Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/4511-191/15/BD
z 9 czerwca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 3 marca 2015 r. (data wpływu do Biura – 9 marca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wykupienia polisy ubezpieczeniowej dla pracowników oddelegowanych w podróż służbową – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 marca 2015 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wykupienia polisy ubezpieczeniowej dla pracowników oddelegowanych w podróż służbową.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca – Spółka czynny podatnik podatku od towarów i usług oraz podatnik podatku dochodowego od osób prawnych ma zamiar wysłać swoich pracowników zatrudnionych na mocy umowy o pracę w delegacje służbowe na teren Republiki Włoskiej, gdzie planuje rozwinąć sprzedaż urządzeń chłodniczych własnej produkcji.

Delegowani pracownicy z zarządu Spółki jak i średniego kierownictwa prowadzić będą głównie działania zamierzające do nawiązania kontaktów handlowych z klientami na terenie Republiki Włoskiej i ich pozyskania celem bezpośredniej lub pośredniej sprzedaży produkowanych przez Spółkę urządzeń. Z tego tytułu jako Ubezpieczający wykupi dla pracowników w firmie ubezpieczeniowej „X” indywidualne polisy typu „Wojażer”. Polisa ta określać będzie jako ubezpieczonego pracownika Wnioskodawcy oraz cel podróży jako „Praca lub podróż służbowa”, w związku z jego delegowaniem.

Zakres tak planowanego ubezpieczenia obejmować będzie:

W zakresie podstawowym:

1. koszty leczenia,

W zakresie rozszerzonym:

2. pakiet Assistance obejmujący m.in.:

1. transport ubezpieczonego do kraju stałego zamieszkania lub kraju rezydencji, jeżeli stan zdrowia ubezpieczonego wskutek nieszczęśliwego wypadku lub nagłego zachorowania objętego odpowiedzialnością firmy ubezpieczeniowej nie pozwala, ubezpieczonemu skorzystać z uprzednio przewidzianego środka transportu,
2. transport zwłok ubezpieczonego do miejsca pochówku,
3. pokrycie kosztów poszukiwania i ratownictwa;
4. organizacja kontynuacji leczenia po powrocie ubezpieczonego do domu na terytorium RP
5. organizacja i pokrycie kosztów pomocy rehabilitacyjnej w domu ubezpieczonego na terytorium RP po powrocie ubezpieczonego do domu,
6. pomoc w prowadzeniu domu ubezpieczonego, na terytorium RP po powrocie z podróży – w okresie 30 dni od powrotu do domu;

W przypadku zagranicznych podróży służbowych Spółka wykupywać będzie polisy ubezpieczeniowe przed każdym wyjazdem służbowym na czas jego trwania. Polisy ubezpieczeniowe będą imienne i przypisane do konkretnego pracownika i ważne tylko w okresie trwania podróży a nabywane będą każdorazowo przed planowaną podróżą.

Podróże służbowe są rozliczane zgodnie z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej.

W ocenie Wnioskodawcy zaistnienie któregokolwiek z wymienionych wyżej zdarzeń, obligować będzie Wnioskodawcę do poniesienia wydatków bądź refundacji wydatków poniesionych przez oddelegowanego.

Przepisami obligującymi Wnioskodawcę do poniesienia bądź refundacji tych wydatków będą:

1. przepisy ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy tj.:
   
   • przepis art. 77⁵ § 1 Kodeksu pracy, który stanowi, że: „Pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy, zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową”,
   • przepis art. 120 § 1 Kodeksu pracy, zgodnie z którym w razie wyrządzenia przez pracownika przy wykonywaniu przez niego obowiązków pracowniczych szkody osobie trzeciej, zobowiązany do naprawienia szkody jest wyłącznie pracodawca,
2. przepisy ustawy Kodeks cywilny, w związku z art. 300 Kodeksu pracy, tj.:
   
   • przepis art. 444 § 1 Kodeksu cywilnego, na podstawie którego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmującej wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu,
   • przepis 471 Kodeksu cywilnego, na podstawie którego dłużnik obowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Przepis ten stanowi o odpowiedzialności Wnioskodawcy w przypadku niewykonania obowiązku nałożonego na niego przepisem art. 77⁵ § 1 Kodeksu pracy,
3. przepisy wskazanego już we wniosku rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej, tj.:
   
   • przepis § 2 pkt 2d stanowiący, że z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują inne niezbędne udokumentowane wydatki, określone lub uznane przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb,
   • przepis § 19 ust. 1, na podstawie którego w przypadku choroby powstałej podczas podróży zagranicznej pracownikowi przysługuje zwrot udokumentowanych, niezbędnych kosztów leczenia za granicą,
   • przepis § 19 ust. 4, na podstawie którego w razie zgonu pracownika za granicą, pracodawca pokrywa koszty transportu zwłok do kraju.
   
   
   

W związku z powyższym do poszczególnych zdarzeń wymienionych we wniosku zastosowanie mają następujące przepisy, które obligują Wnioskodawcę do poniesienia bądź refundacji kosztów w przypadku zaistnienia danego zdarzenia:

1. koszty leczenia podczas podróży służbowej § 19 ust. 1 rozporządzenia o podróżach,
   
2. koszty udzielenia natychmiastowej pomocy assistance obejmujące:
   
   • transport ubezpieczonego do kraju – § 2 pkt 2d, § 19 ust. 1 rozporządzenia o podróżach, art. 444 i 471 Kodeksu cywilnego,
   • pokrycie kosztów poszukiwania i ratownictwa – § 2 pkt 2d rozporządzenia o podróżach, art. 444 i 471 Kodeksu cywilnego,
   • organizację i kontynuację leczenia po powrocie ubezpieczonego do domu – § 2 pkt 2d rozporządzenia o podróżach, art. 444 i 471 Kodeksu cywilnego,
   • organizację i pokrycie kosztów pomocy rehabilitacyjnej w domu ubezpieczonego po powrocie z podróży – § 2 pkt 2d rozporządzenia o podróżach, art. 444 i 471 Kodeksu cywilnego,
   • powypadkowa pomoc psychologa – § 2 pkt 2d rozporządzenia o podróżach, art. 444 i 471 Kodeksu cywilnego,
   • pomoc w prowadzeniu domu po powrocie z podróży – § 2 pkt 2d rozporządzenia o podróżach, art. 444 i 471 Kodeksu cywilnego,
   • wcześniejszy powrót do domu lub do miejsca zatrudnienia – § 2 pkt 2d rozporządzenia o podróżach, art. 471 Kodeksu cywilnego,
   
   
   
   
3. odpowiedzialność cywilna – art. 120 § 1 Kodeksu pracy, § 2 pkt 2d rozporządzenia o podróżach, art. 471 Kodeksu cywilnego,
   
4. następstwa nieszczęśliwych wypadków – § 2 pkt 2d rozporządzenia o podróżach, art. 444 i 471 Kodeksu cywilnego,
   
5. wykonywanie pracy – § 19 ust. 1 rozporządzenia o podróżach.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wykupienie przez Wnioskodawcę indywidualnej polisy dla pracownika Wnioskodawcy stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Wnioskodawca w swoim stanowisku przywołał treść art. 9 ust. 1, art. 12 ust. 1, art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz wskazał, że rodzaj i wysokość należności za czas podróży służbowej określa rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (dalej rozporządzenie o podróżach służbowych).

Na podstawie przepisu § 2 rozporządzenia o podróżach służbowych, z tytułu, podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

1. diety,
   
2. zwrot kosztów:
   
   1. przejazdów,
   2. dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
   3. noclegów,
   4. innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.
   
   
   

Ponadto na podstawie przepisu § 19 rozporządzenia o podróżach służbowych w przypadku choroby powstałej podczas podróży zagranicznej pracownikowi przysługuje zwrot udokumentowanych niezbędnych kosztów leczenia za granicą, a w razie zgonu pracownika za granicą, pracodawca pokrywa koszty transportu zwłok do kraju.

W ocenie Wnioskodawcy opłacona przez niego składka na ubezpieczenie pracownika odbywającego zagraniczną podróż służbową nie stanowi dla niego przychodu ze stosunku pracy podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Pracownik odbywa podróż służbową na podstawie polecenia wydanego przez Wnioskodawcę czego dowodem jest wydawany pracownikowi dokument „Polecenie wyjazdu służbowego” podpisany przez Wnioskodawcę, określający m.in. termin podróży, miejsce i cel podróży. Wydając polecenie wyjazdu służbowego za granicę, Wnioskodawca chcąc uniknąć ewentualnych nieprzewidywalnych co do wysokości wydatków związanych z wykonywaniem przez pracownika zleconej podróży służbowej, wykupuje ubezpieczenie. Jak przedstawiono w opisie stanu faktycznego zakres ubezpieczenia obejmuje m.in. koszty leczenia za granicą oraz koszty transportu zwłok (w ramach ubezpieczenia assistance). Zatem w przypadku zaistnienia określonych zdarzeń skutkujących obowiązkiem zwrotu przez Wnioskodawcę na podstawie przepisu § 19 rozporządzenia o podróżach służbowych niezbędnych kosztów leczenia, a w razie zgonu pracownika pokrycia kosztów transportu zwłok do kraju, koszty te pokryte zostaną z wykupionego przez Wnioskodawcę ubezpieczenia. Tak więc w tej części, opłatę składki ubezpieczeniowej należy uznać jako odpowiednią realizację obowiązku narzuconego Wnioskodawcy w postaci konieczności zwrotu kosztów leczenia lub pokrycia kosztów transportu zwłok do kraju. W tym przypadku pracownik, któremu Wnioskodawca zlecił wyjazd służbowy za granicę nie uzyskuje żadnych korzyści z tytułu wykupionego przez Wnioskodawcę ubezpieczenia, które stanowiłyby przychód pracownika podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Poza ubezpieczeniem kosztów leczenia, wykupywane przez Wnioskodawcę ubezpieczenie obejmuje: pomoc assistance (w tym transport zwłok), następstwa nieszczęśliwych wypadków, odpowiedzialność cywilną, wykonywanie pracy. Wnioskodawca uznał bowiem, że w przypadku zaistnienia określonych zdarzeń podczas podróży służbowej pracownika za granicę lub związanych z tą podróżą, istnieje ryzyko konieczności zwrotu na podstawie przepisu § 2 rozporządzenia o podróżach służbowych, innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, Wnioskodawca, zawierając umowę ubezpieczenia o określonym zakresie wskazał tym samym rodzaj innych niezbędnych wydatków jakie poprzez firmę ubezpieczeniową będzie zwracał pracownikowi na wypadek ziszczenia się określonych w umowie ubezpieczenia okoliczności.

W konsekwencji Wnioskodawca wykupując ubezpieczenie obejmujące swym zakresem pomoc assistance (w tym transport zwłok), następstwa nieszczęśliwych wypadków, odpowiedzialność cywilną, wykonywanie pracy uznał, że będzie zwracać poprzez ubezpieczyciela wydatki związane z tymi zdarzeniami.

W ocenie Wnioskodawcy, również w tym przypadku, pracownik, któremu Wnioskodawca zlecił wyjazd służbowy za granicę nie uzyskuje żadnych korzyści z tytułu wykupionego przez Wnioskodawcę ubezpieczenia, które stanowiłyby przychód pracownika podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca na potwierdzenie swojego stanowiska powołał się na interpretacje indywidualne.

Powyższe stanowisko Wnioskodawcy znajduje także – choć z nieco innej przyczyny – poparcie w uzasadnieniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 sierpnia 2014 r. sygn. akt K 7/13, dotyczącego opodatkowania świadczeń, które mogą być nawet potencjalnie otrzymane przez pracownika w związku z pozostawaniem przez niego w stosunku pracy, a które są dodatkowo ściśle związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez pracodawcę. Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych rozumiane w ten sposób, że „inne nieodpłatne świadczenie” oznacza wyłącznie przysporzenie majątkowe o indywidualnie określonej wartości, otrzymane przez pracownika, są zgodne z art. 2 w związku z art. 217 Konstytucji.

Zdaniem Trybunału określenie cech istotnych kategorii „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zamyka się łącznie w następujących cechach:

1. zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
2. zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenie aktywów lub uniknięcie wydatku, który musiałby ponieść,
3. korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).
   
   

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny niniejszego wniosku uznać należy, iż w przypadku planowanego przez Wnioskodawcę wykupienia polis pracowników w związku i dla celów ich podróży służbowej nie zostają wypełnione wszystkie ww. wskazane przez Trybunał przesłanki. Wykupienie bowiem polisy – jako inne świadczenie nieodpłatne – po pierwsze: zostaje dokonane w interesie pracodawcy; po drugie nie stanowi świadczenia, które pracownik musiałby ponieść; takiego obowiązku wynikającego z przepisów prawa brak po stronie pracownika.

Z wyżej nakreślonych przyczyn Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż wykupienie indywidualnej polisy dla pracownika Wnioskodawcy jak w opisanym stanie faktycznym nie stanowi przychodu pracownika Wnioskodawcy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) – opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W związku z powyższym, przychodami ze stosunku pracy lub stosunków pokrewnych, są wszystkie świadczenia, które konkretny pracownik otrzymuje ze środków pracodawcy z tytułu pozostawania w stosunku pracy lub pokrewnym. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość otrzymanych świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych poniesionych za pracownika.

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym – generalnie – jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Zgodnie z art. 805 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 r., poz. 121 z późn. zm.) przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.

W myśl art. 808 § 1 zdanie pierwsze powołanej ustawy Kodeks cywilny – ubezpieczający może zawrzeć umowę ubezpieczenia na cudzy rachunek.

Zgodnie z art. 77⁵ § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz.U. z 2014 r., poz. 1502) pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika – do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej są m.in. przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz.U. z 2013 r., poz. 167).

W myśl § 2 ust. 2 lit. d) ww. rozporządzenia z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługuje zwrot kosztów innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.

Stosownie do § 19 ust. 1 cyt. rozporządzenia w przypadku choroby powstałej podczas podróży zagranicznej pracownikowi przysługuje zwrot udokumentowanych niezbędnych kosztów leczenia za granicą.

Natomiast § 19 ust. 4 ww. rozporządzenia stanowi, że w razie zgonu pracownika za granicą, pracodawca pokrywa koszty transportu zwłok do kraju.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca zamierza wykupić dla pracowników w firmie ubezpieczeniowej „X” indywidualne polisy typu „Wojażer”. Polisa ta określać będzie jako ubezpieczonego pracownika Wnioskodawcy oraz cel podróży jako „Praca lub podróż służbowa”, w związku z jego delegowaniem. Zakres tak planowanego ubezpieczenia obejmować będzie (koszty leczenia, pakiet Assistance, ubezpieczenie Następstw Nieszczęśliwych Wypadków, odpowiedzialność cywilna w życiu prywatnym, ryzyko pracy obejmujące wykonywanie przez ubezpieczonego podczas podróży – ryzyko dodatkowe objęte polisą). W przypadku zagranicznych podróży służbowych Spółka wykupywać będzie polisy ubezpieczeniowe przed każdym wyjazdem służbowym na czas jego trwania. Polisy ubezpieczeniowe będą imienne i przypisane do konkretnego pracownika i ważne tylko w okresie trwania podróży a nabywane będą każdorazowo przed planowaną podróżą.

Wnioskodawca uważa, że wykupienie indywidualnej polisy dla pracownika Wnioskodawcy jak w opisanym stanie faktycznym nie stanowi przychodu pracownika Wnioskodawcy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze treść wniosku oraz wskazane powyżej rozumienie dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” w kontekście obowiązujących przepisów prawa oraz ich wykładni zaprezentowanej w orzecznictwie sądowym należy wskazać, że z powodu niejednolitości stanowisk sądowych w stosunku do tej kwestii zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz.U. z 2014 r., poz. 947), w którym Trybunał Konstytucyjny dokonał ustalenia, jakie kryteria statuują nieodpłatne świadczenie do zakwalifikowania go jako przychodu pracownika z tytułu stosunku pracy.

Przyjęcie oceny uznającej konkretne świadczenie ze strony pracodawcy za przychód pracownika ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, winno opierać się na przesłankach wynikających z ww. przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, które Trybunał Konstytucyjny w powołanym powyżej wyroku uznał za zgodne z konstytucją i przedstawił ich interpretację.

Na tym tle należy wskazać, że nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika ze stosunku pracy – gdy świadczenie to powoduje wystąpienie po stronie pracownika przysporzenia: w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej lub w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku.

Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika gdy zostało spełnione za zgodą pracownika, tj. gdy pracownik skorzystał z niego w pełni dobrowolnie. Zatem pracodawca spełnił określone świadczenie na rzecz pracownika, gdy dysponował uprzednią zgodą pracownika na jego przyjęcie.

Przychód pracownika będzie obejmował nieodpłatne świadczenie, gdy świadczenie to zostanie spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przynosi pracownikowi korzyść w postaci powiększenia jego aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. W zakresie tego kryterium należy wskazać, że chodzi o realny charakter przysporzenia jako warunku objęcia nieodpłatnego świadczenia podatkiem dochodowym.

Nieodpłatne świadczenie jest przychodem pracownika, gdy korzyść jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi, tj. nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów. Wartość takiego świadczenia ustala się według cen zakupu. Cena zakupu stanowi w regulacji art. 11 ust. 2a pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych punkt odniesienia do ustalenia wartości nieodpłatnego świadczenia.

Odnosząc powyższe do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, uznać należy, iż wykupienie polisy ubezpieczeniowej dla pracownika odbywającego zagraniczną podróż służbową nie będzie generować po stronie pracowników powstania przychodu, o którym mowa art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – pod warunkiem, iż poniesienie przez pracodawcę kosztów wykupienia polisy ubezpieczeniowej we wskazanym we wniosku zakresie (koszty leczenia, pakiet Assistance, ubezpieczenie Następstw Nieszczęśliwych Wypadków, odpowiedzialność cywilna w życiu prywatnym, ryzyko pracy obejmujące wykonywanie przez ubezpieczonego podczas podróży – ryzyko dodatkowe objęte polisą), powoduje zabezpieczenie się samego pracodawcy przed ewentualnymi, nieprzewidzianymi wydatkami związanymi ze zwrotem na rzecz pracownika – stosownie do § 2 ust. 2 lit. d) ww. rozporządzenia – udokumentowanych wydatków na wypadek ziszczenia się określonych w umowie ubezpieczenia okoliczności oraz pozostałych obowiązków narzuconych na pracodawcę odrębnymi przepisami prawa. Opłacona przez pracodawcę polisa ubezpieczeniowa winna skutkować jedynie zabezpieczenie samego pracodawcę (Wnioskodawcę) na wypadek powstania przyjętego przez siebie obowiązku zwrotu należności przysługujących z tytułu podróży służbowej delegowanemu pracownikowi. Nie może ona zapewniać pracownikowi korzyści materialnych nie związanych ze stosunkiem pracy.

Jak wskazał sam Wnioskodawca – wykupienie przez niego polisy zostaje dokonane w interesie pracodawcy i nie stanowi świadczenia, które pracownik musiałby sam ponieść gdyż takiego obowiązku wynikającego z przepisów prawa brak po stronie pracownika.

Zatem pracownik, któremu Wnioskodawca zleca wyjazd służbowy za granicę nie uzyskuje żadnych korzyści z tytułu wykupionego przez Wnioskodawcę ubezpieczenia, które stanowiłyby przychód pracownika podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Należy więc zgodzić się z Wnioskodawcą, że w przedstawionym przypadku nie mamy do czynienia z wystąpieniem cech wskazanych przez Trybunał jako istotnych kategorii „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.