Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/415-961/14-4/MS
z 23 marca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 3 grudnia 2014 r. (data wpływu 8 grudnia 2014 r.) uzupełnione pismem z dnia 17 lutego 2015 r. (data nadania 18 lutego 2015 r., data wpływu 23 lutego 2015 r.) na wezwanie Nr IPPB4/415-961/14-2/MS z dnia 10 lutego 2015 r. (data nadania 10 lutego 2015 r., data doręczenia 13 lutego 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 grudnia 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji w indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Z uwagi na braki formalne, pismem Nr IPPB4/415-961/14-2/MS z dnia 10 lutego 2015 r. (data nadania 10 lutego 2015 r., data doręczenia 13 lutego 2015 r.) tut. organ wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia przedmiotowego wniosku o doprecyzowanie przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego.

Pismem z dnia 17 lutego 2015 r. (data nadania 18 lutego 2015 r., data wpływu 23 lutego 2015 r.) Wnioskodawca uzupełnił wniosek w terminie.

We wniosku i uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka S.A. (zwana dalej: „Spółka”, „Pożyczkodawca”) na podstawie zawartych umów udzielała pracownikom zwrotnych pożyczek na cele mieszkaniowe ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych („ZFŚS”). Przedmiotowe pożyczki mieszkaniowe, podlegały spłacie w ratach zgodnie z harmonogramami zawartymi w umowach. W umowach pożyczek zapisano, że niespłacone kwoty pożyczek staną się natychmiast wymagalne z dniem rozwiązania umów o pracę. Z częścią pracowników zostały rozwiązane umowy o pracę w latach 2003-2004 i do dnia dzisiejszego nie zostały spłacone zadłużenia z tytułu zawartych umów pożyczek z ZFŚS. Spółka nie występowała na drogę sądową z żądaniem ich zapłaty. Na podkreślenie zasługuje fakt, że Pracownicy wezwani przez Spółkę do uregulowania zadłużenia odmawiają spłaty argumentując, że zgodnie z przepisami prawa cywilnego pożyczki uległy przedawnieniu z upływem 10-u lat od dniaich wymagalności (tj. terminu rozwiązania umów o pracę), i z powołaniem się na ten zarzut uchylają się od jego spłacania. Faktem jest, że od dnia rozwiązania umów o pracę upłynął już okres 10 lat i zgodnie z art. 118 K.c. niespłacenie w tym terminie kwot pożyczek spowodowało upływ ich „terminu przedawnienia”.

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca doprecyzował, że w dniu 1 marca 1999 r. Sp. z o.o. zawarła z Z Sp. z o.o. Umowę na mocy której, stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy o ZFŚS z dnia 4 marca 1994 r., od dnia 1 marca 1999 r. prowadziły wspólną działalność socjalną ze środków ZFŚS. Administratorem ZFŚS było Sp. z o.o., następnie D SA, a obecnie jest F SA. Pracownicy Spółki Z zaciągnęli pożyczki z ZFŚS. Spółka Z z dniem 15 lutego 2007 r. została zlikwidowana. Na podstawie przechowywanej dokumentacji kadrowej Z można ustalić, że pracownicy zostali zwolnieni w latach 2003-2004 na podstawie ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracownika (Dz. U., Nr 90, poz. 844, z późn. zm.), natomiast dwóch byłych pracowników - pożyczkobiorców rozwiązało umowy o pracę z Z w 2001 r. w związku z przejściem na emeryturę. Cześć z tych osób nie spłaciło pożyczek zarówno w dacie ustania stosunku pracy, jak i później. Zdarzało się, że po zwolnieniu i zaprzestaniu spłaty pożyczki pożyczkobiorca zmieniał adres zamieszkania, o czym nie informował Wnioskodawcę. W takiej sytuacji Wnioskodawca nie posiadając danych o miejscu jego aktualnego pobytu praktycznie pozbawiony był możliwości skutecznego dochodzenia swoich należności. W następstwie upływu czasu doszło do przedawnienia wymagalności tych należności. Obecnie Wnioskodawca zamierza umorzyć kwoty tych pożyczek. Pytania objęte wnioskiem interpretacyjnym dotyczą zatem osób, które w dacie rozwiązania umowy o pracę nie byli pracownikami Wnioskodawcy, ale z mocy uregulowań cytowanej Umowy o wspólnej działalności socjalnej i treści konkretnej Umowy pożyczkibyli zobligowani spłacać pożyczkę na rzecz ZFŚS Wnioskodawcy. Wnioskodawcy nie jest znany obecny status prawny każdego z pożyczkobiorców.

Odpowiadając na pytanie zawarte w wezwaniu Ministra Finansów - Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 10 lutego 2015 r. doręczone w dniu 13 lutego 2015 r. Wnioskodawca odpowiada, że Spółka dokona umorzenia pożyczek. Spółce nie jest znany status prawny tych osób istniejący w dacie umorzenia pożyczki. Osoby te mogą mieć obecnie status rencisty, emeryta, być czynne zawodowo bądź być niepracujące. Niewykluczone jest, że któryś z pożyczkobiorców nie żyje.

Wnioskodawca z uwagi na upływ terminu przedawnienia tych pożyczek i wynikającą z tego faktu nieopłacalność wszczynania postępowań sądowych, znajduje racje do zaniechania dochodzenia należności na drodze sądowej i umorzenia kwoty niespłaconych pożyczek.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy z tytułu upływu ustawowego terminu przedawnienia części należnych Spółce kwot pożyczek mieszkaniowych z ZFŚS i odmowie przez Pożyczkobiorców - powołujących się na ten zarzut - płatności tych należności po stronie Pożyczkobiorców powstaje przychód podlegający opodatkowaniu z innych źródeł...
2. Czy niespłacona kwota pożyczki, w stosunku do której upłynął termin przedawnienia, stanie się przychodem podatkowym w dacie podjęcia przez Spółkę decyzji o spisaniu długu w straty Spółki...
3. Czy Pożyczkodawca, w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym, w którym podejmie decyzję o przedawnieniu i spisaniu długu w straty, powinien sporządzić i przekazać podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu właściwemu ze względu na miejsce zamieszkania podatnika, informację o osiągniętym przychodzie na druku PIT-8C (art. 42a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych)...
   

Zdaniem Wnioskodawcy.

Ad. 1

Pożyczkodawca stoi na stanowisku, że nie powstanie przychód po stronie Pożyczkobiorców podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych z innych źródeł. Stanowisko to wywodzi z faktu, że nieściągnięcie niezapłaconej kwoty pożyczki, nie egzekwowanej w trybie sądowym nastąpiło w wyniku upływu terminu przedawnienia. W związku z tym w żadnej dacie niezaktualizują się dla Pożyczkodawcy, a następnie dla Pożyczkobiorców obowiązki w zakresie wymaganym przepisami podatkowymi.

Ad. 2

Pożyczkodawca uznając że niespłacone kwoty pożyczki się przedawniły, dokona ich spisania w straty (nie będące kosztem uzyskania przychodu). Pożyczkobiorcy nie otrzymają korzyści materialnej z tytułu przedawnienia kwoty pożyczki.

Ad. 3

Zdaniem Spółki z tytułu braku jej spłaty przez Pożyczkobiorców i upływem terminu przedawnienia niespłaconych pożyczek, Spółka nie ma obowiązku sporządzenia i wykazania przychodu w informacji rocznej PIT-8C za rok, w którym nastąpi spisanie długu w straty Spółki i przesłania tej informacji do końca lutego następnego roku podatkowego do właściwego ze względu na miejsce zamieszkania podatnika (pożyczkobiorcy) urzędu skarbowego oraz do samego podatnika (byłego pracownika).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Opodatkowanie podatkiem dochodowym od osób fizycznych określają przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), zwane dalej „ustawą”.

W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści tego przepisu wynika zatem, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy bądź, od których Minister Finansów zaniechał poboru podatku, w drodze rozporządzenia.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne – to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu – przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Katalog źródeł, do których kwalifikuje się dochód danego rodzaju został wymieniony w art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W pkt 9 tegoż przepisu wymieniono jako źródło przychodu – „inne źródła”.

Zgodnie natomiast z art. 20 ust. 1 tej ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Instytucja przedawnienia uregulowana została w art. 117-125 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 r., poz.121). Zgodnie z art. 117 § 1 Kodeksu z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Jednakże zrzeczenie się zarzutu przedawnienia przed upływem terminu jest nieważne (art. 117 § 2 Kodeksu).

Istota przedawnienia polega zatem na tym, że po upływie określonego w ustawie terminu, ten przeciwko komu kieruje się roszczenie (dłużnik) może uchylić się od jego zaspokojenia

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca na podstawie zawartych umów udzielał pracownikom zwrotnych pożyczek na cele mieszkaniowe ze środków Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych („ZFŚS”). Przedmiotowe pożyczki mieszkaniowe, podlegały spłacie w ratach zgodnie z harmonogramami zawartymi w umowach. W umowach pożyczek zapisano, że niespłacone kwoty pożyczek staną się natychmiast wymagalne z dniem rozwiązania umów o pracę. Z częścią pracowników zostały rozwiązane umowy o pracę w latach 2003 - 2004 i do dnia dzisiejszego nie zostały spłacone zadłużenia z tytułu zawartych umów pożyczek z ZFŚS. Spółka nie występowała na drogę sądową z żądaniem ich zapłaty. Spółka dokona umorzenia pożyczek. Spółce nie jest znany status prawny tych osób istniejący w dacie umorzenia pożyczki. Osoby te mogą mieć obecnie status rencisty, emeryta, być czynne zawodowo lub być niepracujące. Niewykluczone jest, że któryś z pożyczkobiorców nie żyje.

Należy zauważyć, że Wnioskodawca dokona umorzenia należności byłych pracowników, które na dzień umorzenia, jak wynika z wniosku, było zobowiązaniem przedawnionym. Zobowiązanie podlegające umorzeniu było więc zobowiązaniem naturalnym, czyli nie mogło być skutecznie dochodzone przez wierzyciela na drodze procesu cywilnego, czy też postępowania egzekucyjnego bowiem uległo przedawnieniu, a zatem umorzona należność objęta przedawnieniem nie stanowił świadczenia nieodpłatnego podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Zatem mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że kwota umorzonych pożyczek, które uprzednio uległy przedawnieniu nie stanowi przychodu z innych źródeł, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym należy uznać, że w następstwie umorzenia przez Wnioskodawcę pożyczek byłych pracowników nie dojdzie po stronie tych pracowników do powstania, podlegającego opodatkowaniu, przychodu z innych źródeł, a na Wnioskodawcy nie będzie ciążył obowiązek sporządzenia i przekazania podatnikowi oraz urzędowi skarbowemu właściwemu ze względu na miejsce zamieszkania podatnika, informację o osiągniętym przychodzie na druku PIT-8C.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisówprawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.