2015.05.11 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/4511-112/15/BJ
z 11 maja 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770, ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 3 lutego 2015 r. (data wpływu do Biura – 11 lutego 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania przez radnych określonych świadczeń związanych z realizacją ich obowiązków:

w zakresie braku powstania przychodu po stronie radnego z tytułu polisy obejmującej ubezpieczenie bagażu radnego oraz jego odpowiedzialności cywilnej podczas zagranicznej podróży służbowej – jest nieprawidłowe,
w pozostałym zakresie – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 lutego 2015 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych otrzymania przez radnych określonych świadczeń związanych z realizacją ich obowiązków.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Radni Gminy pełnią swoje funkcje na podstawie ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym oraz na podstawie statutu Gminy. Uczestniczą oni w szkoleniach tematycznych, które finansowane są ze środków własnych Gminy oraz w seminariach, konferencjach i różnych imprezach kulturalnych, sportowych itp. – niejednokrotnie jako zaproszeni goście, jak również w seminariach, konferencjach i imprezach kulturalnych, sportowych itp. organizowanych i opłacanych przez Gminę.

Ponadto radni w celu sprawowania swojej funkcji wyposażani są w komputery, prasę, artykuły biurowe (w tym wizytówki) oraz przeprowadzają rozmowy telefoniczne na koszt Gminy związane z zagadnieniami sprawowanej przez siebie funkcji radnego, a także korzystają z polis ubezpieczeniowych zakupionych dla radnych na czas podróży zagranicznej.

Zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r o samorządzie gminnym gmina posiada osobowość prawną. W art. 15 ust. 1 ustawy wymienionej powyżej organem stanowiącym i kontrolnym w gminie jest rada gminy. Do właściwości rady gminy należą wszystkie sprawy pozostające w zakresie działania gminy. Szeroki zakres uprawnień rady gminy, w skład której wchodzą wszyscy radni, określony został w art. 18 ww. ustawy o samorządzie gminnym.

Do zadań rady gminy należy między innymi: uchwalanie statutu gminy, uchwalanie programów gospodarczych, podejmowanie uchwał w sprawach podatków i opłat w granicach określonych w odrębnych ustawach, podejmowanie uchwał w sprawach majątkowych gminy itp. Radni zobowiązani są brać udział w pracach rady i komisji oraz innych instytucji samorządowych, do których zostali wybrani lub desygnowani.

Zakup polis ubezpieczeniowych dla radnych w związku z ich zagraniczną podróżą służbową następuje zgodnie z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz.U. z 2013 r, poz. 167). Zgodnie z zapisami § 19 cyt. rozporządzenia, pracownikowi przysługuje m.in. zwrot udokumentowanych kosztów leczenia za granicą ze środków pracodawcy a także pracodawca jest zobowiązany do pokrycia kosztów transportu zwłok do kraju w razie zgonu pracownika za granicą. Ponieważ delegacje radnych są realizowane w oparciu o cyt. rozporządzenie i finansowane ze środków własnych gminy celem zabezpieczenia interesów gminy (wysokie koszty leczenia za granicą i ewentualnego transportu zwłok) i przeniesienia odpowiedzialności na ubezpieczyciela – Gmina dokonuje zakupu polis ubezpieczeniowych dla pracowników, jak i radnych wyjeżdżających w delegacje służbowe zagraniczne. Imienne zgłoszenie osób przekazywane jest do ubezpieczyciela przed wyjazdem. Do Wydziału Rachunkowości i Finansów na bieżąco przekazywana jest informacja o imiennym zgłoszeniu osoby do ubezpieczenia: imię, nazwisko, adres, pesel, ilość dni i kraj docelowy. Zakres ubezpieczenia obejmuje: koszty leczenia związane z nagłym zachorowaniem, z nieszczęśliwym wypadkiem, wypadkiem komunikacyjnym, utratą bagażu, wyrządzeniem szkody osobie trzeciej (OC) podczas pobytu poza granicami RP.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy koszt szkolenia radnego Gminy, jak również koszt zużycia przez niego artykułów biurowych i możliwości korzystania z telefonów, komputera, Internetu, prasy, wizytówek, polis ubezpieczeniowych zakupionych dla radnych na czas podróży zagranicznej, udziału w szkoleniach tematycznych, kursach, seminariach, konferencjach, posiedzeniach Rady Gminy, imprezach organizowanych i opłacanych przez Wnioskodawcę, gdzie korzystają z poczęstunku w postaci wody mineralnej, artykułów spożywczych (np. ciastka, herbata, kawa cukier, soki) – jest dla niego przychodem do opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Wnioskodawca wskazał, iż aby umożliwić radnym właściwe i zgodne z obowiązującymi przepisami prawa wykonywanie swoich obowiązków – Gmina, na terenie której działa rada, zapewnia radnym udział w szkoleniach, umożliwia korzystanie z instalacji telefonicznej oraz wyposaża radnego w niezbędne artykuły biurowe.

Zdaniem Urzędu Gminy, w tym przypadku nie powstaje przychód po stronie radnego do opodatkowania, gdyż udział w szkoleniach, możliwość korzystania z telefonów na terenie Urzędu i korzystanie z artykułów biurowych (w tym wizytówek) wynika z podstawowych obowiązków Gminy, która obsługuje Radę Gminy pod względem logistycznym, kadrowym, szkoleniowym itp. Rada Gminy nie funkcjonuje w oderwaniu od Gminy a większość swoich funkcji uchwałodawczych, kontrolnych, merytorycznych wykonuje na terenie siedziby Wnioskodawcy.

Radny wykonując swoją funkcję radnego w Radzie Gminy nie osiąga przychodu z nieodpłatnych świadczeń w postaci udziału w szkoleniach, udostępnienia mu możliwości skorzystania z telefonu i artykułów biurowych zakupionych przez Wnioskodawcę, gdyż nie osiąga korzyści majątkowej poprzez zwiększenie jego aktywów a ekwiwalentem za to jest praca radnego na rzecz Wnioskodawcy poprzez pełnienie funkcji radnego. Radny, pełniąc swą funkcję, nie jest zobowiązany we własnym zakresie zapewnić sobie sprzętu niezbędnego czy też koniecznego do jej sprawowania. Radnym powinny być stworzone odpowiednie warunki, pozwalające na efektywne sprawowanie ich funkcji. Radny spełnia swoją funkcję społeczną poprzez czynny udział w życiu wspólnoty samorządowej, którą reprezentuje. Oprócz pełnienia swojej funkcji radnego w okręgach wyborczych, uczestniczy w rożnego rodzaju imprezach kulturalnych, sportowych, itp., organizowanych na terenie Gminy. Niejednokrotnie są to imprezy organizowane i finansowane lub współfinansowane przez Gminę. Dotyczy to również uczestnictwa radnego w szkoleniach, konferencjach i seminariach, które tematycznie dotyczą zagadnień i problemów danej społeczności gminnej.

Trudno w tym przypadku mówić o przychodzie radnego do opodatkowania, którym to przychodem miałaby być wartość kosztów, które poniosła Gmina na organizowanie, finansowanie lub współfinansowanie ww. szkoleń, konferencji lub seminariów.

Stanowisko takie prezentuje np. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z 17 stycznia 2012 r., sygn. akt I SA/Łd 1268/11. Wydając powołane rozstrzygnięcie Sąd podkreślił, że finansowane przez jednostkę samorządu terytorialnego narzędzia, takie jak prasa, kalendarze, wizytówki, internet, telefony komórkowe, są niezbędne w realizowaniu codziennych obowiązków radnych. Umożliwiają bowiem pozyskiwanie wiedzy na temat potrzeb społeczności i możliwych sposobów ich rozwiązywania, należytą organizację pracy w szczególności poprzez zapewnienie szybkiej i bezpośredniej komunikacji. Nie mają one w dzisiejszych czasach charakteru wyjątkowego, wręcz przeciwnie są powszechne i pożądane, a ich wykorzystywanie w działalności radnych na rzecz wspólnoty stanowi rzecz oczywistą i praktyczną.

W konsekwencji, koszty poniesione na korzystanie ze wspomnianych świadczeń i materiałów nie mogą być uznane za nieodpłatne świadczenia na podstawie art. 13 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w treści art. 9 ust. 1 ww. ustawy, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Wyrazem jej praktycznej realizacji jest art. 11 ust. 1 cyt. ustawy, z którego treści wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 11 ust. 2 cyt. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

W myśl przepisów art. 12 ust. 3 cyt. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2 – 2b.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,
jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym – generalnie – jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Z powodu niejednolitości stanowisk sądowych dotyczących kwestii „nieodpłatnego świadczenia”, zasadniczego znaczenia nabrał wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), z którego wynika, że przychód podatkowy powstaje w każdym przypadku, w którym podatnik uzyskuje realną korzyść.

Należy też pokreślić, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że radni Gminy, pełniąc swoje funkcje na podstawie ustawy o samorządzie gminnym oraz na podstawie statutu Gminy, uczestniczą w szkoleniach tematycznych, które finansowane są ze środków własnych Gminy oraz w seminariach, konferencjach i różnych imprezach kulturalnych, sportowych itp. – niejednokrotnie jako zaproszeni goście, jak również w seminariach, konferencjach i imprezach kulturalnych, sportowych itp. organizowanych i opłacanych przez Gminę.

Radni w celu sprawowania swojej funkcji wyposażani są w komputery, prasę, artykuły biurowe (w tym wizytówki) oraz przeprowadzają rozmowy telefoniczne na koszt Gminy związane z zagadnieniami sprawowanej przez siebie funkcji radnego, a także korzystają z polis ubezpieczeniowych zakupionych dla radnych na czas podróży zagranicznej.

Ponieważ delegacje radnych są realizowane w oparciu o cyt. rozporządzenie i finansowane ze środków własnych gminy celem zabezpieczenia interesów gminy (wysokie koszty leczenia za granicą i ewentualnego transportu zwłok) i przeniesienia odpowiedzialności na ubezpieczyciela — Gmina dokonuje zakupu polis ubezpieczeniowych dla pracowników, jak i radnych wyjeżdżających w delegacje służbowe zagraniczne. Zakres ubezpieczenia obejmuje: koszty leczenia związane z nagłym zachorowaniem, z nieszczęśliwym wypadkiem, wypadkiem komunikacyjnym, utratą bagażu, wyrządzeniem szkody osobie trzeciej (OC) podczas pobytu poza granicami RP.

Wnioskodawca uważa, że koszty poniesione na korzystanie ze wspomnianych świadczeń i materiałów nie mogą być uznane za nieodpłatne świadczenia na podstawie art. 13 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Mając na uwadze treść wniosku należy wskazać, że ustawodawca w art. 10 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych identyfikuje jako źródło przychodu – działalność wykonywaną osobiście.

Zgodnie z art. 13 pkt 5 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody otrzymywane przez osoby wykonujące czynności związane z pełnieniem obowiązków społecznych lub obywatelskich, bez względu na sposób powołania tych osób, nie wyłączając odszkodowania za utracony zarobek, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7.

Przepisy prawa podatkowego nie definiują pojęcia „obowiązków społecznych lub obywatelskich”. Jednakże zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z 25 listopada 1997 r. (sygn. akt U 6/97) „o pełnieniu obowiązku obywatelskiego możemy mówić wtedy, gdy dana osoba uczestniczy w zawiadywaniu sprawami państwowymi jako obywatel, zgodnie z zasadami demokratyzmu instytucji publicznych. Z pełnieniem obowiązków społecznych natomiast, mamy do czynienia wówczas, gdy dana osoba uczestniczy w pracy instytucji (w szczególności instytucji samorządu terytorialnego) jako reprezentant pewnej społeczności, biorąc udział w rozwiązywaniu problemów tej społeczności w jej interesie”. Z tych względów za wykonywanie obowiązków społecznych lub obywatelskich należy rozumieć przede wszystkim wykonywanie obowiązków związanych z uczestniczeniem obywateli w sprawowaniu władzy publicznej, zarówno wykonawczej, sądowniczej, jak i ustawodawczej. Będą to również obowiązki związane z wykonywaniem określonych funkcji w ramach organizacji o charakterze społecznym (organizacje pozarządowe).

W świetle powyższego, mimo, że ustawa nie definiuje pojęcia obowiązków społecznych lub obywatelskich, to niewątpliwie sprawowanie funkcji radnego, który jako reprezentant lokalnej społeczności ma działać na jej rzecz, mieści się w tym terminie.

Zatem, należy podkreślić, że co do zasady – przychody otrzymane z tytułu pełnienia obowiązków radnego Gminy – podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Jednakże w odniesieniu do różnorodnych wskazanych we wniosku świadczeń, które otrzymuje radny Gminy, należy dokonać oceny, czy stanowią one przychód podatkowy, tj. czy stanowią one – zgodnie ze wskazaną powyżej definicją przychodu – realne przysporzenie majątkowe radnego, które należałoby zakwalifikować jako nieodpłatne świadczenie.

Stosownie do art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2013 r., poz. 594, ze zm.) gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Gmina posiada osobowość prawną (art. 2 ust. 2 ww. ustawy). Stosownie do art. 6 ust. 1, 2 cyt. ustawy do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów. Jeżeli ustawy nie stanowią inaczej, rozstrzyganie w sprawach, o których mowa w ust. 1, należy do gminy.

W myśl art. 11a ww. ustawy organami gminy są:

rada gminy,
wójt (burmistrz, prezydent miasta).

Z kolei art. 15 ww. ustawy stanowi, że z zastrzeżeniem art. 12 organem stanowiącym i kontrolnym w gminie jest rada gminy. Do właściwości rady gminy należą wszystkie sprawy pozostające w zakresie działania gminy, o ile ustawy nie stanowią inaczej (art. 18 w związku z art. 7 cyt. ustawy). W art. 18 ust. 2 ww. ustawy szczegółowo wskazane zostały zadania rady gminy obejmujące całokształt spraw pozostających w gestii działania gminy.

Na podstawie zacytowanych przepisów należy dostrzec, że rada gminy odgrywa podstawową rolę w zarządzaniu gminą.

Radni wchodzący w skład rady gminy wykonują zadania przypisane radzie gminy. Zgodnie z art. 23 ww. ustawy radny obowiązany jest kierować się dobrem wspólnoty samorządowej gminy. Radny utrzymuje stałą więź z mieszkańcami oraz ich organizacjami, a w szczególności przyjmuje zgłaszane przez mieszkańców gminy postulaty i przedstawia je organom gminy do rozpatrzenia, nie jest jednak związany instrukcjami wyborców. Radny jest obowiązany brać udział w pracach rady gminy i jej komisji oraz innych instytucji samorządowych, do których został wybrany lub desygnowany (art. 24 ww. ustawy).

W świetle zacytowanych przepisów należy zauważyć, że do podstawowych obowiązków radnego należą:

utrzymywanie stałej więzi z mieszkańcami jednostki samorządu terytorialnego oraz organizacjami działającymi na ich terenie,
udział w pracach rady i innych gremiach, do których radny został wybrany lub desygnowany,
informowanie wyborców o swojej pracy oraz działalności organów samorządu terytorialnego,
stanowienie prawa miejscowego na podstawie zgromadzonych przez radnych informacji wynikających z ustalonych potrzeb mieszkańców gminy oraz zadań gminie zleconych.

Należy więc uznać, że większość obowiązków radnego to wielopłaszczyznowe kontakty między władzami samorządowymi a członkami wspólnoty tworzącej gminę.

Wykonywanie powyżej wskazanych obowiązków wymaga korzystania przez radnego z różnych instrumentów logistycznych, jak w szczególności: odpowiednio wyposażonego miejsca pracy, z dostępem m.in. do internetu, telefonu, artykułów biurowych, prasy. Radny w celu wypełniania swojej funkcji na rzecz gminy zobowiązany jest do kontaktów z mieszkańcami gminy, co może przybierać różne formy, jak w szczególności: udział w spotkaniach na ternie gminy, udział w konferencjach, seminariach, imprezach kulturalnych, oświatowych, sportowych. Radny winien w celu prawidłowego działania i wykonywania przypisanych radzie gminy zadań – zdobywać i pogłębiać wiedzę m.in. z dziedziny prawa, gospodarki, finansów, oświaty, ochrony zdrowia, opieki społecznej, transportu – stąd jego udział w szkoleniach, kursach i warsztatach. Nie bez znaczenia w pracach radnego pozostają także kontakty z innymi gminami (związki i porozumienia międzygminne, stowarzyszenia gmin) zarówno na ternie Polski, jak i za granicą. Stąd wynika konieczność odbywania przez radnych podróży służbowych krajowych i zagranicznych.

Należy podkreślić, że w przypadku działań radnego i otrzymywania przez niego określonych świadczeń z tytułu tych działań – mowa jest o sferze jego obowiązków. Oznacza to, że radny jest zobowiązany do wykonywania czynności przypisanych jego funkcji w radzie gminy. Nie są to działania i świadczenia, które radny może przyjąć na zasadzie dobrowolnej lub uznaniowej.

Na tym tle – w kontekście opisanego stanu faktycznego – należy wskazać, że nieodpłatne świadczenie jest przychodem gdy świadczenie to powoduje wystąpienie po stronie radnego przysporzenia: w postaci nabycia wymiernej korzyści majątkowej lub w postaci również wymiernego zaoszczędzenia wydatku.

Nieodpłatne świadczenie jest przychodem, gdy zostało spełnione w pełni dobrowolnie, tj. na zasadzie własnej woli – a nie w wykonaniu obowiązku.

Przychód radnego będzie obejmował nieodpłatne świadczenie, gdy świadczenie to zostanie spełnione w interesie radnego (a nie w interesie np. gminy czyli ogółu mieszkańców) i przyniesie radnemu korzyść w postaci powiększenia jego aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść. W zakresie tego kryterium należy wskazać, że chodzi o realny charakter przysporzenia jako warunku objęcia nieodpłatnego świadczenia podatkiem dochodowym.

Nieodpłatne świadczenie jest przychodem radnego, gdy korzyść jest wymierna i przypisana jemu indywidualnie.

Podkreślić przy tym należy, iż dla prawidłowego funkcjonowania organu gminy, jakim jest rada gminy, członkom tej rady (radnym) powinny być stworzone odpowiednie warunki, pozwalające na efektywne sprawowanie ich funkcji.

Należy podzielić pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego, który w wyroku z 21 września 2011 r. sygn. akt II FSK 535/11 dotyczącym świadczeń otrzymywanych od gminy przez radnych (w tym kosztów szkoleń radnych sfinansowanych im z budżetu jednostki samorządu terytorialnego) stwierdził, iż „poza powyższymi wywodami Naczelny Sąd Administracyjny zwraca uwagę, że ocena czy świadczenie jednostki samorządu terytorialnego na rzecz radnego należy zakwalifikować jako podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym przychód wymaga oceny konkretnego stanu faktycznego w odniesieniu do konkretnego wydatku. Istotna jest tu okoliczność czy poniesione przez taką jednostkę wydatki są wydatkami związanymi z funkcjonowaniem jej organów. Ustawa z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz.U. Nr 157, poz. 1240, ze zm.) przewiduje w art. 226 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 2 prognozowanie obok dochodów bieżących także wydatki bieżące budżetu jednostki samorządu terytorialnego, w tym właśnie wydatki związane z funkcjonowaniem jej organów. Wydatki związane z funkcjonowaniem organów jednostki samorządu terytorialnego są kosztem tej jednostki finansowanym z jej budżetu.

Uprawnione byłoby zatem, w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego w składzie rozpoznającym sprawę, stwierdzenie, że wydatki związane z funkcjonowaniem organu gminy jakim jest rada gminy (art. 11 ust. 1 pkt 1 ustawy o samorządzie gminnym), w skład której wchodzą radni (art. 17 tej ustawy), nie mogą stanowić nieodpłatnego świadczenia dla podmiotów wchodzących w skład tego organu.”.

Stąd też otrzymywane przez radnego świadczenia opisane we wniosku (a więc: artykuły biurowe, możliwości korzystania z telefonu, komputera, Internetu, prasy, wizytówek, udział w szkoleniach tematycznych, kursach, seminariach, konferencjach) należy zaliczyć do narzędzi niezbędnych w realizowaniu codziennych obowiązków radnego, a wydatki samorządów w tym zakresie nie generują po stronie radnych przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnośnie polisy ubezpieczeniowej dla radnego na czas jego zagranicznej podróży służbowej, której zakup sfinansowany jest przez Gminę, wyjaśnić należy, iż na podstawie art. 25 ust. 10 ww. ustawy o samorządzie gminnym radnych obowiązuje rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2000 r. w sprawie sposobu ustalania należności z tytułu zwrotu kosztów podróży służbowych radnych gminy (Dz.U. Nr 66, poz. 800), które z kolei zawiera delegację w § 8, że do sposobu ustalania należności z tytułu zwrotu kosztów podróży służbowej radnych poza granicami kraju stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju. W omawianym przypadku jest to obowiązujące rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz.U. z 2013 r., poz. 167). W ww. rozporządzeniu z dnia 29 stycznia 2013 r. kwestie związane z rozliczeniem podróży służbowej zagranicznej zawarte są w szczególności w Rozdziale 3 od § 12 do § 21.

Ze wskazanych powyżej przepisów wynika, że pracodawca (odpowiednio: podmiot delegujący radnego) jest zobowiązany do dokonania zwrotu, przysługujących pracownikowi (odpowiednio: radnemu) wydatków przez niego poniesionych w czasie zagranicznej podróży służbowej oraz takich wydatków, które zostały przez przewodniczącego rady gminy określone lub uznane.

W przypadku choroby, radnemu należy się zwrot przysługujących wydatków, określonych jako: niezbędne koszty leczenia za granicą. W razie śmierci radnego za granicą, podmiot delegujący pokrywa koszty transportu zwłok do kraju.

Skoro zatem, pokrycie przez podmiot delegujący ściśle określonych świadczeń zdrowotnych − związanych z podróżą służbową – jest jego obowiązkiem, to należy przyjąć, że poniesienie przez ten podmiot kosztów wykupienia polisy ubezpieczeniowej obejmującej koszty leczenia związane z nagłym zachorowaniem, z nieszczęśliwym wypadkiem, wypadkiem komunikacyjnym podczas pobytu poza granicami Polski, powoduje zabezpieczenie się go przed ewentualnymi, nieprzewidzianymi wydatkami związanymi ze zwrotem udokumentowanych kosztów leczenia za granicą oraz wydatków poniesionych na nabycie koniecznych leków. Opłatę polisy ubezpieczeniowej w tej części przez podmiot delegujący należy uznać, jako odpowiednią realizację obowiązku narzuconego mu w postaci ewentualnego zwrotu należności przysługujących radnemu z tytułu niezbędnych kosztów leczenia za granicą.

Dlatego też wartość zapłaconej z tego tytułu składki ubezpieczeniowej przez Wnioskodawcę nie stanowi przychodu dla radnego odbywającego zagraniczną podróż służbową, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Polisa w tej części nie została bowiem zakupiona w celu przysporzenia korzyści finansowych radnemu lecz w celu wykonania nałożonego na niego obowiązku związanego z wykonaniem zagranicznej podróży.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie braku powstania przychodu po stronie radnego z tytułu zużycia przez niego artykułów biurowych, możliwości korzystania z telefonów, komputera, Internetu, prasy, wizytówek, udziału w szkoleniach tematycznych, kursach, seminariach, konferencjach, posiedzeniach Rady Gminy, imprezach organizowanych i opłacanych przez Wnioskodawcę oraz z tytułu wykupu polisy ubezpieczeniowej obejmującej koszty leczenia związane z nagłym zachorowaniem, nieszczęśliwym wypadkiem i wypadkiem komunikacyjnym podczas pobytu poza granicami RP – należało uznać za prawidłowe.

Natomiast odnośnie polisy ubezpieczeniowej obejmującej ubezpieczenie bagażu oraz odpowiedzialność cywilną związaną z wyrządzeniem szkody osobie trzeciej, zauważyć należy, że o powyższe ubezpieczenie radny powinien zadbać samodzielne. Tym bardziej, że regulacje przywołanego wyżej rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej – w przeciwieństwie do udokumentowanych kosztów leczenia za granicą – nie zobowiązują do dokonywania zwrotu kosztów poniesionych w tym zakresie przez pracownika.

Stąd też wykupienie przez Wnioskodawcę polisy ubezpieczeniowej na rzecz radnego odbywającego zagraniczną podróż służbową, obejmującej ubezpieczenie bagażu oraz odpowiedzialność cywilną związaną z wyrządzeniem szkody osobie trzeciej stanowi dla radnego przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem na podstawie art. 13 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnosząc się do powołanego we wniosku wyroku WSA należy stwierdzić, że orzeczenia sądów nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin