Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/415-1044/14-2/JK2
z 12 marca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 15 grudnia 2014 r. (data wpływu 23 grudnia 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obliczania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczący podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obliczania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 15 kwietnia 2011 r. Pracodawca – Płatnik zawarł umowę o pracę na czas określony do 15 kwietnia 2013 r. z Wnioskodawcą - Podatnikiem na stanowisku Dyrektora Generalnego. Wnioskodawca pełnił również funkcje Prezesa w dwuosobowym Zarządzie Spółki. Nadzór nad pracami i zarządem Spółki sprawował wspólnie dwuosobowy Zarząd. Wnioskodawca w 2012 r. nie osiągał dochodów z innych źródeł, o czym Płatnik (główna księgowa) miał pełną wiedzę. W tej samej firmie zatrudniona była małżonka Wnioskodawcy. Umowa o pracę precyzyjnie określała w paragrafie 4 pkt 4a zasadnicze wynagrodzenie miesięczne w 2012 r. w wysokości 7.000 zł netto. W związku z powyższym Płatnik (główna księgowa) ustawowo zobowiązany był co miesięcznie ubruttowiać wynagrodzenie z uwzględnieniem prawidłowej stawki skali podatku dochodowego od osób fizycznych (18% lub 32%), a następnie odprowadzać m.in. zaliczki na poczet podatku dochodowego w imieniu Podatnika. Suma zaliczek przez Płatnika na poczet podatku dochodowego za cały rok podatkowy 2012 winna być prawidłowo odprowadzana w wysokości jak i terminie do właściwego organu podatkowego. Osiągnięty narastający dochód przez Podatnika - Wnioskodawcę za okres I-VIII 2012 r. wyniósł 116.460 zł. Natomiast narastający dochód osiągnięty za okres I-IX 2012 r. wyniósł 190.439 zł. Na powyższy dochód składała się płaca zasadnicza plus premia. W sierpniu 2012 r. Płatnik (główna księgowa) poinformował Wnioskodawcę, że ma pełną wiedzę o osiąganych dochodach Wnioskodawcy oraz jego małżonki, uznając, że jest zasadne dla Płatnika potrącenie zmniejszonych zaliczek na poczet podatku dochodowego od wynagrodzenia z uwzględnieniem stawki 18% za okres od VIII do końca 2012 r. opierając się na oświadczeniu Podatnika wynikającego art. 32 ust. 1a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych („docelowo ulga małżeńska”). Dodatkowo stwierdzając, że stosując system ulgowy (ulga małżeńska) w przypadku Podatnika takie rozwiązanie nie będzie skutkowało dopłatą różnicy podatku do wysokości 32% przez Podatnika w rozliczeniu rocznym za dany rok podatkowy. Wówczas Wnioskodawca zgłosił (słownie) Płatnikowi - głównej księgowej swoje wątpliwości co do powyższego rozwiązania i obawy, że jednak będzie zobowiązany dopłacić zaniżony podatek wynikający z różnicy między 18% do 32%. Wskazując, że różnica podatkowa między 18%-32% powinna być wypłacana Podatnikowi jako dodatek pieniężny, po to aby w rozliczeniu rocznym Podatnik miał do dyspozycji środki na zaspokojenie dopłaty podatku dochodowego. Powyższą argumentację Pracownik uzasadnił powołując się na zastosowane analogiczne rozwiązanie zawarte w interpretacji indywidualnej IBPBII/1/415-86/09/MK, wydanej przez Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach 14 kwietnia 2009 r. Dodatkowo Podatnik wskazał, że z matematycznego rozliczenia dochodu i zaliczek na podatek dochodowy, Podatnik zobowiązany będzie do dopłaty podatku dochodowego za 2012 r. w rozliczeniu rocznym za dany rok podatkowy z „własnych środków”, gdyż dochód do IX 2012 r. w wysokości 190.439 zł, przewyższał dwukrotnie górną granicę pierwszego progu skali podatkowej, tj. 85.528 zł x 2 = 171.056 zł. Podatnik jeszcze wskazał, że przewidując dochody Podatnika za 2012 r. należy doliczyć do osiągniętego dochodu za okres I-IX, dodatkowo przyszłe przewidywane dochody w postaci zasadniczego wynagrodzenia za okres X-XII 2012 r. i wówczas łączne dochody za 2012 r. wyniosą ponad 220.500 zł. Ponownie Podatnik uzasadnił, że rozliczając podatek dochodowy za 2012 r. z uwzględnieniem zmniejszonych wpłaconych comiesięcznych zaliczek (18%), Podatnik zawsze będzie zmuszony do dopłaty podatku dochodowego według wyższej skali, tj. 32%, Takie rozwiązanie premiuje Płatnika, gdyż comiesięczne ubruttawianie wynagrodzenia uwzględniało zaniżoną stawkę 18%, a w konsekwencji obliczeniu zaniżonych zaliczek na poczet podatku dochodowego. Powyższe rozwiązanie jest niezgodne z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych wynikającego z niezachowania celowości zastosowania systemu ulgowego przewidzianego przez ustawodawcę w obliczaniu zaniżonych zaliczek na poczet podatku dochodowego. Dodatkowo powyższe rozwiązanie koliduje z zapisami umowy o pracę z 15 kwietnia 2011 r. zawartej między Wnioskodawcą a Pracodawcą.

W efekcie nieuwzględnienia wątpliwości i argumentacji jakie złożył Podatnik - oświadczenie wynikającego art. 32 ust. 1a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zostało zastosowane przez Płatnika. W wyniku tego działania, w kwietniu 2013 r. Podatnik rozliczając osiągnięty dochód za rok ubiegły, tj. 2012 został zobowiązany do dopłaty zaniżonego podatku dochodowego za 2012 r. w wysokości 7.809 zł, mimo skorzystania z tzw. z ulgi małżeńskiej, Wielokrotnie słowne zgłaszane Płatnikowi wątpliwości nie doprowadziły do sprostowania powyższych nieprawidłowości. Do dnia dzisiejszego Pracodawca (Płatnik) mając wiedzę o zaistniałych nieprawidłowościach, gdyż był wielokrotnie informowany w formach: słownej i pisemnej oraz wielokrotnych bezpośrednich spotkaniach w siedzibie Pracodawcy nie dokonał omawianego sprostowania.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy postępowanie Spółki, jako Płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych polegające na obliczaniu i odprowadzaniu zaliczek na poczet podatku dochodowego od osiągniętego dochodu, stosując zaniżoną 18% stawkę podatku dochodowego, opierając się jedynie na oświadczeniu Podatnika wynikającego art. 32 ust. 1a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bez uwzględnienia braku zasadności (celowości) zastosowania takiego systemu ulgowego, a więc w sytuacji niespełnienia się łącznie zasady celowości wskazywanej przez ustawodawcę było prawidłowe w przedstawionym powyżej stanie faktycznym?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Przepisy zawarte w art. 31-39 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowych od osób fizycznych (Dz. U. Nr 14 z 2000 r. poz. 176, z późn. zm.) regulują dwa zasadnicze sposoby obliczania zaliczek. Pierwszy z nich normatywny ma zastosowanie do wszystkich Pracowników, natomiast drugi ulgowy jest przeznaczony tylko dla tych osób, które spełniają liczne uwarunkowania m.in. złożą Pracodawcy oświadczenie uprawniające do jego zastosowania. W normatywnym systemie, zaliczki na podatek dochodowy obliczane są według zasad ogólnych a ich wysokość jest zróżnicowana ze względu na istnienie progów progresji podatkowej i odpowiadające im stawki podatkowe: 18%, 32%. Z kolei w systemie ulgowym, mającym na celu eliminowanie powstawania nadpłat podatku, a następnie zwrotu podatnikowi tego podatku przez organ podatkowy w rozliczeniu rocznym podatnika za dany rok podatkowy, zaliczka obliczana jest w sposób odmienny - jest uzależniona łącznie od prawidłowego i zasadnego (celowego) zastosowania złożonego przez Pracownika-Podatnika oświadczenia wynikającego z art. 32 ust. 1a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ustawodawca bardzo czytelnie wskazał cel stosowania oświadczenia wynikającego z art. 32 ust. 1a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl ustawy i zamierzeń ustawodawcy stosowanie oświadczenia wynikającego z art. 32 ust. 1a pkt 2 jest przede wszystkim eliminowanie powstawania nadpłat podatku w ciągu roku podatkowego w postaci wpłacanych zawyżonych zaliczek na poczet podatku dochodowego. A w rezultacie do uniknięcia zwrotu Podatnikowi tegoż podatku w rocznym zeznaniu podatkowym, wynikającego z nadpłacenia w postaci zaliczek na poczet podatku dochodowego. W omawianym przypadku powyższa bezwzględna zasada (celowość) nie została zachowana, a więc łączne uwarunkowanie zastosowania systemu ulgowego w myśl ustawodawcy nie zostało spełnione. W przypadku zastosowania przez Płatnika oświadczenia wynikającego z art. 32 ust. 1a pkt 2 ustawy o podatku od osób fizycznych (docelowo z "ulgi małżeńskiej"), Płatnik nie mógł wyeliminować powstania nadpłaty podatku od wynagrodzeń w danym roku podatkowym, gdyż osiągnięte dochody z tytułu wynagrodzenia przez samego Podatnika za okres od I-IX wyniosły 190.439 zł i zawsze kwalifikowały się do zastosowania wyższej stawki skali podatkowej w wysokości 32% w rozliczeniu za dany rok podatkowy. Efekt nadpłaconego podatku dochodowego za dany rok podatkowy był wykluczony a więc celowość stosowania sytemu ulgowego przez Płatnika był nieuzasadniony. Narastający dochód za I-IX uzyskany przez samego Podatnika to 190.439 zł, dzielony na połowę daje kwotę 95.220 zł a powyższa wartość przewyższa górną granicę pierwszego progu podatkowego tj. 85.528 zł. A więc wówczas winna być zastosowana stawka podatkowa 32% przy ubruttawianiu wynagrodzenia, a w rezultacie obliczaniu zaliczek na poczet podatku dochodowego. Analogiczna zasada winna być stosowana w obliczeniach za kolejne miesiące czyli: X, XI, XII 2012 r.

Płatnik obliczając zaliczki na poczet podatku dochodowego za okres od IX do XII 2012 r. winien zastosować stawkę podatkową w wysokości: 32 %, mimo otrzymania oświadczenia od Podatnika wynikającego z art. 32 ust. 1a pkt 2 ustawy o podatku od osób fizycznych. W związku z powyższym wyliczeniem stosowanie ulgowego systemu obliczania zaliczek na poczet podatku dochodowego, zostało zastosowane przez płatnika nie prawidłowo wbrew zamierzeniom ustawodawcy.

Ustawodawca jasno i precyzyjnie określił warunki jakie winien łącznie spełnić: Płatnik, aby uzyskać prawo wyboru (zmiany) z normatywnego systemu obliczania zaliczek na podatek dochodowy, na rzecz ulgowego systemu obliczania zaliczek na poczet podatku dochodowego. Na poparcie powyższego opisu należy dodać to, że Płatnik (główna księgowa) mając pełny dostęp do dokumentacji księgowej, podatkowej oraz pełną wiedzę o przyszłym wynagrodzeniu należnym i gwarantowanym Pracownikowi, wynikającym z umowy o pracę, jakie nastąpi za miesiące od X do XII 2012 r. w wysokości comiesięcznej minimum 7000 zł netto (4x7000 - 28.000 zł). Dodatkowo Płatnik (główna księgowa) posiadał pełną wiedzę księgową, podatkową o wysokości uzyskiwanych dochodach przez Podatnika i jego małżonki (małżonka pracowała w tej samej firmie). A w związku z powyższym Płatnik zobowiązany był do zastosowania normatywnego systemu obliczania zaliczek na poczet podatku dochodowego i zastosować stawkę 32% przy obliczaniu zaliczek na podatek dochodowy.

Płatnik świadomie i celowo zaniżając stawkę podatku do 18% comiesięcznego ubruttawiania wynagrodzenia uniknął odprowadzania wyższych (32%) zaliczek na poczet podatku dochodowego do czego zobowiązywała go ustawa oraz umowa o pracę w dziale wynagrodzenie tj. paragraf 4 pkt 4 , z których jasno wynika ,że Pracownik ma określone wynagrodzenie netto (do ręki) a więc wszelkie obciążenia leżą po stronie Pracodawcy (Płatnika), jak również Pracodawca wykonuje te zobowiązania w "imieniu" Pracownika-Podatnika. A więc można uznać, że to Pracodawca (Płatnik) "skorzystał" z ulgi podatkowej - wspólnego rozliczania Podatnika się z małżonkiem - ulgi przysługującej Podatnikowi a nie Płatnikowi. Skorzystał Płatnik, gdyż świadomie i celowo przeniósł "faktyczny" ciężar dopłaty tego podatku do wysokości 32% na Podatnika.

Alternatywnie:

W ocenie Wnioskodawcy w przypadku zastosowania przez Płatnika zaniżonej stawki 18%, powstała różnica podatkowa między 18%-32% winna być wypłacana Pracownikowi przez Spółkę jako comiesięczny dodatek pieniężny, po to aby w rozliczeniu rocznym Podatnik miał do dyspozycji środki na zaspokojenie dopłaty podatku dochodowego, Powyższą argumentację uzasadnia zastosowane analogiczne rozwiązanie i ocena tego rozwiązania jako prawidłowe, zawarte w interpretacji indywidualne IBPBII/1/415-86/09/MK wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w dniu 14 kwietnia 2009 r. W stanie faktycznym dokonanym przez Płatnika za miesiące od IX-XII 2012 r. powyższe różnice podatkowe między 18%-32% nie zostały przekazane Podatnikowi, a więc pozostały w kasie Spółki-Płatnika a "faktyczny" ciężar dopłaty tego podatku do wysokości 32% obciążył Podatnika w rozliczeniu rocznym za dany rok podatkowy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w art. 31 nakłada obowiązek obliczania, pobierania i wpłacania zaliczek na podatek dochodowy na rachunek organu podatkowego. W przypadku niewykonywania jakiejkolwiek z tych czynności przez Płatnika, bądź błędna interpretacja przepisów prawa podatkowego, to Płatnik ponosi pełną odpowiedzialność za wszystkie działania, których efektem jest niewpłacenie w prawidłowej wysokości i w wymaganym terminie podatku (zaliczek) na rzecz właściwego organu podatkowego.

W związku z powyższym, złożone przez Podatnika oświadczenie wynikające z art. 32 ust. 1a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zobowiązywało, a tym bardziej nie uprawniało Płatnika z mocy prawa podatkowego do jego zastosowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z generalną zasadą opodatkowania wyrażoną art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Wyrazem jej praktycznej realizacji jest art. 11 ust. 1 ww. ustawy w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2014 r., z którego treści wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do treści art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielcze go stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Na podstawie art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

W myśl postanowień art. 32 ust. 1 pkt 1 powyższej ustawy, zaliczki o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali - 18 % dochodu uzyskanego w danym miesiącu, natomiast zgodnie z pkt 2 za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył kwotę, o której mowa w pkt 1 – 32% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.

Z przepisu art. 32 ust. 1a ww. ustawy wynika, że jeżeli podatnik złoży płatnikowi oświadczenie, że za dany rok zamierza opodatkować dochody łącznie z małżonkiem bądź na zasadach określonych w art. 6 ust. 4, a za rok podatkowy przewidywane, określone w oświadczeniu:

1. dochody podatnika nie przekroczą górnej granicy pierwszego przedziału skali, a odpowiednio małżonek lub dziecko nie uzyskują żadnych dochodów z wyjątkiem renty rodzinnej – zaliczki za wszystkie miesiące roku podatkowego wynoszą 18% dochodu uzyskanego w danym miesiącu i są dodatkowo pomniejszane za każdy miesiąc o kwotę stanowiącą 1/12 kwoty zmniejszającej podatek, określonej w pierwszym przedziale obowiązującej skali podatkowej.
2. dochody podatnika przekroczą górną granicę pierwszego, przedziału skali, a odpowiednio małżonek lub dziecko nie uzyskują żadnych dochodów z wyjątkiem renty rodzinnej lub dochody małżonka mieszczą się w niższych przedziałach skali - zaliczki za wszystkie miesiące roku podatkowego wynoszą - 18% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.
   
   

Zgodnie z ust. 1b ww. artykułu, płatnicy, którym podatnik złożył oświadczenie wymienione w ust. 1a, pobierają zaliczki według zasad określonych w ust. 1a pkt 1 i 2 począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zostało złożone oświadczenie.

W razie faktycznej zmiany stanu upoważniającego do obniżki zaliczek lub utraty możliwości do opodatkowania dochodów zgodnie z art. 6, podatnik jest zobowiązany poinformować o tym płatnika; w tym przypadku od miesiąca następującego po miesiącu, w którym podatnik przestał spełniać warunki do obniżki zaliczek, zaliczki są pobierane według zasad określonych w ust. 1 – art. 32 ust. 1c ww. ustawy.

Z powyższych przepisów wynika, aby obniżyć wysokość zaliczek, konieczne jest złożenie przez podatnika stosownego oświadczenia płatnikowi w formie pisemnej.

Zakład pracy nie zmniejsza zaliczki na powyższych zasadach, jeżeli podatnik powiadomił go o zmianach stanu faktycznego wynikającego z oświadczenia. Dyspozycją tego przepisu są objęte sytuacje, w których ustaną przesłanki uprawniające do zmniejszenia kwoty zaliczki na podatek. W szczególności powinno to nastąpić w przypadkach, gdy w ciągu roku dochody podatnika lub jego małżonka będą wyższe od przewidywanych i przekroczą kolejne przedziały skali podatkowej albo też jeśli nastąpi zmiana możliwości opodatkowania opodatkowania wspólnie z małżonkiem.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca złożył oświadczenie wynikające z art. 32 ust. 1a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które zostało zastosowane przez płatnika przy na obliczaniu i odprowadzaniu zaliczek na poczet podatku dochodowego od osiągniętego dochodu, stosując zaniżoną 18% stawkę podatku dochodowego.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że płatnik Wnioskodawcy prawidłowo postąpił przy obliczaniu i odprowadzaniu zaliczki na poczet podatku dochodowego od osiągniętego dochodu, stosując zaniżoną 18% stawkę podatku dochodowego, ponieważ był zobowiązany do uwzględnienia złożonego przez Wnioskodawcę oświadczenia na podstawie art. 32 ust. 1a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Fakt posiadania wiedzy przez płatnika na temat wysokości uzyskiwanych dochodów przez Wnioskodawcę i jego małżonki oraz dostęp do dokumentacji księgowej i podatkowej nie zobowiązywał płatnika do zastosowania stawki 32% przy obliczaniu zaliczek na podatek dochodowy. Wnioskodawca sam powinien złożyć płatnikowi informację o zmianie stanu upoważniającego do obniżki zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Zauważyć należy, że zaliczka jest de facto świadczeniem na poczet przyszłego zobowiązania "rocznego", czyli podatku za określony rok podatkowy. Samodzielność prawna zobowiązania podatkowego z tytułu zaliczki nie oznacza jego absolutnej niezależności, gdyż po powstaniu zobowiązania podatkowego za rok podatkowy staje się ono częścią tego zobowiązania, co wynika z treści powołanego wyżej przepisu art. 45 ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Niezależnie od faktu, czy płatnik pobrał zaliczki na podatek dochodowy, czy tego nie dokonał, podatnik jest zobowiązany do należytego wypełniania obowiązków nałożonych na niego ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie bowiem z art. 9 ust. 1 i art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnik zobowiązany jest do wykazania w rocznym zeznaniu podatkowym wszystkich osiągniętych w roku podatkowym dochodów, niezależnie od tego, czy płatnik zaliczki na podatek dochodowy pobrał, czy też tego obowiązku nie wypełnił.

W odniesieniu do przedstawionych kwot podanych we wniosku, organ informuje, że ewentualne przeliczenia, jakich należałoby dokonać nie należą do kompetencji tut. organu. Zgodnie bowiem z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego, bowiem prawidłowość takiego rozliczenia podlega weryfikacji przez organ podatkowy. W związku z powyższym tut. organ nie może odnieść się do kwot wskazanych przez Wnioskodawcę.

Ponadto, w odniesieniu do powołanej we wniosku interpretacji podatkowej należy wskazać, że nie jest ona wiążąca dla tutejszego organu, bowiem dotyczy tylko konkretnej indywidualnej sprawy, wydanej w określonym stanie faktycznym i tylko w tej sprawie rozstrzygnięcie w niej zawarte jest wiążące.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., Nr 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.