Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP1/4512-188/15-2/AK
z 25 czerwca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 26 marca 2015r. (data wpływu 30 marca 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania dla świadczonych usług subpartycypacji - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 marca 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia podstawy opodatkowania dla świadczonych usług subpartycypacji.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

…. spółka akcyjna z siedzibą w Polsce (dalej: „Wnioskodawca” lub „Subpartycypant”) jest czynnym podatnikiem VAT oraz podatnikiem podatku dochodowego na podstawie ustawy o CIT. Wnioskodawca prowadzi działalność m. in. w zakresie produkcji cementu.

Wnioskodawca posiada nadwyżkę środków pieniężnych i jest zainteresowany zainwestowaniem ich w prawa do przyszłych przychodów spółki powiązanej - ….. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Polsce (dalej: „Inicjator”) będącej czynnym podatnikiem VAT oraz podatnikiem podatku dochodowego na podstawie ustawy o CIT. Inicjator zawarł kontrakty na dostawy betonu, na podstawie których oczekuje w przyszłości płatności (określonego strumienia przepływów pieniężnych).

W konsekwencji, Wnioskodawca postanowił zawrzeć z Inicjatorem umowę pozwalającą Wnioskodawcy na zainwestowanie posiadanej nadwyżki środków pieniężnych (dalej „Umowa”).

Umowa między Wnioskodawcą i Inicjatorem będzie miała charakter umowy nienazwanej. Jej charakter prawny jest podobny do umowy subpartycypacji stosowanej w sektorze bankowym przez instytucje wyspecjalizowane w sekurytyzacji. Subpartycypacja, co do zasady, jest umową, na mocy której inicjator przekazuje do innego podmiotu prawo do świadczeń, jakie wynikają z zawartych umów/posiadanych wierzytelności. Na podmiot przejmujący - subpartycypanta, natomiast przechodzi ryzyko braku uregulowania wierzytelności, jednakże w dalszym ciągu wierzytelność pozostaje w majątku inicjatora subpartycypacji (nie dochodzi do cesji wierzytelności).

Przedmiotem Umowy jest określony strumień przepływów pieniężnych wynikający z zawartych przez Inicjatora kontraktów, na podstawie których oczekuje w przyszłości płatności. W ocenie Wnioskodawcy oraz Inicjatora przyszłe wpływy należy uznać za stabilne oraz nieobarczone wysokim ryzykiem nieściągalności.

Na podstawie Umowy Inicjator zobowiązał się do przekazywania Wnioskodawcy przyszłych wpływów pieniężnych z określonego przez strony źródła, w tym wypadku z określonych kontraktów, w zamian za co w chwili zawarcia Umowy Inicjator otrzymał płatność inicjalną od Wnioskodawcy. Wnioskodawca wskazuje, iż na mocy Umowy nie nastąpiło przeniesienie przez Inicjatora na rzecz Subpartycypanta żadnych praw do wierzytelności objętych Umową (dalej: Wierzytelności). Inicjator pozostaje podmiotem wyłącznie uprawnionym z tytułu Wierzytelności zgodnie z umowami lub innymi dokumentami, na podstawie których powstały Wierzytelności, jak również podmiotem uprawnionym do prowadzenia we własnym imieniu i na własny rachunek działań mających na celu dochodzenie od osób trzecich roszczeń związanych z Wierzytelnościami oraz działań windykacyjnych oraz do ewentualnej realizacji zabezpieczeń koniecznych w celu zaspokojenia Inicjatora. Jednakże, Inicjator dochowa należytej staranności w dochodzeniu tych Wierzytelności, w szczególności, będzie podejmować takie same działania, jak w stosunku do pozostałych wierzytelności mu przysługujących.

Z Umowy wynika zobowiązanie do zapłaty przez Inicjatora określonych kwot - odpowiadających, co do zasady, wartości wpływów z kontraktów - w zamian za zobowiązanie do zapłaty przez Subpartycypanta z góry określonej kwoty pieniężnej odpowiadającej sumie wartości nominalnych Wierzytelności pomniejszonych o dyskonto. Płatność za konkretną wierzytelność (wartość wierzytelności pomniejszona o dyskonto) została określona w Umowie odrębnie dla poszczególnych wierzytelności Inicjatora względem kontrahentów objętych Umową. W chwili zawarcia Umowy Subpartycypant wypłacił Inicjatorowi sumę płatności przyporządkowanych do Wierzytelności objętych Umową.

Jednocześnie, na podstawie Umowy ryzyko niewypłacalności dłużnika Inicjatora przechodzi na Wnioskodawcę, tj. Wnioskodawca będzie się mógł domagać od Inicjatora zaspokojenia z tytułu zawartej Umowy wyłącznie ze środków faktycznie otrzymanych przez Inicjatora z tytułu Wierzytelności (wydzielony strumień pieniężny Inicjatora). Subpartycypant nie będzie mógł żądać od Inicjatora, aby spłacił on pozostałą część należności z innego źródła. Subpartycypant dokona tylko jednej płatności na rzecz Inicjatora, z góry za cały okres Umowy. Inicjator zobowiąże się do przekazywania otrzymanych świadczeń z tytułu określonych w Umowie Wierzytelności na rzecz Wnioskodawcy w terminie określonym przez obie strony w Umowie. Wskazane w Umowie okresy rozliczeniowe będą nie dłuższe niż 12 miesięcy.

Wierzytelności objęte Umową stanowią kwoty netto należności Inicjatora od kontrahentów. Konsekwentnie, w przypadku uregulowania przez kontrahenta należności w części, Inicjator w pierwszej kolejności uprawniony będzie do zaliczenia otrzymanej kwoty na poczet należnego VAT z tytułu czynności opodatkowanej VAT, względem której powstał obowiązek podatkowy oraz w związku z którą Inicjatorowi należna jest wierzytelność, do wysokości kwoty podatku należnego z tego tytułu oraz zobowiązany będzie do przekazania pozostałej części otrzymanego świadczenia Subpartycypantowi.

W konsekwencji zawarcia Umowy Wnioskodawca uzyska możliwość zainwestowania posiadanej nadwyżki środków pieniężnych w prawa do przyszłych przychodów Inicjatora. Inicjator zrealizuje z kolei cel w postaci poprawy własnych przepływów pieniężnych – w momencie zawarcia umowy Inicjator otrzymał dostęp do gotówki, będącej ekwiwalentem przyszłych wpływów z Wierzytelności. Jednocześnie, Subpartycypantowi udzielone zostanie prawo do uzyskania w przyszłości określonych kwot po otrzymaniu przez Inicjatora spłat Wierzytelności z uwzględnieniem przejścia na Subpartycypanta ryzyka ich nieściągalności. Z powyższego względu w ramach Umowy Inicjator będzie obowiązany również do informowania Subpartycypanta o terminowości dokonywania spłat z objętych Umową Wierzytelności, a także do dochodzenia należności z tego tytułu z najwyższą starannością oraz umożliwienia realizacji prawa wglądu do dokumentacji handlowej w tym zakresie przez Subpartycypanta.

Na tle powyżej przedstawionego zdarzenia przyszłego, Wnioskodawca pragnie potwierdzić sposób rozliczania Umowy na gruncie ustawy o VAT.

Niezależnie od pytania zadanego w tym wniosku, Wnioskodawca pragnie zaznaczyć, że w odrębnych wnioskach o wydanie interpretacji indywidualnych dotyczących skutków zawartej Umowy zaadresował pytania w zakresie rozpoznawalności przychodów i kosztów na gruncie ustawy o CIT, stawki podatku VAT, jaką powinny być opodatkowane usługi świadczone przez Wnioskodawcę oraz obowiązku podatkowego w VAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy na gruncie Umowy podstawę opodatkowania w VAT będzie stanowiła kwota wynagrodzenia (marża) lub jej część w przypadku uregulowania w części wierzytelności w danym okresie rozliczeniowym przez kontrahenta Inicjatora, rozliczana na koniec cyklu rozliczeniowego pod warunkiem, że suma należnych strumieni pieniężnych od inicjatora dla Wnioskodawcy na koniec danego okresu rozliczeniowego przekroczy kwotę płatności inicjalnej z Umowy dla tej wierzytelności?

Zdaniem Wnioskodawcy, na gruncie Umowy podstawę opodatkowania w VAT będzie stanowiła kwota wynagrodzenia (marża) lub jej część w przypadku uregulowania w części wierzytelności w danym okresie rozliczeniowym przez kontrahenta Inicjatora, rozliczana na koniec cyklu rozliczeniowego pod warunkiem, że suma należnych strumieni pieniężnych od Inicjatora dla Wnioskodawcy na koniec danego okresu rozliczeniowego przekroczy kwotę płatności inicjalnej z Umowy dla tej wierzytelności.

Zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy o VAT, co do zasady, podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatą, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

W świetle powyższych regulacji konieczne staje się ustalenie, co stanowi wynagrodzenie (świadczenie) należne Wnioskodawcy z tytułu świadczonej usługi w ramach Umowy. Skoro podstawą opodatkowania jest wszystko, co stanowi zapłatę, to ustalić należy, czy tym świadczeniem są kwoty pieniężne otrzymywane na zasadzie rozliczeń między Wnioskodawcą oraz Inicjatorem po zakończeniu cyklów rozliczeniowych, czy też jedynie rzeczywiste wynagrodzenie, tzn. realna korzyść, jaką Wnioskodawca odniesie wskutek świadczenia tych usług.

W pierwszej kolejności należy ustalić co usługobiorca otrzymuje dla siebie z tytułu świadczonej usługi, tzn. na czym polega jego zysk. W ocenie Wnioskodawcy, podstawą opodatkowania dla usług, dla których wynagrodzenie nie zostało ustalone bezpośrednio w postaci ceny lub prowizji, powinien być całkowity wynik netto na transakcjach w danym okresie.

W ocenie Wnioskodawcy, na gruncie Umowy podstawą opodatkowania na koniec cyklu rozliczeniowego będzie stanowiła suma kwot wynagrodzenia (marż) lub ich części w przypadku uregulowania w części zapadalnych wierzytelności w danym okresie rozliczeniowy, przyporządkowanych w Umowie do poszczególnych wierzytelności zapadalnych oraz uregulowanych odpowiednio w całości/części do końca danego cyklu rozliczeniowego. Tym samym, podstawą opodatkowania jest w tych wypadkach kwota zrealizowanego przez Wnioskodawcę rzeczywistego zysku ekonomicznego (marża). Za powyższym stanowiskiem przemawia przede wszystkim fakt, że kwota udzielonego, a następnie zwróconego finansowania nie jest żadnym świadczeniem, które Wnioskodawca otrzymuje z tytułu usługi. Świadczeniem tym jest wartość uzyskanego wynagrodzenia (marża).

Charakterystyczną cechą Umowy jest to, że na Wnioskodawcę przechodzi ryzyko związane z wypłacalnością kontrahentów Inicjatora. W przypadku niemożności zaspokojenia się przez Wnioskodawcę ze źródła określonego przez Strony w Umowie, Wnioskodawca nie może żądać od Inicjatora, aby spłacił on pozostałą część należności z innego źródła.

Wartość wynagrodzenia uzyskiwanego przez Wnioskodawcę równa jest w tym przypadku różnicy pomiędzy kwotą uzyskaną w okresie obowiązywania Umowy z wydzielonego strumienia należności Inicjatora, a wartością przekazanego finansowania na rzecz Inicjatora. W celu prawidłowego ustalenia podstawy opodatkowania na gruncie Umowy należy więc się odwołać do specyficznej wartości podstawy opodatkowania, jaką jest zysk (wynik). Tak ustalany wynik stanowi dopiero podstawę opodatkowania dla usługodawcy (Wnioskodawcy). W konsekwencji, mając na uwadze powyższe, należy uznać, iż podstawą opodatkowania Wnioskodawcy będzie zysk zrealizowany finalnie w toku realizacji Umowy, rozumiany jako różnica między kwotą uzyskaną z tytułu przepływów pieniężnych z danej Wierzytelności objętej Umową w trakcie jej trwania, a kwotą płatności inicjalnej za daną wierzytelność.

Powyższe stanowisko znajduje również potwierdzenie na gruncie orzecznictwa polskich sądów administracyjnych. W zakresie transakcji, w których wynagrodzenie oparte jest o dyskonto wypowiedział się, np. NSA w wyroku z 30 września 2010 r. (I FSK 1402/09). W orzeczeniu tym sąd zaznaczył, iż - z perspektywy oceny podstawy opodatkowania - istota transakcji opartej o dyskonto jest taka sama, jak kredytu lub pożyczki - usługobiorca zobowiązuje się do przekazania świadczenia, po cenie nominalnej, choć za przekazanie pożytków otrzymał cenę niższą niż nominalną (tj. pomniejszoną o dyskonto usługodawcy). W rzeczywistości więc usługobiorca płaci wynagrodzenie zbliżone do odsetek, choć w innym czasie i w innej postaci niż w typowej umowie kredytowej. Dla usługobiorcy transakcja oparta o dyskonto pełni funkcję podobną do długu. Dla usługodawcy natomiast nabycie praw do strumieni pieniężnych w wartości nominalnej stanowi formę lokaty kapitału (tak samo jak w przypadku udzielenia kredytu i pożyczki), jego wynagrodzeniem zaś jest uzyskane dyskonto. W konsekwencji NSA doszedł do wniosku, iż podstawę opodatkowania stanowi wynagrodzenie za korzystanie z cudzego kapitału, którym w przypadku usług z wykorzystaniem instrumentów dyskontowych jest dyskonto. W szczególności, dla NSA w przypadku dyskonta nie powinna zostać opodatkowana podatkiem VAT całość świadczenia, rozumianego nie jako wynagrodzenie, lecz cała kwota przepływów pieniężnych między usługobiorcą oraz usługodawcą.

Powyższe znajduje ponownie potwierdzenie na gruncie orzecznictwa TSUE, gdzie na gruncie usług finansowych TSUE wielokrotnie wskazywał, iż podstawę opodatkowania powinna stanowić wartość „rzeczywistego” wynagrodzenia (realny zysk usługodawcy), a nie wartość hipotetyczna. W sytuacji, gdy Wnioskodawca opodatkowywałby zysk hipotetyczny, np. kwotę marży za daną wierzytelność jeszcze przed uregulowaniem danej wierzytelności objętej Umową przez kontrahenta Inicjatora na jego rzecz, to w przypadku niewypłacalności kontrahenta Inicjatora Wnioskodawca opodatkowałby wynagrodzenie w sytuacji, gdy w rzeczywistości poniesie stratę na tej transakcji.

Umowa wyraźnie przyporządkowuje płatności na rzecz Inicjatora do poszczególnych wierzytelności z kontraktów objętych Umową, których wysokość w każdym przypadku uzależniona jest od terminu zapadalności danej wierzytelności oraz ryzyka niewypłacalności dla danego kontrahenta Inicjatora. Konsekwentnie, na gruncie Umowy podstawą opodatkowania na koniec cyklu rozliczeniowego będzie stanowiła kwota wynagrodzenia (marża) przyporządkowana w Umowie do danej wierzytelności uregulowanej odpowiednio w całości/części do końca danego cyklu rozliczeniowego przez kontrahenta Inicjatora.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach indywidualnych wydawanych przez Ministra Finansów, m.in.:

• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 31 grudnia 2013 r. (nr IPPP2/443-1044/13-5/RR),
  

• interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 24 grudnia 2013 r. (nr IBPP2/443-897/13/ICz).
  
  

Mając na uwadze powyższe, w ocenie Wnioskodawcy na gruncie Umowy podstawę opodatkowania w VAT będzie stanowiła kwota wynagrodzenia (marża) lub jej część w przypadku uregulowania w części wierzytelności w danym okresie rozliczeniowym przez kontrahenta Inicjatora, rozliczana na koniec cyklu rozliczeniowego pod warunkiem, że suma należnych strumieni pieniężnych od Inicjatora dla Wnioskodawcy na koniec danego okresu rozliczeniowego przekroczy kwotę płatności inicjalnej z Umowy dla tej wierzytelności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Przepis art. 8 ust. 1 przywołanej ustawy stanowi, iż przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów .

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie zaś z art. 29a ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Zgodnie z art. 29a ust. 6 ustawy, podstawa opodatkowania obejmuje:

1. podatki, cła, opłaty i inne należności o podobnym charakterze, z wyjątkiem kwoty podatku;
2. koszty dodatkowe, takie jak prowizje, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, pobierane przez dokonującego dostawy lub usługodawcę od nabywcy lub usługobiorcy.
   
   

Stosownie do art. 29a ust. 7 ustawy, podstawa opodatkowania nie obejmuje kwot:

1. stanowiących obniżkę cen w formie rabatu z tytułu wcześniejszej zapłaty;
2. udzielonych nabywcy lub usługobiorcy opustów i obniżek cen, uwzględnionych momencie sprzedaży;
3. otrzymanych od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot udokumentowanych wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy i ujmowanych przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.
   
   

Z powyższych przepisów wynika, że co do zasady podstawa opodatkowania obejmuje wszystko co stanowi wartość otrzymanego świadczenia, które dostawca lub świadczący usługę otrzymuje lub powinien otrzymać od kupującego. Przepis art. 29a ust. 6 i ust. 7 wymienia elementy, które powinny być wliczane bądź nie powinny być wliczane do podstawy opodatkowania. Do elementów, które nie powinny być wliczane do podstawy opodatkowania należą m.in. kwoty otrzymanych przez podatnika od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot wydatków, poniesionych w imieniu i na rachunek tego ostatniego i które są ujmowane przejściowo przez podatnika w prowadzonej przez niego ewidencji na potrzeby podatku.

Wątpliwości Wnioskodawcy w niniejszej sprawie dotyczą właściwego określenia podstawy opodatkowania w przypadku umów subpartycypacji.

Należy zauważyć, że Wnioskodawca postanowił zawrzeć z Inicjatorem umowę pozwalającą Wnioskodawcy na zainwestowanie posiadanej nadwyżki środków pieniężnych. Na podstawie Umowy Inicjator zobowiązał się do przekazywania Wnioskodawcy przyszłych wpływów pieniężnych z określonego przez strony źródła, w tym wypadku z określonych kontraktów, w zamian za co w chwili zawarcia Umowy Inicjator otrzymał płatność inicjalną od Wnioskodawcy. Z Umowy wynika zobowiązanie do zapłaty przez Inicjatora określonych kwot - odpowiadających, co do zasady, wartości wpływów z kontraktów - w zamian za zobowiązanie do zapłaty przez Subpartycypanta z góry określonej kwoty pieniężnej odpowiadającej sumie wartości nominalnych Wierzytelności pomniejszonych o dyskonto. Płatność za konkretną wierzytelność (wartość wierzytelności pomniejszona o dyskonto) została określona w Umowie odrębnie dla poszczególnych wierzytelności Inicjatora względem kontrahentów objętych Umową. Inicjator zobowiąże się do przekazywania otrzymanych świadczeń z tytułu określonych w Umowie Wierzytelności na rzecz Wnioskodawcy w terminie określonym przez obie strony w Umowie. Wskazane w Umowie okresy rozliczeniowe będą nie dłuższe niż 12 miesięcy.

Na podstawie powyższych uregulowań art. 29a ustawy, w okolicznościach przedstawionych przez Wnioskodawcę stwierdzić należy, że wynagrodzenia sprowadza się zatem do tego, co Wnioskodawca otrzymuje z tytułu transakcji zawieranych w związku z wykonywaniem działalności. W przypadku transakcji dokonywanych w ramach umowy subpartycypacji za podstawę opodatkowania należy uznać zrealizowany wynik (zysk) w danym okresie.

Wobec tego w przedmiotowej sprawie podstawą opodatkowania podatkiem od towarów i usług jest ogólny dodatni wynik występujący pomiędzy wartością przekazanego finansowania na rzecz Inicjatora a kwotą uzyskaną w okresie obowiązywania umowy z wydzielonego strumienia należności Inicjatora.

Mając na uwadze opis sprawy oraz powołane przepisy należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie podstawą opodatkowania podatkiem od towarów i usług będzie kwota rzeczywistego wyniku finansowego zrealizowanego przez Wnioskodawcę (marża) lub jej część w przypadku uregulowania w części wierzytelności. Kwota ta stanowi dla Wnioskodawcy zapłatę za wykonanie usługi, która w rezultacie według zapisów art. 29a ust. 1 ustawy stanowi podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie, wynikające z opisu sprawy, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Zaznacza się także, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Odnośnie powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, zauważyć należy, że zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek Zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Stosownie zaś do treści art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacje wydawane są w indywidualnych sprawach Wnioskodawcy, w związku z tym skutki prawne, czy też ewentualna ochrona, określone w art. 14k do 14m mogą dotyczyć wyłącznie podmiotu, który uzyskał interpretację indywidualną. Stosownie zaś do art. 14e § 1 i 2 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Zawiadomienie o zmienionej interpretacji indywidualnej doręcza się podmiotowi, któremu w danej sprawie interpretacja została wydana.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego , po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.