Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/415-829/10/15-S/WS
z 30 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 5 maja 2011 r. sygn. akt I SA/Wr 161/11 stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 28 czerwca 2010 r. (data wpływu: 6 lipca 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów pracowników – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 lipca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania przychodów pracowników.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W celu zintegrowania załogi Wnioskodawca zorganizował imprezę sportowo - rekreacyjną dla Swoich pracowników, w całości sfinansowaną z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych - zgodnie z obowiązującym Regulaminem ZFŚS. Nie tworzono żadnej listy uczestników, a w imprezie mogli brać udział wszyscy chętni pracownicy, którzy dowiedzieli się o imprezie z ogłoszenia przygotowanego przez pracodawcę. Na podstawie wstępnego rozpoznania co do ilości ewentualnych uczestników oszacowano w przybliżeniu, jak duża będzie impreza i sporządzono preliminarz wydatków.

Podczas tego spotkania pracownicy mogli korzystać z usług gastronomicznych, brać udział w zabawach i konkurencjach sportowych oraz brać udział w zabawie tanecznej. Część z tego programu pracownicy zorganizowali we własnym zakresie, a część programu była zorganizowana przez firmy wynajęte przez Wnioskodawcę. Ponadto Zainteresowany zakupił usługę transportową w celu dowiezienia pracowników do miejsca imprezy i z powrotem. Pracodawca nie potrafi stwierdzić ile osób skorzystało z tej możliwości oraz które to były osoby (część z pracowników zorganizowała sobie transport we własnym zakresie).

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy wartość zorganizowanej przez Wnioskodawcę imprezy sportowo - rekreacyjnej, o charakterze otwartym dla pracowników, w całości sfinansowanej z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, będzie przychodem dla pracowników w sytuacji, gdy nie można dokładnie ustalić uczestników tej imprezy?
2. Jeśli odpowiedź na zadane wyżej pytanie okaże się twierdząca, to komu przypisać przychód i w jaki sposób ustalić kwotę przychodu na osobę, jeżeli nie można stwierdzić, w jakim zakresie osoby korzystały z oferty programowej, tj. kto korzystał z autokaru, kto co zjadł lub wypił i w jakiej ilości? Wnioskodawca nie posiada żadnej ewidencji pozwalającej na takie ustalenia.
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość zorganizowanej imprezy sportowo - rekreacyjnej w całości sfinansowanej przez pracodawcę (bez znaczenia jest tu źródło finansowania, tj. z ZFŚS czy ze środków obrotowych) nie stanowi przychodu dla pracowników.

W sytuacji, gdy impreza ma charakter otwarty i nie prowadzi się wcześniej żadnych zapisów na imprezę, nie ma możliwości ustalenia liczby jej uczestników, czy ustalenia uczestników z imienia i nazwiska. Trudno też byłoby w jakikolwiek sposób przypisać komukolwiek przychód, ponieważ - po pierwsze nie wiadomo komu, a po drugie nie ma sposobu na ustalenie kwoty przychodu na osobę (nikt nie prowadził ewidencji ilości picia i jedzenia skonsumowanego przez poszczególnych uczestników). Poza tym niektórzy pracownicy opuścili imprezę wcześniej niż przed jej planowanym zakończeniem, tak więc nie skorzystali ze wszystkich przewidzianych atrakcji.

Reasumując Wnioskodawca uważa, że w stanie faktycznym opisanym we wniosku nie ma możliwości ustalenia kwoty przychodu na jednego uczestnika imprezy oraz ustalenia, komu ewentualnie należałoby przypisać przychód.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działający z upoważnienia Ministra Finansów, wydał w dniu 6 października 2010 r. interpretację indywidualną nr ILPB2/415-829/10-2/WS, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

W interpretacji wskazano – że z uwagi na możliwość zindywidualizowania otrzymanych przez pracowników świadczeń, z tytułu uczestnictwa w imprezie integracyjnej, wartość tych świadczeń stanowi dla pracowników źródło przychodu, podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wartość świadczenia przypadającego na danego pracownika należy obliczyć dzieląc kwotę (wynikającą z wystawionych faktur i rachunków, które posiada Wnioskodawca) przez liczbę pracowników biorących udział w spotkaniu integracyjnym. Należy również wskazać, iż powyższe świadczenie finansowane z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie podlegało zwolnieniu podatkowemu do kwoty 380 zł w skali roku podatkowego.

Pismem z dnia 21 października 2010 r. Wnioskodawca wezwał Organ podatkowy do usunięcia naruszenia prawa w ww. interpretacji indywidualnej. Jednakże w wyniku ponownej analizy sprawy, tut. Organ stwierdził brak podstaw do zmiany tej interpretacji (odpowiedź na ww. wezwanie z dnia 17 listopada 2010 r. nr ILPB2/415W-97/10-2/AM).

W związku z powyższym, Strona wniosła w dniu 23 grudnia 2010 r. skargę skierowaną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem tut. Organu.

Odpowiedź na skargę została udzielona pismem z dnia 11 stycznia 2011 r. nr ILPB2/4160-1/11-2/AM, w której wniesiono o jej oddalenie.

Po rozpoznaniu sprawy Wojewódzki Sąd Administracyjny wydał wyrok w dniu

5 maja 2011 r. sygn. akt I SA/Wr 161/11, w którym uchylił zaskarżoną interpretację.

Pismem z dnia 8 sierpnia 2011 r. nr ILRP–007– 222/11-2/EŚ Minister Finansów złożył skargę kasacyjną od wyżej przywołanego wyroku WSA.

Dnia 27 listopada 2014 r. pismem nr ILRP–007-332/14-1/AM organ wniósł o cofnięcie przedmiotowej skargi kasacyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 29 grudnia 2014 r. sygn. akt II FSK 3484/14 umorzył postępowanie kasacyjne.

Dnia 3 lutego 2015 r. do tut. Organu wpłynęło pismo Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 29 stycznia 2015 r. sygn. akt I SA/Wr 161/11 w sprawie doręczenia prawomocnego orzeczenia i zwrotu akt.

W uzasadnieniu wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, że nie sposób zgodzić się ze stanowiskiem organu interpretacyjnego, zgodnie z którym ze względu na możliwość zindywidualizowania otrzymanych przez pracowników świadczeń z tytułu uczestnictwa w imprezie integracyjnej, wartość tych świadczeń stanowi dla pracowników źródło przychodu, podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Jak wskazał Sąd – zdaniem organu – istotnym dla celów podatkowych jest to, że pracownik miał możliwość skorzystania z udziału w poszczególnych spotkaniach integracyjnych zaoferowanych mu przez pracodawcę, ponieważ zostały mu one postawione do dyspozycji. W takim przypadku opodatkowaniu podlega prawo do korzystania ze świadczeń bez względu na to czy pracownik ze świadczenia skorzystał.

Według składu orzekającego w niniejszej sprawie, takie stanowisko nie znajduje umocowania w postanowieniach art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który warunkuje możliwość uznania za przychód wartości nieodpłatnego świadczenia od jego otrzymania. W odniesieniu do świadczeń nieodpłatnych opodatkowaniu może podlegać bowiem tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania, tj. wartość otrzymanego świadczenia, a nie możliwość skorzystania ze świadczenia. Innymi słowy, o przychodzie pracownika można by mówić, gdy skorzystał on z postawionych do dyspozycji świadczeń, a ponadto możliwe byłoby ustalenie wartości tego świadczenia według metod określonych w cyt. ustawie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 5 maja 2011 r. sygn. akt I SA/Wr 161/11 – stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.), opodatkowaniu tym podatkiem podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przychodami z szeroko rozumianego stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń pieniężnych w naturze, bądź ich ekwiwalenty – bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. Z powyższego wynika, że przychodem ze stosunku pracy nie jest jedynie wynagrodzenie za pracę, ale także inne przysporzenia majątkowe, takie jak nieodpłatne świadczenia, czy też świadczenia częściowo odpłatne.

Jeżeli przedmiotem nieodpłatnego świadczenia lub świadczenia częściowo odpłatnego nie jest rzecz lub usługa wchodząca w zakres działalności pracodawcy, wartość pieniężną tego rodzaju świadczenia ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ustawy (art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Stąd też, w sytuacji usług zakupionych przez pracodawcę, wartość pieniężną tych świadczeń ustala się według cen zakupu.

W myśl przepisu art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

• jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
• jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,
• jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
• w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
  
  

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów m.in. przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy.

W odniesieniu do sprawy będącej przedmiotem wniosku należy wskazać, że wzięcie udziału w imprezie integracyjnej sfinansowanej przez pracodawcę nie oznacza uzyskania przychodu przez pracowników.

Wskazać bowiem należy, że przepis art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, determinuje możliwość uznania za przychód wartości nieodpłatnego świadczenia jego otrzymaniem. W świetle powyższego, w przypadku świadczeń nieodpłatnych, opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania (wartość otrzymanego świadczenia, a nie możliwość skorzystania ze świadczenia).

O przychodzie pracownika można by mówić, gdyby skorzystał on z postawionych do dyspozycji świadczeń, a ponadto możliwe byłoby ustalenie wartości tego świadczenia według metod określonych w ww. ustawie. Opisując sprawę …. wskazała, że nie potrafi stwierdzić ile osób skorzystało z możliwości uczestnictwa w zorganizowanej imprezie, a zatem niemożliwe jest przypisanie określonej wartości świadczenia przypadającego na konkretnego pracownika.

Zatem udział pracowników w organizowanej przez Wnioskodawcę imprezie integracyjnej nie skutkuje powstaniem po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. l ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, …. nie musi ustalać wysokości przychodu u pracownika, nie ciążą też na niej obowiązki płatnika z tego tytułu.

W związku z powyższym stanowisko Zainteresowanego jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.