Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP1/4512-61/15-2/MW
z 10 kwietnia 2015 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko – przedstawione we wniosku z dnia 26 stycznia 2015 r. (data wpływu do Izby Skarbowej w Łodzi 29 stycznia 2015r., do BKIP w Piotrkowie Trybunalskim 2 lutego 2015 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku składania deklaracji VAT-7 przez zarząd Spółki w sytuacji, gdy został ustanowiony zarządca przymusowy nad przedsiębiorstwem Spółki – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 stycznia 2015r. do Izby Skarbowej w Łodzi został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku składania deklaracji VAT-7 przez zarząd Spółki w sytuacji, gdy został ustanowiony zarządca przymusowy nad przedsiębiorstwem Spółki. Wniosek ten został przekazany do Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim do załatwienia zgodnie z właściwością (data wpływu 2 lutego 2015 r.)

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka jest podatnikiem podatku VAT i jest zobowiązana składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe VAT-7 za okresy miesięczne w terminie do 25 dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu. W dniu 10 października 2014 r. Sąd Okręgowy w … udzielił zabezpieczenia powództwa wniesionego przez jednego ze wspólników o rozwiązanie Spółki (Wnioskodawcy) przez ustanowienie zarządu przymusowego nad przedsiębiorstwem Spółki na podstawie art. 752(4) K.p.c.

W związku z ustanowieniem zarządcy przymusowego doszło do sporu kompetencyjnego między ustanowionym zarządcą przymusowym a zarządem Spółki co do tego, kto jest zobowiązany do składania deklaracji VAT-7 - zarząd spółki czy zarządca przymusowy.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Kto jest uprawniony i zobowiązany do składania deklaracji VAT-7 w imieniu Spółki - zarząd Spółki czy zarządca przymusowy ustanowiony w postępowaniu zabezpieczającym na podstawie art. 752(4) K.p.c.?

Zdaniem Wnioskodawcy, podmiotem uprawnionym i zobowiązanym do składania deklaracji podatkowych VAT-7 jest zarząd Spółki. Pojęcia „podatnik" i „działalność gospodarcza", jako nierozłączne przesłanki uznania danej czynności za opodatkowaną podatkiem od towarów i usług, zostały - dla potrzeb podatku od towarów i usług - zdefiniowane zostały w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) - zwanej dalej ustawą.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza, zgodnie z ust. 2 tego artykułu, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

W świetle art. 99 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133.

Według brzmienia art. 103 ust. 1 ustawy, podatnicy oraz podmioty wymienione w art. 108 są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy, na rachunek urzędu skarbowego, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 33 i 33b.

Zgodnie z przepisem art. 201 § 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (zwany dalej K.s.h.), zarząd prowadzi sprawy spółki i reprezentuje spółkę.

Co do zasady obowiązek składania deklaracji podatkowych ciąży więc na spółce, która jest reprezentowana przez zarząd.

Przepisy dotyczące zarządcy przymusowego ustanawianego w postępowaniu zabezpieczającym znajdują się w ustawie z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (zwana dalej K.p.c.). Zarząd przymusowy nad przedsiębiorstwem w postępowaniu zabezpieczającym uregulowany jest w art. 747 pkt 6 K.p.c. zgodnie z którym zabezpieczenie roszczeń pieniężnych następuje przez ustanowienie zarządu przymusowego nad przedsiębiorstwem lub gospodarstwem rolnym obowiązanego albo zakładem wchodzącym w skład przedsiębiorstwa lub jego częścią albo częścią gospodarstwa rolnego obowiązanego.

Jak stanowi art. 752(4) § 1 K.p.c. zarząd przymusowy ustanowiony nad przedsiębiorstwem lub gospodarstwem rolnym obowiązanego lub nad zakładem wchodzącym w skład przedsiębiorstwa lub jego częścią albo nad częścią gospodarstwa rolnego wykonuje się według przepisów o zarządzie w toku egzekucji z nieruchomości tj. art. 931-941 K.p.c.

Mając świadomość celu ustanowienia zarządu przymusowego nad przedsiębiorstwem Spółki należy wskazać, że zgodnie z przepisami k.p.c. zarząd przymusowy w postępowaniu zabezpieczającym ustanawiany jest nad przedsiębiorstwem obowiązanego, a nie nad obowiązanym. Jeżeli przedsiębiorcą jest osoba fizyczna to wówczas zarząd sprawowany jest tylko nad tym majątkiem osoby fizycznej, który wchodzi w skład przedsiębiorstwa. Taka sama sytuacja ma miejsce w przypadku jednostek organizacyjnych i osób prawnych. Zarząd przymusowy ustanawiany jest nad przedsiębiorstwem prowadzonym przez tych przedsiębiorców a nie nad tymi przedsiębiorcami. Jeżeli więc dojdzie do ustanowienia zarządu przymusowego nad przedsiębiorstwem osobowej spółki handlowej czy też nad przedsiębiorstwem spółki kapitałowej nie oznacza to, że wspólnicy spółek osobowych czy organy osób prawnych przestają funkcjonować. Jedynie przedsiębiorstwo pozostawia się w zarządzie przymusowym, natomiast wspólnicy czy organy są nadal uprawnione do prowadzenia spraw i reprezentacji przedsiębiorcy w takim zakresie, w jakim nie dotyczy to zarządu przedsiębiorstwem.

Warto w tym miejscu sięgnąć do porównania przepisów ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze (zwanej dalej p.u.i.n,), mimo że cel tego postępowania jest zupełnie inny niż cel postępowania zabezpieczającego. Przepis art. 75 p.u.i.n. stanowi, że z chwilą ogłoszenia upadłości obejmującej likwidację majątku upadłego, upadły traci prawo zarządu oraz możliwość korzystania z rozporządzania mieniem wchodzącym w skład masy upadłości.

Z art. 185 ust. 2 p.u.i.n. wynika zaś, że ogłoszenie upadłości nie ma wpływu na zdolność prawną oraz zdolność do czynności prawnych upadłego. Mimo braku tych przepisów w przypadku zarządu przymusowego ustanawianego w postępowaniu zabezpieczającym, nie ma wątpliwości co do tego, że również w postępowaniu zabezpieczającym obowiązany nie traci zdolności prawnej ani zdolności do czynności prawnych. Wynika to m.in. z przepisu art. 752(4) zd. 1 K.p.c., który stanowi, że czynności prawne obowiązanego dotyczące majątku objętego zarządem przymusowym podjęte po ustanowieniu zarządu są nieważne. Przepis ten wyraźnie wskazuje, że nieważność czynności prawnych dotyczy tylko majątku objętego zarządem przymusowym. To, jaki majątek jest objęty zarządem przymusowym, rozstrzygają przepisy prawa materialnego, z uwzględnieniem zakresu przedmiotu, na którym ustanowiono zabezpieczenie. W przypadku zarządu przymusowego nad przedsiębiorstwem przepisem tym jest art. 55(1) K.c.

Wynikają z tego dość istotne konsekwencje. W przypadku ustanowienia zarządu przymusowego, tak jak w przypadku ogłoszenia upadłości, organy osób prawnych nadal funkcjonują i mogą podejmować czynności z zakresu prowadzenia spraw i reprezentacji, z zastrzeżeniem art. 752(4) K.p.c. Ustanowienie zarządu przymusowego nie oznacza, że obowiązany traci prawo podmiotowe do składników majątkowych objętych zarządem. Zostaje on jednak pozbawiony prawa zarządzania tymi składnikami, prawo to zaś przysługuje zarządcy.

Zakres uprawnień zarządcy przymusowego nad przedsiębiorstwem jest znacznie węższy niż zakres uprawnień syndyka. Zakres czynności zarządcy przymusowego wyznacza art. 935 § 1 w zw. z art. 752(4) § 1 K.p.c. Zarządca zajętej nieruchomości obowiązany jest wykonywać czynności potrzebne do prowadzenia prawidłowej gospodarki. Ma on prawo pobierać zamiast dłużnika wszelkie pożytki z nieruchomości, spieniężać je w granicach zwykłego zarządu oraz prowadzić sprawy, które przy wykonywaniu takiego zarządu okażą się potrzebne. W sprawach wynikających z zarządu nieruchomością zarządca może pozywać i być pozywany. Oznacza to, że czynności zarządcy dotyczą tylko czynności z zakresu zwykłego zarządu przedsiębiorstwem. Nie można jednak uznać, że sporządzanie deklaracji podatkowych stanowi czynność zwykłego zarządu, do których dokonywania uprawniony jest zarządca przymusowy. Czynności te wykraczają poza sprawy samego przedsiębiorstwa Spółki, a co za tym idzie nie przysługują zarządcy przymusowemu tylko zarządowi spółki. W deklaracjach podatkowych spółka uwzględnia wszystkie czynności związane z podatkiem VAT, a nie tylko czynności związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa. Czynnościami dotyczącymi wyłącznie spółki są np. koszty funkcjonowania zarządu, zwoływania zgromadzenia wspólników itp.

Ponadto zarządca przymusowy nie figuruje w Krajowym Rejestrze Sądowym jako podmiot uprawniony do reprezentacji spółki. Jedynym podmiotem zdolnym do prowadzenia spraw i reprezentowania spółki jest zarząd, a składanie deklaracji podatkowych jest bez wątpienia czynnością z zakresu reprezentacji spółki.

W związku z powyższym należy uznać, że wskutek ustanowienia zarządu przymusowego nad przedsiębiorstwem obowiązanego Spółka nie traci statusu podatnika podatku VAT, a co za tym idzie to na Spółce ciążą obowiązki wskazane w przepisach ustawy o VAT, w szczególności obowiązek składania deklaracji podatkowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Według art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast w świetle postanowień art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Definicja świadczenia usług ma charakter dopełniający definicję dostawy towarów i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej.

Stosownie do art. 15 ust. 1 cyt. ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza, zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy, obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Na podstawie art. 15 ust. 3 ustawy, za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 1, nie uznaje się czynności:

1. z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 12 ust. 1-6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307, z późn. zm.);
2. (uchylony)
3. z tytułu których przychody zostały wymienione w art. 13 pkt 2-9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli z tytułu wykonania tych czynności osoby te są związane ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym wykonanie czynności i wykonującym zlecane czynności co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.
   
   

Mając powyższe na uwadze wskazać należy, że w kontekście treści przepisu art. 15 ust. 1, ust. 2 i ust. 3 ustawy, status danego podmiotu, jako podatnika VAT determinowany jest cechami samodzielności prowadzonej działalności (wyczerpującej definicję zawartą w art. 15 ust. 2 ustawy), odpowiedzialności za jej efekty oraz odpłatności.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest podatnikiem podatku VAT i jest zobowiązana składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe VAT-7 za okresy miesięczne w terminie do 25 dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu. W dniu 10 października 2014 r. Sąd Okręgowy udzielił zabezpieczenia powództwa wniesionego przez jednego ze wspólników o rozwiązanie Spółki (Wnioskodawcy) przez ustanowienie zarządu przymusowego nad przedsiębiorstwem Spółki na podstawie art. 752(4) K.p.c. W związku z ustanowieniem zarządcy przymusowego doszło do sporu kompetencyjnego między ustanowionym zarządcą przymusowym a zarządem Spółki co do tego, kto jest zobowiązany do składania deklaracji VAT-7 - zarząd Spółki czy zarządca przymusowy.

Należy wskazać, że jak stanowi art. 99 ust. 1 ustawy w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2014r., podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10 i art. 133.

Zgodnie z art. 99 ust. 1 ustawy w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2015r., podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.

Podstawę prawną działalności zarządcy przymusowego stanowią przepisy art. 7524 oraz art. 933-941 ustawy z dnia 17 listopada 1964r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2014r., poz. 101 z późn. zm.).

Art. 752⁴ Kodeksu postępowania cywilnego stanowi:

§ 1. Zarząd przymusowy ustanowiony nad przedsiębiorstwem lub gospodarstwem rolnym obowiązanego lub nad zakładem wchodzącym w skład przedsiębiorstwa lub jego częścią albo nad częścią gospodarstwa rolnego wykonuje się według przepisów o zarządzie w toku egzekucji z nieruchomości.

§ 1¹. Zarządcę ustanawia sąd wydający postanowienie o udzieleniu zabezpieczenia. Postanowienie o ustanowieniu zarządcy jest jednocześnie podstawą do wprowadzenia go w zarząd bez potrzeby nadania mu klauzuli wykonalności. Zarządcą nie może być obowiązany.

§ 2. W toku sprawowania zarządu sąd może, za zgodą uprawnionego i obowiązanego, zezwolić na wykonywanie zarządu w inny sposób.

§ 3. Za zgodą obowiązanego sąd postanowi, że dochód uzyskiwany z zarządu przeznaczony będzie na zaspokojenie uprawnionego. Zgoda taka nie jest potrzebna w sprawach wymienionych w art. 753, art. 7531 i art. 754. Wydając postanowienie o przekazywaniu dochodu na zaspokojenie uprawnionego, sąd określi wysokość kwoty, do której wierzyciel winien być zaspokojony, jeżeli kwota ta nie została określona w postanowieniu o zabezpieczeniu.

§ 4. W razie wyrażenia zgody na zaspokojenie uprawnionego z dochodu uzyskanego przez zarząd, przepisy art. 7532 stosuje się odpowiednio.

§ 5. W sprawach, o których mowa w § 2-4, orzeka sąd wydający postanowienie o zabezpieczeniu.

Zgodnie z art. 935 § 1 K.p.c. zarządca zajętej nieruchomości obowiązany jest wykonywać czynności potrzebne do prowadzenia prawidłowej gospodarki. Ma on prawo pobierać zamiast dłużnika wszelkie pożytki z nieruchomości, spieniężać je w granicach zwykłego zarządu oraz prowadzić sprawy, które przy wykonywaniu takiego zarządu okażą się potrzebne. W sprawach wynikających z zarządu nieruchomością zarządca może pozywać i być pozywany.

W myśl art. 935 § 2 K.p.c. zarządcy wolno zaciągać tylko takie zobowiązania, które mogą być zaspokojone z dochodów z nieruchomości i są gospodarczo uzasadnione.

Natomiast czynności przekraczające zakres zwykłego zarządu zarządca może wykonywać tylko za zgodą stron, a w jej braku - za zezwoleniem sądu, który przed wydaniem postanowienia wysłucha wierzyciela, dłużnika i zarządcę, chyba że zwłoka groziłaby szkodą (art. 935 § 3 k.p.c.).

Zarządca odpowiada za szkodę wyrządzoną na skutek nienależytego wykonywania obowiązków (art. 938 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego).

Zgodnie z art. 939 § 1 K.p.c. zarządca może żądać wynagrodzenia oraz zwrotu wydatków, które w związku z zarządem poniósł z własnych funduszów. Wysokość wynagrodzenia sąd określi odpowiednio do nakładu pracy i dochodowości nieruchomości.

Ustanowiony w tym trybie zarządca jest uprawniony i zobowiązany do dokonywania czynności zwykłego zarządu.

Z powyższych regulacji wynika zatem, że zarządca działa wobec osób trzecich we własnym imieniu, w związku z czym to on jest stroną umów mających za przedmiot zarządzane przedsiębiorstwo czy nieruchomość. W pewnych przypadkach działalność ta doznaje ograniczeń, albowiem możliwość jej prowadzenia uzależniona jest od zgody współwłaścicieli nieruchomości, przedsiębiorstwa bądź sądu. Ograniczenie to wiąże się jednak z pojęciem czynności wykraczających poza zwykły zarząd, których kwalifikacja na gruncie konkretnego przypadku ma zawsze charakter oceny. Poza tym, gdy do udzielenia stosownej zgody już dojdzie, to także w tym przypadku „na zewnątrz”, tj. wobec osób trzecich, działać będzie ustanowiony zarządca występujący pod własnym imieniem, tak jak ma to miejsce w sytuacji czynności niewykraczających poza zwykły zarząd.

Z ww. regulacji określających pozycję prawną zarządcy wynika w szczególności, że zarządca zajętej nieruchomości obowiązany jest wykonywać czynności potrzebne do prowadzenia prawidłowej gospodarki i ma on prawo pobierać zamiast dłużnika wszelkie pożytki z nieruchomości, spieniężać je w granicach zwykłego zarządu oraz prowadzić sprawy, które przy wykonywaniu takiego zarządu okażą się potrzebne (art. 935 § 1 K.p.c.). Istotne jest, że wymienione czynności wykonywane są na rzecz współwłaścicieli, czego nie zmienia fakt, że zarządca sądowy podejmuje je w imieniu własnym. To współwłaściciele są bowiem beneficjentami tych czynności, na co wskazuje chociażby reguła wyrażona w art. 207 K.c., z której wynika, że pożytki i inne przychody z rzeczy wspólnej przypadają współwłaścicielom w stosunku do wielkości udziałów i w takim samym stosunku ponoszą oni wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną.

Ekwiwalentem usługi „zarządu" jest wynagrodzenie. Zgodnie z art. 939 § 1 K.p.c. zarządca może żądać wynagrodzenia oraz zwrotu wydatków, które w związku z zarządem poniósł z własnych funduszów, a wysokość tego wynagrodzenia określa sąd odpowiednio do nakładu pracy i dochodowości nieruchomości. Świadczenie należne zarządcy jest wyłącznie ekwiwalentem nakładów w związku z wykonywanymi przezeń czynności zarządu i nie może obejmować żadnych innych składników. Ciężar tego świadczenia ponoszą zaś współwłaściciele nieruchomości, o czym świadczy chociażby treść przywołanego już art. 207 K.c. Korzyść w postaci należności uzyskiwanych z tytułu świadczonych usług z wykorzystaniem nieruchomości objętej zarządem nie stanowi dla zarządcy kwoty należnej w rozumieniu art. 29a ust. 1 ustawy i tym samym nie powiększa obrotu zarządcy. Kwotą taką jest wyłącznie wynagrodzenie zarządcy za świadczone przez niego usługi.

W niniejszej sprawie świadczone usługi w rzeczywistości są stosunkiem prawnym – zobowiązaniowym pomiędzy Spółką (Wnioskodawcą) a kontrahentami. To Wnioskodawca wykonuje czynności, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, natomiast zarządca jest niejako „pośrednikiem” w świadczeniu tych czynności.

Zatem to Wnioskodawca jest w istocie podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu czynności wykonywanych z wykorzystaniem przedsiębiorstwa, nad którym został ustanowiony zarządca sądowy.

Jak wskazano wyżej, stosownie do art. 99 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu.

Zgodnie z przepisem art. 201 § 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz.U. z 2013r., poz. 1030 z późn. zm.), zarząd prowadzi sprawy spółki i reprezentuje spółkę. Oznacza to, iż kompetencje zarządu podzielić można na dwie grupy, tj. prowadzenie spraw spółki, czyli podejmowanie decyzji gospodarczych w spółce (tzw. materia stosunków wewnętrznych) oraz reprezentacje spółki, czyli składanie oraz przyjmowanie w imieniu spółki oświadczeń woli (tzw. materia stosunków zewnętrznych spółki).

Art. 204 § 1 K.s.h. stanowi, że prawo członka zarządu do prowadzenia spraw spółki i jej reprezentowania dotyczy wszystkich czynności sądowych i pozasądowych spółki, a zatem także do czynności procesowych za spółkę w postępowaniach wobec organów skarbowych. Sposób reprezentowania spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przez jej członków zarządu określa umowa spółki oraz wymieniony K.s.h. (art. 205).

Ww. sfera reprezentacji obejmuje dokonywanie czynności w stosunkach zewnętrznych. Pojęcie reprezentacji jest najszerszym z pojęć występujących przy występowaniu w stosunkach zewnętrznych i obejmuje takie kategorie, jak przedstawicielstwo, zastępstwo. Generalnie reprezentacja spółki z o.o. wiąże się z działaniami organów (zarządu w szczególności), przedstawicieli ustawowych (likwidatora, kuratora), pełnomocników (w tym pełnomocników wspólników), które są dokonywane „za" bądź „w imieniu" spółki i dotyczy wszelkich spraw związanych z jej przedmiotem działania ze skutkiem na zewnątrz. Pojęcie reprezentacji może wystąpić w dwóch znaczeniach: szerokim (sensu largo) i wąskim (sensu stricto). Reprezentacja sensu largo dotyczy występowania we wszelkich stosunkach prawnych z zakresu prawa cywilnego, administracyjnego, pracy oraz innych gałęzi prawa. Jest to więc zarówno składanie oświadczeń woli, jak również występowanie przed organami orzekającymi, ujawnianie stanowiska na zewnątrz, składanie oświadczeń, wyjaśnień przed organami samorządowymi i państwowymi, występowanie przed organami nadzorczymi, osobami trzecimi. W sensie ścisłym reprezentacja dotyczy tylko oświadczeń woli w stosunkach cywilnoprawnych i mieści się w ramach szerszego pojęcia „działania". Reprezentantami spółki w tym zakresie mogą być: zarząd, prokurenci, pełnomocnicy, kuratorzy, likwidatorzy, również w stosunkach wewnętrznych w spółce rada nadzorcza, pełnomocnicy wspólników. W sferze reprezentacji spośród organów tylko zarząd posiada pełną kompetencję.

Mając na uwadze okoliczności sprawy oraz obowiązujące przepisy, należy stwierdzić, że w związku z faktem, że to Wnioskodawca – Spółka z o.o. jest podatnikiem w zakresie podatku od towarów i usług z tytułu czynności dokonywanych przy wykorzystaniu przedsiębiorstwa, nad którym został ustanowiony zarząd przymusowy, to na Wnioskodawcy ciąży obowiązek wynikający z ww. art. 99 ust. 1 ustawy. Tym samym, z uwagi na treść art. 201 § 1 K.s.h., obowiązek złożenia deklaracji VAT-7 ciąży na zarządzie Spółki.

Zatem w sytuacji ustanowienia zarządu przymusowego w postępowaniu zabezpieczającym na podstawie art. 752⁴ K.p.c nad przedsiębiorstwem Spółki, do składania deklaracji VAT-7 w imieniu Spółki uprawniony i zobowiązany jest zarząd Spółki.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.