2015.01.23 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP4/443-568/14-2/ISN
z 23 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o. przedstawione we wniosku z dnia 14 października 2014 r. (data wpływu 24 października 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania rozliczenia końcowego pomiędzy Spółką a Dystrybutorem – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania rozliczenia końcowego pomiędzy Spółką a Dystrybutorem.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest członkiem międzynarodowej grupy kapitałowej zajmującej się dystrybucją odzieży pod wspólną marką. Zainteresowany zawarł z innym podmiotem z Grupy, mającym siedzibę w Niemczech (dalej: Dystrybutor) umowę „Dystrybucyjną” w celu realizacji wspólnego celu, którym jest sprzedaż odzieży pod marką Dystrybutora na rynku polskim (dalej: wspólne przedsięwzięcie). Dystrybutor jest zarejestrowany w Polsce na VAT dla celów transakcji wspólnotowych.

Zgodnie z ustaleniami stron:

Spółka nabywa towary od Dystrybutora.
Wnioskodawca sprzedaje towary pod marką Dystrybutora w swoich sklepach we własnym imieniu i na własny rachunek.
Na koniec sezonu Zainteresowany posiada prawo zwrotu niesprzedanych towarów Dystrybutorowi.

Zasady rozliczania

Strony ustaliły, że ryzyko rynkowe związane z realizacją wspólnego przedsięwzięcia będzie ponosić Dystrybutor, w konsekwencji Strony ustaliły następujące zasady rozliczeń:

Strony wspólnie ustalają cenę towaru na dany rok obrotowy (z możliwością korekty cen towarów w trakcie tego roku).
W ramach realizacji wspólnego przedsięwzięcia Wnioskodawca będzie miał zapewniony zysk netto z działalności operacyjnej na stałym rynkowym poziomie odpowiadającym funkcji przez niego pełnionej – poziom zysku netto został ustalony na podstawie przeprowadzonej analizy porównawczej, w wyniku której został określony minimalny i maksymalny zysk, jaki będzie osiągać Spółka niezależnie od wyników osiąganych z prowadzonej działalności operacyjnej.
Jeśli Zainteresowany w danym roku osiągnie niższy wynik z działalności operacyjnej niż minimalny zysk wyznaczony przez wskazaną analizę, Dystrybutor, w ramach końcowego rozliczenia rocznego, wypłaci mu rekompensatę w wysokości, która pozwoli osiągnąć ten minimalny zysk.
Z kolei, jeśli Spółka osiągnie wynik lepszy niż górna granica zysku netto wyznaczonego analizą, będzie ona przekazywać nadwyżkę Dystrybutorowi, w ramach końcowego rozliczenia rocznego.
Dokonane końcowe rozliczenia roczne nie mają charakteru korekty ceny in plus lub in minus nabywanych przez Wnioskodawcę towarów.
Wskazane rozliczenie będzie dokonywane między Stronami po zakończeniu roku, którego dotyczą, poprzez wystawienie przez Dystrybutora noty uznaniowej lub obciążeniowej.

Strony zgodnie potwierdziły zasady rozliczeń w drodze dokonanych w tym zakresie ustaleń, w szczególności fakt, że dokonywane rozliczenia końcowe roczne nie mają charakteru korekty.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy rozliczenie końcowe roczne pomiędzy Spółką a Dystrybutorem nie będzie podlegało opodatkowaniu VAT (czynność poza VAT), a Strony postąpią prawidłowo dokonując rozliczenia w oparciu o wystawioną notę rozliczeniową?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z dokonanym rozliczeniem żadna ze stron nie będzie wykonywała dla drugiej strony żadnej czynności opodatkowanej VAT, gdyż nie będzie w tym przypadku dochodziło do żadnego „zachowania” jednej ze stron na rzecz drugiej za wynagrodzeniem. Mając wskazaną kwestię na uwadze przeprowadzone rozliczenie między stronami nie będzie podlegało VAT, a Strony będą mogły udokumentować rozliczenia przy pomocy not rozliczeniowych.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Brak związku z dostawą towarów

W ocenie Zainteresowanego, rozliczenie między stronami w ramach przedmiotowej umowy nie będzie związane z czynnościami podlegającymi opodatkowaniu VAT, o których mowa w art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, w konsekwencji rozliczenia nie powinny być dokumentowane fakturami VAT.

Opodatkowaniu podatkiem VAT podlega m.in.:

odpłatna dostawa towarów i
odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, zgodnie z art. 7 ustawy o VAT, rozumie się, co do zasady przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W opinii Spółki, w przedstawionym stanie sprawy przepływ środków finansowych nie jest związany z przeniesieniem prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (przeprowadzone rozliczenie nie ma charakteru zapłaty za otrzymane rzeczy).

W wyniku rozliczenia strony nie będą również korygowały cen towarów nabywanych przez Wnioskodawcę od Dystrybutora. Podkreślić należy, że ewentualny obowiązek dokonania rozliczeń między Stronami będzie wynikał raczej z wielkości obrotu zrealizowanego przez Zainteresowanego a nie z poziomu cen towarów, które zostaną ustalone na stałym poziomie dla całego roku obrotowego.

Reasumując – w ocenie Spółki – dokonanie rozliczenia nie będzie związane z odpłatną dostawą towarów w rozumieniu ustawy o VAT.

Brak związku z odpłatnym świadczeniem usług

W ocenie Wnioskodawcy, rozliczenie nie będzie również stanowiło odpłatnego świadczenia usług w rozumieniu ustawy o VAT. Zgodnie z definicją zawartą w art. 8 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 (czyli mającego charakter odpłatny) rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów.

Zgodnie z przytoczoną definicją oraz mając na względzie dorobek orzecznictwa krajowego oraz unijnego (np. w sprawach C-498/99, C-16/93, C-89/81, czy C-154/80) za świadczenie usług za wynagrodzeniem, a więc czynność podlegającą VAT, uważane mogą być sytuacje, które spełniają określone warunki:

istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne,
wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy,
istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi,
odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem,
istnieje możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.

Reasumując, aby wystąpiło odpłatne świadczenie usług w rozumieniu VAT, zidentyfikowane musi być zachowanie podatnika (w formie działania lub zaniechania) za które świadczeniodawcy należy się wynagrodzenie (odpłatność pozostająca w bezpośrednim związku z wykonanym świadczeniem) oraz świadczenie musi być wykonane dla konkretnego konsumenta odbiorcy świadczenia który odnosi z niego korzyść (wyrok WSA z dnia 9 kwietnia 2009 r., sygn. akt III SA/Wa 154/09: „Elementem koniecznym do uznania, że umowa obejmowała świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy VAT jest wyodrębnienie podmiotu będącego odbiorcą świadczenia”).

W ocenie Zainteresowanego, w wyniku dokonania rozliczenia między stronami: nie można zidentyfikować konkretnego świadczenia wykonywanego przez jedną stronę na rzecz drugiej, za które odbiorca świadczenia będzie zobowiązany do uiszczenia odpowiedniej zapłaty. Argumentem przemawiającym za takim podejściem jest w szczególności fakt, że wynikiem tego samego zachowania stron może następować rozliczenie w formie transferu środków finansowych w jedną bądź w drugą stronę (bądź rozliczenie w ogóle nie nastąpi).

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że rozliczenie pomiędzy stronami nie spełnia przesłanek uznania go za odpłatne świadczenie usług w rozumieniu VAT, gdyż:

nie można zidentyfikować przepływu konkretnego świadczenia jednej strony na rzecz drugiej,
w konsekwencji niemożliwym jest ustalenie odbiorcy świadczenia oraz
nie można również przypisać transferu środków finansowych do konkretnego świadczenia wzajemnego na rzecz konkretnego odbiorcy tego świadczenia.

Przedstawione stanowisko, zgodnie z którym rozliczenia dokonywane pomiędzy podmiotami realizującymi wspólny cel (wspólne przedsięwzięcie) nie podlega opodatkowaniu VAT, jest aprobowane w orzecznictwie.

Interpretacja z dnia 4 września 2009 r., sygn. akt IBPP3/443-533/09/PK – (organ wydał pozytywną interpretację w stanie faktycznym niemalże odpowiadającym sytuacji Wnioskodawcy)

„Aby dana czynność (dostawa towarów czy też usługa) podlegało opodatkowaniu, podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym, pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym, w ten sposób, że zapłacone kwoty stanowią rzeczywiste wynagrodzenie za wyodrębnioną usługę świadczoną w ramach stosunku prawnego lub dochodzi do wymiany świadczeń wzajemnych. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia.

Jak podkreśla Wnioskodawca we wniosku środki otrzymywane przez producenta od dystrybutorów jak i przez dystrybutorów od producenta nie stanowią wynagrodzenia za dostawę towarów ani też nie są zapłatą za jakąkolwiek usługę. W konsekwencji nie zachodzą przesłanki aby uznać, iż przedmiotowe rozliczenia pomiędzy producentem a dystrybutorami uznać za przedmiot podlegający opodatkowaniu podatkiem VAT”.

Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 10 maja 2013 r., sygn. akt I SA/Po 148/13

„Strony dały jednoznaczny wyraz swej woli podkreślając zamiar kooperacji i wspólnej realizacji celu gospodarczego, jakim ma być organizacja koncertu. Brak jest zatem świadczenia które miałoby stanowić podstawę do uznania, że zainteresowany realizuje na rzecz współorganizatora koncertu usługę”.

Wyrok NSA z dnia 29 lutego 2012 r., sygn. akt I FSK 562/11

„Przenosząc powyższe na grunt rozpoznawanej sprawy trzeba odnotować, że w skardze kasacyjnej Minister Finansów – w oderwaniu od przyjętych w Porozumieniu celów i zasad wspólnej działalności wydawniczej – ograniczył się do jednego tylko aspektu, a mianowicie do rozliczenia kosztów i związanego z tym przepływu środków pieniężnych pomiędzy uczelniami, uczestnikami wspólnego przedsięwzięcia. Nie wykazał przy tym aby przepływ tych środków nastąpił w wykonaniu usług świadczonych, przez skarżącą na rzecz pozostałych, uczelni. Tym samym – jak zasadnie przyjął Sąd I instancji – błędnie, w oderwaniu od celu gospodarczego przedsięwzięcia, przyjął, że czynności te będą czynnościami podlegającymi opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Przy czym towarami są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Natomiast na mocy art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest członkiem międzynarodowej grupy kapitałowej zajmującej się dystrybucją odzieży pod wspólną marką. Zainteresowany zawarł z innym podmiotem z Grupy, mającym siedzibę w Niemczech (Dystrybutor) umowę „Dystrybucyjną” w celu realizacji wspólnego celu, którym jest sprzedaż odzieży pod marką Dystrybutora na rynku polskim (wspólne przedsięwzięcie). Dystrybutor jest zarejestrowany w Polsce na VAT dla celów transakcji wspólnotowych.

Zgodnie z ustaleniami stron:

Spółka nabywa towary od Dystrybutora.
Wnioskodawca sprzedaje towary pod marką Dystrybutora w swoich sklepach we własnym imieniu i na własny rachunek.
Na koniec sezonu Zainteresowany posiada prawo zwrotu niesprzedanych towarów Dystrybutorowi.

Zgodnie z przyjętymi zasadami rozliczania, Strony ustaliły, że ryzyko rynkowe związane z realizacją wspólnego przedsięwzięcia będzie ponosić Dystrybutor, w konsekwencji Strony ustaliły następujące zasady rozliczeń:

Strony wspólnie ustalają cenę towaru na dany rok obrotowy (z możliwością korekty cen towarów w trakcie tego roku).
W ramach realizacji wspólnego przedsięwzięcia Wnioskodawca będzie miał zapewniony zysk netto z działalności operacyjnej na stałym rynkowym poziomie odpowiadającym funkcji przez niego pełnionej – poziom zysku netto został ustalony na podstawie przeprowadzonej analizy porównawczej, w wyniku której został określony minimalny i maksymalny zysk, jaki będzie osiągać Spółka niezależnie od wyników osiąganych z prowadzonej działalności operacyjnej.
Jeśli Zainteresowany w danym roku osiągnie niższy wynik z działalności operacyjnej niż minimalny zysk wyznaczony przez wskazaną analizę, Dystrybutor, w ramach końcowego rozliczenia rocznego, wypłaci mu rekompensatę w wysokości, która pozwoli osiągnąć ten minimalny zysk.
Z kolei, jeśli Spółka osiągnie wynik lepszy niż górna granica zysku netto wyznaczonego analizą, będzie ona przekazywać nadwyżkę Dystrybutorowi, w ramach końcowego rozliczenia rocznego.
Dokonane końcowe rozliczenia roczne nie mają charakteru korekty ceny in plus lub in minus nabywanych przez Wnioskodawcę towarów.
Wskazane rozliczenie będzie dokonywane między Stronami po zakończeniu roku, którego dotyczą, poprzez wystawienie przez Dystrybutora noty uznaniowej lub obciążeniowej.

Strony zgodnie potwierdziły zasady rozliczeń w drodze dokonanych w tym zakresie ustaleń, w szczególności fakt, że dokonywane rozliczenia końcowe roczne nie mają charakteru korekty.

Na tle tak przedstawionego opisu sprawy powstały wątpliwości co do opodatkowania rozliczenia dokonywanego pomiędzy Spółką a Dystrybutorem.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów w myśl art. 7 ustawy. Każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi zatem co do zasady usługę w rozumieniu ustawy, niemniej jednak muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, nabywca jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia;
świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy podkreślić, że oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało jako usługa, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Usługą jest zatem tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności.

Aby świadczenie usługi podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług musi mieć miejsce również odpłatność, tj. musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczeniem usługi, a otrzymanym wynagrodzeniem będącym świadczeniem wzajemnym, zaś usługodawcę musi łączyć z odbiorcą stosunek prawny, z którego wynika obowiązek świadczenia usługi oraz wysokość wynagrodzenia (świadczenia wzajemnego) za dokonanie tych czynności. Bezpośredni związek pomiędzy świadczeniem usługi a otrzymanym wynagrodzeniem występuje wówczas, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść na rzecz świadczącego usługę i jeżeli świadczenie wzajemne pozostaje w bezpośrednim związku ze świadczeniem dokonanej czynności.

Taka definicja świadczenia usług jest wyrazem realizacji powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług wszelkich transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej.

Z przedstawionego stanu sprawy wynika, że Wnioskodawca w ramach wspólnego przedsięwzięcia realizowanego z Dystrybutorem (sprzedaż odzieży pod marką Dystrybutora na rynku polskim) będzie miał zapewniony zysk netto z działalności operacyjnej na stałym rynkowym poziomie, ustalony na podstawie przeprowadzonej analizy porównawczej, w wyniku której został określony minimalny i maksymalny zysk, jaki będzie osiągać Spółka. W sytuacji, gdy Wnioskodawca w danym roku osiągnie wynik niższy niż wyznaczony minimalny zysk, Dystrybutor w ramach rozliczenia końcowego wypłaci mu rekompensatę w wysokości, która pozwoli mu osiągnąć ten minimalny zysk. Z kolei w przypadku, gdy Spółka osiągnie lepszy wynik niż górna granica zysku netto, będzie ona zobowiązana w ramach rozliczenia końcowego do przekazania osiągniętej nadwyżki Dystrybutorowi.

W tym miejscu należy wskazać, że aby dokonać prawidłowej kwalifikacji dokonywanych między Stronami rozliczeń, należy przeprowadzić obiektywną analizę całokształtu okoliczności faktycznych w przedmiotowej sprawie. Wskazać należy, że sama wola podatnika nie może określać charakteru prawnego danego świadczenia w oderwaniu od jego obiektywnych cech, ponieważ nie nazwa, lecz treść świadczenia decyduje o tym, jaki ma ono charakter.

Zdaniem tut. Organu, w wyniku dokonania rozliczenia końcowego między Stronami nie będzie można zidentyfikować przepływu konkretnego świadczenia wykonywanego przez jedną ze stron na rzecz drugiej, za które odbiorca świadczenia będzie zobowiązany do uiszczenia odpowiedniej zapłaty. W konsekwencji niemożliwym stanie się ustalenie odbiorcy świadczenia oraz nie będzie można również przypisać transferu środków finansowych do konkretnego świadczenia wzajemnego na rzecz konkretnego odbiorcy tego świadczenia.

Mając na uwadze powołane regulacje prawne oraz przedstawiony stan sprawy należy stwierdzić, że transfer środków finansowych związanych z końcowym rozliczeniem między Stronami nie będzie w rzeczywistości wynagrodzeniem za usługę świadczoną przez Spółkę bądź Dystrybutora. Tym samym rozliczenie końcowe pomiędzy Stronami nie będzie wypełniać definicji usług, o której mowa w art. 8 ust. 1 ustawy. Należy także podkreślić, że w przedmiotowej sprawie przekazanie określonej kwoty pieniędzy nie będzie stanowić dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy (pieniądze nie stanowią towaru).

Rozpatrując rozliczenie końcowe roczne dokonywane między Spółką a Dystrybutorem jako rekompensatę/odszkodowanie należy wskazać, że przepisy podatkowe nie zawierają definicji odszkodowania. Zatem w tym zakresie należy posiłkować się przepisami prawa cywilnego. Na gruncie prawa cywilnego odszkodowanie za doznaną szkodę majątkową lub niemajątkową uzależnione jest od zaistnienia zdarzenia, z którym przepisy łączą obowiązek naprawienia szkody. Ponadto między zdarzeniem, a zaistniałą w jego wyniku szkodą musi istnieć związek przyczynowy.

Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r., poz. 121, z późn. zm.), zwana dalej Kodeksem cywilnym – rozróżnia dwa podstawowe rodzaje odpowiedzialności: kontraktową, która powstaje z mocy umowy i odnosi się do przypadków niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania (art. 471 Kodeksu cywilnego) oraz deliktową, czyli wynikającą z czynów niedozwolonych (art. 415 Kodeksu cywilnego).

Zgodnie z treścią art. 471 Kodeksu cywilnego – dłużnik zobowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba, że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

W świetle wyżej przytoczonych przepisów, na gruncie stosunków cywilnoprawnych szkoda polega na nienależytym wykonaniu bądź niewykonaniu zobowiązania przez dłużnika, istnieniu adekwatnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem, a szkodą. Brak tych przesłanek powoduje, że nie mamy do czynienia ze szkodą, za powstanie której dłużnik zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania.

Co do zasady obowiązek pokrycia szkody powstaje z uwagi na dokonanie czynności zabronionej (ex delicto) lub w wyniku niewykonania lub nieprawidłowego wykonania postanowień umowy (ex contracto).

W przedmiotowej sprawie rozliczenie końcowe roczne dokonywane między Spółką a Dystrybutorem nie będzie posiadało cech odszkodowania za poniesioną szkodę, gdyż nie zaistnieją okoliczności, które w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego powodowałyby szkodę i determinowały wypłatę odszkodowania.

Biorąc pod uwagę opis sprawy zdaniem tut. Organu, rozliczenie końcowe roczne dokonywane między Spółką a Dystrybutorem nie będzie stanowić również subwencji, dotacji czy innej dopłaty o podobnym charakterze.

Zgodnie bowiem z definicją zawartą w Małym Słowniku Języka Polskiego PWN, dotacja to bezzwrotna pomoc finansowa udzielana przedsiębiorstwu, instytucji, organizacji w celu popierania określonej działalności, wyposażenie, subwencja, subsydium. Natomiast, subwencja to forma finansowania (jednorazowo) organizacji, instytucji z budżetu państwowego, zasiłek pieniężny, dotacja, subsydium.

Natomiast zgodnie z definicją wskazaną w internetowym Słowniku Języka Polskiego (www.sjp.pwn.pl) nadwyżka rozumiana jest jako to, co przewyższa zaplanowaną lub konieczną ilość czegoś.

Zdaniem tut. Organu, zarówno nazywana przez Spółkę rekompensata (wypłacana w sytuacji nieuzyskania przez nią minimalnego zysku) oraz nadwyżka (przekazywana przez nią w sytuacji uzyskania zysku wyższego niż zysk netto), będą ściśle związane z cenami towarów nabywanych przez Spółkę od Dystrybutora, a co za tym idzie rozliczenie końcowe pomiędzy Spółką a Dystrybutorem (bądź w postaci rekompensaty – czyli wyniku na minus, bądź przekazywanej nadwyżki – czyli wyniku na plus), należy uznać za zmianę ceny nabywanych towarów.

Ceną – zgodnie z definicją zawartą w art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 9 maja 2014 r. o informowaniu o cenach towarów i usług (Dz. U. z 2014 r., poz. 915) – jest wartość wyrażona w jednostkach pieniężnych, którą kupujący jest obowiązany zapłacić przedsiębiorcy za towar lub usługę.

Opis sprawy jednoznacznie wskazuje, że w momencie sprzedaży towarów Strony będą miały wiedzę o konieczności dokonania w przyszłości ewentualnej zmiany wspólnie ustalonych cen towarów – znana im będzie i akceptowalna ekonomicznie ewentualna zmiana cen po zakończeniu danego roku (rozliczenie końcowe roczne). Z góry więc Strony będą zakładały tymczasowość wartości nabytych towarów, zakładając, że mogą one ulec zmianie.

Należy wskazać, że zgodnie z art. 29a ust. 1 ustawy – podstawą opodatkowania, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a-30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5, jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Efekt ekonomiczny rozliczeń rocznych pomiędzy Stronami, sprowadzać się będzie w istocie do dokonania przez sprzedawcę na rzecz nabywcy zwrotu (bądź otrzymania przez sprzedawcę od nabywcy) części otrzymanego wynagrodzenia (zapłaty) z tytułu uprzednio dokonanych w danym okresie z nabywcą transakcji. W następstwie tego, zmniejszeniu (zwiększeniu) ulegnie wcześniej określona jego łączna wartość, a tym samym pomniejszeniu (powiększeniu) ulegnie wartość wynagrodzenia z tytułu pojedynczych transakcji, zawartych w danym okresie.

Bezsprzecznie rozliczenia roczne wpłyną na ceny nabywanych towarów, czyli na kwoty wynagrodzenia należne sprzedawcy za dokonane dostawy towarów. W związku z tym, rozliczenia roczne – jako korekty cen nabytych towarów – powinny być prawidłowo udokumentowane i rozliczone.

Reasumując, w przedmiotowej sprawie rozliczenia końcowe roczne pomiędzy Spółką a Dystrybutorem stanowić będą zmianę cen nabywanych towarów. Wobec powyższego, rozliczenia te winny być stosownie rozliczone w podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, że kwestie dotyczące podatku dochodowego od osób prawnych zostały załatwione w odrębnych pismach.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin