Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB1/4511-176/15-3/MS1
z 30 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 29 stycznia 2015 r. (data wpływu do IS w Warszawie 30 stycznia 2015 r., data wpływu do BKIP w Płocku 4 lutego 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu określenia przychodu i kosztów uzyskania przychodu związanych ze sprzedażą lokalu usługowego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 lutego 2015 r. do tut. biura został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w w zakresie sposobu określenia przychodu i kosztów uzyskania przychodu związanych ze sprzedażą lokalu usługowego.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca nabył wraz z małżonką na zasadach ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej, na podstawie umowy ustanowienia odrębnej własności lokalu i przeniesienia jego własności, zawartej w formie aktu notarialnego w dniu 18 sierpnia 2009 roku ze Spółdzielnią Budowlano - Mieszkaniową , prawo własności lokalu niemieszkalnego (usługowego) nr 1 w budynku mieszkalno-usługowym wraz ze związanym z własnością lokalu udziałem wynoszącym 7211/519706 w częściach wspólnych budynku i innych urządzeń, które nie służą do użytku właścicieli poszczególnych lokali oraz takim samym udziałem w prawie użytkowania wieczystego gruntu (dalej: „Lokal Usługowy”). Z tytułu nabycia Lokalu Usługowego Wnioskodawca zapłacił cenę w wysokości 556.662,30 zł powiększoną o należny podatek VAT w kwocie 123.125,71 zł, co stanowi łączną kwotę 682.788,01 zł. Lokal Usługowy został przyjęty do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą , w ramach której lokal ten był wynajmowany.

Nabycie Lokalu Usługowego zostało sfinansowane kredytem udzielonym łącznie Wnioskodawcy oraz jego małżonce . - Oddział Specjalistyczny , na podstawie umowy kredytu hipotecznego indeksowanego do CHF z dnia 13 września 2007 roku. Kwota udzielonego kredytu wynosiła 679.977,68 zł i była denominowana kursem franka szwajcarskiego (dalej: „Kredyt Hipoteczny”).

W dniu 20 października 2009 roku Wnioskodawca działający w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej zawarł umowę kredytu hipotecznego dla posiadaczy rachunku bieżącego. Konto w m Kredyt udzielony został w walucie polskiej, jednakże był on denominowany kursem kupna franka szwajcarskiego. Kwota udzielonego kredytu wynosiła 1.000.500,00 zł i została udostępniona Wnioskodawcy 28 października 2009 roku. Wnioskodawca przeznaczył udzielony kredyt na spłatę (refinansowanie) wcześniej zaciągniętego przez niego Kredytu Hipotecznego na zakup Lokalu Usługowego (dalej: „Kredyt Refinansowy”).

Obecnie Wnioskodawca planuje sprzedaż Lokalu Usługowego. W związku z tą sprzedażą zamierza również spłacić w całości przed terminem Kredyt Refinansowy przeznaczając na ten cel własne środki oraz środki uzyskane ze sprzedaży Lokalu Usługowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób fizycznych różnicę pomiędzy kwotą zwracanego kapitału Kredytu Refinansowego a kwotą udzielonego mu Kredytu Refinansowego, który jest waloryzowany kursem franka szwajcarskiego?
2. W jaki sposób należy określić przychody oraz koszty uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób fizycznych związane ze sprzedażą przez Wnioskodawcę Lokalu Usługowego, w szczególności czy Wnioskodawca może obecnie w związku ze sprzedażą tego lokalu zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów różnicę pomiędzy kwotą zwróconego przez niego kapitału Kredytu Hipotecznego a kwotą udzielonego mu Kredytu Hipotecznego, który był waloryzowany kursem franka szwajcarskiego?
   
   

Przedmiot niniejszej interpretacji stanowi odpowiedź na pytanie Nr 2. Rozstrzygnięcie w zakresie pytania Nr 2 zostało zawarte w odrębnej interpretacji.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 2

Wnioskodawca zamierza dokonać sprzedaży Lokalu Usługowego stanowiącego jego środek trwały. Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy PIT przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych - wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej; przy określaniu wysokości przychodów przepisy art. 14 ust. 1 i art. 19 ustawy PIT stosuje się odpowiednio.

Tym samym, na podstawie stosowanego odpowiednio art. 19 ust 1 ustawy PIT, przychodem Wnioskodawcy ze sprzedaży Lokalu Usługowego, będzie jego wartość wyrażona w cenie określonej w umowie sprzedaży, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia (np. takie jak koszty sporządzenia aktu notarialnego itp.), pod warunkiem że cena sprzedaży Lokalu Usługowego będzie odpowiadała jego wartości rynkowej.

Koszty uzyskania przychodów związane ze sprzedażą Lokalu Usługowego zostaną natomiast określone na podstawie art. 23 ust 1 pkt 1 lit b) ustawy PIT, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a (grunty lub prawa wieczystego użytkowania gruntów) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części - wydatki te, zaktualizowane zgodnie

z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa
w art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy PIT, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust 1 pkt 8 lit d ustawy PIT, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy PIT, bez względu na czas ich poniesienia.

W konsekwencji kosztami uzyskania przychodów Wnioskodawcy w związku ze sprzedażą przez niego Lokalu Usługowego będą wydatki poniesione przez niego na nabycie tego lokalu, w szczególności zaś cena nabycia Lokalu Usługowego w wysokości 556.662,30 zł, pomniejszone o sumę dokonanych przez niego odpisów amortyzacyjnych związanych z wykorzystywaniem Lokalu Usługowego jako środka trwałego.

Zdaniem Wnioskodawcy jako wydatki na nabycie Lokalu Usługowego, stanowiące koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami i tym samym potrącane dopiero w momencie sprzedaży Lokalu Usługowego, należy również potraktować koszty związane ze spłatą Kredytu Hipotecznego. Podobnie bowiem jak w przypadku Kredytu Refinansowego, Wnioskodawca poniósł stratę na spłacie Kredytu Hipotecznego waloryzowanego kursem franka szwajcarskiego, której dokonał w 2009 roku. Z uwagi na wzrost kursu wymiany franka szwajcarskiego w stosunku do polskiej waluty, Wnioskodawca w przeliczeniu na złote spłacił Kredyt Hipoteczny w większej wysokości niż wynosiła kwota tego kredytu w momencie jego udzielenia. Strata ta nie została przez Wnioskodawcę zaliczona do kosztów uzyskania przychodów w momencie spłaty Kredytu Hipotecznego.

Kredyt Hipoteczny zastał zaciągnięty przez Wnioskodawcę na zakup środka trwałego w postaci Lokalu Usługowego. Oznacza to, że koszty odnoszące się do Kredytu Hipotecznego są kosztami związanymi z nabyciem środka trwałego i stanowią koszt pozyskania kapitału niezbędnego do dokonania zakupu. Istnieje zatem bezpośredni związek pomiędzy kosztem i skutkiem prawnym w postaci nabycia środka trwałego. O tym, że koszty związane z pozyskaniem kredytu stanowią koszty nabycia składnika majątkowego świadczy pośrednio treść art. 23 ust. 1 pkt 38b ustawy PIT, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów zapłaconych odsetek i prowizji od kredytu, za który nabyto papiery wartościowe, udziały (akcje) lub pochodne instrumenty finansowe, przypadających proporcjonalnie na tę część kredytu, która nie została wydatkowana na nabycie tych papierów wartościowych, udziałów (akcji) lub pochodnych instrumentów finansowych. A contrario kosztem uzyskania przychodów wedle tego przepisu są zapłacone odsetki i prowizje od kredytu, który został wydatkowany na nabycie papierów wartościowych, udziałów (akcji) lub pochodnych instrumentów finansowych. Podobnie, należy uznać, będzie w przypadku Kredytu Hipotecznego, który w całości był wydatkowany na nabycie Lokalu Usługowego.

W związku z tym, w ocenie Wnioskodawcy, może on zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów różnicę pomiędzy kwotą zwróconego przez niego kapitału Kredytu Hipotecznego a kwotą udzielonego mu Kredytu Hipotecznego, gdyż jest to koszt bezpośrednio związany z nabyciem Lokalu Usługowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolnicza działalność gospodarcza), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia składników majątku będących:

1. środkami trwałymi albo wartościami niematerialnymi i prawnymi, podlegającymi ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1500 zł,
3. składnikami majątku, które ze względu na przewidywany okres używania równy lub krótszy niż rok nie zostały zaliczone do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych,
   
4. składnikami majątku stanowiącymi spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego lub udział w takim prawie, które zgodnie z art. 22n ust. 3 nie podlegają ujęciu w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych

- wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą lub przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Stosownie do art. 19 ust. 1 ww. ustawy, przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej. Przepis art. 14 ust. 1 zdanie drugie stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że nie zostały one wymienione w art. 23 ustawy podatkowej oraz, gdy wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatników musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy. Związek ten może być natomiast bezpośredni lub pośredni, tzn. kosztem uzyskania przychodu będą wydatki, które mogą przyczynić się do powstania konkretnego przychodu oraz wydatki związane z funkcjonowaniem podatnika i wywiązywaniem się przez niego z obowiązków nałożonych innymi przepisami prawa.

Jednocześnie, zgodnie z przytoczonym przepisem, wydatki wymienione przez ustawodawcę w art. 23, nawet jeżeli zostały poniesione w sposób celowy, nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

Natomiast stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

• nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
  

• nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
  

• ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych
  

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Konstrukcja przedmiotowego przepisu oparta została na założeniu odroczenia w czasie uznania za koszty uzyskania przychodu wydatków na:

• nabycie gruntów i prawa użytkowania wieczystego gruntów,
  

• nabycie lub wytworzenie środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych,
  

• ulepszenia zwiększające wartość środków trwałych.
  
  
  

Z powyżej powołanych przepisów wynika, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera pewne ograniczenia, dotyczące możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych naliczanych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom, a została zwrócona podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Tak więc wartość odpisów amortyzacyjnych, także tych niestanowiących kosztów uzyskania przychodów należy uwzględniać podczas ustalania dochodu ze sprzedaży środka trwałego.

Stosownie do treści art. 24 ust. 2 (zdanie drugie) pkt 1 ww. ustawy, dochodem z odpłatnego zbycia składników majątku, o którym mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, wykorzystywanych na potrzeby działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej, jest przychód z odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 lit. b), a w pozostałych przypadkach dochodem lub stratą jest różnica pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia a wartością początkową wykazaną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem pkt 2, powiększona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od tych środków i wartości.

Przy sprzedaży środka trwałego kosztem uzyskania przychodu jest bowiem różnica między wartością początkową środka trwałego, a sumą dokonanych odpisów amortyzacyjnych (art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy). Na sumę odpisów amortyzacyjnych składają się odpisy amortyzacyjne zaliczone do kosztów uzyskania przychodu, jak i te niestanowiące kosztów podatkowych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy. Stosownie do treści tego przepisu, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W zakresie wskazanych w art. 23 ust. 1 wydatków (kosztów), których możliwość odliczenia jest wprost ograniczona przez ustawodawcę wskazać należy, że koszty pożyczki, tj. naliczone odsetki od pożyczki, mogą być - co do zasady - zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w momencie ustalonym w przepisie art. 23 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów), z tym, że kosztem uzyskania przychodów są wydatki na spłatę pożyczki (kredytu) w przypadku, gdy pożyczka (kredyt) była waloryzowana kursem waluty obcej, jeżeli:

• pożyczkobiorca (kredytobiorca) w związku ze spłatą pożyczki (kredytu) zwraca kwotę kapitału większą niż kwota otrzymanej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą zwrotu kapitału a kwotą otrzymanej pożyczki (kredytu),
  

• pożyczkodawca (kredytodawca) otrzymuje środki pieniężne stanowiące spłatę kapitału w wysokości niższej od kwoty udzielonej pożyczki (kredytu) - w wysokości różnicy pomiędzy kwotą udzielonej pożyczki (kredytu) a kwotą zwróconego kapitału.
  
  

Wskazany przepis art. 23 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych reguluje zatem skutki podatkowe jakie wywołuje w zakresie kosztów uzyskania przychodów spłata kredytów waloryzowanych kursem waluty obcej.

Co do zasady, dla kredytobiorcy zwracana kwota kredytu (kwota pożyczonego kapitału, bez odsetek) nie może stanowić kosztów uzyskania przychodu. Wyjątek stanowi sytuacja, w której podatnik zaciągnął kredyt waloryzowany kursem waluty obcej, a zwrócona przez niego kwota kapitału jest większa niż kwota otrzymanego kredytu. Różnica ta (będąca skutkiem zmiany kursu waluty, według której waloryzowany był kredyt) może stanowić koszt uzyskania przychodu, o ile spełnia pozostałe przesłanki wynikające z cyt. art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. kredyt ten pozostawał w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem przychodu, zachowaniem, bądź zabezpieczeniem źródła przychodu oraz wysokość uiszczonych spłat kapitału jest należycie udokumentowana.

Zauważyć należy, iż banki oferują swoim klientom zarówno kredyty dewizowe, jak i indeksowane (denominowane) kursami waluty obcej wybranej przez klienta. Co ważne, kredyt denominowany nie jest kredytem dewizowym ani żadną jego odmianą. Przyznawany jest przez bank, jako równowartość danej kwoty we wnioskowanej walucie indeksacyjnej. Efektem tego jest podpisanie umowy określającej kwotę kredytu w walucie obcej.

W przypadku kiedy podatnik zaciągnie kredyt w złotych i jego wartość nominalna jest przeliczana na podstawie przelicznika waluty obcej, różnice z wyceny części kapitałowej dokonanej na dzień uzyskania i spłaty kredytu nie są różnicami kursowymi określonymi w art. 24c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepis art. 24c ust. 1 ww. ustawy, ma bowiem zastosowanie, gdy zaciągniecie kredytu następuje w walucie obcej oraz jego spłata dokonywana jest w walucie obcej.

W świetle powyższego warunkiem powstania różnic kursowych w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zaciągnięcie kredytu w walucie obcej oraz jego spłata również w walucie obcej.

Mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz powołane przepisy prawa, stwierdzić należy, że kosztem uzyskania przychodów ze sprzedaży środka trwałego (lokalu usługowego) będzie wartość, która odpowiada poniesionym wydatkom na jego nabycie, tj. wartość początkowa wynikająca z ewidencji środków trwałych, pomniejszona o sumę dokonanych odpisów amortyzacyjnych bez względu na to, czy odpisy te zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. Do kosztów Wnioskodawca może zaliczyć również różnicę pomiędzy kwotą zwróconego kapitału kredytu a kwotą udzielonego kredytu hipotecznego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.