Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/4510-208/15/SD
z 11 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 12 lutego 2015 r. (data wpływu do tut. BKIP 19 lutego 2015 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółka prowadząc częściowo działalność gospodarczą na terenie SSE, korzystając ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych na podstawie przepisu art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT, może być uczestnikiem Podatkowej Grupy Kapitałowej, określonej w przepisie art. 1a ust. 1 ustawy o CIT - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 lutego 2015 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Spółka prowadząc częściowo działalność gospodarczą na terenie SSE, korzystając ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych na podstawie przepisu art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT, może być uczestnikiem Podatkowej Grupy Kapitałowej, określonej w przepisie art. 1a ust. 1 ustawy o CIT.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka jest zakładem branży lotniczej, którego podstawowym profilem działalności jest produkcja elementów podwozi samolotów pasażerskich i wojskowych oraz świadczenie specjalistycznych usług obróbki metali. W 2012 r. Spółka włączona została do ogólnoświatowej grupy kapitałowej (dalej: „Grupa”). Z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej jest w Polsce podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych od całości swoich dochodów (bez względu na miejsce ich osiągania), zgodnie z przepisami ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r. poz. 851 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”). Działalność gospodarcza Spółki prowadzona jest w dwóch zakładach produkcyjnych: zakładzie w K oraz nowej jednostce wybudowanej w 2011 r. w T. Działalność zakładu w T objęta jest zwolnieniem z podatku dochodowego na mocy zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej (dalej: „SSE”), wydanym przez Ministra Gospodarki 10 grudnia 2008 r. W toku prowadzonej działalności gospodarczej, Spółka intensywnie współpracuje z innymi spółkami z Grupy (w tym z podmiotami prowadzącymi działalność na terenie SSE). W celu rozwoju zdolności operacyjnych, redukcji kosztów ogólnych oraz centralizacji procesów, Spółka rozważa utworzenie z takimi spółkami SSE Podatkowej Grupy Kapitałowej (dalej również jako: „PGK”).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka prowadząc częściowo działalność gospodarczą na terenie SSE, korzystając ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT, może być uczestnikiem Podatkowej Grupy Kapitałowej, określonej w art. 1a ust. 1 ustawy o CIT?

Zdaniem Wnioskodawcy, prowadzenie działalności gospodarczej na terenie SSE, której skutkiem jest częściowe zwolnienie osiąganych dochodów z podatku dochodowego w oparciu o art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT, nie ogranicza prawa Spółki do przystąpienia i działania w ramach Podatkowej Grupy Kapitałowej w rozumieniu art. 1a ust. 1 ustawy o CIT.

Zgodnie z przepisem art. 1a ust. 1 i 2 ustawy o CIT, podatnikiem jest m.in. podatkowa grupa kapitałowa, rozumiana jako grupa co najmniej dwóch spółek prawa handlowego mających osobowość prawną, pozostających w związkach kapitałowych, przy czym utworzenie PGK możliwe jest pod następującymi warunkami:

1. PGK tworzą wyłącznie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością lub spółki akcyjne, mające siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, których przeciętny kapitał zakładowy przypadający na każdą z tych spółek nie jest niższy niż 1000000 zł, jedna ze spółek („spółka dominująca”) posiada bezpośredni 95% udział w kapitale zakładowym lub w tej części kapitału zakładowego pozostałych spółek zależnych, która na podstawie przepisów o komercjalizacji i prywatyzacji nie została nieodpłatnie lub na zasadach preferencyjnych nabyta przez pracowników, rolników lub rybaków albo która nie stanowi rezerwy mienia Skarbu Państwa na cele reprywatyzacji, spółki zależne nie posiadają udziałów w kapitale zakładowym innych spółek tworzących tę grupę, oraz w spółkach tych nie występują zaległości we wpłatach podatków stanowiących dochód budżetu państwa,
2. półka dominująca i spółki zależne zawarły, w formie aktu notarialnego, umowę o utworzeniu, na okres co najmniej 3 lat podatkowych, podatkowej grupy kapitałowej i umowa ta została zarejestrowana przez naczelnika urzędu skarbowego,
3. po utworzeniu podatkowej grupy kapitałowej, spółki tworzące tę grupę spełniają warunki wymienione powyżej, a ponadto:
1. nie korzystają ze zwolnień od podatku dochodowego na podstawie odrębnych ustaw, oraz
   
2. nie pozostają w związkach powodujących zaistnienie okoliczności, o których mowa w art. 11, z podatnikami podatku dochodowego niewchodzącymi w skład podatkowej grupy kapitałowej,
4. podatkowa grupa kapitałowa osiągnie za każdy rok podatkowy udział dochodów w przychodach, określony zgodnie z art. 7a ust. 1, w wysokości co najmniej 3%.
   
   

Wśród wymienionych powyżej warunków uznania PGK za samodzielnego podatnika podatku dochodowego od osób prawnych, w przypadku podmiotów prowadzących działalność na terenie SSE i korzystających ze zwolnienia z podatku dochodowego, wątpliwości interpretacyjne może budzić warunek dotyczący korzystania ze zwolnień od podatku dochodowego na podstawie odrębnych ustaw (art. 1a ust. 3 lit. a ustawy o CIT – winno być art. 1a ust. 2 pkt 3 lit. a ustawy o CIT).

W ocenie Spółki, ulga podatkowa z tytułu Zezwolenia na działalność w SSE, wynika wprost z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT, wykluczając możliwość uznania, że takie zwolnienie z podatku przyznawane jest „na podstawie odrębnych ustaw” (jak określa to art. 1a ust. 2 pkt 3 lit. a - winno być art. 1a ust. 2 pkt 3 lit. a ustawy o CIT).

Jak wynika z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT, wolne od podatku są dochody uzyskane z działalności prowadzonej na terenie SSE na podstawie zwolnienia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz.U. z 2007 r. nr 42, poz. 274, dalej: „ustawa o SSE”). Oznacza to, że zwolnienie w podatku dochodowym w ramach działalności na terenie SSE, przyznawane jest w oparciu o podstawę prawną zamieszczoną w samej ustawie o CIT i nie wynika z „odrębnych ustaw”, do których odsyła przepis art. 1a ust. 3 lit. a – winno być art. 1a ust. 2 pkt 3 lit. a ustawy o CIT. Wykładnia językowa normy określonej w art. 1a ust. 2 pkt 3 lit. a ustawy o CIT (warunki do tworzenia PGK) wskazuje, że artykuł ten nie ma zastosowania w przypadku korzystania przez podatnika ze zwolnienia z CIT od dochodów uzyskanych z działalności na terenie SSE na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT, gdyż jest to ta sama ustawa.

Podstawy wątpliwości, co do źródła zwolnienia z podatku dochodowego, nie można upatrywać ponadto w przepisach samej ustawy o SSE, doprecyzowującej zasady na których przyznawane jest zwolnienie z podatku dochodowego. Co prawda, ustawa o SSE precyzuje, w art. 12, że dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie SSE w ramach Zezwolenia są zwolnione z podatku dochodowego, odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych; równocześnie jednak, powołana norma wprost wskazuje podstawę takiego zwolnienia z podatku (art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT); nie stanowi zatem odrębnej, samodzielnej podstawy zwolnienia.

Analogicznie, podstawy zwolnienia z podatku nie stanowi także art. 16 ust. 1 ustawy o SSE, zawierający informację o możliwości skorzystania ze zwolnienia z podatku dopiero po uzyskaniu zezwolenia na działalność w SSE; powołany przepis precyzuje, że określenie warunków i zasad takiego zwolnienia z podatku dochodowego następuje poprzez bezpośrednie odesłanie do ustawy o CIT i ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazując wyłącznie na moment rozpoczęcia zwolnienia z podatku (dochody po uzyskaniu zwolnienia), a nie ustanawia odrębne, samodzielne zwolnienie z takiego podatku.

Należy również przypomnieć, że art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT, wprowadzony został do ustawy o CIT nowelizacją przepisów o zmianie ustawy o SSE oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z dnia 23 grudnia 2000 r.), poprzez dodanie nowego zwolnienia w ramach rozdziału IV „Zwolnienia przedmiotowe” (wraz z innymi tego typu zwolnieniami). Sama norma prawna ustanowiona powołaną nowelizacją (zwrot „wolne od podatku są”) jednoznacznie wskazuje na źródło prawa, na podstawie którego podatnicy podatku dochodowego prowadzący działalność na terenie SSE są zwolnieni z podatku dochodowego od dochodu osiąganego w SSE. Przepis ten, jasno wyznacza kryteria niezbędne do spełnienia, aby takie zwolnienie z podatku funkcjonowało, ograniczając zakres unormowań ustawy o SSE (art. 1) do określenia zasad i trybu ustanawiania specjalnych stref ekonomicznych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zasad zarządzania strefami oraz zasad i warunków prowadzenia działalności gospodarczej w strefach. Powoduje to, że art. 12 ustawy o SSE, pełni wyłącznie rolę łącznika między dwoma ustawami (ustawy o CIT oraz ustawy o SSE), dopełniając i uszczegóławiając zakres zwolnienia z podatku wprowadzany art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT. W żadnym wypadku, powołany przepis ustawy o SSE nie stanowi jednak samodzielnej, odrębnej podstawy ustanowienia zwolnienia z podatku.

Reasumując, zwolnienie z podatku dochodowego dochodu uzyskanego z działalności prowadzonej w SSE w oparciu o art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT, obejmuje swym zakresem wszystkich podatników podatku dochodowego od osób prawnych, w tym Podatkową Grupę Kapitałową będącą odrębnym, samodzielnym podatnikiem w rozumieniu przepisów powołanej ustawy. Tak określone zwolnienie z podatku, nie narusza warunku zawartego w art. 1a ust. 2 pkt 3 lit. a ustawy o CIT, regulującego warunki PGK, gdyż zwolnienie takie ustanawiane jest przepisami tej samej ustawy.

Należy podkreślić, że zaprezentowana interpretacja przepisów prawa podatkowego została potwierdzona szerokim, jednolitym orzecznictwem sądów administracyjnych, m.in. orzeczeniem:

• WSA w Gdańsku z 22 marca 2011 r. sygn. akt I SA/Gd 1311/10 (podtrzymanym przez NSA orzeczeniem z 2 sierpnia 2012 r. sygn. akt II FSK 1614/11),
• NSA z 7 maja 2014 r., sygn. akt II FSK 1958/12,
• NSA z 7 maja 2014 r., sygn. II FSK 1353/12,
• WSA w Warszawie z 22 listopada 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 715/12,
• WSA w Krakowie z 6 marca 2013 r. sygn. akt I SA/Kr 1615/12 i innych.
  
  

Stanowisko takie potwierdził również Minister Finansów m.in. za pośrednictwem pisemnej interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 23 września 2014 r. (Znak: ILPB4/423-144/11/14-S/ŁM).

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 1a ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2014 r., poz. 851 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), podatnikami mogą być również grupy co najmniej dwóch spółek prawa handlowego mających osobowość prawną, które pozostają w związkach kapitałowych, zwane dalej „podatkowymi grupami kapitałowymi”.

Wymogi, jakie kumulatywnie musi spełniać podatkowa grupa kapitałowa, aby posiadać status podatnika na gruncie omawianej ustawy zostały określone w ust. 2 powołanego artykułu.

Warunki te są następujące:

1.podatkową grupę kapitałową mogą tworzyć wyłącznie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością lub spółki akcyjne, mające siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli:

1. przeciętny kapitał zakładowy, określony w sposób, o którym mowa w ust. 2b, przypadający na każdą z tych spółek, jest nie niższy niż 1 000 000 zł,
2. jedna ze spółek, zwana dalej „spółką dominującą”, posiada bezpośredni 95% udział w kapitale zakładowym lub w tej części kapitału zakładowego pozostałych spółek, zwanych dalej „spółkami zależnymi”, która na podstawie przepisów o komercjalizacji i prywatyzacji nie została nieodpłatnie lub na zasadach preferencyjnych nabyta przez pracowników, rolników lub rybaków albo która nie stanowi rezerwy mienia Skarbu Państwa na cele reprywatyzacji,
3. spółki zależne nie posiadają udziałów w kapitale zakładowym innych spółek tworzących tę grupę,
4. w spółkach tych nie występują zaległości we wpłatach podatków stanowiących dochód budżetu państwa;

2.spółka dominująca i spółki zależne zawarły, w formie aktu notarialnego, umowę o utworzeniu, na okres co najmniej 3 lat podatkowych, podatkowej grupy kapitałowej i umowa ta, zwana dalej „umową”, została zarejestrowana przez naczelnika urzędu skarbowego;

3.po utworzeniu podatkowej grupy kapitałowej spółki tworzące tę grupę spełniają warunki wymienione w pkt 1 lit. a-c, a ponadto:

1. nie korzystają ze zwolnień od podatku dochodowego na podstawie odrębnych ustaw,
2. nie pozostają w związkach powodujących zaistnienie okoliczności, o których mowa w art. 11, z podatnikami podatku dochodowego niewchodzącymi w skład podatkowej grupy kapitałowej;

4.podatkowa grupa kapitałowa osiągnie za każdy rok podatkowy udział dochodów w przychodach, określony zgodnie z art. 7a ust. 1, w wysokości co najmniej 3%.

Natomiast stosownie do art. 1a ust. 3 ustawy o CIT, umowa PGK musi zawierać co najmniej:

1. wykaz spółek tworzących podatkową grupę kapitałową oraz wysokość ich kapitału zakładowego;
2. informację o udziałowcach (akcjonariuszach) i wysokości ich udziału w kapitale zakładowym w spółce dominującej i w spółkach zależnych tworzących podatkową grupę kapitałową, posiadających co najmniej 5% udziałów (akcji) tych spółek;
3. określenie czasu trwania umowy;
4. wskazanie spółki reprezentującej podatkową grupę kapitałową w zakresie obowiązków wynikających z ustawy oraz z przepisów Ordynacji podatkowej;
5. 5.określenie przyjętego roku podatkowego.
   
   

W myśl art. 1a ust. 4 ustawy o CIT, umowa podlega zgłoszeniu przez spółkę, wskazaną zgodnie z ust. 3 pkt 4, do właściwego według jej siedziby naczelnika urzędu skarbowego, co najmniej na 3 miesiące przed rozpoczęciem roku podatkowego przyjętego przez podatkową grupę kapitałową. Organ ten jest właściwy w sprawach opodatkowania podatkiem dochodowym podatkowej grupy kapitałowej.

Treść art. 1a ust. 5 ustawy o CIT, wskazuje natomiast, że naczelnik urzędu skarbowego dokonuje, w formie decyzji, rejestracji umowy. W tej samej formie naczelnik urzędu skarbowego odmówi zarejestrowania umowy, jeżeli nie zostaną spełnione warunki, o których mowa w ust. 2 pkt 1 oraz w ust. 3 i 4.

W niniejszej sprawie istotne znaczenie ma treść art. 1a ust. 2 pkt 3 lit. a ustawy o CIT, zgodnie z którym po utworzeniu podatkowej grupy kapitałowej spółki tworzące tę grupę spełniają warunki wymienione w pkt 1 lit. a-c, a ponadto nie korzystają ze zwolnień od podatku dochodowego na podstawie odrębnych ustaw.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka prowadzi m.in. działalność objętą zwolnieniem z podatku dochodowego na mocy zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie SSE z 10 grudnia 2008 r. W toku prowadzonej działalności gospodarczej, Spółka współpracuje z innymi spółkami z Grupy (w tym z podmiotami prowadzącymi działalność na terenie SSE). W celu rozwoju zdolności operacyjnych, redukcji kosztów ogólnych oraz centralizacji procesów, Spółka rozważa utworzenie z takimi spółkami PGK.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT, wolne od podatku są dochody, z zastrzeżeniem ust. 4-6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych, przy czym wielkość pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami.

Przepis ten został dodany do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przez art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 16 listopada 2000 r. o zmianie ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 117, poz. 1228 ze zm.) z dniem 1 stycznia 2001 r., a następnie zmieniony przez art. 1 pkt 13 lit. a tiret drugie ustawy z dnia 12 listopada 2003 r. (Dz.U. Nr 202, poz. 1957 ze zm.) zmieniającej m.in. ustawę z dniem 1 stycznia 2004 r. oraz przez art. 49 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej (Dz.U. Nr 123, poz. 1291 ze zm.) z dniem 31 maja 2004 r. Z przepisu tego wynika wprost, że zwolnieniu od podatku dochodowego podlegają dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia.

Wobec powyższego, w niniejszym zakresie należy odnieść się do brzmienia przepisów ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 282). Na mocy art. 12 tej ustawy, dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1, przez osoby prawne lub osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą są zwolnione od podatku dochodowego, odpowiednio na zasadach określonych w przepisach o podatku dochodowym od osób prawnych lub w przepisach o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie, zgodnie z treścią art. 4 ust. 1 ww. ustawy, Rada Ministrów, na wniosek ministra właściwego do spraw gospodarki, ustanawia strefę w drodze rozporządzenia. W rozporządzeniu tym określa się:

1. nazwę, teren i granice strefy,
2. zarządzającego strefą, zwanego dalej „zarządzającym”,
3. okres, na jaki ustanawia się strefę

-biorąc pod uwagę potrzebę zapewnienia realizacji celów, o których mowa w art. 3, na terenie obejmowanym strefą.

W tym miejscu należy wskazać, że niewątpliwie brzmienie obu norm, tj. art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT oraz art. 12 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych, jest w znacznej części zbieżne. Każda z nich wskazuje bowiem na zwolnienie z podatku dochodowego od osób prawnych tych podmiotów, które na podstawie udzielonego zezwolenia prowadzą działalność na terenie specjalnych stref ekonomicznych. Odmienności dotyczą natomiast końcowego brzmienia przepisów; w treści art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT, odwołano się do określenia granic tego zwolnienia, natomiast w art. 12 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych wskazano, że zwolnienie ma odbywać się na zasadach wskazanych w wymienionych ustawach podatkowych.

W świetle powyższego, nie można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, że źródło zwolnienia od podatku dochodowego dla dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie SSE wynika z treści art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT, a nie art. 12 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych. Z przedstawionej wyżej regulacji wynika expressis verbis, że jeśli osoba prawna - czyli również Spółka - prowadzi działalność gospodarczą w specjalnej strefie ekonomicznej na podstawie stosownego zezwolenia, to jej dochody są zwolnione od podatku dochodowego od osób prawnych. Tym samym, to art. 12 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych ustanawia owe zwolnienie. Jednocześnie co do zasad stosowania tego zwolnienia, przepis ten odsyła do przepisów ustawy o CIT, tj. art. 17 ust. 1 pkt 34. W związku z tym należy podkreślić, że - wbrew twierdzeniom Spółki – w przepisie tym ustawodawca określa jedynie, jakie dochody podlegają zwolnieniu od podatku, wprowadzając jednocześnie limit wielkości pomocy publicznej udzielanej w formie tego zwolnienia.

Należy także podnieść, że mimo, że norma art. 17 ust. 1 pkt 34, została wprowadzona do ustawy o CIT z dniem 1 stycznia 2001 r., to zapis o zwolnieniu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy w ramach zezwolenia nie został wykreślony z ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych. Co więcej, uległ on jedynie zmianie, która nie ma wpływu na rozstrzygnięcie w sprawie.

Wskazać również należy, że zakres podmiotowy i przedmiotowy zwolnienia, jego wysokość i przesłanki nabycia w sposób wyczerpujący regulują przepisy ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych, przepisy rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy oraz przepisy o pomocy publicznej i nawet przy braku normy zawartej w art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT, powyższe przepisy byłyby wystarczającą podstawą do stosowania zwolnień w nich określonych. Brak odpowiednich regulacji dotyczących zwolnienia od podatku dochodowego w ustawie o specjalnych strefach ekonomicznych, w przepisach rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy oraz przepisach o pomocy publicznej w praktyce uniemożliwiałby określenie zakresu i warunków stosowania zwolnienia od podatku dochodowego podmiotów działających w specjalnych strefach ekonomicznych.

Powyższe oznacza, że jeżeli źródłem zwolnienia podatników działających w specjalnej strefie ekonomicznej jest art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT, to przepis ten nie jest wyłączną podstawą korzystania ze wspomnianego zwolnienia. Podstawą taką są również przepisy ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych (oraz rozporządzeń wynikających z tej ustawy).

Art. 1a ust. 2 pkt 3 lit. a ustawy o CIT, wyłącza zaś z uczestnictwa w PGK te podmioty, które korzystają ze zwolnień podatkowych na podstawie odrębnych ustaw, a nie te, które korzystają ze zwolnień podatkowych wyłącznie na podstawie przepisów odrębnych ustaw.

Kolejny argument przemawiający za tezą, że podmioty działające w specjalnych strefach ekonomicznych korzystają ze zwolnień od podatku dochodowego „na mocy odrębnych przepisów” odnaleźć można w art. 17b ust. 2 pkt 2 ustawy o CIT. Jak z niego wynika, dotyczy on podmiotów korzystających „ze zwolnień w podatku dochodowym przysługujących na podstawie przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych”. Brzmienie tego przepisu - wprowadzonego 1 października 2001 r. - przesądza o fakcie, że ustawodawca zwolnienia w podatku dochodowym od osób prawnych dla podmiotów działających w specjalnych strefach ekonomicznych traktuje jako zwolnienia przysługujące nie na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT, lecz jako zwolnienie przysługujące na podstawie odrębnych od tej ustawy przepisów.

Zgodnie więc z wykładnią systemową przyjąć należy, że również podmiot działający w specjalnej strefie ekonomicznej i korzystający ze zwolnień na podstawie odrębnych przepisów, tj. przepisów o specjalnych strefach ekonomicznych - w związku z treścią art. 1a ust. 2 pkt 3 lit. a ustawy o CIT - nie może wchodzić w skład podatkowej grupy kapitałowej.

Wobec powyższego należy stwierdzić, że podmioty działające w specjalnych strefach ekonomicznych, korzystają ze zwolnienia z opodatkowania dochodów na podstawie ustawy innej niż ustawa o CIT, bowiem podstawy tego zwolnienia są uregulowane w ustawie o specjalnych strefach ekonomicznych. Niniejsze dyskwalifikuje podmioty korzystające z ww. zwolnienia jako członków podatkowej grupy kapitałowej.

Reasumując, w przypadku prowadzenia przez Spółkę działalności na terenie SSE oraz korzystania ze zwolnienia w podatku dochodowym od osób prawnych na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT, Spółka nie będzie mogła być uczestnikiem PGK, określonej w art. 1a ust. 1 ustawy o CIT.

Stanowisko Wnioskodawcy należy zatem uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych wyroków, tut. Organ wskazuje, że nie podziela prezentowanego w nich stanowiska. Postępowanie w sprawie dot. wydania interpretacji indywidualnej jest postępowaniem szczególnym, mającym charakter uproszczony, odrębny od postępowania podatkowego, uregulowanego w dziale IV Ordynacji podatkowej. W jego wyniku, organ udzielając interpretacji, przedstawia swój pogląd dotyczący rozumienia treści przepisów prawa podatkowego i sposobu ich zastosowania w odniesieniu do sytuacji indywidualnej wskazanej przez Wnioskodawcę. Nie można zatem utożsamiać „trybu interpretacji” z postępowaniem podatkowym, a w konsekwencji żądać, aby wydając interpretację organ, odnosił się osobno do każdego powołanego we wniosku wyroku sądowego. Powołane przez Spółkę wyroki zostały potraktowane jako element stanowiska w sprawie, którego ze względów wskazanych w niniejszej interpretacji tut. Organ nie podziela. Z żadnego przepisu Ordynacji podatkowej nie wynika bowiem obowiązek polemizowania z poglądami wyrażonymi w wyrokach sądowych. Prawidłowość stanowiska Organu w tym względzie potwierdza wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 31 marca 2011r. sygn. akt I SA/Wr 232/11, w którym Sąd stwierdził (…) Odnosząc się do podniesionego w skardze naruszenia art. 121 OP - opartego na nieustosunkowaniu się do wskazanych we wniosku interpretacji w podobnych sprawach i orzeczenia SN – Sąd orzekający w sprawie uznał powyższy zarzut za niezasadny. Sąd podziela wprawdzie stanowisko strony, że zasada zaufania do organu wyraża się między innymi w jednolitości stosowania prawa podatkowego a tym samym unikaniu rozbieżności stanowisk organów, nie oznacza to jednak, że organ udzielający interpretacji, obowiązany jest ustosunkowywać się do wskazywanych przez wnioskodawcę orzeczeń a tym bardziej interpretacji wydanych w innych indywidualnych sprawach (…). Reasumując powyższe rozważania, należy podkreślić, że organ udzielający interpretacji, nie miał obowiązku ustosunkowania się do przywołanych przez Spółkę orzeczeń i interpretacji. Z art. 121 § 1 OP, mającego zastosowanie przy wydawaniu interpretacji indywidualnych (art. 14h OP) wynika, że postępowanie podatkowe powinno być prowadzone w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych – co w przypadku interpretacji przepisów prawa podatkowego przekłada się na konieczność zawarcia w jej uzasadnieniu pełnej, przekonującej argumentacji. Oznacza to - zgodnie z art. 14c OP, że interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny a w razie negatywnej oceny tego stanowiska – zawiera też wskazanie prawidłowego stanowiska wraz z uzasadnieniem prawnym. Wszystkie wymienione wyżej elementy zawiera zaskarżona interpretacja. Natomiast z żadnego przepisu Ordynacji podatkowej, w tym przepisów regulujących materię wydawania interpretacji, nie wynika obowiązek organu - polemizowania z poglądami orzecznictwa lub doktryny. Nie można zatem czynić organowi w tym zakresie zarzutów zmierzających do podważenia poprawności wydanej interpretacji.

Ponadto, odnosząc się do powołanej interpretacji indywidualnej zaznaczyć należy, że została ona wydana z uwzględnieniem rozstrzygnięcia zawartego w wyroku sądowym, do wykonania którego (stosownie do art. 153 ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi) organ interpretacyjny był zobowiązany.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.