Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/423-1035/14-4/GJ
z 12 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa ( Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 30 września 2014 r. (data wpływu 6 października 2014 r.), uzupełnione na wezwanie organu z dnia 6 grudnia 2014 r., nr IPPB3/423-1035/14-2/GJ, pismem z dnia 15.12.2014 r. (data wpływu 17 grudnia 2014 r. o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 6 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie doradztwa prawnego, w ramach której wykorzystuje pojazdy samochodowe. Z tytułu ich eksploatacji Wnioskodawca ponosi koszty, w tym między innymi związane z wydatkami na paliwo i części zamienne. Wnioskodawca zadeklarował, że pojazdy samochodowe są w części wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej, dlatego też wskazał jako podstawę do rozliczeń 50 % podatku VAT uiszczonego. Jednak Wnioskodawca zamierza jako koszt uzyskania przychodu zaliczyć 100% kosztów związanych z wykorzystywanym pojazdem mechanicznym, pomimo naliczenia jedynie 50% podatku od towarów i usług uiszczonego w związku z wykorzystaniem pojazdu mechanicznego na podstawie otrzymanych faktur.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w podanym wyżej stanie faktycznym Podatnik może jako koszt uzyskania przychodów zaliczyć 100% kosztów wynikających z eksploatacji pojazdu mechanicznego, pomimo zadeklarowania wykorzystywania pojazdu zarówno do prowadzenia działalności gospodarczej, jak i do innych celów?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Obowiązujące od kwietnia br. przepisy ustawy o VAT dają prawo podatnikowi do odliczenia 50% podatku VAT udokumentowanego w otrzymanych fakturach. Dzieje się tak w sytuacji, gdy pojazd jest wykorzystywany do tzw. działalności mieszanej tj. w części do działalności gospodarczej oraz w części do użytku osobistego. Przy autach, które są uznawane za służące zarówno celom prywatnym, jak i służbowym, 50-proc. odliczenie przysługuje także przy wszystkich wydatkach eksploatacyjnych (np. przeglądy, naprawy, części zamienne).

Natomiast ustawa o CIT pozwala zaliczyć jako koszt uzyskania przychodu podatek naliczony w tej części, w której nie mógł być odliczony. Z literalnej wykładni przepisów wynika, że skoro nieodliczone 50 proc. podatku VAT od wydatków na samochód nie jest podatkiem naliczonym, to nie można tej kwoty zaliczyć do kosztów.

Wnioskodawca uważa jednak, że kwestia kosztów uzyskania przychodu i naliczony podatek od towarów i usług to zagadnienia niezależne. Przepisy ustawy podatku dochodowego od osób prawnych i podatku od towarów i usług, z racji tego że dotyczą różnego typu podatków, są wobec siebie autonomiczne i zakres regulacji powyższych ustaw różni się od siebie. Wnioskodawca uważa, że naliczenie jedynie 50% uiszczonego na podstawie uzyskanych faktur podatku od towarów i usług nie powoduje analogicznego obowiązku stosunkowego zaliczenia kosztów w przypadku podatku dochodowego. Koszty uzyskania przychodu i naliczony podatek od towarów i usług to pojęcia odrębne, które posiadają odrębną regulację w zakresie każdej z ustaw podatkowych. Kosztem uzyskania przychodu jest całość kosztów związanych z korzystaniem z pojazdu mechanicznego w celu uzyskania przychodu, bez rozróżnienia czy pojazd jest wykorzystywany w tym celu w całości czy tylko w części.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Na gruncie ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych – dalej updop (Dz. U. z 2014 r., poz. 851, z późn. zm.) obowiązuje generalna zasada wyrażona w art. 15 ust. 1 ustawy, w myśl której kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Ustawodawca posługując się zwrotem „koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu” przypisuje temu określeniu cechę świadomego, zamierzonego, przemyślanego i logicznego działania podatnika podporządkowanego osiągnięciu przychodów, a nie odwołuje się do skutku będącego następstwem określonego działania. Wykładnia językowa użytego przez ustawodawcę określenia „koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu” oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków pod tym jednakże warunkiem, że wykaże, że poniósł określony wydatek, który ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a jego poniesienie miało lub mogło mieć bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, bądź też ma służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł - obiektywnie oceniając - oczekiwać takiego efektu.

Związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła, należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Zasada uznawania za koszty podatkowe tylko wydatków poniesionych w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów obowiązuje również podatników, którzy zgodnie ze zmianami w ustawie o podatku od towarów i usług odliczą 50% podatku naliczonego od wydatków związanych z pojazdami samochodowymi.

Podstawowym kryterium zaliczenia wydatku do kosztów podatkowych jest, jak napisano wyżej, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku a osiągnięciem lub możliwością osiągnięcia przychodu z działalności gospodarczej lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Tego kryterium nie spełniają wydatki związane z używaniem samochodu osobowego na cele prywatne.

Oznacza to, że wydatki na eksploatację pojazdu: paliwo, części zamienne będą stanowiły koszty uzyskania przychodu w części, w jakiej faktycznie służą uzyskiwaniu przychodów z działalności gospodarczej.

Odnosząc powyższe do analizowanej sprawy wyjaśnić należy, że wejście w życie przepisów ustawy z 7 lutego 2014 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2014 r., poz. 312), wprowadzających nowe regulacje dotyczące odliczania podatku naliczonego w odniesieniu do wydatków w zakresie pojazdów samochodowych nie oznacza, że w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych, podatnicy są zobligowani do automatycznego pomniejszenia kosztów używania samochodu osobowego o 50%. W tym zakresie organ zgadza się z Wnioskodawcą o braku automatycznego przełożenia deklaracji „mieszanego” użytkowania samochodu na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług na kwalifikację wydatków w podatku dochodowym, tzn., że podatnik nie może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów 50% wydatków.

Jednakże nie można się zgodzić ze stwierdzeniem Spółki, że „kosztem uzyskania przychodu jest całość kosztów związanych z korzystaniem z pojazdu mechanicznego w celu uzyskania przychodu, bez rozróżnienia czy pojazd jest wykorzystywany w tym celu w całości czy tylko w części”. Tylko wydatki, które spełniają kryteria z art. 15 ust. 1 updop, stanowią koszt uzyskania przychodu wraz z podatkiem naliczonym niepodlegającym odliczeniu od podatku należnego.

Natomiast zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15 ust. 1 ww. ustawy nie podlegają wydatki związane z używaniem samochodu osobowego na cele niezwiązane z działalnością gospodarczą.

Podkreślenia przy tym wymaga fakt, że wykazanie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy wykorzystywaniem samochodu, a osiągniętym przychodem spoczywa na Wnioskodawcy. Wnioskodawca bowiem osiągać będzie korzyści polegające na możliwości zaliczenia wydatków poniesionych na użytkowanie samochodu osobowego do kosztów uzyskania przychodu i tym samym obniżeniu podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.