Interpretacja Ministra Finansów
DD9/033/57/SEW/2014/RD-3321
z 4 kwietnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 13 marca 2013 r. Nr IBPBI/1/415-1580/12/ESZ wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 grudnia 2012 r., uzupełnionym pismem z dnia 1 marca 2013 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów czynszu najmu samochodu osobowego używanego dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, jest prawidłowe.

Uzasadnienie

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając na podstawie § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), wydał w dniu 13 marca 2013 r., w imieniu Ministra Finansów, interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów. Interpretacja wydana została na wniosek Pana z dnia 13 grudnia 2012 r.

Z przedstawionego we wniosku zaistniałego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie pośrednictwa finansowego oraz przedstawicielstwa handlowego. Zdarzenia gospodarcze ewidencjonuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. W dniu 31 sierpnia 2012 r. Wnioskodawca zawarł umowę najmu samochodu osobowego. Zgodnie z zapisami powyższej umowy, co miesiąc wnosi opłatę za czynsz oraz opłatę związaną z serwisem samochodu. Samochód ten wykorzystywany jest do prowadzonej działalności, głównie do celów reprezentacyjnych oraz komunikacyjnych.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z dnia 01 marca 2013 r. wskazano, iż samochód wykorzystywany jest do czynności związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. Dla Wnioskodawcy podstawową jego funkcją jest umożliwienie przemieszczania się. Wyjaśniając użyte we wniosku sformułowanie, iż „samochód ten wykorzystywany jest do prowadzonej działalności, głównie do celów reprezentacyjnych (...)”, Wnioskodawca wskazał, iż poprzez jego funkcję reprezentacyjną rozumie to, iż samochód spełnia oczekiwania środowiska, z którym współpracuje oraz odpowiada wymaganiom współczesnej rzeczywistości.

W związku z powyższym zadano pytania:

1. Czy dla samochodu osobowego niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych, użytkowanego na podstawie umowy najmu należy prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu w rozumieniu art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy w przypadku obowiązku prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu, stała opłata z tytułu najmu będzie stanowiła koszt ogólny działalności gospodarczej, który nie jest objęty ww. limitem?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, w myśl art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów wydatki poniesione z tytułu użytkowania niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów przebiegu pojazdu oraz stawki za 1 km, określonej w odrębnych przepisach. W związku z tym należy uznać, iż kosztami podatkowymi w przypadku użytkowania samochodu niebędącego składnikiem majątku podatnika są koszty nieprzekraczające wartości uzyskanej po obliczeniu tzw. kilometrówki.

Art. 23 ust.1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, znajduje zastosowanie do wydatków związanych z bieżącą eksploatacją samochodu (np. paliwo, wymiana oleju itp.). Natomiast opłata za czynsz z tytułu najmu samochodu osobowego jest wartością, która nie łączy się faktycznie z używaniem pojazdu, ale ma zapewnić prawną możliwość jego używania. W ewidencji przebiegu pojazdu wpisuje się takie dane, które są bezpośrednio związane z faktyczną eksploatacją samochodu, tj. opis trasy, liczba przejechanych kilometrów. Na tej podstawie można wysunąć wniosek, iż czynsz za najem pojazdu nie znajduje się w ogóle w katalogu wydatków związanych z użytkowaniem samochodu, a w związku z tym nie podlega rygorom art. 23 ust 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W uzupełnieniu wniosku ujętym w piśmie z dnia 01 marca 2013 r. wskazano ponadto, iż zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy prowadzić ewidencję przebiegu pojazdu dla samochodu osobowego niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych, użytkowanego na podstawie umowy najmu. O wysokości odliczenia decyduje ewidencja przebiegu pojazdu, ponieważ nie jest to pojazd będący własnością firmy Wnioskodawcy, a zatem udokumentowane wydatki związane z używaniem samochodu można zaliczyć do kosztów, ale w granicach limitu. Kwota ta nie może być jednak wyższa niż wynikająca z pomnożenia liczy kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za jeden kilometr. Zdaniem Wnioskodawcy, koszty typu paliwo, naprawy materiały eksploatacyjne (olej silnikowy, płyn hamulcowy, itp.) powinny podlegać odliczeniu do wysokości limitu wynikającego z ewidencji przebiegu pojazdu. Faktycznie bowiem te koszty wiążą się z przejechaną ilością kilometrów. Natomiast koszt wynajmu nie ma związku z ilością przejechanych kilometrów, więc powinien być samodzielnym kosztem, który Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów prowadzenia działalności bez względu na wpisy w ewidencji przebiegu pojazdu.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał wyrok NSA z dnia 16 marca 2012 r. sygn. akt II FSK 2030/10.

Wydając w imieniu Ministra Finansów, interpretację indywidualną z dnia 13 marca 2013 r. Nr IBPBI/1/415-1580/12/ESZ, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach uznał stanowisko Wnioskodawcy, w części dotyczącej konieczności prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu dla samochodu osobowego używanego na podstawie umowy najmu niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych za prawidłowe. Natomiast w części dotyczącej sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej działalności gospodarczej, wydatków poniesionych z tytułu najmu ww. samochodu, organ upoważniony uznał za nieprawidłowe stwierdzając m.in., że (…) czynsz za najem, jako opłata za możliwość korzystania z rzeczy, mieści się w pojęciu „wydatków z tytułu używania”. Zatem w przypadku wykorzystywania w działalności gospodarczej wynajętego samochodu osobowego, do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć poniesione i udokumentowane wydatki z tytułu użytkowania tych samochodów, tj. m.in. opłatę z tytułu najmu samochodu - jednak wyłącznie do wysokości nie wyższej niż odpowiadająca kwocie wynikającej z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, (...).”

Po zapoznaniu się z aktami sprawy Minister Finansów zważył, co następuje.

Przy prawnopodatkowej ocenie zagadnienia, będącego przedmiotem wniosku, należy mieć na uwadze, że zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy. Na gruncie powyższej regulacji podstawową cechą kosztu uzyskania przychodów jest jego związek z przychodem podatnika albo związek z zachowaniem lub zabezpieczeniem przychodu podatkowego pod warunkiem, że dany koszt nie został wymieniony w katalogu kosztów negatywnych zawartym w art. 23 ust. 1 ustawy.

Stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, poniesionych wydatków zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu używania niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego, w tym także stanowiącego własność osoby prowadzącej działalność gospodarczą, dla potrzeb działalności gospodarczej podatnika - w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za 1 km przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; w celu ustalenia faktycznego przebiegu samochodu podatnik jest obowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

Problematyka kosztów podatkowych w kwestii dotyczącej, czy czynsz najmu samochodu osobowego używanego dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, stanowi koszty uzyskania przychodów do wysokości limitu określonego przepisami art. 23 ust. 1 pkt 46 ustawy, była przedmiotem orzecznictwa sądów administracyjnych, które nie było jednolite.

Mając na uwadze powyższe Minister Finansów wydał interpretację ogólną z dnia 8 listopada 2013 r. Nr DD2/033/55/MWJ/13/RD-111005, w której stwierdził m.in., że (...) koszty związane z używaniem samochodu osobowego to koszty posługiwania się tym samochodem, wykorzystywania go. Koszty te nie obejmują kosztów związanych z uzyskaniem możliwości używania takiego samochodu. Oznacza to, że do kosztów z tytułu używania wynajętego samochodu osobowego dla potrzeb działalności gospodarczej zaliczane są wszelkiego rodzaju wydatki eksploatacyjne. Wydatkami o charakterze eksploatacyjnym nie są wydatki z tytułu czynszu najmu samochodu osobowego dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Są to wydatki na uzyskanie samego tytułu prawnego umożliwiającego używanie samochodu, a zatem są kategorią odrębną od kosztów eksploatacji samochodu.

W związku z powyższym wydatki z tytułu czynszu najmu samochodu osobowego używanego dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, nie są ograniczone limitem wynikającym z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu i stawki za jeden kilometr określonej w odrębnych przepisach. Przedmiotowe wydatki powinny być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów na ogólnych zasadach określonych w art. 22 ust. 1 ustawy. Stanowisko to znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie sądowoadministracyjnym m.in. w wyroku WSA w Warszawie z dnia 5 lutego 2010 r. sygn. akt III SA/Wa 1502/09, wyroku NSA z dnia 16 marca 2012 r. sygn. akt II FSK 2030/10, wyroku NSA z dnia 17 października 2012 r. sygn. akt II FSK 467/11, wyrokach NSA z dnia 20 sierpnia 2013 r. sygn. akt II FSK 2446/11 i sygn. akt II FSK 2447/11.

W świetle powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zaistniałego stanu faktycznego, należy uznać za prawidłowe.

W konsekwencji należało, z urzędu, dokonać zmiany pisemnej interpretacji indywidualnej wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, działającego w imieniu Ministra Finansów, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

Zgodnie z art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, Minister Finansów może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Minister Finansów może, z urzędu zmienić ją w dowolnym czasie.

Zmieniona interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania zmienianej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu zmienionej interpretacji – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.).

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi), na adres: ul. Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.