2015.02.20 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/443-1196/14-6/JK
z 20 lutego 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Powiatu przedstawione we wniosku z dnia 28 października 2014 r. (data wpływu 5 listopada 2014 r.) uzupełnionym pismem z 29 stycznia 2015 r. (data wpływu 2 lutego 2015 r.) oraz pismem z 17 lutego 2015 r. (data wpływu 19 lutego 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 listopada 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości. Wniosek uzupełniono w dniu 2 lutego 2015 r. oraz w dniu 19 lutego 2015 r. o doprecyzowanie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Powiat jest właścicielem działki położonej w (…), oznaczonej geodezyjnie nr 501/50 o powierzchni 0,0199 ha, zapisanej w księdze wieczystej. Przedmiotowa działka:

powstała w wyniku podziału działki oznaczonej nr 501/46 o powierzchni 0,1598 ha, zabudowanej budynkiem administracyjnym, w którym znajduje się A.; nabytej przez Powiat odpłatnie od Gminy, na podstawie umowy notarialnej z dnia 29 czerwca 2011 r.;
nie jest objęta żadnym obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego;
zgodnie z ustaleniami Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania Gminy działka znajduje się na terenie oznaczonym jako: tereny z wiodącą funkcją mieszkaniową;
nie jest objęta żadną decyzją o ustaleniu warunków zabudowy ani decyzją o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
w ewidencji gruntów i budynków oznaczona jest jako „inne tereny zabudowane - Bi”;
na części działki nr 501/50 znajduje się utwardzenie z kostki brukowej typu P., pozostała część to teren zieleni;
działka nie stanowi samodzielnej działki budowlanej;
część działki wykorzystywana jest obecnie (bezumownie) jako dojazd do stacji transformatorowej znajdującej się na sąsiedniej działce, przylegającej do działki nr 501/50, jak również do innej działki przylegającej, zabudowanej budynkiem mieszkalnym;
od dnia 25 sierpnia 2011 r., działka nr 501/46, z której powstała m. in. działka nr 501/50 będąca przedmiotem niniejszego wniosku znajdowała się w trwałym zarządzie A., za który A. uiszczał opłaty roczne;
w stosunku do działki nr 501/50 trwały zarząd został wygaszony decyzją Zarządu Powiatu, z uwagi na jej zbędność do wykonywania zadań statutowych jednostki, tj.: A.; pozostała, zabudowana część działki nr 501/46 oznaczona obecnie nr 501/51, nadal pozostaje w trwałym zarządzie.

Z uwagi na fakt, że działka nr 501/50 nie służy realizacji zadań własnych Powiatu, Powiat zamierza ją zbyć w drodze przetargu ograniczonego na rzecz jednego z właścicieli nieruchomości przylegających do działki nr 501/50.

Sprzedaż prawa własności nastąpi w oparciu o art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2014 r., poz. 518 z późn. zm.).

W uzupełnieniu do wniosku z 29 stycznia 2015 r. Powiat wskazał, że:

Utwardzenie z kostki brukowej znajdujące się na części działki nr 501/50 będzie również przedmiotem zbycia.
Grunt będący przedmiotem wniosku, po nabyciu przez Powiat, został oddany w trwały zarząd A. na podstawie decyzji administracyjnej w celu wykonywaj zadań statutowych.
A. nie był i nie jest podatnikiem podatku VAT.
Ponadto, po nabyciu ww. gruntu Powiat nie występował o stwierdzenie nadpłaty kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.
Ustawa Prawo budowlane nie definiuje pojęcia utwardzenia nawierzchni (utwardzenia z kostki brukowej).
Dostawa gruntu nie będzie dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia, gdyż w chwili jego nabycia przez Powiat, na gruncie będącym przedmiotem wniosku znajdowało się już ww. utwardzenie, a Powiat nie dokonywał jego ulepszeń.
Ponadto, pomiędzy pierwszym zasiedleniem a jego dostawą, upłynie okres dłuższy niż 2 lata.
Zarówno trwały zarządca – A. jak i Powiat nie ponosił żadnych wydatków na ulepszenie zabudowań znajdujących się na działce nr 501/50 będącej przedmiotem sprzedaży.

Natomiast w piśmie z 17 lutego 2015 r. stanowiącym kolejne uzupełnienie do wniosku Zainteresowany wskazał, że utwardzenie z kostki brukowej znajdujące się na działce nr 501/50 nie stanowi budowli, o której mowa w art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2013 r., poz. 1409 z późn. zm.).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż prawa własności działki opisanej w rubryce G, będzie podlegało opodatkowaniu 23% podatkiem VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy sprzedaż działki opisanej w rubryce G będzie podlegało opodatkowaniu 23% podatkiem od towarów i usług, gdyż dostawa obejmować będzie teren utwardzony, wydzielony z działki zabudowanej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy – przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się – w świetle art. 8 ust. 1 ustawy – każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Jak wynika z art. 2 pkt 22 ustawy – przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Zgodnie z przedstawionymi przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Jak wynika z art. 15 ust. 2 ustawy – działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy – nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z powyższego wynika, że wyłączenie organów władzy publicznej z zakresu podatku od towarów i usług uzależnione jest od spełnienia przesłanki podmiotowej – ich statusu oraz przesłanki przedmiotowej – a więc od charakteru podejmowanych przez organy działań.

Zatem jednostki samorządu terytorialnego są podatnikami podatku od towarów i usług jedynie w zakresie wszelkich czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są przez nie realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych. Będą to zatem wszystkie realizowane przez te jednostki czynności w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itp., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych). Bowiem tylko w tym zakresie ich czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest właścicielem działki położonej w (…), oznaczonej geodezyjnie nr 501/500 o powierzchni 0,0199 ha, zapisanej w księdze wieczystej. Przedmiotowa działka:

powstała w wyniku podziału działki oznaczonej nr 501/46 o powierzchni 0,1598 ha, zabudowanej budynkiem administracyjnym, w którym znajduje się A.; nabytej przez Powiat odpłatnie od Gminy, na podstawie umowy notarialnejz dnia 29 czerwca 2011 r.;
nie jest objęta żadnym obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego;
zgodnie z ustaleniami Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania Gminy działka znajduje się na terenie oznaczonym jako: tereny z wiodącą funkcją mieszkaniową;
nie jest objęta żadną decyzją o ustaleniu warunków zabudowy ani decyzją o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
w ewidencji gruntów i budynków oznaczona jest jako „inne tereny zabudowane - Bi”;
na części działki nr 501/50 znajduje się utwardzenie z kostki brukowej typu P., pozostała część to teren zieleni;
działka nie stanowi samodzielnej działki budowlanej;
część działki wykorzystywana jest obecnie (bezumownie) jako dojazd do stacji transformatorowej znajdującej się na sąsiedniej działce, przylegającej do działki nr 501/50, jak również do innej działki przylegającej, zabudowanej budynkiem mieszkalnym;
od dnia 25 sierpnia 2011 r., działka nr 501/46, z której powstała m. in. działka nr 501/50 będąca przedmiotem niniejszego wniosku znajdowała się w trwałym zarządzie A., za który A. uiszczał opłaty roczne;
w stosunku do działki nr 501/50 trwały zarząd został wygaszony decyzją Zarządu Powiatu, z uwagi na jej zbędność do wykonywania zadań statutowych jednostki, tj.: A.; pozostała, zabudowana część działki nr 501/46 oznaczona obecnie nr 501/51, nadal pozostaje w trwałym zarządzie.

Sprzedaż prawa własności nastąpi w oparciu o art. 37 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Ponadto Powiat wskazał, że utwardzenie z kostki brukowej znajdujące się na części działki nr 501/50, niestanowiące budowli, o której mowa w art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane będzie również przedmiotem zbycia. Grunt będący przedmiotem wniosku, po nabyciu przez Powiat, został oddany w trwały zarząd A. na podstawie decyzji administracyjnej w celu wykonywaj zadań statutowych. A. nie był i nie jest podatnikiem podatku VAT. Ponadto, po nabyciu ww. gruntu Powiat nie występował o stwierdzenie nadpłaty kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii opodatkowania oraz stawki podatku VAT dla sprzedaży ww. gruntu, tj. działki nr: 501/50.

Jak stanowi art. 41 ust. 1 ustawy – stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast, w oparciu o art. 146a pkt 1 ustawy – w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2016 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności innymi stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy – zwolniona jest od podatku dostawa terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

Przez tereny budowlane rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu – zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (art. 2 pkt 33 ustawy).

Powyższe oznacza, że generalnie opodatkowane podatkiem VAT są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane (przeznaczone pod zabudowę). Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych, będących gruntami leśnymi, rolnymi itp., nieprzeznaczonymi pod zabudowę – są zwolnione od podatku VAT.

Z uwagi na fakt, że na działce nr 501/50 na moment sprzedaży będzie znajdowało się utwardzenie z kostki brukowej, to aby dokonać rozstrzygnięcia, czy dostawa tej działki będzie opodatkowana podatkiem VAT, należy w pierwszej kolejności ustalić, czy nieruchomość ta jest nieruchomością gruntową, czy też gruntem zabudowanym budynkiem lub budowlą.

Polska Klasyfikacja Obiektów Budowlanych, wprowadzona do stosowania rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316, z późn. zm.), dokonuje klasyfikacji obiektów budowlanych rozumianych jako konstrukcje połączone z gruntem w sposób trwały, wykonane z materiałów budowlanych i elementów składowych, będące wynikiem prac budowlanych. Natomiast przez budynki rozumie się zadaszone obiekty budowlane wraz z wbudowanymi instalacjami i urządzeniami technicznymi, wykorzystywane dla potrzeb stałych. Przystosowane są do przebywania ludzi, zwierząt lub ochrony przedmiotów.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują pojęcia „obiekt budowlany”. W tym zakresie należy odnieść się do przepisów art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2013 r., poz. 1409, z późn. zm.), zgodnie z którą przez obiekt budowlany rozumie się:

budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi,
budowlę stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami,
obiekt małej architektury.

W myśl art. 3 pkt 3 cyt. ustawy – przez budowlę należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Należy zauważyć, że w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2012 r., poz. 647 z późn. zm.) – kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalenie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Jak stanowi art. 4 ust. 1 ww. ustawy – ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – na podstawie ust. 2 powołanego przepisu – określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;
sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

W tym miejscu warto wyjaśnić, że stosownie do treści wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 28 marca 1996 r. w sprawie C-468/93 Gemeente Emmen – „teren budowlany” oznacza każdy nieuzbrojony lub uzbrojony teren uznany przez państwa członkowskie za teren z przeznaczeniem pod zabudowę.

Zatem także w świetle orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości za teren budowlany uznać można jedynie taki, który regulacjami prawa krajowego został przeznaczony pod zabudowę.

Wprowadzony do ustawy o podatku od towarów i usług art. 2 pkt 33, odpowiada więc także treści orzeczenia, gdyż cechę przeznaczenia pod zabudowę ustalić należy na podstawie określonych wprost w ustawie dokumentów prawa miejscowego.

Z powyższej analizy wynika, że ustawa o podatku od towarów i usług nakazuje oceniać przeznaczenie określonego gruntu wyłącznie w oparciu o istniejący plan zagospodarowania przestrzennego oraz wydane decyzje o warunkach zabudowy nieruchomości. Bez znaczenia zatem pozostaje klasyfikacja według ewidencji gruntów i budynków lub studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz powołane przepisy należy stwierdzić, że z cytowanych przepisów wynika, że nie jest terenem budowlanym grunt, dla którego miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego przewiduje inne przeznaczenie niż pod zabudowę. Analogicznie, w przypadku braku takiego planu, powyższą zasadę należy stosować do decyzji o warunkach zabudowy. W zależności od rodzaju inwestycji będzie to albo decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego albo decyzja o warunkach zabudowy. O przeznaczeniu nieruchomości stanowią zatem akty prawa miejscowego. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego – jako źródło prawa miejscowego, a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy – jako akt indywidualny prawa administracyjnego.

Powyższe oznacza, że generalnie opodatkowane podatkiem od towarów i usług są dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku tych ostatnich opodatkowane są wyłącznie te, których przedmiotem są tereny budowlane. Pozostałe natomiast dostawy gruntów niezabudowanych – są zwolnione od podatku od towarów i usług.

Jak wskazał Wnioskodawca w uzupełnieniu do wniosku, utwardzenie z kostki brukowej znajdujące się na działce nr 501/50 nie stanowi budowli, o której mowa w art. 3 pkt 3 ustawy Prawo budowlane. Zatem, przedmiotem dostawy będzie grunt (działka nr 501/50).

Ponadto, należy wskazać, że według art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy – zwalnia się od podatku dostawę towarów wykorzystywanych wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku, jeżeli z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W ww. art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy wprowadzono – z dniem 1 stycznia 2014 r. – zmianę mającą na celu pełniejsze odwzorowanie przepisu art. 136 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, umożliwiającego zastosowanie zwolnienia od podatku dla dostawy towarów wykorzystywanych wyłącznie do działalności zwolnionej od podatku, jeżeli przy nabyciu lub wytworzeniu tych towarów nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego. Zmiana ta wiąże się również z odejściem od dotychczasowego warunku, że tylko w stosunku do towarów używanych przez podatnika, gdy okres ich używania wynosił co najmniej pół roku po nabyciu prawa do rozporządzania nimi jak właściciel, możliwe było zastosowanie zwolnienia od podatku VAT (art. 43 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, obowiązujący do 31 grudnia 2013 r.).

Zwolnienie od podatku określone w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, od 1 stycznia 2014 r. dotyczy wszystkich towarów – zarówno nieruchomości, jak i ruchomości – przy nabyciu (imporcie lub wytworzeniu) których nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia podatku VAT i wykorzystywanych – niezależnie od okresu ich używania przez podatnika (kilka dni, miesięcy czy lat) – wyłącznie na cele działalności zwolnionej od podatku VAT.

W przedmiotowej sprawie wskazane w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy zwolnienie nie ma jednakże zastosowania.

W konsekwencji, mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że działki nr 501/50, która (jak wskazał Wnioskodawca) nie jest objęta żadnym obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego oraz nie jest objęta żadną decyzją o ustaleniu warunków zabudowy ani decyzją o lokalizacji inwestycji celu publicznego – nie można uznać za teren przeznaczony pod zabudowę, w myśl art. 2 pkt 33 ustawy. Tym samym przedmiotowa działka o nr 501/50 będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy.

Tut. Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy, które nie zostały objęte pytaniem – nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Podkreślić należy, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin