Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP2/443-1113/14-6/KBr
z 25 lutego 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki - przedstawione we wniosku z dnia 7 listopada 2014 r. (data wpływu 10 listopada 2014 r.) uzupełnionym w dniu 19 grudnia 2014 r. (data wpływu 22 grudnia 2014 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 10 grudnia 2014 r. Nr IPPP2/443-1113/14-2/KBr (skutecznie doręczone w dniu 15 grudnia 2014 r.) oraz w dniu 11 lutego 2015 r. (data wpływu 13 lutego 2015 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 3 lutego 2015 r. Nr IPPP2/443-1113/14-4/KBr (skutecznie doręczone w dniu 5 lutego 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stosowania procedury VAT marża w stosunku do świadczonej usługi polegającej na organizacji wyjazdów turystycznych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 listopada 2014 r. wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stosowania procedury VAT marża w stosunku do świadczonej usługi polegającej na organizacji wyjazdów turystycznych.

Złożony wniosek został uzupełniony w dniu 19 grudnia 2014 r. (data wpływu 22 grudnia 2014 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 10 grudnia 2014 r. Nr IPPP2/443-1113/14-2/KBr (skutecznie doręczone w dniu 15 grudnia 2014 r.) oraz w dniu 11 lutego 2015 r. (data wpływu 13 lutego 2015 r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 3 lutego 2015 r. Nr IPPP2/443-1113/14-4/KBr (skutecznie doręczone w dniu 5 lutego 2015 r.).

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka jest agencją marketingu bezpośredniego, która specjalizuje się w opracowywaniu i realizacji kompleksowych programów opartych na wyjazdach incentive (motywacyjnych) zarówno w Polsce, jak i za granicą. Do zadań Wnioskodawcy należy stworzenie indywidualnego programu wyjazdu, który będzie uwzględniał potrzeby zleceniodawcy, w tym także cele z zakresu budowy zespołu i motywowania pracowników. W ramach tej usługi Wnioskodawca zajmuje się doradztwem, rezerwacją miejsc noclegowych, transportem, zapewnieniem wyżywienia, opieki pilotów i przewodników turystycznych, ubezpieczeniem, jak również innymi usługami towarzyszącymi zapewniającymi niezapomniane wrażenia z wyjazdów. Elementy składowe usług nie są stałe i różnią się w zależności od potrzeb klienta, jednak zawsze w ich skład wchodzi zorganizowanie podróży.

W swoim modelu biznesowym Spółka działa jako pośrednik turystyczny, wszystkie usługi niezbędne do wykonania usług przez Spółkę, są nabywane od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. W związku z planowanymi działaniami Spółka powzięła wątpliwość odnośnie sposobu rozliczania tych usług.

Pismem z dnia 10 lutego 2015 r. Wnioskodawca wskazał, że Spółka nabywając usługi o których mowa w złożonym wniosku działa we własnym imieniu i na własny rachunek.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy Spółka będzie mogła stosować procedurę VAT marża dla biur podróży, jeżeli zleceniodawcy podczas wyjazdów turystycznych organizowanych przez Wnioskodawcę będą wykorzystywać sale konferencyjne zorganizowane przez Wnioskodawcę w ramach nabywanej usługi turystyki na potrzeby szkoleń czy konferencji?
2. Czy Spółka będzie uprawniona do rozliczania podatku od towarów i usług z tytułu świadczenia usług opisanych w zdarzeniu przyszłym na zasadach opisanych w art. 119 VAT, czyli procedury VAT marża dla biur podróży, w sytuacji, gdy rozszerzy swoją działalność o organizację wyjazdów służbowych oraz o przygotowywanie konferencji i szkoleń połączonych z wyjazdami incentive?

Zdaniem Wnioskodawcy, na powyższe pytania należy odpowiedzieć twierdząco, tj. Spółka niezależnie od celu w jakim klient odbywa podróż ma prawo stosować procedurę marży dla biur podróży.

Zgodnie z art. 119 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.; dalej: VAT) podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

W myśl art. 119 ust. 2 ustawy, przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą, którą ma zapłacić nabywca usługi, a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie.

Stosownie do art. 119 ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

1. (uchylony)
2. działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek;
3. przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty;
4. (uchylony)

Podatnicy, o których mowa w ust. 3, są obowiązani prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, oraz posiadać dokumenty, z których wynikają te kwoty (art. 119 ust. 3a ustawy).

Zgodnie z art. 119 ust. 4 ustawy, podatnikom, o których mowa w ust. 3, nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwoty podatku naliczonego od towarów i usług nabytych dla bezpośredniej korzyści turysty.

Z powyższego wynika, że z procedury marży dla biur podróży może skorzystać podatnik (każdy podmiot organizujący wycieczki turystyczne) nabywający usługę turystyki, gdy działa na rzecz nabywcy usług we własnym imieniu i na własny rachunek, a przy świadczeniu usług nabywa towary i usługi od podmiotów trzecich dla bezpośredniej korzyści turysty.

Znajduje to także potwierdzenie w art. 306 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L. 2006.347.1 ze zm.; dalej: Dyrektywa VAT). W myśl tej regulacji Państwa członkowskie stosują procedurę szczególną VAT do transakcji dokonywanych przez biura podróży, o ile biura te występują we własnym imieniu wobec nabywców oraz gdy wykorzystują one do realizacji podróży towary dostarczane i usługi świadczone przez innych podatników.

Niniejsza procedura szczególna nie ma zastosowania do biur podróży, które działają wyłącznie w charakterze pośredników i do których w celu obliczenia podstawy opodatkowania stosuje się art. 79 akapit pierwszy lit. c) Dyrektywy VAT, który uniemożliwia zaliczenie do podstawy opodatkowania kwot otrzymanych przez podatnika od nabywcy lub usługobiorcy jako zwrot wydatków poniesionych w imieniu i na rzecz nabywcy lub usługobiorcy, a zaksięgowanych przez podatnika na koncie przejściowym.

Warto zaznaczyć, że organizatorzy wycieczek turystycznych są traktowani jak biura podróży.

Pojęcie biura podróży i organizatora wycieczek turystycznych również nie zostało wyjaśnione w Dyrektywie VAT. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawach połączonych C-308/96 i C-94/97 Commissioners of Customs and Excise v T.P. Madgett, R.M. Baldwin and The Howden Court Hotel uznał, że specjalne zasady opodatkowania agentów turystycznych i biur podróży, określone w artykule 26 VI Dyrektywy 77/388 (Dyrektywa uchylona przez Dyrektywę VAT przyp. Wnioskodawcy), mają zastosowanie do podmiotów gospodarczych, nawet jeśli nie są one formalnie agentami turystycznymi ani biurami podróży, o ile organizują one wycieczki lub wyjazdy zorganizowane we własnym imieniu i powierzają innym podatnikom wykonanie usług związanych z tą działalnością.

Kluczowe dla odpowiedzi na pytanie, czy Spółka może rozliczać się na zasadach procedury VAT marża dla biur podróży jest określenie, czy świadczone przez Wnioskodawcę usługi należą do usług turystyki w rozumieniu art. 119 ust. 1 VAT.

Ze względu na fakt, że ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera legalnej definicji usług turystyki, należy skorzystać z innych norm źródłowych, ewentualnie języka potocznego. Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (t.j. Dz. U. z 2014 r., poz. 196) w art. 3 pkt 1 definiuje usługi turystyczne jako usługi przewodnickie, usługi hotelarskie oraz wszystkie inne usługi świadczone turystom lub odwiedzającym. Usługi turystyczne i usługi turystyki są pojęciami tożsamymi, więc należy rozumieć je w sposób jednakowy.

Dyrektywa VAT w art. 307 również podejmuje próbę wyjaśnienia terminu usługi turystycznej, jako „Transakcje dokonywane na warunkach przewidzianych w art. 306 przez biura podróży w zakresie realizacji podróży uznawane są za pojedynczą usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz turysty”. Natomiast ustawa o usługach turystycznych w art. 3 pkt 9 zdefiniowała turystę jako „osobę, która podróżuje do innej miejscowości poza swoim stałym miejscem pobytu na okres nieprzekraczający 12 miesięcy, dla której celem podróży nie jest podjęcie stałej pracy w odwiedzanej miejscowości i która korzysta z noclegu przynajmniej przez jedną noc”.

Stąd można skonstatować, że usługa turystyki to kompleksowa usługa świadczona na rzecz turysty, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. Za usługi turystyki należy więc uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (tzn. kompleksowy program imprez). Takie stanowisko zostało też zaprezentowane przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji podatkowej z dnia 11 lipca 2014 r. (sygn. IPPP2/443-402/14-2/BH) wydanej w imieniu Ministra Finansów.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, iż w planowanym stanie faktycznym Wnioskodawca niewątpliwie świadczyć będzie swoim klientom usługi turystyki. Ponadto, w myśl art. 119 ust. 3 VAT nabywca usług turystycznych nie ma wpływu na możliwość korzystania z procedury marży dla biur podróży przez Wnioskodawcę.

Zostało to także potwierdzone przez wyrok TSUE z dnia 26 września 2013 r. (Komisja Europejska przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej; sygn. C-193/11).

„(52) Otóż należy podkreślić, że - co zresztą jest niesporne - podejście oparte na „kliencie” jest najbardziej zdatne do osiągnięcia tych dwóch celów, gdyż zezwala biurom podróży na korzystanie z uproszczonych zasad niezależnie od rodzaju klienta, na rzecz którego wykonują one usługi, a tym samym sprzyja zrównoważonemu podziałowi wpływów pomiędzy państwa członkowskie.

(53) Okoliczność, że w 1977 r. - w czasie gdy przyjmowana była procedura szczególna dla biur podróży - większość tych biur sprzedawała swoje usługi bezpośrednio konsumentowi końcowemu, nie oznacza, ze prawodawca pragnął ograniczyć stosowanie tej procedury do tego typu sprzedaży i wykluczyć z niego sprzedaż na rzecz innych podmiotów gospodarczych”.

Również cel samego wyjazdu nie może przesądzać o prawie do rozliczania się na zasadach procedury marży dla biur podróży. Potwierdza to również wyrok TSUE z dnia 13 października 2005 r. (Finanzamt Heidelberg przeciwko ISt internationale Sprach - und Studienreisen GmbH; sygn. C-200/04), w którym TSUE wyjaśnił, że „(35) Ponadto, gdyby postąpić zgodnie z uwagami przedłożonymi w tym zakresie w szczególności przez rząd niemiecki, art. 26 Szóstej dyrektywy miałby zastosowanie według kryterium celu oferowanej podróży oraz czasu trwania pobytu w kraju docelowym. Taka wykładnia skutkowałaby ustanowieniem dodatkowej przesłanki ewentualnego zastosowania tego artykułu.

(36) Nic nie przemawia za tym, że ustawodawca wspólnotowy zamierzał ograniczyć zakres stosowania art. 26 Szóstej dyrektywy w zależności od łącznego lub rozłącznego wystąpienia dwóch czynników, a mianowicie celu podróży i czasu trwania pobytu w kraju docelowym. Odmienny wniosek w tej kwestii wiązałby się z ryzykiem wyraźnego ograniczenia zakresu tego artykułu i byłby niezgodny z wprowadzonym przezeń specjalnym systemem.

(37) Co więcej jest oczywiste, że taka przesłanka dodatkowa stosowania art. 26 Szóstej dyrektywy mogłaby spowodować zróżnicowanie pomiędzy podmiotami gospodarczymi w zależności od celu oferowanego przez nich pobytu w kraju docelowym oraz bezsprzecznie prowadziłaby do zakłócenia konkurencji pomiędzy zainteresowanymi podmiotami i naruszałaby jednolite stosowanie tej dyrektywy.

Podsumowując swój wywód, Wnioskodawca potwierdza, że zarówno w przypadku opisanym w pytaniu 1, jak i 2 Spółka będzie miała prawo do rozliczania podatku od towarów i usług na zasadach opisanych w art. 119 VAT, tj. w oparciu o procedurę marży dla biur podróży.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy – przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Z kolei przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się – zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy – każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Co do zasady, podstawą opodatkowania, w świetle art. 29a ust. 1 ustawy, z zastrzeżeniem ust. 2-5, art. 30a - 30c, art. 32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5 jest wszystko, co stanowi zapłatę, którą dokonujący dostawy towarów lub usługodawca otrzymał lub ma otrzymać z tytułu sprzedaży od nabywcy, usługobiorcy lub osoby trzeciej, włącznie z otrzymanymi dotacjami, subwencjami i innymi dopłatami o podobnym charakterze mającymi bezpośredni wpływ na cenę towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika.

Należy zwrócić uwagę, że w stosunku do usług turystyki ustawodawca przewidział szczególne procedury dotyczące m.in. określania podstawy opodatkowania tych usług.

I tak, stosownie do art. 119 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Zgodnie z art. 119 ust. 2 ustawy, przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą, którą ma zapłacić nabywca usługi, a faktycznymi kosztami poniesionymi przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie.

Stosownie do art. 119 ust. 3 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek oraz przy świadczeniu usługi nabywa towary od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

Z powyższego przepisu wynika, że procedura szczególna polegająca na opodatkowaniu marży może być zastosowana jedynie przez podatników, którzy w stosunku do nabywcy usługi turystyki działają we własnym imieniu i na własny rachunek i którzy wykorzystują towary dostarczane i usługi świadczone przez innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. Z prawa do zastosowania procedury VAT marża nie mogą natomiast korzystać podmioty, które działają w charakterze pośredników, tzn. takich podmiotów które świadczą usługi na rzecz np. organizatorów turystycznych i z tego tytułu otrzymują prowizje.

Podobne uregulowania zawiera art. 306 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L. 2006.347.1 ze zm.), - poprzednio art. 26 ust. 1 Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich, dotyczących podatków obrotowych – Wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa opodatkowania (77/388/EEC ze zm. - zgodnie z którym Państwa członkowskie stosują procedurę szczególną do transakcji dokonywanych przez biura podróży, o ile te biura występują we własnym imieniu wobec nabywców oraz gdy wykorzystują one do realizacji podróży towary dostarczane i usługi świadczone przez innych podatników. W myśl ust. 2 tego artykułu, organizatorzy wycieczek turystycznych są traktowania jak biura podróży.

Ustawa o podatku od towarów i usług, jak również Dyrektywa 112 nie zawierają definicji pojęć „biuro podróży” oraz „organizator wycieczek turystycznych”. W sprawach połączonych C-308/96 i C-94/97 Commissioners of Customs and Excise v T.P. Madgett, R.M. Baldwin and The Howden Court Hotel Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej (TSUE) uznał, że specjalne zasady opodatkowania agentów turystycznych i biur podróży, określone w artykule 26 VI Dyrektywy 77/388, mają zastosowanie do podmiotów gospodarczych, nawet jeśli nie są one formalnie agentami turystycznymi ani biurami podróży, o ile organizują one wycieczki lub wyjazdy zorganizowane we własnym imieniu i powierzają innym podatnikom wykonanie usług związanych z tą działalnością.

Ze złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawca jest agencją marketingu bezpośredniego, która specjalizuje się w opracowywaniu i realizacji kompleksowych programów opartych na wyjazdach incentive (motywacyjnych) zarówno w Polsce, jak i za granicą. Do zadań Wnioskodawcy należy stworzenie indywidualnego programu wyjazdu, który będzie uwzględniał potrzeby zleceniodawcy, w tym także cele z zakresu budowy zespołu i motywowania pracowników. W ramach tej usługi Wnioskodawca zajmuje się doradztwem, rezerwacją miejsc noclegowych, transportem, zapewnieniem wyżywienia, opieki pilotów i przewodników turystycznych, ubezpieczeniem, jak również innymi usługami towarzyszącymi zapewniającymi niezapomniane wrażenia z wyjazdów. Elementy składowe usług nie są stałe i różnią się w zależności od potrzeb klienta, jednak zawsze w ich skład wchodzi zorganizowanie podróży.

Wnioskodawca wskazał, że działa we własnym imieniu i na własny rachunek, wszystkie usługi niezbędne do wykonania usług przez Spółkę, są nabywane od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. W związku z planowanymi działaniami Spółka powzięła wątpliwość odnośnie sposobu rozliczania usług organizacji wyjazdów turystycznych podczas których zleceniobiorcy będą wykorzystywać sale konferencyjne w ramach nabywanej usługi turystyki na potrzeby szkoleń czy konferencji oraz w sytuacji gdy Spółka rozszerzy swoją działalność o organizację wyjazdów służbowych oraz o przygotowywanie konferencji i szkoleń połączonych z wyjazdami incentive.

Należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług nie zawiera także definicji „usług turystyki”. Nie zawiera także odesłań do definicji zawartych w innych aktach normatywnych. Definicji legalnej usług turystyki nie odnajdujemy również w innych ustawach podatkowych. Odnajdujemy ją natomiast w treści art. 307 Dyrektywy 2006/112/WE Rady. Stosownie do powołanego przepisu, transakcje dokonywane przez biura podróży w zakresie realizacji podróży uznawane są za pojedynczą usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz turysty. Odnosząc się do treści tekstu Dyrektywy w języku francuskim – „Les opérations effectuées par lagence de voyages pour la réalisation du voyage sont considérées comme une prestation de service unique de lagence de voyages au voyageur”, jak też w języku angielskim – „All transactions performed by the travel agent in respect of a journey shall be treated as a single service supplied by the travel agent to the traveller”, należy stwierdzić, że zdanie to powinno być przetłumaczone jako „Wszystkie transakcje dokonywane przez biura podróży w związku z realizacją podróży (imprezy turystycznej) uznawane są za jedną usługę świadczoną przez biuro podróży na rzecz podróżnego”. Należy zaznaczyć, że wprowadzenie Dyrektywy 112 miało na celu m.in. jasne przedstawienie przepisów dyrektyw dotyczących podatku od wartości dodanej.

Zgodnie z definicją Słownika Języka Polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005, str. 1052 „turystyka” to zorganizowane wyjazdy poza miejsce stałego zamieszkania na dłuższy lub krótszy pobyt, wędrówki po obcym terenie w celach krajoznawczych lub zdrowotnych.

Definicję usług turystycznych odnajdujemy także w szeregu publikacji dotyczących turystyki. I tak, usługi turystyczne są to, podobnie jak inne usługi, wszelkie wymienne, zbywalne czynności, będące wynikiem pracy, związane bezpośrednio lub pośrednio z zaspokajaniem potrzeb przed i w czasie podróży oraz pobytu turystycznego, ale niesłużące bezpośrednio do wytwarzania przedmiotów (por. A. S. Kornak „Ekonomika turystyki” PWN, Warszawa 1979, s. 159). Inną definicję proponuje S. Wołejko, według którego do usług turystycznych należy zaliczyć wszelkiego rodzaju usługi, których świadczenie jest niezbędne dla turysty w celu umożliwienia dojazdu do miejsca występowania podstawowego dobra (lub dóbr) turystycznego, pobytu w tym miejscu oraz powrotu do stałego miejsca zamieszkania (S. Wołejko „Czynniki wpływające na rozwój turystyki międzynarodowej”, Ruch turystyczny – Monografie, Warszawa 1975, z. 15, s. 83).

Natomiast, w myśl art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (Dz. U. z 2014 r., poz. 196) – przez usługi turystyczne należy rozumieć usługi przewodnickie, usługi hotelarskie oraz wszystkie inne usługi świadczone turystom lub odwiedzającym.

Natomiast impreza turystyczna to co najmniej dwie usługi turystyczne tworzące jednolity program i objęte wspólną ceną, jeżeli usługi te obejmują nocleg lub trwają ponad 24 godziny albo jeżeli program przewiduje zmianę miejsca pobytu (art. 3 pkt 2 cyt. ustawy).

Turysta na mocy ww. ustawy to osoba, która podróżuje do innej miejscowości poza swoim stałym miejscem pobytu na okres nieprzekraczający 12 miesięcy, dla której celem podróży nie jest podjęcie stałej pracy w odwiedzanej miejscowości i która korzysta z noclegu przynajmniej przez jedną noc (art. 3 pkt 9 powołanej ustawy).

Zatem, usługa turystyki to kompleksowa usługa świadczona na rzecz turysty, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. Za usługi turystyki należy więc uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (tzn. kompleksowym programem imprez).

Prowadzi to do wniosku, że usługa turystyki, o której mowa w art. 119 ustawy, to świadczenie złożone, na które składa się szereg usług, zarówno obcych, jak i własnych, mających na celu zorganizowanie pobytu klientowi poza miejscem jego zamieszkania (stałego pobytu). Usługi te są tak ściśle powiązane, że obiektywnie tworzą one w aspekcie gospodarczym jedną całość (jedną usługę, jeden produkt).

Jak wynika ze złożonego wniosku, usługi świadczone przez Spółkę nie ograniczają się jedynie do pośrednictwa pomiędzy turystą a organizatorem turystycznym, Wnioskodawca tworzy indywidualny program wyjazdu dostosowany do potrzeb odbiorcy, zajmuje się doradztwem, rezerwacją miejsc noclegowych, transportem, zapewnieniem wyżywienia, opieki pilotów i przewodników turystycznych, ubezpieczeniem, jak również innymi usługami towarzyszącymi zapewniającymi niezapomniane wrażenia z wyjazdów.

A zatem, w takiej sytuacji, Spółka ma prawo do zastosowania procedury szczególnej na podstawie art. 119 ustawy. Należy stwierdzić, że usługi świadczone przez Spółkę a sprowadzające się do kompleksowej organizacji wyjazdu uwzględniającego potrzeby zleceniodawcy, przy świadczeniu której Spółka nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, podlegają opodatkowaniu według szczególnej procedury na podstawie art. 119 ustawy. W tym przypadku Spółka będzie świadczyć we własnym imieniu i na własny rachunek jedną usługę turystyki składającą się z różnego rodzaju usług (np. transport, zakwaterowanie, wyżywienie) za którą nabywca zapłaci jedną należność.

Bez znaczenia dla zastosowania procedury marży dla usług turystycznych jest cel w jakim klient odbywa podróż, tj. czy jest to wyjazd służbowy, stricte wypoczynkowy, czy też impreza incentive. Przepisy zawierające szczególne procedury mają zastosowanie także do organizacji szkoleń, konferencji czy też wyjazdów integracyjnych, jeżeli w skład tych usług wchodzą np. usługi zakwaterowania i transport. Ponadto, jak wskazano wcześniej art. 119 ust. 1 stosuje się bez względu na to, kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek i przy świadczeniu usługi turystyki nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.

W świetle powyższych okoliczności, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012, poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.