INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 19 października 2011r. (data wpływu 26 października 2011r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy w sytuacji przejęcia przez Bank rzeczy będących przedmiotem zastawu po stronie Wnioskodawcy powstał obowiązek wystawienia faktury VAT oraz wynikający z tego tytułu obowiązek podatkowy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 października 2011r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy w sytuacji przejęcia przez Bank rzeczy będących przedmiotem zastawu po stronie Wnioskodawcy powstał obowiązek wystawienia faktury VAT oraz wynikający z tego tytułu obowiązek podatkowy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 21 sierpnia 2008r. Wnioskodawca zawarł z Bankiem X umowę zastawu rejestrowego nr 63/2008 na rzeczach oznaczonych co do tożsamości, na podstawie której został ustanowiony zastaw rejestrowy na środkach trwałych stanowiących własność Wnioskodawcy tytułem zabezpieczenia wierzytelności Banku wobec Zakładów M. (dalej: M.) z tytułu kredytu udzielonego przez Bank Zakładowi M.

W dniu 21 sierpnia 2008r. Wnioskodawca zawarł z Bankiem umowę zastawu rejestrowego nr 64/2008 na rzeczach oznaczonych co do tożsamości, na podstawie której został ustanowiony zastaw rejestrowy na środkach trwałych stanowiących własność A. tytułem zabezpieczenia wierzytelności Banku wobec Zakładów M. z tytułu kredytu udzielonego przez Bank Zakładowi M.

W dniu 28 listopada 2008r. zawarła z Bankiem umowę zastawu rejestrowego nr 84/2008 na rzeczach oznaczonych co do tożsamości, na podstawie której został ustanowiony zastaw rejestrowy na środkach trwałych stanowiących własność Wnioskodawcy tytułem zabezpieczenia wierzytelności Banku wobec Zakładów M. z tytułu kredytu udzielonego przez Bank Zakładowi M.

We wszystkich wskazanych trzech umowach zastawu rejestrowego w § 9 ust 1 pkt 3 postanowiono, że w przypadku braku spłaty całości lub części długu zaspokojenie roszczeń zastawnika (Banku) z przedmiotu obciążonego zastawem rejestrowym następuje według wyboru zastawnika m.in. przez sprzedaż przedmiotu zastawu rejestrowego w drodze przetargu publicznego przeprowadzonego przez komornika lub notariusza.

Dnia 15 czerwca 2010r. została ogłoszona upadłość Wnioskodawcy a na Syndyka został powołany L. (dalej: Syndyk). Pismem z dnia 17 czerwca 2011r. Bank zawiadomił Syndyka oraz Sąd Rejonowy K., który prowadzi postępowanie upadłościowe o zamiarze zaspokojenia się z przedmiotów zastawu rejestrowego poprzez ich sprzedaż w drodze przetargu publicznego prowadzonego przez notariusza. Do pisma tego załączono trzy załączniki dotyczące poszczególnych umów zastawu rejestrowego, które to załączniki zawierają zestawienie przedmiotów objętych umowami rejestrowymi, z których zamierza zaspokoić się Bank poprzez sprzedaż w drodze przetargu publicznego prowadzonego przez notariusza. W piśmie tym wskazano równocześnie, że przejęcie na własność dotyczyć ma jedynie takich rzeczy, które znajdują się w dzierżawie na podstawie umów dzierżawy zawartych przez A. jako Wydzierżawiającym z Zakładem M. jako Dzierżawcą oraz M. Sp. z o.o. jako Dzierżawcą. W piśmie tym Bank poinformował o możliwości dobrowolnego zaspokojenia jego wierzytelności a także wniósł o wyrażenie pisemnej zgody na akceptację wartości szacunkowej rzeczy, które miały być przedmiotem sprzedaży w wysokości wskazanej w poszczególnych załącznikach. Pismem z dnia 30 czerwca 2011r. Syndyk poinformował Bank, iż nie korzysta z możliwości zaspokojenia wierzytelności Banku, a także nie wyraził zgody, aby wartość szacunkowa rzeczy odpowiadała wartościom wykazanym w tych załącznikach oraz stwierdził, że w takiej sytuacji wartość szacunkowa rzeczy powinna być ustalona przez rzeczoznawcę powołanego przez przeprowadzającego przetarg. Pismem z dnia 13 lipca 2011r. skierowanym do notariusza, do wiadomości Wnioskodawcy, Zakładowi M., Sądu Upadłościowego, Bank wystąpił z wnioskiem o sprzedaż przedmiotów zastawu rejestrowego w drodze przetargu publicznego. Na podstawie tego wniosku notariusz przeprowadził przetarg na rzeczy ruchome wskazane przez Bank a będące przedmiotem zastawu sporządzając na tą okoliczność protokoły notarialne ze sprzedaży ruchomości w drodze przetargu publicznego. Do przetargu tego nie stawił się Bank, stawił się natomiast Syndyk, przedstawiciel Zakładu M. oraz oferenci. W wyniku przetargu ruchomości zostały zbyte na rzecz G. Sp. z o.o. Cena sprzedaży została w całości zapłacona przez nabywcę – G. Sp. z o.o. w wysokości brutto, tzn. łącznie z podatkiem VAT notariuszowi, a notariusz w całości przekazał tą kwotę, tzn. kwotę brutto Bankowi.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy po stronie Wnioskodawcy powstał obowiązek podatkowy w zakresie podatku VAT i czy Syndyk ma wystawić fakturę VAT z tytułu sprzedaży rzeczy ruchomych stanowiących własność Wnioskodawcy obciążonych zastawem rejestrowym na rzecz Banku a sprzedanych w przetargu publicznym przeprowadzonym przez notariusza...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5 ust 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (dalej: Ustawa) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów. Zgodnie z art. 7 ust. 1 Ustawy przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Wskazać należy, że Syndyk w jakikolwiek sposób nie uczestniczył, ani formalnie ani faktycznie w czynnościach skutkujących sprzedażą rzeczy będących przedmiotem zastawu rejestrowego. Bank jednostronnie skorzystał z przysługującego mu uprawnienia do sprzedaży rzeczy poprzez sprzedaż przedmiotu zastawu rejestrowego w drodze przetargu publicznego prowadzonego przez notariusza. Syndyk nie uczestniczył również w fizycznym wydaniu sprzedawanych rzeczy, albowiem przez cały czas znajdowały się one w faktycznym posiadaniu Dzierżawcy tj. Zakładu M. oraz Spółki M.. Wreszcie Syndyk nie otrzymał jakiejkolwiek zapłaty z tytułu sprzedaży albowiem cena sprzedaży brutto w całości została najpierw w całości zapłacona przez nabywcę notariuszowi a następnie przekazana przez notariusza na rachunek bankowy Banku. Takie okoliczności oznaczają, że po stronie Wnioskodawcy nie miała miejsce dostawa towarów w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 oraz art. 7 ust. 1 Ustawy, co skutkuje, że po stronie Wnioskodawcy nie powstał obowiązek podatkowy w zakresie podatku VAT z tytułu sprzedaży rzeczy, w związku z czym Syndyk nie ma obowiązku wystawienia faktury VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011r.).

Z treści art. 7 ust. 1 ustawy o VAT wynika, że dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

1. przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
2. wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
3. wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
4. wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
5. ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
6. oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
7. zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.
   
   

Z cyt. wyżej przepisu wynika, że istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. W treści art. 7 ust. 1 ww. ustawy, mowa jest bowiem o tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nią jak właściciel. Należy przy tym uznać, że chodzi tutaj przede wszystkim o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności. Zwrotu "prawo do rozporządzania jak właściciel" nie można interpretować jako "prawa własności" lecz jako własność ekonomiczną.

W tym znaczeniu własność ekonomiczna to sytuacja, w której z punktu widzenia aspektów ekonomicznych oraz w rozumieniu potocznym należałoby uznać kogoś za właściciela rzeczy, np. posiadacza nieruchomości, której wydaniu nie towarzyszyło przeniesienie własności w formie aktu notarialnego. W każdym razie w przypadku przejścia własności ekonomicznej ma miejsce dostawa towarów. Czynności przejścia własności ekonomicznej nie musi towarzyszyć przejście własności w sensie prawnym. "Dostawa towarów" nie ogranicza się więc wyłącznie do zbycia prawa własności rzeczy. Należy więc uznać, że dostawa towarów powinna podlegać ocenie przede wszystkim z punktu widzenia swoich aspektów ekonomicznych, mniejsze zaś znaczenie mają jej skutki o charakterze cywilnoprawnym, występujące na gruncie prawa prywatnego.

Czynności przeniesienia prawa do rozporządzania jak właściciel musi jednak towarzyszyć wydanie przedmiotowego towaru, tylko wówczas bowiem powstanie obowiązek podatkowy z tytułu tej czynności.

Zgodnie bowiem z art. 19 ust. 1 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy postaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

W myśl art. 19 ust. 4 ww. ustawy, jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi.

Należy zaznaczyć, że faktury wystawiane przez podatnika pełnią fundamentalną rolę na gruncie podatku VAT. Wystawienie faktury przez podatnika ma bowiem wpływ m.in. na powstanie obowiązku podatkowego.

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy o VAT, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Stosownie do art. 106 ust. 1 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2011r.) podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Zgodnie z art. 106 ust. 3 ww. ustawy przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do części należności otrzymywanych przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi.

Ponadto, podatnicy, o których mowa w ust. 1-3, nie mają obowiązku wystawiania faktur, o których mowa w ust. 1 i 2, osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej. Jednakże na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktury (art. 106 ust. 4 ww. ustawy).

Szczegółowe zasady wystawiania faktur reguluje obowiązujące od dnia 1 kwietnia 2011r. rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360 ze zm.)

Stosownie do § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia, zarejestrowani podatnicy jako podatnicy VAT czynni, posiadający numer identyfikacji podatkowej, wystawiają faktury oznaczone wyrazami „FAKTURA VAT”.

Zgodnie z § 5 ust. 1 ww. rozporządzenia, faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej:

1. imiona i nazwiska lub nazwy bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy oraz ich adresy;
2. numery identyfikacji podatkowej sprzedawcy i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 10 i 11;
3. numer kolejny faktury oznaczonej jako "FAKTURA VAT";
4. dzień, miesiąc i rok wystawienia faktury, a w przypadku, gdy data ta różni się od daty sprzedaży, również datę sprzedaży; w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży, pod warunkiem podania daty wystawienia faktury;
5. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
6. miarę i ilość sprzedanych towarów lub zakres wykonanych usług;
7. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
8. wartość towarów lub wykonanych usług, których dotyczy sprzedaż, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
9. stawki podatku;
10. sumę wartości sprzedaży netto towarów lub wykonanych usług z podziałem na poszczególne stawki podatku i zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu;
11. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto towarów (usług), z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku;
12. kwotę należności ogółem wraz z należnym podatkiem.

Przepis § 9 ust. 1 ww. rozporządzenia stanowi, iż fakturę wystawia się nie później niż siódmego dnia od dnia wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem § 10-12.

Zgodnie z § 10 ust. 1 ww. rozporządzenia jeżeli przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi otrzymano część lub całość należności, w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, fakturę wystawia się nie później niż siódmego dnia od dnia, w którym otrzymano część lub całość należności od nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3.

Natomiast zgodnie z § 10 ust. 3 rozporządzenia fakturę wystawia się również nie później niż siódmego dnia od dnia, w którym otrzymano przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi każdą kolejną część należności (zaliczkę, przedpłatę, zadatek lub ratę).

Z powyższych przepisów wynika zatem, że fakturę wystawia sprzedawca będący podatnikiem podatku od towarów i usług, w celu udokumentowania dokonanej sprzedaży towarów lub świadczonych usług.

Z wniosku wynika, iż Wnioskodawca w dniu 21 sierpnia 2008r. oraz w dniu 28 listopada 2008r. zawarł z Bankiem trzy umowy ustanowienia zastawu rejestrowego na zbiorze rzeczy ruchomych, na podstawie których zostały ustanowione na rzeczach ruchomych stanowiących własność Wnioskodawcy zastawy rejestrowe tytułem zabezpieczenia wierzytelności Banku wobec Wnioskodawcy z tytułu udzielonego kredytu.

W wszystkich ww. umowach w § 9 ust 1 pkt 3 strony postanowiły, że w przypadku braku spłaty całości lub części długu zaspokojenie roszczeń zastawnika (Banku) z przedmiotu obciążonego zastawem rejestrowym następuje według wyboru zastawnika m.in. przez sprzedaż przedmiotu zastawu rejestrowego w drodze przetargu publicznego przeprowadzonego przez komornika lub notariusza.

W dniu 15 czerwca 2010r. Sąd Rejonowy ogłosił upadłość likwidacyjną Wnioskodawcy oraz ustanowił Syndyka masy upadłości.

Pismem z dnia 17 czerwca 2011r. Bank zawiadomił Syndyka oraz Sąd Rejonowy, który prowadzi postępowanie upadłościowe o zamiarze zaspokojenia się z przedmiotów zastawu rejestrowego poprzez ich sprzedaż w drodze przetargu publicznego prowadzonego przez notariusza. Do pisma tego załączono trzy załączniki dotyczące poszczególnych umów zastawu rejestrowego, które to załączniki zawierają zestawienie przedmiotów objętych umowami rejestrowymi, z których zamierza zaspokoić się Bank poprzez sprzedaż w drodze przetargu publicznego prowadzonego przez notariusza. W piśmie tym wskazano równocześnie, że przejęcie na własność dotyczyć ma jedynie takich rzeczy, które znajdują się w dzierżawie na podstawie umów dzierżawy zawartych przez Wnioskodawcę jako Wydzierżawiającym z Zakładem M. jako Dzierżawcą oraz M. Sp. z o.o. jako Dzierżawcą. W piśmie tym Bank poinformował o możliwości dobrowolnego zaspokojenia jego wierzytelności a także wniósł o wyrażenie pisemnej zgody na akceptację wartości szacunkowej rzeczy, które miały być przedmiotem sprzedaży w wysokości wskazanej w poszczególnych załącznikach.

Pismem z dnia 13 lipca 2011r. Bank wystąpił z wnioskiem o sprzedaż przedmiotów zastawu rejestrowego w drodze przetargu publicznego. Na podstawie tego wniosku notariusz przeprowadził przetarg na rzeczy ruchome wskazane przez Bank a będące przedmiotem zastawu.

W przedmiotowej sprawie należy wskazać, iż umowa przewłaszczenia na zabezpieczenie należy do umów nienazwanych i jest zawierana na podstawie przepisów art. 155, art. 156 oraz art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.).

Zgodnie z art. 155 § 1 Kodeksu cywilnego umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, przekazania nieruchomości lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

W myśl z art. 156 Kodeksu cywilnego jeżeli zawarcie umowy przenoszącej własność następuje w wykonaniu zobowiązania wynikającego z uprzednio zawartej umowy zobowiązującej do przeniesienia własności, z zapisu zwykłego, z bezpodstawnego wzbogacenia lub z innego zdarzenia, ważność umowy przenoszącej własność zależy od istnienia tego zobowiązania.

Stosownie do art. 353. § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić. Świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu.

Zgodnie z art. 353¹ Kodeksu cywilnego Strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Natomiast zgodnie z art. 453 ustawy Kodeks cywilny jeżeli dłużnik w celu zwolnienia się z zobowiązania spełnia za zgodą wierzyciela inne świadczenie, zobowiązanie wygasa (…).

A zatem dłużnik za zgodą wierzyciela może dla zwolnienia się z zobowiązania spełnić inne świadczenia. Świadczenie w miejsce wykonania może być dokonywane w ramach wszelkiego typu zobowiązań o charakterze cywilnoprawnym (tj. wynikających z czynności prawnych). Zakres modyfikacji dotychczasowego zobowiązania uzależniony jest jedynie od ogólnie obowiązujących przepisów, ale to od uznania stron zależy, jakie świadczenie zgodzi się przyjąć wierzyciel w miejsce dotychczasowego i jakie dłużnik będzie mógł wykonać.

W związku z powyższym uznać należy, iż samo zawarcie umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie wierzytelności nie jest czynnością skutkującą powstaniem obowiązku podatkowego w podatku VAT i obowiązku wystawienia faktury.

Jednakże w przypadku niewywiązania się z zawartej umowy np. umowy kredytowej (braku spłaty kredytu) kredytodawca może zadecydować o skorzystaniu z zapisów umowy i przejęciu przedmiotów zastawu oraz swobodnie dysponować przewłaszczoną rzeczą, a dokonana dostawa nabiera odpłatnego charakteru.

Tym samym wydanie towarów będących przedmiotem zabezpieczenia, w związku z zawartą umową kredytową, przesądza o uznaniu tej czynności za odpłatną dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT. Jeśli zatem w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca pozbywa się prawa do rozporządzania rzeczami jak właściciel, a nabywca staje się pełnoprawnym właścicielem ruchomości, to niewątpliwie dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel, co skutkuje koniecznością wystawienia faktury VAT przez zbywcę i odprowadzeniem podatku od towarów i usług, o ile ta rzecz nie jest zwolniona od opodatkowania.

Przy czym bez znaczenia dla sprawy pozostaje wskazana przez Wnioskodawcę we wniosku kwestia, że Syndyk nie uczestniczył, ani formalnie ani faktycznie (rzeczy te przez cały czas znajdowały się w faktycznym posiadaniu Dzierżawcy tj. M. oraz Spółki M. Polskie Wędliny) w fizycznym wydaniu sprzedanych rzeczy.

Trzeba podkreślić, że to Wnioskodawca sam zadecydował o tym, że określone rzeczy nie będą w jego faktycznym posiadaniu poprzez oddanie ich innym podmiotom do używania na podstawie umowy dzierżawy. Taki stan rzeczy nie powoduje jednak, że Wnioskodawca wyzbył się prawa do rozporządzania nimi jak właściciel, tym rozporządzeniem było bowiem zarówno oddanie ich w dzierżawę jak i ustanowienie ich przedmiotem zastawu.

Należy zauważyć także, że to Wnioskodawca podpisał z Bankiem umowy przewidujące taki tryb postępowania przez Bank, tj. możliwość zaspokojenia roszczeń zastawnika (Banku) z przedmiotu obciążonego zastawem rejestrowym według wyboru zastawnika m.in. przez sprzedaż przedmiotu zastawu rejestrowego w drodze przetargu publicznego przeprowadzonego przez komornika lub notariusza. Skorzystanie zatem przez stronę umowy, tj. Bank, z takiej możliwości nie może być uznane za działanie toczące się jakoby bez udziału Wnioskodawcy (czy działającego w jego imieniu Syndyka).

Jednocześnie skoro sprzedaż przedmiotów zastawu rejestrowego w drodze przetargu publicznego następuje w zamian za wierzytelność Banku wobec Wnioskodawcy, transakcja jest transakcją odpłatną, bowiem odpłatność transakcji w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług nie musi nastąpić w pieniądzu. Zatem twierdzenie Wnioskodawcy, że nie otrzymał jakiejkolwiek zapłaty jest całkowicie bezpodstawne.

Reasumując, jeżeli Wnioskodawca na dzień sprzedaży w drodze przetargu publicznego przedmiotów zastawu rejestrowego dysponował prawem do rozporządzania będącymi przedmiotem zapytania ruchomościami (pomimo, że przedmiotowe rzeczy przez cały czas znajdowały się w faktycznym posiadaniu Dzierżawcy tj. Zakładów M. oraz Spółki M. i to nie Wnioskodawca był w ich faktycznym posiadaniu), wówczas miał obowiązek wystawienia faktury dokumentującej dokonanie odpłatnej dostawy towarów – ruchomości będących przedmiotem zastawu rejestrowego, czyli uzyskania przez Nabywcę prawa do rozporządzania przedmiotowymi towarami jak właściciel, nie później niż 7. dnia od dnia wydania towaru, zgodnie z § 9 ust. 1 powołanego rozporządzenia.

Natomiast obowiązek podatkowy od ww. czynności sprzedaży, powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru, w myśl art. 19 ust. 1 oraz ust. 4 ustawy o VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, że po stronie Wnioskodawcy nie miała miejsca dostawa towarów w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 oraz art. 7 ust. 1 ustawy, co skutkuje, że po stronie Wnioskodawcy nie powstał obowiązek podatkowy w zakresie podatku VAT z tytułu sprzedaży rzeczy, w związku z czym Syndyk nie ma obowiązku wystawienia faktury VAT, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Niniejsza interpretacja traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.