Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP4/4512-119/15-4/ALN
z 21 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 17 lutego 2015 r. (data wpływu 24 lutego 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 kwietnia 2015 r. (data wpływu 30 kwietnia 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku rejestracji sprzedaży posiłków na rzecz pracowników za pomocą kasy rejestrującej  jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 lutego 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku obowiązku rejestracji sprzedaży posiłków na rzecz pracowników za pomocą kasy rejestrującej.

Wniosek doprecyzowano pismem z dnia 23 kwietnia 2015 r. (data wpływu 30 kwietnia 2015 r.) w zakresie opisu sprawy.

We wniosku przedstawiono następujące stan zdarzenie przyszłe.(ostatecznie przedstawione w uzupełnieniu wniosku)

Dom Pomocy Społecznej jest jednostką organizacyjną Powiatu. Dom Pomocy prowadzi sprzedaż posiłków dla zatrudnionych w Domu Pomocy pracowników. Posiłki te są wytwarzane w domu Pomocy Społecznej.

Z posiłków tych korzystają przede wszystkim mieszkańcy Domu Pomocy. Dom Pomocy musi zapewnić mieszkańcom trzy posiłki dziennie. Niejako, więc przy okazji Wnioskodawca sprzedaje te posiłki swoim pracownikom.

U uzupełnieniu z dnia 23 kwietnia 2015 r. (data wpływu 30 kwietnia 2015 r.) Wnioskodawca wskazał:

Dom Pomocy Społecznej zamierza sprzedawać posiłki tylko i wyłącznie swoim pracownikom, którzy nie prowadzą oddzielnej działalności gospodarczą. Pracownicy Wnioskodawcy nie są również rolnikami ryczałtowymi. W związku z powyższym Wnioskodawca będzie świadczył jedynie usługi na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej.

Wnioskodawca nie świadczy usług wydawania posiłków jako placówka gastronomiczna. Do zakupu posiłków będą uprawnieni jedynie pracownicy Wnioskodawcy.

Wnioskodawca usługi te zalicza do sekcji 56.29 - pozostałe usługi gastronomiczne, a dokładnie do symbolu 56.29.0 PKWiU tj. usługi stołówkowe.

Wnioskodawca zapłatę za posiłki będzie otrzymywał na podstawie przelewu bankowego lub na podstawie potrącenia z wynagrodzenia pracownika na podstawie jego pisemnej zgody na potrącenie tych należności z wynagrodzenia.

Z ewidencji dowodów dokumentujących sprzedaż jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie czynności dotyczyła.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Dom Pomocy Społecznej jest zobowiązany na podstawie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 listopada 2014 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. z 2014 r„ poz. 1544) oraz art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tj. Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054 z późnym.) do rejestracji prowadzonej sprzedaży posiłków na rzecz swoich pracowników za pomocą kas rejestrujących, jeżeli zapłata za posiłki dokonywana jest za pośrednictwem banku, a z ewidencji i dowodów dokumentujących zapłatę jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie czynności dotyczyła?

Zdaniem Wnioskodawcy, nie jest on zobowiązany do ewidencjonowania sprzedawanych swoim pracownikom posiłków za pomocą kas rejestrujących.

Zgodnie z paragrafem 4 pkt 2 lit i) zwolnienia z obowiązku prowadzenia kas rejestrujących nie dotyczą usług związanych z wyżywieniem świadczonych przez stacjonarne placówki gastronomiczne, również sezonowo.

Placówką gastronomiczną jest zakład lub punkt gastronomiczny stały lub sezonowy, którego przedmiotem działalności jest przygotowanie oraz sprzedaż posiłków i napojów do spożycia na miejscu i na wynos.

Zakładem gastronomicznym jest placówka gastronomiczna dostępna dla ogółu konsumentów, z pełną obsługą kelnerską, oferująca szeroki i zróżnicowany asortyment potraw i napojów, podawany konsumentom według karty jadłospisowej.

Natomiast punktem gastronomicznym jest placówka gastronomiczna prowadząca ograniczoną działalność gastronomiczną, taką jak: smażalnia, pijalnia, lodziarnia, bufet w kinie, na stadionie, itp. Powyższe definicje zostały zamieszone na stronie internetowej Głównego Urzędu Statystycznego.

Dom Pomocy Społecznej nie jest, zatem placówką gastronomiczną, nie prowadzi też cateringu.

Zgodnie z paragrafem 4 pkt 2 lit i) rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 listopada 2014 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. z 2014 r., poz. 1544) usługi związane z wyżywieniem nie są zwolnione z konieczności ich ewidencjonowania za pomocą kas rejestrujących, jeśli są one świadczone, przez stacjonarne punkty gastronomiczne, w tym również sezonowo oraz usług przygotowywania żywności dla odbiorców zewnętrznych (catering).

Zgodnie z punktem 38 załącznika do ww. rozporządzenia zwolnieniu z obowiązku prowadzenia ewidencji sprzedaży za pomocą kas rejestrujących podlegają czynności: ,,Świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, jeżeli świadczący usługę otrzyma w całości zapłatę za wykonaną czynność za pośrednictwem poczty, banku lub spółdzielczej kasy oszczędnościowokredytowej (odpowiednio na rachunek bankowy podatnika lub na rachunek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowokredytowej, której jest członkiem), a z ewidencji i dowodów dokumentujących zapłatę jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie czynności dotyczyła”.

W związku z powyższym z uwagi, iż Wnioskodawca nie jest placówką gastronomiczną, a pracownicy Wnioskodawcy za otrzymywane posiłki płacą za pośrednictwem banku na rachunek bankowy Wnioskodawcy i znajduje to odzwierciedlenia w dowodach dokumentujących zapłatę, Wnioskodawca może skorzystać ze zwolnienia z pkt 38 załącznika do rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 listopada 2014 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. z 2014 r., poz. 1544).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kas rejestrujących wynika z zapisu art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT.

Zgodnie z tym przepisem, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem jednym z podstawowych kryteriów decydujących o obowiązku ewidencjonowania sprzedaży za pomocą kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

Stosownie do treści art. 111 ust. 3a pkt 1 ww. ustawy podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać wydrukowany dokument nabywcy.

Kwestie dotyczące między innymi zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących oraz terminów rozpoczęcia prowadzenia tej ewidencji, ustawodawca reguluje na mocy wydawanych rozporządzeń w tym zakresie.

W stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2015 r. do 31 grudnia 2016 r., kwestię zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy użyciu kas rejestrujących niektórych czynności i niektórych grup podatników reguluje rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 4 listopada 2014 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. z 2014 r. poz. 1544), zwane dalej rozporządzeniem.

Zwolnienie z obowiązku ewidencjonowania obrotów przy zastosowaniu kas rejestrujących zostało określone w § 2 i § 3 ww. rozporządzenia.

Powyższe zwolnienia wskazują na dwojakiego rodzaju zwolnienie z obowiązku ewidencjonowania obrotu przy zastosowaniu kas rejestrujących, mianowicie: zwolnienie dla określonych grup podatników (zwolnienie podmiotowe) i zwolnienie dla konkretnych czynności (zwolnienie przedmiotowe).

I tak, stosownie do zapisu § 3 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia – zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie później jednak niż do dnia 31 grudnia 2016 r., podatników, u których obrót realizowany na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych nie przekroczył w poprzednim roku podatkowym kwoty 20.000 zł, a w przypadku podatników rozpoczynających w poprzednim roku podatkowym dostawę towarów lub świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, jeżeli kwota obrotu z tego tytułu nie przekroczyła, w proporcji do okresu wykonywania tych czynności w poprzednim roku podatkowym, kwoty 20.000 zł.

Powyższe zwolnienie jest zwolnieniem podmiotowym, tj. dotyczącym podmiotu.

Jednak na mocy § 2 ust. 1 rozporządzenia – zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2016 r. czynności wymienione w załączniku do rozporządzenia.

Powyższe zwolnienie jest zwolnieniem przedmiotowym, tj. dotyczącym niektórych czynności wykonywanych przez podatnika.

W poz. 38 tego załącznika wymieniono świadczenie usług na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych, jeżeli świadczący usługę otrzyma w całości zapłatę za wykonaną czynność za pośrednictwem poczty, banku lub spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej (odpowiednio na rachunek bankowy podatnika lub na rachunek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem), a z ewidencji i dowodów dokumentujących zapłatę jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie czynności dotyczyła.

Niezależnie od wysokości osiągniętych obrotów czy też świadczonych czynności ustawodawca wykluczył jednak z prawa do zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania sprzedaż usług i towarów, które szczegółowo zostały określone w § 4 powołanego rozporządzenia.

Z dniem 1 stycznia 2015 r. wyłączeniem ze zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania za pomocą kasy rejestrującej objęte zostały usługi związane z wyżywieniem (PKWiU 56), wyłącznie:

• świadczone przez stacjonarne placówki gastronomiczne, w tym również sezonowo oraz
  

• usług przygotowania żywności dla odbiorców zewnętrznych (katering)
  

-z wyjątkiem świadczenia usług na warunkach określonych w poz. 35 załącznika do rozporządzenia przez podatnika, o którym mowa w art. 8 ust. 2a ustawy, oraz świadczenia usług, o których mowa w lit. i, świadczonych na pokładach samolotów lub w sposób określony w poz. 45 załącznika do rozporządzenia.

Z powyższego przepisu wynika, że ma on zastosowanie po spełnieniu łącznie zawartych w nim przesłanek. Usługi muszą być związane z wyżywieniem (PKWiU 56) oraz:

• muszą być świadczone przez stacjonarne placówki gastronomiczne lub
  

• stanowić usługę przygotowania żywności dla odbiorców zewnętrznych (katering).
  
  

Zgodnie z § 9 rozporządzenia z 4 listopada 2014 r., w przypadku podatników korzystających ze zwolnienia, o którym mowa w § 3 ust. 1 pkt 1, którzy po dniu 31 grudnia 2014 r. kontynuują świadczenie usług, o których mowa w § 4 pkt 2 lit. c–j, świadczenie tych usług jest zwolnione z obowiązku ewidencjonowania do dnia 28 lutego 2015 r.

Z opisu sprawy wynika, że Dom Pomocy Społecznej zamierza sprzedawać posiłki tylko i wyłącznie swoim pracownikom, którzy nie prowadzą oddzielnej działalności gospodarczą. Pracownicy Wnioskodawcy nie są również rolnikami ryczałtowymi. W związku z powyższym Wnioskodawca będzie świadczył jedynie usługi na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej. Wnioskodawca wskazał, że nie świadczy usług wydawania posiłków jako placówka gastronomiczna. Do zakupu posiłków będą uprawnieni jedynie pracownicy Wnioskodawcy. Jednocześnie Wnioskodawca usługi te zalicza do sekcji 56.29 - pozostałe usługi gastronomiczne, a dokładnie do symbolu 56.29.0 PKWiU tj. usługi stołówkowe.

Zgodnie z definicją Głównego Urzędu Statystycznego, stołówka, to placówka zbiorowego żywienia zapewniająca określonym grupom konsumentów, posiłki (głównie obiadowe), ale także śniadaniowe i kolacje.

W dodatkowych wyjaśnieniach metodologicznych Główny Urząd Statystyczny wskazał: „Może również wydawać posiłki jednorazowe. Jest wyodrębniona organizacyjnie i lokalowo, zlokalizowana na terenie zakładu pracy (stołówka pracownicza), szkół, uczelni, ośrodków wypoczynkowych. Prowadzi ograniczony asortyment posiłków przy zastosowaniu samoobsługi lub obsługi kelnerskiej, stosując przy tym w przeważającej części system abonamentowej sprzedaży i wydawania posiłków.” Wg GUS stacjonarne placówki gastronomiczne to m.in. bary, punkty gastronomiczne, stołówki.(www.start.gov.pl)

Mając na uwadze powyższe, iż placówki gastronomiczne to m. in. stołówki, to nie można zgodzić się z Wnioskodawcą, że nie świadczy On usług wydawania posiłków jako placówka gastronomiczna. To, że do zakupu posiłków będą uprawnieni jedynie pracownicy Wnioskodawcy, nie zmienia faktu, że stołówka mieści się w definicji stacjonarnych placówek gastronomicznych.

Mając na uwadze powyższe, w myśl § 4 pkt 2 lit. i rozporządzenia z dnia 4 listopada 2014 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących Wnioskodawca nie ma możliwości korzystania ze zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania za pomocą kasy rejestrującej w przypadku świadczenia usług związanych z wyżywieniem (PKWiU 56) świadczonych w ramach stacjonarnej placówki gastronomicznej.

Bez znaczenia przy tym pozostaje to, że Wnioskodawca prowadzi ewidencję wyświadczonych usług a z ewidencji i dowodów dokumentujących sprzedaż jednoznacznie wynika, jakiej konkretnie czynności dotyczyła.

W niniejszej sprawie zwolnienia określonego m.in. w § 2 tj. dotyczącego czynności wymienionych w załączniku do rozporządzenia nie stosuje się w przypadku świadczenia usług wymienionych w § 4 pkt 2.

Analiza powołanych przepisów prowadzi do wniosku, że w przypadku świadczenia w 2015 r. przez Wnioskodawcę usług gastronomicznych, a dokładnie usług o symbolu PKWiU 56.29.0 tj. usług gastronomicznych (stołówkowych), o których mowa w § 4 pkt 2 lit. i rozporządzenia, na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, zgodnie z § 9 rozporządzenia z 4 listopada 2014 r. Wnioskodawca był zwolniony z obowiązku ewidencjonowania do dnia 28 lutego 2015 r. W konsekwencji, Wnioskodawca od 1 marca 2015r. jest zobowiązany do prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących świadczonych usług gastronomicznych na rzecz swoich pracowników tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej.

Dlatego też stanowisko Strony w niniejszej sprawie należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.