Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/4511-207/15-19/MS1
z 21 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 26 czerwca 2014 r. (data wpływu 12 lutego 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 3 kwietnia 2015 r. (data nadania 9 kwietnia 2015 r., data wpływu 10 kwietnia 2015 r.) oraz pismem z dnia 20 kwietnia 2015 r. (data nadania 22 kwietnia 2015 r., data wpływu 24 kwietnia 2015 r.) na wezwanie z dnia 13 kwietnia 2015 r. (data nadania 14 kwietnia 2015 r., data doręczenia 16 kwietnia 2015 r.) oraz pismem z dnia 12 maja 2015 r. (data nadania 15 maja 2015 r., data wpływu 18 maja 2015 r.) na wezwanie z dnia 8 maja 2015 r. (data nadania 8 maja 2015 r., data doręczenia 11 maja 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 lutego 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości. Pismem z dnia 3 kwietnia 2015 r. (data wpływu 10 kwietnia 2015 r.) Wnioskodawca uzupełnił przedmiotowy wniosek. W ww. piśmie Wnioskodawca sformułował pytanie mające być przedmiotem interpretacji. Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 13 kwietnia 2015 r. Nr IPPB4/4511-207/15-7/MS1 tut. organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku.Pismem z dnia 20 kwietnia 2015 r. (data nadania 22 kwietnia 2015 r., data wpływu 24 kwietnia 2015 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie. W związku z dalszymi wątpliwościami tut. organ pismem z dnia 8 maja 2015 r. Nr IPPB4/4511-207/15-13/MS1 wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego. Pismem z dnia 12 maja 2015 r. (data nadania 15 maja 215 r., data wpływu 18 maja 2015 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

1. Nieruchomość, uregulowana w Księdze Wieczystej prowadzonej przez Sąd Rejonowy znajdowała się na terenie objętym działaniem dekretu z dnia 26 października 1945 o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta. W jego myśl wszystkie grunty leżące w granicach miasta przeszły na własność Gminy miasta (art. l).
2. Następnie powyższy grunt stał się w dniu 27 maja 1990 r. własnością Gminy, co zostało potwierdzone stosownymi decyzjami Wojewody. Na podstawie ustawy z dnia 15 marca 2002 r. o ustroju miasta nieruchomość stała się własnością Miasta.
3. Objęcie w posiadanie przez Gminę powyższego gruntu nastąpiło w dniu 11 kwietnia 1949 r. Zgodnie z istniejącą dokumentacją do czasu wejścia w życie powyższego dekretu, właścicielami gruntu byli S.. i J.. S.. W dniu 16 maja 1947 r. do Sądu Okręgowego Wydział Hipoteczny, wpłynął wniosek o przepisanie uprawnień do powyższej nieruchomości na rzecz małżonków K. i M. S., poprzedników prawnych Wnioskodawcy.
4. W dniu 13 kwietnia 1949 r. następcy prawni dawnych właścicieli, na podstawie przepisów dekretu z 1945 r. złożyli wniosek o przyznanie im, za symbolicznym czynszem, prawa własności czasowej, który dopiero Decyzją Prezydenta Miasta z dnia 24 listopada 2011 r. został rozpatrzony i na jej podstawie grunt ten został oddany w użytkowanie wieczyste, po czym Decyzją Zarządu Dzielnicy Miasta . prawo użytkowania wieczystego zostało przekształcone w Prawo własności.
5. Sąd Rejonowy dla miasta Wydział III Cywilny postanowieniem z dnia 15 listopada 1988 r. stwierdził, że spadek po K. S., nabyła żona M. S. oraz dzieci E. Ł., G. S., R. S. oraz J. S..
6. Sąd Rejonowy dla miasta Wydział II Cywilny postanowieniem z dnia 31 sierpnia 2005 r. stwierdził, że spadek po M. S., nabyły jej dzieci E. Ł., G. S., R. S.i oraz J. S.. Jak z powyższego wynika, Wnioskodawca jest następcą prawnym dawnych właścicieli.
7. W dniu 9 kwietnia 2014 r. nieruchomość została zbyta na rzecz osób trzecich.
   
   

Pismem z dnia 20 kwietnia 2015 r. Wnioskodawca uzupełnił stan faktyczny poprzez wskazanie, że małżonkowie K. i M. S. prawa do przedmiotowej nieruchomości nabyli na podstawie umowy kupna sprzedaży.

Pismem z dnia 12 maja 2015 r. Wnioskodawca uzupełnił stan faktyczny o następujące informacje.

Umowa w oddanie na rzecz Wnioskodawcy przedmiotowej nieruchomości we współużytkowanie wieczyste została zawarta w dniu 17 kwietnia 2013 r. Była ona sporządzona w formie aktu notarialnego Repertorium przez Notariusz .

Umowa kupna sprzedaży na podstawie której K. i M. S. nabyli przedmiotową nieruchomość została zawarta w dniu 9 maja 1947 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy w opisanym stanie faktycznym (tj. w sytuacji gdy własność i posiadanie nieruchomości przy ul. Z., uregulowanej w Księdze Wieczystej prowadzonej przez Sąd Rejonowy, zostały utracone na skutek działania dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta, a następnie, na skutek decyzji Prezydenta Miasta . z dnia 24 listopada 2011 r. grunt ten został oddany w użytkowanie wieczyste, po czym Decyzją Zarządu Dzielnicy Miasta . prawo użytkowania wieczystego zostało przekształcone w Prawo własności, które zostało umową kupna sprzedaży z dnia 9 kwietnia 2014 r. zbyte na rzecz osoby trzeciej), należy uznać, że objęcie przez Wnioskodawcę udziału w powyższej nieruchomości na podstawie Decyzji Prezydenta z 2011 r. i zawartej na jej podstawie umowie o oddaniu gruntu w użytkowane wieczyste, które potem zostało przekształcone w prawo własności, nie jest nabyciem w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt . 8 lit. a Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co rodzić mogłoby powstanie obowiązku podatkowego w przypadku zbycia tak objętego udziału przed upływem lat 5 od daty nabycia, licząc od końca roku kalendarzowego kiedy takie zdarzenie miało miejsce?

Zdaniem Wnioskodawcy.

W związku z powyższym Wnioskodawca stoi na stanowisku, że objęcie przez niego udziału w powyższej nieruchomości na podstawie Decyzji Prezydenta z 2011 r. i zawartej na jej podstawie umowie o oddaniu gruntu w użytkowane wieczyste, które potem zostało przekształcone w prawo własności, nie jest nabyciem w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt . 8 lit. a Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co rodzić mogłoby powstanie obowiązku podatkowego w przypadku zbycia tak objętego udziału przed upływem lat 5 od daty nabycia, licząc od końca roku kalendarzowego kiedy takie zdarzenie miało miejsce.

1. Kluczową kwestią jest rozstrzygnięcie od kiedy ów 5 letni termin, w przypadku Wnioskodawcy, rozpoczął swój bieg. Nieruchomość stała się własnością Miasta z chwilą wejścia w życie Dekretu z 1945 r. Poprzednicy prawni mieli uprawnienie do przyznania im własności czasowej ( jako dotychczasowi właściciele) już w tym dniu i tylko zaistnienie przesłanek negatywnych, wymienionych enumeratywnie w tym akcie prawnym, mogło pozbawić ich tego prawa.
2. Rozwiązanie powyższe miało charakter rekompensacyjny za pozbawienie dotychczasowego tytułu własności. Do tego należy uznać, że Decyzja o ustanowieniu na rzecz poprzedników prawnych użytkowania wieczystego (prawo własności czasowej) winna być podjęta

1. Kluczową kwestią jest rozstrzygnięcie od kiedy ów 5 letni termin, w przypadku Wnioskodawcy, rozpoczął swój bieg. Nieruchomość stała się własnością Miasta z chwilą wejścia w życie Dekretu z 1945 r. Poprzednicy prawni mieli uprawnienie do przyznania im własności czasowej ( jako dotychczasowi właściciele) już w tym dniu i tylko zaistnienie przesłanek negatywnych, wymienionych enumeratywnie w tym akcie prawnym, mogło pozbawić ich tego prawa.
   
2. Rozwiązanie powyższe miało charakter rekompensacyjny za pozbawienie dotychczasowego tytułu własności. Do tego należy uznać, że Decyzja o ustanowieniu na rzecz poprzedników prawnych użytkowania wieczystego (prawo własności czasowej) winna być podjęta z zachowaniem terminów przewidzianych w Kodeksie postępowania administracyjnego max. 60 dni od daty złożenia wniosku) i do tego przy założeniu, że nie kreowała ona prawa o nieruchomości a jedynie przywracała stosunki własnościowe sprzed wejścia w życie Dekretu. W związku z tym nie stanowi ona nabycia nieruchomości w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
   
3. Konsekwencją takiego stanu rzeczy jest stwierdzenie, że nabycie uprawnień do udziału nieruchomości powyżej opisanej przez Wnioskodawcę, nastąpiło w dniu otwarcia spadku o rodzicach (tj. w chwili ich śmierci), potwierdzonych Postanowieniami Sądu dnia 15 listopada 1988 r. i 3 listopada 2005 r. (orzeczenia te mają charakter deklaratoryjny).
   
4. W związku z tym, zbycie udziału w nieruchomości Umową z dnia 9 kwietnia 2014 r. nastąpiło po upływie 5 lat od końca roku kalendarzowego, w którym Wnioskodawca nabył powyższą nieruchomość. Dlatego też nie rodzi ono obowiązku zapłaty zryczałtowanego podatku dochodowego.
   
   
   

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisami art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Podkreślić należy, że przepis cytowanego wyżej art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych formułuje generalną zasadę, że nie płaci się podatku dochodowego, jeśli od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości lub ich części lub udziału w nieruchomości oraz prawa użytkowania wieczystego gruntów upłynęło 5 lat. W związku z tym, jeśli od końca roku, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości lub ich części lub udziału w nieruchomości oraz prawa użytkowania wieczystego upłynęło 5 lat, sprzedaż tej nieruchomości oraz prawa użytkowania wieczystego nie podlega w ogóle opodatkowaniu.

Jak z powyższego wynika, dla opodatkowania przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości podatkiem dochodowym od osób fizycznych istotne znaczenie ma data nabycia nieruchomości, bądź udziału w niej.

Prawo własności w systemie prawnym jest traktowane jako prawo o najszerszej treści i w porównaniu z innymi prawami, jako prawo najsilniejsze w stosunku do rzeczy. Własność jest bezterminowym prawem – trwa tak długo, jak długo istnieje rzecz, która jest przedmiotem własności.

Prawo użytkowania wieczystego jest silnym prawem rzeczowym, lokującym się w hierarchii tych praw bezpośrednio po prawie własności, a przed ograniczonymi prawami rzeczowymi, co pozwala na potraktowanie ustanowienia użytkowania wieczystego jako swoistej restytucji stosunków własnościowych.

Zgodnie z art. 922 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121) – spadek to prawa i obowiązki zmarłego wynikające ze stosunków cywilnoprawnych, które z chwilą jego śmierci przechodzą na następców prawnych. W myśl art. 924 Kodeksu cywilnego – spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 Kodeksu cywilnego). Oznacza to, że z chwilą śmierci należące do spadkodawcy prawa i obowiązki przechodzą na jedną lub kilka osób.

Oddanie w użytkowanie wieczyste „gruntu warszawskiego” skomunalizowanego dekretem z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta (Dz. U. Nr 50, poz. 279, z późn. zm.), w wypadku spełnienia przesłanek przewidzianych w tym akcie prawnym przez ubiegającego się o to dotychczasowego właściciela tego gruntu lub jego następców prawnych, miało niewątpliwie charakter rekompensacyjny.

Przepis art. 7 ust. 1 ww. dekretu przewidywał, że:

• dotychczasowy właściciel gruntu, prawni następcy właściciela, będący w posiadaniu gruntu, lub osoby prawa jego reprezentujące, mogą w ciągu 6 miesięcy od dnia objęcia w posiadanie gruntu przez gminę zgłosić wniosek o przyznanie na tym gruncie jego dotychczasowemu właścicielowi prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną;
  
• gmina uwzględni wniosek, jeżeli korzystanie z gruntu przez dotychczasowego właściciela da się pogodzić z przeznaczeniem gruntu według planu zabudowania, a jeżeli chodzi o osoby prawne – ponadto, gdy użytkowanie gruntu zgodnie z jego przeznaczeniem w myśl planu zabudowania nie pozostaje w sprzeczności z zadaniami ustawowymi lub statutowymi tej osoby prawnej;
  
• w razie uwzględnienia wniosku gmina ustali, czy przekazanie gruntu nastąpi tytułem wieczystej dzierżawy, czy na prawie zabudowy, oraz określi warunki, pod którymi umowa może być zawarta;
  
• w przypadku nieuwzględnienia wniosku, gmina zaofiaruje uprawnionemu, w miarę posiadania zapasu gruntów - na tych samych warunkach dzierżawę wieczystą gruntu równej wartości użytkowej, bądź prawo zabudowy na takim gruncie;
  
• w razie niezgłoszenia wniosku, przewidzianego w ust. 1, lub nieprzyznania z jakichkolwiek innych przyczyn dotychczasowemu właścicielowi wieczystej dzierżawy albo prawa zabudowy, gmina obowiązana jest uiścić odszkodowanie w myśl art. 9.
  
  
  

Jak wynika z przytoczonej regulacji, prawodawcy niewątpliwie chodziło o zrekompensowanie dotychczasowym właścicielom (ich następcom prawnym) przejścia na własność miasta gruntów stanowiących dotąd ich własność. W dekrecie od razu uregulowano kwestię stosownych rekompensat. Odzyskanie prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną (art. 7 ust. 1 dekretu, obecnie prawa wieczystego użytkowania) było ustawowo zagwarantowaną formą rekompensaty.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest spadkobiercą K. i M. S. (rodziców). Na mocy postanowień sądu z 1988 r. i 2005 r. Wnioskodawca nabył w drodze spadkobrania po rodzicach udział w prawach do przedmiotowej nieruchomości. Rodzice Wnioskodawc prawa do przedmiotowej nieruchomości – gruntu, objętej działaniem Dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze miasta stołecznego Warszawy – nabyli na podstawie umowy kupna sprzedaży zawartej w dniu 9 maja 1947 r. Do czasu wejścia w życie dekretu właścicielami gruntu byli Stanisław i Józefa S. Decyzją Prezydenta Miasta . z dnia 24 listopada 2011 r. przedmiotowy grunt został oddany w użytkowanie wieczyste, po czym decyzją Zarządu Dzielnicy ... Miasta . prawo użytkowania wieczystego przekształcone zostało w prawo własności. Oddanie we współużytkowanie wieczyste na rzecz Wnioskodawcy nastąpiło na podstawie aktu notarialnego sporządzonego w dniu 17 kwietnia 2013 r.

W świetle powyższego, stwierdza się, że w przedmiotowej sprawie nie doszło do restytucji wcześniej panujących stosunków prawnorzeczowych. Wnioskodawca nie był w przeszłości właścicielem, ani spadkobiercą właścicieli skomunalizowanej nieruchomości warszawskiej. Wnioskodawca prawa i roszczenia do przedmiotowej nieruchomości nabyła w spadku po rodzicach – K. i M. S., którzy nabyli prawa do przedmiotowej nieruchomości w dniu 9 maja 1947 r., w wyniku umowy kupna sprzedaży od osób, które były właścicielami do momentu objęcia dekretem. W 1949 r. następcy prawni dawnych właścicieli złożyli wniosek o przyznanie im, za symbolicznym czynszem prawa własności czasowej.

Na tej podstawie Wnioskodawca stał się podmiotem uprawnionym, na podstawie przepisów dekretu, do żądania ustanowienia i oddania w użytkowanie wieczyste gruntu. W znaczeniu prawnym dopiero ustanowienie na rzecz Wnioskodawcy użytkowania wieczystego nieruchomości stanowi nabycie prawa użytkowania wieczystego.

Przechodząc na grunt przepisów prawa podatkowego, ustanowienie na rzecz Wnioskodawcy prawa użytkowania wieczystego nieruchomości stanowi jej nabycie w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co znajduje odzwierciedlenie, np. w wyroku WSA w Warszawie z dnia 29 września 2006 r., sygn. akt III SA/Wa 1541/06.

Po umownym ustanowieniu na jej rzecz prawa użytkowania wieczystego nieruchomości w 2013 r., a następnie przekształceniu prawa użytkowania wieczystego nieruchomości w prawo własności – w 2014 roku, Wnioskodawca zbył odpłatnie udział w przedmiotowej nieruchomości.

Użytkowanie wieczyste jest prawem rzeczowym, którego przedmiotem może być grunt stanowiący własność Skarbu Państwa, gminy lub związku międzygminnego. Jest to prawo na rzeczy cudzej, jednak zakres i sposób określenia treści tego prawa zbliża je bardziej do prawa własności, niż praw rzeczowych ograniczonych. Ponadto, na podstawie wyraźnych odesłań w art. 234 i 237 ustawy Kodeks cywilny, do ww. prawa stosuje się odpowiednio przepisy o własności nieruchomości. Z powyższych względów prawo użytkowania wieczystego nie zostało wymienione w art. 244 ww. ustawy, wśród innych praw rzeczowych ograniczonych, lecz zostało uregulowane odrębnie, jako tytuł II księgi drugiej Kodeksu cywilnego.

Granice prawa użytkowania wieczystego są wyznaczane przez ustawy, zasady współżycia społecznego oraz umowę o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste. Uprawnienie do wyłącznego korzystania z gruntu przez użytkownika wieczystego gruntu jest skuteczne wobec osób trzecich, a także właściciela gruntu, chyba że umowa o której mowa wyżej zawiera odrębne uregulowania dotyczące uprawnień właściciela.

Użytkowanie wieczyste jest prawem zbywalnym, podlega dziedziczeniu oraz egzekucji. Użytkownik wieczysty może więc rozporządzać swoim prawem zarówno w drodze czynności prawnej inter vivos, jak i mortis causa – za życia i na wypadek śmierci. Nie można być natomiast jednocześnie właścicielem i użytkownikiem wieczystym gruntu, ponieważ nabycie prawa własności przez użytkownika wieczystego gruntu prowadzi do wygaśnięcia użytkowania wieczystego.

Możliwe jest jednak przekształcenie prawa użytkowania wieczystego, przysługującej osobie fizycznej będącej dotychczasowym użytkownikiem wieczystym, w prawo własności.

Mając na uwadze przywołane przepisy prawa, stwierdzić należy, że za datę nabycia nieruchomości od której liczony jest 5–letni termin, określony w przepisie art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie można uznać momentu przekształcenia prawa wieczystego użytkowania w prawo własności. Jest to bowiem tylko zmiana formy prawnej faktycznego prawa do nieruchomości. Nabycie prawa do nieruchomości nastąpi w dacie nabycia prawa użytkowania wieczystego nieruchomości, tj. w dacie zawarcia aktu notarialnego ustanowienia na rzecz Wnioskodawcy użytkowania wieczystego opisanego gruntu.

W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca wskazał, że oddanie we współużytkowanie wieczyste na rzecz Wnioskodawcy nastąpiło na podstawie aktu notarialnego sporządzonego w dniu 17 kwietnia 2013 r. Zatem za datę nabycia przez Wnioskodawcę udziału w przedmiotowej nieruchomości należy uznać 2013 rok.

W wyniku powyższego rozpatrując skutki podatkowe tej sprzedaży należy wziąć pod uwagę przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2009 r.

Ustawą z dnia 6 listopada 2008 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 209, poz. 1316) zmieniono zasady opodatkowania przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w cytowanym wyżej art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w ten sposób, że zgodnie z art. 8 ust. 1 tej ustawy do przychodu (dochodu) z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit a)-c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nabytych lub wybudowanych (oddanych do użytkowania) w okresie od dnia 1 stycznia 2007 r. do 31 grudnia 2008 r. stosuje się zasady określone w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2008 r. Natomiast do przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości nabytych od dnia 1 stycznia 2009 r. zastosowanie mają przepisy obowiązujące od dnia 1 stycznia 2009 r.

Stosownie do art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej.

W myśl art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2009 roku od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku. Zgodnie z treścią art. 30e ust. 2 ww. ustawy podstawą obliczenia podatku jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonych zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Przychodem ze sprzedaży jak wskazano powyżej jest cena pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia.

Koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie jej posiadania (art. 22 ust. 6c ww. ustawy).

Zgodnie z art. 22 ust. 6c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania.

Nadto, zgodnie z art. 22 ust. 6e ww. ustawy wysokość nakładów, o których mowa powyżej, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych.

W myśl art. 30e ust. 4 ww. ustawy po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3, wykazać:

1. dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
2. dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.
   
   

Należy jednakże zauważyć, że w myśl art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są dochody z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 30e, w wysokości, która odpowiada iloczynowi tego dochodu i udziału wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe w przychodzie z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, jeżeli począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, przychód uzyskany ze zbycia tej nieruchomości lub tego prawa majątkowego został wydatkowany na własne cele mieszkaniowe; udokumentowane wydatki poniesione na te cele uwzględnia się do wysokości przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych.

Cele mieszkaniowe, których sfinansowanie przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych uprawnia do skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania, wymienione zostały w art. 21 ust. 25 cytowanej ustawy.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że odpłatne zbycie gruntu dokonane w 2014 roku – tj. przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym ustanowiono na rzecz Wnioskodawcy prawo użytkowania wieczystego nieruchomości, tj. wydano na jego rzecz ostateczną decyzję administracyjną w formie aktu notarialnego o ustanowieniu prawa użytkowania wieczystego gruntu, stanowi źródło przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegające opodatkowaniu 19% podatkiem dochodowym na zasadach określonych w art. 30e ustawy, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2009 r. Jednakże należy wskazać, że dochód ten może korzystać ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w części w jakiej zostanie wydatkowany, nie później niż w okresie 2 lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpił odpłatne zbycie na cele mieszkaniowe, określone w art. 21 ust. 25.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.