Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB1/415-1303/14-3/KS
z 24 lutego 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 24 listopada 2014 r. (data wpływu 24 listopada 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków związanych z leasingowanymi samochodami oraz łodziami – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 listopada 2014 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków związanych z leasingowanymi samochodami oraz łodziami.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczy polegającą na świadczeniu usług związanych z technologią produkcji karmy dla zwierząt oraz sprzedaży towarów (matryc do maszyn służących do produkcji karmy dla zwierząt). W zakres świadczonych przez Wnioskodawczynię usług wchodzą konsultacje w zakresie receptur i specyfikacji produktu oraz prób produkcyjnych, wsparcie w zakresie surowców potrzebnych do procesu technologicznego oraz konsultacje dotyczące opakowań produktu, urządzeń i kontroli procesu technologicznego, kontroli jakości etc. Przedmiotem prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności gospodarczej jest również wynajem samochodów osobowych i łodzi. Wnioskodawczyni posiada wpis do ewidencji działalności gospodarczej prowadzonej przez Ministra Gospodarki (dalej: CEiDG). Wnioskodawczyni wybrała opodatkowanie podatkiem liniowym. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej w Polsce, Wnioskodawczyni zawarła z polskimi i zagranicznymi kontrahentami kontrakty polegające na świadczeniu usług związanych z technologią produkcji karmy dla zwierząt oraz dotyczące sprzedaży matryc do maszyn służących do produkcji karmy dla zwierząt. Wnioskodawczyni założyła również działalność gospodarczy na Słowenii, dokąd w 2014 r. przeniosła swój ośrodek interesów życiowych.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej w Polsce Wnioskodawczyni zawarła umowy leasingu operacyjnego, których przedmiotem są dwa samochody osobowe oraz dwie łodzie motorowe. Jeden z leasingowanych samochodów Wnioskodawczyni wykorzystuje w związku z prowadzoną w Polsce działalnością gospodarczą w celu uzyskania przychodów bądź zabezpieczenia źródła przychodów, natomiast drugi samochód Wnioskodawczyni w ramach polskiej działalności gospodarczej wynajmuje firmie na Słowenii. Leasingowane samochody są używane przede wszystkim poza granicami Polski.

Łodzie motorowe od momentu zawarcia umowy leasingu są wynajmowane w ramach prowadzonej przez Wnioskodawczynię polskiej działalności gospodarczej kontrahentom zagranicznym na terenie Słowenii oraz Chorwacji i tam znajdują się na stałe.

Wnioskodawczyni w związku z zawarciem umów leasingowych dotyczących wyżej wymienionych ruchomości, ponosi wydatki na spłatę rat leasingowych oraz wydatki związane z użytkowaniem i utrzymaniem leasingowanych ruchomości, takie jak koszty ubezpieczeń, paliwa, a także koszty związane z wynajmem leasingowanych łodzi na terenie Słowenii i Chorwacji (np. opłaty za marinę etc). Powyższe koszty Wnioskodawczyni zalicza do kosztów uzyskania przychodów polskiej działalności gospodarczej.

W 2014 r. Wnioskodawczyni przeniosła swój ośrodek interesów życiowych na Słowenię i od dnia 1 stycznia 2014 r. jest rezydentką podatkową tego państwa. Rezydencja została potwierdzona certyfikatem rezydencji wydanym przez słoweńskie organy podatkowe w dniu 18 sierpnia 2014 r. Pomimo zmiany rezydencji podatkowej Wnioskodawczyni nadal pozostaje zarejestrowanym w CEIDG przedsiębiorcą i uzyskuje przychody z tytułu kontraktów zawartych w ramach wykonywanej w Polsce działalności gospodarczej jeszcze przed zmianą rezydencji podatkowej.

ORD-IN

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. Czy do przychodów Wnioskodawczyni (nierezydenta) prowadzącej zarejestrowaną w CEIDG działalność gospodarczą ma zastosowanie art. 29 ustawy o PIT?
   
2. Czy do kosztów uzyskania przychodów zarejestrowanej w CEDIG działalności gospodarczej Wnioskodawczyni (nierezydenta), można zaliczyć wydatki związane z leasingowanymi samochodami oraz łodziami pomimo faktu, iż powyższe składniki majątku znajdują się poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej?
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie oznaczone nr 2. W zakresie pytania oznaczonego nr 1, wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawczyni do kosztów uzyskaniu przychodów zarejestrowanej w CEIDG działalności gospodarczej można zaliczyć wydatki związane z leasingowanymi samochodami oraz łodziami, pomimo faktu, iż powyższe składniki majątku znajdują się poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej.

Zgodnie z art. 23b ust. 1 ustawy o PIT opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

1. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
   
2. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
   
3. suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.
   
   

Stosownie natomiast do ogólnej reguły z art. 22 ust. 1 ustawy o PIT: kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Jak wskazano w stanie faktycznym, Wnioskodawczyni zawarła umowy leasingu operacyjnego, których przedmiotem są dwa samochody osobowe oraz dwie łodzie motorowe. Wnioskodawczyni wykorzystuje jeden z leasingowanych samochodów w związku z zarejestrowaną w Polsce działalnością gospodarczą, natomiast drugi samochód wynajmuje w ramach polskiej działalności gospodarczej firmie na Słowenii. Leasingowane łodzie motorowe są przez Wnioskodawczynię wynajmowane w ramach zarejestrowanej w Polsce działalności gospodarczej. Leasingowane ruchomości znajdują się poza granicami Polski. Wnioskodawczyni ponosi wydatki związane z leasingiem i eksploatacją leasingowanych ruchomości, które zalicza do kosztów uzyskania prowadzonej w Polsce działalności gospodarczej.

W związku z analizą przytoczonych wyżej przepisów prawa należy stwierdzić, iż ponoszone przez Wnioskodawczynię koszty związane z leasingiem oraz eksploatacją leasingowanych samochodów i łodzi można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów jej polskiej działalności gospodarczej, pomimo faktu, że ruchomości te znajdują się poza granicami Polski. W obecnie obowiązujących przepisach prawa nie ma bowiem regulacji, które zawierałyby zastrzeżenie, że wydatki związane ze składnikami majątku stanowią koszty uzyskania przychodu, o ile te składniki znajdują się na terytorium Polski. Zgodnie z polskim prawem podatkowym, aby koszt został uznany za koszt uzyskania przychodu musi zostać poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy o PIT.

Zdaniem Wnioskodawczyni wydatki wymienione w przedmiotowym stanie faktycznym spełniają opisane w poprzednim zdaniu warunki i nie istnieje podstawa prawna do wyłączenia ich z kosztów uzyskania przychodów polskiej działalności gospodarczej Wnioskodawczyni ze względu na fakt, iż składniki majątku, których dotyczą znajdują się poza granicami Polski.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawczyni jest w jej ocenie prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy, za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z:

1. pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia,
   
2. działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia,
   
3. działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
   
4. położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.
   
   

Stosownie natomiast do art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepisy dotyczące nieograniczonego oraz ograniczonego obowiązku podatkowego – art. 3 ust. 1 i 1a, stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczypospolita Polska.

Z uwagi na fakt, że Wnioskodawczyni od 1 stycznia 2014 r. nie jest polskim rezydentem podatkowym, a więc podlega w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, w przedmiotowej sprawie skutki podatkowe związane z prowadzeniem działalności na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej należy rozpatrywać z uwzględnieniem umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Słowenii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku sporządzonej w Lublanie dnia 28 czerwca 1998 r. (Dz. U. z 1996 r. nr 35, poz. 198).

W myśl art. 7 ust. 1 ww. umowy, zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Słowenii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, w rozumieniu niniejszej umowy określenie „zakład” oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa.

Zgodnie zaś z art. 5 ust. 2 powoływanej umowy, określenie ”zakład” obejmuje w szczególności:

1. miejsce zarządu,
   
2. filię,
   
3. biuro,
   
4. fabrykę,
   
5. warsztat oraz
   
6. kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych.
   
   

W świetle powyższych uregulowań stwierdzić należy, że dochody uzyskiwane przez Wnioskodawczynię z tytułu prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działalności jako dochody uzyskiwane poprzez położony na terytorium Polski zakład w rozumieniu art. 5 ww. umowy, należy kwalifikować na zasadach przewidzianych w art. 7, tj. jako „zyski przedsiębiorstwa”. Skoro działalność na terytorium Polski prowadzona jest za pomocą położonego w tym państwie zakładu, to zarówno przychody jaki i koszty uzyskania przychodów związane z tą działalnością podlegają rozliczeniu Polsce na zasadach przewidzianych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Przy czym kwalifikacja uzyskiwanych przysporzeń majątkowych do tego źródła przychodów uzależniona jest od spełnienia warunków określonych w art. 5a pkt 6 cyt. ustawy, w którym zostało zdefiniowane (definicja legalna) pojęcie działalność gospodarcza. Zgodnie z tym przepisem, ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej, oznacza to działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
   
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
   
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych
   
   - prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.
   
   

Oznacza to, że dochody podatników prowadzących działalność gospodarczą spełniającą przesłanki określone art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy opodatkować na zasadach właściwych dla tego źródła przychodów bez względu na to, czy posiadają oni ograniczony, czy nieograniczony obowiązek podatkowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Tym samym zarówno przychody jak i koszty uzyskania przychodów związane z tą działalnością, należy rozliczać w ramach źródła przychodu jakim jest wymieniona w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

I tak, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
  
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
  
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
  
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
  
• został właściwie udokumentowany,
  
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
  
  

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Ponadto podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

W tym miejscu wskazać należy, że enumeratywna lista wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów wynikająca z art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oznacza, że każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionej w tym katalogu wyłączeń nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, nawet jeśli był poniesiony w celu osiągnięcia przychodów.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 46 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków, z zastrzeżeniem pkt 36, z tytułu używania niewprowadzonego do ewidencji środków trwałych samochodu osobowego, w tym także stanowiącego własność osoby prowadzącej działalność gospodarczą, dla potrzeb działalności gospodarczej podatnika – w części przekraczającej kwotę wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu dla celów podatnika oraz stawki za jeden kilometr przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra; w celu ustalenia faktycznego przebiegu samochodu podatnik jest obowiązany do prowadzenia ewidencji przebiegu pojazdu.

Stosownie natomiast do treści art. 23 ust. 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepis ust. 1 pkt 46 nie dotyczy samochodów osobowych używanych na podstawie umowy leasingu, o której mowa w art. 23a pkt 1.

W świetle powyższego, stwierdzić należy, że wydatki związane z użytkowaniem samochodów osobowych na podstawie umowy leasingu mogą stanowić koszty uzyskania przychodów u leasingobiorcy, pod warunkiem, że umowa ta spełnia przesłanki umożliwiające uznanie jej za „umowę leasingu”, określone w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Kwestie dotyczące zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z umowami leasingu zostały przez ustawodawcę uregulowane w art. 23a-23l ww. ustawy.

Zgodnie z treścią art. 23a pkt 1 ww. ustawy, ilekroć w rozdziale jest mowa o umowie leasingu rozumie się przez to umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej „finansującym”, oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej dalej "korzystającym", podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty oraz prawo wieczystego użytkowania gruntów.

Jak wynika z art. 23b ust. 1 ww. ustawy, opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

• umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem
• umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 5 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
  umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
  
• suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, a w przypadku zawarcia przez finansującego następnej umowy leasingu środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej będących uprzednio przedmiotem takiej umowy odpowiada co najmniej jego wartości rynkowej z dnia zawarcia następnej umowy leasingu; przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.
  
  

Zgodnie z art. 23b ust. 2 ww. ustawy, jeżeli finansujący w dniu zawarcia umowy leasingu korzysta ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie:

1. art. 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, z późn. zm.),
   
2. przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych,
   
3. art. 23 i 37 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym (Dz.U. z 1997 r. nr 26, poz. 143, z 1998 r. Nr 160, poz. 1063 oraz z 1999 r. Nr 49, poz. 484 i Nr 101, poz. 1178),
   
   - do umowy tej stosuje się zasady opodatkowania określone w art. 23f-23h.
   
   

W świetle powyższego opłaty ustalone w umowie leasingu ponoszone w trakcie obowiązywania umowy, stanowią co do zasady koszt uzyskania przychodów dla korzystającego. Podstawą zaliczenia opłat związanych z umową leasingu jest spełnienie przez tę umowę warunków określonych w art. 23b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, wydatki z tytułu używania przedmiotu leasingu ponoszone w trakcie trwania umowy jako mające związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów, jednakże pod warunkiem ich należytego udokumentowania. Oznacza to, że co do zasady wszystkie koszty (opłaty) dotyczące przedmiotów leasingu, będą mogły stanowić koszt uzyskania przychodów, jeżeli w istocie podatnik wykaże związek ich poniesienia z uzyskanymi przychodami w myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z opisu przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawczyni w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w Polsce zawarła umowy leasingu operacyjnego, których przedmiotem są dwa samochody osobowe oraz dwie łodzie motorowe. Jeden z leasingowanych samochodów Wnioskodawczyni wykorzystuje w związku z prowadzoną w Polsce działalnością gospodarczą w celu uzyskania przychodów bądź zabezpieczenia źródła przychodów, natomiast drugi samochód w ramach polskiej działalności gospodarczej wynajmuje firmie na Słowenii. Leasingowane samochody są używane przede wszystkim poza granicami Polski. Łodzie motorowe od momentu zawarcia umowy leasingu są wynajmowane w ramach prowadzonej polskiej działalności gospodarczej kontrahentom zagranicznym na terenie Słowenii oraz Chorwacji i tam znajdują się na stałe. Wnioskodawczyni w związku z zawarciem umów leasingowych dotyczących wyżej wymienionych ruchomości, ponosi wydatki na spłatę rat leasingowych oraz wydatki związane z użytkowaniem i utrzymaniem leasingowanych ruchomości, takie jak koszty ubezpieczeń, paliwa, a także koszty związane z wynajmem leasingowanych łodzi. W 2014 r. Wnioskodawczyni przeniosła swój ośrodek interesów życiowych na Słowenię i od dnia 1 stycznia 2014 r. jest rezydentką podatkową tego państwa.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że dochody uzyskiwane przez Wnioskodawczynię (nierezydenta) z tytułu prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działalności są osiągane poprzez położony na terytorium Polski zakład w rozumieniu art. 5 umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Słowenii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku. Skoro działalność na terytorium Polski prowadzona jest za pomocą położonego w tym państwie zakładu, to zarówno przychody jak i koszty uzyskania przychodów związane z tą działalnością podlegają rozliczeniu Polsce na zasadach przewidzianych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że Wnioskodawczyni będzie mogła co do zasady zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej w Polsce działalności gospodarczej wydatki związane z leasingowanymi samochodami oraz łodziami jeżeli w istocie wykaże związek ich poniesienia z uzyskanymi przychodami w myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.