Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/443-994/14-2/JF
z 5 grudnia 2014 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 1 października 2014 r. (data wpływu 6 października 2014 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca świadczenia – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 października 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie miejsca świadczenia.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Sp. z o.o. jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: „VAT”), zarejestrowanym w Polsce również dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych (dalej: „Wnioskodawca”). Obecnie, Wnioskodawca wykonuje na rzecz kontrahentów zagranicznych z państw członkowskich Unii Europejskiej (w tym także z Holandii i Belgii; dalej: „Kontrahenci zagraniczni”), którzy są zidentyfikowani dla celów podatku od wartości dodanej jak również transakcji wewnątrzwspólnotowych w swoich krajach (Kontrahenci zagraniczni posiadają ważne numery VAT- UE), m.in.:

1. czynności polegające na ręcznym sortowaniu i selekcji wadliwych elementów plastikowo-metalowo-gumowych zgodnie ze szczegółowymi wytycznymi klienta zagranicznego;
   
2. czynności polegające na ręcznym łączeniu elementów plastikowo-metalowo-gumowych;
   
3. czynności polegające na wycinaniu z powierzonego surowca elementów gumowych za pomocą małogabarytowych pras hydraulicznych;
   
4. czynności polegające na kontroli jakościowej przetwarzanych towarów.
   
   

Wszystkie materiały powierzone przez Kontrahentów zagranicznych jak również urządzenia do ich obróbki (tj. np. wycinania - prasy) stanowią własność Kontrahentów zagranicznych a działania Wnioskodawcy mają charakter usługowy. Materiały (surowce, półprodukty) Kontrahentów są przesyłane do Polski, a następnie po dokonaniu ich selekcji i obróbki przez Wnioskodawcę odsyłane do siedziby danego kontrahenta w Holandii lub Belgii. Powyższe czynności stanowią tzw. usługę na materiale powierzonym (ang. toll manufacturing) i jej celem jest dostarczenie Kontrahentom zagranicznym przetworzonych przez Wnioskodawcę towarów (dalej „Towary”), które będą wolne od jakichkolwiek istotnych wad i które będą następnie sprzedawane przez Kontrahentów zagranicznych na rzecz ich klientów (odbiorców końcowych przetworzonych materiałów).

Wnioskodawca na żadnym etapie świadczenia usługi nie nabywa żadnych materiałów ani urządzeń do ich obróbki od Kontrahentów zagranicznych, a tym samym nie będzie miał prawa do rozporządzania powierzonymi Towarami ani urządzeniami jak właściciel. Wnioskodawca może użyć, w przypadku wystąpienia takiej konieczności, swoich materiałów (w szczególności takich jak oleje, gazy techniczne, opakowania czy granulat do prania) lub urządzeń do wykonania usługi (w szczególności takich jak samochody, wózki widłowe, kompresor do sprężania powietrza, agregat do wytwarzania próżni, transformator, komputery itp.). Użycie ww. aktywów przez Wnioskodawcę związane jest z jak najlepszym wykonaniem usługi na rzecz Kontrahentów zagranicznych.

Wnioskodawca posiada interpretację podatkową wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie dnia 24 lutego 2010 r., sygn. IPPP1-443-1295/09-2/MP, w której Organ potwierdził, że świadczone przez Wnioskodawcę usługi na materiale powierzonym nie podlegają opodatkowaniu na terytorium kraju (Organ wskazał, że po zmianie ówczesnych przepisów, w celu ustalenia miejsca opodatkowania zastosowanie znajdzie art. 28b ustawy VAT), a Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego od towarów/usług nabytych w związku ze świadczeniem usług na materiale powierzonym na rzecz Kontrahentów zagranicznych.

Wnioskodawca prowadzi dokumentację potwierdzającą odbiór powierzonych materiałów jak również wywóz Towarów do Holandii lub Belgii do Kontrahentów zagranicznych (w szczególności dokumenty przewozowe CMR). Transport organizowany jest przez Kontrahentów zagranicznych, którzy ponoszą również jego koszt.

W związku z rozwojem współpracy pomiędzy Wnioskodawcą a Kontrahentami zagranicznymi planowane jest świadczenie usług produkcyjnych (ang. toll manufacturing) obejmujących między innymi następujące czynności:

1. Wulkanizacja z powierzonego surowca elementów gumowych, metalowo-gumowych,
   
2. Wygrzewanie elementów gumowych, metalowo-gumowych,
   
3. Kriogeniczne usuwanie wypływek z elementów gumowych, metalowo-gumowych,
   
4. Pokrywanie elementów gumowych środkami zmniejszającymi tarcie,
   
5. Wykrawanie z powierzonego surowca elementów gumowych, metalowo-gumowych za pomocą pras pneumohydraulicznych, mimośrodowych i narzędzi ręcznych,
   
6. Szlifowanie, gratowanie elementów metalowo-gumowych,
   
7. Wiercenie otworów w elementach plastiko-gumowych,
   
8. Cięcie elementów plastikowych,
   
9. Mycie i suszenie elementów gumowych, metalowo-gumowych,
   
10. Testowanie funkcjonalności, wykonywanie pomiarów kontrolnych elementów plastikowych, gumowych, metalowo-gumowych,
    
11. Czyszczenie, piaskowanie, konserwacja, naprawa i wykonywanie na zlecenie Kontrahenta narzędzi.
    
    

Jednocześnie, w najbliższym czasie, planowane jest rozpoczęcie obsługi w wyżej wymienionym zakresie nowego Kontrahenta zagranicznego zlokalizowanego w Republice Federalnej Niemiec.

Analogicznie jak w stanie obecnym (opisanym w pkt 1.) materiały powierzone przez Kontrahentów zagranicznych jak również urządzenia do ich obróbki wymienionej w punktach 1-11 powyżej stanowią własność Kontrahentów zagranicznych, a działania Wnioskodawcy mają charakter usługowy. Materiały (surowce, półprodukty) Kontrahentów są przesyłane do Polski, a następnie po dokonaniu ich selekcji i obróbki przez Wnioskodawcę odsyłane jako Towar do siedziby danego Kontrahenta.

Wnioskodawca na żadnym etapie świadczenia usługi nie nabywa żadnych materiałów ani urządzeń do ich obróbki od Kontrahentów zagranicznych, a tym samym nie nabywa prawa do rozporządzania powierzonym Towarem ani urządzeniami jako właściciel. Wnioskodawca może użyć, w przypadku wystąpienia takiej konieczności, swoich materiałów lub urządzeń do wykonania usługi. Użycie ww. aktywów przez Wnioskodawcę związane jest z jak najlepszym wykonaniem usługi na rzecz Kontrahentów zagranicznych.

Jednocześnie, w związku z planowanymi modyfikacjami łańcucha dostaw, mającymi na celu skrócenie czasu dostarczenia Towarów do odbiorców końcowych i ograniczenie kosztów logistyki ponoszonych przez Kontrahentów, Kontrahenci zagraniczni obecnie współpracujący z Wnioskodawcą zamierzają zmienić sposób przepływu Towarów. W zaplanowanym modelu nowego łańcucha dostaw Towary przetworzone przez Wnioskodawcę nie byłyby wysyłane do siedziby Kontrahentów zagranicznych, a następnie z ich magazynów do odbiorców końcowych, ale wysyłane przez Kontrahentów zagranicznych bezpośrednio z terytorium Polski do ich odbiorców końcowych zlokalizowanych w Polsce, w krajach Unii Europejskiej, oraz poza Unią Europejską.

Powyższa zmiana nie będzie jednak miała wpływu na charakter i sposób świadczenia usług przez Wnioskodawcę na rzecz Kontrahentów zagranicznych na materiale powierzonym.

Również prawo do rozporządzania jak właściciel materiałem powierzonym przez Kontrahentów zagranicznych na żadnym etapie ani końcowym Towarem nie zostanie przeniesione na Wnioskodawcę. Wnioskodawca nie będzie zaangażowany w sprzedaż przetwarzanych Towarów przez Kontrahentów zagranicznych na rzecz odbiorców końcowych.

Z uwagi na fakt, iż przetworzone Towary będą transportowane na rzecz odbiorców końcowych Kontrahentów zagranicznych z terytorium Polski, może się zdarzyć, że Wnioskodawca będzie podpisywał dokumenty przewozowe w celu dalszego transportu przetworzonych Towarów na rzecz odbiorców końcowych Kontrahentów zagranicznych. Transport będzie organizowany i finansowany przez Kontrahentów zagranicznych.

Kontrahenci zagraniczni (w tym również, według najlepszej wiedzy Wnioskodawcy, nowy, potencjalny kontrahent z Republiki Federalnej Niemiec) są zidentyfikowani dla celów podatku od wartości dodanej jak również transakcji wewnątrzwspólnotowych w swoich krajach (Kontrahenci zagraniczni posiadają ważne numery VAT-UE), nie posiadają na terytorium Polski oddziałów, nie zatrudniają w Polsce pracowników, nie posiadają w Polsce biura, ani nie wynajmują w Polsce nieruchomości ani infrastruktury. Kontrahenci zagraniczni nie są także uprawnieni do korzystania z pracowników lub infrastruktury należących do Wnioskodawcy lub podmiotów trzecich. Ponadto nie przewiduje się by jacykolwiek pracownicy Kontrahentów zagranicznych mieli być trwale lub długookresowo oddelegowani do pracy w Polsce (np. w celu negocjacji i zawierania umów z klientami Kontrahentów zagranicznych). Kontrahenci zagraniczni nie są również powiązani kapitałowo z Wnioskodawcą. Kontrahenci zagraniczni mogą być zarejestrowani dla celów VAT również w Polsce, w szczególności w związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu VAT na terytorium Polski.

Co do zasady Wnioskodawca nie planuje przechowywania zapasów przetworzonych materiałów ani Towarów w Polsce. Możliwe będą jednak sytuacje, w których przetworzone materiały lub Towary będą przez jakiś czas składowane przez Wnioskodawcę w celu zapewnienia odpowiedniego czasu potrzebnego na skompletowanie wysyłki i zorganizowanie transportu do odbiorców końcowych - klientów Kontrahentów zagranicznych. W takim przypadku Wnioskodawca może być odpowiedzialny za zarządzanie stanem magazynowym przetworzonych produktów, materiałów i Towarów przeznaczonych do wysyłki.

W związku z powyższymi planowanymi zmianami, Wnioskodawca powziął wątpliwość, co do sposobu ustalenia miejsca świadczenia usług na materiale powierzonym przez ww. Kontrahentów zagranicznych.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy w świetle opisanego zdarzenia przyszłego, miejscem świadczenia usług na rzecz Kontrahentów zagranicznych przez Wnioskodawcę będzie, zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, miejsce, w którym usługobiorca (Kontrahent zagraniczny) posiada siedzibę działalności gospodarczej, tj. poza terytorium kraju, a w konsekwencji Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do naliczenia polskiego VAT na fakturach wystawianych z tytułu usług świadczonych na rzecz Kontrahentów zagranicznych?

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle opisanego zdarzenia przyszłego miejscem świadczenia przez niego usług na rzecz Kontrahentów zagranicznych będzie, na podstawie art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, miejsce, w którym usługobiorca (Kontrahent zagraniczny) posiada siedzibę działalności gospodarczej. W konsekwencji, usługi Wnioskodawcy będą podlegały opodatkowaniu poza terytorium kraju a Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do naliczenia polskiego VAT na fakturach wystawianych z tytułu usług świadczonych na rzecz Kontrahentów zagranicznych.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT - opodatkowaniu VAT podlega w szczególności odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 28a pkt 1 lit. a ustawy o VAT - dla potrzeb określenia miejsca świadczenia usług, jako podatnika rozumie się podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6. Stosownie do treści art. 28a pkt 1 lit. b ustawy o VAT - za podatnika uznaje się również osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana do celów podatku od wartości dodanej.

W świetle powyższych przepisów, usługi wykonywane przez Wnioskodawcę świadczone są na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a pkt 1 lit. a ustawy o VAT, ponieważ Kontrahent zagraniczny jest podmiotem wykonującym samodzielnie działalność gospodarczą (na terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej).

Zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT - miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n.

Regulacje zawarte w art. 28b ust. 2 ustawy o VAT wskazują, że w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Mając na uwadze powyższe przepisy, dla oceny sposobu opodatkowania świadczonych przez Wnioskodawcę usług konieczne jest wcześniejsze rozstrzygnięcie czy dany Kontrahent zagraniczny będzie posiadał na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Rozstrzygnięcie ww. kwestii jest kluczowe dla Wnioskodawcy, ponieważ implikuje ono obowiązki podatkowe Wnioskodawcy w zakresie właściwego i zgodnego z przepisami rozliczenia i udokumentowania usług świadczonych na rzecz Kontrahentów zagranicznych.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie zostało zdefiniowane zarówno w przepisach ustawy o VAT, jak i przepisach aktów wykonawczych do tej ustawy. Definicji takiej nie zawiera również Dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L 347, z 11.12.2006, p. I, dalej: „Dyrektywa VAT"), ani poprzednio obowiązująca szósta Dyrektywa z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku 77/388/EWG (Dz. U. UE. L. z 1977 Nr 145 str. I, dalej: „VI Dyrektywa”).

Doprecyzowanie pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności" zostało wprowadzone dopiero w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiające środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej „Rozporządzenie Rady”), obowiązujące, co do zasady, od 1 lipca 2011 r.

Dla celów określenia miejsca świadczenia usług stosuje się definicję stałego miejsca prowadzenia działalności zawartą w art. 11 Rozporządzenia Rady. Zgodnie z regulacjami zawartymi w art. 11 ust. 1 Rozporządzenia Rady - na użytek stosowania art. 44 Dyrektywy VAT - stałe miejsce prowadzenia działalności oznacza dowolne miejsce inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o której mowa w art. 10 niniejszego rozporządzenia, które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Pojęcie „stałego miejsca prowadzenia działalności” było również wielokrotnie przedmiotem orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”), oraz wyroków polskich sądów administracyjnych i orzeczeń organów podatkowych.

Zgodnie z jednolitą linią orzeczniczą TSUE, stałe miejsce prowadzenia działalności może powstać jedynie w związku ze ściśle określonymi działaniami gospodarczymi podatnika. W szczególności powstanie stałego miejsca działalności wymaga zaistnienia łącznie dwóch elementów działalności gospodarczej, tj.:

• ciągłej obecności ludzkich zasobów koniecznych do prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, czyli czynnika ludzkiego w postaci zatrudnionych przez podatnika pracowników oraz
  
• ciągłej obecności technicznych zasobów koniecznych do prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, czyli tzw. infrastruktury technicznej pozwalającej na prowadzenie tej działalności.
  
  

Dopiero łączne spełnienie tych dwóch warunków - przy założeniu ich stałości w czasie określonej odpowiednim stopniem zaangażowania wskazującym, że działalność ta będzie prowadzona w sposób stały i nieprzemijający - pozwala na stwierdzenie istnienia w danym miejscu stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Potwierdzają to liczne orzeczenia TSUE zapadłe na gruncie różnych stanów faktycznych w czasie obowiązywania VI Dyrektywy.

Przykładowo w wyroku z 28 czerwca 2007 r. w sprawie Planzer Luxembourg Sari przeciwko Bundeszentralamt für Steuern (C-73/06) TSUE stwierdził: „Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości, poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych koniecznych dla świadczenia określonych usług. (...) Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny”.

Podobne stanowisko prezentowane jest m.in. w wyroku z 4 lipca 1985 r. w sprawie Gunter Berkholz przeciwko Finanzamt Hamburg-Miite-Altstadt (C-168/84) czy w wyroku z 17 lipca 1997 r. w sprawie ARO Lease BV przeciwko Inspecteur van de Belastingdienst Grote Ondernemingen te Amsterdam (C-190/95).

Również polskie sądy administracyjne, w oparciu o orzecznictwo TSUE, przyjmują podobną linię orzeczniczą.

Między innymi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 26 czerwca 2009 r. (sygn. akt III SA/Wa 110/09) stwierdził: „(...) TSUE zdefiniował pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności jako to, gdzie podmiot posiada zasoby ludzkie, zasoby techniczne a także infrastrukturę umożliwiającą zawieranie umów i podejmowanie decyzji zarządczych. Nadto, powyższe zasoby i infrastruktura muszą charakteryzować się pewną stałością oraz umożliwiać świadczenie usług w sposób niezależny”.

Do sformułowanego przez TSUE pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności odwoływały się także organy podatkowe w indywidualnych interpretacjach prawa podatkowego.

Przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji prawa podatkowego z 16 września 2011 r. (sygn. IPPP3/443-842/11-4/MPe) stwierdził: „Analizując powyższe kryteria w kontekście opisu sprawy, stwierdzić należy, że Spółka nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Wnioskodawca nie posiada na terytorium kraju własnego zaplecza materialnego w postaci magazynów, nieruchomości itp. Korzysta jedynie z infrastruktury Zleceniobiorcy. Nie zatrudnia również własnych pracowników, a wszelkie prace wykonywane są przez pracowników Zleceniobiorcy w ramach usługi świadczonej na rzecz Spółki. Wszelkie decyzje strategiczne dla sprzedaży dokonywanej w Polsce, jak również związane z tym decyzje zarządcze podejmowane są w Austrii. Spółka osobiście lub za pośrednictwem innych podmiotów dokonuje analizy rynku, jak również wyszukuje potencjalnych odbiorców na terytorium RP. Spółka we własnym zakresie, poprzez pracowników zatrudnionych w Austrii i działających na terytorium Austrii, bezpośrednio kontaktuje się z potencjalnymi klientami w celu przeprowadzenia negocjacji i podpisania umowy”.

Analogiczne stanowisko zajmowały organy w indywidualnych interpretacjach wydawanych na gruncie podobnych stanów faktycznych (m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z 13 października 2011 r., sygn. IPPP3/443-984/12-2/MPe, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z 28 listopada 2011 r., sygn. IPPP3/443-121/11-4KC).

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle zarówno definicji zawartej w Rozporządzeniu Rady jak też przywołanego powyżej orzecznictwa, prowadzona przez Kontrahentów zagranicznych w Polsce działalność nie spełnia przesłanek pozwalających na uznanie jej za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. W szczególności, Kontrahenci zagraniczni nie posiadają w Polsce odpowiedniej struktury, zarówno w zakresie personalnym jak i technicznym, która jest koniecznym elementem uznania, że podatnik posiada w danym miejscu stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. Zaangażowanie Wnioskodawcy w proces dostarczania towarów należących do Kontrahentów zagranicznych do ostatecznych odbiorców ograniczać się ma do (i) nadawania towarów których transport zorganizuje i pokryje jego koszty każdorazowo Kontrahent zagraniczny oraz (ii) okazjonalnego przechowywania zapasów produktów koniecznego do czasu ich wysyłki.

Z uwagi na powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, Kontrahenci zagraniczni nie będą posiadać na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności, o którym mowa w art. 28b ust. 2 ustawy o VAT.

W rezultacie, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że dla celów opodatkowania VAT usług świadczonych przez niego na rzecz Kontrahentów zagranicznych zastosowanie znajdzie art. 28b ust. 1 ustawy o VAT wskazujący jako miejsce opodatkowania miejsce, w którym usługobiorca (Kontrahent zagraniczny) posiada siedzibę działalności gospodarczej albowiem żaden z Kontrahentów zagranicznych nie posiada i nie będzie posiadał ani siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski. W konsekwencji, zgodnie z art. 106e ust. 1 pkt 18 ustawy o VAT, faktury wystawiane przez Wnioskodawcę na rzecz każdego z Kontrahentów zagranicznych powinny zawierać adnotację „odwrotne obciążenie”. W praktyce zatem Wnioskodawca będzie wystawiał na rzecz Kontrahentów zagranicznych faktury bez podatku od towarów i usług z zagranicznym numerami VAT, pod którymi Kontrahenci zagraniczni zidentyfikowani są na potrzeby podatku od wartości dodanej, wskazując jednocześnie, że dokumentują one świadczenie usług, w przypadku których obowiązanym do rozliczenia podatku VAT jest nabywca tych usług.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w interpretacjach wydawanych przez organy podatkowe. Przykładowo, w interpretacji indywidualnej z 3 września 2013 r., sygn. ILPP4/443-277/13-2/ISN wydanej w oparciu o analogiczny stan faktyczny, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu potwierdził stanowisko zaprezentowane przez podatnika, zgodnie z którym: „W związku z powyższym „Ax” stoi na stanowisku, że dla celów opodatkowania VAT usługi świadczonej przez nią w oparciu o Umowę na rzecz „A” zastosowanie znajdzie art. 28b ust. 1 ustawy o VAT wskazujący jako miejsce opodatkowania miejsce, w którym usługobiorca („Ay”) posiada siedzibę działalności gospodarczej (Szwajcaria) albowiem „A” - w jej opinii - nie posiada ani siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski. W konsekwencji - zdaniem „Ax” - nie będzie na niej ciążyć obowiązek naliczenia polskiego VAT z tytułu usług świadczonych na rzecz „Ay" na podstawie Umowy.”

Podobne stanowisko przedstawił Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji indywidualnej z 25 czerwca 2013 r., sygn. IBPP4/443-137/13/BP: „Mając na uwadze fakt, że miejscem opodatkowania świadczonych usług będzie terytorium inne niż Polska, Wnioskodawca będzie zobowiązanym do wystawienia faktury, która winna zawierać adnotację „odwrotne obciążenie” w sytuacji gdy obowiązanym do rozliczenia podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze jest nabywca usługi.”

Analogiczne stanowisko zajął też m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w indywidualnej interpretacji z 27 czerwca 2013 r., sygn. IBPP4/443-172/13/PK.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. 2012, poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.