Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB2/4511-28/15-5/PK
z 15 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 16 stycznia 2015 r. (data wpływu 19 stycznia 2015 r.), uzupełnionym pismem z dnia 28 marca 2015 r. (data wpływu 31 marca 2015 r.), a także pismem z dnia 30 marca 2015 r. (data wpływu 31 marca 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia lokalu mieszkalnego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 stycznia 2015 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia lokalu mieszkalnego.

Wniosek nie spełniał wymogów, określonych w art. 14b § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), w związku z powyższym, pismem z dnia 26 marca 2015 r., Nr IPTPB2/4511-28/15-2/PK, wezwano Wnioskodawcę, na podstawie art. 169 § 1 w zw. z art. 14h ustawy Ordynacja podatkowa, do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie wysłane zostało w dniu 26 marca 2015 r. (skutecznie doręczone w dniu 27 marca 2015 r.). W dniu 31 marca 2015 r. Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek pismem z dnia 28 marca 2015 r. (data nadania 28 marca 2015 r.) i pismem z dnia 30 marca 2015 r. (data nadania 30 marca 2015 r.).

We wniosku i jego uzupełnieniach przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

W końcu sierpnia 2009 r. ojciec Wnioskodawcy, będąc w stanie wyłączającym świadome wyrażenie woli i podjęcie decyzji udzielił pełnomocnictwa notarialnego do sprzedaży mieszkania, którego był właścicielem i w którym mieszkał. Na początku września 2009 r. pełnomocnik sprzedał mieszkanie ojca Wnioskodawcy swoim rodzicom za 90 000 zł. W grudniu 2009 r. ojciec Wnioskodawcy wystąpił z pozwem o unieważnienie umów pełnomocnictwa i sprzedaży lokalu przeciwko pełnomocnikowi i nabywcom lokalu do Sądu Okręgowego w …. Ojciec Wnioskodawcy zmarł w dniu 7 maja 2010 r., a Wnioskodawca w lipcu 2010 r. objął w całości spadek po ojcu i przystąpił do sprawy, którą wytoczył ojciec, jako powód i następca ojca. Sąd Okręgowy w … w wyroku wydanym w styczniu 2013 r. unieważnił umowę pełnomocnictwa, a w listopadzie 2013 r. Sąd Apelacyjny w … na skutek apelacji Wnioskodawcy prawomocnie unieważnił obie umowy, pełnomocnictwa i sprzedaży lokalu. W grudniu 2013 r. Wnioskodawca został wpisany do księgi wieczystej lokalu jako jego właściciel. Wnioskodawca nigdy nie był zameldowany, ani nie mieszkał w tym lokalu.

Wnioskodawca w uzupełnieniu wniosku z dnia 28 marca 2015 r. dodał, że:

1. spadek po ojcu nabył w całości na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego dla … w … z dnia 27 lipca 2010 r., sygn. akt … kończącego postępowanie o stwierdzenie nabycia spadku wszczęte na wniosek Wnioskodawcy;
2. lokal mieszkalny opisany we wniosku wchodził w skład masy spadkowej po ojcu Wnioskodawcy;
3. ojciec Wnioskodawcy był jedynym właścicielem lokalu mieszkalnego, o którym mowa we wniosku;
4. Wnioskodawca był jedynym spadkobiercą;
5. wyrok unieważniający zarówno umowę pełnomocnictwa, jak i umowę sprzedaży lokalu mieszkalnego uprawomocnił się w dniu 12 listopada 2013 r.;
6. umowa pełnomocnictwa została unieważniona na podstawie art. 82 Kodeksu Cywilnego. Sąd Apelacyjny podzielił i przyjął za własne ustalenia Sądu Okręgowego w tym zakresie, jak wynika z uzasadnienia wyroku Sądu Apelacyjnego. Z tego uzasadnienia wynika również, że Sąd Apelacyjny unieważnił umowę sprzedaży lokalu mieszkalnego na podstawie art. 103 § 1 Kodeksu Cywilnego. Sąd Apelacyjny w wyroku nie stwierdza expressis verbis, od jakiego momentu unieważnia obie umowy. Jednakże Wnioskodawca uważa, że fakt, że obie umowy zostały unieważnione ze skutkiem od momentu ich zawarcia, wynika z uzasadnienia wyroku cyt. „Nieważność powyższej czynności prawnej (umowy sprzedaży) nie budziła wątpliwości Sądu, co oczywiste z uwagi na fakt, że pozwany ...., który dokonał jej w imieniu zmarłego powoda nie miał umocowania”. Wynika to również z treści powołanych przez Sąd przepisów (por. komentarz P. Sobolewskiego w Kodeks cywilny. Komentarz, [red.] dr Konrad Osajda, 2014, wyd. 10, link do strony w programie Legalis: http://sip.legalis.pl/document-iew.seam?documentld=mlxw62zoQe4tkmbwgm4deoboobqxalrsgy3dgmzwg4za cyt.: „Złożenie przez jedną ze stron czynności prawnej oświadczenia woli w stanie wyłączającym świadome albo swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli skutkuje bezwzględną nieważnością czynności. Sankcja bezwzględnej nieważności oznacza, że czynność jest nieważna ex ante, a fakt ten sąd bierze pod uwagę z urzędu”;
7. Wnioskodawca zamierza sprzedać lokal mieszkalny opisany we wniosku w 2016 r.;
8. sprzedaż lokalu nastąpi bez związku z wykonywaniem działalności opisanej w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
   
   

W uzupełnieniu wniosku z dnia 30 marca 2015 r. Wnioskodawca wskazał, że decyzją Prezydenta Miasta … nr … z dnia 4 czerwca 2014 r. Wnioskodawca został obciążony podatkiem od nieruchomości za 2010 r. i analogicznymi decyzjami z tej samej daty za lata 2011-2013, z czego można wywnioskować, że organ ten uznał, że Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości od 2010 r.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku).

Czy powstanie przychód podlegający opodatkowaniu z tytułu odpłatnego zbycia nieruchomości na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli Wnioskodawca sprzeda opisany we wniosku lokal mieszkalny w 2016 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z wykładnią prawną udzieloną Mu przez adwokata, Sąd unieważnia umowę od daty jej zawarcia, a więc w chwili śmierci ojciec Wnioskodawcy był właścicielem lokalu, a Wnioskodawca stał się jego właścicielem w dniu śmierci ojca, tj. dnia 7 maja 2010 r. Z tego wynika, że w dniu 31 grudnia 2015 r. minie pięcioletni okres wymieniony w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do zapłaty podatku z tytułu sprzedaży mieszkania dokonanej po tej dacie.

W ocenie Wnioskodawcy, przychód ze sprzedaży nieruchomości nie będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonujące zamiany.

W myśl art. 30e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) - c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy obliczenia podatku.

Zgodnie z art. 30e ust. 2 ww. ustawy, podstawą obliczenia podatku, o której mowa w ust. 1, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Przy czym przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej (…), (art. 19 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Pojęcie kosztów odpłatnego zbycia nie zostało przez ustawodawcę zdefiniowane w ustawie, należy zatem stosować językowe rozumienie tego wyrażenia, zgodnie z którym za koszty sprzedaży nieruchomości lub praw majątkowych uważa się wszystkie wydatki poniesione przez sprzedającego, które są konieczne, aby transakcja sprzedaży mogła dojść do skutku (wszystkie niezbędne wydatki bezpośrednio związane z tą czynnością). Można do takich kosztów zaliczyć np.: związane ze zbyciem koszty wyceny sprzedawanej nieruchomości przez rzeczoznawcę majątkowego, prowizje pośredników w sprzedaży nieruchomości, koszty ogłoszeń w prasie związanych z zamiarem sprzedaży nieruchomości.

Stosownie do art. 22 ust. 6c ww. ustawy koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania.

Zgodnie z art. 22 ust. 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.

Wysokość nakładów, o których mowa w ust. 6c i 6d ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych (art. 22 ust. 6e ww. ustawy).

W myśl art. 30e ust. 4 ww. ustawy po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3 (PIT-39), wykazać:

1. dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a-c i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
2. dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.
   
   

Stosownie do art. 30e ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) nie łączy się z dochodami (przychodami) z innych źródeł.

Mając na uwadze powołane przepisy prawa należy wskazać, że odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości przed upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie rodzi obowiązek podatkowy w postaci zapłaty podatku dochodowego. Tym samym jeżeli odpłatne zbycie nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości następuje po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym miało miejsce nabycie – nie jest źródłem przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym przychód uzyskany z odpłatnego zbycia nieruchomości, jej części lub udziału w nieruchomości w ogóle nie podlega opodatkowaniu.

Dlatego też, w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dla określenia jego skutków podatkowych istotne jest ustalenie daty nabycia nieruchomości lub praw.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że w końcu sierpnia 2009 r. ojciec Wnioskodawcy, będąc w stanie wyłączającym świadome wyrażenie woli i podjęcie decyzji udzielił pełnomocnictwa notarialnego do sprzedaży mieszkania, którego był właścicielem i w którym mieszkał. Na początku września 2009 r. pełnomocnik sprzedał mieszkanie ojca Wnioskodawcy swoim rodzicom za 90 000 zł. W grudniu 2009 r. ojciec Wnioskodawcy wystąpił z pozwem o unieważnienie umów pełnomocnictwa i sprzedaży lokalu przeciwko pełnomocnikowi i nabywcom lokalu do Sądu Okręgowego. Ojciec Wnioskodawcy zmarł w dniu 7 maja 2010 r., a Wnioskodawca w lipcu 2010 r. objął w całości spadek po ojcu (na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 27 lipca 2010 r., sygn. akt … kończącego postępowanie o stwierdzenie nabycia spadku wszczęte na wniosek Wnioskodawcy). Wnioskodawca był jedynym spadkobiercą. Lokal mieszkalny opisany we wniosku wchodził w skład masy spadkowej po ojcu Wnioskodawcy. Ojciec Wnioskodawcy był jedynym właścicielem lokalu mieszkalnego, o którym mowa we wniosku. Wnioskodawca przystąpił do sprawy, którą wytoczył ojciec, jako powód i następca ojca. Sąd Okręgowy w wyroku wydanym w styczniu 2013 r. unieważnił umowę pełnomocnictwa, a w listopadzie 2013 r. Sąd Apelacyjny na skutek apelacji Wnioskodawcy prawomocnie unieważnił obie umowy, pełnomocnictwa i sprzedaży lokalu. Wyrok unieważniający zarówno umowę pełnomocnictwa, jak i umowę sprzedaży lokalu mieszkalnego uprawomocnił się w dniu 12 listopada 2013 r. W grudniu 2013 r. Wnioskodawca został wpisany do księgi wieczystej lokalu jako jego właściciel. Wnioskodawca nigdy nie był zameldowany, ani nie mieszkał w tym lokalu. Umowa pełnomocnictwa została unieważniona na podstawie art. 82 Kodeksu Cywilnego. Sąd Apelacyjny podzielił i przyjął za własne ustalenia Sądu Okręgowego w tym zakresie, jak wynika z uzasadnienia wyroku Sądu Apelacyjnego. Z tego uzasadnienia wynika również, że Sąd Apelacyjny unieważnił umowę sprzedaży lokalu mieszkalnego na podstawie art. 103 § 1 Kodeksu Cywilnego. Sąd Apelacyjny w wyroku nie stwierdza expressis verbis, od jakiego momentu unieważnia obie umowy. Wnioskodawca uważa, że fakt, że obie umowy zostały unieważnione ze skutkiem od momentu ich zawarcia, wynika z uzasadnienia wyroku. Wnioskodawca wskazał również, że decyzją Prezydenta Miasta z dnia 4 czerwca 2014 r. został obciążony podatkiem od nieruchomości za 2010 r. i analogicznymi decyzjami z tej samej daty za lata 2011-2013, z czego można wywnioskować, że organ ten uznał, że Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości od 2010 r. Wnioskodawca zamierzam sprzedać lokal mieszkalny opisany we wniosku w 2016 r. Sprzedaż lokalu nastąpi bez związku z wykonywaniem działalności opisanej w art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dla rozpatrywanej sprawy istotna jest więc kwestia, od kiedy należy liczyć bieg pięcioletniego terminu, o którym mowa w cytowanym wyżej przepisie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy rozstrzygnięciu tego problemu należy mieć na uwadze nie tylko przepisy prawa podatkowego, ale przede wszystkim przepisy prawa cywilnego.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia nabycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 tej ustawy. Moment przeniesienia prawa własności w prawie podatkowym określony jest zgodnie z normami prawa cywilnego. Kwestie dotyczące stosunków cywilnoprawnych zarówno między osobami fizycznymi jak i osobami prawnymi, a tym samym zawarcie między tymi stronami umów o charakterze cywilnoprawnym regulują przepisy Kodeksu cywilnego. Zgodnie z art. 155 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2014 r. poz. 121 z późn. zm.) umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy co do tożsamości oznaczonej przenosi własność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo, że strony inaczej postanowiły.

Należy zatem wskazać, że nabyciem w rozumieniu przepisu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest każda czynność, na mocy której na osobę fizyczną – nabywcę przechodzi własność nieruchomości, bez względu na to, czy nabycie następuje w sposób odpłatny czy nieodpłatny.

Stosownie natomiast do art. 158 ww. ustawy umowa zobowiązująca do przeniesienia własności nieruchomości powinna być zawarta w formie aktu notarialnego.

Z wyżej przytoczonych przepisów wynika jednoznacznie, że przeniesienie własności nieruchomości następuje z chwilą zawarcia umowy w formie aktu notarialnego. Aby zatem można było mówić o sprzedaży nieruchomości, koniecznym jest nie tylko zawarcie między stronami umowy przenoszącej własność w odpowiedniej formie, lecz także to by umowa ta była prawnie skuteczna. Tymczasem z treści wniosku wynika, że zarówno udzielenie pełnomocnictwa, jak i czynność prawna mająca na celu przeniesienie prawa własności nieruchomości zostały dokonane w stanie wyłączającym świadome albo swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli.

Zgodnie z art. 82 Kodeksu cywilnego nieważne jest oświadczenie woli złożone przez osobę, która z jakichkolwiek powodów znajdowała się w stanie wyłączającym świadome albo swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli. Dotyczy to w szczególności choroby psychicznej, niedorozwoju umysłowego albo innego, chociażby nawet przemijającego, zaburzenia czynności psychicznych.

Zgodnie z art. 58 § 1 Kodeksu cywilnego – czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna, chyba że właściwy przepis przewiduje inny skutek, w szczególności ten, że na miejsce nieważnych postanowień czynności prawnej wchodzą odpowiednie przepisy ustawy. Nieważna jest czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego (art. 58 § 2 Kodeksu cywilnego).

Powyższy artykuł określa, od strony negatywnej, zakres dopuszczalnej treści czynności prawnej. Ma zastosowanie do wszystkich czynności prawnych, zarówno do jednostronnych, jak i do umów, w tym umowy sprzedaży (Kodeks cywilny. Komentarz do art. 1-449¹º. Tom I red. prof. dr hab. Krzysztof Pietrzykowski, 2013, C.H. Beck, Wydanie 7). Czynność prawna jest nieważna od momentu swojego powstania (ab initio). Uznanie czynności za nieważną ma wobec tego charakter pierwotny, nie następczy – czynność taka nie wywołuje zamierzonych przez strony skutków prawnych tak, jak gdyby nigdy nie istniała. Co istotne, nieważność czynności prawnej następuje z mocy samego prawa, bez potrzeby zajścia jakichkolwiek dodatkowych zdarzeń. Nie jest wymagane ani oświadczenie woli stron czynności, ani konstytutywne orzeczenie sądu.

W przypadku postępowań w sprawie o unieważnienie pełnomocnictwa i umowy sprzedaży tylko wyrok sądu powoduje, że skutki czynności traktuje się jakby nigdy nie nastąpiły. Jedynie prawomocny wyrok sądu, który w swej treści orzeka nieważność powoduje, że traktuje się umowę jako niezawartą. Konsekwencją takiego orzeczenia jest to, że traktuje się taką umowę jako niebyłą, nigdy nie zawartą.

W świetle przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego należy przyjąć, że Wnioskodawca stał się właścicielem lokalu mieszkalnego w dniu śmierci ojca. Datą nabycia przedmiotowego lokalu mieszkalnego będzie data 7 maja 2010 r. Wnioskodawca wskazał, że przedmiotowy lokal mieszkalny wchodził w skład masy spadkowej po Jego ojcu.

Stosownie bowiem do art. 922 Kodeksu cywilnego spadek stanowią prawa i obowiązki majątkowe zmarłego, które z chwilą jego śmierci przechodzą na jedną lub kilka osób, stosownie do przepisów niniejszej ustawy.

W myśl art. 924 Kodeksu cywilnego spadek otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy, natomiast spadkobierca nabywa spadek z chwilą otwarcia spadku (art. 925 Kodeksu cywilnego).

Oznacza to, że dniem nabycia spadku jest data śmierci spadkodawcy. Natomiast, zgodnie z art. 1025 § 1 Kodeksu cywilnego, prawomocne postanowienie sądu o nabyciu spadku bądź akt poświadczenia dziedziczenia sporządzony przez notariusza, potwierdzają jedynie prawo spadkobiercy do tego spadku od momentu jego otwarcia.

Mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz obowiązujące przepisy prawa należy stwierdzić, że Wnioskodawca nabył lokal mieszkalny w dniu śmierci ojca, tj. 10 maja 2010 r., więc planowana sprzedaż w 2016 r. lokalu mieszkalnego nabytego w drodze spadku nastąpi po upływie 5 lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jego nabycie, a tym samym nie będzie stanowić źródła przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, że przychód uzyskany przez Wnioskodawcę ze sprzedaży ww. nieruchomości po 1 stycznia 2016 r. nie będzie podlegał opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Końcowo należy wskazać, że zgodnie z art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.), Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, interpretacje przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej stanowi, że ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego – rozumie się przez to przepisy m.in. ustaw podatkowych oraz przepisy wydanych na ich podstawie aktów wykonawczych. Natomiast poprzez ustawy podatkowe, zgodnie z art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej należy rozumieć ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Stosownie do tej definicji, przepisy prawa cywilnego nie stanowią przepisów prawa podatkowego, a więc działający w imieniu Ministra Finansów Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi nie jest upoważniony do interpretowania tych przepisów w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.