2015.05.28 - Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB2/4511-73/15-6/JR
z 28 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 4 lutego 2015 r. (data wpływu 9 lutego 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 29 kwietnia 2015 r. (data wpływu 4 maja 2015 r.) oraz pismem z dnia 22 maja 2015 r. (data wpływu 25 maja 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb koniecznego przewozu na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, poniesionych na:

ubezpieczenie obowiązkowe OC, badanie techniczne pojazdu, zakup części i napraw pojazdu oraz zużyte paliwo – jest prawidłowe;

ubezpieczenie dobrowolne AC, NW i AP – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 lutego 2015 r. został złożony wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

Wniosek nie spełniał wymogów, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613), w związku z czym pismem z dnia 22 kwietnia 2015 r., Nr IPTPB2/4511-73/15-2/JR, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h ww. ustawy, wystąpił do Wnioskodawcy o usunięcie braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 24 kwietnia 2015 r., natomiast w dniu 4 maja 2015 r. uzupełniono ww. wniosek (data nadania 30 kwietnia 2015 r.).

Następnie z uwagi na konieczność uzupełnienia stanu faktycznego zawartego w uzupełnieniu wniosku, w myśl art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów, na podstawie art. 169 § 1 w związku z art. 14h ww. ustawy Ordynacja podatkowa pismem z dnia 14 maja 2015 r., Nr IPTPB2/4511-73/15-4/JR, ponownie wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 18 maja 2015 r., natomiast w dniu 25 maja 2015 r. uzupełniono ww. wniosek (data nadania 22 maja 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą z naruszoną sprawnością organizmu zaliczaną do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności. Orzeczenie Powiatowego Zespołu do spraw orzekania o niepełnosprawności w Ł. z dnia 26 marca 2012 r., wydano do dnia 31 marca 2014 r. Ze względu na zaistniałe schorzenia Wnioskodawca korzysta z systematycznej rehabilitacji, używając własnego samochodu osobowego w celu dojazdów na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, którym przejechał 3 000 km. Wnioskodawca posiada pełną dokumentację ze zleconych i odbytych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych. W dniu 11 kwietnia 2014 r., Wnioskodawca, złożył zeznanie podatkowe PIT-37 do Urzędu Skarbowego w Ł. za rok 2013, odliczając ulgę rehabilitacyjną w pełnej wysokości, tj. 2 280 zł. Według wyliczeń Wnioskodawcy, koszty poniesione związane z przejazdami na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne przewyższają maksymalną kwotę ulgi. Wnioskodawca w 2013 r. przejechał ogółem 6 000 km, z czego 3. 000 km na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 29 kwietnia 2015 r. (data wpływu 4 maja 2015 r.), Wnioskodawca wskazał, że w 2013 r. w związku z eksploatacją samochodu osobowego, którym dojeżdża na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne poniósł wydatki na naprawy/ remonty, części zamienne, badania techniczne, polisy ubezpieczeniowe OC, AC, NW, AP.

Wnioskodawca w uzupełnieniu wniosku z dnia 22 maja 2015 r. (data wpływu 25 maja 2015 r.) wskazał, że ubezpieczenie OC jest obowiązkowe, natomiast AC, NW, AP - dobrowolne. Wnioskodawca wskazał, że:

OC - to obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego za szkody powstałe w związku z ruchem tego pojazdu,

AC - to ubezpieczenie autocasco chroni od skutków uszkodzenia lub straty auta,

NW- to ubezpieczenie następstw nieszczęśliwych wypadków w związku z poruszaniem się i użytkowaniem pojazdu mechanicznego,

AP – to Auto Pomoc ubezpieczenie polegające na autoholowaniu pojazdu popsutego lub uszkodzonego, a także naprawy pojazdu na drodze jeżeli jest to możliwe,

badanie techniczne pojazdu - jest to sprawdzenie stanu faktycznego pojazdu na Stacji Kontroli Pojazdów związane z dopuszczeniem go do ruchu drogowego.

Wnioskodawca wyjaśnił, że bez ubezpieczenia OC i badania technicznego pojazdu, samochód nie mógłby poruszać się po drogach publicznych, uniemożliwiając tym samym dojazdy na zabiegi leczniczo - rehabilitacyjne.

Natomiast pozostałe składniki ubezpieczenia są pomocne podczas nieprzewidywalnych zdarzeń na drodze.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie doprecyzowane w uzupełnieniu wniosku z dnia 22 maja 2015 r.).

Czy w ramach ulgi rehabilitacyjnej możliwe jest odliczenie w zeznaniu podatkowym za 2013 r. nie tylko wydatków na paliwo zużyte w związku z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, ale także inne wydatki związane z eksploatacją i utrzymaniem samochodu w stanie umożliwiającym korzystanie z niego jak np. wydatki na jego naprawę, części zamienne, ubezpieczenie oraz badania techniczne?

Zdaniem Wnioskodawcy (ostatecznie sprecyzowanym w uzupełnieniu wniosku z dnia 22 maja 2015 r.), wydatki inne niż paliwo dotyczące eksploatacji i utrzymania samochodu osobowego używanego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne tj. wydatki na jego naprawę, części zamienne, ubezpieczenie i badanie techniczne jest jak najbardziej prawidłowe i zgodne z art. 26 ust. 1 pkt 6 i art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie możliwości odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej w podatku dochodowym od osób fizycznych wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb koniecznego przewozu na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:

jest prawidłowe – w części dotyczącej wydatków na ubezpieczenie obowiązkowe OC, badanie techniczne pojazdu, zakup części i napraw pojazdu oraz zużyte paliwo;

jest nieprawidłowe – w części dotyczącej wydatków na ubezpieczenie dobrowolne AC, NW i AP.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) – podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7 i 7b-7g tego artykułu.

Za wydatki na cele rehabilitacyjne w świetle art. 26 ust. 7a ww. ustawy uważa się wydatki poniesione na:

adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;
odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł;
utrzymanie przez osoby niewidome i niedowidzące zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł;
utrzymanie przez osoby niewidome i niedowidzące zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł;
opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
opłacenie tłumacza języka migowego;
leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo);
odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
1. osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a;
używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł;
odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
1. na turnusie rehabilitacyjnym,
2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.

Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie NSA, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

W myśl art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy o podatku dochodowym – ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
2. znaczny stopień niepełnosprawności,
II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy albo
2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

Natomiast w myśl postanowień art. 26 ust. 13a ww. ustawy – wydatki na cele określone w ust. 1 podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów lub nie zostały odliczone od przychodu na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Zgodnie z art. 26 ust. 7 pkt 4 powołanej ustawy – wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty – w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca, jest osobą zaliczana do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności. Używa własnego samochodu osobowego w celu dojazdów na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, którym przejechał 3 000 km. Posiada pełną dokumentację ze zleconych i odbytych zabiegów. Wątpliwości Wnioskodawcy budzi m.in. okoliczność, czy w ramach wydatków poniesionych na używanie własnego samochodu osobowego, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł oprócz wydatków na paliwo może odliczyć również wydatki na naprawę samochodu, części zamienne, ubezpieczenie (OC, AC, NW, AP) i badanie techniczne. Wnioskodawca wskazał, że ubezpieczenie OC jest obowiązkowe, natomiast AC, NW, AP - dobrowolne. Wyjaśnił, że samochód bez ubezpieczenia OC i badania technicznego pojazdu, nie mógłby poruszać się po drogach publicznych, uniemożliwiając tym samym dojazdy na zabiegi leczniczo - rehabilitacyjne. Natomiast pozostałe składniki ubezpieczenia są pomocne podczas nieprzewidywalnych zdarzeń na drodze.

Zdaniem Wnioskodawcy, ww. wydatki są zgodne z art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się do możliwości odliczenia w ramach ulgi rehabilitacyjnej wydatków związanych z eksploatacją samochodu osobowego w związku z dojazdami na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, należy odnieść się do art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści tego przepisu – za wydatki na cele rehabilitacyjne uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł.

Stosownie do art. 21 ust. 7c pkt 3 ww. ustawy podatnik korzystający z ww. odliczenia obowiązany jest posiadać dokumenty potwierdzające zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.

Z analizy cytowanego powyżej art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia od dochodu poniesionych wydatków, związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, m.in. należy:

być osobą niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa,

odbyć niezbędne zabiegi leczniczo rehabilitacyjne (zlecone przez lekarza),

być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego,

ponieść z tego tytułu wydatki.

Należy również wyjaśnić, że pod pojęciem wydatków dotyczących eksploatacji samochodu osobowego dla potrzeb przejazdu na zabiegi należy rozumieć nie tylko koszty samego przejazdu, ale i koszty utrzymania samochodu takie jak koszty przeglądów technicznych, napraw, zakupu części czy obowiązkowego ubezpieczenia OC.

Zaznaczyć przy tym należy, że określona w ustawie kwota 2 280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia „w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2 280 zł” wskazuje, że wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu.

Wskazany limit 2 280 zł dotyczy tylko i wyłącznie wydatków poniesionych na używanie samochodu osobowego będącego własnością (współwłasnością) osoby niepełnosprawnej związanego z przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Kwota 2 280 zł nie jest bowiem odliczeniem z tytułu bycia osobą niepełnosprawną z I lub II grupą inwalidztwa lecz z tytułu korzystania z samochodu na dojazdy na niezbędne zabiegi. Kwota ta jest wyłącznie limitem, powyżej którego wydatki poniesione na korzystanie z samochodu nie podlegają odliczeniu.

Zatem, podatnik może odliczyć tylko te wydatki na dojazd, które faktycznie poniósł (do kwoty 2 280 zł), to oznacza, że nie może odliczyć kwoty 2 280 zł, jeżeli poniósł wydatki w kwocie niższej od wyżej wskazanej.

Należy też zwrócić uwagę, że nie wszystkie wydatki dotyczące używania samochodu na przejazdy związane z leczeniem osoby niepełnosprawnej podlegają odliczeniu w ramach powołanego przepisu a tylko te, które są związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zlecone przez lekarza.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji pojęcia „zabieg”, „rehabilitacja” oraz „rehabilitacja lecznicza”, zatem koniecznym jest wyjaśnienie tych pojęć w oparciu o definicje encyklopedyczne oraz wydaną z zakresu rehabilitacji literaturę.

Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, Warszawa 1991 r.) oraz „Encyklopedii” PWN, zabieg stanowi interwencję mającą na celu wywołanie określonego skutku, zwykle będącą środkiem zaradczym przeciwdziałającym czemuś (np. skutkom choroby); rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię.

Rehabilitacja osób niepełnosprawnych oznacza zespół działań, w szczególności organizacyjnych, leczniczych, psychologicznych, technicznych, szkoleniowych, edukacyjnych, społecznych, zmierzających do osiągnięcia, przy aktywnym uczestnictwie tych osób, możliwie najwyższego poziomu ich funkcjonowania, jakości życia i integracji społecznej.

Z powyższych rozważań wynika, że nie wszystkie przejazdy związane z leczeniem osoby niepełnosprawnej podlegają odliczeniu w ramach przywołanego wyżej art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy, a tylko te, które są związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne (zlecone przez lekarza). W związku z tym w ramach tego limitu nie mogą być odliczone np. wydatki związane z wyjazdami na kontrolne wizyty czy konsultacje lekarskie w przychodni, poradni czy w szpitalu, badania laboratoryjne i inne badania (np. USG, EKG itp.) bowiem wyjazdy te nie spełniają wymogu określonego przez ustawodawcę w treści art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych; nie są wyjazdami na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa podatkowego oraz przedstawiony stan faktyczny, należy stwierdzić, że wydatki z tytułu dojazdu własnym samochodem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, dotyczące nabycia paliwa zużytego do przejazdu, opłacenia ubezpieczenia OC, przeglądu technicznego, zakupu części oraz naprawy samochodu mogą zostać odliczone od podstawy obliczenia podatku na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy w wysokości faktycznie poniesionej w ramach obowiązującego limitu 2 280 zł, co oznacza, że wydatki podlegające odliczeniu od dochodu nie mogą przekroczyć ww. kwoty. Natomiast wydatki poniesionych na dobrowolne ubezpieczenie w zakresie AC, NW i AP, nie są wydatkami niezbędnymi do użytkowania samochodu. Są to wydatki związane z ubezpieczeniem dobrowolnym, które jak zauważył Wnioskodawca jest pomocne podczas nieprzewidywalnych zdarzeń na drodze. Zatem, wydatki te nie podlegają odliczeniu od podstawy obliczenia podatku w ramach ulgi rehabilitacyjnej na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin