy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy nowy właściciel, a jednocześnie uprzedni wspólnik może skorzystać z prawa do odpisu amortyzacyjnego od 1/2 części nabytej nieruchomości?

Zdaniem Wnioskodawcy, uzasadnione jest skorzystanie z prawa do odpisu amortyzacyjnego od 1/2 wartości nieruchomości, ponieważ, jako wspólnik z udziałem 50% skorzystał z kosztów amortyzacji w 50%. Pozostałe 50% stanowiły koszty uzyskania drugiego wspólnika.

Nieskorzystanie przy obecnym nabyciu z kosztów amortyzacji naruszy zasady równego traktowania obywateli, ponieważ gdyby tę nieruchomość nabyła osoba trzecia prawo do amortyzacji budynku nie budziłoby wątpliwości prawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do treści art. 22a ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów (art. 22c pkt 1 ww. ustawy).

Składnik majątku może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres używania tego składnika na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
• składnik ten jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1 ww. ustawy.
  
  

Zgodnie z art. 22g ust. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w razie zmiany formy prawnej, a także połączenia albo podziału podmiotów dokonywanych na podstawie odrębnych przepisów - wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustala się w wysokości wartości początkowej określonej w ewidencji (wykazie) podmiotu o zmienionej formie prawnej, podzielonego albo połączonego. Zasadę tę stosuje się odpowiednio do spółek niebędących osobami prawnymi.

Treść art. 22g ust. 13 ww. ustawy, przepis ust. 12 stosuje się odpowiednio w razie:

1. podjęcia działalności przez podmiot po przerwie trwającej nie dłużej niż 3 lata,
2. zmiany formy prawnej prowadzonej działalności, polegającej na połączeniu lub podziale dotychczasowych podmiotów albo zmianie wspólników spółki niebędącej osobą prawną,
3. (uchylony)
4. (uchylony)
5. zmiany działalności wykonywanej samodzielnie przez jednego z małżonków na działalność wykonywaną samodzielnie przez drugiego z małżonków

– jeżeli przed przerwą lub zmianą składniki majątku były wprowadzone do ewidencji (wykazu).

Podmioty powstałe w wyniku zmiany formy prawnej, podziału albo połączenia podmiotów, o których mowa w art. 22g ust. 12 lub 13, dokonują odpisów amortyzacyjnych z uwzględnieniem dotychczasowej wysokości odpisów oraz kontynuują metodę amortyzacji przyjętą przez podmiot o zmienionej formie prawnej, podzielony albo połączony, z uwzględnieniem art. 22i ust. 2-7 (art. 22h ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że wspólnicy spółki cywilnej zamierzają ją zlikwidować i podzielić majątek po połowie, 1/2 nieruchomości - zamortyzowanej w całości - jeden ze wspólników chciałby nabyć i tym samym stać się właścicielem całej nieruchomości, a następnie amortyzować tę część jako środek trwały w ramach prowadzonej przez siebie jednoosobowej firmy.

Dla ustalenia wysokości odpisów amortyzacyjnych od środka trwałego używanego przez uprzedniego wspólnika w jednoosobowej działalności gospodarczej należy zastosować zasadę kontynuacji wynikającą z art. 22g ust. 12 i ust. 13 oraz art. 22h ust. 3 ww. ustawy.

W jednoosobowej działalności gospodarczej wspólnik będzie wykorzystywał środek trwały wykorzystywany wcześniej w działalności spółki cywilnej. Konsekwencją powyższego jest konieczność odpowiedniego postępowania na gruncie prawa podatkowego ze składnikami majątku – środkami trwałymi zarówno pod względem metody amortyzacji, stawki amortyzacji jak i przede wszystkim ustalenia wartości początkowej.

Należy podkreślić, że podmiotem podatku dochodowego jest osoba fizyczna, a nie spółka cywilna. Dlatego też, niczym nieuzasadnione byłoby preferowanie podatnika (osoby fizycznej), który faktycznie kontynuuje działalność gospodarczą (wcześniej jako wspólnik spółki cywilnej, a następnie prowadząc jednoosobową działalność gospodarczą) i umożliwienie mu dokonywania niejako „od początku” amortyzacji tego samego środka trwałego, od którego już raz dokonywał odpisów amortyzacyjnych, działając w ramach spółki cywilnej. W ten sposób, poprzez nowe odpisy amortyzacyjne, sztucznie tworzone byłyby koszty uzyskania przychodu.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że uprzedni wspólnik, który najpierw amortyzował przedmiotową nieruchomość w ramach spółki cywilnej, a następnie zamierza wprowadzić ją do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej, powinien kontynuować amortyzację z uwzględnieniem dotychczasowych odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z powołanym art. 22g ust. 12 i ust. 13 ww. ustawy. Z uwagi na fakt, że nieruchomość w spółce cywilnej została już całkowicie zamortyzowana, podatnik nie ma możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych od przedmiotowej nieruchomości.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.