Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/443-1420/14-4/AS
z 10 marca 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 26 listopada 2014 r. (data wpływu 5 grudnia 2014 r.), uzupełnionym pismem z dnia 13 lutego 2015 r. (data wpływu 18 lutego 2015 r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 9 lutego 2015 r. (skutecznie doręczone w dniu 11 lutego 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika VAT z tytułu sprzedaży składników rzeczowych majątku ruchomego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 grudnia 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania Wnioskodawcy za podatnika VAT z tytułu sprzedaży składników rzeczowych majątku ruchomego.

Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 13 lutego 2015 r. (data wpływu 18 lutego 2015 r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 9 lutego 2015 r. (skutecznie doręczone w dniu 11 lutego 2015 r.)

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej również Wnioskodawca) jest państwową jednostką budżetową. Zgodnie z przepisami art. 15 ust. 6 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług: nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług (VAT) w zakresie np. wynajmu pomieszczeń.

Wnioskodawca zamierza sprzedawać nieprzydatne składniki rzeczowe majątku ruchomego.

Składniki rzeczowe majątku ruchomego zostały nabyte przez Wnioskodawcę, działające jako urząd obsługujący organ władzy publicznej, w celu realizacji zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których organ władzy publicznej został powołany, tj. do czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wnioskodawca wykorzystywał przedmiotowe składniki rzeczowe majątku ruchomego do czynności niepodlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Wnioskodawcy - jako urzędowi obsługującemu organ władzy publicznej, który wykorzystywał przedmiotowe składniki rzeczowe majątku ruchomego do wykonywania zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których został powołany - nie przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia ww. składników majątku ruchomego. Wnioskodawca nie dokonywał obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia przedmiotowych składników rzeczowych majątku ruchomego.

Zgodnie z przepisami § 3 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 maja 2010 r. w sprawie sposobu i trybu gospodarowania składnikami rzeczowymi majątku ruchomego, w który wyposażone są jednostki budżetowe (Dz. U. Nr 114, poz. 761) jednostka wykorzystuje składniki rzeczowe majątku ruchomego do realizacji swoich zadań oraz gospodaruje tymi składnikami w sposób oszczędny i racjonalny. Zgodnie z przepisami § 7 powołanego rozporządzenia zbędne lub zużyte składniki rzeczowe majątku ruchomego mogą być przedmiotem sprzedaży, oddania w najem lub dzierżawę, nieodpłatnego przekazania oraz darowizny. Zbędne lub zużyte składniki rzeczowe majątku ruchomego o znacznej wartości mogą być przedmiotem darowizny, jeżeli ich sprzedaż nie dojdzie do skutku. Zatem przepisy powołanego wyżej rozporządzenia nakładają na jednostki budżetowe określone obowiązki w zakresie sposobu zagospodarowania nieprzydatnych składników rzeczowych majątku ruchomego.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca sprzedając składniki rzeczowe majątku ruchomego, na podstawie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 maja 2010 r. w sprawie sposobu i trybu gospodarowania składnikami rzeczowymi majątku ruchomego, w który wyposażone są jednostki budżetowe (Dz. U. Nr 114, poz. 761) jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W opinii Wnioskodawcy, sprzedaż przez Niego składników rzeczowych majątku ruchomego, realizowana zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 maja 2010 r. w sprawie sposobu i trybu gospodarowania składnikami rzeczowymi majątku ruchomego, w który wyposażone są jednostki budżetowe (Dz. U. Nr 114, poz. 761) nie jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług. Wnioskodawca występuje w tej sytuacji jako urząd obsługujący organ władzy publicznej w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa i nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…)

Przez towary – stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wyznacza nie tylko czynnik przedmiotowy opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług, ale także czynnik podmiotowy – czynności muszą być wykonywane przez podatnika.

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych).

Powyższy przepis jest odpowiednikiem art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347), zwanej dalej Dyrektywą, zgodnie z którym „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Art. 15 ust. 6 ustawy o VAT stanowi implementację art. 13 Dyrektywy, zgodnie z którym, krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami. Jednakże w przypadku gdy podejmują one takie działania lub dokonują takich transakcji, są uważane za podatników w odniesieniu do tych działań lub transakcji, gdyby wykluczenie ich z kategorii podatników prowadziło do znaczących zakłóceń konkurencji. W każdych okolicznościach podmioty prawa publicznego są uważane za podatników w związku z czynnościami określonymi w załączniku I, chyba że niewielka skala tych działań sprawia, że mogą być one pominięte.

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej także: „TSUE”) dokonując wykładni art. 13 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE wielokrotnie wskazywał, że dla zastosowania ww. przepisu, konieczne jest spełnienie łącznie dwóch warunków – działalność musi być wykonywana przez podmiot prawa publicznego i musi być ona wykonywana jako organ władzy publicznej (m.in. wyroki w sprawach C-202/90 i C-288/07). Odnosząc się do drugiej z wymienionych przesłanek, TSUE stwierdził, że działalnością wykonywaną w charakterze organu władzy publicznej w rozumieniu tego przepisu jest działalność wykonywana przez podmioty prawa publicznego w ramach właściwego dla nich reżimu prawnego, z wyłączeniem tej działalności, która jest wykonywana przez nie na tych samych warunkach prawnych, co prywatni przedsiębiorcy (np. wyroki C-107/84, 235/85, C-446/98, C-288/07, C-260/98, C-408/97).

W wyroku C-4/89 Trybunał stwierdził nadto, że jedynym kryterium pozwalającym na rozróżnienie dwóch rodzajów działalności, tj. wykonywanych w oparciu o reżim publicznoprawny lub prywatnoprawny, jest sposób ich traktowania przez prawo poszczególnych państw członkowskich. W innym ze swych orzeczeń (C-430/04) TSUE przypomniał, że art. 4 (5) VI Dyrektywy służy zapewnieniu przestrzegania zasady neutralności podatkowej, która sprzeciwia się w szczególności temu, aby świadczenie podobnych usług, które są względem siebie konkurencyjne, było traktowane w różny sposób z punktu widzenia podatku VAT (wyrok w sprawie C-498/03). Skoro bowiem sformułowanie „w charakterze władzy publicznej” nawiązuje do sposobu wykonywania działalności, a art. 4 (5) warunkuje wyłączenie z opodatkowania od okoliczności, jaką jest wykonywanie działalności w charakterze władzy publicznej, to zakresem wyłączenia objęta jest działalność, której wykonywanie poddane jest przepisom prawa publicznego, a nie prawa prywatnego.

Kryterium podziału, stanowi więc charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenia usług podlegają opodatkowaniu tym podatkiem.

W analizowanej sprawie, Wnioskodawca jest państwową jednostką budżetową, która działa jako urząd obsługujący organ władzy publicznej w celu realizacji zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których został powołany. Wnioskodawca nabywa rzeczowe składniki majątku ruchomego w celu realizacji ww. zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, tj. do czynności niepodlegających opodatkowaniu. Z tytułu nabycia ww. składników Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Wnioskodawca wykorzystuje ww. składniki rzeczowe majątku ruchomego na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 maja 2010 r. w sprawie sposobu i trybu gospodarowania składnikami rzeczowymi majątku ruchomego, w który wyposażone są jednostki budżetowe [Dz.U. z 2010 Nr 114, poz. 761].

Wnioskodawca zamierza sprzedawać nieprzydatne składniki rzeczowe majątku ruchomego i związku z tym wątpliwości dotyczą kwestii, czy z tytułu sprzedaży rzeczowych składników majątku ruchomego, stanie się on podatnikiem podatku od towarów i usług.

Z opisu sprawy jednoznacznie wynika, że składniki rzeczowe majątku ruchomego zostały nabyte przez Wnioskodawcę, działającego jako urząd obsługujący organ władzy publicznej w celu realizacji zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których organ władzy publicznej został powołany. Składniki te były nabywane i wykorzystywane na potrzeby Wnioskodawcy wyłącznie w celu realizacji działalności publicznoprawnej, tj. do czynności niepodlegających opodatkowaniu.

W odniesieniu do czynności sprzedaży nieprzydatnych składników majątku ruchomego należy zbadać, czy czynności te noszą znamiona działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, tj. czy działania Wnioskodawcy w tym zakresie są analogiczne do działań producenta, handlowca czy usługodawcy.

Wskazówek jakie działania należy uznać za działalność gospodarczą dostarcza orzecznictwo TSUE. Przykładowo w wyroku z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180 i C-181, dotyczącym m.in. wykładni art. 9 ust. 1 Dyrektywy (odpowiednik art. 15 ust. 2 ustawy o VAT), Trybunał wskazał: „(…) pojęcie podatnika definiuje się w związku z pojęciem działalności gospodarczej. Fakt prowadzenia takiej działalności uzasadnia bowiem uznanie podmiotu za podatnika (zob. wyrok z dnia 3 marca 2005 w sprawie C-32/03 Fini H., Zb.Orz. S I-1599, pkt 19). (…) pojęcie działalności gospodarczej jest zdefiniowane w art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy VAT jako obejmujące wszelką działalność producentów, handlowców i usługodawców, w tym wykorzystywanie, w sposób ciągły majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 dyrektywy VAT, jako że jedynym przychodem z takich transakcji może być ewentualny zysk ze sprzedaży tej rzeczy. Takie transakcje nie stanowią zaś same z siebie działalności gospodarczej w rozumieniu dyrektywy”.

W rezultacie Trybunał stwierdził, że dopiero gdy podmiot w celu dokonania wspomnianej sprzedaży podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy VAT, należy uznać go za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą” w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku VAT.

W analizowanej sprawie Wnioskodawca dokonuje sprzedaży rzeczowych składników majątku ruchomego na podstawie § 7 ww. rozporządzenia, zgodnie z którym zbędne lub zużyte składniki rzeczowe majątku ruchomego mogą być przedmiotem sprzedaży, oddania w najem lub dzierżawę, nieodpłatnego przekazania oraz darowizny. Zbędne lub zużyte składniki rzeczowe majątku ruchomego o znacznej wartości mogą być przedmiotem darowizny, jeżeli ich sprzedaż nie dojdzie do skutku. W myśl § 8 ust. 1 i 2 ww. rozporządzenia jednostka sprzedaje składniki rzeczowe majątku ruchomego o znacznej wartości, w trybie przetargu publicznego, zwanego dalej "przetargiem", lub publicznego zaproszenia do rokowań. Jednostka sprzedaje składniki rzeczowe majątku ruchomego o wartości jednostkowej przekraczającej wartość, o której mowa w § 6 ust. 2, w trybie przetargu publicznego, publicznego zaproszenia do rokowań albo aukcji.

Analiza okoliczności faktycznych sprawy w kontekście obowiązujących w tym zakresie przepisów prawa prowadzi do wniosku, że w przypadku sprzedaży składników rzeczowych majątku ruchomego w drodze przetargu, Wnioskodawca podejmuje działania analogiczne do działań producenta, handlowca czy usługodawcy, działa tak, jak inne konkurencyjne podmioty na rynku i realizuje transakcje na podstawie ogólnie obowiązujących norm prawa cywilnego. Zatem Wnioskodawca działa w tym przypadku w warunkach analogicznych do prywatnych przedsiębiorców i podlega tym samym uwarunkowaniom prawnym i rynkowym.

Wobec tego sprzedaż majątku ruchomego w drodze przetargu stanowi działalność gospodarczą na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy, a podmiot dokonujący tej sprzedaży jest podatnikiem VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

Jak wyżej wskazano, na podstawie art. 15 ust. 6 wyłącza się z kategorii podatników podatku od towarów i usług podmioty, które spełniają przesłanki:

• podmiotem dokonującym czynności jest organ władzy publicznej lub urząd obsługujący ten organ oraz
  
• czynność mieści się w zakresie zadań nałożonych odrębnymi przepisami na ten podmiot, dla realizacji których został on powołany i jednocześnie czynność ta nie jest wykonywana na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.
  
  

Wyżej wskazana norma nakazuje uznać, że w przypadku czynności wykonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych, dany podmiot nie działa w charakterze organu, lecz występuje jako zwykły uczestnik obrotu gospodarczego. Wykonywanie bowiem czynności na podstawie umów cywilnoprawnych mogłoby prowadzić do nierówności konkurencyjnej podmiotów działających na rynku oraz „organu władzy”, który korzystałby z wyłączenia z opodatkowania na podstawie ww. przepisu.

Należy wskazać, że umożliwienie nieopodatkowania transakcji sprzedaży towarów przez Wnioskodawcę (w przypadku uznania, że działa w charakterze organu władzy publicznej) znacznie pogorszyłoby sytuację podmiotów prywatnych dokonujących podobnych transakcji i prowadziłoby do znaczących zakłóceń konkurencji na rynku.

Ponadto, jak wynika z orzecznictwa TSUE, działalność podmiotów prawa publicznego powinna być wykonywana w ramach właściwego dla nich reżimu prawnego. Natomiast jeżeli działają one na tych samych warunkach prawnych co prywatni przedsiębiorcy, nie wykonują takiej działalności jak organ władzy publicznej (wyrok TSUE z dnia 17 października 1989 r. w sprawach połączonych C-231/87 i C-129/88).

W konsekwencji należy stwierdzić, że sprzedaż składników rzeczowych majątku ruchomego w drodze przetargu na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 maja 2010 r. w sprawie sposobu i trybu gospodarowania składnikami rzeczowymi majątku ruchomego, stanowi czynność mieszczą się w zakresie zadań organów władzy publicznej, jednakże wykonywaną w ramach umowy cywilnoprawnej. Podmiot dokonujący sprzedaży w drodze przetargu jest więc podatnikiem VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

W przypadku sprzedaży składników rzeczowych majątku ruchomego nie zostaną spełnione wszystkie przesłanki określone w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, ponieważ dokonując sprzedaży składników rzeczowych majątku rzeczowego Wnioskodawca działa jak inne konkurencyjne podmioty na rynku i realizuje transakcje na podstawie ogólnie obowiązujących norm prawa cywilnego.

W rezultacie uznać należy, że dokonując sprzedaży składników rzeczowych majątku ruchomego Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.