Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/4511-180/15-4/SJ
z 7 lipca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w związku z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643), Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 23 marca 2015 r. (data wpływu 27 marca 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 17 czerwca 2015 r. (data wpływu 22 czerwca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od środka trwałego dofinansowanego dotacją – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 marca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wniosek nie spełniał wymogów, określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613), w związku z czym pismem z dnia 10 czerwca 2015 r., Nr IPTPB1/4511-180/15-2/SJ, wezwano Wnioskodawcę, na podstawie art. 169 § 1 i § 2 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia. Wezwanie wysłane zostało w dniu 10 czerwca 2015 r. (data doręczenia 15 czerwca 2015 r.). Uzupełnienie wniosku wpłynęło w dniu 22 czerwca 2015 r. (data nadania 19 czerwca 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny (ostatecznie przedstawiony w uzupełnieniu wniosku):

Wnioskodawca jest osobą prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie telekomunikacji bezprzewodowej, z wyłączeniem telekomunikacji satelitarnej. Wnioskodawca prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów i rozlicza się na zasadach ogólnych, według stawki liniowej. Jest małym podatnikiem i podatnikiem podatku od towarów i usług. W 2013 r. przychód ze sprzedaży Wnioskodawcy wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług nie przekroczył kwoty 1 200 000 Euro.

Wnioskodawca realizuje projekt z działania POIG 8.4 – zapewnienie dostępu do internetu na etapie „Ostatniej Mili” Programu Innowacyjna Gospodarka, w ramach którego zakupuje urządzenia teletechniczne.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej w 2014 r. zakupił urządzenia teletechniczne i inne urządzenia na łączną kwotę 135 300 zł.

W sierpniu 2014 r. Wnioskodawca zakupił urządzenie – jednostkę OLT o wartości 67 600 zł – finansując je częściowo ze środków z pozyskanej dotacji (70%), a częściowo ze środków własnych, a także środków pozyskanych z kredytu (30% wartości urządzenia teletechnicznego). Wnioskodawca przyjął urządzenie do użytkowania i wprowadził do ewidencji środków trwałych w sierpniu oraz skorzystał z jednorazowej amortyzacji w kwocie 20 280 zł – w tym samym miesiącu.

W grudniu 2014 r. Wnioskodawca zakupił urządzenie – jednostkę OLT o wartości: 67 700 zł – finansując je częściowo ze środków z pozyskanej dotacji (70%), a częściowo ze środków własnych, a także środków pozyskanych z kredytu (30% wartości urządzenia teletechnicznego). Wnioskodawca przyjął urządzenie do użytkowania i wprowadził do ewidencji środków trwałych w grudniu oraz skorzystał z jednorazowej amortyzacji w kwocie: 20 310 zł – w tym samym miesiącu.

Powyższe środki trwałe mieszczą się w grupie 3-8 klasyfikacji środków trwałych, dlatego Wnioskodawca skorzystał z możliwości jednorazowego odpisu amortyzacyjnego na podstawie art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W 2014 r. limit jednorazowych odpisów amortyzacyjnych wynosił 211 000 zł.

Wnioskodawca stosownie do treści art. 22k ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych skorzystał z jednorazowej amortyzacji, która stanowi pomoc de minimis udzieloną w zakresie i na zasadach określonych w aktach prawa wspólnotowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku):

Czy zgodnie z art. 22k ust. 7 i 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych Wnioskodawca miał prawo skorzystać z jednorazowej amortyzacji zakupionych środków trwałych, w części wartości środków trwałych, która nie została sfinansowana otrzymaną dotacją?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie przedstawionym w uzupełnieniu wniosku), miał prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu koszty zakupionych środków trwałych, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym, w postaci jednorazowej amortyzacji, w myśl art. 22k ust. 7 i 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w części wartości środków trwałych, która nie została sfinansowana otrzymaną dotacją.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do treści art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zasady amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych określone zostały w przepisach art. 22a-22o ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 22a ust. 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

–o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Tak więc, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi spełniać następujące warunki:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
  

• być nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,
  

• być kompletnym i zdatnym do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  

• przewidywany okres używania musi być dłuższy niż rok,
  

• musi być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1.
  
  

Stosownie do art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Istotnym jest zatem, aby podatnik wybraną metodę stosował do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Na metodę amortyzacji podatnik musi się zdecydować przed rozpoczęciem odpisów amortyzacyjnych.

Przepis art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

W myśl art. 22k ust. 7 ww. ustawy, podatnicy w roku podatkowym, w którym rozpoczęli działalność, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Z treści tej regulacji wynika, że możliwość skorzystania z tzw. jednorazowej amortyzacji przysługuje:

• podatnikom rozpoczynającym działalność, z wyjątkiem utworzonych w sposób określony w art. 22k ust. 11 powołanej ustawy, w ich pierwszym roku podatkowym, oraz
  

• małym podatnikom, czyli - w myśl art. 5a pkt 20 tej ustawy - podatnikom, u których wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 1 200 000 euro, przy czym przeliczenia tej wyrażonej w euro kwoty dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października poprzedniego roku podatkowego, w zaokrągleniu do 1 000 zł.
  
  

W 2014 r. za małego podatnika był uznawany podmiot, u którego przychód brutto ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) za 2013 r. nie przekroczył kwoty 5 068 000 zł, wg wyliczenia: średni kurs euro ogłoszony przez Narodowy Bank Polski na dzień 1 października 2013 r. (zgodnie z tabelą kursów NBP z dnia 1 października 2013 r. Nr 190/A/NBP/2013) wynosił 4,2230 zł x 1 200 000 = 5 067 600 zł, w zaokrągleniu 5 068 000 zł.

Z zastosowaniem tej szczególnej metody, mogą być amortyzowane środki trwałe zaliczone do grupy 3-8 Klasyfikacji Środków Trwałych, niebędące samochodami osobowymi, w roku podatkowym, w którym zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Stosownie natomiast do art. 22k ust. 8 tej ustawy, podatnicy mogą dokonywać odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w ust. 7, nie wcześniej niż w miesiącu, w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, lub stosować zasady określone w art. 22h ust. 4. Od następnego roku podatkowego podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych zgodnie z ust. 1 lub art. 22i; suma odpisów amortyzacyjnych, w tym dokonanych w pierwszym roku podatkowym oraz niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 22 ust. 1, nie może przekroczyć wartości początkowej tych środków trwałych.

W myśl art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Z powyższej regulacji wynika, że amortyzując środek trwały podatnik może dokonać jednorazowego odpisu amortyzacyjnego już w miesiącu wprowadzenia tego środka do ewidencji bądź też dokonywać odpisów amortyzacyjnych w równych ratach co miesiąc albo co kwartał, albo jednorazowo na koniec roku podatkowego.

Łączna wartość odpisów amortyzacyjnych dokonanych z wykorzystaniem omawianej metody nie może przekroczyć w roku podatkowym równowartości kwoty 50 000 euro.

Ponadto, jak stanowi art. 22k ust. 9 omawianej ustawy, przy określaniu limitu, o którym mowa w ust. 7, nie uwzględnia się odpisów amortyzacyjnych od nieprzekraczającej 3 500 zł wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22f ust. 3.

Pomoc, o której mowa w ust. 7, stanowi pomoc de minimis udzielaną w zakresie i na zasadach określonych w bezpośrednio obowiązujących aktach prawa wspólnotowego dotyczących pomocy w ramach zasady de minimis (art. 22k ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zgodnie z art. 22k ust. 11 omawianej ustawy, przepisy ust. 7 nie mają zastosowania do podatnika rozpoczynającego prowadzenie działalności gospodarczej, który w roku rozpoczęcia tej działalności, a także w okresie dwóch lat, licząc od końca roku poprzedzającego rok jej rozpoczęcia, prowadził działalność samodzielnie lub jako wspólnik spółki niebędącej osobą prawną lub działalność taką prowadził małżonek tej osoby, jeżeli między małżonkami istniała w tym czasie wspólność majątkowa.

Stosownie do art. 22k ust. 12 ww. ustawy, przeliczenia na złote kwot, o których mowa w ust. 7, dokonuje się według średniego kursu euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski na pierwszy dzień roboczy października roku poprzedzającego rok podatkowy, w którym wystąpiły zdarzenia, o których mowa w tych przepisach, w zaokrągleniu do 1 000 zł.

Zatem dopuszczalny w 2014 r. limit jednorazowych odpisów amortyzacyjnych, stosownie do postanowień art. 22k ust. 7 i 12 ww. ustawy, wynosi 211 000 zł, wg wyliczenia: ww. kurs euro, tj. 4,2230 zł x 50 000 = 211 150 zł, w zaokrągleniu 211 000 zł.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jest osobą prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie telekomunikacji bezprzewodowej, z wyłączeniem telekomunikacji satelitarnej. Prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów i rozlicza się na zasadach ogólnych, według stawki liniowej. Jest małym podatnikiem i podatnikiem podatku od towarów i usług. W 2013 r. Jego przychód ze sprzedaży wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług nie przekroczył kwoty 1 200 000 Euro. Wnioskodawca realizuje projekt z działania POIG 8.4 – zapewnienie dostępu do internetu na etapie „Ostatniej Mili” Programu Innowacyjna Gospodarka, w ramach którego zakupuje urządzenia teletechniczne. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej w 2014 r. zakupił urządzenia teletechniczne i inne urządzenia na łączną kwotę 135 300 zł. W sierpniu 2014 r. Wnioskodawca zakupił urządzenie – jednostkę OLT o wartości 67 600 zł – finansując je częściowo ze środków z pozyskanej dotacji (70%), a częściowo ze środków własnych, a także środków pozyskanych z kredytu (30% wartości urządzenia teletechnicznego). Wnioskodawca przyjął urządzenie do użytkowania i wprowadził do ewidencji środków trwałych w sierpniu oraz skorzystał z jednorazowej amortyzacji w kwocie 20 280 zł – w tym samym miesiącu. W grudniu 2014 r. Wnioskodawca zakupił urządzenie – jednostkę OLT o wartości: 67 700 zł – finansując je częściowo ze środków z pozyskanej dotacji (70%), a częściowo ze środków własnych, a także środków pozyskanych z kredytu (30% wartości urządzenia teletechnicznego). Wnioskodawca przyjął urządzenie do użytkowania i wprowadził do ewidencji środków trwałych w grudniu oraz skorzystał z jednorazowej amortyzacji w kwocie: 20 310 zł – w tym samym miesiącu. Powyższe środki trwałe mieszczą się w grupie 3-8 klasyfikacji środków trwałych. Wnioskodawca skorzystał z możliwości jednorazowego odpisu amortyzacyjnego na podstawie art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na względzie przytoczone regulacje prawne, należy stwierdzić, że Wnioskodawcy - jako „małemu podatnikowi” w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – w przypadku środków trwałych dofinansowanych częściowo dotacją, które zostały zaliczone do rodzaju 3-8 Klasyfikacji Środków Trwałych - służy prawo dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego od wartości początkowej tych środków trwałych w danym okresie rozliczeniowym, po ich przyjęciu do używania.

Z uwagi na fakt, że zakup wymienionych środków trwałych był częściowo sfinansowany z dotacji, należy wskazać na treść art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 22a-22m, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Regulacja ta nakazuje wyłączać z kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne w tej części ich wartości początkowej, która odpowiada wydatkom, które zostały odliczone od podstawy opodatkowania lub zostały zwrócone w jakiejkolwiek formie.

Otrzymanie dotacji stanowi więc przesłankę do wydzielenia części odpisów amortyzacyjnych, odpowiadającej otrzymanemu zwrotowi nakładów na zakup/wytworzenie środka trwałego i nie zaliczania tak wydzielonej części odpisów do kosztów uzyskania przychodów.

Tym samym, odpisy amortyzacyjne od tej części ich wartości, która została sfinansowana dotacją, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

Podsumowując, w świetle przedstawionego stanu faktycznego oraz powołanych przepisów prawa stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawca spełnia kryteria „małego podatnika”, zakupione w sierpniu i grudniu 2014 r. jednostki OLT mieszczą się w grupie 3-8 Klasyfikacji Środków Trwałych, to ma możliwość zastosowania jednorazowego odpisu amortyzacyjnych od ww. środków trwałych. Do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca mógł zaliczyć wyłącznie tą część odpisu amortyzacyjnego, która dotyczyła nieobjętej dofinansowaniem wartości początkowej środków trwałych. Skoro Wnioskodawca przedmiotowe środki trwałe wprowadził do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w sierpniu i grudniu 2014 r., to w tych miesiącach mógł dokonać odpowiednio jednorazowego odpisu amortyzacyjnego.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Ponadto tutejszy Organ zastrzega, że rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych jest ocena prawna stanowiska Wnioskodawcy a nie ustalanie, czy faktycznie Wnioskodawca spełnia kryteria małego podatnika, i czy wysokość dokonanego przez Niego jednorazowego odpisu amortyzacyjnego mieści się w granicach limitu wynoszącego w 2014 r. 50 000 euro. Stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od zaistniałego w rzeczywistości, wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.