INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 11.01.2012 r. (data wpływu 13.01.2012 r.) uzupełnione pismem z dnia 11.03.2012r. (data wpływu 14.03.2012r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości niezabudowanej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13.01.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości niezabudowanej. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 11.03.2012r. (data wpływu 14.03.2012r.), będącym odpowiedzią na wezwanie znak IPPP2/443-41/12-2/KOM z dnia 5.03.2012r. (skutecznie doręczone 9.03.2012r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca wraz z małżonką są osobami fizycznymi nie prowadzącymi działalności gospodarczej oraz właścicielami na zasadach współwłasności ustawowej dwóch nieruchomości niezabudowanych w postaci gruntów rolnych. Grunty te zostały nabyte w drodze darowizny w roku 2003. Wnioskodawca planował ustanowienie siedliska gospodarczego na własne potrzeby na jednej z działek, jednak ze względu na negatywną decyzję gminy o warunkach zabudowy (planowana trasa drogi oraz bliskość terenów wojskowych) nie mógł wykonać tej inwestycji.Wnioskodawca nie posiada statusu rolnika.

Jedna z działek ma powierzchnię 4.900 m², druga zaś 10.600 m². Zgodnie z wypisem z rejestru gruntów, grunty te stanowią użytki rolne z przeznaczeniem pod produkcję rolną. Dla przedmiotowych nieruchomości brak jest planu zagospodarowania przestrzennego. Istnieje jedynie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, które określa, że grunty te mogą być wykorzystane pod zabudowę jednorodzinną lub nieuciążliwą produkcję lub usługi.

Pod koniec roku 2010 Wnioskodawca podjął decyzję o sprzedaży obydwu nieruchomości. W międzyczasie bowiem (po negatywnej decyzji gminy) Wnioskodawca zakupił inną nieruchomość i wybudował na niej dom dla swojej rodziny. Próbował jeszcze dokonać zamiany nieruchomości z potencjalnym inwestorem planowanej drogi (Generalna Dyrekcja …….) - zakończona niepowodzeniem.

W związku z tym od stycznia 2011 roku próbuje sprzedać przedmiotowe nieruchomości. W tym celu na obydwu działkach umieścił tablice informujące o możliwości sprzedaży nieruchomości wraz z numerem telefonu kontaktowego. W związku z małym zainteresowaniem ze strony potencjalnych nabywców, Wnioskodawca dodatkowo trzykrotnie zamieścił ogłoszenie w gazetach lokalnych oraz w portalu internetowym, informujące o planowanej sprzedaży. Niestety, ze względu na wielkość działek i ich mało atrakcyjną lokalizację, do chwili obecnej sprzedaż nie doszła do skutku. W trakcie nielicznych rozmów telefonicznych odbytych z potencjalnymi nabywcami pojawiło się zapytanie o możliwość zakupu tylko części działek. Wnioskodawca rozpoczął więc negocjacje z gminą, na terenie której położone są nieruchomości, w celu ustalenia możliwości dokonania podziału działek na mniejsze. W trakcie rozmów zostało ustalone, że w związku z brakiem planu zagospodarowania przestrzennego dla nieruchomości możliwy jest jedynie podział na działki o powierzchni minimum 3.000 m² z przeznaczeniem do utworzenia siedliska gospodarczego. Takie rozwiązanie nie jest atrakcyjne dla podatnika, z uwagi na fakt ze jedna z działek ma powierzchnię około 5.000 m², więc jej podział nawet na dwie działki jest niestety niemożliwy. Gmina dopuściła więc jedyne możliwe rozwiązanie, na mocy którego działki będą mogły być podzielone na mniejsze, o powierzchni minimum 1.100 m² każda, warunkiem koniecznym jest, że właściciel bezpośrednio położonej nieruchomości również podejmie decyzję o jej podziale. Podatnik wraz z właścicielem sąsiedniej nieruchomości złożyli więc wspólny wniosek o wydanie decyzji o warunkach zabudowy i podziale działek. Jedna z działek zostanie podzielona na 6 działek + droga dojazdowa, druga zaś na dwie mniejsze działki + droga dojazdowa. Dla tych podzielonych nieruchomości podatnik nie zamierza zakładać oddzielnych ksiąg wieczystych. Po dokonaniu podziału status działek nie ulegnie zmianie, w szczególności nie zmienią one charakteru na budowlany.

Zaznaczyć należy, że planowany podział działek ma na celu jedynie doprowadzenie do ich sprzedaży, z uwagi na fakt że przez okres jednego roku transakcji nie udało się sfinalizować. Wnioskodawca nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej, nie zamierza również prowadzić działalności gospodarczej polegającej na sprzedaży nieruchomości bądź też na usługach budowlanych. Planuje jedynie dokonać sprzedaży przedmiotowych działek, a ich podział ma być tylko środkiem umożliwiającym dokonanie tej sprzedaży.

W uzupełnieniu z dnia z dnia 11.03.2012r. (data wpływu 14.03.2012r.) Wnioskodawca wskazał, że przedmiotowe nieruchomości niezabudowane (grunty rolne) nie były, nie są i nie będą przedmiotem umów najmu, dzierżawy lub umów o podobnym charakterze. Nadmienia jednak, że przez kilka lat były one użytkowane przez właściciela gospodarstwa rolnego, w skład którego wchodziły pierwotnie przedmiotowe nieruchomości - brata żony.

Z tytułu użytkowania nie były jednak pobierane żadne opłaty. Użytkowanie wiązało się jedynie z tym, że Wnioskodawca nie posiadał sprzętu i wiedzy umożliwiającego uprawę działek, a jego intencją było utworzenie nowego siedliska na nieruchomości, a nie jej uprawa.

Pieniądze uzyskane ze sprzedaży nieruchomości Wnioskodawca planuje przeznaczyć na budowę budynku inwentarsko - składowego oraz budynku socjalnego (Wnioskodawca posiada już stosowne pozwolenie na budowę) na innej posiadanej przez niego nieruchomości. Budynki te planuje wykorzystywać w przyszłości w prowadzeniu działalności agroedukacyjnej dla dzieci i młodzieży.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż działek opisana w zdarzeniu przyszłym będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług...

Stanowisko Wnioskodawcy:

Stosownie do dyspozycji art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.Przez towary, stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 45 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964r. Nr 16, poz.93 ze zm.), rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne. W myśl art. 46 Kodeksu cywilnego, nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Według art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...), zaś przez świadczenie usług - zgodnie z art. 8 ust. 1 tej ustawy - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7. Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Zgodnie z ww. przepisami grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - jak stanowi ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym, Ponadto, podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność, podlegającą opodatkowaniu jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia „częstotliwości”, przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności.

O kwestii częstotliwości nie decyduje czasookres wykonywania czynności (rok, dwa czy pięć lat), ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją podmiotu wykonującego określoną czynność, z którą łączą się skutki podatkowo-prawne, było dokonywanie tej czynności wielokrotnie i w okolicznościach noszących znamiona działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej, czy zarejestrowanej działalności gospodarczej, a tylko np. wyzbywa się majątku osobistego. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Dla oceny, czy w danej sytuacji mamy do czynienia z działalnością gospodarczą istotne znaczenie mają okoliczności towarzyszące sprzedaży działek. Wnioskodawca nie wykorzystywał przedmiotowego gruntu do działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Wnioskodawca ponosi następujące nakłady dotyczące ww. gruntu:

wystąpił o podział gruntu oraz zamieścił ogłoszenie o sprzedaży, w tym w postaci tablic informacyjnych. Faktem jest, że Wnioskodawca z własnej inicjatywy prowadzi prace mające na celu podział nieruchomość na kilka działek, wystąpiło wydanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, a następnie planuje sprzedaż wydzielonych działek. W ocenie Wnioskodawcy podjęte czynności mają charakter zwykłych czynności związanych z wykonywaniem prawa własności (jak sprzedaż działek gruntu należących do majątku prywatnego).

Stanowisko to potwierdza również Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 15 września 2011 r. w sprawach o sygn. C-180/10 i 181/10, jak również wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego np. sygn. akt I FSK 1289/10. Zdaniem TSUE dla oceny, czy sprzedający działał jako podatnik VAT, nie są decydujące ani liczba transakcji, ani długość okresu, w jakim miały one miejsce, ani też wysokość osiągniętych przychodów, ani to, że przed sprzedażą właściciel dokonał podziału gruntu na mniejsze działki. Tym, co zdaniem TSUE może przesądzać o uznaniu takich transakcji za prowadzenie działalności gospodarczej jest podjęcie aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami - takich jak uzbrojenie terenu, czy działania marketingowe. Chodzi więc o działania, które wykraczają poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym, charakterystyczne dla podmiotów gospodarczych działających na rynku obrotu nieruchomościami. Zdaniem Wnioskodawcy nie będzie on zatem podatnikiem podatku od towarów usług w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, prowadzącego działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. W konsekwencji, Wnioskodawca nie ma obowiązku odprowadzenia od tej sprzedaży podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami, w świetle art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Z uwagi na powyższe uregulowania, sprzedaż gruntu jest dostawą towarów podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jednakże samo stwierdzenie, że podmiot dokonuje czynności podlegających opodatkowaniu nie jest wystarczającą przesłanką, aby daną czynność opodatkować podatkiem od towarów i usług. Istotnym jest, aby podmiot działał w charakterze podatnika, a więc osoby prowadzącej działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - na mocy ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Ze wskazanych regulacji wynika, iż w świetle definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym, taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Zatem, podstawowym kryterium dla opodatkowania sprzedaży nieruchomości jest ustalenie, czy nieruchomość była wykorzystywana w sposób ciągły do celów zarobkowych, oraz czy majątek nabyty został z przeznaczeniem do działalności handlowej.

Podkreślić przy tym należy, że zwłaszcza w przypadku działalności gospodarczej w zakresie handlu, zamiar częstotliwego wykonywania czynności ujawniony być musi już w momencie nabycia towaru, a nie w momencie jego sprzedaży. Nie można pominąć, że pod pojęciem „handel” należy rozumieć dokonywany w sposób zorganizowany zakup towarów w celu ich odsprzedaży. Jeżeli zatem dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika czy wykonującego wolny zawód, to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2 ustawy nie można podmiotu dokonującego dostawy uznać za podatnika VAT z tytułu wykonania takiej czynności.

Taka właśnie sytuacja występuje w przypadku sprzedaży przez osobę fizyczną majątku prywatnego. Sprzedaż majątku nabytego na własne potrzeby, a nie z przeznaczeniem do działalności handlowej, nie może być uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika VAT.

Wskazać również należy, że zarówno sama liczba i zakres transakcji sprzedaży dokonanych przez osoby fizyczne nie może mieć charakteru decydującego. Zakres transakcji sprzedaży nie może stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania ustawy o VAT, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Trybunał Sprawiedliwości UE w sprawach C-180/10 i C-181/10 stwierdził, iż czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalność gospodarczą. Inaczej jest natomiast, wyjaśnił Trybunał, w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy. Przykładowo podane zostały działania polegające na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca nabył w drodze darowizny w 2003r. dwie nieruchomości niezabudowane w postaci gruntów rolnych o łącznej powierzchni 15.500 m², co wynika bezpośrednio z rejestru gruntów. Nieruchomości te Wnioskodawca planował wykorzystać do stworzenia na własne potrzeby siedliska gospodarczego, jednak ze względu na negatywną decyzję gminy o warunkach zabudowy (planowana trasa drogi oraz bliskość terenów wojskowych) nie mógł wykonać tej inwestycji. W związku z tym, od stycznia 2011r. Wnioskodawca próbuje sprzedać przedmiotowe nieruchomości. W tym celu umieścił tablice informujące o możliwości sprzedaży i zamieścił ogłoszenie w gazetach lokalnych oraz w portalu internetowym. Ze względu na wielkość działek i ich mało atrakcyjną lokalizację Wnioskodawca planuje podzielić jedną z działek na 6 działek + droga dojazdowa, drugą zaś na 2 mniejsze działki + droga dojazdowa. Dla tych podzielonych nieruchomości podatnik nie zamierza zakładać oddzielnych ksiąg wieczystych. Po dokonaniu podziału status działek nie ulegnie zmianie, w szczególności nie zmienią one charakteru na budowlany. Wnioskodawca nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej, nie zamierza również prowadzić działalności gospodarczej polegającej na sprzedaży nieruchomości bądź też na usługach budowlanych. Planuje jedynie dokonać sprzedaży przedmiotowych działek, a ich podział ma być tylko środkiem umożliwiającym dokonanie tej sprzedaży. Przedmiotowe nieruchomości niezabudowane (grunty rolne) nie były, nie są i nie będą przedmiotem odpłatnych umów najmu, dzierżawy lub umów o podobnym charakterze. Wnioskodawca nie jest rolnikiem. Prowadzone przez Wnioskodawcę z własnej inicjatywy prace mające na celu podział nieruchomość na kilka działek czy wystąpienie o wydanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, są w ocenie Wnioskodawcy czynnościami o charakterze zwykłych czynności związanych z wykonywaniem prawa własności, tj. sprzedaż działek gruntu należących do majątku prywatnego.

Grunt spełnia definicję towarów wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawcy nie można jednak uznać za podatnika prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ustawy, polegającą na handlu nieruchomościami, nie można stwierdzić bowiem, iż nabywając grunt działał on w charakterze handlowca. Przedmiotowy grunt został nabyty w 2003 r. w drodze darowizny i stanowi własność Wnioskodawcy i małżonki. Mając na uwadze cel nabycia przedmiotowego gruntu (chęć stworzenia własnego siedliska gospodarczego), nie można uznać, że przedmiotowe nieruchomości nabyto w celu ich dalszej odsprzedaży.

Należy również zaznaczyć, iż w przypadku gdy osoba fizyczna dokonuje sprzedaży swojego majątku prywatnego - nieruchomości gruntowej, a czynność tą wykona jednorazowo lub okazjonalnie, w warunkach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, transakcja ta nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu cyt. wyżej art. 15 ust. 2 ustawy.

W przedmiotowej sprawie przedstawione okoliczności nie wskazują, iż planowana transakcja sprzedaży nieruchomości miałaby być czyniona z zamiarem wykonywania w sposób częstotliwy. Wnioskodawca bowiem z uwagi na niezbyt atrakcyjną lokalizację i zbyt dużą powierzchnię nieruchomości jest zmuszony podzielić grunt na mniejsze działki i sprzedać je celem uzyskania kapitału, który następnie będzie wykorzystany w celu dalszej zabudowy innej posiadanej już nieruchomości, gdzie Wnioskodawca wybudował dom dla siebie i swojej rodziny.

Należy uznać zatem, iż planowana sprzedaż przedmiotowej nieruchomości nie będzie czynnością wykonywaną w sposób częstotliwy i nie będzie mogła być uznana za istotę prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem planowana czynność nie będzie miała formy zawodowej (profesjonalnej), czyli nie będzie cechować się stałością (powtarzalnością i zamiarem kontynuacji) i nie będzie mieć zorganizowanego charakteru.

Z uwagi na to, że Wnioskodawca zamierza dokonać sprzedaży działek wydzielonych z nieruchomości należącej do majątku osobistego, oznacza to działanie Strony w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o VAT nie mają zastosowania. Sprzedając nieruchomość Wnioskodawca skorzysta z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, zatem czynność ta nie oznacza wykonywania działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust.2 ustawy.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, iż nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej w tym zakresie.

Reasumując, mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego, a także obowiązujące w tym zakresie przepisy ustawy o podatku od towarów i usług należy stwierdzić, iż zbycie działek powstałych z podzielenia jednej większej działki gruntu niezabudowanego stanowiącej majątek osobisty sprzedającego nie stanowi działalności gospodarczej, a zatem nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Tym samym, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do zapłaty podatku VAT z tytułu tej sprzedaży. Stanowisko Wnioskodawcy uznaje się za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. organ informuje także, że w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych, zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Ponadto należy wskazać, iż przedmiotowa interpretacja została wydana wyłącznie dla Wnioskodawcy. Zgodnie bowiem z art. 14 b § 1 Ordynacji podatkowej Minister właściwy do sprawa finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem żona Wnioskodawcy chcąc uzyskać również interpretację przepisów prawa podatkowego w przedmiotowym zakresie, winna wystąpić jako wnioskodawczyni z odrębnym wnioskiem oraz uiścić stosowna opłatę.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.