INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 07.02.2012 r. (data wpływu 13.02.2012 r.) uzupełnionym pismem z dnia 19.04.2012r. (data wpływu 30.04.2012r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie prawa do pomniejszenia podatku o kwotę podatku zapłaconego zagranicą – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 lutego 2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie prawa do pomniejszenia podatku o kwotę podatku zapłaconego zagranicą.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej: Spółka) prowadzi działalność na terytorium Polski jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Spółka jest polskim rezydentem podatkowym, w związku z czym podlega w Polsce opodatkowaniu od całości uzyskiwanych przez nią dochodów.

Spółka świadczy usługi m.in. na rzecz zagranicznych kontrahentów posiadających siedzibę:

1. w państwach, z którymi Polska zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania nieprzewidujące klauzuli wymiany informacji uprawniających polskie organy podatkowe do uzyskania informacji podatkowych od organu podatkowego innego państwa. Jednocześnie nie łączy Polskę z tymi państwami inna umowa międzynarodowa w zakresie wymiany informacji;
2. w państwach, z którymi Polska nie zawarła zarówno umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, jak również umowy międzynarodowej w zakresie wymiany informacji, która umożliwiałaby polskim organom podatkowym uzyskanie informacji podatkowej od organów podatkowych państwa, w których kontrahent Spółki ma siedzibę.

Przychody Spółki otrzymywane od zagranicznych kontrahentów mogą podlegać opodatkowaniu w państwie źródła, tj. w państwie z którego Spółka otrzymuje wynagrodzenie za wykonane przez nią usługi. W takim przypadku podatek zostanie (a) bądź potrącony z wynagrodzenia Spółki przez płatnika w kraju, z którego Spółka uzyskuje dochód, (b) bądź zapłacony bezpośrednio przez Spółkę, w przypadku gdy Spółka posiadać będzie w danym państwie zagraniczny zakład. W obu wskazanych powyżej przypadkach Spółka będzie posiadać dowody wskazujące na wysokość pobranego podatku, potwierdzające że wynagrodzenie Spółki zostało odpowiednio obniżone, bądź też, w przypadku posiadania przez Spółkę zagranicznego zakładu, Spółka będzie posiadać dowody potwierdzające dokonanie rzeczywistej zapłaty podatku za granicą.

W związku z tym, w zakresie, w jakim odpowiednie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania nie przewidują zwolnienia w Polsce dochodów z zagranicznych źródeł, Spółka zamierza doliczać do dochodów uzyskanych na terytorium Polski dochody uzyskane z zagranicznych źródeł, a następnie podatek obliczony od sumy tych dochodów pomniejszać, zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o CIT, o podatek zapłacony za granicą (w obydwu wymienionych powyżej sytuacjach. tzn. zarówno, gdy podatek jest pobierany przez płatnika w kraju, z którego Spółka uzyskuje dochód, jak i gdy podatek ten jest płacony bezpośrednio przez Spółkę, w przypadku gdy Spółka posiada zagraniczny zakład w danym państwie).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym stanie faktycznym Spółce będzie przysługiwało prawo do pomniejszenia podatku obliczonego od łącznych dochodów (tj. dochodów krajowych oraz niepodlegających zwolnieniu dochodów zagranicznych) o kwotę podatku zapłaconego za granicą z tytułu usług świadczonych poza terytorium Polski, przy czym kwota, o którą pomniejszony będzie podatek do zapłaty w kraju nie może być wyższa od tej części podatku dochodowego od osób prawnych, która przypada proporcjonalnie na dochód uzyskany w obcym państwie...

Stanowisko Wnioskodawcy,

Spółka stoi na stanowisku w odniesieniu do sposobu unikania podwójnego opodatkowania, iż jest ona uprawniona do pomniejszenia kwoty podatku płaconego w Polsce o kwotę podatku zapłaconego za granicą (w granicach określonych ustawą o CIT, czyli o kwotę nie wyższą niż polski podatek przypadający proporcjonalnie na zagraniczny dochód), a uprawnienie to przysługuje jej niezależnie od tego, czy istnieje umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, bądź też inna umowa międzynarodowa, która uprawniałaby polskie organy podatkowe do uzyskania informacji od organów podatkowych państwa, w którym podatek został zapłacony.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o CIT dochody uzyskiwane na terytorium Polski przez podatników będących polskimi rezydentami podatkowymi powinny być łączone z osiąganymi przez nich dochodami (przychodami) poza terytorium Polski; które podlegają opodatkowaniu w obcym państwie i nie są objęte zwolnieniem od opodatkowania w Polsce na mocy postanowień odpowiedniej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. jednocześnie, przepis art. 20 ust. 1 ustawy o CIT uprawnia podatników do odliczenia od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów kwoty równej podatkowi zapłaconemu w obcym państwie, z tym, że kwota odliczenia nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w obcym państwie.

Powyższy mechanizm uwzględniania podatku zapłaconego za granicą stanowi istotny element konstrukcyjny podatku dochodowego od osób prawnych w przypadku podatników osiągających dochody zarówno z działalności na terytorium Polski, jak i poza nim.

Z przywołanego powyżej przepisu art. 20 ust. 1 ustawy o CIT wynika, iż odliczenie podatku zapłaconego za granicą uzależnione jest od spełnienia następujących warunków:

1. podlegania nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce;
2. opodatkowania dochodu (przychodu) osiągniętego przez podatnika na terytorium państw obcych;
3. nieobjęcie dochodu zagranicznego zwolnieniem od opodatkowania w Polsce na mocy postanowień umowy międzynarodowej, której stroną jest Polska (art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT);
4. faktycznej zapłaty podatku od dochodów (przychodów) osiągniętych na terytorium państw obcych.

W ocenie Spółki spełnienie wszystkich wymienionych powyżej warunków będzie ją uprawniało do dokonania odliczenia podatku zapłaconego za granicą obliczonego od łącznej sumy dochodów osiągniętych przez Spółkę w granicach limitu określonego w art. 20 ust. 1 ustawy o CIT.

Spółka stoi również na stanowisku, iż przysługujące jej prawo do odliczenia podatku zapłaconego za granicą nie jest uzależnione od spełnienia warunku wynikającego z art. 22b ust. 1, zgodnie z którym „zwolnienia i odliczenia wynikające z przepisów art. 20-22 stosuje się pod warunkiem istnienia podstawy prawnej wynikającej z umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania lub innej ratyfikowanej umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, do uzyskania przez organ podatkowy informacji podatkowych od organu podatkowego innego niż Rzeczpospolita Polska państwa, w którym podatnik ma swoją siedzibę lub w którym dochód został uzyskany”.

Pomniejszenie podatku krajowego o podatek zapłacony za granicą, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o CIT, stanowi bowiem jedynie rodzaj działania matematycznego, które jest konsekwencją przyjętej metody obliczenia podatku w Polsce. Jak już wskazano powyżej, metoda ta jest oparta na fundamentalnej zasadzie polegającej na tym, że do dochodów uzyskanych na terytorium Polski dolicza się najpierw dochód uzyskany za granicą podatek oblicza się od łącznego dochodu, a następnie koryguje się go o odpowiednią część podatku zapłaconego za granicą Jest to jeden z typowych mechanizmów zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu tych samych dochodów. Wykluczenie jednego z elementów tego mechanizmu (odliczenie podatku zapłaconego za granicą) pozbawiałoby sensu całą regulację w tym zakresie.

Oczywistym jest więc, że art. 22b ust. 1 ustawy o CIT powinien być stosowany jedynie do samoistnych (niestanowiących elementu konstrukcyjnego obliczenia podatku) odliczeń i zwolnień wskazanych w art. 20-22 ustawy o CIT.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie wprost w treści uzasadnienia ustawy nowelizującej ustawę o CIT wprowadzonej z dniem 1 stycznia 2011 r., na mocy której przepis art. 22b ustawy o CIT został dodany.

Wprowadzenie przepisu art. 22b ustawy o CIT nie miało na celu ograniczenia prawa do odliczenia podatku zapłaconego za granicą przez polskich rezydentów podatkowych, ale wiązało się ściśle z innymi zmianami wprowadzonymi w drodze nowelizacji ustawy o CIT obowiązującej od początku 2011 r. W szczególności zmiany te polegały na dodaniu do ustawy o CIT art. 20 ust. 3 pkt 4, art. 21 ust. 3 pkt 3 lit. c, art. 22 ust. 4 pkt 4. Przepisy te uzależniają zwolnienie od opodatkowania w Polsce wypłacanych na rzecz polskich nierezydentów podatkowych przychodów w postaci dywidend, odsetek oraz należności licencyjnych od niekorzystania przez spółkę otrzymującą wskazane przychody ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów, bez względu na źródło ich osiągania.

Obowiązujące do końca 2010 r. przepisy ustawy o CIT określające warunki zastosowania zwolnienia od opodatkowania przychodów z tytułu dywidend, odsetek oraz należności licencyjnych nie wyłączały jego stosowania w odniesieniu do spółek korzystających ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym. Warunki te zostały wprowadzone w ramach implementacji postanowień:

1. dyrektywy Rady 90/435/EWG z dnia 23 lipca 1990 r. w sprawie wspólnego systemu opodatkowania stosowanego w przypadku spółek dominujących i spółek zależnych różnych Państw Członkowskich (dalej: dyrektywa 90/435/EWG), oraz
2. dyrektywy Rady 2003/49/WE z dnia 3 czerwca 2003 r. w sprawie wspólnego systemu opodatkowania stosowanego do odsetek oraz należności licencyjnych między powiązanymi spółkami różnych Państw Członkowskich (dalej: dyrektywa 2003/49/WE).

Jak zaś wskazano w treści uzasadnienia do nowelizacji ustawy o CIT, brak uzależnienia przedmiotowych zwolnień od posiadania statusu podatnika podatku dochodowego w jednym z państw członkowskich bez możliwości zwolnienia może prowadzić do sytuacji, w której spółka otrzymująca dywidendę, odsetki lub należności licencyjne korzysta w danym państwie członkowskim ze zwolnienia z opodatkowania od całości swoich dochodów. Przyznanie takiej spółce zwolnienia z podatku pobieranego u źródła w odniesieniu do dochodów uzyskiwanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej z ww. tytułów skutkowałoby ich „podwójnym nieopodatkowaniem”. Wobec tego przeredagowano art. 20, 21 oraz art. 22 ustawy o CIT poprzez dodanie, że spółka uzyskująca dochody (przychody) z dywidend oraz inne przychody z tytułu udziału w zyskach osób prawnych, z należności licencyjnych lub odsetek może korzystać ze zwolnień przewidzianych w tych przepisach, pod warunkiem że nie jest zwolniona z opodatkowania podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów, bez względu na źródło ich osiągania „.

To konsekwencją powyższych zmian do ustawy o CIT było dodanie art. 22b, co znalazło wyraz wprost w treści uzasadnienia ustawy nowelizującej, w której wskazano, iż zmiana ta w zakresie dodania art. 22b ma na celu wprowadzenie klauzuli odnoszącej się do warunku wymiany informacji także dla regulacji dotyczących zwolnień przyznanych na mocy dyrektywy 90/435/EWG oraz 2003/49/WE w zakresie dywidend, odsetek i należności licencyjnych Pozwoli to na uniknięcie sytuacji, w których, ze względu na brak możliwości wymiany informacji, nie będą zapewnione mechanizmy kontrolne dla oceny prawidłowości przyznawania wskazanych zwolnień”.

Podsumowując:

• celem wprowadzenia art. 22b do ustawy o CIT nie było ingerowanie w sam mechanizm obliczania podatku od dochodów z zagranicznych źródeł (z uwzględnieniem podatku zapłaconego za granicą). Wynika to z uzasadnień do projektów ustawy, które stanowią sui generis wykładnię autentyczną przepisu art. 22b ustawy o CIT, a z których wynika, iż wymóg wymiany informacji dotyczy zwolnień i odliczeń (np. odliczenia wynikającego z art. 20 ust. 2 ustawy o CIT) wynikających z dyrektywy 90/435/EWG oraz dyrektywy 2003/49/WE.
• odliczenie podatku zapłaconego za granicą stanowi element konstrukcyjny (fragment działania matematycznego) podatku dochodowego, który nie może zostać ograniczony w odróżnieniu od pozostałych zwolnień i odliczeń przewidzianych w ustawie o CIT, w tym również zwolnień i odliczeń wynikających z art. 20-22 ustawy o CIT, do których odsyła art. 22b.
• w odniesieniu do podatku zapłaconego w państwach, z którymi Polska podpisała umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, ale bez klauzuli dotyczącej wymiany informacji, wprowadzenie ograniczenia w zakresie przysługującego polskim rezydentom podatkowym prawa do odliczenia podatku zapłaconego za granicą, stanowiłoby naruszenie postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, które takiego wymogu nie przewidują z uwagi na nadrzędność umów o unikaniu podwójnego opodatkowania w stosunku do przepisów ustawy o CIT jakiekolwiek naruszenie postanowień umownych jest niedopuszczalne.

W związku z powyższym należy skonkludować, że Spółka jest uprawniona do odliczenia podatku zapłaconego za granicą — zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o CIT — niezależnie od tego, czy umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, bądź też inna umowa międzynarodowa zawarta pomiędzy Polską a innym umawiającym się państwem uprawnia polskie organy podatkowe do uzyskania informacji od organów podatkowych państwa, w którym podatek został zapłacony.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego, uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), dalej updop, podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

W myśl art. 20 ust. 1 updop, jeżeli podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, osiągają również dochody (przychody) poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i dochody te podlegają w obcym państwie opodatkowaniu, a nie zachodzą okoliczności wymienione w art. 17 ust. 1 pkt 3, w rozliczeniu za rok podatkowy dochody (przychody) te łączy się z dochodami (przychodami) osiąganymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W tym wypadku od podatku obliczonego od łącznej sumy dochodów odlicza się kwotę równą podatkowi zapłaconemu w obcym państwie. Kwota odliczenia nie może jednak przekroczyć tej części podatku obliczonego przed dokonaniem odliczenia, która proporcjonalnie przypada na dochód uzyskany w obcym państwie.

Zgodzić się należy z podatnikiem, że powyższy mechanizm uwzględniania podatku zapłaconego za granicą stanowi istotny element konstrukcyjny podatku dochodowego od osób prawnych w przypadku podatników osiągających dochody zarówno z działalności na terytorium Polski, jak i poza nim. Jednakże zastosowanie odliczenia wynikającego z art. 20 ust. 1 updop, zostało obwarowane dodatkową przesłanką wynikającą z art. 22b updop. Przepis ten warunkuje zastosowanie zwolnień i odliczeń określonych w art. 20, 21 oraz 22 updop, od istnienia podstawy prawnej wynikającej z odpowiedniej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawartej pomiędzy Polską a krajem siedziby podmiotu uzyskującego dochody (przychody) podlegające tym przepisom lub z innej ratyfikowanej umowy międzynarodowej, której stroną jest Polska, do uzyskania informacji podatkowych przez organ podatkowy od organu podatkowego innego państwa, gdzie podatnik zagraniczny uzyskujący te dochody (przychody) ma swoją siedzibę.

Przepis art. 22b updop, który wszedł w życie z dniem 1 stycznia 2011 r., brzmi „zwolnienia i odliczenia wynikające z przepisów art. 20-22 stosuje się pod warunkiem istnienia podstawy prawnej (…) do uzyskania przez organ podatkowy informacji podatkowych (…).”. Posługiwanie się literalną (dosłowną) wykładnią niniejszego przepisu, nie pozostawia wątpliwości interpretacyjnych.

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego „Warunek”, to:

1. czynnik, od którego uzależnione jest istnienie lub zajście czegoś
2. zastrzeżenie w umowie, od którego spełnienia zależy zrealizowanie czegoś
3. we wnioskowaniu implikacyjnym: stan rzeczy, który musi zajść, aby mógł zaistnieć inny stan rzeczy.

Zatem odliczenie podatku wynikające z art. 20 ust. 1 updop, mające w przedmiotowej sprawie zastosowanie uzależnione jest, zależy „od istnienia podstawy prawnej wynikającej z umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania lub innej ratyfikowanej umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, do uzyskania przez organ podatkowy informacji podatkowych od organu podatkowego innego niż Rzeczpospolita Polska państwa, w którym podatnik ma swoją siedzibę lub w którym dochód został uzyskany”.

W przypadku zastosowania przez polskiego podatnika zwolnienia bądź odliczenia wynikającego z art. 20-22 ustawy o CIT powyższy wymóg gwarantować ma możliwość faktycznej weryfikacji spełnienia przesłanek zastosowania tych przepisów. Podstawy prawa do wystąpienia do organów podatkowych obcego państwa wynikać mogą zarówno z prawa międzynarodowego, jak i prawa UE. Wprowadzony dodatkowy warunek ma na celu zabezpieczenie interesów fiskalnych Rzeczypospolitej Polskiej. Zwolnienia czy odliczenia będą funkcjonować tylko wtedy, gdy istnieją podstawy prawne do wymiany informacji między polskimi organami podatkowymi a administracją kraju, w którym opodatkowana jest spółka wypłacająca zyski lub otrzymująca je. Tylko w takiej sytuacji można uniknąć nadużyć, ponieważ można zweryfikować status zagranicznego podmiotu, jego dochody i prawo do wszelkich zwolnień. Wprowadzona zmiana miała na celu dostosowanie zwolnień na mocy dyrektyw 90/435/EWG oraz 2003/49/WE w zakresie dywidend, odsetek i należności licencyjnych do zasad stosowanych w Unii Europejskiej. Przepis pozwala eliminować sytuacje, w których, ze względu na brak możliwości wymiany informacji, nie będą zapewnione mechanizmy kontrolne dla oceny prawidłowości przyznawania wskazanych zwolnień. Zapis wyraźnie odwołuje się do umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania i zawartych w niej regulacji dotyczących wymiany informacji między administracjami podatkowymi Polski i kraju, którego umowa dotyczy. Należy zwrócić uwagę, że regulacje dotyczące wymiany informacji podatkowej zawierają również dział VIIa o.p. oraz Konwencja o wzajemnej pomocy administracyjnej w sprawach podatkowych sporządzona w Strasburgu dnia 25 stycznia 1988 r. (Dz. U. z 1998 r. Nr 141, poz. 913), w Paweł Małecki, Małgorzata Mazurkiewicz w Komentarz do art. 22(b) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, LEX.

Regulacje te nie pozwalają zastosować zwolnienia lub odliczeń, o których mowa w art. 20-22 updop. Zwolnienia i odliczenia będą miały miejsce tylko w sytuacji, gdy umowa międzynarodowa o unikaniu podwójnego opodatkowania klauzule takie będzie zawierać.

W przedmiotowym zdarzeniu przyszłym, gdy Spółka świadczy usługi na rzecz zagranicznych kontrahentów posiadających siedzibę:

1. w państwach, z którymi Polska zawarła umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania nieprzewidujące klauzuli wymiany informacji uprawniających polskie organy podatkowe do uzyskania informacji podatkowych od organu podatkowego innego państwa. Jednocześnie nie łączy Polskę z tymi państwami inna umowa międzynarodowa w zakresie wymiany informacji;
2. w państwach, z którymi Polska nie zawarła zarówno umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, jak również umowy międzynarodowej w zakresie wymiany informacji, która umożliwiałaby polskim organom podatkowym uzyskanie informacji podatkowej od organów podatkowych państwa, w których kontrahent Spółki ma siedzibę

- Spółka nie będzie uprawniona do zastosowania odliczenia wynikającego z art. 20 ust 1 updop, z uwagi na brak wypełnienia przesłanki wynikającej z przepisu art. 22b updop.

Nie można zgodzić się również z argumentacją podatnika, co do „wprowadzenia przepisu art. 22b ustawy o CIT nie miało na celu ograniczenia prawa do odliczenia podatku zapłaconego za granicą przez polskich rezydentów podatkowych, ale wiązało się ściśle z innymi zmianami wprowadzonymi w drodze nowelizacji ustawy o CIT obowiązującej od początku 2011 r. W szczególności zmiany te polegały na dodaniu do ustawy o CIT art. 20 ust. 3 pkt 4, art. 21 ust. 3 pkt 3 lit. c, art. 22 ust. 4 pkt 4.”

Przepis art. 22b updop, zastosowanie znajduje do zwolnień i odliczeń zawartych w art. 20-22. Racjonalnie działający ustawodawca, gdyby chciał ograniczyć zakres zastosowania przepisu, tylko do wymienionych przez podatnika dodanych „do ustawy o CIT art. 20 ust. 3 pkt 4, art. 21 ust. 3 pkt 3 lit. c, art. 22 ust. 4 pkt 4”, dałby temu wyraz w omawianym przepisie. Pomimo powyższych zastrzeżeń podatnika, przepis art. 22b updop, został sformułowany ogólnie i odnosi się do zwolnień i ograniczeń, wynikających z przepisów art. 20, art. 21 oraz art. 22.

Z uwagi na powyższe, stanowisko wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe, gdyż Spółka nie jest uprawniona do odliczenia podatku zapłaconego za granicą — zgodnie z art. 20 ust. 1 w zw. z art. 22b updop — gdyż jest to uzależnione od tego, czy istnieje podstawa prawna wynikająca z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, bądź też innej umowy międzynarodowej zawartej pomiędzy Polską a innym umawiającym się państwem i uprawnia polskie organy podatkowe do uzyskania informacji od organów podatkowych państwa, w którym podatek został zapłacony.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.