Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/4510-266/15/AP
z 16 czerwca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 11 marca 2015 r. (data wpływu do tut. BKIP 13 marca 2015 r.), uzupełnionym 21 maja 2015 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółka jako płatnik podatku dochodowego od osób prawnych będzie zobowiązana do potrącenia zryczałtowanego podatku u źródła z tytułu wypłat opłat za udostępnienie konstrukcji zawierającej powierzchnię biurową i socjalną – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 marca 2015 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółka jako płatnik podatku dochodowego od osób prawnych będzie zobowiązana do potrącenia zryczałtowanego podatku u źródła z tytułu wypłat opłat za udostępnienie konstrukcji zawierającej powierzchnię biurową i socjalną. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 15 maja 2015 r., Znak IBPBI/2/4510-266/15/AP wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Uzupełnienia wniosku dokonano 21 maja 2015 r.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka (dalej także: „Wnioskodawca”) zamierza wynająć od podmiotu z siedzibą na terenie Austrii (będącego spółką podlegającą w Austrii nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu) konstrukcje dostarczone na teren w Polsce, na którym Spółka będzie prowadzić prace budowlano-montażowe. Podmiot austriacki nie posiada na terytorium Polski zakładu w rozumieniu polsko-austriackiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Konstrukcje będą miały postać przestrzeni zamkniętej przegrodami (ściankami) po bokach, dachem i podłogą. Jednocześnie konstrukcje te nie będą trwale związane z gruntem (będą osadzone na gruncie). Powierzchnia użytkowa konstrukcji będzie służyć pracownikom Spółki do składowania narzędzi i rzeczy osobistych. Udostępniona powierzchnia będzie również służyć pracownikom Spółki do schronienia się w przypadku niekorzystnych warunków meteorologicznych. W środku konstrukcji będzie też znajdować się część socjalna i biurowa. Wykorzystanie powierzchni będzie pełnić rolę służebną w stosunku do zasadniczej działalności Spółki w Polsce (tj. prac budowlano-montażowych). Powierzchnia nie będzie służyć masowej produkcji towarów przez Spółkę.

Konstrukcje nie będą służyć do transportu towarów, ich charakter wskazuje na ich stacjonarne wykorzystanie na danym placu budowy. Istotą świadczenia austriackiego kontrahenta będzie odpłatne udostępnienie powierzchni biurowej i socjalnej.

W piśmie z 19 maja 2015 r. będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu, Spółka dodatkowo wskazała, że będzie posiadać certyfikat rezydencji podmiotu austriackiego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka jako płatnik podatku dochodowego od osób prawnych będzie zobowiązana do potrącenia zryczałtowanego podatku u źródła z tytułu wypłat opłat za udostępnienie konstrukcji zawierającej powierzchnię biurową i socjalną?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie będzie on zobowiązany do potrącania zryczałtowanego podatku u źródła.

Świadczenie Spółki w postaci opłat za korzystanie z udostępnionej powierzchni biurowej i socjalnej nie będzie podlegać w Polsce zryczałtowanemu podatkowi u źródła jako:

1. niemieszczące się w katalogu świadczeń podlegających temu podatkowi, wymienionym w art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (PDOP),
2. niemieszczące się w pojęciu opłat za udostępnienie urządzenia przemysłowego w rozumieniu art. 12 ust. 3 polsko-austriackiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.
   
   

Pojęciem „urządzenie przemysłowe” posługuje się zarówno polsko-austriacka umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, jak i art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o PDOP.

W art. 3 ust. 2 wspomnianej umowy wskazano, że w stosowaniu umowy przez Umawiające się Państwo, jeżeli z kontekstu nie wynika inaczej, każde określenie, które nie zostało w niej zdefiniowane, będzie miało takie znaczenie, jakie przyjmuje się w danym czasie zgodnie z prawem tego Państwa w zakresie podatków, do których ma zastosowanie Umowa, przy czym znaczenie wynikające ze stosowanego ustawodawstwa podatkowego tego Państwa będzie miało pierwszeństwo przed znaczeniem nadanym określeniu przez inne przepisy prawne tego Państwa.

Ustawa o PDOP nie zawiera definicji legalnej tego pojęcia, co usprawiedliwia odwołanie do języka potocznego - regułom języka normatywnego odpowiadają określone dyrektywy wykładni językowej, w myśl których przy tłumaczeniu znaczenia normy należy jej przypisać takie znaczenie, jakie ma ona w języku potocznym, chyba, że ważne względy przemawiają za odstępstwem od tego znaczenia (por. L. Morawski, Zasady wykładni prawa, Toruń 2010, s. 99).

W myśl znaczenia słownikowego „urządzenie” to „przedmiot o złożonej konstrukcji, wykonującego lub ułatwiającego określoną pracę” (Wielki Słownik Języka Polskiego, http://www.wsjp.pl). Z kolei według Nowego Słownika Języka Polskiego (red. B. Dunaja, s. 749); urządzeniem jest rodzaj „mechanizmu bądź zespołu mechanizmów, niekiedy bardzo skomplikowanych technicznie, służących do wykonywania określonych czynności, pełniących jakąś funkcję; przyrządu”. Dla oceny zakresu przedmiotowego wspomnianego przepisu niezbędne jest także zinterpretowanie słowa „przemysłowy”. Według Nowego Słownik Języka Polskiego (red. B. Dunaja, s. 543) słowo to oznacza „związany z przemysłem, używany, stosowany w przemyśle”. Z kolei wyraz „przemysł” oznacza „działalność polegającą na produkcji towarów określonego rodzaju na dużą skalę, przy użyciu maszyn” (Wielki Słownik Języka Polskiego, www.wsjp.pl); „podstawowy dział gospodarki, obejmujący masowe wytwarzanie za pomocą środków technicznych określonej grupy wyrobów” (Nowy Słownik Języka Polskiego, pod red. B. Dunaja, s. 543).

Biorąc powyższe pod uwagę nawet w przypadku uznania, że w analizowanej sprawie świadczenie austriackiego kontrahenta polega na udostępnieniu do korzystania „urządzenia” (z czym Spółka nie zgadza się, bowiem przeważającym charakterem świadczenia kontrahenta jest udostępnienie powierzchni biurowej i socjalnej), nie można uznać, że Spółka będzie korzystać z urządzenia „przemysłowego”. Rozumienie szerokie tego pojęcia nie może bowiem pomijać przymiotnika „przemysłowy” i rozszerzać jego zakres na każdy inny sektor gospodarki. W analizowanym stanie faktycznym powierzchnia będzie wykorzystywana pomocniczo w głównej działalności Spółki, jaką są roboty budowlano-montażowe. Nie można uznać, że omawiana powierzchnia służy bezpośrednio do działalności przemysłowej (co więcej, działalność Spółki nie mieści się w znaczeniu pojęcia „przemysł”).

Podobnie Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w prawomocnym wyroku z 10 lipca 2013 r., sygn. akt I SA/Wr 1336/12 stwierdził, że pojęcie „urządzenie przemysłowe” należy rozumieć jako „składnik majątku pełniącego pomocniczą funkcję w ramach procesu przemysłowego rozumianego jako ciąg działań mechanicznych lub chemicznych służących do masowej produkcji towarów. Za takie urządzenie nie można uznać konstrukcji zawierającej w sobie powierzchnię biurową i socjalną wykorzystywaną pomocniczo w związku z robotami budowlanymi. Podobne stanowisko zajął WSA w Warszawie, w wyroku z 8 października 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 2973/11 przyjmując, że Przywołanie Polskiej Klasyfikacji Działalności, jak również Klasyfikacji Środków Trwałych, w celu zdefiniowania pojęcia „urządzenie przemysłowe” na gruncie art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. jest nie tylko wskazane, ale pozwala na uporządkowanie (klasyfikacji) pojęć dotyczących rodzajów urządzeń oraz rodzajów działalności, w których są one wykorzystywane, w tym w szczególności „urządzeń przemysłowych” i „przemysłu”, w szczególności z uwagi na brak odrębnej, legalnej definicji „urządzenia przemysłowego” w u.p.d.o.p. Brak odmiennej definicji na gruncie u.p.d.o.p. lub zawartego wprost odesłania do zewnętrznej definicji pozwala, zgodnie z zasadą racjonalnego ustawodawcy, na dokonanie wykładni zawartego w art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. pojęcia „urządzenie przemysłowe” również w oparciu o klasyfikacje statystyczne. Podkreślić należy, że przepis art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. posługuje się kategorią „urządzenia przemysłowego” a nie szerszą kategorię „urządzenia technicznego”. Dlatego też, wykładnia przyjęta, iż w rozumieniu przepisu art. 21 ust. 1 pkt 1 jako „urządzenia przemysłowe” należy traktować „wszelkie możliwe urządzenia”, stanowi niedopuszczalną wykładnię rozszerzającą art. 21 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p.

W kwestii interpretacji art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o PDOP wypowiedział się także Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 21 lutego 2012 r., sygn. akt II FSK 1476/10 wywodząc, że (...) przy interpretacji powołanych przepisów nie można pomijać przymiotnika „przemysłowy”, a więc dotyczący przemysłu, związany z przemysłem, stosowany w przemyśle. Przemysł oznacza natomiast produkcję materialną polegającą na wytwarzaniu produktów w sposób masowy przy użyciu urządzeń mechanicznych.

W konsekwencji przychód podmiotu austriackiego uzyskany z tytułu udostępnienia konstrukcji, w której znajduje się powierzchnia biurowa i socjalna nie będzie stanowić przychodu w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o PDOP oraz art. 12 ust. 3 polsko-austriackiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania (i jako taki będzie mieścić się w kategorii przychodów określonych w art. 7 ust. 1 tej umowy, a więc będzie opodatkowany w państwie siedziby podatnika, tj. w Austrii).

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm. dalej: „ustawa o pdop”), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W przepisie tym, wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła.

W stosunku do niektórych przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego przychodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o pdop.

W art. 21 ustawy o pdop, wymienione zostały określone rodzaje należności, wypłacanych przez podmioty polskie podmiotom zagranicznym, w przypadku uzyskania których, podmiot zagraniczny podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym, a obowiązanym do jego naliczenia, potrącenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego jest podmiot polski. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez polski podmiot wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta, w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 ustawy o pdop.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o pdop, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how), ustala się w wysokości 20% przychodów.

Stosownie do art. 21 ust. 2 ustawy o pdop, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Przepisy poszczególnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawierają rozwiązania szczególne w stosunku do przepisów ustaw podatkowych i na podstawie art. 91 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, mają pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową.

Natomiast art. 26 ust. 1 ustawy o pdop stanowi, iż osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2b i 2d, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. (…) Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Zgodnie z treścią art. 7 ust. 1 Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Austrii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku z dnia 13 stycznia 2004 r. (Dz.U. z 2005 r., Nr 224, poz. 1921), zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie działalność gospodarczą poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej można przypisać je temu zakładowi. Z kolei z art. 7 ust. 7 ww. umowy wynika, iż, jeżeli w zyskach mieszczą się dochody, które zostały odrębnie uregulowane w innych artykułach niniejszej umowy, to postanowienia tych innych artykułów nie będą naruszane przez postanowienia tego artykułu.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. umowy należności licencyjne powstające w Umawiającym się Państwie i wypłacane osobie uprawnionej mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. W myśl art. 12 ust. 2 ww. umowy jednakże należności, o których mowa w ustępie 1, mogą być również opodatkowane w Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, ale jeżeli odbiorca jest właścicielem należności licencyjnych, podatek w ten sposób ustalony nie może przekroczyć 5% kwoty należności licencyjnych brutto.

Z kolei art. 12 ust. 3 ww. umowy zawiera definicję określenia „należności licencyjne”, za które uważa się wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego, jak również za użytkowanie lub prawo do użytkowania jakiegokolwiek urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za korzystanie z doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

W przedmiotowej sprawie kwestią do rozstrzygnięcia jest ustalenie, czy opisane we wniosku usługi najmu konstrukcji zawierającej powierzchnię biurową i socjalną mieszczą się – jako urządzenia przemysłowe – w definicji „należności licencyjnych”, zawartej w wyżej cytowanym art. 12 ust. 3 ww. umowy.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca ma zamiar zawrzeć umowę z firmą mającą siedzibę w Austrii, której przedmiotem będzie świadczenie na rzecz Wnioskodawcy usługi najmu konstrukcji w postaci przestrzeni zamkniętej po bokach, dachem i podłogą, w której będzie znajdować się część socjalna i biurowa. Kontrahent austriacki nie posiada na terytorium Polski zakładu w rozumieniu umowy polsko-austriackiej, natomiast Wnioskodawca będzie w posiadaniu certyfikatu rezydencji potwierdzającego, że Kontrahent jest austriackim rezydentem podatkowym.

Kluczowym dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy jest rozumienie użytego w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawa o pdop zwrotu „użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu”, a w szczególności pojęcia „urządzenie przemysłowe”. Zarówno w ustawie podatkowej, jak i międzynarodowej umowie podatkowej brak jest definicji legalnej słowa „urządzenie przemysłowe”. Niezbędnym jest zatem odwołanie do języka potocznego albowiem regułom języka normatywnego odpowiadają określone dyrektywy wykładni językowej, w myśl których (...) przy tłumaczeniu znaczenia normy należy jej przypisać takie znaczenie, jakie ma ona w języku potocznym, chyba, że ważne względy przemawiają za odstępstwem od tego znaczenia (por. L. Morawski, Zasady wykładni prawa, Toruń 2010, s. 99). Za punkt wyjścia przy interpretacji znaczenia wyrazów „urządzenie” i „przemysłowe” należy przyjąć ich znaczenie słownikowe. Otóż, wyraz „urządzenie” występuje w znaczeniu „przedmiotu o złożonej konstrukcji, wykonującego lub ułatwiającego określoną pracę” (Wielki Słownik Języka Polskiego, http://www.wsjp.pl); „mechanizmu bądź zespołu mechanizmów, niekiedy bardzo skomplikowanych technicznie, służących do wykonywania określonych czynności, pełniących jakąś funkcję; przyrządu” (Nowy Słownik Języka Polskiego, pod red. B. Dunaja, s. 749); „mechanizmu lub zespołu mechanizmów, służącego do wykonania określonych czynności” (Słownik Języka Polskiego PWN, http://sjp.pwn.pl). Zaś wyraz „przemysłowy” oznacza „związany z przemysłem, używany, stosowany w przemyśle” (Nowy Słownik Języka Polskiego, por. red. B. Dunaja, s. 543). Z kolei wyraz „przemysł” oznacza „działalność polegającą na produkcji towarów określonego rodzaju na dużą skalę, przy użyciu maszyn” (Wielki Słownik Języka Polskiego, www.wsjp.pl); „podstawowy dział gospodarki, obejmujący masowe wytwarzanie za pomocą środków technicznych określonej grupy wyrobów” (Nowy Słownik Języka Polskiego, pod red. B. Dunaja, s. 543).

W orzecznictwie sądowowoadministracyjnym, ugruntował się pogląd, aby „urządzenie przemysłowe” było rozumiane maksymalnie szeroko (zob. np. wyrok NSA z siedzibą w Szczecinie z 16 maja 1995 r., sygn. akt SA/Sz 183/95). Zdaniem sądów administracyjnych sformułowanie „użytkowanie urządzenia przemysłowego” jest ogólne, obejmuje wszelkie możliwe urządzenia stanowiące pewien zespół elementów technicznych wykorzystywanych w działalności gospodarczej. Wyrażenia „urządzenie przemysłowe”, czyli urządzenie związane z przemysłem nie można zawężać do urządzeń wykorzystywanych bezpośrednio przy produkcji. Szerokie rozumienie „urządzenia przemysłowego” winno prowadzić do wniosku, że w zakresie tego pojęcia mieszczą się wszelkie wytwory przemysłowe, a więc także m.in. konstrukcje zawierające powierzchnię biurową i socjalną.

Odnosząc się z kolei do terminu „użytkowanie”, o jakim mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o pdop oraz w art. 12 ust. 3 umowy polsko-austriackiej wskazać trzeba, że w internetowym wydaniu Słownika Języka Polskiego PWN (http://sjp.pwn.pl) zwrot „użytkować” został zdefiniowany następująco:

1. korzystać z czegoś, np. z budynku, lokalu,
2. korzystać z czegoś w sposób racjonalny, przynoszący jak największy pożytek,
3. prawidłowo używać cudzej własności, czerpiąc z niej korzyści, ale mając jednocześnie obowiązek zachowania jej substancji i dotychczasowego przeznaczenia.
   
   

Z kolei na gruncie ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 r., poz. 121 ze zm.), przez użytkowanie rozumie się obciążenie rzeczy prawem do jej używania do pobierania jej pożytków (art. 252 tej ustawy).

Oczywistym jest zatem, że zwrot „użytkowanie” jest semantycznie pojęciem szerszym od „używania” i jednocześnie w używaniu się przejawiającym.

Z przytoczonej powyżej definicji wynika, że urządzenie ma służyć do wykonywania danej czynności, ułatwiać pracę. Przedstawione we wniosku urządzenie – konstrukcja wykorzystywana jako zaplecze biurowe i socjalne – jako niewątpliwie służące do wykonywania czynności w przemyśle, czy też budownictwie przemysłowym (dla przemysłu), związanym z przemysłem – stanowi zatem urządzenie przemysłowe w rozumieniu art. 12 ust. 3 ww. umowy.

Za taką interpretacją przemawia również wykładnia celowościowa art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o pdop. Bez wątpienia bowiem zamiarem ustawodawcy było opodatkowanie wszelkich korzyści uzyskiwanych z wynajmu i innych praw do użytkowania określonych urządzeń przez podmioty zagraniczne w Polsce.

Również konstrukcja i brzmienie tego artykułu włączającego jednoznacznie do urządzeń przemysłowych środki transportu wskazuje, że wykładnia zawężająca rozumienie urządzenia przemysłowego tylko do związanego z przemysłem jako gałęzią gospodarki (w odróżnieniu od transportu, czy budownictwa) nie znajduje logicznego uzasadnienia.

W ocenie organu podatkowego przyjęcie wykładni proponowanej przez Spółkę prowadziłoby do tego, że to samo urządzenie mogłoby być różnie traktowane w zależności od celu, do którego zostało użyte. Trudno uznać, że taki był cel racjonalnego ustawodawcy. Powyższy pogląd znalazł aprobatę w orzecznictwie sądowo-administracyjnym (por. wyrok WSA w Warszawie z 17 sierpnia 2010 r., sygn. akt III SA/Wa 516/10).

Ponadto wskazać należy, iż w ocenie tut. Organu, przyjęcie przez Spółkę „wąskiego” rozumienia pojęcia „urządzenia przemysłowego”, jakie przedstawiła w uzasadnieniu własnego stanowiska, prowadziłoby do wyłączenia z opodatkowania dochodów uzyskiwanych w Polsce przez osoby zagraniczne z tytułu używania przez krajowe podmioty gospodarcze różnego rodzaju urządzeń służących działalności przemysłowej, stanowiących własność kontrahentów zagranicznych, co byłoby sprzeczne z ratio legis art. 3 ust. 2 i art. 21 ustawy o pdop.

Wskazując zatem, na brzmienie przytoczonych definicji należy uznać, że w przedmiotowym przypadku mamy do czynienia z urządzeniem przemysłowym w rozumieniu art. 12 ust. 3 powołanej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o pdop.

W świetle powyższych przepisów należy uznać, że wynagrodzenie zapłacone na rzecz Kontrahenta austriackiego z tytułu świadczenia na rzecz Wnioskodawcy usług najmu konstrukcji biurowych i sanitarnych, stanowi należność licencyjną w rozumieniu art. 12 ust. 3 ww. umowy, W związku z powyższym postanowienia dotyczące opodatkowania zysku przedsiębiorstwa (art. 7 przedmiotowej umowy) nie znajdą w przedmiotowej sprawie zastosowania. Wnioskodawca będzie zobowiązany do pobrania jako płatnik, na podstawie art. 26 ust. 1 w związku z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o pdop, zryczałtowanego podatku dochodowego od wypłaconych na rzecz podmiotu z siedzibą w Austrii należności wg stawki wynikającej z art. 12 ust. 1 umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy, że nie będzie on zobowiązany do potrącenia zryczałtowanego podatku u źródła z tytułu opłat za udostępnienie konstrukcji biurowej i socjalnej należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.