Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/443-1430/14-4/JL
z 16 lutego 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 2 grudnia 2014 r. (data wpływu 8 grudnia 2014 r.) - uzupełnionym poprzez dokonanie brakującej opłaty w dniu 26 stycznia 2015 r. na wezwanie Organu z dnia 20 stycznia 2015 r. (doręczone 23 stycznia 2015 r.) - o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 grudnia 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego.

Wniosek uzupełniony został poprzez dokonanie brakującej opłaty w dniu 26 stycznia 2015 r. na wezwanie Organu z dnia 20 stycznia 2015 r. (doręczone 23 stycznia 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (zwana dalej: „Spółką”) jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. Spółka dokonuje sprzedaży towarów dilerom na warunkach określonych w umowie. Zgodnie z umową ryzyko uszkodzenia produktów zostanie przeniesione na dilera zgodnie z regułą Incoterms 2010 CIP sklep dilerski. Płatność za dostarczony towar ma następować w ciągu 14 dni od daty wystawienia faktury (Spółka wystawia dla dilera fakturę w chwili wysyłki towaru z magazynu w Czechach). W przypadku dostawy ekspresowej (poprzez kuriera) koszt transportu i ubezpieczenia ponosi diler. Zgodnie z umową Spółka jest upoważniona do całkowitego lub częściowego ograniczenia dostępu dilera do systemu składania zamówień i/lub zatrzymania wszelkich dostaw Produktów jeśli: 1) jakakolwiek faktura do zapłaty pozostaje nieuregulowana po upływie ustalonego terminu płatności; 2) diler złoży zamówienie przekraczające limit kredytowy zaakceptowany na piśmie przez Spółkę.

Dealer ponosi zryczałtowane koszty transportu, które nie odpowiadają kosztom rzeczywistym dostawy. Spółka organizuje i ponosi koszt dostawy towaru do dealera (zewnętrzny przewoźnik). Towary są wysyłane z Czech, gdzie Spółka nabywa je od H. AB na bazie FCA (Incoterms 2010).

Zgodnie z dotychczasową praktyką (także przy wskazanych w umowie warunkach CIP), w przypadku uszkodzenia lub utraty towaru w trakcie transportu, to Spółka dochodziła od przewoźnika roszczeń i przyjmowała obowiązek dostarczenia dealerowi brakujących/uszkodzonych towarów. Obowiązek ten odpadał tylko w przypadku, w którym uszkodzenia lub braki w dostawie ujawnione zostały po pokwitowaniu odbioru przesyłki przez dealera. W 2015 r. postępowanie w przypadku uszkodzenia utraty towaru w transporcie pozostać mają bez zmian. Spółka nie dochodzi również od dilera zapłaty za zamówione towary, jeżeli uległy one uszkodzeniu lub utracie w trakcie transportu.

Umowy z dilerami, które mają obowiązywać od dnia 1 stycznia 2015 r., przewidują dodatkowy warunek dostaw, zgodnie z którym prawo własności w odniesieniu do produktów zostanie przeniesione ze Spółki na dilera w momencie, gdy cena za zakup Produktów zostanie w całości opłacona.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

W którym momencie w opisanym zdarzeniu przyszłym powstanie obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, obowiązek podatkowy powstawać będzie w chwili odebrania przesyłki przez dilera od przewoźnika. Co prawda w warunkach dostawy posłużono się formułą CIP, to jednak okoliczności dokonywania dostawy wskazują, że formuły tej użyto wyłącznie do kalkulacji ceny towaru. W zakresie ryzyka utraty lub uszkodzenia rzeczy praktyka realizacji dostaw wskazuje na przejęcie przez Spółkę ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia rzeczy w trakcie transportu. W razie zniszczenia, uszkodzenia lub utraty towaru Spółka nie może domagać się zapłaty od dilera i przyjmuje obowiązek dostarczenia towarów wolnych od wad. Zgodnie z art. 65 § 1 Kodeksu cywilnego oświadczenie woli należy tak tłumaczyć, jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w których złożone zostało, zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje. Na mocy art. 65 § 2 Kc w umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu. W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 26 lipca 2012 r. sygn. II CSK 9/12 wskazano, że „Wykładnia umów w pierwszym rzędzie powinna uwzględniać rzeczywistą wolę stron zawierających umowę i taki sens wyraża art. 65 § 2 k.c. Wymaga to zbadania nie tylko konkretnego postanowienia umowy, ale analizy jej całości; innymi słowy wskazane jest przyjmowanie takiego sensu oświadczenia woli, które uwzględnia logikę całego tekstu, który je wyraża (kontekst umowny). Poza tym mogą mieć znaczenie dla stwierdzenia zgodnej woli stron ich wcześniejsze i późniejsze oświadczenia oraz zachowania, czyli tzw. kontekst sytuacyjny”. Biorąc pod uwagę te dyrektywy wykładni umowy należy przyjąć, że skoro przed zmianą umowy (wprowadzeniem zastrzeżenia prawa własności), a także po tej zmianie, to Spółka będzie stroną postępowań reklamacyjnych u przewoźnika, ryzyko przypadkowej utraty lub uszkodzenia towarów nie przechodzi na nabywcę z chwilą wydania towaru temu przewoźnikowi. W przeciwnym razie Spółka byłaby uprawniona do żądania zapłaty ceny nawet w przypadku, gdy towar uległ uszkodzeniu w trakcie transportu.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Dla wystąpienia obowiązku podatkowego z tytułu dostawy nie jest konieczne przeniesienie prawa własności w sensie cywilnoprawnym, ale tzw, „własności ekonomicznej”. Dostawa towarów ma miejsce, jeżeli nabywca uzyska prawa ekonomicznej kontroli nad towarem, czego przejawem jest nie tylko możliwość dysponowania towarem, ale przede wszystkim ponoszenie ryzyk z nim związanych (przypadkowej utraty lub uszkodzenia rzeczy). Moment przejścia własności rzeczy - albo jak w przedmiotowej sprawie - zastrzeżenia własności do chwili otrzymania zapłaty przez sprzedającego - nie ma istotnego znaczenia dla zakwalifikowania czynności jako dostawy towarów.

Obowiązujący od dnia 1 stycznia 2014 r. art. 19a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. stanowi, że obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1. Określenie momentu, w którym obowiązek podatkowy powstanie wymaga zatem ustalenia, kiedy nabywca towaru uzyskuje wspomnianą wyżej „własność ekonomiczną”, czego przejawem będzie przejęcie ryzyk związanych z towarem.

Ustawa z dnia 11 marca 2004 r. posługuje się nieco odmienną terminologią w odniesieniu do określenia zdarzeń skutkujących powstaniem obowiązku podatkowego w stosunku do stanu prawnego obowiązującego do końca 2013 r. Zgodnie z dotychczasowym stanem prawnym zdarzeniem inicjującym powstanie obowiązku podatkowego było „wydanie towaru”. Natomiast od dnia 1 stycznia 2014 r., na poziomie zasady ogólnej ustawodawca zrezygnował z powiązania obowiązku podatkowego z wydaniem towaru, wskazując, że zdarzeniem podatkowo istotnym jest „dokonanie dostawy”. Należy jednak zaznaczyć, że ustawa nadal posługuje się wyrażeniem „wydanie towaru”, jako zdarzeniem mającym znaczenie dla powstania obowiązku podatkowego - dotyczy to jednak wyłącznie wąsko określonej grupy czynności w art. 19a ust. 5 pkt 1 lit a i pkt 3 lit. c ustawy z dnia 11 marca 2004 r. (niemającym w analizowanej sprawie zastosowania).

W powyższym przypadku reguły wykładni językowej nakazują przyjąć, że termin „dokonanie dostawy” nie jest równoznaczny z „wydaniem towaru”. Wydanie towaru wiąże się z utratą faktycznego władztwa nad rzeczą, podczas gdy dostarczenie towaru może oznaczać wręczenie go odbiorcy w ustalonym miejscu, innym niż miejsce spełnienia świadczenia z perspektywy przepisów Kodeksu cywilnego.

W przypadku, gdy to sprzedający jest stroną postępowań reklamacyjnych organy podatkowe przyjmują, że dostawa jest dokonana z chwilą odebrania towaru od przewoźnika przez kupującego. Dla przykładu w interpretacji indywidualnej z dnia 27 czerwca 2014 r. sygn. IBPP2/443-257/14/ICz Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach oceniając przypadek, w którym sprzedawca stosował warunki Incoterms 2000 wyraził następujący pogląd „Co należy rozumieć przez „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” określił Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-320/88. W orzeczeniu tym stwierdza się, że dla uznania danej czynności za opodatkowaną dostawę towarów, nie ma znaczenia to, czy dochodzi do przeniesienia własności według prawa właściwego dla danego kraju. Regulacja ta ma zastosowanie do każdego przeniesienia prawa do rozporządzania towarem na inny podmiot, które to przeniesienie skutkuje tym, że strona ta uzyskuje de facto możliwość korzystania z rzeczy tak jak właściciel, nawet jeżeli nie wiąże się to z przeniesieniem własności. W tym orzeczeniu, odnosząc się do dostawy towarów, Trybunał posłużył się terminem przeniesienia „własności w sensie ekonomicznym”, podkreślając tym samym uniezależnienie opodatkowania od przeniesienia własności towarów. Oznacza to więc, że na gruncie przedmiotowego przepisu kluczowym elementem jest przeniesienie, w istocie rzeczy, praktycznej kontroli nad rzeczą i możliwości dysponowania nią”.

Odnosząc się do momentu powstania obowiązku podatkowego organ ten wskazał, że „Z wydaniem towaru przez dostawcę łączy się istotny skutek dokonania sprzedaży towarów, polegający m.in. na przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru. Chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem oraz ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru jest, co do zasady, wydanie towaru. Jeżeli strony oznaczyły inną chwilę niż wydanie towaru dla przejścia korzyści i ciężarów, to w razie wątpliwości przyjmuje się, że ta sama chwila dotyczy przejścia ryzyka przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru. (...) Jak wynika z wniosku, zamówienia transportu towaru Wnioskodawca dokonuje we własnym imieniu. Wnioskodawca również ponosi koszty transportu, natomiast w przypadku utraty towaru przez firmę transportową to sprzedający jest stroną w postępowaniu odszkodowawczym. Niezależnie od dokonującego transportu przewoźnika ryzyko związane z towarem przechodzi na kupującego dopiero w momencie dostawy i od tego momentu ma on prawo dysponowania towarem jak właściciel. Zatem powierzenie towaru przewoźnikowi nie prowadzi do przejścia korzyści i ryzyka związanego ze zniszczeniem lub utratą towaru. Wobec powyższego mając na uwadze regulacje dotyczące powstania obowiązku podatkowego należy stwierdzić, że w sytuacji gdy Wnioskodawca (sprzedawca) dostarcza towar wynajętym transportem do miejsca wskazanego przez Nabywcę, jak również Wnioskodawca (sprzedawca) ponosi ryzyko utraty lub zniszczenia towaru, zatem dokonanie dostawy towaru a tym samym powstanie obowiązku podatkowego następuje z chwilą dostarczenia towaru do miejsca wskazanego przez Nabywcę. Bowiem dopiero w tym momencie następuje faktyczne zrealizowanie dostawy towaru poprzez przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. Mając na uwadze przepisy art. 19a ust. 1 ustawy o VAT stwierdzić należy, że w okolicznościach przedstawionych we wniosku tj. gdy towar jest wysyłany przez dostawcę nabywcy za pośrednictwem przewoźnika, a ryzyko utraty towaru ponosi sprzedawca, dokonanie dostawy towaru następuje z chwilą wydania towaru odbiorcy, bowiem z tym momentem sprzedawca przenosi prawo do rozporządzenia jak właściciel, o którym mowa w art. 7 ust. 1 tej ustawy”.

Podobne stanowisko zawiera interpretacja indywidualna z dnia 18 czerwca 2014 r. sygn. IPTPP2/443-263/14-2/IR. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w stanie faktycznym, w którym nie odwołano się do warunków Incoterms 2010: „Odnosząc powołane przepisy prawa do przedstawionego opisu sprawy, należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy Spółka zobowiązuje się do dostarczenia towaru, za pośrednictwem wyspecjalizowanych firm spedycyjnych, pod wskazany przez Kupującego w umowie bądź zamówieniu adres dostawy, zaś - jak wskazał Zainteresowany - klient może w pełni dysponować towarem po odbiorze od spedytora, ryzyko jego utraty przechodzi na Kupującego z chwila odbioru towaru przez Kupującego od spedytora w określonym m.in. na fakturze miejscu dostawy - to w momencie doręczenia przez spedytora towaru Kupującemu dokonana zostaje dostawa towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy. Zatem w tym momencie powstaje obowiązek podatkowy z tytułu przedmiotowej transakcji, w myśl obowiązującego od dnia 1 stycznia 2014 r. art. 19a ust. 1 ustawy”.

Spółka wskazuje również, że dostawa dla dilera następuje w okolicznościach dostawy łańcuchowej. Jak wynika bowiem ze stanu faktycznego Spółka dostarcza towar dealerowi, przy czym towar ten jest przemieszczany przez Spółkę bezpośrednio z Czech (od H. AB) do odbiorcy w Polsce (dealera). Zgodnie zaś z art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r., w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, przy czym towar ten jest wysyłany lub transportowany, to wysyłka lub transport tego towaru są przyporządkowane tylko jednej dostawie; jeżeli towar jest wysyłany lub transportowany przez nabywcę, który dokonuje również jego dostawy, przyjmuje się, że wysyłka lub transport są przyporządkowane dostawie dokonanej dla tego nabywcy, chyba że z warunków dostawy wynika, że wysyłkę lub transport towaru należy przyporządkować jego dostawie.

Zgodnie zaś z art. 22 ust. 3 w przypadku, o którym mowa w ust. 2, dostawę towarów, która:

1. poprzedza wysyłkę lub transport towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów;
   
2. następuje po wysyłce lub transporcie towarów, uznaje się za dokonaną w miejscu zakończenia wysyłki lub transportu towarów.
   
   

Ponieważ Spółka nabywa towar od H. AB na warunkach PCA, zaś sama organizuje przemieszczenie, to dostawa H. AB jest dokonana w miejscu rozpoczęcia transportu i jest dostawą ruchomą (w wyniku tej dostawy ma miejsce nabycie wewnątrzwspólnotowe po stronie Spółki). Dostawa dokonywana na rzecz dealera ma miejsce już po zakończeniu transportu (w Polsce) i jest dostawą nieruchomą.

Odniesienie się w tym przypadku dla określenia momentu powstania obowiązku podatkowego do warunków dostawy w drugiej dostawie skutkowałoby wzajemną sprzecznością tych regulacji (w chwili wydania przewoźnikowi towar znajduje się poza terytorium Polski, co musiałoby oznaczać, że dostawa na rzecz dealera nie podlega opodatkowaniu polskim podatkiem od towarów i usług.

Z powyższych względów w wyjaśnieniach Ministra Finansów z dnia 28 stycznia 2014 r. w odniesieniu do dostaw łańcuchowych wskazano, że „obowiązek podatkowy u każdego dostawcy powstanie z chwilą dokonania dostawy na rzecz jego nabywcy, tj. z chwilą przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. Co do zasady będzie to miało miejsce z chwilą fizycznego wydania towaru. Jeżeli jednak przed fizycznym wydaniem towaru dojdzie do przeniesienia na nabywcę prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, wówczas obowiązek podatkowy powstanie z tą chwilą”.

W analizowanym stanie faktycznym Spółka nie dokonuje dostawy w innym momencie niż fizyczne dostarczenie towaru dilerowi. Dopiero z chwilą pokwitowania odbioru towaru Spółka zwalnia się z obowiązku dostarczenia zamówionego towaru. Zgłoszone przez dilera uszkodzenia po odebraniu towaru od dilera obciążają dilera. Wszelkie szkody na towarach w trakcie transportu obciążają zaś Spółkę.

W ocenie Spółki okolicznością wskazującą na kontrolę ekonomiczną nad towarem do chwili faktycznego wydania go dilerowi (odebranie produktu od kuriera) jest również przewidziana umową możliwość zatrzymania dostawy, jeśli: 1) jakakolwiek faktura do zapłaty pozostaje nieuregulowana po upływie ustalonego terminu płatności; 2) diler złoży zamówienie przekraczające limit kredytowy zaakceptowany na piśmie przez Spółkę. Na okoliczność taką wskazał Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z dnia 13 lutego 2014 r. znak IPTPP2/443-922/13-2/PR „Jednocześnie należy podkreślić, że dla celów powstania obowiązku podatkowego dokonanie czynności następuje z chwilą faktycznego jej dokonania, za wyjątkiem przypadków, w których przepisy ustawy określają wprost ten moment. W konsekwencji postanowienia umów cywilnoprawnych o uznaniu dostawy towarów za dokonaną pozostają bez znaczenia dla celów powstania obowiązku podatkowego, mogą pełnić jedynie funkcję pomocniczą w przypadku zaistnienia wątpliwości. Wobec powyższego, nie sposób zgodzić się z Wnioskodawcą, iż wystawienie faktury potwierdzającej zawarcie umowy sprzedaży towarów należy rozumieć jako przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy. Jakkolwiek Wnioskodawca wskazał, że umowy przewidywać będą, że po złożeniu przez Kupującego zaakceptowanego przez Wnioskodawcę zamówienia, wystawiana będzie faktura, niezwłocznie dostarczana Kupującemu elektronicznie i z tym momentem nastąpi przeniesienie na Kupującego prawa do dysponowania wyrobami jak właściciel, a Kupujący będzie mógł w każdej chwili odebrać zakupione wyroby z magazynu Wnioskodawcy, to jednak należy zwrócić uwagę na ograniczenia wynikające z ww. umów. Z opisu sprawy wynika bowiem, że jeżeli na dzień planowanego odbioru Wnioskodawca posiadać będzie względem Kupującego wymagalne wierzytelności lub gdy saldo zobowiązań Kupującego przekroczy dostępny Kupującemu limit kredytowy, Wnioskodawca będzie mógł odmówić wydania Kupującemu nabytych wyrobów, wezwać Kupującego do zapłaty wymagalnych wierzytelności, wyznaczając w tym celu stosowny termin, a po jego bezskutecznym upływie - będzie mógł odstąpić od umowy sprzedaży”.

W przedmiotowym przypadku umowa z dilerem gwarantuje Spółce możliwość wstrzymania dostaw w razie zwłoki w zapłacie wymagalnych należności, co uznać należy za przejaw ekonomicznej kontroli nad towarami w trakcie procesu dostawy.

Ponieważ to Spółka jest stroną umowy przewozu, ma kontrolę nad ładunkiem aż do momentu wydania towaru przez kuriera dilerowi. W podobnych okolicznościach Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji z dnia 18 września 2014 r. znak ITPP1/443-696/14/MN uznał, że obowiązek podatkowy powstaje w momencie dostarczenia towaru kupującemu (a nie wydania do transportu): „Z opisu stanu faktycznego wynika, że Spółka na podstawie zawartych umów z nabywcami dostarcza im towar do wskazanego miejsca za pośrednictwem wynajętych przez Spółkę przewoźników. W zawartych umowach z przewoźnikami jest zapisane, że pełna odpowiedzialność wobec Spółki za pobrany towar i opakowania przechodzi na przewoźnika tak, co do uszkodzenia wynikłego podczas przewozu, jak i na wypadek utraty całości lub części towaru i/lub opakowań. Przewoźnik bezwzględnie obowiązany jest posiadać aktualne ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej przewoźnika drogowego. Spółka ma prawo rozporządzać towarem do czasu jego przyjęcia na podstawie dokumentów przez odbiorcę, a w szczególności ma prawo żądać od przewoźnika wstrzymania przewozu, zmiany miejsca przewidzianego dla wydania towaru, albo wydania go innemu odbiorcy niż wskazany. Na tle powyższego wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii, kiedy w przypadku wysyłki towaru za pośrednictwem wynajętych przewoźników wystąpi obowiązek podatkowy. W celu wyjaśnienia wątpliwości Wnioskodawcy należy przede wszystkim ustalić, kiedy w analizowanym przypadku nastąpi dostawa towaru. W rozpatrywanym przypadku mamy do czynienia z dostawą towarów, które Wnioskodawca (sprzedawca) wysyła do odbiorcy za pośrednictwem wynajętych przewoźników. Aby ustalić kiedy następuje dokonanie dostawy należy odwołać się do treści cyt. wyżej art. 7 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym dostawa towarów następuje z chwilą przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Jak wynika z opisu sprawy, w przypadku pełna odpowiedzialność wobec Spółki za pobrany towar i opakowania przechodzi na przewoźnika tak, co do uszkodzenia wynikłego podczas przewozu, jak i na wypadek utraty całości lub części towaru i/ lub opakowań. Spółka ma prawo rozporządzać towarem do czasu jego przyjęcia na podstawie dokumentów przez odbiorcę, a w szczególności ma prawo żądać od przewoźnika wstrzymania przewozu, zmiany miejsca przewidzianego dla wydania towaru, albo wydania go innemu odbiorcy niż wskazany. Przenosząc powyższe na grunt przepisów o podatku od towarów i usług należy stwierdzić, że generalnie moment dokonania dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy odpowiada momentowi przeniesienia prawa do rozporządzania jak właściciel. W sytuacji zatem, gdy Spółka wysyła towar do nabywcy za pośrednictwem wynajętego przewoźnika, a ponadto - jak wynika z wniosku - Spółka ma prawo rozporządzać towarem do czasu jego przyjęcia na podstawie dokumentów przez odbiorcę, tym samym dopiero z chwilą odbioru towaru przez nabywcę następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel na tego nabywcę, w takich okolicznościach dokonanie dostawy towaru następuje z chwilą odbioru towaru przez nabywcę. Zatem mając na uwadze przepis art. 19a ust. 1 ustawy stwierdzić należy, że w przedstawionym opisie sprawy obowiązek podatkowy powstanie w momencie dokonania dostawy, tj. w momencie, w którym następuje przeniesienie prawa do rozporządzania towarem jak właściciel, czyli w momencie odbioru towaru przez nabywcę”.

Ponieważ roszczenie o zapłatę w analizowanym przypadku powstaje po stronie Spółki dopiero po faktycznym dostarczeniu towaru, to do tego momentu dostawa nie może być uznana za dokonaną. W interpretacji indywidualnej z dnia 16 lipca 2014 r. sygn. ILPP5/443-97/14-2/PG Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu stwierdził, że „Mając na uwadze przepisy art. 19a ust. 1 ustawy stwierdzić należy, że w okolicznościach przedstawionych we wniosku tj. gdy towar jest dostarczany przez dostawcę nabywcy wyłącznie za pośrednictwem firm kurierskich oraz z regulaminu wynika, że prawo własności przechodzi z chwilą uiszczenia zapłaty za towar, dokonanie dostawy towaru następuje z chwilą wydania towaru odbiorcy, bowiem z tym momentem sprzedawca przenosi prawo do rozporządzenia towarem jak właściciel (w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy). Resumując, w przedstawionym powyżej opisie sprawy, zgodnie z którym Odbiorcy dokonują płatności przy odbiorze towarów, a prawo własności przechodzi na Odbiorcę dopiero z chwilą zapłaty ceny za zakupione towary, obowiązek podatkowy w podatku VAT z tytułu dokonywanej dostawy powstaje/będzie powstawał z chwilą wydania towaru jego nabywcy, a nie - jak uważa Wnioskodawca - z chwilą wydania towarów z magazynu Kurierowi”.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.