Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/4511-99/15/BD
z 5 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r., poz. 749, ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 29 stycznia 2015 r. (data wpływu do Biura – 5 lutego 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy ubezpieczeniowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 lutego 2015 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zawarcia umowy ubezpieczeniowej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca wraz z dwoma innymi spółkami powiązanymi ze sobą zawarł umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, w której osobami ubezpieczonymi są:

• spółka oraz
  
• członkowie zarządu, członkowie rady nadzorczej, komisji rewizyjnej, prokurenci oraz inne osoby fizyczne zajmujące inne stanowiska, które w myśl mających zastosowanie przepisów prawa obcego państwa określane jest jako równorzędne do stanowiska członka zarządu, rady nadzorczej, komisji rewizyjnej lub prokurenta,
  
• pracownicy Wnioskodawcy pełniący funkcję zarządzającą lub wskazani do współpracy z którąkolwiek z ww. osób (dalej: dyrektorzy),
  
• osoba odpowiedzialna za księgi rachunkowe Wnioskodawcy, w przypadku gdy działa w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy w ramach pełnionych funkcji.
  
  

Członek zarządu pozostaje z Wnioskodawcą w stosunku pracy, jednakże wynagrodzenie z tytułu pełnionej funkcji członka zarządu otrzymuje na podstawie uchwały rady nadzorczej, członkowie rady nadzorczej otrzymują wynagrodzenie z tytułu pełnionej funkcji na podstawie uchwały wspólników, zaś osobą odpowiedzialną za księgi rachunkowe jest główny księgowy oraz inni pracownicy odpowiedzialni za prowadzenie ksiąg.

Intencją Wnioskodawcy było, aby ochroną ubezpieczeniową objęci zostali wszyscy członkowie zarządu i rady nadzorczej, prokurenci, jak też dyrektorzy niezależnie od czasu sprawowania funkcji i zakresu powierzonych im obowiązków. Z zawartej umowy oraz ogólnych warunków będących integralną częścią umowy ubezpieczenia wynika, że ubezpieczenie obejmuje byłych, istniejących oraz nowo powołanych członków organów Wnioskodawcy oraz innych wyżej wskazanych osób objętych ochroną ubezpieczeniową.

Zakres ubezpieczenia jest bardzo szeroki i obejmuje w szczególności odpowiedzialność z tytułu uchybień i nieprawidłowych działań polegających na faktycznym lub rzekomym naruszeniu obowiązków, w tym w szczególności: błąd, nadużycie zaufania, niedbalstwo (w tym rażące), nieprawidłowe, mylące lub zniesławiające oświadczenie. Ubezpieczeniem są objęte w szczególności: roszczenia z tytułu szkód osób ubezpieczonych, koszty obrony w postępowaniach sądowych, administracyjnych, koszty postępowania przygotowawczego, kary i grzywny administracyjne, roszczenia z tytułu papierów wartościowych, roszczenia wynikające z naruszenia praw pracowniczych, odpowiedzialność za zobowiązania publicznoprawne Wnioskodawcy.

Przedmiotowe ubezpieczenie ma charakter otwarty, tzn. obejmuje wszystkie roszczenia związane z zarządzaniem przedsiębiorstwem Wnioskodawcy, bez wskazania imiennie osób ubezpieczonych. Ochrona obejmuje także roszczenia osób trzecich oraz Wnioskodawcy, gdy Wnioskodawca z powodu wyegzekwowania od niego roszczenia z tytułu odpowiedzialności cywilnej wniósł roszczenie regresowe do członków władz Wnioskodawcy, a także kiedy sam Wnioskodawca dochodziłby roszczeń przeciwko członkom jej organów lub dyrektorom. Polisa ma charakter bezimienny, co oznacza iż osobami ubezpieczonymi są Wnioskodawca oraz osoby pełniące w okresie objętym ubezpieczeniem funkcje wymienione powyżej, ubezpieczeni nie są imiennie wymienieni w polisie, ich krąg jest szeroki i obejmuje nawet małżonków i osoby bliskie osób ubezpieczonych a także ich spadkobierców.

Ochrona ubezpieczeniowa nie jest uzależniona od ilości osób wchodzących w skład zarządu i rady nadzorczej oraz od ilości dyrektorów. Osoby podlegające ubezpieczeniu mają różny zakres odpowiedzialności oraz różny czas obejmowania ich ubezpieczeniem (zależny) od okresu pełnienia funkcji. Wnioskodawca jest ubezpieczającym, jest również ubezpieczonym i ma prawo do świadczeń z polisy.

Wysokość składki nie jest uzależniona od ilości osób objętych ubezpieczeniem czy okresu sprawowania przez nich funkcji, lecz wynika z oceny ryzyka przeprowadzonej przez ubezpieczyciela. Wnioskodawca jest zobowiązany do zapłaty składki ubezpieczeniowej, która jest określona w wysokości ryczałtowej, w jednej kwocie dla całej polisy. Składka opłacana jest za cały rok z góry ze środków własnych Wnioskodawcy. Składka nie jest zwracana Wnioskodawcy w żadnej formie przez osoby powołane do władz Spółki. Ubezpieczeniu podlega odpowiedzialność cywilna szkód wyrządzonych Spółce, bądź osobom trzecim. Umowa ubezpieczenia faktycznie chroni samą Spółkę przed odpowiedzialnością wobec osób trzecich.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym nie ma możliwości ustalenia konkretnej wartości przychodu przypadającego na każdego ubezpieczonego objętego ochroną ubezpieczeniową, co powoduje, że na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika, o których mowa w art. 31 i art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Z kolei w art. 11 ust. 2a pkt 2 ww. ustawy określono m.in., iż wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się według cen zakupu, jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione.

Natomiast w art. 12 ust. 1 ww. ustawy ustawodawca określił przychody ze stosunku pracy – stosunku prawnego, który wiąże członków zarządu i inne osoby ubezpieczone z Wnioskodawcą. Z przepisu tego wynika, iż przychodami ze stosunku pracy są wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężna świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Przy czym wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2a pkt b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 13 pkt 7 cyt. ustawy, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych.

W ocenie Wnioskodawcy opłacanie przez Wnioskodawcę składki na polisę ubezpieczeniową, w wyniku której podlegają ochronie członkowie zarządu oraz inne osoby wskazane powyżej, w pewnym sensie stanowi świadczenie nieodpłatne, jako że jest płacone „za” tę osobę ubezpieczoną. Powstaje jednak pytanie w jaki sposób określić wartość tegoż świadczenia nieodpłatnego i ewentualnie powstałego przychodu.

Zdaniem Wnioskodawcy, opartym na analizie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jak i na ugruntowanej ostatnio linii orzeczniczej, dla uznania świadczenia za przychód do opodatkowania niezbędnym jest dokonanie konkretyzacji tegoż świadczenia, odrębnie w stosunku do każdej osoby objętej tym świadczeniem. Wskazane powyżej przepisy uznają, że warunkiem koniecznym i niezbędnym do zaliczenia nieodpłatnego świadczenia do przychodów w rozumieniu art. 11 ust. 1 ww. ustawy, jest jego otrzymanie lub postawienie do dyspozycji podatnika. W konsekwencji, za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie), zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść oraz korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów). Tak uznał Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. (sygn. akt K 7/13), w którym zauważył ponadto, że na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zasadą jest zindywidualizowany obowiązek podatkowy oraz indywidualnie określony podatek wynikający z obowiązujących przepisów podatkowych.

Oznacza to, że przychód w postaci nieodpłatnego świadczenia musi być zidentyfikowany w konkretnych wartościach w stosunku do konkretnej osoby (osoba taka powinna być zidentyfikowana w umowie) – podczas gdy w zawartej umowie ubezpieczenia, w żaden sposób nie określono konkretnych z imienia i nazwiska osób. Osoby ubezpieczone są określone in gremium jako osoby pełniące funkcje związane z zarządzaniem przedsiębiorstwem Wnioskodawcy. Ochrona ubezpieczeniowa nie dotyczy bezpośrednio konkretnej osoby fizycznej powołanej do władz spółki lub zatrudnionej jako dyrektor, lecz dowolnej osoby fizycznej powołanej do pełnienia funkcji członka zarządu, rady nadzorczej lub zatrudnionej na stanowisku dyrektora w okresie obowiązywania umowy ubezpieczeniowej bez względu na okres pełnienia funkcji przez daną osobę. Wysokość składki ubezpieczeniowej zależna jest od oceny ryzyka ponoszonego przez Spółkę w związku z prowadzoną przez nią działalnością, a nie ilości osób objętych ochroną ubezpieczeniową. Ryzyko to urzeczywistnia się poprzez działanie bądź zaniechanie członków zarządu, rady nadzorczej i jej dyrektorów, czyli osób które prowadzą jej sprawy i podejmują istotne decyzje. Wobec tego, skoro zakres odpowiedzialności osób ubezpieczonych jest różny, nie można ustalić przypadającej na poszczególne osoby części składki ubezpieczeniowej, stosując prosty algorytm dzielenia. Udzielona im ochrona nie jest bowiem równa, w konsekwencji czego nie są równe także przypadające na nie części składki ubezpieczeniowej. Należy pamiętać, iż z ochrony ubezpieczeniowej korzysta również Wnioskodawca. Skoro nie ma możliwości określenia wysokości przychodu przypadającego na każdą z ubezpieczonych osób (odpowiadającego określonej części składki ubezpieczeniowej), należy uznać, że nie może być on uwzględniony w podstawie opodatkowania, a w konsekwencji opodatkowany.

Na potwierdzenie swego stanowiska Wnioskodawca przywołał wyrok NSA i interpretację indywidualną, które w jego ocenie dotyczyły podobnego zagadnienia poruszonego we wniosku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Wyrazem jej praktycznej realizacji jest art. 11 ust. 1 ww. ustawy.

Zgodnie z treścią art. 11 ust. 1 cyt. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 13 pkt 7 ww. ustawy za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody otrzymane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych.

Stosownie do art. 20 ust. 1 cyt. ustawy za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

W świetle przedstawionego powyżej stanu faktycznego, należy stwierdzić, że świadczenia pieniężne ponoszone za inną osobę należą do nieodpłatnych świadczeń. Ich pojęcia nie definiuje jednak ustawa o podatku dochodowym. Termin „świadczenie” pojawia się na gruncie ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. z 2014 r., poz. 121, ze zm.) i zgodnie z art. 353 Kodeksu oznacza przedmiot stosunku zobowiązaniowego, który wyraża się obowiązkiem określonego zachowania się przez podmiot zobowiązany. Dla celów podatkowych pojęcie „nieodpłatnego świadczenia” ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono nie tylko działanie lub zaniechanie na rzecz innej strony, ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest nieodpłatne przysporzenie majątku innej osobie kosztem majątku innego podmiotu, mające konkretny wymiar finansowy.

Przy tym, zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy tego lokalu lub budynku,
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

W praktyce, w pojęciu przychodu mieści się każda realna korzyść, jaką uzyskał podatnik. Do tych korzyści zaliczyć należy również – co do zasady – kwoty składek na ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej pokrywane przez Wnioskodawcę za inne osoby (osoby trzecie).

Z treści art. 805 § 1 ww. Kodeksu cywilnego wynika, że przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.

Natomiast stosownie do zapisu art. 822 § 1 tejże ustawy przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Z treści tego przepisu wynika, że umowa ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej nie musi koniecznie dotyczyć osoby ubezpieczającej. Osoba ta może zawrzeć umowę, której przedmiotem ubezpieczenia będzie odpowiedzialność za szkody spowodowane przez inną osobę (czyli tak jak w opisanej sprawie). Sytuacja, w której składka opłacana jest przez inną osobę niż ta, w której interesie majątkowym zawierana jest umowa powoduje jednak powstanie przychodu u osoby, na rzecz której zawierana jest umowa. Jest to bowiem odstępstwo od ogólnej zasady pokrywania kosztów ubezpieczenia przez podmiot, którego interesów umowa dotyczy.

W takiej sytuacji niewątpliwie korzyścią majątkową dla osób ubezpieczonych jest zyskanie ochrony płynącej z umowy ubezpieczeniowej przy jednoczesnym nie ponoszeniu wydatków na uzyskanie tej ochrony. To Wnioskodawca bowiem zawiera umowę ubezpieczenia i Wnioskodawca poniesie koszty składki na to ubezpieczenie. Dzięki takiemu działaniu u osób ubezpieczonych dojdzie do przysporzenia w majątku, gdyż inny podmiot poniesie za nich koszt finansowy ubezpieczenia, a tym samym nie będą musieli oni uszczuplać swojego majątku, mimo, iż otrzymują stosowne zabezpieczenie finansowe, bo przecież umowa ubezpieczenia, zawarta przez Wnioskodawcę w rezultacie zapewniać będzie tym osobom ochronę. Chronić je będzie przed stratami finansowymi wynikającymi z obowiązku pokrycia szkód powstałych wskutek podejmowania (lub nie podejmowania) przez nich decyzji w związku z pełnieniem swoich funkcji.

W przypadku zawartej przez Wnioskodawcę umowy ubezpieczeniowej krąg osób (podmiotów) ubezpieczonych jest bez wątpienia otwarty. Ubezpieczenie obejmuje bowiem samą Spółkę, wszystkich byłych, obecnych i przyszłych członków zarządu, rady nadzorczej, komisji rewizyjnej, prokurentów, oraz inne osoby fizyczne zajmujące inne stanowiska, które w myśl mających zastosowanie przepisów prawa obcego państwa określane jest jako równorzędne do stanowiska członka zarządu, rady nadzorczej, komisji rewizyjnej lub prokurenta, jak również dyrektorów i osoby odpowiedzialne za księgi rachunkowe Wnioskodawcy w przypadku gdy działają w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy w ramach pełnionych funkcji. Wnioskodawca wskazał, że polisa ma charakter bezimienny, co oznacza iż osobami ubezpieczonymi są Wnioskodawca oraz osoby pełniące w okresie objętym ubezpieczeniem funkcje wymienione powyżej, ubezpieczeni nie są imiennie wymienieni w polisie, ich krąg jest szeroki i obejmuje nawet małżonków i osoby bliskie osób ubezpieczonych a także ich spadkobierców. Ponadto Wnioskodawca wskazał, że wysokość składki nie jest uzależniona od ilości osób objętych ubezpieczeniem czy okresu sprawowania przez nich funkcji, lecz wynika z oceny ryzyka przeprowadzonej przez ubezpieczyciela. Wnioskodawca jest zobowiązany do zapłaty składki ubezpieczeniowej, która jest określona w wysokości ryczałtowej, w jednej kwocie dla całej polisy. Składka opłacana jest za cały rok z góry ze środków własnych Wnioskodawcy. Składka nie jest zwracana Wnioskodawcy w żadnej formie przez osoby powołane do władz Spółki. Ubezpieczeniu podlega odpowiedzialność cywilna szkód wyrządzonych Spółce, bądź osobom trzecim.

Z powyższego wynika, że umowa ubezpieczenia dotyczy nie tylko członków władz Wnioskodawcy, samej Spółki – Wnioskodawcy ale i szerokiego grona osób trzecich, którego w żaden sposób nie da się określić. We wniosku wskazano, że składka ubezpieczeniowa ustalona jest jako kwota ryczałtowa, niezależna od liczby osób objętych ubezpieczeniem w chwili jego zawierania czy w okresie ubezpieczenia.

W związku z powyższym, stwierdzić należy, że o ile aktualny skład członków władz Wnioskodawcy jest możliwy do ustalenia w dniu zapłaty składki ubezpieczeniowej, to objęcie ubezpieczeniem także potencjalnej grupy osób fizycznych, niemożliwej do identyfikowania na ten dzień, stanowi okoliczność uniemożliwiającą przypisanie przychodu z tego tytułu konkretnej osobie. Nie da się bowiem ustalić na dzień zapłaty składki danych osób, które będą pełnić ww. funkcje w przyszłości, a tym samym nie można ustalić danych przyszłych członków władz. Na dzień zapłaty składki nie można zatem jednoznacznie ustalić grona osób objętych ubezpieczeniem, a tym samym w sposób skonkretyzowany wskazać wysokości przychodu przypadającego na jedną osobę, z wszelkimi dalszymi konsekwencjami tych okoliczności.

To oznacza, że na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika z tego tytułu. Nie jest on zatem zobowiązany do ustalenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych w związku z finasowaniem omawianej składki z tytułu zawarcia umowy ubezpieczeniowej.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do przywołanego przez Wnioskodawcę wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego należy wskazać, że wydany on został w indywidualnej sprawie i nie może być źródłem praw i obowiązków w innych sprawach.

Natomiast w odniesieniu do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej wskazać należy, iż rozstrzygnięcie w niej zawarte nie jest wiążące dla tutejszego Organu. Interpretacje organów podatkowych dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, osadzonych w określonym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w każdej z nich zawarte są wiążące. Nie wywołują one zatem żadnych skutków prawnych w odniesieniu do innych podatników.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.