2013.07.26 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/443-343/13-4/KC
z 26 lipca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21.04.2013 r. (data wpływu 23.04.2013 r.) złożonym osobiście w dniu 24.07.2013 r. na wezwanie tut. Organu z dnia 19.07.2013 r. (skutecznie doręczone w dniu 23.07.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości opodatkowania dostaw do włoskiego kontrahenta stawką 0% – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23.04.2013 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości opodatkowania dostaw do włoskiego kontrahenta stawką 0%. Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 23.07.2013 r., złożonym osobiście w dniu 24.07.2013 r. będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 19.07.2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Na podstawie wezwania z dnia 30.08.2012 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego wezwał Wnioskodawcę do złożenia wyjaśnień w zakresie informacji VAT-UE za miesiąc czerwiec 2012 r., w której wykazane zostały wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów przeprowadzone w ww. okresie rozliczeniowym na rzecz włoskiego kontrahenta, tj. firmy zidentyfikowanej pod numerem NIP.

Numer VAT dla transakcji wewnątrzwspólnotowych w postaci IT posiada firma D. z siedzibą w miejscowości F. we Włoszech.

Według informacji zawartych www. piśmie organu podatkowego, włoski kontrahent jest czynnym podatnikiem do transakcji wewnątrzwspólnotowych od dnia 28.07.2012 r.

Zgodnie z informacjami, które zostały przekazane Wnioskodawcy przy nawiązaniu kontaktów gospodarczych, jeszcze przed zawarciem wymienionych transakcji wewnątrzwspólnotowych, przy dosłownie pierwszym kontakcie, firma włoska była i jest czynnym podatnikiem podatku VAT od 1989 roku, zarejestrowanym dla transakcji wewnątrzwspólnotowych.

P. jest podmiotem prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie obrotu drewnem na rzecz kontrahentów unijnych.

W miesiącu kwietniu 2012 r. włoski kontrahent, firma S., nawiązał kontakty gospodarcze z firmą Wnioskodawcy B. i złożył zapytanie o możliwość zakupu palisady toczonej sosnowej oraz wyraził zainteresowanie ofertą cenową. Już podczas pierwszej rozmowy telefonicznej kontrahent włoski przekazał informacje Wnioskodawcy, iż jest wszechstronnym i aktywnie działającym od ponad 20 lat przedsiębiorstwem, na stałe i ściśle współpracującym z organami lokalnej administracji oraz z różnymi instytucjami publicznymi, od lat uczestniczącym w realizacji tzw. zamówień publicznych.

Kontrahent włoski udostępnił Wnioskodawcy również wszelkie informacje o prowadzonej działalności gospodarczej oraz wskazał adres swojej strony internetowej z prośbą o bliższe zapoznanie się z jego działalnością. Na stronie podmiotu włoskiego zamieszczony był numer VAT dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych.

W okresie kolejnych dwóch miesięcy nastąpiła intensywna wymiana korespondencji między firmami. Zgodnie z życzeniem klienta, Wnioskodawca zapoznał się szczegółowo z jego stroną internetową, z przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej oraz zweryfikował wszelkie informacje na jego temat.

Sprawdzając informacje o swoim przyszłym kliencie (w internecie Wnioskodawca znalazł bardzo dużo wiadomości dotyczących firmy S. potwierdzających przekazane wcześniej informacje, dotyczące m. in. stałej współpracy z instytucjami administracji państwowej), Wnioskodawca wielokrotnie napotykał na jego numer Identyfikacji podatkowej VAT. W licznych informacjach o wygranych przetargach, umieszczonych na stronach internetowych urzędów różnych miast we Włoszech (informacje pochodziły zarówno z tygodni bezpośrednio poprzedzających nawiązanie naszych handlowych kontaktów, jak też z okresów wcześniejszych), wszystkie rekomendacje i referencje dla tego podmiotu, jak również wszystkie opinie klientów i kontrahentów wskazywały jednoznacznie na aktywną i ważną identyfikację podmiotu prawa włoskiego na potrzeby VAT.

Wszystkie zgromadzone dane jednoznacznie wskazywały, iż włoski kontrahent jest dużym, rzetelnym i wiarygodnym podmiotem, od wielu lat występującym na rynku i prowadzącym działalność gospodarczą, również w zakresie transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Klient Wnioskodawcy, firma S. od lat zajmuje się zagospodarowywaniem i wyposażaniem miejsc publicznych w tym między innymi urządzaniem i wyposażaniem placów zabaw dla dzieci, dużych miejskich placów rekreacyjnych, parków miejskich, a także oznakowaniem dróg i sygnalizacją świetlną. Firma ta przeprowadzała wiele prac związanych z zagospodarowaniem miejskich terenów rekreacyjnych oraz w wielu innych miejscowościach środkowych i południowych Włoch.

W wyniku kontaktów handlowych włoski kontrahent Wnioskodawcy wybrał asortyment mający stanowić przedmiot operacji gospodarczych. Przed zawarciem przedmiotowych transakcji włoski klient zdecydował się jeszcze na przyjazd do Polski, w celu wzajemnego poznania, potwierdzenia swojej wiarygodności, sprawdzenia Wnioskodawcy oraz obejrzenia wszystkich produktów będących przedmiotem jego zainteresowania.

Wizyta włoskiego kontrahenta miała miejsce w dniach 03-06.06.2012. Uczestniczyła w niej właścicielka włoskiej firmy oraz jej syn, który w firmie pełni funkcję dyrektora handlowego. Ze względu na fakt biegłej znajomości języka włoskiego, Wnioskodawca został poproszony i towarzyszył swoim klientom podczas ich całego pobytu w Polsce.

W toku wizyty właścicielka firmy przedłożyła Wnioskodawcy wszystkie dokumenty rejestracyjne firmy, jak również obszerne materiały reklamowe oraz dokumentację fotograficzną wykonanych przez nią prac. W trakcie rozmowy właścicielka firmy poinformowała Wnioskodawcę również, iż w przeszłości, kilka lat wcześniej, firma S. sprowadzała wyroby drewniane z Austrii w ramach transakcji WNT.

Po obejrzeniu towaru firma włoska zdecydowała się ostatecznie sfinalizować transakcje. Po powrocie do Włoch Wnioskodawca otrzymał od firmy S. wiadomość e-mail z pełnymi danymi potrzebnymi do wystawienia faktury VAT, zawierającą również numer VAT UE .

W efekcie opisanych kontaktów handlowych, B. przeprowadziła cztery wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów na rzecz włoskiego podmiotu, których przedmiot stanowiły dostawy palików do drzewek i drewna konstrukcyjnego, udokumentowane następującymi dowodami źródłowymi (kserokopie faktur - w załączeniu):

fakturą VAT dnia 12.06.2012 r. na kwotę 7.967,76 EUR,
fakturą VAT dnia 20.06.2012 r. na kwotę 8.409,90 EUR,
fakturą VAT z dnia 25.06.2012 r. na kwotę 9.779,50 EUR,
fakturą VAT z dnia 18.07.2012 r. na kwotę 10.303 EUR (faktura ta została wykazana w informacji VAT - UE za miesiąc lipiec 2012 r.).

Na wszystkich ww. fakturach wykazano symbol PKWiU 20.10.31-16.00 oraz stawkę podatku VAT 0%.

Opisane transakcje wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów potwierdza również pozostała dokumentacja, w tym:

specyfikacje transportowe o numerach (…):
- zamówienie 01/12 z dnia 12.06.2012 r. do faktury,
- zamówienie 02/12 z dnia 20.06.2012 r. do faktury,
- zamówienie 03/12 z dnia 25.06.2012 r. do faktury,
- zamówienie 04/12 z dnia 18.07.2012 r. do faktury,
dokumentacja w postaci listów przewozowych CMR wystawiona przez przewoźnika Przedsiębiorstwo Transportowo Handlowe z Ł. (kserokopie CMR): CMR z dnia 12.06.2012 r., CMR z dnia 20.06.2012 r., CMR z dnia 25.06.2012 r., CMR z dnia 18.07.2012 r., odwołujące się do ww. faktur VAT oraz wszystkich powołanych zamówień.

W wyniku transakcji WDT towary PPHU stanowiące przedmiot opisywanych transakcji, zostały dostarczone do włoskiego kontrahenta. Włoski klient nabył je na potrzeby własnej działalności gospodarczej opodatkowanej podatkiem VAT, tj. do wykonywania własnych czynności opodatkowanych podatkiem obrotowym.

W toku wyjaśnień przedmiotowego stanu faktycznego, po uzyskaniu informacji o możliwości braku rejestracji włoskiego kontrahenta na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych w dacie poszczególnych transakcji, Wnioskodawca zwrócił się o wyjaśnienia do swojego klienta.

Kontrahent włoski prowadzi działalność gospodarczą opodatkowaną podatkiem VAT. Przez cały czas, od momentu rejestracji na potrzeby podatku VAT (od dnia 31.12.1988 r.), firma włoska pozostawała aktywnym i zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT dla wszystkich transakcji, które prowadziła na terenie Włoch. Podmiot ten prowadził również transakcje wewnątrzwspólnotowe i posiadał aktywność numeru VAT dla tego rodzaju czynności.

Po uzyskaniu informacji o braku aktywnej rejestracji, kontrahent włoski natychmiast podjął działania zmierzające do przywrócenia ważności swojego numeru VAT UE, którą uzyskał 28 lipca 2012 r.

Ze względu na wyłączenie możliwości naliczania ewentualnych odsetek za zwłokę od nieodprowadzonego podatku należnego w dniu 15.02.2013 Wnioskodawca dokonał korekty faktur sprzedaży dla podmiotu włoskiego, opodatkował analizowane transakcje gospodarcze stawką podstawową podatku VAT, postanawiając jednocześnie dochodzić prawidłowości opodatkowania ww. transakcji stawką preferencyjną w trybie wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej na podstawie regulacji prawnej art. 14b op, który Wnioskodawca kieruje do Dyrektora właściwej Izby Skarbowej.

W uzupełnieniu do wniosku, Podatnik wskazuje, że towar będący przedmiotem dostawy został odebrany przez włoskiego nabywcę i posiada dokumenty, które potwierdzają ten odbiór. Odbiór towaru potwierdzają kopie dokumentacji przewozowej do każdej faktury VAT, tj. CMR z dnia 12.06,2012 r., CMR z dnia 20.06.2012 r., CMR z dnia 25.06.2012 r., CMR z dnia 18.07.2012 r.

Każda z kopii międzynarodowego samochodowego listu przewozowego zawiera pieczątkę oraz podpis włoskiego nabywcy, potwierdzające odbiór towaru. Wykonawcą transportu we wszystkich przypadkach była firma transportowa S.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy według przedstawionego we wniosku zaistniałego stanu faktycznego Podatnik może potraktować przedmiotowe transakcje jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów i zastosować do nich właściwą dla WDT 0% preferencyjną stawkę podatku VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy,

Według art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r., nr 177, poz. 1054, ostat. zm. Dz. U. z 2011 r., nr 134, poz. 780), przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2 - 8.

Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów (WDT) to w istocie specyficzny rodzaj dostawy towarów, w wyniku której ma miejsce dostawa towarów do innego państwa członkowskiego. W wykonaniu określonej dostawy (tj. czynności określonych w art. 7) powinien odbyć się transport towarów (wywóz towarów) z terytorium Polski na terytorium innego państwa członkowskiego.

Art. 13 ust. 2 pkt 1 VAT natomiast przewiduje, iż przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Co do zasady, nabywcą powinien być zarejestrowany w kraju przeznaczenia podatnik VAT (lub osoba prawna niebędąca podatnikiem zarejestrowana dla potrzeb VAT w celu rozliczenia podatku z tytułu wewnątrzwspólnotowej dostawy). Dostawca polski powinien zatem uzyskać od nabywcy właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej.

Zgodnie z art. 42 ust. 1 VAT, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0 %, pod warunkiem że:

podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, i podał ten numer oraz swój numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, na fakturze stwierdzającej dostawę towarów;
podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany rozliczeniowy, o którym mowa w art. 99, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Według art. 42 ust. 2 VAT, warunki, o których mowa w ust. 1 pkt 1, uznaje się za spełnione również wówczas, gdy nie są spełnione wymagania w zakresie:

nabywcy w przypadkach, o których mowa w art. 13 ust. 2 pkt 3 i 4;
dokonującego dostawy w przypadku, o którym mowa w art. 16.

Zastosowanie stawki 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów oparte jest w szczególności na regulacji art. 138 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r., w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U.UE.L.06.347.1 z późn. zm.), zgodnie z którą państwa członkowskie zwalniają dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się na terytorium innego państwa członkowskiego przez sprzedawcę, nabywcę lub na ich rzecz, jeżeli dostawy te dokonane są dla innego podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów. Zwolnienie określone w art. 138 Dyrektywy 2006/112 ma charakter zwolnienia z prawem do odliczenia podatku naliczonego, a zatem jest to formuła ekwiwalentna do zastosowania stawki 0%.

Prawodawca wspólnotowy uwzględniając zatem specyfikę podatku od towarów i usług, tj. że transakcji dostawy towarów na terytorium państwa członkowskiego, odpowiada transakcja wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów i że opodatkowanie każdej z tych transakcji (czynności) w państwie dostawy po raz pierwszy oraz po raz drugi w państwie nabycia towaru - prowadzi do podwójnego obciążenia podatkowego jednej i tej samej transakcji dotyczącej tego samego towaru, zawarł w art. 138 Dyrektywy 2006/112/WE adresowaną do państw członkowskich zasadę, według której obowiązane są one zwolnić od podatku dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych przez sprzedawcę, przez nabywcę lub na ich rzecz do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty, dokonane dla innego podatnika lub osoby prawnej nie będącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów.

Przewidziane w powyższym przepisie zwolnienie z tytułu dostawy towarów z jednego państwa członkowskiego do drugiego państwa wchodzącego w skład Wspólnoty stanowi konstrukcyjny element zasad opodatkowania transakcji wewnątrzwspólnotowych, pozwalający na zachowanie zasady opodatkowania dostawy towarów w kraju ich konsumpcji. Stwierdzić zatem należy, iż na mocy Dyrektywy VAT, dostawa wewnątrzwspólnotowa, stanowiąca korelat nabycia wewnątrzwspólnotowego, jest zwolniona z podatku VAT, jeżeli spełnia przesłanki określone w art. 138 ust. 1 dyrektywy 2006/112.

Z przepisów krajowych wynika, że zwolnienie od opodatkowania czynności wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, jakie wyrażone zostało w art. 138 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, zostało odpowiednio uregulowane w art. 42 VAT. Artykuł ten wprawdzie przewiduje, że ww. czynność podlega opodatkowaniu, jednakże przy zastosowaniu preferencyjnej stawki podatku w wysokości 0%. Efektywne opodatkowanie dostawy towarów następuje zatem w kraju ich konsumpcji przy jednoczesnym zachowaniu prawa do odliczenia podatku naliczonego po stronie dostawcy.

Zastosowanie preferencyjnej stawki podatku dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów ustawodawca krajowy uzależnił od określonych warunków.

Pierwszym warunkiem jest to, aby dostawa została dokonana przez podatnika na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej i podatnik musi podać ten numer oraz swój numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10 VAT, na fakturze stwierdzającej dostawę towarów.

Drugi warunek przewidziany www. regulacji prawnej stanowi o posiadaniu dowodów (przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej), że towary będące przedmiotem WDT zostały faktycznie wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju.

Nabywca nie musi być podatnikiem mającym siedzibę lub miejsce zamieszkania w innym państwie członkowskim. Wystarczające jest to, że posiada numer nadany przez inne państwo członkowskie. Nie jest też istotne, z punktu widzenia możliwości zastosowania stawki 0% przez podatnika dokonującego wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, czy towar jest dostarczany do państwa członkowskiego, którego numerem legitymuje się nabywca, czy też do innego państwa członkowskiego.

Numer podatkowy, który odpowiada polskiemu numerowi wydawanemu na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych, musi być poprzedzony prefiksem właściwym dla państwa członkowskiego, który ten numer nadało. Numer ten powinien być właściwy i ważny.

Według stanowiska wyrażonego w orzecznictwie sądowym (wyrok WSA z 13.12.2006 r., I SA/Lu 555/06), istotą warunku określonego w art. 42 ust. 1 pkt 1 VAT jest obiektywne posiadanie przez nabywcę ważnego numeru identyfikacyjnego, a nie to, czy dostawca w wystawianej fakturze posłużył się tym numerem.

W sprawie, w której zapadł ww. wyrok, podatnik zastosował niewłaściwy numer nabywcy holenderskiego, w konsekwencji czego organy podatkowe zakwestionowały zasadność zastosowania stawki 0%. Podatnik w trakcie postępowania przedstawił jednak oświadczenie, iż nabywca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT w Holandii, choć rzeczywiście posługuje się innym numerem. WSA wbrew stanowisku organów podatkowych uznał, iż dla zastosowania stawki 0% na podstawie ww. przepisu warunkiem jest dokonanie dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacji podatkowej. Skoro ustalono w sposób bezsporny, że nabywca ów istnieje i posiada ważny numer VAT w Holandii, to warunki dla zastosowania stawki 0% zostały spełnione. (por. VAT. Komentarz 2012, Tomasz Michalik, Legalis, System Informacji Prawnej, CH. Beck).

Sytuację tę należy niewątpliwie odróżnić od stanu faktycznego, w którym nabywca towarów nie ma w ogóle ważnego numeru identyfikacji podatkowej w innym państwie członkowskim, co wyklucza stosowanie stawki preferencyjnej dla opodatkowania transakcji.

Nadto, orzecznictwo sądowe również wskazuje, iż istnieje możliwość stosowania stawki preferencyjnej VAT 0% nawet w sytuacji, gdy podatnik uzyskał informacje z systemu VIES potwierdzające status kontrahenta, które później okazały się nieaktualne, lecz podatnik pozostawał w dobrej wierze (wyrok WSA 14.10.2009 r., I SA/Op 282/09).

Wnioskodawca pragnie podkreślić, iż w stanie faktycznym sprawy, od początku nawiązania kontaktów gospodarczych, włoski kontrahent twierdził, iż jest czynnym podatnikiem podatku VAT oraz że posiada aktywną i ważną rejestrację dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych. Powoływał się również na swoją szeroką współpracę z licznymi instytucjami publicznymi, w ramach której posługuje się numerem podatkowym dla celów VAT, co zostało przez Wnioskodawcę zweryfikowane.

Przed zawarciem transakcji kontrahent włoski wskazał swoją rejestrację dla celów podatku VAT w transakcjach wewnątrzwspólnotowych, udostępnił adres własnej strony internetowej podającej ten numer, a podczas spotkania z Wnioskodawcą również komplet dokumentów rejestracyjnych oraz materiały reklamowe i dokumentację fotograficzną swoich prac. Bezsprzecznie kontrahent włoski działał w dacie dokonania analizowanych transakcji gospodarczych w charakterze podatnika podatku VAT we Włoszech, tj. w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów. Włoski kontrahent w rzeczywistości nabył towar od PPHU na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, opodatkowanej podatkiem od wartości dodanej.

Kontrahent włoski w rzeczywistości istnieje, funkcjonuje w obrocie, prowadzi opodatkowaną działalność gospodarczą oraz posiadał w dacie prowadzonych transakcji ważny i aktywny numer VAT na terenie Włoch.

PPHU spełniła zatem wszystkie przesłanki przedmiotowe oraz podmiotowe dla analizowanych transakcji gospodarczych, aby móc zastosować preferencyjną stawkę podatkową. Transakcje te zostały przeprowadzone w rzeczywistości, zgodnie z wszystkimi potwierdzającymi je dokumentami źródłowymi.

Z drugiej strony podkreślić również trzeba, iż nawet brak rejestracji dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych po stronie dostawcy, nie wyklucza dla ich opodatkowania zastosowania preferencyjnej stawki podatku VAT. Jak uznał bowiem NSA: „Za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów należy uznać także dostawę, wykonaną przez podatnika, który w momencie wykonania tej dostawy nie był zarejestrowany zgodnie z treścią art. 97 ust. l i 9 u.p.t.u. jako podatnik VAT UE i obowiązku rejestracji dopełnił po wykonaniu dostawy, a także spełnił pozostałe warunki do uznania dostawy za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.” (wyrok NSA z 24.03.2011 r., I FSK 1579/10).

Powyższe stanowisko wyrażone zostało już w wyroku NSA z 6.10.2010 r., I FSK 1710/09, w którym Sąd stwierdził, iż: „Brak rejestracji podatnika jako podatnika VAT - UE, przy spełnieniu pozostałych przesłanek wymaganych przy wewnątrzwspólnotowej dostawie, co daje gwarancję braku zagrożenia nieopodatkowania transakcji, nie powinien pozbawiać podatnika stosowania stawki 0%, skoro sama czynność bezsprzecznie została dokonana”.

Zaznaczyć należy, że przepisy Dyrektywy 2006/112/WE nie uzależniają uznania czynności WDT za zwolnioną z opodatkowania w Polsce korzystającą z 0% stawki podatku VAT) od konieczności rejestracji na potrzeby dokonywania transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Powyższe potwierdzają również wyroki TSUE, przykładowo z dnia 27.09.2007 r. w sprawie C-409/09, w której Trybunał uznał, że „przesłanka zwolnienia związana jest z przekroczeniem granic pomiędzy państwem członkowskim. Przesłanka ta jest elementem konstytutywnym czynności wewnątrzwspólnotowej, która odróżnia ją od czynności dokonywanej w obrębie jednego państwa. W konsekwencji, uznanie danej dostawy lub nabycia za czynności wewnątrzwspólnotowe musi być dokonywane na podstawie elementów obiektywnych, takich jak fizyczne przemieszczenie towarów pomiędzy państwami członkowskimi (...). Wewnątrzwspólnotowe nabycie następuje, a zwolnienie od podatku dostawy wewnątrzwspólnotowej znajduje zastosowanie tylko wtedy, gdy prawo do rozporządzania towarem jak właściciel zostało przeniesione na nabywcę i gdy dostawca ustali, że towar ten został wysłany lub przetransportowany do innego państwa członkowskiego oraz, że w wyniku wysyłki lub transportu fizycznie opuścił terytorium państwa członkowskiego dostawcy”. W wyroku TSUE z dnia 27.09.2012 r. w sprawie C-587/10 (VSTR) Trybunał zaznaczył:

Uzależnienie w istocie prawa do zwolnienia z podatku VAT dostawy wewnątrzwspólnotowej od spełnienia obowiązków formalnych, bez uwzględnienia wymogów merytorycznych, w szczególności poprzez pominięcie kwestii czy zostały one spełnione, wykracza poza to, co jest niezbędne dla zapewnienia prawidłowego poboru podatku (pkt 45).

W związku z tym, o ile zgodne z prawem jest wymaganie, by dostawca działał w dobrej wierze i podjął wszelkie rozsądne kroki, by zapewnić, że operacja, w której uczestniczy nie prowadzi do oszustwa podatkowego (wyrok w sprawie Euro Tyre Holding pkt 38), to jednak państwa członkowskie wychodzą poza środki niezbędnie konieczne dla prawidłowego zapewnienia poboru podatków, jeżeli odmawiają korzystania ze zwolnienia z podatku VAT dostawy wewnątrzwspólnotowej na tej tylko podstawie, że numer identyfikacji dla celów podatku VAT nie został przekazany przez dostawcę nawet wówczas, gdy dostawca ten działając w dobrej wierze nie może po podjęciu wszystkich rozsądnych środków, przekazać tego numeru, lecz wskazał ponadto na inne elementy, które są w stanie wykazać w wystarczający sposób, iż nabywca jest podatnikiem działającym w takim charakterze w danych transakcjach (pkt 52)”.

Z powyższego wyroku wynika, iż nie zgodne jest z VI dyrektywą VAT, uzależnienie preferencyjnego opodatkowania dostawy towarów tylko od tego, czy dostawca przedstawił numer identyfikacji podatkowej VAT nabywcy. Podatnik będzie zatem zwolniony z VAT, jeśli działając w dobrej wierze i po podjęciu wszelkich rozsądnych środków udowodnił w sposób wystarczający status nabywcy jako podatnika VAT, mimo że nie zdobył jego numeru identyfikacji podatkowej.

Utrwalone orzecznictwo TSUE jednoznacznie wskazuje, iż zwolnienie dostawy wewnątrzwspólnotowej z podatku znajduje zastosowanie tylko wtedy:

gdy prawo do rozporządzania towarem jak właściciel zostało przeniesione na kupującego,
gdy sprzedawca ustali, że towar został wysłany lub przetransportowany do innego państwa członkowskiego,
gdy w wyniku wysyłki lub transportu towar fizycznie opuścił terytorium państwa członkowskiego dostawy.

Wyjaśniając zakres opodatkowania transakcji wewnątrzwspólnotowych, NSA często odwołuje się m.in. do wyroków ETS w sprawie C-146/05 (Albert Collée) oraz w sprawie C-409/04 (Teleos), z których wynika, że przepisy, które państwa członkowskie mogą ustanawiać w zakresie formułowania warunków dotyczących WDT nie mogą być wykorzystywane w sposób podważający neutralność VAT biorąc pod uwagę cechy charakterystyczne i sposób opodatkowania WDT tj. u nabywcy.

Z ww. wyroków ETS jednoznacznie wynika, iż zastosowanie zwolnienia z VAT przy transakcjach WDT (w Polsce stawka preferencyjna VAT 0%), uzależnione jest przede wszystkim od faktycznego dostarczenia towaru do nabywcy w innym państwie członkowskim, a nie od innych okoliczności, w tym rodzaju dokumentów, którymi dysponuje podatnik w celu potwierdzenia dokonywanych transakcji.

W kontekście kwalifikacji analizowanego stanu faktycznego przytoczyć również trzeba tezy zawarte w powyżej powołanym wyroku ETS w sprawie C-146/05:

„Przepis krajowy, który w istocie uzależnia prawo do zwolnienia od podatku dostawy wewnątrzwspólnotowej od spełnienia obowiązków formalnych, nie uwzględniając wymogów merytorycznych, wykracza poza to, co jest niezbędne do zapewnienia prawidłowego poboru podatku (pkt 29).

Jeżeli dostawa wewnątrzwspólnotowa faktycznie miała miejsce, zasada neutralności podatkowej wymaga, by zwolnienie od podatku VAT zostało zastosowane, nawet jeśli podatnik pominął pewne wymogi formalne. Inaczej byłoby jedynie w przypadku, gdyby naruszenie wymogów formalnych uniemożliwiło przedstawienie przekonywującego dowodu spełnienia przesłanek merytorycznych (pkt 31).”

Również w ocenie NSA, w sytuacji, gdy dokonanie czynności jest oczywiste i nie budzi wątpliwości, stosowanie mechaniczne skutków w postaci nie uznania danej dostawy za WDT tylko i wyłącznie z powodu nie wypełnienia wymogu formalnego, ustalonego przez przepisy prawa (rejestracji), sprzeciwia się zasadzie neutralności VAT.

W jednym z ostatnich wyroków z dnia 6.09.2012 r. w sprawie C-273/11 (Mecsek-Gabona kft) TSUE stwierdził:

„Niemniej jednak ani brzmienie art. 138 ust. 1 dyrektywy 2006/112, ani orzecznictwo przytoczone w pkt 31 niniejszego wyroku nie wzmiankują wśród materialnych przesłanek zaistnienia dostawy wewnątrzwspólnotowej, które zostały wymienione w sposób wyczerpujący, obowiązku dysponowania numerem identyfikacyjnym VAT.

O ile numer identyfikacji dla celów podatku VAT stanowi dowód statusu podatkowego oraz ułatwia kontrolę czynności wewnątrzwspólnotowych, to jednak jest to wymóg formalny, który w żadnym wypadku nie może podważać zwolnienia z podatku VAT, jeżeli materialne przesłanki zaistnienia dostawy wewnątrzwspólnotowej zostały spełnione (pkt 60).”

W tezie głównej ww. orzeczenia Trybunał podkreślił:

„Zwolnienie dostawy wewnątrzwspólnotowej w rozumieniu art. 138 ust. 1 dyrektywy 2006/112, zmienionej dyrektywą 2010/88, nie może zostać odmówione sprzedawcy z tego tylko powodu, że administracja skarbowa innego państwa członkowskiego wykreśliła numer identyfikacyjny VAT kupującego, przy czym choć wykreślenia tego dokonano po dostawie towaru, miało ono skutek wsteczny od dnia wcześniejszego w stosunku do tej dostawy”.

Niezarejestrowanie nabywcy towarów w charakterze podatnika VAT UE, nie skutkuje automatycznie odmową prawa do zastosowania 0% stawki VAT przy wewnątrzwspólnotowej ich dostawie. Takie wnioski płyną z wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 20 grudnia 2012 r. (sygn. akt I FSK 133/12), w którym organ odwoławczy podkreślił, że ustalenia co do numeru identyfikacyjnego nabywcy mają znaczenie drugorzędne, (gdyż posiadana przez podatnika dokumentacja nie potwierdzała dokonania WDT) (pkt 2).

Z orzeczenia NSA płynie wniosek, że brak numeru VAT UE nabywcy nie może być uznany za wyłączną przesłankę uniemożliwiającą zastosowanie stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie (jeśli pozostałe warunki do zastosowania stawki 0% zostały spełnione, a w szczególności dokonano WDT.)

Reasumując, stanowiąca konstrukcyjny element podatku od wartości dodanej zasada, że efektywne opodatkowanie transakcji wewnątrzwspólnotowych następuje w państwie konsumpcji poprzez opodatkowanie czynności nabycia wymaga, aby w ramach tej konstrukcji nabywcą towaru był podmiot zarejestrowany w tym państwie jako czynny podatnik, posiadający ważny w dacie dokonania transakcji numer identyfikacyjny, bowiem tylko wówczas istnieje gwarancja takiego opodatkowania.

PPHU w kontekście regulacji art. 138 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE oraz powołanego orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, posiada prawo do opodatkowania analizowanych transakcji gospodarczych preferencyjną stawką podatkową podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca jako polski podatnik VAT, prowadzący działalność gospodarcza w zakresie obrotu drewnem na rzecz unijnych kontrahentów, nawiązał kontakty gospodarcze z włoską firmą. Podczas pierwszej rozmowy telefonicznej kontrahent włoski przekazał informacje Wnioskodawcy, iż jest wszechstronnym i aktywnie działającym od ponad 20 lat przedsiębiorstwem, na stałe i ściśle współpracującym z organami lokalnej administracji oraz z różnymi instytucjami publicznymi, od lat uczestniczącym w realizacji tzw. zamówień publicznych. Kontrahent włoski udostępnił Wnioskodawcy również wszelkie informacje o prowadzonej działalności gospodarczej oraz wskazał adres swojej strony internetowej, na której zamieszczony był numer VAT dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych czyli numer P.IVA UE.

Jak wskazuje Wnioskodawca, w okresie kolejnych dwóch miesięcy nastąpiła intensywna wymiana korespondencji między firmami, w efekcie której, Wnioskodawca zapoznał się szczegółowo z jego stroną internetową, z przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej oraz zweryfikował wszelkie informacje na temat włoskiego klienta, zwłaszcza dotyczące jego aktywności jako podatnika podatku od wartości dodanej.

Finalnie Wnioskodawca przeprowadził cztery dostawy wewnątrzwspólnotowe na rzecz kontrahenta z Włoch, udokumentowane fakturami VAT z datami: 12.06.2012 r., 20.06.2012 r., 25.06.2012 r. oraz z dnia 18.07.2012 r. Przedmiotowe transakcje potwierdzają również posiadane przez Wnioskodawcę dokumenty, tj. specyfikacje transportowe, listy przewozowe CMR wystawione przez przewoźnika, odwołujące się do ww. faktur VAT oraz wszystkich powołanych zamówień. Ponadto, jak wskazuje Wnioskodawca jest w posiadaniu kopii dokumentacji przewozowej do każdej faktury VAT, z pieczątką oraz podpisem włoskiego nabywcy, potwierdzającego odbiór towaru.

W dniu 30.08.2012 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w R. wezwał Wnioskodawcę do złożenia wyjaśnień w zakresie informacji VAT-UE za miesiąc czerwiec 2012 r., w której wykazane zostały przedmiotowe wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów przeprowadzone na rzecz włoskiego kontrahenta. Według informacji zawartych w piśmie organu podatkowego, włoski kontrahent jest czynnym podatnikiem do transakcji wewnątrzwspólnotowych od dnia 28.07.2012 r.

W związku z powyższym, Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy według przedstawionego we wniosku zaistniałego stanu faktycznego może potraktować przedmiotowe transakcje jako wewnątrzwspólnotową dostawę towarów i zastosować do nich właściwą dla WDT 0% preferencyjną stawkę podatku VAT.

Art. 13 ust. 1 ustawy wskazuje, iż przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

W myśl art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.

Art. 13 ust. 6 ustawy stanowi, iż wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów występuje, jeżeli dokonującym dostawy jest podatnik, o którym mowa w art. 15, zarejestrowany jako podatnik VAT UE zgodnie z art. 97 (…).

Dla uznania danej czynności za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów musi zaistnieć wywóz towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego, w wyniku dokonania dostawy tych towarów (przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel).

Przepisy art. 13 ust. 2 pkt 1 i ust. 6 ustawy wymagają dla uznania danej transakcji za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, aby obie strony transakcji były podatnikami zarejestrowanymi dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych w różnych krajach członkowskich, tj. aby dostawca towaru był zarejestrowany jako podatnik VAT UE na terytorium Polski, zaś nabywcą towaru winien być podatnik podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż Polska.

Wnioskodawca wskazuje, że jego włoski kontrahent jest podmiotem gospodarczym, działającym od wielu lat na włoskim rynku. Na stronie internetowej podmiotu włoskiego zamieszczony był numer VAT dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych. Ponadto, jak wskazuje Wnioskodawca, dysponuje dokumentacją w postaci faktur, specyfikacji oraz dokumentów przewozowych, z których wynika, że towar został dostarczony i odebrany przez włoskiego kontrahenta, z przeznaczeniem na potrzeby własnej działalności gospodarczej.

Zatem, biorąc pod uwagę zapis art. 13 ust. 1 i 2 ustawy, w przedmiotowej sprawie, w wyniku dostawy towaru do Włoch, nastąpiła wewnątrzwspólnotowa dostawa towaru, gdzie dostawca był polskim podatnikiem prowadzącym działalność gospodarczą, zidentyfikowanym dla potrzeb transakcji unijnych, nabywca był podatnikiem podatku od wartości dodanej, posiadającym numer dla transakcji unijnych a towary zostały wywiezione z Polski na terytorium innego państwa członkowskiego.

Z kolei na podstawie art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

W świetle art. 42 ust. 1 ustawy, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem, że:

podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, i podał ten numer oraz swój numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, na fakturze stwierdzającej dostawę towarów;
podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.

Pierwszy z warunków uprawniających podatnika do zastosowania stawki podatku 0% dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, określonych w powołanym wyżej art. 42 ust. 1 pkt 1 ustawy, dotyczy dokonania dostawy na rzecz podatnika posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej.

Artykuł 42 ust. 1 pkt 1 ustawy nie wskazuje, w jaki sposób należy uzyskać potwierdzenie faktu, iż nabywca posiada właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla potrzeb wewnątrzwspólnotowych transakcji nadany przez państwo członkowskie. Bazę tych numerów zawiera system VIES.

System VIES jest systemem informatycznym, umożliwiającym państwom członkowskim Unii Europejskiej wymianę informacji o dokonywanych transakcjach wewnątrzwspólnotowych. Zapewnia on również dostęp do bazy danych numerów identyfikacyjnych podatników VAT, stosowanych w transakcjach wewnątrzwspólnotowych.

Od 1 stycznia 2004 r. podstawą prawną funkcjonowania tego systemu było Rozporządzenie Rady z dnia 7 października 2003 r. w sprawie współpracy administracyjnej w dziedzinie podatku od wartości dodanej i uchylające rozporządzenie (EWG) (Dz. Urz. UE L Nr 264, str. 1 ze zm.).

Na mocy art. 3 ust. 2 ww. Rozporządzenia Rady (WE) nr (obowiązującego do dnia 31 grudnia 2011 r.), każde państwo członkowskie wyznacza jedno centralne biuro łącznikowe upoważnione do współpracy administracyjnej z innymi państwami członkowskimi. Z dniem 1 stycznia 2012r. powyższy przepis został zastąpiony przez art. 4 ust. 1 Rozporządzenia Rady (UE) nr z dnia 7 października 2010r. w sprawie współpracy administracyjnej oraz zwalczania oszustw w dziedzinie podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L Nr 268, str. 1).

Zgodnie z art. 31 powyższego rozporządzenia, właściwe organy każdego z państw członkowskich zapewniają osobom uczestniczącym w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów lub wewnątrzwspólnotowym świadczeniu usług (...) możliwość uzyskania do celów takich transakcji potwierdzenia drogą elektroniczną ważności numeru identyfikacyjnego VAT każdej określonej osoby wraz z odpowiadającą mu nazwą (nazwiskiem) i adresem. Przekazywane dane muszą odpowiadać danym, o których mowa w art. 17.

W Polsce powołano z dniem 1 stycznia 2004 r. Biuro Wymiany Informacji o VAT Ministerstwa Finansów wraz z Ośrodkiem Zamiejscowym. Jednocześnie należy zauważyć, iż z dniem 1 grudnia 2008 r. przepisem § 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie wyznaczenia jednostki organizacyjnej, w której funkcjonuje biuro wymiany informacji o podatku VAT (Dz. U. Nr 211, poz. 1330), wyznaczono Izbę Skarbową w Poznaniu, jako jednostkę organizacyjną, w której funkcjonuje biuro wymiany informacji o podatku VAT, o którym mowa w art. 42 ust. 7 ustawy.

Zgodnie z art. 97 ust. 17-19 ustawy, na wniosek zainteresowanego biuro wymiany informacji o podatku VAT lub naczelnik urzędu skarbowego potwierdza zidentyfikowanie lub nie potwierdza zidentyfikowania określonego podmiotu na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju. Wniosek o identyfikację składa się na piśmie, faksem, telefonicznie lub pocztą elektroniczną. W takiej też formie udzielana jest odpowiedź. Ponadto, Ministerstwo Finansów na swojej stronie internetowej odsyła zainteresowanych do systemu wymiany informacji VIES, stwierdzając: Na stronie internetowej Komisji Europejskiej (http://ec.europa.eu/taxation_customs/vies) możliwe jest dokonanie potwierdzenia numerów identyfikacyjnych VAT swoich kontrahentów z państw członkowskich Unii Europejskiej.

Z powyższego wynika, że wniosek składany w trybie art. 97 ust. 17 ustawy stanowi dopełnienie należytej staranności przez podatnika, gdyż dotyczy potwierdzenia statusu kontrahenta podatnika jako podmiotu zidentyfikowanego dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych uprawniającego do zastosowania stawki VAT 0%.

Jak wskazano w stanie faktycznym, włoski kontrahent udostępnił Wnioskodawcy wszelkie informacje o prowadzonej działalności gospodarczej oraz wskazał adres swojej strony internetowej, na której zamieszczony był numer VAT dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych czyli numer P.IVA UE. Ponadto, sprawdzając informacje o swoim przyszłym kliencie Wnioskodawca znalazł bardzo dużo wiadomości, potwierdzających przekazane wcześniej informacje, dotyczące m. in. stałej współpracy z instytucjami administracji państwowej, jak również wszystkie opinie klientów i kontrahentów wskazywały jednoznacznie na aktywną i ważną identyfikację kontrahenta włoskiego na potrzeby VAT.

Niemniej jednak, jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawca nie zwrócił się do biura wymiany informacji o podatku VAT i tym samym nie skorzystał z posiadanego prawa do zweryfikowania na drodze urzędowej w trybie art. 97 ust 17-19 ustawy danych swojego kontrahenta z innego kraju członkowskiego. Takie zachowanie wskazuje na fakt niedołożenia przez Wnioskodawcę należytej staranności, a w konsekwencji brak podstaw do uchylenia się od negatywnych skutków dokonania transakcji wewnątrzwspólnotowej z nieuprawnionym kontrahentem włoskim.

Podsumowując, według przedstawionego we wniosku zaistniałego stanu faktycznego przedmiotowych transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów na rzecz włoskiego kontrahenta nie można opodatkować stawką podatku 0%, gdyż Wnioskodawca nie dochował należytej staranności i nie skorzystał z przysługującej mu urzędowej możliwości zweryfikowania
swojego nabywcy w systemu wymiany informacji VIES a rezultacie nie dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Odnosząc się do przywołanego przez Wnioskodawcę orzecznictwa sądów administracyjnych oraz TS UE, stwierdzić należy, że nie znajduje ono do przedmiotowej sprawy zastosowania. Wyroku I SA/Op 282/09, korzystnym dla podatnika, oparty został na odmiennym stanie faktycznym, gdyż podatnik posiadał trzy potwierdzenia z Biura Wymiany Informacji Podatkowej w Koninie. Z kolei w wyroku I SA/Lu 555/06 oparto korzystne dla podatnika rozstrzygniecie na fakcie, że sam błędny adres na fakturach i w systemie informacji VIES nie jest decydujący dla opodatkowania transakcji WDT stawką 0%. W rozstrzygnięciu NSA I FSK 133/12, została zakwestionowana sama transakcja wewnątrzwspólnotowa a nie fakt rejestracji jako podatnika. Wyrok I FSK 1579/10 dotyczył z kolei możliwości opodatkowania dostawy wewnątrzwspólnotowej stawka 0% przez polskiego dostawcę przed rejestracją VAT UE. Odnosząc się do przywołanych przez Wnioskodawcę orzeczeń Trybunału Sprawiedliwości UE, należy zauważyć, że w większości rozstrzygnięcia te traktują o kwestii zaistnienia samej transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy, jak choćby orzeczenie C-409/04 czy C-146/05 z powodu braków formalnych, co w przedmiotowej sprawie nie ma miejsca. Z kolei wyrok C-587/10 wydany w sprawie niemieckiej spółki częściowo, w swoim uzasadnieniu potwierdza stanowisko tut. Organu, gdyż Trybunał stwierdził, że zapis szóstej dyrektywy powinien być interpretowany w ten sposób, że nie sprzeciwia się on temu, aby organ podatkowy państwa członkowskiego uzależniał zwolnienie z podatku VAT dostawy wewnątrzwspólnotowej od przekazania przez dostawcę numeru identyfikacji podatkowej dla celów VAT nabywcy. Wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 6 września 2012 r. w sprawie Mecsek-Gabona o sygn. C-273/11 dotyczył nieuznania transakcji wewnątrzwspólnotowej na skutek wstecznego wykreślenia podatnika zidentyfikowanego dla potrzeb transakcji unijnych.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. 2012, poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin