Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/415-1208/14-2/WM
z 6 marca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko spółki przedstawione we wniosku z 2 grudnia 2014 r. (data wpływu: 8 grudnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Dnia 4 czerwca 2014 r. W Sp. z o.o. (dalej: „Spółka” lub „Pracodawca”, a także „Wnioskodawca”) przekazało pracownikowi, zatrudnionemu dotychczas na stanowisku kierownika sekcji szkoleń, wypowiedzenie warunków umowy o pracę, bez zmiany wysokości wynagrodzenia (wynagrodzenie zasadnicze wynosiło 9 000,00 zł miesięcznie).

Wypowiedzenie zmieniało formę zatrudnienia z telepracy na pracę w podstawowym systemie czasu pracy w siedzibie Spółki. Wnioskodawca szczegółowo wyjaśnił przyczyny złożonego wypowiedzenia zmieniającego warunki umowy o pracę wskazując na zaistniałe w Spółce zmiany organizacyjne w sekcji szkoleń związane z zatrudnieniem pracowników operacyjnych do realizacji zadań w sekcji szkoleń i prowadzenie właściwego nadzoru nad pracownikami oraz prawidłową realizacją zadań.

Zdaniem Spółki, prawidłowa realizacja zadań nie jest możliwa w systemie zadaniowego czasu pracy oraz w formie telepracy. Pracodawca wskazał również, że obecność pracownika w podstawowym systemie czasu pracy wynika z nałożonych na sekcję szkoleń zadań wynikających z polityki szkoleń, procesu szkoleniowego oraz konieczności podejmowania bieżących decyzji na stanowisku kierowniczym, na którym została zatrudniona pracownica.

Szczegółowe uzasadnienie swojej decyzji Spółka wskazała w wypowiedzeniu warunków umowy o pracę. Od niniejszej zmiany warunków pracy pracownik odwołał się do właściwego sądu i żądał uznania wypowiedzenia warunków umowy o pracę jako niezgodnego z prawem, gdyż jako członek (przewodnicząca) zakładowej organizacji związkowej jest pracownikiem chronionym i pracodawca nie mógł wypowiedzieć warunków pracy bez zgody Zakładowej Organizacji Związkowej NSZZ Solidarność. Pracownica zażądała zasądzenia z tego tytułu odszkodowania w kwocie 27 000 zł.

Następnie, Zarząd Spółki podjął ostateczną decyzję o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w trybie art. 52 Kodeksu pracy. Konsekwencją decyzji było zgłoszenie z 7 sierpnia 2014 r. do Zakładowej Organizacji Związkowej NSZZ Solidarność zamiaru rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika pracownikowi będącemu członkiem zarządu zakładowej organizacji związkowej. W piśmie z 10 sierpnia 2014 r. zakładowa organizacja związkowa nie wyraziła zgody na rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia pracownikowi chronionemu.

Dnia 12 sierpnia 2014 r. pracownica otrzymała od Spółki pismo rozwiązujące umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika. Spółka w piśmie rozwiązującym umowę o pracę szczegółowo opisała przyczyny skutkujące rozwiązaniem umowy o pracę, tj. uporczywe uchylanie się przez nią od podstawowego obowiązku pracowniczego, jakim jest świadczenie pracy oraz rażące i permanentne naruszanie zasad współżycia społecznego w stosunkach z pracodawcą, jak i z innymi pracownikami – uniemożliwiające dalszą współpracę pomiędzy pracownikiem a Spółką. Pracownica złożyła pozew do sądu i zażądała przywrócenia do pracy na dotychczasowych warunkach pracy i płacy oraz zasądzenia na jej rzecz wynagrodzenia za cały okres pozostawania bez pracy.

Ponadto, pracownik pismem z 8 sierpnia 2014 r. wezwał Spółkę do zapłaty kwoty 180 000 zł tytułem odszkodowania z tytułu naruszenia zasad równego traktowania w zatrudnieniu poprzez podjęcie działań dyskryminujących pracownika ze względu na jego przynależność związkową.

Dnia 31 października 2014 r. pracodawca, mając na względzie zakończenie wszelkich sporów zawarł, ugodę sądową w przedmiocie rozwiązania wszelkich sporów wynikających ze stosunku pracy, związanych ze stosunkiem pracy oraz z tytułu pełnienia przez pracownicę funkcji przewodniczącej zakładowej organizacji związkowej.

W treści ugody strony wskazały, że celem polubownego zakończenia wszelkich trwających sporów, w tym sporów toczących się przed sądem rejonowym, wynikających ze stosunku pracy oraz związanych ze stosunkiem pracy, aby uchylić niepewność co do roszczeń wynikających ze stosunku pracy, związanych ze stosunkiem pracy oraz z tytułu przynależności pracownika do Zakładowej Organizacji Związkowej NSZZ „Solidarność” i zakończyć wszelkie istniejące pomiędzy nimi spory Strony zawierają niniejszą ugodę, w której postanowiły, co następuje:

1. Spółka zobowiązuje się zapłacić na rzecz pracownika kwotę 126 000 zł brutto (słownie: sto dwadzieścia sześć tysięcy złotych) tytułem odszkodowania do 7 listopada 2014 r. wraz z ustawowymi odsetkami w razie niewywiązania się z wyżej wymienionego zobowiązania w zakreślonym terminie na konto bankowe wskazane w aktach pracowniczych;
2. Spółka zobowiązuje się do 7 listopada 2014 r. zmienić kwalifikację prawną rozwiązania umowy o pracę z 15 grudnia 2011 r. zawartej pomiędzy pracownikiem a Spółką z rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika na rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron w dacie doręczenia pracownikowi rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika.
   
   

Ponadto zapłata ww. kwoty oraz zmiana kwalifikacji rozwiązania umowy o pracę wyczerpała w całości roszczenia pracownika wobec Wnioskodawcy, a zwłaszcza wynikające ze stosunku pracy, pozostające w związku z zatrudnieniem w Spółce, z tytułu przynależności pracownika do Zakładowej Organizacji Związkowej NSZZ „Solidarność” (w tym pełnienia funkcji przewodniczącej) w tym odszkodowania, zadośćuczynienia, roszczenia o przywrócenie do pracy i związane z tym roszczenie o wypłatę wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy oraz jakiekolwiek inne świadczenia pieniężne, w tym roszczenia przyszłe i niewymagalne.

Pracownica i Pracodawca w sposób nieodwołalny oświadczyli, że rezygnują w całości z dochodzenia wszelkich wzajemnych roszczeń przed sądami powszechnymi oraz z wykonywania jakichkolwiek innych czynności sądowych lub procesowych, zabezpieczających lub egzekucyjnych, zmierzających do zaspokojenia roszczeń wynikających ze stosunku pracy, pozostających w związku z zatrudnieniem i z tytułu przynależności pracownika do zakładowej organizacji związkowej oraz pełnienia przez pracownicę funkcji przewodniczącej zakładowej organizacji związkowej.

Wypłacone świadczenie ma charakter odszkodowawczy. Jednakże może dotyczyć wyłącznie utraconej korzyści (m.in. utraty możliwości uzyskiwania w przyszłości w Spółce wynagrodzenia). Nie wyrządzono pracownikowi szkody rzeczywistej (straty) – nie poniósł on żadnego uszczerbku na własnym majątku. Ani wysokość, ani zasady ustalania świadczenia – które na podstawie zawartej ugody sądowej Spółka wypłaciła pracownikowi – nie wynikają wprost z przepisów ustawowych, ani z przepisów wykonawczych wydanych na podstawie jakichkolwiek przepisów ustawowych. Wypłacone odszkodowanie nie miało związku z żadną rzeczywistą szkodą (stratą) po stronie pracownika. Szkoda taka bowiem nie powstała. Wypłacone świadczenie stanowi odszkodowanie za utracone korzyści, w tym znaczeniu, że wartość świadczenia odpowiada parokrotności miesięcznego wynagrodzenia pracownika (tj. 14 miesięcy x wynagrodzenie zasadnicze 9 000,00 zł = odszkodowanie 126 000,00 zł) i zostało wypłacone w związku z zawartą ugodą. Tym samym świadczenie to ma na celu wyrównanie za umówiony okres (14 miesięcy) korzyści (wynagrodzenia za pracę), jakie pracownik utracił w związku z tym, że rozwiązano z nim umowę o pracę.

Odszkodowanie zostało zapłacone 7 listopada 2014 r. w kwocie 103 320,00 zł. Spółka, na podstawie art. 31 w zw. z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych pobrała jako płatnik od całości wypłacanego odszkodowania zaliczkę na podatek dochodowy. Pobrany podatek Spółka wpłaciła do właściwego urzędu skarbowego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wypłata należności opisanej wstanie faktycznym – nazwana przez Pracodawcę i Pracownika odszkodowaniem – w związku z rozwiązaniem umowy o pracę i w zamian za cofnięcie pozwu i zrzeczenie się roszczenia przez Pracownika oraz zmiany trybu rozwiązania umowy o pracę, podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, czy też podlega zwolnieniu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o PDOF, a tym samym, czy z tytułu wypłaty przedmiotowej należności Pracownikowi na Spółce ciążyły obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymane odszkodowanie na podstawie ugody sądowej, podlega w całości opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach ogólnych.

Uzasadnienie stanowiska.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy, źródłami przychodów są również inne źródła, które nie zostały wymienione enumeratywnie w tym artykule.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cyt. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 cyt. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. A zatem odszkodowanie wypłacone pracownikowi na podstawie ugody sądowej stanowi, co do zasady, przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 ww. ustawy.

Zdaniem Spółki, wypłacone odszkodowanie nie mieści się w katalogu zwolnień przedmiotowych, określonym w art. 21 ust. 1 cyt. ustawy. Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na odstawie tych ustaw, z wyjątkiem wymienionych w lit. a)-g) tego przepisu.

Należy podkreślić, że korzystanie z każdej preferencji podatkowej – w tym zwolnienia od podatku – jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji.

W przedstawionym przypadku ugoda sądowa zmieniła tryb rozwiązania umowy z pracownikiem tj. z trybu rozwiązania bez wypowiedzenia na rozwiązanie za porozumieniem stron, a jednocześnie wysokość odszkodowania jest kwotą umówioną; wynika z ustaleń zawartych pomiędzy stronami ugody w formie negocjacji (ma charakter czysto umowny), a jej wysokość uwzględnia interesy obu stron.

Kwota ta ma zatem rekompensować pracownikowi utracone przez niego, w wyniku rozwiązania umowy o pracę, spodziewane korzyści w postaci wynagrodzenia za pracę, które by otrzymywał, gdyby nie rozwiązanie umowy o pracę.

Z ww. ugody, nie wynika, że wysokość kwoty wypłaconej pracownikowi została ustalona na podstawie przepisów Kodeksu pracy, ani żadnego innego przepisu wykonawczego odrębnych ustaw. W przedmiotowej sprawie przepisem tym jest art. 58 Kodeksu pracy, który dokładnie określa wysokość należnego odszkodowania ustawowego. Przepisy kodeksu pracy nie przewidują rozwiązania umowy za porozumieniem stron i wypłaty odszkodowania, jeżeli doszło do zawarcia ugody sądowej pomiędzy pracownikiem a byłym pracodawcą, w wyniku której zmieniono sposób rozwiązania umowy o pracę.

W efekcie rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło za porozumieniem stron, więc nie ma podstaw do zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach ogólnych.

W opinii Spółki, nie może też stanowić podstawy zwolnienia od podatku kwoty odszkodowania wynikającej z ugody przepis art. 21 ust. 1 pkt 3b). Przepis ten zwalnia od opodatkowania, co do zasady, inne odszkodowania lub zadośćuczynienia określone na podstawie wyroku lub ugody sądowej. Wyjątkiem są przewidziane w lit. b) odszkodowania dotyczące korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Zdaniem Wnioskodawcy, podstawowym warunkiem zwolnienia świadczenia od opodatkowania na podstawie przytoczonego przepisu jest jego odszkodowawczy charakter i – zdaniem Spółki – odnosi się wyłącznie do odszkodowań wypłacanych za wyrządzoną szkodę rzeczywistą, czyli za poniesioną stratę, a nie za utracone korzyści.

Przenosząc powyższą normę prawną na stan faktyczny sprawy, należy stwierdzić, że aby ustalone w ugodzie odszkodowanie mogło być zwolnione z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b, wówczas poszkodowany pracownik musiałby wykazać szkodę – rozumianą jako szkodę rzeczywiście poniesioną. A taka sytuacja nie miała miejsca. Biorąc pod uwagę przyczyny zawarcia ugody, trudno dopatrywać się w kwocie odszkodowania, do wypłaty której zobowiązała się Spółka, elementu naprawiania wyrządzonej szkody. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że charakter tego odszkodowania stanowi wynagrodzenie za utracone korzyści w związku z wypowiedzeniem umowy o pracę oraz wynagrodzenie za wycofanie powództwa, a zatem kwota ta powinna podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym na zasadach ogólnych.

Kwota odszkodowania ustalona na podstawie zawartej między stronami ugody sądowej ma charakter umowny i co najwyżej może być traktowana jako rekompensata za spodziewane korzyści, jakimi jest wynagrodzenie za pracę w okresie 14 miesięcy, gdyby nie zaistniało rozwiązanie umowy o pracę. Z kolei, gdyby pracownik osiągnął takie wynagrodzenie, to korzyści te podlegałyby opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Reasumując, Spółka wypłacając byłemu pracownikowi odszkodowanie na podstawie ugody sądowej, była zobowiązana na podstawie art. 31 updof do naliczenia i pobrania podatku dochodowego od osób fizycznych w wysokości 18% od pełnej wysokości przyznanego odszkodowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.