Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/423-1104/14-2/GJ
z 13 stycznia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 22 października 2014r. (data wpływu 27 października 2014 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy cesji wierzytelności z tytułu umów leasingu i najmu - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 października 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy cesji wierzytelności z tytułu umów leasingu i najmu .

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe

Sp. z o. o. zajmuje się świadczeniem usług leasingu oraz wynajmu środków trwałych (m. in. pojazdów oraz maszyn i urządzeń). Spółka zawiera z klientami umowy:

1. tzw. leasingu operacyjnego, tzn. umowy spełniające warunki, o których mowa w art. 17b ustawy o CIT,
   
2. tzw. leasingu finansowego, tzn. umowy spełniające warunki, o których mowa w art. 17f ustawy o CIT,
   a także
   
3. umowy najmu, które nie są ani umowami leasingu operacyjnego, ani finansowego.
   
   

Dla potrzeb świadczenia ww. usług Wnioskodawca nabywa przedmioty leasingu (najmu), które następnie oddaje do używania klientom na podstawie jednej z wymienionych wyżej umów.

W celu zapewnienia sobie środków na finansowanie działalności Wnioskodawca zawarł Umowę ramową z A. - zwaną dalej S.. S. jest szwedzką firmą zajmującą się świadczeniem usług finansowych. Na mocy wspomnianej Umowy S. zobowiązuje się zapewniać długoterminowe finansowanie dla Wnioskodawcy poprzez odpłatną cesję na S. niewymagalnych jeszcze wierzytelności Wnioskodawcy wobec jego klientów - jakie powstają dla Wnioskodawcy na podstawie jednej z wymienionych wyżej umów (leasingu operacyjnego, finansowego lub najmu). Cesja będzie dokonywana w następstwie oferty składanej przez Wnioskodawcę do S. w odniesieniu do konkretnych wierzytelności. W ramach cesji Wnioskodawca otrzymywać ma cenę nominalną wierzytelności pomniejszoną o odsetki dyskontowe - koszt finansowania. Cesja wierzytelności następuje bez regresu - tzn. ryzyko niewypłacalności klienta Wnioskodawca przejmuje S., co oznacza że poza wyjątkowymi przypadkami nie będzie następowało zwrotne przeniesienie wierzytelności na Wnioskodawcę (takie zwrotne przejście może w niektórych przypadkach następować w przypadku sporu z klientem co do płatności rat / czynszu, itp.). S. nie będzie przejmować wszystkich wierzytelności Wnioskodawcy wobec danego klienta, lecz pewien procent pozostanie przy Wnioskodawcy - jako udział Wnioskodawcy w ryzyku wobec danego klienta.

S . w następstwie cesji wierzytelności wypłacać będzie Wnioskodawcy z góry zdyskontowaną wartość wszystkich wierzytelności z tytułu danej umowy leasingu lub najmu (czyli ich wartość nominalną pomniejszoną o koszt finansowania - odsetki dyskontowe). Spółka wystawi notę obciążeniową na S. na kwotę nominalną wierzytelności, a otrzyma od S. notę obciążeniową na kwotę odsetek -kosztu finansowania.

Jednak stroną umowy leasingu/najmu z klientem pozostanie nadal Wnioskodawca - to Wnioskodawca będzie wystawiać dla klienta faktury (w przypadku leasingu operacyjnego lub najmu) albo wezwania do zapłaty poszczególnych rat leasingowych (w przypadku umów leasingu finansowego - który dla celów VAT jest traktowany jako dostawa towaru i faktura na całą wartość przedmiotu leasingu jest wystawiana już na początku umowy leasingu) zgodnie z harmonogramem płatności określonym we właściwej umowie z klientem. Wnioskodawca nadal będzie nadzorować realizację umowy leasingu / najmu przez klienta (w tym np. przesyłać wezwania do zapłaty w razie opóźnień, uzgadniać warunki wcześniejszego wypowiedzenia umowy, itp.), przy czym będzie obowiązana konsultować to z S., a w razie niemożności osiągnięcia zgodnego stanowiska, będzie mogła zażądać od S. bezpośrednich kontaktów z klientem. Ani S., ani Wnioskodawca nie zawiadomią kontrahentów Wnioskodawcy o zawartej umowie, zatem to Wnioskodawca nadal będzie otrzymywać od klientów płatności poszczególnych rat, które jednak będzie zobowiązana przekazywać do S. zgodnie z określonym harmonogramem. Ponadto to Wnioskodawca pozostanie właścicielem przedmiotu leasingu i w odniesieniu do umów leasingu operacyjnego oraz najmu będzie dokonywała nadal odpisów amortyzacyjnych (w przypadku umów leasingu finansowego odpisów będzie nadal dokonywał klient Wnioskodawcy). Wnioskodawca będzie również obowiązana informować S. o wszelkich wiadomych jej okolicznościach, jakie mogą wpływać na wypłacalność klienta, w odniesieniu do którego przeniosła wierzytelności na S., a także informować S. raz w miesiącu o opóźnionych płatnościach od poszczególnych klientów. Ponadto Wnioskodawca nie będzie mógł zmieniać warunków umów leasingowych / najmu, bez uprzedniej zgody S..

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy kwota należna/otrzymana przez Spółkę od S. na podstawie opisanej wyżej umowy, jaka zostanie zawarta z S., nie będzie przychodem Wnioskodawcy?
2. Czy kwota odsetek - kosztu finansowania, jaką S. potrąci z należnością Wnioskodawcy , wpłacając Spółce kwotę należną zgodnie z umową, będzie kosztem uzyskania przychodu Wnioskodawcy w dacie tego potrącenia?
3. Czy przychód dla Wnioskodawcy z tytułu umowy leasingu operacyjnego będzie powstawał z końcem okresu rozliczeniowego, za który poszczególne raty leasingowe są należne i będzie równy wartości poszczególnej raty?
4. Czy przychód dla Wnioskodawcy z tytułu umowy najmu będzie powstawał z końcem okresu rozliczeniowego, za który poszczególne czynsze najmu są należne i będzie równy wartości poszczególnego czynszu?
5. Czy przychód dla Wnioskodawcy z tytułu umowy leasingu finansowego będzie powstawał w dacie wymagalności poszczególnych rat leasingowych i będzie równy wartości części odsetkowej poszczególnej raty?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

W zakresie pytania 1

Kwota należna / otrzymana od S. na podstawie umowy, jaką Spółka zawrze z S., nie będzie przychodem Wnioskodawcy w momencie gdy stanie się należna, ani gdy zostanie otrzymana, ponieważ jest to jedynie sposób szybszego finansowania zapewniany Spółce przez S., gdyż Spółka szybciej otrzyma pieniądze (od S.), zaś kwoty otrzymywane od kontrahentów (w ramach leasingu operacyjnego, finansowego czy umowy najmu) Spółka będzie przekazywać do S..

W zakresie pytania 2

Kwota odsetek - kosztu finansowania - jaką S. potrąci wpłacając należności Wnioskodawcy będzie kosztem uzyskania przychodu Wnioskodawcy w dacie tego potrącenia - jako że potrącenie jest tożsame z zapłatą, zaś odsetki stanowią koszt podatkowy w dacie zapłaty.

W zakresie pytań 3, 4, 5

Przychód dla Wnioskodawcy z tytułu umowy leasingu operacyjnego, najmu czy leasingu finansowego będzie powstawał z końcem okresu rozliczeniowego, za który poszczególne raty leasingowe czy czynsz najmu są należne i będzie równy wartości poszczególnej raty / czynszu, a w przypadku leasingu finansowego będzie równy części odsetkowej raty - a płatności otrzymane przez Spółkę na podstawie umowy z S. nie zmienią nic w odniesieniu do rozliczania przychodów z tytułu umowy leasingowej.

Uzasadnienie

W zakresie pytań 1 -3

Podstawowe znaczenie w odniesieniu do cesji wierzytelności z umowy leasingu operacyjnego ma przepis art. 17k ust. 1 ustawy o CIT . Zgodnie z nim, jeżeli finansujący przeniósł na rzecz osoby trzeciej wierzytelności z tytułu opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1, a nie została przeniesiona na osobę trzecią własność przedmiotu umowy leasingu:

1. do przychodów finansującego nie zalicza się kwot wypłaconych przez osobę trzecią z tytułu przeniesienia wierzytelności;
2. kosztem uzyskania przychodów finansującego jest zapłacone osobie trzeciej dyskonto tub wynagrodzenie.
   
   

Zatem kwota otrzymana czy należna od S. nie będzie stanowiła dla Wnioskodawcy przychodu podatkowego - co jednoznacznie wynika z cytowanego wyżej przepisu. Dla Wnioskodawcy przychód będzie powstawał z tytułu umowy leasingu na zasadach ogólnych tak jakby umowy z S. nie zawarto, o czym przesądza art. 17k ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, zgodnie z którym „W przypadku, o którym mowa w ust. 1, opłaty ponoszone przez korzystającego na rzecz osoby trzeciej stanowią przychód finansującego w dniu wymagalności zapłaty”. W analizowanym przypadku wprawdzie korzystający będzie nadal wnosił opłaty leasingowe na konto Wnioskodawcy (finansującego), ale będą one już dokonywane w istocie na rzecz S., a Wnioskodawca będzie jedynie przekazywał zgromadzone środki do S..

S . z tytułu nabycia wierzytelności będzie wypłacał Wnioskodawcy kwotę pomniejszoną o odsetki (dyskonto) - czyli będzie potrącał swoją należność za udzielenie Wnioskodawcy finansowania. Potrącenie jest równoważne z zapłatą (ma taki sam skutek prawny, jakby Wnioskodawca otrzymał od S. kwotę nominalną wierzytelności, a następnie zapłaciła do tego podmiotu odsetki) - więc w dacie potrącenia, koszty te należy uznać za zapłacone i możliwe będzie ich zaliczenie do kosztów podatkowych Wnioskodawcy. Wynika to właściwie wprost z art. 17k ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT - który wyraźnie wskazuje, że kosztem jest dyskonto lub wynagrodzenie zapłacone osobie trzeciej (tu - S.), wskazanie na warunek zapłaty wyraźnie potwierdza, że zapłata wyznacza datę, w której koszt może być rozpoznany. Ta regulacja współgra z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT oraz z art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o CIT - zgodnie z którymi koszty pośrednio związane z osiąganymi przychodami są kosztem podatkowym w dacie ich poniesienia, a więc ujęcia w księgach, ale jeżeli dotyczy to odsetek - to koszt jest potrącany w dacie płatności.

W zakresie pytań 4-5

W przepisach brak jest regulacji analogicznych do art. 17k ustawy o CIT w odniesieniu do cesji wierzytelności przysługujących z tytułu umowy najmu - niemniej jednak podobieństwa w zakresie zasad powstawania przychodu z umowy najmu oraz z umowy leasingu operacyjnego pozwalają przyjąć, że skutki w tej sytuacji będą analogiczne, jak w przypadku zastosowania art. 17k ustawy o CIT do umowy leasingu operacyjnego.

Należy również zauważyć, że całkowicie nielogicznym byłoby, jeżeli kwota uzyskana z tytułu przeniesienia wierzytelności wynikających z umowy najmu miałaby być traktowana jako przychód podatkowy. Oznaczałoby to, że przychód z tytułu umowy najmu zawartej z klientem powstawałby de facto podwójnie - raz w momencie cesji wierzytelności na S., a po raz drugi w dacie upływu okresu rozliczeniowego, za jaki czynsz najmu jest należny. Stanowiłoby to zatem naruszenie jednej z podstawowych zasad opodatkowania - jednokrotności opodatkowania. Ponadto z art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o CIT dość jednoznacznie wynika, że operacje dotyczące sprzedaży wierzytelności własnych należy rozliczać wynikowo - mogą na nich powstać w zasadzie jedynie straty, które stanowią koszty podatkowe. W analizowanej sytuacji należy jednak mieć na uwadze, że dotyczy ona sprzedaży wierzytelności jeszcze niewymagalnych i stąd na gruncie wykładni systemowej najbardziej prawidłowe jest zastosowanie regulacji art. 17k ustawy o CIT poprzez analogię do cesji wierzytelności z umów najmu. Jako dodatkowy argument należy zwrócić uwagę, że kwota otrzymana od S. jest w istocie zbliżona do kwoty otrzymanej jako zaliczka na poczet świadczenia, które zostanie wykonane w przyszłości (przeniesienie wierzytelności nastąpi bowiem w istocie dopiero wówczas, gdy się ona skonkretyzuje - a więc dopiero kiedy Wnioskodawca wystawi fakturę na klienta, na chwilę zawarcia umowy pomiędzy Wnioskodawcą a S. jest to bowiem w istocie wierzytelność przyszła) lub też jako pożyczka - bo w istocie S. zapewnia Wnioskodawcy finansowanie w postaci zdyskontowania przyszłych wierzytelności.

Powyższą interpretację w pełni popiera stanowisko Ministra Finansów z dnia 28 czerwca 2002 r. , wyrażone w odpowiedzi na interpelację poselską nr 730 (parlament 4 tej kadencji), w którym wskazano m.in. :

„Z uwagi jednak na podobieństwo przedstawionego stanu faktycznego do konstrukcji forfaitingu niewłaściwego, wydaje się zasadne zastosowanie, w konkretnym przypadku, podobnych rozwiązań podatkowych, jakie zostały zaprezentowane w wykładni urzędowej ministra finansów z dnia 9 lipca 1998 r., nr PO 3/722-336/N/96. Oznacza to, że dokonanie przez wynajmującego cesji ww. wierzytelności i otrzymanie z tego tytułu kwoty środków pieniężnych od osoby trzeciej, nie będzie w tym momencie wywierało u niego skutku podatkowego. Środki te, dla celów podatku dochodowego, należy traktować jako pożyczkę, do których będą miały zastosowanie przepisy art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz art. 14 ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przychodem dla wynajmującego będą natomiast raty czynszu ponoszone przez najemcę i uiszczone na rzecz osoby trzeciej. Przychód ten wystąpi w dacie wystawienia przez wynajmującego faktury na poszczególne raty, stosownie do postanowień art. 12 ust. 3 oraz art. 14 ust. 1 ww. ustaw podatkowych.

W przypadku cesji wierzytelności z tytułu umowy najmu, dokonanej przez osobę fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej, przychodem dla wynajmującego, zgodnie z art. 11 ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będą raty czynszu zapłacone przez najemcę, w dacie ich faktycznego poniesienia.

Kosztem uzyskania przychodów u wynajmującego, w myśl art. 15 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1 ww. ustaw, będzie zaś wypłacone osobie trzeciej ewentualne wynagrodzenie, także w postaci dyskonta.”

Wspomniane wyżej pismo dotyczyło sytuacji niemal analogicznej do rozpatrywanej w niniejszej sprawie, z tą różnicą, że najemca dokonywał zapłaty czynszu bezpośrednio na rzecz podmiotu na który przeniesiono wierzytelności z umowy najmu - zaś w niniejszej sprawie najemca będzie płacić do Wnioskodawcy, a nie do S.. Nie jest to jednak istotna różnica.

Również w przypadku cesji wierzytelności z umowy leasingu finansowego skutki podatkowe w zakresie CIT powinny być analogiczne, jak w przypadku wierzytelności pochodzących z leasingu operacyjnego. Wynika to przede wszystkim z tego, że ma tu zastosowanie bezpośrednio art. 17k ustawy o CIT. Przepis ten określa skutki cesji wierzytelności z tytułu opłat o których mowa w art. 17b ust. 1 ustawy o CIT - czyli z tytułu opłat leasingowych (wszelkich nie tylko dotyczących leasingu operacyjnego). Przepis odsyła tylko do rodzaju opłat, a nie do konkretnego rodzaju umowy leasingowej. Kwestia ta była przedmiotem dogłębnej analizy w wyroku WSA w Warszawie z dnia 22 grudnia 2009 r. (III SA/Wa 1138/09) gdzie wskazano:

„Podatkowe skutki cesji wierzytelności wynikających z umowy leasingu określa art. 17k u.p.d.o.p., który stanowi, że jeżeli finansujący przeniósł na rzecz osoby trzeciej wierzytelności z tytułu opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1, a nie została przeniesiona na osobę trzecią wartość przedmiotu umowy leasingu:

1. do przychodów finansującego nie zalicza się kwot wypłaconych przez osobę trzecią z tytułu przeniesienia wierzytelności,
2. kosztem uzyskania przychodów finansującego jest zapłacone osobie trzeciej dyskonto lub wynagrodzenie.
   
   

Z gramatycznej wykładni tego przepisu wynika, że jego hipoteza odsyła do opłat określonych w art. 17b ust. 1 in principio u.p.d.o.p., a więc do opłat ustalonych w umowie leasingu, ponoszonych przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (por. także A. Wleklińska, Cesja wierzytelności z tytułu opłat w leasingu finansowym, Biuletyn Instytutu Studiów Podatkowych, 2007, nr 10, str. 11). Ustawodawca w art. 17k nie wskazuje, czy opłaty te związane są z umową leasingu spełniającą warunki określone w art. 17b ust. 1 u.p.d.o.p. (leasing operacyjny), czy z umową leasingu spełniające warunki określone w art. 17f ust. 1 u.p.d.o.p. (leasing finansowy). Hipoteza omawianego przepisu dotyczy tylko rodzaju opłat, a nie opłat ustalonych w umowie leasingu, spełniającej warunki, o których mowa w art. 17b ust. 1 u.p.d.o.p.. Gdyby ustawodawca chciał odesłać do opłat ustalonych wyłącznie w leasingu operacyjnym, to hipoteza omawianej normy prawnej odsyłałaby wprost do opłat ustalonych w umowie leasingu, o której mowa w art. 17b ust. 1 u.p.d.o.p., a więc tak jak brzmi odesłanie zawarte np. w art. 17d ust. 1, czy 17e ust. 1 u.p.d.o.p. Za przyjęciem wyników wykładni gramatycznej przemawia nie tyko jej hierarchia w powszechnie przyjętym porządku, ale także wykładnia systemowa, a w szczególności treść art. 17f ust. 1 u.p.d.o.p., który dotyczy leasingu finansowego i w odniesieniu do przedmiotowych opłat stanowi, że do przychodów finansującego i odpowiednio do kosztów uzyskania przychodów korzystającego nie zalicza się opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1. Gdyby wykładnię przepisu dokonaną przez organ odwoławczy w odniesieniu do art. 17k ust. 1 zastosować do analogicznego brzmienia art. 17f ust. 1 to przepis ten byłby pozbawiony sensu, ponieważ zbiór stanów faktycznych objętych hipotezą tego przepisu byłby zbiorem pustym. Nie istnieją bowiem takie umowy leasingu, które jednocześnie spełniają warunki określone w art. 17b ust. 1 i w art. 17f ust. 1 u.p.d.o.p.

Reasumując tę część rozważań należy przyjąć, że hipoteza normy zawartej w art., 17k ust. 1 u.p.d.o.p. "z tytułu opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1" odnosi się do opłat ponoszonych przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych ustalonych zarówno w umowie leasingu operacyjnego jak i leasingu finansowego.

W związku z powyższym, w przypadku cesji wierzytelności wynikających z leasingu finansowego, tak samo jak w przypadku leasingu operacyjnego do kosztów finansującego nie zalicza się kwot wypłaconych przez osobę trzecią z tytułu przeniesienia wierzytelności, zaś kosztem uzyskania przychodów finansującego jest zapłacone osobie trzeciej dyskonto lub wynagrodzenie. Zgodnie z art, 17k ust. 2 u.p.d.o.p. opłaty ponoszone przez korzystającego na rzecz osoby trzeciej stanowią przychód finansującego w dniu wymagalności zapłaty”.

Takie samo stanowisko zajmują organy podatkowe, przykładowo w piśmie z dnia 2 lutego 2011r. Dyrektor IS w Poznaniu (ILPB4/423-283/10-2/ŁM) wskazał:

„Należy przy tym zaznaczyć, że odwołanie się w art. 17k ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do art. 17b ust. 1, dotyczy wyłącznie opłat, o których mowa w tym przepisie, a nie umów w nim wskazanych. Tym samym, rozwiązania zawarte w art. 17k powołanej ustawy mają zastosowanie zarówno do cesji umów leasingu operacyjnego, o którym mowa w art. 17b ww. ustawy, jak też umów leasingu finansowego - wskazanego w art. 17f tej ustawy.

Reasumując, przy sprzedaży wierzytelności wynikających z umów leasingu finansowego, o których mowa w art. 17f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w ramach cesji wierzytelności, Spółka jest zobowiązana do rozpoznawania przychodów podatkowych z tytułu opłat ponoszonych tylko i wyłącznie w części niestanowiącej spłaty wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, w dniu wymagalności zapłaty.”

W związku z powyższym również w przypadku cesji niewymagalnych wierzytelności z leasingu finansowego, kwota otrzymana od S. nie będzie przychodem dla Wnioskodawcy, przychód powstawać będzie w okresach rozliczeniowych ustalonych w umowie leasingu - a przychodem będą tylko kwoty, które nie stanowią spłaty wartości początkowej przedmiotu leasingu. Jednocześnie odsetki dyskontowe potrącone przez S. z kwot wypłacanych Wnioskodawcy będą stanowiły koszty uzyskania przychodu dla Wnioskodawcy -w dacie ich zapłacenia (potrącenia).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego w zakresie pytań o skutki podatkowe cesji wierzytelności powstałych na podstawie umów leasingu operacyjnego i finansowego (pyt. Nr 1-3 i 5) jest prawidłowe i stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, organ odstąpił od uzasadnienia prawnego dokonanej przez Spółkę oceny jej stanowiska.

W zakresie zaś pytania nr 4 stanowisko Spółki jest prawidłowe, ale z innych powodów niż wskazane w uzasadnieniu stanowiska Spółki.

Stanowisko Spółki opiera się na stwierdzeniu że „W przepisach brak jest regulacji analogicznych do art. 17k ustawy o CIT w odniesieniu do cesji wierzytelności przysługujących z tytułu umowy najmu - niemniej jednak podobieństwa w zakresie zasad powstawania przychodu z umowy najmu oraz z umowy leasingu operacyjnego pozwalają przyjąć, że skutki w tej sytuacji będą analogiczne, jak w przypadku zastosowania art. 17k ustawy o CIT do umowy leasingu operacyjnego”. Dodatkowo Spółka powołuje się na odpowiedź Ministra Finansów z dnia 28 Organ zauważa, że wbrew twierdzeniu Spółki w zakresie braku przepisów w przypadku przeniesienia na osobę trzecią wierzytelności z tytułu umowy najmu, w ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 851 z późn. zm.) istnieją 2 przepisy: art. 12 ust. 4b oraz art. 15 ust. 7 . Przepis odnoszący się do przychodów – art. 12 ust. 4b, został dodany przez art. 1 pkt 6 lit e) ustawy zmieniającej z dnia 27 lipca 2002 r. (Dz. U. z 2002 r., Nr 141, poz. 1179) i zmiana ta obowiązuje od 1 stycznia 2003 r. Przepis ten brzmiał i brzmi aktualnie : W przypadku umowy najmu lub dzierżawy rzeczy albo praw majątkowych oraz umów o podobnym charakterze, jeżeli wynajmujący lub wydzierżawiający przeniósł na rzecz osoby trzeciej wierzytelności z tytułu opłat wynikających z takich umów, a umowy te między stronami nie wygasają, do przychodów wynajmującego lub wydzierżawiającego nie zalicza się kwot wypłaconych przez osobę trzecią z tytułu przeniesienia wierzytelności. Opłaty ponoszone przez najemcę lub dzierżawcę na rzecz osoby trzeciej stanowią przychód wynajmującego lub wydzierżawiającego w dniu wymagalności zapłaty.

Ustawą z dnia 27 lipca 2002 r. został wprowadzony również art. 15 ust. 7 w brzmieniu obowiązującym do dziś: W przypadku umowy najmu lub dzierżawy rzeczy albo praw majątkowych oraz umów o podobnym charakterze, jeżeli wynajmujący lub wydzierżawiający przeniósł na rzecz osoby trzeciej wierzytelności z tytułu opłat wynikających z takich umów, a umowy te między stronami nie wygasają, do kosztów uzyskania przychodów wynajmującego lub wydzierżawiającego zalicza się zapłacone osobie trzeciej dyskonto lub wynagrodzenie.

Powyższe oznacza, że w zakresie umów najmu do cesji wierzytelności, nie można , jak chce Spółka, stosować poprzez analogię art. 17k .

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.